Hoe wil jij ten huwelijk gevraagd worden?

[supergirl#1]

Ik vroeg me af hoe jullie het liefst (iemand) ten huwelijk willen vragen/gevraagd worden?
Wil je het romantisch of gewoon even overleggen of het al 'tijd' is om te gaan trouwen?
En moet de man dit doen of mogen vrouwen dit ook doen?

[blauw engeltje]

ik vind dat de man het moet doen, als de vrouw het doet komt het desperate over. (het komt natuurlijk pakken beter over als zij ... hoe zeg je dat in het Nederlands? "if she bullies him into it" )
maar da's mijn mening maar


en uiteraard moet het romantisch, erover praten doe je zo toch ook wel? je voelt zoiets toch aan van je partner, of hij/zij er klaar voor is? gewoon "overleggen dat het tijd is om te gaan trouwen" lijkt me weer zo'n hopelozevrouwenactie.

[wup]

Ik hoop niet ten huwelijk gevraagd te worden. Als ik al ga trouwen dan gewoon na overleg ofzo.. Of zoals mijn baas zijn vriendin ten huwelijk vroeg: gewoon tijdens een gesprek zeggen "volgens mij moeten we maar trouwen".

[x-spekkie-x]

wup schreef:

Ik hoop niet ten huwelijk gevraagd te worden. Als ik al ga trouwen dan gewoon na overleg ofzo.. Of zoals mijn baas zijn vriendin ten huwelijk vroeg: gewoon tijdens een gesprek zeggen "volgens mij moeten we maar trouwen".

Nee joh, das niet romantisch

Het moet wel al ter sprake zijn geweest in de relatie vind ik. Dat je van elkaar weet dat je wel wil trouwen en of je er beide al aan toe bent. Maar daarna vind ik dat de man iets romantisch moet doen hoor! En het leukst vind ik dan nog als het persoonlijk is. Op een locatie en op een manier met persoonlijke (relationele) herinneringen

[supergirl#1]

blauw engeltje schreef:

ik vind dat de man het moet doen, als de vrouw het doet komt het desperate over. (het komt natuurlijk pakken beter over als zij ... hoe zeg je dat in het Nederlands? "if she bullies him into it" )
maar da's mijn mening maar


en uiteraard moet het romantisch, erover praten doe je zo toch ook wel? je voelt zoiets toch aan van je partner, of hij/zij er klaar voor is? gewoon "overleggen dat het tijd is om te gaan trouwen" lijkt me weer zo'n hopelozevrouwenactie.

een vrouw kan toch ook een man vragen of ben je niet zo geemancipeerd

Ik had nooit echt een soort idee van hoe het zou 'moeten' vooraf, maar uiteindelijk kwam het er op neer dat ik heel vaak zei dat het me zo leuk leek om te trouwen, dat ik uiteindelijk op Schiphol (toen hij voor 2 maanden weg zou gaan) vroeg wanneer we zouden gaan trouwen en dat hij antwoordde dat ik de formulieren om in ondertrouw te gaan maar vast moest aanvragen, half jaar later zijn we getrouwd. Niet bijzonder romantisch dus ofzo, en ik heb het dus min of meer aan hem gevraagd, maar het past wel goed bij ons

[Kitten]

Niet

[I C U]

Voorlopig maar niet, maar mocht het ooit zover komen... Op het strand, omdat het strand bij ons toch wel een belangrijke functie heeft.

[Qimm]

onverwachts <3

[tuttebel]

ik wil gevraagd worden door de man. één van de weinige romantische conventies die ik toch graag zou willen zien. en hoe maakt me niet veel uit, of het nu gek/romantisch/spontaan/gepland/etc is, zolang het maar gemeend en lief is.

[Juana__]

tuttebel schreef:

ik wil gevraagd worden door de man. één van de weinige romantische conventies die ik toch graag zou willen zien. en hoe maakt me niet veel uit, of het nu gek/romantisch/spontaan/gepland/etc is, zolang het maar gemeend en lief is.

Helemaal mee eens.

Natuurlijk neem ik aan dat als je relatie zo serieus is dat er wel gespreken zijn waarin je over trouwen hebt... zo op een hypotetische manier van 'als wij trouwen dan...'

Waarom de vrouw het niet moet vragen? Ik denk dat ik ergens het idee heb dat een vrouw rapper wil trouwen dan een man... dus als de man het op eigen iniciatief vraagt, betekent het dat hij het echt wil?

