De vraag: Waarvoor doe ik het nou nog?

[Eend]

Ik zit nu al drie maanden in therapie en nu ik me afvraag wat ik daar geleerd heb, zijn het alleen maar van die dingen van beter met spanningen omgaan en het grootste: Kijken voor de toekomst...
Maar ik voel me nou nog steeds zo onwijs klote... Het heeft voor mijn gevoel geen ene reet geholpen... Ik had gehoopt, dat ik me iets beter zou voelen, maar ik voel me precies hetzelfde...
Ik zet alleen een schild op tegenover alles en iedereen. Het gaat goed, ik heb veel dingen geleerd, alles gaat nu stukken beter...niet dus...
Ik heb tijdens de therapie vooral aan mn toekomst moeten werken... Een grote angst van mij, maar wat ik er nou mee op geschoten ben? Ik moest opeens een keuze maken tussen school, bbl en werken. Omdat school gewoon het gunstigste was voor me, heb ik die dingen maar gedaan... Je kan spijbelen, als je niet meer wilt, je kan leraren uitschelden als je het zat bent...en ik hoefde niet weer ergens opnieuw te beginnen...
Achteraf hoorde ik dat m'n school me eigenlijk geen tweede kans meer wilde geven.
Ik voel me verstoten van iedereen... Mensen zijn eng... De wereld is te klein...de dood te mooi... het mooiste te lelijk...

Kweet t gewoon niet meer en moest het gewoon ff kwijt...

[Blije mannetje]

>>Het blije mannetje is niet meer zo blij<<

Therapie behoort je iets te leren en behort je uit de put te halen. Misshien werkt het voor sommigen, maar het overgrote deel haalt er volgens mij weinig uit. Volgens mij komt dat omdat de aanpak misschien niet al te goed is. Okay, het is goed om aan de toekomst te denken en je daar op te richten, maar voor sommigen is dat nou eenmaal moeilijker. Dat kan verschillende redenen hebben, in mijn geval komt dat omdat ik het heden en verleden makkelijker vind, het zijn cingen die je al meegemaakt hebt, terwijl de toekomst iets is wat nog niet gebeurt is en waar je dus ook nix over kan zeggen.

Je moest je dus op de toekomst richten, maar dat kan niet als je geen vrede hebt met je verleden. Als je daar rust in kan vinden, dan is het zaak om je weer op de toekomst te gaan richten.

Persoonlijk denk ik dat je te vroeg de draad weer hebt opgepakt, volgens mij had je eerst alles op een rijtje moeten zetten en dan pas je keuze maken. Tussen twee haakjes, er zijn toch wel andere scholen waar je heen zou kunnen...

Hey meis,

ja vaag. De toekomst is voor mij juist mn houvast.. in de zin van, dan kan ik mn dromen waarmaken, dan kan ik doen wat IK wil, dan heb ik de mogelijkheid al die dingen nou es echt te doen en dan zal ik gelukkig zijn. Maar ondertussen kan ik me nu toch nog behoorlijk klote voelen. De dood is als een altijd aanwezige factor in mn hoofd, ik gebruik het zelfs als troost, geruststelling. Ik kan er altijd nog een einde aan maken. Alhoewel dit eigenlijk heel erg tegen mn principes is

Ik deel je gevoel naar de dood toe, het zien als iets moois. En dat zal ik ook altijd vinden. Als een mooie beloning voor al het harde werk van het leven.

Het is echt jammer dat je niet uit die therapie hebt gekregen wat je nodig wil. Maar ja, misschien verwachtte je teveel, want oplossen kan het natuurlijk nooit. Het zijn kleine stapjes die je elke keer weer neemt maar de stapjes van dit keer helpen je niet in het heden. Maar in de toekomst zul je er vast baat bij hebben.

Wat raar trouwens van je school. Hoezo een tweede kans geven, het is toch niet zo dat je expres ervoor zorgt dat je dat even niet trekt en dergelijke? Kvind dat een beetje raar, dat een school dat kan zeggen. Kan dat echt wel?

Nou ja, echt oppepende woorden heb ik niet voor je. Ik zou willen dat ik die had, maar helaas.. Geniet iig van zondag Ik kom niet, trek het niet.. heb et ff gehad dit weekend..

sterkte lief!
xxx Kim

[Eend]

Blije mannetje schreef:
>>Het blije mannetje is niet meer zo blij<<

Therapie behoort je iets te leren en behort je uit de put te halen. Misshien werkt het voor sommigen, maar het overgrote deel haalt er volgens mij weinig uit. Volgens mij komt dat omdat de aanpak misschien niet al te goed is. Okay, het is goed om aan de toekomst te denken en je daar op te richten, maar voor sommigen is dat nou eenmaal moeilijker. Dat kan verschillende redenen hebben, in mijn geval komt dat omdat ik het heden en verleden makkelijker vind, het zijn cingen die je al meegemaakt hebt, terwijl de toekomst iets is wat nog niet gebeurt is en waar je dus ook nix over kan zeggen.

