als ik hier aan het lezen ben, voel ik me zo onwijs onzeker, want jullie kunnen zo mooi dichten, maar toch ga ik mijn slappe hap even posten, omdat ik daar behoefte aan heb
-----------------------------------------------------
Dauwdruppels
Zo helder
Maar maken zo veel kilte
Doorzichtig en glad
Een egale glinster kleur
Maar vies en nat
Een rilling
Als hij in je nek valt
Maar over een hand
Is geen probleem
Dauwdruppels
Eigenlijk lelijk van binnen
Niet bijzonder
Op foto’s zijn ze zo mooi
Net of ze lachen
En gelukkig zijn
Maar is een foto wel
Zo’n harde werkelijkheid?
Of is het schijn van pracht
En hangt daar een verdriet
Een dauwdruppel
Zonder doel of toekomst
Breekbaar en zacht
-----------------------------------------------------
kleine momenten
om even samen te zijn
samen te denken
nooit vergeten
om samen te leven
in rust en wijsheid
blijdschap en vrijheid
jaren verstrijken
tijden verbleken
wazige beelden
maar een glimlach
vergeet je nooit
kleine momenten
om even samen te zijn
stil en koud
verlost van emoties
een moment van
een nieuw jaar
een nieuw begin
het einde te sluiten
maar nooit te vergeten
een traan verlaat
mijn koude gezicht
een warme knuffel
is nu voldoende
kaarsen zijn altijd
een bron van warmte
een bron van licht
nu weet ik zeker
dat jou kaars
nooit word uitgeblazen...
-----------------------------------------------------
als een vlieg vliegt
in een wind van zijde
in een open lucht
blauw en smeltend
en de vlieg vliegt
maar komt niet verder
dan een man met een
krant in zijn hand
heeft de vlieg dan zijn leven gewaagd
om vrij te mogen vliegen?
-----------------------------------------------------
Daar gaat hij dan
Alle remmen los
Verstand op nul
Zijn leven in zijn handen
Voorover laat hij zich vallen
Met een glimlach op zijn gezicht
Zijn hart bonkt in zijn keel
Niemand die het ziet
Nooit viel hij op
Altijd was hij alleen
Eeuwige tranen
Steken in zijn maag
En nu gaat hij dan
Voor eeuwige rust
Zijn ogen zullen sluiten
En nooit meer open gaan
Zijn lichaam was zwak
Voor zijn geest werd het teveel
Het nieuws is schokkend
Een brok in me keel
En daar gaat hij dan
Nietsvermoedend
Nooit van gehouden
Geen liefde getoond
Grote leegte
Die hij hier achterliet
Maar hij zal het niet weten
Dat andere mensen kapot gaan van verdriet
Voor hem maakt het niet meer uit
En wie geeft hem nou ongelijk?
Tenslotte heeft hij moeten lijden
En nu heeft hij alleen het rijk.
-----------------------------------------------------
De eerste stap
Het moeilijkst
Ook al zeggen ze
Laatste loodjes
Wegen het zwaarst
Zenuwachtig en bang
Huilen moet ik toch
Totaal geen vertrouwen
En wegkruipen dat ik wil
Nooit wil ik praten daarover
Voel me te lastig
Teveel zeuren
En nu moet het
Uitleggen waarom
Oog in oog
Met de waarheid
Met de tranen
Waarom ik niet meer verder wil
Waarom ik niet meer wil leven
Instorten
Zou ik op dat moment willen
Me ogen sluiten
En net doen
Als of dit een gewone nachtmerrie is
Wakker worden
In een vertrouwd bed
Met een vertrouwde deken
Warmte
En net doen of er helemaal niets
Aan de hand is.
-----------------------------------------------------
pfff, nou kom maar op..
Irene.