[fizzle-fluffy]

Ik zeg weleens van 'zullen we later als we groot zijn trouwen?' maar dat vind ik geen aanzoek. Een aanzoek moet een echt aanzoek zijn, met alles erop en eraan, maar ik denk dat mijn vriendje precies weet hoe dat moet. Ik ga het zeker niet vragen, dat is fout. De vrouw hoort dat niet te doen.
En ik wil graag dat mijn vriendje eerst aan mijn vader om mijn hand gaat vragen.

Ik wil niet gevraagd worden, dat vind ik nu júist zo wanhopig overkomen. Alsof wij vrouwen alleen maar zitten te wachten tot iemand ons eindelijk ten huwelijk vraagt, brrr. Nee, mij lijkt het veel leuker dat je gewoon een superleuke dag hebt samen, romantisch moment, en dat je dan allebei zoiets hebt van: "Hee weet je wat, laten we gaan trouwen!" "Ja tof idee!" En dat dan ook doen. (En stiekem dan ook meteen geschaakt worden, en later misschien eens een feestje ).

Maar goed op de een of andere manier heb ik altijd iets conservatievere vriendjes dan ik zelf ben dus de kans is groot dat als er ooit een met me wil trouwen, hij me wel ten huwelijk wil vragen. En als ie dat doet, kan ie maar beter héél erg goed oppassen dat het niet cliché-romantisch is of op enig andere manier walgelijk, want dan zeg ik per definitie nee. Dan kent ie me namelijk niet goed genoeg om ermee te trouwen. En als het dan toch moet, dan wil ik het ook echt niet zien aankomen. Dus geen spoor van rozenblaadjes, geen hartjes, niet ons liedje "toevallig" op de radio, getverdegetver. Dan moet ie maar gewoon wachten tot een moment vanzelf romantisch is en die ring al die tijd in z'n broekzak houden, hoor.

Wat dat betreft vond ik het bij Qimm en man wel heel tof - leuke avond met vrienden, geen zogenaamd romantisch gezemel of gedoe, maar door die actie van hem werd het spontaan romantisch, en de mensen om wie ze gaf waren erbij. Hoewel ik het misschien nog ietsje leuker vind als je alleen bent, maar dat maakt niet zo veel uit - iig niet met een groot onbekend publiek!

[Fosca]

Hm, eigenlijk hetzelfde als de meeste hierboven. Op het moment dat ik gevraagd word/ga vragen wil ik dat ik/hij er al over heeft nagedacht. De 'ja' moet wel uit volle borst klinken. Toch moet ik het niet al weken vantevoren aan zien komen.

Daarbij wil ik ook echt 'gevraagd' worden. Dus niet met een briefje of een tekst achter een vliegtuig oid.

Maar ach, als ik echt met die persoon wil trouwen zeg ik toch wel ja, ongeacht hoe hij het vraagt.

Ik zou niet willen trouwen, dus ook niet gevraagd willen worden. En zeker niet in gemeenschap van goederen.

Ik kies meer voor samenwonen, als het financieel beter uitkomt, dan kunnen we ook wel een ochtendje naar het gemeentehuis.

Ik zou het financieel zo inrichten dat ik het huis betaal en zij de boodschappen (huis komt wel op mijn naam). Als zij vreemdgaat (of ik) kan ik haar zo het huis uittrappen zonder dat het voor mij grote financiele consequenties heeft, behavle dan dat ik voortaan zelf de boodschappen moet betalen.

[Severus]

Trouwen hoeft van mij in principe helemaal niet zo, ik ben ook al dik tevreden met simpelweg samenwonen of eventueel een geregistreerd partnerschap. Uiteindelijk vind ik het het allerbelangrijkst dat hij van mij houdt en ik van hem, en daar heb je een papiertje eigenlijk helemaal niet voor nodig. Trouwen is eigenlijk alleen maar interessant in financieel en bureaucratisch opzicht... en in den beginne ging het huwelijk overigens nog niet eens over liefde, maar was het meer een middel van de man om zich een vrouw te kunnen toe-eigenen, zodat andere mannen met hun tengels van haar af moesten blijven (maar ook zodat de man zich te kon verzekeren van een huisslaafje en een steady supply aan al dan niet gedwongen seks).

