Hoe wat een nieuw begin moest zijn, bijna het einde werd.

[Kraai]

Dus ik heb besloten dat ik mijn verhaal ook hier ga neerzetten. Ik wil er iets mee gaan doen en daar wil ik best wel advies over. Daarnaast zijn er mensen nieuwsgierig geworden ^^.

Eerst en vooral wat meer informatie over mij, dit is een undercover, niet om geheimzinnig te doen, maar vooral omdat ik op de hoogte ben dat er iemand is die alles wat ik hier post leest en die persoon heeft wat mij betreft het recht verspeeld om onder andere dit stuk in mijn leven te weten. Daarom wil ik vragen mijn echte nickname of naam niet te gebruiken, ook niet linken of quoten of watdanook. Jullie mogen best weten wie ik ben, hij niet. Als je het wil weten, stuur dan een pm.

Dit verhaal is waargebeurd, ik ben begonnen met het op te schrijven op een forum over gastric bypassen, vooral om mensen wakker te schudden dat het geen wondermiddel is en dat het echt wel héél erg fout kan gaan. Het is niet mijn bedoeling mensen van hun voornemen te brengen, maar wel ze te laten nadenken over waar ze mee bezig zijn, de manier waarop ze geïnformeerd worden en dat ze op de hoogte zijn van de risico's. Een beetje tegengewicht voor iedereen die de operatie de hemel in prijst. Mocht iemand overigens vragen hebben over de operatie zelf, stuur me dan ook een pm.

Het is nog niet af, ik schrijf het in stukken. Ik heb op het moment alle stukken die ik zelf heb beleefd voor en tijdens geschreven. De volgende stukken moet ik baseren op verhalen en aantekeningen van anderen, dat vlot een stuk minder. Ik ga niet meteen alle geschreven stukken al hier gooien, dan wordt het wel een hele lap tekst in één keer.

Dit is overigens compleet gekopieerd van het GBP-forum, ik heb nog niets aangepast. Er staat informatie in die ik voor hen relevant vind (merk op dat ik één naam vermijd nadat ik hem wel heb vermeld op een manier dat hij niet op Google te vinden zou moeten zijn, als iemand weet dat dit toch terug zou te vinden zijn zo, zeg het me alsjeblieft, ik wil geen proces voor smaad ofzo aan mijn broek).

Wat ik ermee wil? Geen idee. Commentaar op hoe het geschreven is in ieder geval. Tips over hoe en waar uit te geven misschien. Tijdschriften die geïnteresseerd zouden kunnen zijn. Ideeën over hoe ik het namen- en plaatsenprobleem moet oplossen. Verbeterpunten.

Nou goed, daarmee is alles wel uitgelegd denk ik. Ik zou willen zeggen: veel plezier met lezen, dan heeft er iemand toch nog plezier aan beleefd ^^.

[Kraai]

Deel 1: Het eeuwige gevecht tegen mijn gewicht.