Je moest je dus op de toekomst richten, maar dat kan niet als je geen vrede hebt met je verleden. Als je daar rust in kan vinden, dan is het zaak om je weer op de toekomst te gaan richten.

Persoonlijk denk ik dat je te vroeg de draad weer hebt opgepakt, volgens mij had je eerst alles op een rijtje moeten zetten en dan pas je keuze maken. Tussen twee haakjes, er zijn toch wel andere scholen waar je heen zou kunnen...

Dit is nou precies wat ik voel als ik niet down ben...
Dan voel ik me te veel naar voren geduwd, terwijl ik het verleden nooit heb kunnen afronden

[Unexplained]

Waarschuwing: ik ga harde bewoordingen gebruiken, als je daar niet tegen kan kun je deze post beter overslaan.


Je moet eens ophouden met de schuld afschuiven op anderen. Als je doorgaat met dit gedrag vertonen heb je nog een hele lange weg te gaan naar volwassenheid.

Zolang je niet beseft dat jij de mogelijkheid hebt om je eigen (negatieve) emoties in de hand te houden, ben je gewoon kansloos in deze maatschappij.

Neem je verantwoordelijkheden. Als je ervoor kiest om naar school te gaan, doe dit dan ook. Als je ervoor kiest om aan jezelf te gaan werken, doe dit dan ook. Etcetera.

[Eend]

Unexplained schreef:
Neem je verantwoordelijkheden. Als je ervoor kiest om naar school te gaan, doe dit dan ook. Als je ervoor kiest om aan jezelf te gaan werken, doe dit dan ook. Etcetera.

Kijk, dit bedoel ik nou precies he? Ik doe onwijs mn best en er blijven mensen zeiken dat ik mn best niet doe, maar hoe ik het anders moet doen, dat zeggen ze niet.
Ik geef alleen maar aan, dat IK nog niet klaar genoeg ben om in het leven neergepleurd te worden. Dat is niet kinderachtig, dat is mn grenzen aangeven. Dat er mensen door die grenzen heen proberen te rammen is mijn fout niet. IK moest een keuze maken, waarbij ik duidelijk aan heb gegeven hoe moeilijk ik dat vond. Ik heb er paniekaanvallen van gehad, heb weken met spanningen gelopen, heb er nachtmerries door gekregen, maar aan alles heb ik gewerkt, maar het is nog niet genoeg, ik heb nog net 1 stapje verder nodig, maar daar krijg ik de kans niet voor op de afdeling. En nu ga jij lopen ijlen dat IK mn best niet doe? Dat ik niet aan mn zelf werk? Ik ben juist verrot van al t vechten wat ik doe. Dit doet me echt pijn om gewoon te lezen...gewoon dat er van al die mensen, toch nog van die domme dreuzels tussen zitten, die je niet willen begrijpen, omdat alleen hun eigen mening altijd goed is en eens goed lezen wat er staat boeit ze toch niks, want hun hebben gelijk.

Ik snap trouwens ook niet hoe je er op komt, dat ik niet voor mezelf wil werken, want ik zit al drie maanden ongedwongen in een kliniek en als ik niet hard genoeg voor mezelf had gevochten, dat hadden ze me allang weggestuurd. Ze zeggen zelfs dat ik soms te veel doe, dus denk eerst ff na voordat je iets te veel ijlt.

Zolang je niet beseft dat jij de mogelijkheid hebt om je eigen (negatieve) emoties in de hand te houden, ben je gewoon kansloos in deze maatschappij.

Dat vind ik nou ook nergens op slaan. Ik heb ondanks alles nog gewoon een baan waar ze me graag mogen, en waar ik zo als full-timer kan komen werken, omdat ze weten hoe ik mn werk doe. Zelfs zonder diploma kan ik gewoon een baan krijgen. Ik ben nou eenmaal niet zo goed en geweldig als jou, maar ik heb wel gewoon benutbare kansen. Die negatieviteit zal bij mij altijd blijven, vanwege mn ziekte, maar ik kan ermee om leren gaan. Dat jij mij nou gewoon gelijk een kansloos geval noemt, vind ik gewoon zwak van je. Je voelt je te goed en iedereen die minder is pleurt maar neer. Echt zo'n maatschappij-meelopertje. Ik ben zelfs blij dat ik er niet bij hoef te horen. Dan zou ik net zo triest als de rest van de maatschappij worden. Als je het maar goed hebt huh? Maar als je het mindergoed doet, pleur je maar dood. Je bereikt toch niks, das toch wat je bedoeld?
Succes met je baan bij de maatschappij, vooral niet denken dat mensen die minder zijn een kans zouden kunnen hebben hoor! Je zou nog es sociaal worden zeg! Het zou wat!

Ik heb jou mijn mening verteld, ik weet jou mening, verder geen gezeur in dit topic graag.

[Unexplained]

Ik zei nog dat je m'n post niet moest lezen als je niet tegen harde bewoordingen kon. Kennelijk ben je eigenwijs genoeg om dat toch te doen. Enfin, ik doe gewoon mijn zegje daarop. Of het je nou interesseert of niet.