Het huwelijk is trouwens ook vandaag de dag nog steeds iets voordeliger voor de man dan voor de vrouw, want bij bijvoorbeeld een kindje op komst heeft de man nog altijd het laatste woord wat betreft de achternaam van het kind. Bij een conflict over de te geven achternaam van het kind wordt in vrijwel alle gevallen automatisch de achternaam van de vader toegewezen (zij het door de ambtenaar van de Burgerlijke Stand, zij het door de rechter). Dat vind ik niet eerlijk, zeker als je bedenkt dat de moeder uiteindelijk het meeste opdraait voor de verzorging en opvoeding van het kind. (Een geregistreerd partnerschap is momenteel de enige manier om dit probleem te vermijden.) Dus het is mogelijk dat áls ik ooit trouw, dat pas gebeurt als dit probleem opgelost is, of wanneer kinderen een dubbele achternaam mogen hebben (geen Spaanse toestanden, lijkt me dan weer niet zo verstandig want dan kan je een héél lange achternaam krijgen - maar in de Verenigde Staten kan het bijvoorbeeld ook, en dat gaat daar doorgaans zonder problemen).

Overigens, áls ik ooit zou trouwen, dan natuurlijk wel op huwelijkse voorwaarden. Anders onterven mijn ouders me, en sowieso zou ieder verstandig persoon op huwelijkse voorwaarden trouwen. Je ziet bijvoorbeeld maar al te vaak dat bezittingen die al generaties lang in een familie zijn, opeens zomaar bij de schoonfamilie kunnen eindigen omdat iemand zo naïef was om in gemeenschap van goederen te trouwen en de ex bij een scheiding zo natuurlijk een deel van de familiebezittingen heeft kunnen opeisen. Dat vind ik altijd eeuwig zonde.

Wat betreft het huwelijksaanzoek (en dan ga ik nu bij deze dan ook eindelijk helemaal on-topic ): ik vind het zelf het leukste als ík gevraagd word. Ik zie me zelf ook wel een huwelijksaanzoek doen, en dat zou ik dan ook leuk vinden, maar het állerleukste is toch om zelf gevraagd te worden. Daarnaast val ik doorgaans op het type man dat het waarschijnlijk leuk vindt om lekker ouderwets zelf het huwelijksaanzoek te doen, juist omdat ze zelf al wat ouder zijn en ze dus opgegroeid zijn met het idee dat een man het behoort te doen.

Ik hoop dat wanneer ik gevraagd word, het niet cliché zal zijn (dus geen etentje bij kaarslicht, of bij maneschijn op het strand). Heel erg origineel hoeft nu trouwens ook weer niet van mij, dus niet dat je eerst bepaalde stunten gaat uithalen om vervolgens dé vraag te stellen (wat je wel eens bij het programma "Love Letters" zag). Ik heb er liever geen andere mensen bij (ik houd niet van bekijks bij één van de belangrijkste en bovenal intieme momenten van mijn leven). En ook geen lange oraties of hoe geweldig ik al dan niet ben, dat vind ik altijd een beetje gemaakt en onspontaan (en bovendien ga ik me dan vast superongemakkelijk voelen ). Houd het gewoon kort, simpel en low-key, recht uit het hart. Bijvoorbeeld na een avondje knuffelen/vrijen mij dan met het hart in de ogen aankijken en dan kort en krachtig de vraag stellen, zoiets.

Maar ja, uiteindelijk heb je niets te willen of eisen over je huwelijksaanzoek. Wanneer het gebeurt, zal het toch altijd even iets anders zijn dan je had verwacht, en zul je er in de meeste gevallen toch blij mee zijn (maakt niet uit hoe het huwelijksaanzoek uiteindelijk was uitgevoerd). Het gaat er namelijk uiteindelijk om dat je gevraagd bent, en waaróm je gevraagd bent (omdat hij van je houdt en de rest van zijn leven met je wilt delen). Dus wat mij betreft: ik laat me lekker verrassen.

Ik werd geheel onverwachts gevraagd (terwijl hij al dagen met een ring in zn broekzak liep..). Op een heel romantische manier en gek/leuk moment maar absoluut niet cliché. Was perfect getimed eigenlijk. Nu alweer bijna vier maanden verloofd.

@kuise keizerin: wanneer ga je trouwen dan?

Ik vind trouwen niet iets wat ik persee wil of persee niet wil.
Aan de ene kant heeft het wel wat, maar aan de andere kant heb ik de instelling dat je nooit weet wat er gebeurd en dat je er nooit vanuit kan gaan dat je altijd bij iemand blijft.
Maargoed. NU zou ik niet willen trouwen omdat mn relatie wat fragiel is, maar als het gewoon goed gaat zou ik het best willen.
Stiekem wil ik wel echt gevraagd worden, omdat ik wil dat er moeite voor wordt gedaan. Als hij graag wil trouwen, mag hij er ook wel wat voor doen. Het liefst zou ik willen dat we lekker uit eten gaan en dat we dan ergens in de stad bij een standbeeld owso allemaal kaarsjes tegenkomen. Zolang het maar romantisch is en niet te corny is het al snel goed haha. Op zn knie hoeft hij niet. Ik wil/heb een gelijkwaardige relatie en wil dat dan zo houden.

