soms...heel soms....zou ik willen dat ik zwanger was

[Optima]

Tja, je hebt dat weleens, als je zo'n adorable babytje ziet, en je een beeld maakt van een gelukkig gezinnetje....

het is natuurlijk onbegonnen werk om zo jong al een kind te nemen, maar toch...af en toe, als ik een stopweek heb....hoop ik dat ik niet ongesteld wordt...Ik ben het tot nu toe altijd geworden, maar er blijft dat sprankje...angst hoop ik weet niet wat het is.

Ik denk gewoon dat ik bang ben om mijn vriend kwijt te raken...

ook last van?

even voor de zekerheid: ik wil niet zwanger worden en zal daar ook nooit bewust iets aan doen

[miekmuis]

Optima schreef:
Ik denk gewoon dat ik bang ben om mijn vriend kwijt te raken...

Kan ik me wel iets bij voorstellen, dat die kinderwens onstaat uit angst je vriend kwijt te raken. Zo'n baby schept in de meeste gevallen een hechte band met de vader van het kind. In sommige gevallen echter wil de jongen in kwestie ineens niks meer van je weten en laat je alleen met het kleine wezentje...
Dus zwanger worden lijkt me niet een extra garantie voor je relatie ofsow...

Wat weegt zwaarder: de schattige kindjes die je ziet óf de angst je vriend kwijt te raken?

Het eerste kan ik me nog wel inbeelden. Je ziet immers overal hoe gelukkig moeders met hun kindje zijn, althans .. zo wordt het gepresenteerd. Dat het kleine geval voor een hoop herrie en viezigheid zorgt en daarnaast klauwen vol met geld kost, vermelden ze er vaak niet bij Maar ach

Het tweede vind ik link. Het idee dat het kindje functioneert als een touw dat je om de nek van je vriend bindt.. *ril*

[Dark Angel]

Een kind is heus wel meer als alleen Kodak-momenten hoor, ik zou me eerst maar eens goed verdiepen in wat ouderschap werkelijk inhoud voordat je eraan begint...

[kHebTrekInWatLekkers]

Is er niet wat mis met je relatie als je een kind als middel gebruikt om je vriend te behouden?.....

[Angeles]

Er staat toch al dat ze het niet echt van plan is, dus een kind gebruiken als middel om je vriend aan je te binden of beginnen aan het ouderschap is nog helemaal niet aan de orde.

Ze probeert het gewoon voor zichzelf zo te verklaren. Beetje makkelijk om meteen te roepen dat er iets mis is in die relatie, zoveel mensen zijn toch bang om hun partner kwijt te raken, dat is gewoon onzekerheid en dat zit in jezelf. Ze zegt nergens: ik ga een kind krijgen om mijn vriend bij me te houden. Ze probeert het alleen zo te verklaren.

[PimpDude86]

Waarom is het trouwens onbegonnen werk om vroeg een kind te nemen???

[DarkCat]

Bij mij is het andersom, in de stopweek van de pil ben ik blij als ik ongesteld word
Tegen de tijd dat ik ga geloven in gelukkige gezinnetjes hebben ze me echt zwaar gedrogeerd.

Ik zie mezelf in de toekomst graag met een lief zoontje of dochtertje (of desnoods twee), maar weet met mn verstand dat ik dat beter kan laten. Mijn leven verzieken is 1 ding, maar ik zou het mezelf niet vergeven als ik mn kinderen iets aan zou doen, ook al was het onbewust.

En ik denk al helemaal niet dat mn vriend bij me blijft als ik zwanger bleek te zijn (als ik het al zou kunnen houden ).

DarkCat schreef:
En ik denk al helemaal niet dat mn vriend bij me blijft als ik zwanger bleek te zijn (als ik het al zou kunnen houden ).

Geeft hij dan wel echt om je?

Trouwens weet je nooit hoe de toekomst er uitziet. Je bent intelligent genoeg om je levenssituatie te veranderen (iig op lange termijn).