Eend schreef:
Kijk, dit bedoel ik nou precies he? Ik doe onwijs mn best en er blijven mensen zeiken dat ik mn best niet doe, maar hoe ik het anders moet doen, dat zeggen ze niet.

En wat blijkt? Je best doen is niet goed genoeg. Gaat er geen belletje bij je rinkelen als je keer op keer gewoon faalt?
Misschien moet je je technieken een beetje aanpassen. Zorg eerst eens dat je je emoties onder controle krijgt.

Ik geef alleen maar aan, dat IK nog niet klaar genoeg ben om in het leven neergepleurd te worden. Dat is niet kinderachtig, dat is mn grenzen aangeven.

Andere bewoordingen voor 'verantwoordelijkheden ontlopen'.

Dat er mensen door die grenzen heen proberen te rammen is mijn fout niet. IK moest een keuze maken, waarbij ik duidelijk aan heb gegeven hoe moeilijk ik dat vond. Ik heb er paniekaanvallen van gehad, heb weken met spanningen gelopen, heb er nachtmerries door gekregen, maar aan alles heb ik gewerkt, maar het is nog niet genoeg, ik heb nog net 1 stapje verder nodig, maar daar krijg ik de kans niet voor op de afdeling. En nu ga jij lopen ijlen dat IK mn best niet doe? Dat ik niet aan mn zelf werk? Ik ben juist verrot van al t vechten wat ik doe. Dit doet me echt pijn om gewoon te lezen...gewoon dat er van al die mensen, toch nog van die domme dreuzels tussen zitten, die je niet willen begrijpen, omdat alleen hun eigen mening altijd goed is en eens goed lezen wat er staat boeit ze toch niks, want hun hebben gelijk.

Aha, je denkt dat je alle kansen zomaar in je schoot geworpen krijgt? Daar benader je de werkelijkheid niet helemaal. Je moet je eigen kansen creëeren. Doe je dat niet, blijf je gevangen in de gedachten van anderen.

Ik snap trouwens ook niet hoe je er op komt, dat ik niet voor mezelf wil werken, want ik zit al drie maanden ongedwongen in een kliniek en als ik niet hard genoeg voor mezelf had gevochten, dat hadden ze me allang weggestuurd. Ze zeggen zelfs dat ik soms te veel doe, dus denk eerst ff na voordat je iets te veel ijlt.

Ik ijl niet, ik denk goed na bij alles wat ik zeg en typ.

Je wilt niet écht veranderen. Want het komt je allemaal veel te goed uit dat je een 'justification' hebt voor je gedrag. Het is immers niet jouw schuld, want je bent 'ziek'. Je bent gek op de aandacht, je leeft in een psychose.
Mensen die bij een overstroming hun huis verliezen, dat zijn slachtoffers. Jij bent geen slachtoffer, aangezien je alles in eigen hand hebt of kunt hebben, maar een loser van het spel dat 'maatschappij' heet.

Dat vind ik nou ook nergens op slaan. Ik heb ondanks alles nog gewoon een baan waar ze me graag mogen, en waar ik zo als full-timer kan komen werken, omdat ze weten hoe ik mn werk doe. Zelfs zonder diploma kan ik gewoon een baan krijgen. Ik ben nou eenmaal niet zo goed en geweldig als jou, maar ik heb wel gewoon benutbare kansen. Die negatieviteit zal bij mij altijd blijven, vanwege mn ziekte, maar ik kan ermee om leren gaan. Dat jij mij nou gewoon gelijk een kansloos geval noemt, vind ik gewoon zwak van je. Je voelt je te goed en iedereen die minder is pleurt maar neer. Echt zo'n maatschappij-meelopertje. Ik ben zelfs blij dat ik er niet bij hoef te horen. Dan zou ik net zo triest als de rest van de maatschappij worden. Als je het maar goed hebt huh? Maar als je het mindergoed doet, pleur je maar dood. Je bereikt toch niks, das toch wat je bedoeld?

Ik bereik niets? Laten we eens kijken.
Mijn leven bestaat uit een uitdagende baan, een auto, een leuk appartement, kan in mijn eigen levensonderhoud voorzien (en ben dus onafhanklijk van anderen). Ik heb intelligentie, gezondheid, leuke vrienden om mij heen én ik ben gelukkig met mezelf. Etcetera.
Dit overigens ook zonder diploma bereikt.

En jij? Jij zit depressief in een kliniek het zielige zeehondje te spelen. Lekker nuttig. De manier waarop je je verantwoordelijkheid wilt afschuiven op 'je ziekte' is overigens beschamend.

Succes met je baan bij de maatschappij, vooral niet denken dat mensen die minder zijn een kans zouden kunnen hebben hoor! Je zou nog es sociaal worden zeg! Het zou wat!

Ik heb helemaal niet de behoefte om sociaal te worden. Een nare eigenschap van mij is dat ik het helemaal niet erg vind dat mensen mij onaardig vinden.

Ik heb jou mijn mening verteld, ik weet jou mening, verder geen gezeur in dit topic graag.

