Manifest 1 - Pijn

[Type]

Het eerste manifest dat ik ga verfilmen, om mensen een gevoel mee te geven dat ik alleen kan omschrijven als pijn uit onmacht.

En waarom dit? Omdat pijn een van de belangrijkste dingen in het leven is. Het is een drijfveer, een bron van motivatie, inspiratie. Het hoort bij het leven, en het is zelfs een heel groot deel van het leven...

Vandaar...

- - -

Ik sta in de deuropening, en kijk naar binnen. De kamer is slecht verlicht, er zitten geen ramen in, en er hangt geen lamp. Geen werkende lamp in ieder geval. Een peertje bungelt aan een draad, en ergens vlakbij mij zal de lichtknop zich ongetwijfeld bevinden, maar het heft geen zin die te zoeken, want aan zowel het peertje als de draad, en aan de toestand van de rest van de kamer is welt e zien dat het toch niet zal werken.
De grond is een vieze betonnen bedoening, met hier en daar verzakkingen en gaten erin. De muren waren ooit mooi gewit, maar nu bladder de pleister er overal vanaf. Het past bij het huis, moet ik zeggen. Het befaamde zestien A is het vervallen pand net buiten mijn wijk. Het is een groot huis, vroeger beheerd en bewoond door een rijke weduwe en haar butler. Maar sinds ze dood is en de butler weg, staat het huis te verrotten.
Ik heb er mijn speelplaats van gemaakt, soms mijn schuilplaats. Ik vind het heerlijk om hier te komen, rond te wandelen, te kijken naar de meubels die nog precies zo staan als ze stonden op de dag dat het dametje overleed. En uit respect voor haar laat ik alles ook zo staan, voor altijd. Niet alleen de meubels blijven ongerept trouwens. Alles, alles dat ik doe, pak, gebruik in dit huis, alles zet ik weer terug op de goede plaats, precies zoals het stond. Het is en deel van de magie.
En het is de reden dat ik zo schrok toen ik vandaag aankwam en de voordeur op een keer zag staan, en het keukenraam open. En nu sta ik boven, een lege duistere kamer in te kijken, waar aan de andere kant, recht tegenover me, iemand zit…

“Ik kan er niet tegen!” schreeuw ik in gedachte.
“Waar niet?”
“Dit leven, deze schoonheid, deze duisternis. Tegen jou. Het doet pijn…”
“Pijn? Maar ik doe je toch geen pijn? Ik ben je vriend.”
“Ja dwingt me. Je dwingt me dingen te doen die ik niet wil doen! Dat is toch geen vriendschap! Dacht je dat ik het niet wist? Dacht je dat ik het niet wist, hè? Nee joh, ik heb je al lang door. Al sinds het begin. En ik ga er nu een eind aan maken.”
“Maar, waar heb je het over vriend?”
“Ga weg! Ga uit min hoofd! Je bestuurt me niet meer! Ik doe vanaf nu wat ik wil!”

Hij ziet er vreemd uit. Zijn broek is beschadigd en vies, beige en te groot. Hij blijft maar net hangen op zijn heupen.
Zijn lichaam is getraind, sterk en strak. Zijn huid bleek, en zijn gezicht bedekt. Hij is blond, heeft zijn haar slordig in pieken naar beneden hangen, en hoezeer ik ook in de duisternis tuur, ik snap niet waarom ik zijn gezicht niet kan zien. Het profiel van zijn gezicht, beter gezegd, want hij zit met zijn zij tegen de muur, zijn hoofd in de hoek, op zijn knieën in elkaar gedoken.
Zijn witte handen liggen op zijn hoofd, en zijn gezicht is verborgen tussen zijn benen. Hij lijkt verward, gepijnigd. Misschien door iets dat in zijn verleden is gebeurd, in zijn kinderjaren…