[blauw engeltje]

supergirl#1 schreef:

een vrouw kan toch ook een man vragen of ben je niet zo geemancipeerd

heeft niks te maken met geëmancipeerd, ik vind het gewoon nogal hopeloos overkomen als zij het hém vraagt - doet me denken aan waarom m'n verloofde bij één van z'n vorige vriendinnen is gaan lopen (hij wou niet trouwen, punt, en zij bleef maar zeuren dat ze dat wél wilde)

[Kitten]

blauw engeltje schreef:

heeft niks te maken met geëmancipeerd, ik vind het gewoon nogal hopeloos overkomen als zij het hém vraagt - doet me denken aan waarom m'n verloofde bij één van z'n vorige vriendinnen is gaan lopen (hij wou niet trouwen, punt, en zij bleef maar zeuren dat ze dat wél wilde)

Hoezo is dat raar? Ik krijg vaak het idee dat mannen meer verstoken zijn van de 'romantische' notie van trouwen. Dan zullen ze, dunkt me, er ook veel later mee komen dan vrouwen.

Persoonlijk vind ik trouwen een soort 'hopen' in plaats van 'beloven'. Ik beloof liever geen dingen waarvan ik geen idee heb dat ik ze daadwerkelijk ga nakomen. Daarnaast ben ik echt zo'n man die jurken en ceremonies nogal grote onzin vindt. Ik ben in m'n leven 2 keer naar een trouwerij geweest en ik vond het een beetje als een begrafenis. Alles wat iemand in het leven heeft gedaan wordt speciaal nog een keer opgelezen, ze worden in een dure auto vervoerd en zijn netjes gekleed. Daarna is er een borrel waarbij iedereen leuk bijkletst.

Severus schreef:

Het huwelijk is trouwens ook vandaag de dag nog steeds iets voordeliger voor de man dan voor de vrouw, want bij bijvoorbeeld een kindje op komst heeft de man nog altijd het laatste woord wat betreft de achternaam van het kind. Bij een conflict over de te geven achternaam van het kind wordt in vrijwel alle gevallen automatisch de achternaam van de vader toegewezen (zij het door de ambtenaar van de Burgerlijke Stand, zij het door de rechter). Dat vind ik niet eerlijk, zeker als je bedenkt dat de moeder uiteindelijk het meeste opdraait voor de verzorging en opvoeding van het kind. (Een geregistreerd partnerschap is momenteel de enige manier om dit probleem te vermijden.) Dus het is mogelijk dat áls ik ooit trouw, dat pas gebeurt als dit probleem opgelost is, of wanneer kinderen een dubbele achternaam mogen hebben (geen Spaanse toestanden, lijkt me dan weer niet zo verstandig want dan kan je een héél lange achternaam krijgen - maar in de Verenigde Staten kan het bijvoorbeeld ook, en dat gaat daar doorgaans zonder problemen).

Dit is niet waar.



Ik denk dat ik best wel zou willen trouwen, vooral voor het romantische idee En dan ook gevraagd worden, ja. De manier waarop is ja, dat is aan hem denk ik. Als ik maar niet al weken denk: wanneer vraagt hij het nou, ja. Oh en ik wil niet iets dat ik in het middelpunt sta van heel veel mensen. Een foto ergens op of een tekst en dan dat iedereen denkt omg die wordt ten huwelijk gevraagd. Liever met z'n twee nadat je tegen elkaar zei: ik houd van je. Maar voor de rest.. Je moet het ooit in het begin van de relatie al weleens gehad hebben over trouwen. En ik zou ook niet trouwen als ik nog niet had samengewoond. En ik zou ook niet zo heel snel willen trouwen. Maar toch is het zo'n heerlijke dag voor je relatie. Ik heb het van dichtbij meegemaakt en blabla vroeger dit en dat maar trouwen is tegenwoordig gewoon zo heerlijk als je alles op jouw manier doet en erom laat draaien. Nouja

[Sennah]

Commando schreef:

Ik zou niet willen trouwen, dus ook niet gevraagd willen worden. En zeker niet in gemeenschap van goederen.

Ik kies meer voor samenwonen, als het financieel beter uitkomt, dan kunnen we ook wel een ochtendje naar het gemeentehuis.