Jij weet mijn mening helemaal niet. En ik laat mij NIET de mond snoeren, en al helemaal niet door jou. Je vraagt op een semi-openbaar forum om advies, dan zul je dat krijgen ook.

[Unexplained]

Nog een kleine toevoeging:

Je moet niet HARDER aan jezelf werken, maar SLIMMER aan jezelf werken.

[de abt van sion]

Petje af, Unexplained. Prima! Ik ben blij dat steeds meer mensen afkerig worden van dit soort uitwassen.

[Unexplained]

de abt van sion schreef:
Petje af, Unexplained. Prima! Ik ben blij dat steeds meer mensen afkerig worden van dit soort uitwassen.

Veel zin heeft het niet, ben ik bang.
Het probleem bij een psychose is dat de ander er alles aan zal doen om zijn/haar eigen waanbeelden goed te keuren. Alles wat ik zeg "slaat nergens op" en "is onzin". Bovendien ben ik een "meeloper" (hoe dat mijn argumenten ontkrachtigd weet ik ook niet).

[D@mien]

Unex...je heb meer dan gelijk...et komt misschien kijhard over, maar et is wel zo...

Unexplained schreef:
Ik bereik niets? Laten we eens kijken.
-gezondheid
-leuke vrienden om mij heen
-ik ben gelukkig met mezelf
-etcetera

En dat dat ook tijd en moeite heeft gekost, daar moeten we maar niet meer naar kijken? Jezelf op orde krijgen kost tijd. Eend is daar nog mee bezig, jou is het al gelukt. Zij is wat jonger, begon er misschien later aan en heeft het er misschien iets moeilijker mee. Moet je haar daar op afrekenen? (Heb ik jou daar ooit op afgerekend? Niet dat ik me kan herinneren. En op dat moment, zou je dat net zo vervelend hebben gevonden als Eend dat nu vindt.)

(De vraag 'Je bereikt toch niks, das toch wat je bedoeld?' was volgens mij btw niet aan jou gesteld, maar ging over jouw 'visie' op Eend.)

Jij zegt dat je het niet erg vind om onaardig gevonden te worden. Dat kun je ook zien als weglopen, omdat je niet aan wilt zien dat er misschien teveel mensen zijn die je niet aardig vinden (weet niet of dat zo is). Een tijd terug leek je dit toch er erger te vinden dan je nu doet blijken.

‘k vind niet dat je zeurt, ‘k vind wel dat je wat verder moet kijken en niet moet blijven hangen in hoe het nu met je gaat.

@ Eend: therapie laat je niet beter voelen. Therapie leert je vaardigheden, die vaardigheiden gebruiken in je leven, dat moet je zelf doen. Het ‘beter voelen’ zul je zelf moeten doen. Daar kan therapie niks aan veranderen. Hoe jammer het ook is.

De toekomst is voor veel mensen eng. Het is onbekend, en het onbekende is vaak eng. Door je toekomst zeker te stellen, bv. door naar school te gaan, wordt het minder onbekend en daardoor misschien wel minder eng. Ga je niet naar school, tja, wat wordt je toekomst dan? ’t Kan heel goed gaan (zie unex ), ’t kan ook fout gaan (wat met school natuurlijk ook kan, maar dan heb je iig een ondergrond).

[Unexplained]

Leonoor schreef:
En dat dat ook tijd en moeite heeft gekost, daar moeten we maar niet meer naar kijken? Jezelf op orde krijgen kost tijd. Eend is daar nog mee bezig, jou is het al gelukt. Zij is wat jonger, begon er misschien later aan en heeft het er misschien iets moeilijker mee. Moet je haar daar op afrekenen? (Heb ik jou daar ooit op afgerekend? Niet dat ik me kan herinneren. En op dat moment, zou je dat net zo vervelend hebben gevonden als Eend dat nu vindt.)

Ik geloof niet dat dit topic over mij gaat.
En ik had gewild dat iemand hetgeen dat ik nu tegen haar zeg, twee jaar geleden tegen mij had gezegd. Helaas heb ik die kans niet gehad.

Jij zegt dat je het niet erg vind om onaardig gevonden te worden. Dat kun je ook zien als weglopen, omdat je niet aan wilt zien dat er misschien teveel mensen zijn die je niet aardig vinden (weet niet of dat zo is). Een tijd terug leek je dit toch er erger te vinden dan je nu doet blijken.

Mensen veranderen. Het interesseert mij dus echt niet of iemand een hekel aan mij heeft of niet. Het bedreigt mij niet sociaal, competent en fysiek - dus is het geen bedreiging voor mij. Ergo, het krijgt een neutrale waarde.