Als kind heb ik nooit overgewicht gehad, pas in mijn tienerjaren ben ik stilletjes wat bijgekomen. Toen ik 15 was, zat ik met mijn 1.71m tegen de 70 kilo. Allemaal nog niet schokkend, maar ik zat op een meisjesinternaat en waar volwassen vrouwen elkaar al het leven zuur kunnen maken met opmerkingen over elkaars gewicht, zijn meisjes in de puberteit uitstekend in het in de grond boren van een ander op gebied van gewicht. Zelfs als je niets teveel hebt, krijgen ze je wel zover dat je denkt een vette koe te zijn. Gevolg was dat ik stopte met eten. Mijn rantsoen bestond uit een appel of een pompelmoes en een crackotte, misschien een lepeltje soep als die te eten was die dag. Als ik een zwak moment had en toch meer dan dat naar binnen werkte, was de vinger-in-de-keel-methode mijn vriend. En het resultaat mocht er zijn volgens mijn 'vriendinnen'. Ik ging van 70 kilo naar 48, een maatje 36. Ik was toen 16. En ja, het was heel fijn om de meest toffe kleren te kunnen dragen van de merken die je altijd bewonderd had, maar toen ik een keer fatsoenlijk naar mezelf keek in de spiegel, schrok ik. Ik begon vel over been te worden, mijn sleutelbeenderen staken uit en de botten bij mijn heupen kon je vastnemen en dat vond ik niet alleen niet mooi, maar ook eng. Ik liet de periode van uithongeren achter me en begon weer een beetje normaal te eten.
Het probleem is dat ik mijn genen niet mee heb. Overgewicht is een groot probleem in mijn familie. Natuurlijk is lekker en veel willen eten het grootste probleem, maar het helpt niet mee dat je al een kilo bijkomt van naar een glas water te kijken (bij wijze van spreken natuurlijk ). Ik kwam wat bij, niet excessief, maar ik bleef wel rond een aanvaardbaar cijfer schommelen. Ik had een serieuze relatie, ik hoefde op niemand indruk te maken en ik kon dus wel eens wat meer eten. Die periode van 4 jaar zal ik tussen de 60 en de 70 hebben geschommeld. En toen kwam de studententijd, mijn relatie kwam ten einde en de broodjes tijdens de lunchpauze, afhaalmaaltijden 's avonds en behoorlijke drankconsumpties stapelden zich op. En zo stapelden ook de kilo's zich op. Nog niet alarmerend, maar toen ik in 2005, op mijn 23e, de 90 had bereikt, vond ik het wel welletjes en besloot me aan het proteïnedieet te wagen. Met ondersteuning van mijn huisarts en na maanden zwoegen, tikte ik af op een mooie 70. Ik was tevreden.
Een tijdje later sloeg de depressie toe. Langzaam maar zeker brokkelde mijn normale leven af. Ik zocht troost in eten en ook in drank. Ik bereikte een punt waar ik vreesde voor mijn eigen veiligheid en liet me opnemen. Het eten minderde niet en in korte tijd kwam ik niet enkel de verloren kilo's weer bij, maar begon de weegschaal ook richting de 100 te kruipen. Pogingen met dieetmaaltijden in het ziekenhuis en overgeven wat ik binnenkreeg konden het tij niet doen keren. Gelukkig ging het met mijn geestelijke gesteldheid wel beter en ik mocht weer naar huis. In de tussentijd was ik wel volledig op mezelf gaan wonen (in de periode ervoor deelde ik nog maaltijden met mijn ouders), dus makkelijke maaltijden zonder controle lonkten. Begin 2010 ging ik op de weegschaal staan en die gaf 114 kilo aan. Genoeg is genoeg, dus opnieuw aan het proteïnedieet, opnieuw maanden zwoegen en eind 2010 kon ik aftikken op 95 kilo, maar gezien de feestdagen eraan kwamen, wist ik eigenlijk al zeker dat ik in januari 2011 weer op 100 zou staan. In 2011 is mijn gewicht redelijk rond die 100 blijven hangen, maar op het einde van dat jaar ging het geestelijk weer wat minder en om te voorkomen dat ik opnieuw in zou storten, liet ik me voor een korte periode opnemen. Opnieuw werd er een hoop troostvoedsel aangekocht en dat was opnieuw te merken aan mijn gewicht, ik ging weer richting 110 kilo en was daar niet gelukkig over. De psychiater stelde toen voor om een afspraak te maken met een obesitaskliniek.
Tijdens de afspraak werd al snel duidelijk dat ik weinig keuze had: intensief programma, maagballon of Gastric Bypass. En aangezien ik een bloedhekel aan bijna alle sporten heb en het met mijn dieetverleden het duidelijk was dat ik het niet voor mekaar kreeg een gezond gewicht te behouden als ik dat eenmaal had bereikt, was dat eerste geen optie. Op dat moment woog ik echter 109 kilo, met een BMI van 37 enkel in aanmerking komend voor een maagballon (ik had geen van de comorbiditeiten) en ik had genoeg verhalen gehoord om dat niet te willen. Nog niet helemaal zeker over wat ik dan wilde doen, merkte ik dat ik langzaam maar zeker bijkwam, ik was lichamelijk toch al aan het toewerken naar het vereiste gewicht en toen ik 118 woog, besloot ik het proces in gang te zetten, zeker omdat ik me intussen wel doodongelukkig en onaantrekkelijk begon te voelen door mijn gewicht. En toen ging ik los. Ik deed geen moeite meer nog Cola Zero te drinken, Red Bull en Coca Cola Regular moest het zijn. In hele korte tijd kwam ik nog eens 10 kilo bij. Op de ochtend van mijn operatie woog ik meer dan 128 kilo.