Ik zou het financieel zo inrichten dat ik het huis betaal en zij de boodschappen (huis komt wel op mijn naam). Als zij vreemdgaat (of ik) kan ik haar zo het huis uittrappen zonder dat het voor mij grote financiele consequenties heeft, behavle dan dat ik voortaan zelf de boodschappen moet betalen.

Nou, jij hebt veel vertrouwen in je (komende) relatie!
Niet trouwen kan ik begrijpen, maar dit vind ik ook érg overdreven!

[Nona]

Ik wil liever gevraagd worden. Niet omdat ik vind dat dat een taak van de man is, of omdat een vrouw een man niet kan vragen, of om welke reden dan ook, maar omdat ik juist dan echt zeker weet dat mijn vriend echt klaar is voor een huwelijk en zich daar zeker genoeg bij voelt om het initiatief te nemen. Van mij had het vorige week mogen gebeuren, maar ik heb ook geen haast en wacht liever tot hij het ook helemaal in zijn toekomstplaatje ziet (al denk ik dat hij er nu wel zeker van is dat hij ook wil trouwen en alleen nog wacht vanwege sparen en even afwachten hoe het samenwonen gaat).
De manier waarop maakt me niet zo uit. Het moet wel degelijk een romantisch moment zijn en geen zakelijke bespreking, maar of hij er bepaalde dingen bij plant en zijn acties van tevoren uitstippelt of in een impuls besluit dat het het juiste moment is om die vraag te stellen vind ik niet zo belangrijk. Dat gaat ook van hem uit, en hij moet zelf bepalen wat de juiste manier is om me te vragen. En we sluiten echt voldoende bij elkaar aan om een gelijksoortig moment uit te kunnen zoeken, daar maak ik me absoluut geen zorgen om.

We hebben ook al redelijk wat gesproken over een eventueel huwelijk, voornamelijk vlak voor en na bruiloften van vrienden en familie, waarbij we vergeleken hoe zij het deden en hoe wij het in zouden richten. Daar komen we wel over uit. Een jurk, een burgerlijk huwelijk en daarna een feest in onze stijl met iedereen erbij die we belangrijk vinden (en vooral niemand uitnodigen omdat het volgens iemand anders zou moeten) wordt het wel zo'n beetje. En ik heb stiekem een paar kleine ideetjes die we wel bespreken op het moment dat het zover is.

[indigo]

Eigenlijk hoeft het niet zo, echt ten huwelijk gevraagd worden, in ieder geval niet op de traditionele manier. Ik geloof dat ik best wel hard zou lachen als m'n vriend ineens op zijn knieen zou gaan voor me. Sowieso weet je toch op een gegeven moment van elkaar wel dat je wilt trouwen? Nuja, van mij hoeft het niet zo ingewikkeld dus, hoewel ik een klein beetje romantisch/ iets liefs wel leuk vind.

Kitten schreef:

Persoonlijk vind ik trouwen een soort 'hopen' in plaats van 'beloven'. Ik beloof liever geen dingen waarvan ik geen idee heb dat ik ze daadwerkelijk ga nakomen. Daarnaast ben ik echt zo'n man die jurken en ceremonies nogal grote onzin vindt. Ik ben in m'n leven 2 keer naar een trouwerij geweest en ik vond het een beetje als een begrafenis. Alles wat iemand in het leven heeft gedaan wordt speciaal nog een keer opgelezen, ze worden in een dure auto vervoerd en zijn netjes gekleed. Daarna is er een borrel waarbij iedereen leuk bijkletst.

Huh, het hele idee van een belofte is toch een toezegging dat je iets in de toekomst gaat doen, waarvoor je je best gaat doen om het waar te maken? Met jouw redenering kun je geen enkele belofte meer doen, je weet immers niet zeker of je het daadwerkelijk gaat doen. Overigens: je hebt toch zelf invloed op of je iets daadwerkelijk doet of niet? (Anyway, bekende discussie .)
Ik zie het huwelijk als een belofte waarbij je zegt: ik vind jou zo leuk/fijn/prettig/whatever, dat ik graag voor anderen wil laten vastleggen dat we bij elkaar willen blijven en ons best daarvoor gaan doen. Wat niet betekent dat het nooit fout kan gaan, maar in elk geval wil je het proberen.

Maar voorlopig is dat nog niet aan de orde en stiekem vind ik mezelf (en m'n relatie) ook nog veel te jong om te trouwen.