“Het doet zo pijn! Het doet zo pijn… Ik wil alleen rust, ik wil alleen maar rust, genieten van de mooie dingen in het leven. Ik wil uitkijken op velden waar meisjes touwtjespringen en jongetjes vrolijk voetballen. Met een klimrek op de achtergrond.”
“En wat dan? Dat kan namelijk, dat bestaat. Waarom ga je daar dan niet kijken? Ik houd je niet tegen hoor, net zoals ik niet degene ben die je hier naartoe heeft gebracht.“
“Omdat ik bang ben…”
“Bang? Jij? Laat me niet lachen zeg. Bang… Waar ben jij bang voor dan? Wat zie je na dat klimrek?”
“Niets. Erachter staat een school. Maar het gaat om het klimrek. Er spelen kinderen; en ik kijk van een afstand toe.”
“En dan?”
“Dan voel ik het weer… Dan begint mijn hart weer te bonzen en mijn handen te jeuken. Dan val ik op mijn knieën, en grijp ik met beide handen in de grond.
En net voor het klimrek achter de heuvel verdwijnt zie ik dat meisje nog even, dat blonde meisje dat zojuist nog vrolijk rondjes draaide om de stangen, haar gezicht nu vertrokken van glimlach naar een pijnlijke grimas, haar mond vol bloed. En dan ril ik van genot.”
“Maar waar ben je dan bang voor?!” dondert het door mijn hoofd.
“Voor jou! Van jou! Jij laat me al die dingen doen! Jij! Dat weet ik heus wel! Maar ik wil het niet meer, en ik ga er nu een eind aan maken!”

Hij keek net op, mijn kant in. Ik schrok ervan, en van zijn gezicht, waarvan ik nu kon zien dat het bedekt is met een gasmasker.
Ik sta nu met mijn rug tegen de muur geduwd, en durf bijna niet te ademen. Hij schuifelt, staat op, en ik hoor zijn voetstappen naderen. Zou hij me gezien hebben, en me nu iets verschrikkelijks aan gaan doen?
Ik hoor zijn zware adem door het gasmasker heen, en ineens komt hij de hoek om. Zonder te kijken slaat hij rechtsaf, en loopt door de gang heen, langs de trap af, naar het raam op het eind.

“Wat ga je nu doen?”
“Wegvliegen. Naar het licht”
“Wegvliegen? Doe niet zo gek. Voel nou eens op je rug, je hebt geen vleugels. Je kunt helemaal niet vliegen.”
“In mijn dromen wel. En ik droom. Dat doe ik altijd. Zo ben jij ontstaan, ik droomde ooit van jou…”
“Je bent gek.”
“He kijk, een bloem.” Voor me staat een witte bloem, met een gele binnenkant. Een hele grote madelief lijkt het wel. Ik vind hem mooi.
“Hij is mooi hè?”
“Je bent gek. Er iets niets zinnigs uit je te krijgen. Vliegen, bloemetjes… Waar heb je het over?!”
“Hij is mooi”, zeg ik weer, en mijn hart begint te bonzen als een gek.
Door het raam aan het eind van de gang valt een streep licht naar binnen, en precies op de grens tussen licht en donker groeit uit het ruwe hout van de gang een prachtige witte bloem, zo mooi dat ik mijn zorgen vergeet en ik in huilen uitbarst.
“Het is zo mooi, zo licht! Mijn ogen zijn geopend, de reis naar de hemel wacht op mij…”
En terwijl ik dat tegen hem zeg, val ik op mijn knieën en gooi ik mijn masker af. Mijn leven schiet voorbij, alle kinderen, dieren, jongeren, alle zielen die ik ooit pijn heb gedaan. Ze zijn zo mooi, en zij maakten mijn leven de moeite waard. Mar ik heb ze niet meer nodig, mijn leven is nu meer dan leven.
“Tot ziens”, zeg ik, en ik houd op te bestaan…

Een bizar verhaal. Omdat je in de laatste schuine alinea van je eigengezette patroon van alleen maar dialoog in het schuin afwijkt, probeer ik daar betekenis te zetten. Het 'ik zet het masker op en houdt op te bestaan' is daarbij cruciaal. De persoon met het masker was eerder nog de tegenspeler van de ik-persoon. Smelten de twee samen en houdt er één op te bestaan? Ik had het idee dat we te maken hadden met iemand die tegen een bepaald deel van zichzelf sprak, dat zich gepersonificeerd had in de kamer. Vindt hij er op het laatst vrede mee? Maar 'hij' houdt op te bestaan... Is de hij aan het einde dan plotseling die 'kwade macht' en komt alles goed? U leest het al, dit einde is onbevredigend.

