De dag dat de wereld verging

[Mother Earth]

Zoals jullie hieronder zien heb ik ee nverhaaltje geschreven. Normaal schrijf ik geen verhalen, eigenlik helemaal niks, dus dit is mn eerste verhaal *ooit*... Persoonlijk denk ik dat er nog wel wat verandert kan worden, dus goede opmerkingen zijn nooit verkeerd
Lees de nieuwe versie, dit is de oude

De dag dat de wereld verging

Liefste,
Ik schrijf deze brief eigenlijk voor niks. We zijn elkaar uit het oog verloren en het is te moeilijk om je te vinden in een mensenmassa van 6 miljard. Toch doe ik het, misschien ook een beetje voor mezelf, om je te vertellen over de dag dat de wereld verging.
Eigenlijk zou het een gewone dag zijn geworden. Maar je voelt natuurlijk al aan dat het juist niet gewoon werd, want alle verhalen die zo beginnen zijn niet normaal. Geloof me of niet, maar na deze dag, zou er nooit meer een gewone komen.
Het was zomaar een dag van het jaar. Niet bijzonder, gewoon regenachtig, beetje wind, je kent het wel, typisch Nederlands. Ik werd al vroeg wakker, met een schok, alsof er iets aan de hand was. Ik sperde mijn ogen open en keek gespannen mijn kamer rond die nog in duisternis gehuld was. Vreemd, normaal schrik je toch niet zomaar wakker. Ik keek naar de kerkklok die ik net door mijn lamellen heen kon zien, klokslag 4 uur. Nog even bedacht ik me dat het de klokken van de kerk had gehoord, maar die gaan om vier uur nog niet af, juist in verband met geluidsoverlast. Ik besloot er niet te veel aan te denken en wilde nog even doorslapen. Toen ik me net wilde omdraaien om nog even in te dommelen, hoorde ik de baby van de buren huilen. Ook hoorde ik de stemmen van mijn ouders. Ik weet nog dat ik op dat moment dacht; ‘Hé, wat vreemd, iedereen lijkt wel wakker te zijn’, maar er verder niks van aantrok.
Ik deed nog een wanhopige poging om de slaap de vatten en lekker verder te dromen over jou, totdat ik een harde knal hoorde. Niet een onweersbui of een bom die ontplofte, maar een niet te beschrijven geluid waar de gemiddelde disco ‘U’ tegen zegt. Ik ga het hier niet proberen te omschrijven, simpelweg omdat het onmogelijk is. Wat ik je wel ga vertellen, is wat er verder gebeurde.
Gelijk na De Knal werd het zwart voor mijn ogen. Misschien was het maar één seconde, maar voor mijn gevoel leek het een uur, kon ik niks. Ik voelde niks, dacht niks, alleen jouw naam schoot door mijn hoofd. Het moet toch wel een waanzinnig compliment voor jou zijn, dat er iemand dood gaat met jou in dr gedachten.
Eigenlijk is het onzin dat ik mijn memoires opschrijf, want jij en de rest van de 6 miljard mensen op deze wereld hebben precies hetzelfde meegemaakt. Maar toch moet ik nog iets aan je kwijt. Wist je nog dat we vroeger samen fantaseerden over ons verdere leven? Allebei wisten we dat we onvoorwaardelijk van elkaar hielden en dat we elkaar nooit zouden kwijt raken. Ik herinner me nog een gedichtje, dat je ooit voor me geschreven hebt. Ik weet nog goed dat je dat gedichtje aan me wilde geven. Het was op Valentijnsdag en je durfde niet zo goed. Je vond me al een tijdje leuk, dat wist ik ook wel. En ik jou eigenlijk ook, maar dat wist ik toen nog niet. Je wilde het gedichtje bij me in de brievenbus stoppen, anoniem. Je had pech dat ik, op het moment dat je bij mij het tuinpad op kwam rijden, in de keuken stond en je zag vanuit het raam. Later heb je me verteld dat je bijna een hartaanval kreeg toen ik opeens de deur open deed. Met een rood hoofd en zweethandjes gaf je een klein envelopje in de vorm van een hart aan me. Zonder te lezen wat er in stond zijn we naar mijn kamer gegaan en daar heb ik toch wel één van mijn leukste dagen beleefd. Maar terug naar het gedichtje.
Er stond in dat je altijd van me zou blijven houden, en dat als ik dood zou gaan, jij samen met mij wilde sterven. Normaal gesproken zou ik je hard hebben uitgelachen voor zo een gedichtje, maar op dat moment wist ik dat je het meende en dat ik persoonlijk ook niets liever zou willen dan in jou armen sterven. Er was toen, nu 5 jaar geleden, niks leuks in mijn leven. Ik zat in een dip, en daar heb jij me uitgetrokken.Maar back to the point, je wens is inmiddels wel uitgekomen. Wij zijn, samen met de rest van de wereld, tegelijkertijd dood gegaan.
Nadat het zwart werd voor mijn ogen, zag ik een groot licht. Een beetje zoals bijna dood ervaringen worden beschreven. In een stond ik op een groot gras veld, zo groot dat het einde niet te zien was. Een fractie van een seconde, die mijn hersenen en ogen net nodig hadden om dit immense beeld van een oneindige groene grasvlakte te verwerken, was ik alleen. Er doemde een poort voor me op en steeds meer mensen verschenen. Ze konden allemaal niet praten of waren te verbijsterd om het te doen, net als ik trouwens. Het zou nog een lange tijd duren voordat iedereen weer normaal met elkaar sprak, maar dat wist ik op dat moment nog niet.
Er heerste een vreemde, niet thuis te brengen, sfeer. Ik weet nog dat ik dacht, is dit nou de hemel? Het moest de hemel wel zijn, in mijn korte leventje, 17 lentes jong en 16 herfsten oud, had ik nog niet veel de kans gehad om foute dingen te doen.
Omdat het steeds drukker werd, voelde ik me letterlijk en figuurlijk dood gedrukt worden tussen deze menigte. Het leek wel alsof de hele wereld dood was gegaan en later hoorden we van een groep seismologen en andere deskundige dat inderdaad de hele wereld niet meer bestond. Iedereen leek een aantrekkingskracht te hebben naar die mysterieuze poort. Ik dus ook. De poort, die wel 8 meter hoog leek te zijn, werd beveiligd door een aantal oude mannen met grote grijze baarden, die er geschokt uit zagen. Ik hoorde ze zeggen dat de wereld was vergaan en dat het daarom zo druk was. Met grote ogen keken ze elkaar aan terwijl ze de dode door lieten gaan. Ik passeerde ze ook, nog steeds denkend aan jou. Ook dit moet toch wel een groot compliment voor jou zijn, dat er iemand de poorten van de hemel passeert met jou in d’r gedachten.
Maar ondertussen ging ik me wel steeds meer beseffen dat in deze hemel, die in boeken altijd als perfect wordt beschreven, wij elkaar zijn kwijtgeraakt. Zomaar uit het ook verloren omdat de wereld verging. Vierentwintig uur geleden zou ik je nooit geloofd hebben, als je me dit zou voorspellen, maar nu zit ik er zelf middenin. Ik heb veel kansen gemist, maar ik zou het je toch graag willen vertellen. Waarschijnlijk wisten we het wel van elkaar, we hebben het nooit met zoveel worden gezegd. Daarom deze brief, als je hem ooit nog onder ogen krijgt.
Ik hou van je!