[DarkCat]

******** schreef:
Geeft hij dan wel echt om je?

Trouwens weet je nooit hoe de toekomst er uitziet. Je bent intelligent genoeg om je levenssituatie te veranderen (iig op lange termijn).

Hij geeft wel om mij maar ik vertrouw hem weinig. Ik kan dus nooit van te voren zeggen of hij bij me blijft of hoe hij zal reageren.
Ik weet nooit hoe de toekomst eruit ziet. Mijn levenssituatie is op zich prima, als in, ik zit psychisch lekker in mn vel etc. Maar de verscheurdheid, de depressiviteit, misbruik en mishandeling in sommige gezinnen maakt me zo bang dat ik echt geen kinderen wil. Laten we het daar maar even op houden..

[PardonMe]

hmzz nou ik heb wel eens een keer gehad dat ik veel later ongesteld werd dan normaal, in mn stopweek..
Echt ik heb gewoon 2 dagen in angst gezeten dat ik misschien zwanger zou zijn ofzo!
Tja achteraf gewoon best stom van mezelf, want natuurlijk kan het gewoon dat je af en toe wat later ongesteld wordt enzo, maarja, dat denk je op dat moment niet, je denkt dan juist "shit ik ben nog niet ongesteld geworden! Wie weet ben ik wel zwanger!!"
Eerlijk waar; ik was nog nooit zo blij geweest dat ik ongesteld was, toen ik uiteindelijk toch ongesteld geworden was

Echt ik vind babies hartstikke lief en leuk, en ik wil later zelf ook kinderen, maar nu nog ff niet..
Ik weet heel zeker dat ik dat nu nog niet aan zou kunnen en ik ben daar nog absoluut niet aan toe.. Dus ik moet er echt niet aan denken dat ik nu ineens zwanger zou worden!! En ik zou ook geen idee hebben wat ik dan zou doen, hoogstwaarschijnlijk een overtijdbehandeling, want wat moet ik nu met een kind op 17 jarige leeftijd??

[Dark Angel]

******** schreef:
Geeft hij dan wel echt om je?
[/B]

Het is mogelijk om van iemand te houden / om iemand te geven en toch niet bij ze te (willen) blijven als ze zwanger raken en het kind willen houden.

(het spreekt dan wel vanzelf dat je anticonceptiemiddelen gebruikt)

[Piccola]

Ik vind het een beetje vaag...

Ik ben juist blij als ik weer ongesteld ben! Moet er niet aan denken om (nu) een kind te krijgen! Heb nog nooit stiekem gehoopt dat ik zwanger zou zijn ofzo...

Dat je bang bent je vriend kwijt te raken lijkt me normaal. Dat heeft iedereen. Maar wat heeft een baby hiermee te maken? Als het aan mij ligt zie je dat dan dus toch als een middel om je vriend te kunnen houden. Maar al zouden jullie een kind hebben, dan kan hij je alsnog verlaten hoor. Maakt voor mij weinig verschil.

[miss_sunshinegirl]

Ik ken het gevoel... een jongen uit m'n klas kan ieder moment vader worden en iedereen leeft heel erg met hem mee enzo. Lijkt me geweldig zo'n lief kindje van jullie samen... alleen... nu nog niet!

Als ik ooit zwanger raak, als het niet gepland is zeg maar, dan zal ik het niet weg laten halen.

ik begrijp hoe je je voelt
ik wil nu eigenlijk nog totaal geen kind, eerst studeren enzo, maar stiekem verlang ik toch wel naar het moment waarop er een babietje in m'n buik kan groeien...
'k weet niet precies waarom... gewoon, 't heeft zoiets van, ja, hoe zeg je het? het geeft zo een beeld van, hehe, ik ben gesetteled... we wonen samen, we zijn getrouwd, we hebben een kindje, het samenleven is begonnen...


xxx

[Yamyam]

Jaaa,
Ik heb zo mijn periodes.
Wil ik ook babytjes en wiegjes en snoezige strikjes.
Maar ja, onbegonnen werk en zit er niet in.