Dag Kraai!

Dit is niet de standaard verhaalsetting die we op Letteren tegenkomen. Je schrijft over iets dat waargebeurd is, waardoor mijn vraag is: non-fictie of 'gebaseerd op waargebeurd verhaal'? In deze keuze (sommige personages aandikken, verzwakken, omvormen, elders op laten duiken, spelen met tijd en plaats) kun je voor een deel je smaad-angst bezweren. Tenzij je wilt dat mensen met Google en goed puzzelen de persoon vinden die je noemt, is het toevoegen van een beetje fictie een probaat middel om wat sporen uit te wissen. Vooral ook omdat er veel te kiezen valt in wáár je de fictie aanbrengt. Het commentaar op je tekst volgt hieronder. Eerst de vraag over waar uit te geven: als het tamelijk kort is kun je het in delen publiceren in tijdschriften, ik zou daarbij vooral zoeken naar tijdschriften die al eerder iets soortgelijks gepubliceerd hebben. Daarna zou je bij tijdschriften met jouw doelgroep kunnen kijken of het iets wordt. Als het langer is, denk ik dat in boekvorm het beter is. Mits goedgeschreven doen op waarheid gebaseerde verhalen het geloof ik wel goed, zeker omdat je een soort klokkenluidende functie hebt. Ik moet bij het soort verhaal dan denken aan 'Ik was twaalf en fietste naar school' (het verhaal van het meisje en Dutroux) omdat dit ook een vertelling is van werkelijke gebeurtenissen die veel impact hebben gehad op een leven. De uitgeverij van dat boek is Saffraan. Deze laat zich slecht vinden maar schijnt onderdeel te zijn van Foreign Media Group Amsterdam. Deze organisatie is in 2010 kapot gegaan. Een spin-off lijkt http://www.dutch-media.nl/ te zijn. Een betere zoeker of weter zal mij in een volgende post vast aanvullen. Enfin, ook bij de uitgeverij geldt dat als je in hun genre/doelgroep past, je kans op publicatie groter is. Mocht dat niet lukken, dan kun je je boek in eigen beheer uitgeven. In de literaire wereld is dat geloof ik nog niet zo'n trend, maar in de muziek wordt eigen beheer gezien als hét alternatief voor het verouderde marktmodel van de platenmaatschappijen. Eén van deze uitgeverijen die je in eigen beheer laten drukken is http://www.freemusketeers.nl/. Ook daar zijn er ongetwijfeld meer van te vinden. Tenslotte, voordat ik bij de inhoudelijkheid aankom: het probleem met plaatsnamen. Mijn suggestie daarvoor is op zijn minst een gefictionaliseerde wereld als alternatief klaar te hebben, mocht het voor je publicatie beter zijn om een 'op waarheid gebaseerd'-verhaal ervan te maken. Hier kun je diverse gradaties in aanbrengen. Een grote stad (bv. Rotterdam) is vaak te vervangen door Den Haag, Utrecht of Amsterdam. Gehuchten op het platteland zijn nog makkelijker inwisselbaar. Namen zijn voor schrijvers vaak lastig te vinden, maar goed te fictionaliseren. Een 'Peter van Alphen' (ik google ook maar wat) laat zich vervangen door 'Petra van Amstel'. Dat zou het voor jou overzichtelijk houden, terwijl je de naam én geslacht hebt aangepast, waardoor de links alweer wat moeilijker te leggen zijn. Als je dan nog vindt dat het teveel hetzelfde klinkt: Eva van Amstel doet het ook prima en E. van A. is echt wat anders dan P. van A. Je moet het maar even zien, wat je er mee doet.