Xxx Je Engeltje

[Charlottetje]

hmm, mooi verhaaltje hoor, maar wat dingen die ik minder mooi vind.
mag ik ze noemen?
Goed, je maakt natuurlijk wel eens wat typfouten en maakt 2 woorden van die een moeten zijn enzo, maar dat vind ik miereneukerij. Dingen die ik echt 'storend' (wat heet storend?) vond zou ik je wel graag even willen vertellen, als het mag.
Als je het onzin vind, moet je er gewoon niet naar luisteren, oke?

Ten eerste zijn er in de hemel velen malen meer mensen (er zijn al eeuwen lang mensen aan het doodgaan die dan naar de hemel gaan, dus er staan er op dat moment wel 6 miljard voor de poort, maar je moet hem in ee grotere menigte terugvinden!)

Er zijn ook wat dingen die ik overbodig vond:
- Maar je voelt natuurlijk al aan dat het juist niet gewoon werd, want (rest van de zin wel oke, maar zul je dus moeten veranderen dan)

- juist in verband met geluidsoverlast (dat begrijpt iedereen wel, hoef je dus niet nog eens op te schrijven)

- Ik ga het hier niet proberen te omschrijven, simpelweg omdat het onmogelijk is. (puur woordenverbruik, nergens voor nodig, losse opmerking zeg maar)

Verder nog:

Klokslag, ik vind dat je dat woord alleen mag gebruiken als je zegt dat je de klok hoort en merkt dat het 4 uur is, maar jij merkt dat later pas, dus dan zou je gewoon kunnen zeggen dat je zag dat het precies 4 uur was

Nog even bedacht ik me dat het de klokken van de kerk had gehoord, maar die gaan om vier uur nog niet af, juist in verband met geluidsoverlast.