[Briseïs]

Ik hoop dat ik niet ten huwelijk gevraagd word. Ik vind het huwelijk namelijk maar onzin en als hij me zou vragen zou dat betekenen dat ie écht geen idee heeft wie ik ben en ik zou m dan waarschijnlijk ook meteen dumpen

[igfy]

Ik heb een keer een heel raar aanzoek van dichtbij meegemaakt. Ik vierde sinterklaas met de familie van mijn toenmalige vriendje plus aanhang en zijn nichtje had een aanzoek voor haar vriend in een surprise gestopt. Die jongen was volgens mij best in een vreemde omgeving, met allemaal schoonfamilie die hij niet goed kende en voelde zich duidelijk een beetje voor het blok gezet. Hij zei nog wel ja, trouwens, maar niet uit volle overtuiging.

Nou, zo wil ik dus niet ten huwelijk gevraagd worden. Verder weet ik niet precies hoe dan wel. Gewoon in een persoonlijk moment denk ik, het hoeft helemaal niet met allerlei acties er omheen.. Bijvoorbeeld gewoon in bed of als we ergens aan het lopen zijn...

[Volk]

Mijn huidige vriend is de enige die mij ooit om verkering heeft gevraagd. En dat vond ik geweldig. Bij m'n eerste vriend kreeg ik van hem opeens te horen; 'ik heb mijn moeder gisteren verteld dat we verkering hebben en ze is heel blij voor ons.' bij de ander werd ik opeens letterlijk aan mijn haar meegesleurd door een vriendin met de vraag 'waarom heb je mij niet verteld dat je met X hebt?' tja... ik wist het zelf ook niet.

Met een huwelijksaanzoek zit het voor mij dan weer anders. Ik vind dat als je met elkaar wil trouwen dat iets is dat je samen moet besluiten en niet dat de man opeens denkt van 'ik zou haar moeten trouwen' en dan met een aanzoek aan komt zetten zonder overleg enzo. Het liefst wil ik na spetterende seks te hebben gehad met mijn vriend en we dicht en intiem tegen elkaar aan liggen, en dat we dan besluiten echt te gaan trouwen.

We hebben het er al eens over gehad. En trouwen is voor ons even op een maandagochtend een papiertje tekenen.

Geen ringen, geen witte jurken. Maar gewoon een van de vele feesten waar we onze liefde vieren.

@ Xentric, wij geven eerst in het najaar nog een verlovingsfeestje. En echt trouwen doen we denk ik na mijn studies. Over ongeveer twee jaar denk ik zo. We hebben iig nog geen precieze datum gepland. Wel 'ongeveer dan en dan'. That's it.

blauw engeltje schreef:

heeft niks te maken met geëmancipeerd, ik vind het gewoon nogal hopeloos overkomen als zij het hém vraagt - doet me denken aan waarom m'n verloofde bij één van z'n vorige vriendinnen is gaan lopen (hij wou niet trouwen, punt, en zij bleef maar zeuren dat ze dat wél wilde)

Dat is toch juist een kenmerk van ongelijkheid, als het wanhopig is als een vrouw een aanzoek doet, en romantisch als een man het doet. Alsof vrouwen per definitie willen trouwen en dan maakt het ook niet zo heel erg uit met wie, blijkbaar, als ie je maar vraagt, en als hij je vraagt dan is het iets moeilijks voor hem of het hoeft niet zo wat hij blijkbaar dan alleen maar voor jou overheeft ofzo

[Lorelei]

Briseïs schreef:

Ik hoop dat ik niet ten huwelijk gevraagd word. Ik vind het huwelijk namelijk maar onzin en als hij me zou vragen zou dat betekenen dat ie écht geen idee heeft wie ik ben en ik zou m dan waarschijnlijk ook meteen dumpen

Aww

"Liefste Briseïs, wil je met me trouwen?"
-"Nee! Ik maak het uit!"



Ontopic: Ik wil ooit wel trouwen geloof ik. Maar ik wil inderdaad dat hij het vraagt. En het kan me eigenlijk niet schelen of dat ouderwets of ongeëmancipeerd is. Hoe hij het vraagt maakt me dan weer niet zo heel erg veel uit.

[supergirl#1]

blauw engeltje schreef:

heeft niks te maken met geëmancipeerd, ik vind het gewoon nogal hopeloos overkomen als zij het hém vraagt - doet me denken aan waarom m'n verloofde bij één van z'n vorige vriendinnen is gaan lopen (hij wou niet trouwen, punt, en zij bleef maar zeuren dat ze dat wél wilde)

wat maakt dat uit dat je hopeloos overkomt gaat toch om liefde tussen 2 mensen

[snoopy]

Zo




Met jou


Ik wil graag oud worden, en jong blijven,
Met jou!

Jouw leven ontvangen, en mijn leven delen,
Met jou!