Dan naar de inhoud van je eerstgeposte stuk. Ik zal het niet citeren en alles er uit gaan vissen, maar wel wat opmerkelijkheden naar voren brengen en mijn ideeën er over geven.

Als kind heb ik nooit overgewicht gehad, pas in mijn tienerjaren ben ik stilletjes wat bijgekomen.

Ik vind het een mooie, beginnende zin. Slechts het woord 'bijgekomen' is niet iets dat ik associeer met gewichtstoename. 'Aankomen' is toch de standaard?

Toen ik 15 was, zat ik met mijn 1.71m tegen de 70 kilo.

Hierbij moet je goed nadenken welke cijfers je voluit schrijft en welke niet. Vijftien en zeventig zijn goed te behappen, maar de conventie voor lengte weet ik niet goed. Ik zou alleen moeilijk schrijfbare getallen in cijfervorm presenteren, dat leest (voor mij) prettiger. De vuistregel hiervoor is dat alles tot en met de twintig voluit kan, alle tientallen en honderdtallen en verder alles dat zonder moeilijk doen uitschrijfbaar is. Vijfentwintig durf ik voluit wel aan, tweeënveertig vind ik al discutabel (want ik maak er vast fouten in). Honderddrieënveertigduizendnegenhonderdzevenenzestig is voor mensen onleesbaar. Overdrijving maakt duidelijk

Allemaal nog niet schokkend, maar ik zat op een meisjesinternaat en waar volwassen vrouwen elkaar al het leven zuur kunnen maken met opmerkingen over elkaars gewicht, zijn meisjes in de puberteit uitstekend in het in de grond boren van een ander op gebied van gewicht.

Wanneer je deze zin hardop voorleest, raak je denk ik op een bepaald punt buiten adem. De zin is ook vrij lang waardoor de bijzin (waar volwassen vrouwen enz.) al veel wordt en de rest van je zin eigenlijk er een beetje buiten valt. Mijn voorlopige oplossing zou zijn om na 'meisjesinternaat' er een punt achter te zetten. De zin die dan volgt is nog steeds vrij lang, deze zou je aan kunnen passen door over de pubermeisjes te zeggen dat die er 'des te beter in zijn.
Waar volwassen vrouwen elkaar al het leven zuur kunnen maken met opmerkingen over elkaars gewicht, zijn meisjes in de puberteit daar nóg beter in. (en er ook gevoeliger voor?) De dames in mijn omgeving waren uitstekend in het in de grond boren van een ander op gebied van gewicht. (en uiterlijk?).
Hierdoor krijgt de lezer meer adempauze.

Gevolg was dat ik stopte met eten.

Dit (en andere zinnen in je verhaal) zijn redelijk vanuit de spreektaal geschreven. Ik kan het me zo voorstellen dat iemand deze zin uitspreekt. De schrijftaal is echter doorgaans iets formeler, waardoor in dit concrete geval denk ik beter 'Het gevolg' gebruikt kan worden, zodat er zintechnisch weinig losse eindjes overblijven (en áls deze overblijven, dat ze een duidelijke functie hebben).

Mijn rantsoen bestond uit een appel of een pompelmoes en een crackotte, misschien een lepeltje soep als die te eten was die dag.

Ik vind de woorden die je gebruikt mooi. Rantsoen, pompelmoes... om van te smullen Cracotte is toch een 'echt' product dat met hoofdletter geschreven moet worden? Als het gaat om iets in de categorie zou je beter kunnen kiezen voor de cracker of iets als 'een droog beschuitje' kunnen gebruiken. Cracotte kan overigens ook gewoon, maar voor mij is dat een beetje het verschil tussen cola en Coca Cola .

Als ik een zwak moment had en toch meer dan dat naar binnen werkte, was de vinger-in-de-keel-methode mijn vriend.

Zinnen als deze vind ik stilistisch (niet inhoudelijk natuurlijk!) schitterend.

En het resultaat mocht er zijn volgens mijn 'vriendinnen'.

Geschreven zinnen beginnen eigenlijk nooit met 'en' (omdat dit koppelwoord een verbinding met een andere zin veronderstelt, terwijl je zin op zichzelf staat).