Hier zou je van kunnen maken: Nog even bedacht ik me dat het de klokken van de kerk waren die ik gehoord had (of had gehoord), maar die slaan niet om vier uur 's nachts.
(klokken gaan namelijk niet af en dat in verband met geluidsoverlast is overbodig, daar denk je op dat moment ook helemaal niet aan)

Maar terug naar het gedichtje.
Je bent er nog nooit geweest! Je praat de hele tijd al over dat gedichtje en hoe je het gekregen hebt, maar over dat gedichtje zelf, de inhoud heb je het nog helemaal niet gehad, dus kun je er ook niet naar teruggaan.

Al die zinnen als maar nu terug naar etc. vind ik nooit zo mooi in een verhaal. In een spontane brief die ik van iemand krijg al niet, dus laat staan in een verhaal...


Het idee is leuk! Mijn punten zijn slechts bedoeld als opbouwende kritiek, niet vervelend bedoeld hoor, maar ja, soms lees je zelf ook over dingen heen he?

Succes in elk geval!

[Mother Earth]

Dankje , hier kan ik zeker wat mee

Maar vind je het niet een beetje te vaag verhaaltje? Ik snap eigenlijk niet hoe ik ooit op deze gedachtes ben gekomen ??

[Charlottetje]

Mother Earth schreef op 15-01-2004 @ 20:17:
Dankje , hier kan ik zeker wat mee

Maar vind je het niet een beetje te vaag verhaaltje? Ik snap eigenlijk niet hoe ik ooit op deze gedachtes ben gekomen ??

vaag, nee, waarom?
Genoeg boeken met dit onderwerp...

[Mother Earth]

Vernieuwde versie :