@ Eend: therapie laat je niet beter voelen. Therapie leert je vaardigheden, die vaardigheiden gebruiken in je leven, dat moet je zelf doen. Het ‘beter voelen’ zul je zelf moeten doen. Daar kan therapie niks aan veranderen. Hoe jammer het ook is.

absoluut mee eens

De toekomst is voor veel mensen eng. Het is onbekend, en het onbekende is vaak eng. Door je toekomst zeker te stellen, bv. door naar school te gaan, wordt het minder onbekend en daardoor misschien wel minder eng. Ga je niet naar school, tja, wat wordt je toekomst dan? ’t Kan heel goed gaan (zie unex ), ’t kan ook fout gaan (wat met school natuurlijk ook kan, maar dan heb je iig een ondergrond).

De enige zekerheid is dat je onzekerheid hebt.

[revolucia]

Unexplained, ik ga harde bewoordingen gebruiken. Als de daar niet tegen kan (of dat onterecht gaat interpreteren alsof ik je de mond wil snoeren) kun je deze post beter overslaan.

Eerst wil ik zeggen dat ik heel blij ben voor je dat jij bereikt hebt wat je bereikt hebt door hard en vooral slim aan jezelf te werken. Maar ik vind niet dat dit jou het recht geeft om anderen te veroordelen op wat ze simpelweg niet KUNNEN.

Ik studeer psychologie (niet dat dat betekent dat ik alles weet, ik hoop niet arrogant over te komen) en een van de eerste dingen die ik met btrekking tot depressies leerde was: depressie is een ziekte en geen teken van zwakte! Heb je door wat dit betekent?

Het feit dat jij gezond bent, wil niet zeggen dat jij tegen iemand met de koorts kunt zeggen dat hij "needs to get over himself" en gewoon moet gaan werken. Dat is de lichamelijke variant van wat jij doet...

Ik zou zeggen...oordeel niet te hard over wat je niet kent...

[Blije mannetje]

Soms kost het tijd om jeezelf goed te leren kennen, maar om iemand anders te leren kennen is nog moeilijker. Ik denk daarom dat je niet moet denken dat je "Eend" volledig doorziet, zij weet zelf meer over haar problemen dan jij Unexplained.

Unexplained schreef:

Ik geloof niet dat dit topic over mij gaat.
En ik had gewild dat iemand hetgeen dat ik nu tegen haar zeg, twee jaar geleden tegen mij had gezegd. Helaas heb ik die kans niet gehad.

Ik geloof ook niet dat ik heb gezegd dat deze topic over jou gaat.
De enige reden dat ik jouw situatie er bij haalde was om te laten zien dat je niet altijd zo 'sterk' geweest bent. Dat het ook jou tijd heeft gekost om zo te worden. Omdat je het nu wel schijnt te zijn zie je de dingen misschien anders dan twee jaar terug. Toen zag je dit niet, en had je het ook niet gezien wanneer iemand het je gezegd had, dan had je je alleen maar gekwetst en onbegrepen gevoeld, net als Eend nu. En dat was dus wat ik wou zeggen: op het moment dat het nodig is zie je bepaalde dingen vaak niet, je ziet ze pas als je door de moeilijke periode heen bent. En dan heb je makkelijk praten tegen degene die er nog inzitten, jij weet immers hoe het werkt. Je moet zelf tot dat inzicht komen. Het is net als met die therapie, anderen kunnen je er niet toe aanzetten, dat moet jezelf doen.

Mensen veranderen. Het interesseert mij dus echt niet of iemand een hekel aan mij heeft of niet. Het bedreigt mij niet sociaal, competent en fysiek - dus is het geen bedreiging voor mij. Ergo, het krijgt een neutrale waarde.

Het ging niet over jou.

Hmz.. heftig topic geworden..

Nja.. Unexplained.. Niet voor iedereen is jouw weg de juiste weg, en niet voor iedereen werkt het zulke harde woorden te gebruiken.

Je hebt in een aantal dingen wel gelijk. Maar iemand kan daar alleen maar zelf achterkomen, omdat elke situatie anders is. Om zo sterk te worden als jij nu uiteindelijk bent, moet iedereen zn eigen weg volgen, en dat is niet per definitie dezelfde als die jij hebt gevolgd.

Eend zal zelf moeten ontdekken hoe ze nu met haar emoties om kan gaan, en met haar ziekte om kan gaan. Weet je namelijk wel precies wat ze dan bedoeld met ziekte? Ken je haar diagnose? Ze zegt zelf dat ze moet leren om met haar ziekte te leven en om te gaan, dat is toch de juiste instelling? Ik ken haar al langer en heb haar ook wel eens gezien.. en ik heb haar al veel vooruitgang zien maken. Maar dan nog moet ze haar eigen weg blijven volgen. Het is echt zeker zo dat ze wel haar best doet, dat merk ik aan hoe lang ze al bezig is en hoe ze weigert op te geven. Maar die inzichten, die jij nu hebt.. moet zij door ervaring en leren verkrijgen, die kan jij haar niet in 1 keer duidelijk maken. Jij bent een stuk verder in het hele proces..

Waar je iig gelijk in had is dat het in de hand hebben van je emoties een eerste stap is.. Want daarmee leer je ze ook beter begrijpen en leer je duidelijk een oorzaak aan te wijzen en dat soort dingen..