[rabecca]

miss_sunshinegirl schreef:

Als ik ooit zwanger raak, als het niet gepland is zeg maar, dan zal ik het niet weg laten halen.

Tjah... dat zei ik ook altijd tot het echt gebeurde...

[Esmée]

Als ik er gewoon aan denk, zo van lieve man en lief kindje samen, lijkt me dat wel echt super, maar dan denk ik daar wel echt aan in de zin van 'later'. Nu moet ik er niet aan denken en droom er ook niet van om het nu te hebben. Komt rond m'n 30ste wel een keertje.

[dreadje]

Ja ik ken het...dat heb ik ook..ik zou echt niet zwanger worden om m'n vriend bij me te houden want (hopelijk) doet hij dat uit zichzelf maar ik zou het wel leuk vinden om met hem een gezinnetje te krijgen (en idd nu nog niet maar later wel)..

Nee, daar heb ik totaal geen last van eigenlijk...
Het lijkt me echt verschrikkelijk om nu al zwanger te zijn...
Hmm nu ik erover nadenk herinner ik me wel een moment (ongeveer een half jaar geleden). Het was toen al bijna uit met m'n vriend (nu dus ex). De ene week ging het nog helemaal goed, de andere week begon hij zich raar te gedragen, het was net alsof hij een ijsmuur om zich heen had, zo koud en bot als hij deed. Ik voelde dat ik hem kwijt dreigde te raken. En ik moest in die tijd ook weer ongesteld worden. Omdat hij zo onbereikbaar was (hij kwam niet eens meer aan de telefoon) zat ik op een gegeven moment echt stiekem te hopen dat ik zwanger was (alleen kon dat niet echt, maarjah), zodat hij wel met me zou moeten praten...en zodat hij daarna idd bij me zou blijven...
Dus in dat opzicht herken ik het wel jah.

[rabecca]

Alicia Silverstone schreef:
Ik voelde dat ik hem kwijt dreigde te raken. En ik moest in die tijd ook weer ongesteld worden. Omdat hij zo onbereikbaar was (hij kwam niet eens meer aan de telefoon) zat ik op een gegeven moment echt stiekem te hopen dat ik zwanger was (alleen kon dat niet echt, maarjah), zodat hij wel met me zou moeten praten...en zodat hij daarna idd bij me zou blijven...
Dus in dat opzicht herken ik het wel jah.

Hééél herkenbaar....
Zo heb ik ook gedacht alleen was ik al een keer zwanger van hem geweest dus d8 ik :als ik het had gehouden had ik hem nu misschien nog gehad...onzin natuurlijk maar ja...

wat kunnen meisje toch gemeen zijn af en toe

(nou ja gemeen denken in ieder geval)

[lieve]

Hey,

mijn beste vriendin heeft me deze week ook nog zoiets gezegd! Dat ze dus heeeeeeeeeeeel graag een kind zou hebben!
M'n eerste reactie was, dat ik haar voor ZOT verklaarde!
Maar ik kan het eigenlijk best wel verstaan! Ze doet verzorging op school, meer bepaald kinderverzorging .. ze staat elke dag bijna met kinderen in contact, en enkele van onze vriendinnen hebben thuis nog een klein broertje of zusje, of zoals bijvoorbeeld mijn zus heeft al een klein kindje(ze is al 23)!
Dus ik kan haar ergens wel verstaan! Maar ze heeft helemaal geen vaste vriend en ik zou niet willen dat ze een 'accidentje'krijgt met iemand waar ze zich in een zatte bui niets meer van kan herinneren, want dat zou ik ERG vinden!

[)Vampje(]

Hmm ja, ik herken hier wel iets in.
Ik denk dat als mijn vriend en ik bijvoorbeeld op het punt zouden staan om het uit te maken, dat ik dan toch wel zou hopen dat ik zwanger was. Dan zouden we de rest van ons leven met elkaar verbonden blijven.. Afschuwelijke gedachte natuurlijk om zo'n klein onschuldig wezentje te gebruiken om iemand bij je te willen houden, maar toch kan ik me voorstellen dat veel vrouwen zo denken.