Ik was toen 16.

Naast dat over getallen voluit schrijven, wilde ik over deze zin opmerken dat je goed je momenten uitkiest om dit soort zinnen er in te gooien. Deze is kort, beschrijvend en haast achteloos toegevoegd. Je variatie in de lengte van je zinnen is goed. Langere zinnen beschrijven goed terwijl de korte zinnen juist heel sterk worden en een punt naar voren werpen. Ik heb eens gelezen dat een goed verhaal een soort muziekstuk is, met het thema als grondtoon en de zinnen als melodie er op. Jij zal ongetwijfeld weten of aanvoelen wat ik bedoel.

Ik begon vel over been te worden, mijn sleutelbeenderen staken uit en de botten bij mijn heupen kon je vastnemen en dat vond ik niet alleen niet mooi, maar ook eng.

Dit is een goede zin om in tweeën te hakken omdat er anders wel veel ennen en komma's in staan. Ik zou na 'vastnemen' er een punt achter zetten en de 'en' daar schrappen.

Natuurlijk is lekker en veel willen eten het grootste probleem, maar het helpt niet mee dat je al een kilo bijkomt van naar een glas water te kijken (bij wijze van spreken natuurlijk ).

Dit is behoorlijk in de spreek- of forumstijl geschreven, terwijl dit ook goed naar schrijftaal gemaakt kan worden. Mijn idee: ''Natuurlijk is lekker en veel willen eten het grootste probleem, maar het helpt niet mee dat je bij wijze van spreken al een kilo bijkomt van het kijken naar een glas water.''

Ik kwam wat bij, niet excessief, maar ik bleef wel rond een aanvaardbaar cijfer schommelen.

Dit is een wat lastige zin. Je komt aan, niet veel, maar wel rond een aanvaardbaar cijfer? Het is niet helemaal duidelijk wat je hier bedoelt.

behoorlijke drankconsumpties stapelden zich op. En zo stapelden ook de kilo's zich op.

De herhaling van de opstapeling is niet zo mooi. Je tweede zin zou meer kunnen zijn als 'Zo ook de kilo's' of 'Ook de kilo's werden steeds talrijker.'

Begin 2010 ging ik op de weegschaal staan [...] was daar niet gelukkig over.

Hoewel dit een belangrijk deel van je ervaring is, ga je er snel overheen waardoor het meer een oefening in statistiek wordt dan iets anders. Eigenlijk zit je nu precies tussen de twee 'leesbare' mogelijkheden. Je kunt het samenvatten als een soort jojo proces of als een bergwandeling met stijgen en weer dalen (en dan gevat opmerken dat het dalen in dit geval juist het moeilijkste was) of je moet langer vertellen over deze periodes. Je stuk is sowieso inleidend en samenvattend, wat voor een inleiding goed is, maar voor je verhaal niet, als je begrijpt wat ik bedoel. In een inleiding moet je mensen up to date brengen, maar je lezer hoopt denk ik dat je van stijl verandert. Dit specifieke stukje is daarom wat lastig. Te kort voor de lezer om echt mee te voelen, maar te lang voor het punt dat je maakt. Lange teksten voor weinig punt maken je zinnen zwak en je lezers verveeld.

Op dat moment woog ik echter 109 kilo, met een BMI van 37 enkel in aanmerking komend voor een maagballon (ik had geen van de comorbiditeiten) en ik had genoeg verhalen gehoord om dat niet te willen.

Deze zin stuurt me het bos in door de "met een BMI van 37 enkel in aanmerking komend voor een maagballon" en de opmerking tussen haakjes die er op volgt. Dat zijn teveel afwijkende elementen om je hoofdzin duidelijk te houden. Ik weet overigens niet wat comorbiditeiten inhoudt en als luie lezer knor ik wat en haak ik af, bij wijze van Ik zou meer iets doen als "Op dat moment woog ik echter 109 kilo met een BMI van 37. Doordat ik geen van de comorbiditeiten had, kwam ik enkel in aanmerking voor een maagballon. Ik had genoeg slechte verhalen gehoord om dat niet te willen.
Ik heb er een bijvoeglijk naamwoord aan toegevoegd voor de verduidelijking.

merkte ik dat ik langzaam maar zeker bijkwam

Nu we in de medische setting aanbelanden, is bijkomen voor mij iets als ontwaken uit narcose

En toen ging ik los.

