18-03-2002, 15:12
|
|
Het is best lang en ook een beetje slecht geschreven volgens mij maar ik wilde even mijn centrale idee voor een nieuw verhaal uit schrijven. Is het wat? Kan ik er mee door gaan?
Met een grote bos bloemen sta ik bij Lucas voor de deur. Ik bel twee keer aan, dan hoor ik de wc doorspoelen en zie ik door het matglas dat hij de gang in loopt. Hij doet open en ziet mij staan. “Eva, wat een verrassing!” Ik knik en duw de bos bloemen in zijn handen. “Hier, voor jou. Omdat je me zo geholpen hebt.” Hij pakt mijn arm en trekt me naar binnen. “Wil je thee?” Ik knik.
In de kamer plof ik neer op de bank en ik kijk naar Lucas. Hij haalt verwelkte narcissen uit een vaas en zet mijn bloemen er in. “Van Lieke”, zegt hij, voordat hij de narcissen in de prullenbak mikt. “Hoe is het met je?”, vraag ik voorzichtig. Het lijkt wel alsof ik nu de psycholoog ben. “De scheiding wordt doorgezet”, antwoordt hij en hij zucht. “Balen”, antwoord ik. Hij haalt zijn schouders op. “Het valt wel mee. Ik was toch niet meer verliefd op haar, maar het doet toch pijn om er achter te komen dat ze al een jaar een ander had.” Ik knik. Dat kan ik me voorstellen, hoewel ik zelf nog nooit iets gehad heb met iemand. Maar daar hebben we het al vaak over gehad, dus ik houd mijn mond dicht. Het theewater staat op. Lucas komt naast me zitten. “En hoe is het met jou?” “Goed”, antwoord ik. “Echt waar?” Ik lach. “Je kunt het niet laten om psycholoog te spelen, hè?” Hij wordt rood. “Je hebt gelijk. Ik behandel je nu niet meer, we zijn nu gewoon vrienden. Maar ik wilde het even zeker weten.” “Het gaat goed met me”, stel ik hem gerust.
Dan zijn we allebei even stil. Ik kijk naar zijn handen. “Je hebt je trouwring nog om.” Lucas kijkt van zijn ringvinger naar mij. “Ja, ik weet het. Ik moet er afstand van doen, maar ik kon het nog niet.” Nu doet hij de ring af en gooit hem naar de andere hoek van de kamer. “Jij gaf me die kracht”, lacht hij en nu word ik rood.
Tijdens het theedrinken praten we veel. Over school, over mijn komende examen en over muziek. Hij laat me een nieuwe cd horen en ik geef commentaar.
Dan slaat hij zijn arm om me heen en prikt in mijn zij. Ik vlieg ongeveer een meter de lucht in. “Niet doen! Lucas! Stop!” Maar hij stopt niet en ik laat me opzij vallen, zodat ik op de bank lig. En nog gaat hij door met kietelen. Ik probeer zijn handen te pakken, maar het lukt me niet. Als ik ze eindelijk allebei te pakken heb, geef ik er een harde ruk aan, waardoor Lucas boven op me valt.
Een spanning tussen ons. Een spanning die er al een hele tijd was, maar die nu vorm begint te krijgen. Lucas ligt met zijn gezicht tegen mijn gezicht aan. Mijn hart klopt. Ik voel me erg tot hem aangetrokken. Langzaam brengt hij zijn mond naar mijn mond en begint me te zoenen. Eerst voorzichtig, daarna heftiger. Voor mij gaat er een nieuwe wereld open.
Opeens stopt hij. “Eva, is dit wel een goed idee?” Ik knik. “Weet je het echt zeker?” Ik knik weer. Hij gaat zitten. “Ik weet het niet.” “Je moet op je gevoel af gaan”, antwoord ik en ik ga ook rechtop zitten. Ik trek mijn knieën naar mijn kin op en steun met mijn gezicht op mijn handen. Af en toe kijk ik opzij. Lucas staart voor zich uit. “Op je gevoel”, herhaal ik. “En mijn verstand dan?”, antwoordt hij. Ik haal mijn schouders op. “Je moet doen wat je zelf wilt. Niet voor mij, maar ook voor jezelf.” “Doen wat ik zelf wil”, herhaalt hij een paar keer. Dan legt hij voorzichtig zijn arm om me heen en hij kijkt me aan. “Wat wil jij?” Ik lach voorzichtig. “Het gaat om jou, niet om mij.” “Nee, het gaat ook om jou. Wat wil jij?” “Niet zoveel praten”, fluister ik, “maar gewoon doen.” En dan begint hij me weer te zoenen. Ik val terug op de bank en hij komt weer boven op me liggen. “Eva?” Ik kijk hem aan. “Ik ga op mijn gevoel af.” “Ik ook”, fluister ik en ik zoen hem op zijn mond. Hij zoent terug. De spanning is opgelost.
Veel later zit ik op mijn kamer en ik besluit Saskia op te bellen. “Met Saskia”, hoor ik aan de andere kant van de lijn. “Met mij”, zeg ik. “Hé, hoe is het met je? Ik wilde je gisteren bellen, maar toen kwam mijn date, je weet wel.” “Ja, dat had je verteld.” Ik zwijg even. “Ik heb je record verbroken”, lach ik dan. “Je klinkt heel vrolijk. Welk record?” “Dat van het leeftijdsverschil.” Saskia slaakt een ongelovige kreet. “Dat meen je niet!” “Wel hoor.” “Is het Lucas?” “Ja.” “En hoe oud was hij ook al weer?” Ik zwijg. “Eef?” “Ja?” “Wat is het leeftijdsverschil?” “Hij is bijna 38.” “Dus?” Ik slik. Het lijkt opeens zo veel. “Eef? Zeg nou!”, zegt Sas ongeduldig. Ik haal diep adem. “Hij is twintig jaar ouder.”
__________________
Hm... Larstig... ;)
|