Een kind in de wereld zetten, en het weer loslaten,
Met jou!

Verliefd worden, zijn en blijven, op, en
Met jou!

Samen op stap in het onbekende, en ons daar thuis voelen,
Met jou!

Me helemaal veilig voelen, als ik op avontuur ben,
Met jou!

Ik wil graag de vrijheid voelen,
dat ik voor altijd verbonden ben,
Met jou!

Ik wil je laten weten, dat ik oneindig veel hou,
Van jou!


Lieve Marjolijn, Wil jij dan trouwen,
Met mij?

[gurl19]

Ik wou een aanzoek en niet dat er tussen neus en lippen wordt afgesproken dat we gaan trouwen.
Mijn vriend is bij mij op school gekomen (ben juf) Ik was met een smoesje de klas uitgelokt. Hij heeft eerst toestemming gevraagd aan de kinderen. Daarna mocht de hele bovenbouw in de zitkuil komen waar hij stond met een roos en mijn klas stond als een poort in de hal met witte hartjesballonnen. Toen ik eraan kwam zongen ze een liedje, en toen ik aan het eind van de poort kwam zag ik hem staan met een roos en zei hij iets liefs en ging hij op de knieeen met een prachtige ring!! Daarna hebben we nog wat romantische foto's gemaakt op een leuk plekje, en uit eten.

Nu nog wachten tot 29 april

[snoopy]

@ gurl: dat is echt superlief! <3

[blauw engeltje]

snoopy schreef:

@ gurl: dat is echt superlief! <3

moet jij nodig zeggen! ik had tranen in mijn ogen toen ik jouw (nouja) tekstje las! <3

maar inderdaad, Gurl, héél leuk! gefeliciteerd overigens

[blauw engeltje]

Freyja schreef:

Dat is toch juist een kenmerk van ongelijkheid, als het wanhopig is als een vrouw een aanzoek doet, en romantisch als een man het doet. Alsof vrouwen per definitie willen trouwen en dan maakt het ook niet zo heel erg uit met wie, blijkbaar, als ie je maar vraagt, en als hij je vraagt dan is het iets moeilijks voor hem of het hoeft niet zo wat hij blijkbaar dan alleen maar voor jou overheeft ofzo

hahaha, eigenlijk komt dat wel zo'n beetje neer op het cliché-beeld dat ik van vrouwen heb ja ik weet heus wel dat niet alle vrouwen zo zijn, lang niet alle vrouwen, dûh - maar als een vrouw een man ten huwelijk vraagt - ik weet het niet, op dat gebied ben ik verschrikkelijk klassiek, het gaat gewoon tegen elke traditie in! - dan vind ik het inderdaad overkomen alsof de vrouw in kwestie quasi-wanhopig is
nota bene: ik vind het zo OVERKOMEN, ik zeg niet dat het per definitie zo IS hé, als zij hém een aanzoek doet kan mij geen hol schelen hoe andere mensen het doen, als ze maar gelukkig zijn, ik geef gewoon mijn visie weer

Ik wil gewoon dat het in overleg gaat, zodat we iig van elkaar weten dat we wel willen trouwen, maar ik wil dan ook dat hij het op een onverwacht moment nog een keer vraagt En dan gaan we een keer op een maandagochtend (wanneer is het ook alweer gratis/goedkoop?!) op de fiets naar het gemeentehuis om even snel te trouwen, maar daarna wil ik dan wel een party thuis om het te vieren, haha.

Ik vind trouwen niet nodig, dus zou ik het zelf niet vragen. Als mijn vriend het wel graag zou willen zou ik wel ja zeggen, want ik wil sowieso wel altijd bij elkaar blijven, dus als hij het belangrijk zou vinden om dat getrouwd te doen zou ik daar zeker aan meewerken. Dan zou ik het liefst hebben dat hij dat deed zonder andere mensen erbij, verder heb ik geen echte eisen. Maar het hoeft van hem ook niet.

Wel vind ik het idee van 'vieren dat je van elkaar houdt' leuk. Daarom hebben we vaagjes een plan om als we 12,5 jaar samen zijn dat te vieren met een supergaaf tuinfeest. Dat is over ruim vijfenhalf jaar, dus dan is het zomer en hebben we waarschijnlijk een tuin.

Mijn vriend heeft zijn huwelijksaanzoek al klaar Hadden we het laatst toevallig over. Hoe hij het gaat doen en vragen en en en en weet ik allemaal niet, wil ik ook niet weten.
Ik wil het liefst iets romantisch (oh oh, wat ben ik eigenlijk toch ontzettend klef), het liefst met z'n tweeën of alleen dierbaren erbij. Of het gepland is of niet maakt me niet zoveel uit, als het maar lief is en recht uit zijn hart komt.