@Eend: Meis.. je bent heel goed bezig, ik weet hoeveel je vecht en hoe lang je al vecht en dat je echt wel je best doet. Probeer door de hardheid van Unexplained's woorden te prikken, en haal er de dingen uit die je wel zouden kunnen helpen in plaats van in te gaan op de dingen die niet op jou van toepassing zijn. Jij weet alle informatie, en weet dus wat wel en niet juist is.. Er staan nuttige dingen in wat hij zegt, en dingen die ik ook herken zo aan het einde van mijn hele weg zeg maar..

[Unexplained]

revolucia schreef:
Unexplained, ik ga harde bewoordingen gebruiken. Als de daar niet tegen kan (of dat onterecht gaat interpreteren alsof ik je de mond wil snoeren) kun je deze post beter overslaan.

No harm done

Eerst wil ik zeggen dat ik heel blij ben voor je dat jij bereikt hebt wat je bereikt hebt door hard en vooral slim aan jezelf te werken. Maar ik vind niet dat dit jou het recht geeft om anderen te veroordelen op wat ze simpelweg niet KUNNEN.

Ik studeer psychologie (niet dat dat betekent dat ik alles weet, ik hoop niet arrogant over te komen) en een van de eerste dingen die ik met btrekking tot depressies leerde was: depressie is een ziekte en geen teken van zwakte! Heb je door wat dit betekent?

Het feit dat jij gezond bent, wil niet zeggen dat jij tegen iemand met de koorts kunt zeggen dat hij "needs to get over himself" en gewoon moet gaan werken. Dat is de lichamelijke variant van wat jij doet...

Ik zou zeggen...oordeel niet te hard over wat je niet kent...

Je kon het niet weten, maar ik weet heel goed waar ik over praat. Ik ben zelf vijf jaar depressief geweest; ik denk dat ik een redelijk beeld kan vormen van hoe een depressie voelt.
Uit die ervaring weet ik ook dat iedereen uit een depressie kan komen, mits je de juiste 'handvaten' weet te vinden.

Het psychologisch afhanklijk zijn van anderen is wel degelijk een zwakte in mijn ogen. Je hebt immers anderen nodig om je eigen competenties te realiseren.
Door inzicht te krijgen in je eigen gedrag kun je die 'handvaten' vinden waardoor je onafhanklijk kunt worden. En daarmee ook volwassen gedrag kunt vertonen.

Mijn discussietechniek is waarschijnlijk een beetje afwijkend, maar het hoort bij mij: geen 'braaftaal' om iets heen, gewoon gelijk naar de kern.


Overigens vind ik ook dat mensen met koorts naar hun werk moeten gaan, mits het niet besmettelijk is uiteraard. Dat ze wat rustiger aandoen is heel begrijplijk, maar voor de genezing van de koorts maakt het weinig uit of je werkt of thuis zit.
Maar dit is weer een andere discussie.

Blije mannetje schreef:
Soms kost het tijd om jeezelf goed te leren kennen, maar om iemand anders te leren kennen is nog moeilijker. Ik denk daarom dat je niet moet denken dat je "Eend" volledig doorziet, zij weet zelf meer over haar problemen dan jij Unexplained.

Je kent de theorie van de kikker?
Gooi een kikker in een pan met kokend water, en de kikker zal eruit springen.
Gooi vervolgens diezelfde kikker in een pan met koud water, en verwarm het water langzaam. De kikker zal het niet doorhebben en doorkoken.

Wat ik probeer te zeggen is dat een 'extern' persoon vaak dingen sneller kan zien dan dat je er midden in zit en steeds hele kleine cumulatieve veranderingen doormaakt.

Leonoor schreef:
Ik geloof ook niet dat ik heb gezegd dat deze topic over jou gaat.

Door het veelvoudig gebruik van 'je', nadat je mijn post quotte, deed mij anders vermoeden.

Toen zag je dit niet, en had je het ook niet gezien wanneer iemand het je gezegd had, dan had je je alleen maar gekwetst en onbegrepen gevoeld, net als Eend nu.

Hoe weet je dat? Ok, die is flauw, maar dat kun je niet zomaar zeggen.
Zij kan mij niet verantwoordelijk houden voor het feit dat zij zich gekwetst voelt. Dat is nou juist het probleem: ze neemt geen verantwoordelijkheid voor haar eigen emoties.

Het ging niet over jou.

Je impliceerde dat wel. Door op mijn opmerking in te gaan, bijvoorbeeld.

Dusjcrib schreef:
Nja.. Unexplained.. Niet voor iedereen is jouw weg de juiste weg, en niet voor iedereen werkt het zulke harde woorden te gebruiken.

Ik pretendeer ook helemaal niet dat mijn weg de juiste is. Wat ik wel impliceer is dat haar weg in ieder geval de verkeerde is.
Zachte bewoordingen zijn zeer zelden effectief. Ik weet ook niet of dit werkt, maar ik ben niet de persoon die omdat de resultaten onzeker zijn iets niet gaat doen.