De dag dat de wereld verging
Liefste,
Ik schrijf deze brief eigenlijk voor niks. We zijn elkaar uit het oog verloren en in een massa van miljarden mensen is de kans klein dat we elkaar ooit nog terug zullen zien. Toch heb ik besloten je te schrijven over de dag dat de wereld verging.
Eigenlijk zou het een gewone dag zijn geworden, want alle verhalen die zo beginnen zijn niet gewoon. Maar ook jij weet dat na deze dag nooit meer een normale zou komen.
Het was zomaar een dag van het jaar. Niet bijzonder, gewoon regenachtig, beetje wind, je kent het wel, echt Hollands. Ik werd al vroeg wakker, met een schok, alsof er iets aan de hand was. Ik sperde mijn ogen open en keek gespannen de kamer rond die nog in duisternis gehuld was. Vreemd, normaal schrik je toch niet zomaar wakker. Ik keek naar de kerkklok die ik net door mijn lamellen heen kon zien, precies 4 uur vertelden de wijzers me. Nog even bedacht ik me dat het de klokken van de kerk waren die ik gehoord had, maar die slaan niet om vier uur 's nachts. Ik besloot er niet te veel aan te denken en wilde nog even doorslapen. Toen ik me net wilde omdraaien om nog even in te dommelen, hoorde ik de baby van de buren huilen. Ook hoorde ik de stemmen van mijn ouders. Ik weet nog dat ik op dat moment dacht; ‘hé, wat vreemd, iedereen lijkt wel wakker te zijn’, maar er verder niks van aantrok.
Ik deed nog een wanhopige poging om de slaap de vatten en lekker verder te dromen over jou, totdat ik een harde knal hoorde. Niet een onweersbui of een bom die ontplofte, maar een niet te beschrijven geluid waar de gemiddelde disco ‘U’ tegen zegt. Het geluid was niet in aardse normen te beschrijven, maar ik ben er zeker van dat jij het ook hebt gehoord.
Gelijk na De Knal werd het zwart voor mijn ogen. Misschien was het maar één seconde, maar voor mijn gevoel leek het een uur, kon ik niks. Ik voelde niks, dacht niks, alleen jouw naam schoot door mijn hoofd. Het moet toch wel een waanzinnig compliment voor jou zijn, dat er iemand dood gaat met jou in dr gedachten.
Zoals ik al zei, is het eigenlijk onzin dat ik mijn memoires opschrijf, want jij en de rest van de 6 miljard mensen die op dit moment zich op de aarde begaven, hebben hetzelfde meegemaakt. Maar toch moet ik nog iets aan je kwijt. Wist je nog dat we vroeger samen fantaseerden over ons verdere leven? Allebei wisten we dat we onvoorwaardelijk van elkaar hielden en dat we elkaar nooit zouden kwijt raken. Ik herinner me nog een gedichtje, dat je ooit voor me geschreven hebt. Het was op Valentijnsdag en je durfde het niet zo goed te geven. Je vond me al een tijdje leuk, dat had ik ook wel gemerkt. Ik jou eigenlijk ook, maar daar was ik toen nog niet achter. Je wilde het gedichtje bij me in de brievenbus stoppen, anoniem. Je had pech dat ik, op het moment dat je bij mij het tuinpad op kwam rijden, in de keuken stond en je zag vanuit het raam. Later heb je me verteld dat je bijna een hartaanval kreeg toen ik opeens de deur open deed. Met een rood hoofd en zweethandjes gaf je een klein envelopje in de vorm van een hart aan me en zonder te lezen wat er in stond zijn we naar mijn kamer gegaan en daar heb ik toch wel één van mijn leukste dagen beleefd.
Natuurlijk heb ik later het gedichtje wel gelezen en nog vaak terug bekeken. Er stond in dat je altijd van me zou blijven houden, en dat als ik dood zou gaan, jij samen met mij wilde sterven. Normaal gesproken zou ik je hard hebben uitgelachen voor zo een gedichtje, maar op dat moment wist ik dat je het meende en dat ik persoonlijk ook niets liever zou willen dan in jou armen sterven. Er was toen, nu 5 jaar geleden, niks leuks in mijn leven. Ik zat in een dip, en daar heb jij me uitgetrokken. Maar back to the point, je wens is inmiddels wel uitgekomen. Wij zijn, samen met de rest van de wereld, tegelijkertijd dood gegaan.
Nadat het zwart werd voor mijn ogen, zag ik een groot licht. Een beetje zoals bijna dood ervaringen beschreven worden. In eens stond ik op een groot gras veld, zo groot dat het einde niet te zien was. Een fractie van een seconde, die mijn hersenen en ogen net nodig hadden om dit immense beeld van een oneindige groene grasvlakte te verwerken, was ik alleen. Er doemde een poort voor me op en steeds meer mensen verschenen. Ze konden allemaal niet praten of waren te verbijsterd om het te doen, net als ik trouwens.
Er heerste een vreemde, niet thuis te brengen, sfeer. Ik weet nog dat ik dacht, is dit nou de hemel? De hemel, die volgens alle verhalen als perfect beschreven wordt? Eerlijk gezegd viel me het een beetje tegen, maar toch moest hij dit wel zijn, want in mijn korte leventje, 17 lentes jong en 16 herfsten oud, had ik nog niet veel de kans gehad om foute dingen te doen.
Omdat het steeds drukker werd, voelde ik me letterlijk en figuurlijk dood gedrukt worden in deze menigte. Het leek wel alsof de hele wereld dood was gegaan en later hoorden we van een groep seismologen en andere deskundigen dat inderdaad de hele wereld niet meer bestond. Zomaar in het niets verdwenen. Iedereen leek een aantrekkingskracht te hebben naar die mysterieuze poort. Ik dus ook. De poort, die wel 8 meter hoog leek te zijn, werd beveiligd door een aantal oude mannen met grote grijze baarden, die er geschokt uit zagen. Ik hoorde ze zeggen dat de wereld was vergaan en dat het daarom zo druk was. Met grote ogen keken ze elkaar aan terwijl ze de dode door lieten gaan. Ik passeerde ze ook, nog steeds denkend aan jou. Ook dit moet toch wel een groot compliment voor jou zijn, dat er iemand de poorten van de hemel passeert met jou in d’r gedachten.
Nu een week later of is het nou een maand? Tijd bestaat hier niet meer, maar de mensen zijn druk bezig alles weer op gang te krijgen. Eigenlijk zou ik dat ook moeten doen, maar ik ben me steeds meer gaan beseffen dat wij elkaar in deze hemel zijn kwijtgeraakt. Als je me een maand geleden had verteld dat de wereld zou vergaan, had ik je nooit geloofd, maar nu is alles anders.
Nog één ding wil ik aan je kwijt, waarschijnlijk weet je wel wat ik bedoel. We zagen het in elkaars ogen, maar we hebben het nooit met zoveel woorden gezegd.
Ik hou van je!

Xxx Je Engeltje

[Charlottetje]

ja, beter geworden, absoluut wel hoor!
zelfs echte veranderinge hier en daar ook.

Vind je het zelf nou ook verbeterd?

[Mother Earth]

Charlottetje schreef op 16-01-2004 @ 16:54:
ja, beter geworden, absoluut wel hoor!
zelfs echte veranderinge hier en daar ook.

Vind je het zelf nou ook verbeterd?

Ja, anders had ik het niet veranderd natuurlijk

[Charlottetje]

Mother Earth schreef op 16-01-2004 @ 20:20:
Ja, anders had ik het niet veranderd natuurlijk

Maar je kunt ook wel iets veranderen en dat je dan zelf eigenlijk vindt dat de kwaliteit hetzelfde is gebleven, maar dat je gewoon hoopt dat andere mensen het wel beter vonden geworden...

Het had toch kunnen zijn dat jij je prettiger voelde bij de eerste versie dan bij de 2e versie?