Ik snap ook heel goed dat als je een babytje ziet, je dat graag ook zou willen, dat heb ik even goed. Het is gewoon zo lief en schattig. Maar besef goed dat je er de rest van je leven aan vastzit, dat je er vrijwel alles voor op moet geven; opleiding, feesten... Gewoon je hele jeugd. Maar je zegt dat je niet 'echt' een kindje zou willen. Dat is verstandig, want op zeventienjarige leeftijd ben je daar gewoon nog niet aan toe.

Vraag je ook eens af hoe je zou reageren als je een keer écht niet ongesteld zou worden.. Stel dat je dan een test deed, en daaruit bleek dat je zwanger zou zijn.. Zou je dan echt blij zijn? Of zou je schrikken, en wensen dat het toch niet zover was gekomen? Want dan is het te laat. Ik vind sowieso dat er veel te makkelijk over abortus wordt gedacht, zo van 'Oh, dat laat ik wel even weghalen'. Nou, het is mooi wel een kindje dat jij even vermoordt. Zo zie ik het. Daar moet je echt heel voorzichtig mee zijn, het is geen luchtig onderwerp.

Ik heb twee keer gedacht dat ik zwanger was namelijk, en ik kan je zeggen dat je dan heel erg schrikt. Ik vond het vreselijk, want dan is het geen babytje van iemand anders meer, maar een dochtertje/zoontje van jou en die jongen. Wil je dat écht? Kun je daar, samen met die jongen, voor zorgen? Waarschijnlijk niet.

Ik kan je als enige tip geven: Wacht er alsjeblieft nog een paar jaartjes mee, totdat je een baan hebt en een vaste partner, totdat je er 100% klaar voor bent. Voor die tijd kun je lekker blijven wegzwijmelen bij andermans kindjes.

[Cassidy]

soms zou ik ook wel willen dat ik een aantal jaren ouder was ja, gezellig een gezinnetje enzo lijkt me gewoon heel leuk maar nu nog niet,... ben ik nog veeel te jong voor brrrr

Optima schreef:
Tja, je hebt dat weleens, als je zo'n adorable babytje ziet, en je een beeld maakt van een gelukkig gezinnetje....

het is natuurlijk onbegonnen werk om zo jong al een kind te nemen, maar toch...af en toe, als ik een stopweek heb....hoop ik dat ik niet ongesteld wordt...Ik ben het tot nu toe altijd geworden, maar er blijft dat sprankje...angst hoop ik weet niet wat het is.

Ik denk gewoon dat ik bang ben om mijn vriend kwijt te raken...

ook last van?

even voor de zekerheid: ik wil niet zwanger worden en zal daar ook nooit bewust iets aan doen

Ik weet precies wat je bedoelt...
Mijn verstand zegt me dat ik het gewoon niet moet doen, maar het lijkt me toch wel leuk... op een of andere manier!

Krummeltje

[Dark Enchantress]

't lijkt me heerlijk om een kindje te hebben, en ik heb t er ook vaak over met mn vriend, alleen we zijn t er toch over eens, nu nog even niet.

[Tofke_H]

ja, ook wel eens last van.. De "drang" (alhoewel dat het verkeerde woord is) om papa te worden... Is niet al te vaak, zo maar soms....heel soms....

Maar laten we dat moment maar uitstellen tot ???? misschien ooit

Die drang voel ik nou nooit. Het lijkt mij (nog) niks, zo'n klein geval in huis rond te hebben lopen. Ik heb de handen al vol aan mezelf.

[tinuviel]

Ja dat heb ik soms ook wel 'ns, volgens mij vind m'n onderbewustzijn t vooral een leuk idee ;Ik droomde vannacht dat ik zwanger was en een kind kreeg. Het was echt heel leuk, want het baby'tje dat k kreeg was een meisje en ze leek precies op mij toen ik een baby'tje was. En ik was echt helemaal gelukkig...