Zo, ik zie al dat ik een ernstig andere smaak heb dan de meesten van de dames

Ik zou het niet op prijs stellen om gevraagd te worden denk ik, ik zou dat liever gewoon bespreken en samen besluiten.

[Qimm]

Nou ja ik ben wel gevraagd, maar we hadden al besloten óóit te gaan trouwen.

Ik zou het ook raar vinden als ik gevraagd werd zonder dat we het er al eerder eens over hadden gehad

[Nona]

Freyja schreef:

Zo, ik zie al dat ik een ernstig andere smaak heb dan de meesten van de dames

Hm ja, sommige dingen hier vind ik ook wel erg gekunsteld... Al is dat misschien alleen omdat ik weet dat mijn vriend niet zo van de rijmpjes en de liedjes en de uitspattingen is, voor hem zou het ook heel erg nep zijn. Misschien dat dat meespeelt.

Maar om door te gaan op wat Qimm zegt: zijn er überhaupt wel mensen die besluiten te trouwen zonder het er ooit eerder over gehad te hebben? Als je meer dan een jaar een relatie hebt zijn dat toch dingen die je gaat aftasten, al is het maar ter oriëntatie zonder echte plannen te hebben?

Ik heb geen behoefte aan trouwen, maar als ik een vriendin zou hebben die zou willen trouwen, dan kan dat wel als we tenminste al lang genoeg bij elkaar zijn. Het moet dan wel zonder gemeenschap van goederen zijn, en zij moet dan alles betalen en regelen.

[snoopy]

Nona schreef:

Maar om door te gaan op wat Qimm zegt: zijn er überhaupt wel mensen die besluiten te trouwen zonder het er ooit eerder over gehad te hebben? Als je meer dan een jaar een relatie hebt zijn dat toch dingen die je gaat aftasten, al is het maar ter oriëntatie zonder echte plannen te hebben?

Hier niet iig. Ik wist zelfs al wanneer ie me ging vragen stiekem

[zoef de haas]

uuuf schreef:

Ik wil gewoon dat het in overleg gaat, zodat we iig van elkaar weten dat we wel willen trouwen, maar ik wil dan ook dat hij het op een onverwacht moment nog een keer vraagt En dan gaan we een keer op een maandagochtend (wanneer is het ook alweer gratis/goedkoop?!) op de fiets naar het gemeentehuis om even snel te trouwen, maar daarna wil ik dan wel een party thuis om het te vieren, haha.

Dit

Kazet Nagorra schreef:

Ik heb geen behoefte aan trouwen, maar als ik een vriendin zou hebben die zou willen trouwen, dan kan dat wel als we tenminste al lang genoeg bij elkaar zijn. Het moet dan wel zonder gemeenschap van goederen zijn, en zij moet dan alles betalen en regelen.

Hahaha omg dan zou het van mij al niet meer hoeven zeg. Kijk als je niks wil regelen, tot daar aan toe, maar niet eens meebetalen aan je eigen bruiloft, dat is gewoon gierig. Zeg dan gewoon nee, da's al een stuk minder kinderachtig.

Freyja schreef:

Hahaha omg dan zou het van mij al niet meer hoeven zeg. Kijk als je niks wil regelen, tot daar aan toe, maar niet eens meebetalen aan je eigen bruiloft, dat is gewoon gierig. Zeg dan gewoon nee, da's al een stuk minder kinderachtig.

Maar ik ben helemaal niet principieel tegen een bruiloft, ik zie het nut er gewoon niet van in, dus betaal ik ook niet mee.

[Dith]

Als mijn vriend zou aankomen met enge rijmpjes en dergelijke (sorry snoopy) dan zou ik echt niet blij zijn. Ik zou zoiets zó vreselijk nep vinden en hem waarschijnlijk uitlachen.

Wel wil ik 'gewoon' gevraagd worden, gewoon met z'n tweeën, vind het best als dat op de bank is terwijl we een autoprogramma kijken oid. Op de knieën gaan mag natuurlijk altijd, ik hou wel van een man aan mijn voeten.
Maar ik zou het wel op prijs kunnen stellen als we het er eerst al over hadden gehad, dat het wel duidelijk is dat we het beiden graag willen.

[snoopy]

Ach, ieder z'n meug zeggen ze dan toch? Ik vond het ongelooflijk lief dat ie dat heeft geschreven, maar dat hoeft natuurlijk niemand met me eens te zijn.