De sfeer en het idee voor zover ik dat eruithaalde vond ik wel aardig. Het schuine stuk viel mij persoonlijk erg tegen na die eerste inleiding en omdat ik er ook het nut niet van kan begrijpen, is mijn mening erover ook niet herzien aan het einde.

Je zegt overigens dat je het wilt gaan verfilmen. Het lijkt me dan essentieel om minder beschrijvend te schrijven, maar het te laten gebeuren voor onze ogen. Vooral de korte scene over de magie van alles laten staan is, op deze wijze verteld, verschrikkelijk on-magisch en wat flauw. Zoiets kan je veel sappiger uitbeelden, waardoor de lezer mee betrokken raakt. Daarna zijn emotionele, schuingedrukte, inwendige schreeuwworstelingen ook beter te verkroppen.

Zomaar wat losse gedachten na het lezen van deze tekst, doe ermee wat je wilt. Onmacht is een geweldig thema.

LUH-3417

[Type]

Het wordt inderdaad verfilmd, maar om een film te maken moet je wel een scenario hebben.

Ik kan ook niet alles zelf doen. De acteurs moeten zich ook in kunnen leven, en de cameramannen, etc etc etc. Dus ze moeten weten hoe ik het eruit wil hebben zien.
Vandaar dat dit geschreven is.

De eerste ik-persoon is de camera zeg maar, en het beschrijven van het huis was gedaan om de sfeer van dat huis naar voren te brengen, hoe de locatie er ongeveer uitziet.

De tweede 'ik' praat inderdaad tegen zichzelf, of tegen een stemmetje in zijn hoofd in ieder geval.
En de schuingedrukte stukjes moet je dus los zien van de rechte stukken. De schuingedrukte stukken is het verhaal, het gevoel, de rechte stukken is het letterlijk beschrijven van hoe alles eruit ziet en hoe het filmpje gaat worden shot voor shot.

En het filmpje krijgt waarschijnlijk / redelijk zeker geen enkele dialoog of monoloog erin, dus er moet wel heel goed visueel duidelijk gemaakt worden wat ik wil zeggen of bereiken. Daar hoef je je dus geen zorgen over te maken

Top. Ben je echt van plan om dit om te zetten tot film of is het maar een idee waar je losjes mee speelt?

LUH-3417

[Type]

LUH-3417 schreef op 17-12-2003 @ 00:14:
Top. Ben je echt van plan om dit om te zetten tot film of is het maar een idee waar je losjes mee speelt?

LUH-3417

Laat ik het zo zeggen: Ik wil gaan studeren aan de NFTA (de filmacademie) om ooit regisseur te worden.

Al mijn schrijfselen worden ooit filmpjes denk ik

[Type]

engelse versie voor een vriend van me:

I’m standing at the door, looking in. The room is dark, mysteriously lighted, with no windows and no lamp. Well, no working lamp anyway. A miserable bulb is attached to the ceiling, and somewhere very close to me there will undoubtedly be a light switch, but it’s of no use trying to find it, because the bulb, as well as the cord it’s hanging from looks like it’s never going to work the way it should anyway.
The floor is a dirty block of cement, with holes in it every now and then. The walls, once white, are now a light kind of grey, with the plaster coming off at several spots. It fits the rest of the house, really. The infamous sixteen A is the old worn down building just a mile away from my place. It’s a big mansion, once owned by an old widow and her butler. But ever since the old woman past away and the butler left it has been unattended and rotting away.
I turned it into my private playhouse, and sometimes it servers as shelter or hideout. I love it here, I love walking around in here, looking at the furniture, which is all still in the same exact spot it was the day that old lady died. And out of respect for her I will leave everything as it is, forever. Not only the furniture, mind you. Everything, everything I do, pick up, use in this house, everything is restored to its former place, exactly as it was before being used. It’s part of the magic.
And it’s the reason I was stunned today, when I came here and saw the front door was unlocked, and the kitchen window had been opened.
And now I’m upstairs, staring at a dark room, on the opposite side of which there is someone, or something, crouched on the floor…