Je hebt in een aantal dingen wel gelijk. Maar iemand kan daar alleen maar zelf achterkomen, omdat elke situatie anders is. Om zo sterk te worden als jij nu uiteindelijk bent, moet iedereen zn eigen weg volgen, en dat is niet per definitie dezelfde als die jij hebt gevolgd.

Zij is zelf verantwoordelijk voor de weg die ze bewandelt.
Om een mooi citaat uit The matrix erbij te pakken: "There's a difference between knowing the path, and walking the path."

Eend zal zelf moeten ontdekken hoe ze nu met haar emoties om kan gaan, en met haar ziekte om kan gaan. Weet je namelijk wel precies wat ze dan bedoeld met ziekte? Ken je haar diagnose? Ze zegt zelf dat ze moet leren om met haar ziekte te leven en om te gaan, dat is toch de juiste instelling? Ik ken haar al langer en heb haar ook wel eens gezien.. en ik heb haar al veel vooruitgang zien maken. Maar dan nog moet ze haar eigen weg blijven volgen. Het is echt zeker zo dat ze wel haar best doet, dat merk ik aan hoe lang ze al bezig is en hoe ze weigert op te geven. Maar die inzichten, die jij nu hebt.. moet zij door ervaring en leren verkrijgen, die kan jij haar niet in 1 keer duidelijk maken. Jij bent een stuk verder in het hele proces..

Waar je iig gelijk in had is dat het in de hand hebben van je emoties een eerste stap is.. Want daarmee leer je ze ook beter begrijpen en leer je duidelijk een oorzaak aan te wijzen en dat soort dingen..

Je weet dat ik een hele sterke constellatie heb voor het feit dat emoties uit gedachten voorvloeien.
Zij kan haar eigen gedachten beïnvloeden en daarmee ook haar emoties.

Jij weet alle informatie, en weet dus wat wel en niet juist is..

Ze lijkt juist niet de juiste informatie te hebben om uit haar depressie te komen.
Het verband tussen het hebben van informatie en haar beoordelingsvermogen ontgaat mij ook enigszins. Hier ben ik het dus niet mee eens.

Er staan nuttige dingen in wat hij zegt, en dingen die ik ook herken zo aan het einde van mijn hele weg zeg maar..

Bedankt voor je compliment.

[Andora]

maybe gewoon juh vraag beantwoorden?
hopelijk doe juh ut voor jezelf. Je zei al dat juh bang bent voor de toekomst *owk irl al* en daar moet juh aan werken denk ik..
Ik zie aan juh dat juh al wat bent verandert, niet veel, maar wel iets. Jij bent onwijs sterk joh! Zelf merk juh denk ik niks eraan dat juh steeds sterker word, maart is echt zow.
Therapie zorgt *zoals al eerder is gezegt* niet ervoor dat je beter word, maar geeft je een stap in die richting. Je moet er zelf verder aan werken en ik weet dat je erg je best doet, ookal ist soms moeilijk.

ik denk aan je meis, echt waar. en wil je helpen zo goed ik kan...
*kus*
syl

Unexplained schreef:
Hoe weet je dat? Ok, die is flauw, maar dat kun je niet zomaar zeggen.
Zij kan mij niet verantwoordelijk houden voor het feit dat zij zich gekwetst voelt. Dat is nou juist het probleem: ze neemt geen verantwoordelijkheid voor haar eigen emoties.

Mensen zijn niet geen gesloten boek, al denken ze dat soms. Plus dat ze zelf nog wel eens hun mond open willen doen. En ja, dit gaat wel over jou.

Wat ook over jou gaat: dat laatste (eigen verantwoordelijkheid nemen), dat deed jij een tijd terug ook niet. Ik kan wel voorbeelden noemen (dat doe ik niet hier, dat vind ik te makkelijk en te flauw).

Nogmaals: op de momenten zelf zie je dingen niet in, dat komt pas daarna. En dan heb je makkelijk praten.

Unexplained schreef:




Door inzicht te krijgen in je eigen gedrag kun je die 'handvaten' vinden waardoor je onafhanklijk kunt worden. En daarmee ook volwassen gedrag kunt vertonen.

En dat inzicht kun je alleen zelf verwerven wat vaak gebeurd door ervaringen met de niet juiste manieren. Onafhankelijkheid en volwassenheid gaan inderdaad samen, en je jeugd bestaat niet voor niets. Dat is een proces waarin je toegroeid naar die onafhankelijkheid, waar Eend nog mee bezig is..

Unexplained schreef:

Overigens vind ik ook dat mensen met koorts naar hun werk moeten gaan, mits het niet besmettelijk is uiteraard. Dat ze wat rustiger aandoen is heel begrijplijk, maar voor de genezing van de koorts maakt het weinig uit of je werkt of thuis zit.
Maar dit is weer een andere discussie.

Dit vind ik nogal een rare opvatting. Ikzelf ben namelijk bij een verhoging van achter in de 37 graden al erg duizelig en snel lichamelijk uitgeput. Laat staan als ik koorts heb.. Dan kan ik echt niet meer op mn benen staan. Ik kan dan echt niets anders meer dan liggen en slapen. En zo vele anderen....