“I can’t take it anymore!” I scream in my mind.
“Can’t take what anymore?!”
“Life, beauty, darkness. I can’t stand you anymore. It hurts.”
“It hurts? But I don’t hurt you, do I? I’m your friend.”
“You force me, you force me to do things I don’t want to do. That isn’t friendship now, is it?! Didn’t you think I knew? You didn’t think I knew, right?! No, I’ve been on to you all along, from the very beginning! And I’m going to end it right now!”
“What are you talking about, my friend?”
“Go away! Get out of my head! You won’t control me anymore! From now on, I’ll do what I want!”

He looks strange. His trunks are damaged and dirty, beige and oversized. His hips barely give enough support to keep them hanging on.
His body has been trained, it’s strong and firm. His skin is pale, and he’s got strands of blonde hair covering his face. And no matter how hard I stare into the darkness, I can’t figure out why I can’t see his face. Or better yet, the profile of his face, for he is crouched up against the wall, his head hidden in a corner, on his knees, in a protective position.
His white hands are on top of his head, and his face is hidden between his legs. He looks confused, hurt. Maybe because of something that happened a long time ago, in his childhood…

“It hurts! It hurts…I just want peace, peace and quiet, enjoy the pretty things in life. I want to look out upon fields in which little girls jump rope and little boys play soccer. With a climbing frame on the background.”
“And then what? Because you can, you know, you can see such things. They exist. Why don’t you go there? I won’t stop you, just like I wasn’t the one that brought you here”
“Because I’m scared…”
“Scared? You? Don’t make me laugh. Scared… Of what then? What do you see behind the frame?”
“Nothing. There’s a school behind the frame, but it’s not about that. It’s all about the girl, climbing, smiling. Kids are playing, and I’m watching from a distance…”
“And then what happens?”
“That’s when I feel it again… That’s when my heart starts beating like mad again, and when my hands start itching. And then I fall to my knees, crawl into the ground with both hands.
And right before the climbing frame disappears behind the hill I get one last glance of that girl, that little blonde girl that was happily spinning around the bars just a minute ago, her face shifting from smile to horror, her mouth filled with blood. And then I shiver with pleasure.”
“But then what are you afraid of?!” the voice rumbles through my head.
“Of you! You are the one that makes me do all these things, you are! I know that! But I don’t want it anymore, I don’t want it to happen anymore, and I’m going to end it now!”

He just looked up, looked straight at me. It scared me, his face scared me, of which I could now see it is covered by a gasmask.
I am now pressed up against the wall, barely daring to move. I hear him shuffling in the room next to me, hear him standing up and approaching the door. Do you think he saw me, and is going to hurt me now?
I can hear his heavy breathing through the mask, and suddenly he steps around the corner. Without looking around he makes a right turn, and walks down the hall, passes the stares, straight on to the window at the end.

“Now what are you going to do?”
“Fly away. To the light.”
“Fly away? Don’t be crazy. Feel your back for a second, will you? You don’t have wings, you can’t fly!”
“I can in my dreams. And I’m dreaming. I’m always dreaming. That’s how I created you, I dreamt about you once…”
“You’re crazy.”
“Hey, look, a flower.” There’s a white flower right in front of me, with a yellow core. It looks like a huge daisy. I like it, I think it’s pretty.
“It’s pretty, isn’t it?”
“You’re crazy. Absolutely mad. Not a sensible word can be made of your ramblings… Flying, flowers, what ARE you talking about?!”
“It’s pretty”, I repeat myself, and my heart starts pounding like mad. “It’s so pretty, so light! My eyes have been opened, and my journey to heaven awaits…”
And while I tell him that, I fall to my knees and throw off my mask. My life flashes before me, all the children, all the souls that I have hurt. They’re so beautiful, and they made my life worthwhile. But I don’t need them anymore, as I transcend to another life…
“Goodbye”, I whisper, and I cease to exist…

- - -

Heb ik het goed vertaald? Of ligt de 'feel' heel anders?
Feedback?