Unexplained schreef:

Je kent de theorie van de kikker?
Gooi een kikker in een pan met kokend water, en de kikker zal eruit springen.
Gooi vervolgens diezelfde kikker in een pan met koud water, en verwarm het water langzaam. De kikker zal het niet doorhebben en doorkoken.

Wat ik probeer te zeggen is dat een 'extern' persoon vaak dingen sneller kan zien dan dat je er midden in zit en steeds hele kleine cumulatieve veranderingen doormaakt..

Daar heb je helemaal gelijk in. En binnen die stappen passen ook de fouten die je maakt, de verkeerde wegen die je neemt. Want vaak moet je ze eerst nemen om erachter te komen dat ze verkeerd zijn. Dan kan iemand je nog zo vaak zeggen dat het niet de juiste weg is, maar slechts eigen ervaring leert je dat echt. Dat geldt voor Eend ook.

Unexplained schreef:
Zij is zelf verantwoordelijk voor de weg die ze bewandelt.
Om een mooi citaat uit The matrix erbij te pakken: "There's a difference between knowing the path, and walking the path.".

Is inderdaad een erg mooi citaat. Zij is zelf ook verantwoordelijk voor eventuele fouten en zal die verantwoordelijkheid ook leren, die heb je niet zomaar. Dat is iets wat je krijgt in het hele proces van volwassen worden, wat je moet leren.

Unexplained schreef:
[B]Ze lijkt juist niet de juiste informatie te hebben om uit haar depressie te komen.
Het verband tussen het hebben van informatie en haar beoordelingsvermogen ontgaat mij ook enigszins. Hier ben ik het dus niet mee eens.]

Ik doelde op dat zij zelf weet welke dingen die jij zegt op haar van toepassing zijn en welke niet. Tuurlijk heeft zij zelf niet het juiste beoordelingsvermogen (verhaaltje van de kikker).

Unexplained schreef:
Bedankt voor je compliment.

graag gedaan

[revolucia]

Unexplained schreef:
[Je kon het niet weten, maar ik weet heel goed waar ik over praat. Ik ben zelf vijf jaar depressief geweest; ik denk dat ik een redelijk beeld kan vormen van hoe een depressie voelt.
Uit die ervaring weet ik ook dat iedereen uit een depressie kan komen, mits je de juiste 'handvaten' weet te vinden.

dat spijt me dan...dan heb ik zelf te snel geoordeeld over mensen die ik niet ken...

Maar eerlijk gezegd denk ik wel dat jij een van de sterkere persoonlijkheden bent, doordat jij nog de energie in je had om die handvaten ook daadwerkelijk te vinden.

Ook ik (zoals geloof ik bijna iedereen hier, no offense, ik hoor er zelf ook bij) heb een nogal zware depressie gehad en mijn verhaal leek echt heel veel op het verhaal van het meisje dat dit topic begonnen is...
Ik heb de handvaten (denk dat dat een hele goeie term is) ook zelf niet gevonden... ze hebben mij op een ziekenhuisbed moeten vinden dmv een slang van 3 meter in mn maag....

Nou zeg ik natuurlijk niet dat dit bij iedereen zo moet gaan...ik zeg het alleen om te illustreren dat niet iedereen de kracht (of nog beter: de interesse, want op een gegeven moment boeit het allemaal nie meer) om zelf op zoek te gaan naar die handvaten. En ik vind niet dat je die mensen dan kunt afrekenen op hun zwakte...

Om het koortsvoorbeeld maar weer aan te halen: zoals je gelezen hebt zijn er mensen die met 38 graden koorts nog blij kunnen gaan werken en mensen die met dezelfde temperatuur slap op hun bed liggen. Kun je dan stellig zeggen dat de een zwakker is dan de ander??

[lienttje]

ik moet zeggen dat de meeste hulpverlening niet helpt je moet het uiteindelijk toch zelf doen hoe moeilijk het ook is liefs paulina

[moenbase]

Unexplained schreef:
[Je kon het niet weten, maar ik weet heel goed waar ik over praat. Ik ben zelf vijf jaar depressief geweest; ik denk dat ik een redelijk beeld kan vormen van hoe een depressie voelt.
Uit die ervaring weet ik ook dat iedereen uit een depressie kan komen, mits je de juiste 'handvaten' weet te vinden.

-----------------------------------------------------------------------------------



En dat is, denk ik, precies hetgeen dat Eend mist, een stuen om op terug te kunnen vallen als het even niet meer gaat. Iemand bij wie ze zich op haar gemak voelt, en haar zegje kan doen.
Maar, daar 'moet' Eend wel open voor staan.

[moenbase]

lienttje schreef:
ik moet zeggen dat de meeste hulpverlening niet helpt je moet het uiteindelijk toch zelf doen hoe moeilijk het ook is liefs paulina

Uiteindelijk moet je het zelf doen, maar je kan voor dat je het zelf moet doen, begleiding krijgen over hoe je je instelling zou kunnen veranderen.