Deze zin is onwaarschijnlijk veel sterker zonder 'en'.

Red Bull en Coca Cola Regular moesten het zijn.

.

Al met al een potentieel aangrijpend verhaal. Op dit moment is de inhoud nog niet in een literair keurslijf gehesen. 'Hoera!' denk je dan, want keurslijven zijn kut, maar in mijn ogen is het tegendeel voorlopig waar. Je informatie loopt verschillende kanten op, waardoor er over sommige dingen veel en over andere dingen weinig wordt verteld. Soms spring je over interessante/belangrijke periodes heen terwijl het dan ook weer lijkt alsof die periodes het noemen niet waard zijn (bijvoorbeeld in het geval van de reeks zinnen die ik eerder becommentarieerde, over het jojo'en. Als inleidend stuk begrijp ik goed dat je vrij kort door de bocht wilt om het niet langdradiger te maken dan nodig. Ik kan me echter voorstellen dat als je dit dubbel zo lang schrijft en bij de belangrijke dingen wat langer stilstaat, dat het verhaal voor lezers meer gaat leven. Ik weet wat ik lees, maar voel me nog niet bijzonder verbonden met wat je schrijft. Begrijp me niet verkeerd, sommige zinnen zijn pareltjes en ik denk dat het met je schrijven best goed komt. Je stijl is niet afstotelijk en afgezien van de wat kleinere spellingsdingetjes is er voor mij niet zo veel om op aan te merken, afgezien van je informatieverdeling dus! Ik zal het hier eens bij laten qua commentaar, want de kans is dat ik meer becommentarieerd hebt dan wat er nu aan tekst staat

[Kraai]

Wauw, een hele boterham! Bedankt dat je hier al zoveel tijd en moeite in hebt willen steken.

Het eerste stukje is al heel handig. Ik denk dat het geen non-fictie is, omdat het niet enkel informatief bedoeld is, maar ook gewoon als verhaal moet gelezen kunnen worden. In ieder geval is het niet de bedoeling dat ik er dingen bij verzin of mooier of slechter wil maken dan ze zijn/waren. Misschien kunnen we het daar nog over hebben als alles hier staat .

Over de woorden als bijkomen, je weet nu denk ik wel waar dat taalgebruik vandaan komt. Wijs me er zeker op, want die zitten bij mij ingebakken. Wat de cijfers betreft, heb je volkomen gelijk. Ik weet dat die voluit moeten, maar dit was in eerste instantie niet bedoeld om iets mee te gaan doen en in het snel opschrijven was dit allemaal even niet belangrijk. Die zal ik ook zeker aanpassen. Ook alle andere commentaar vind ik terecht en interessant (ik heb niet zoveel ervaring met het schrijven van proza, wel wat meer op gebied van poëzie), ik ga hier zeker wat mee doen,
maar nog niet nu. Aanpassingen zal ik achteraf doen, als alles al een keer op papier (beeldscherm) staat.

In ieder geval, super commentaar!

In de loop van de dag zal ik deel 2 er op zetten.

[Kraai]

Deel 2: De beslissing en het proces vooraf.

Ik had eigenlijk nog nooit over een GBP nagedacht, voor mij hield vermageren in dat je moest diëten. Mijn nicht had een maagband laten plaatsen, maar die had er meer ellende dan iets anders mee gehad en er was geen resultaat te zien. Ergens in 2010 komt dan een nieuweling bij ons werken en op een gegeven moment vertelt hij dat hij een gastric bypass had gehad en meer dan 70 kilo kwijt was. Niet veel later kwam er nog iemand bij ons werken die eenzelfde verhaal had. En dan kwam er nog een vriend van de eerste werken en ja hoor, ook hij was bijna 100 kilo afgevallen met behulp van een GBP. En toen kwamen de eerste vragen, waarom ik dat niet liet doen.
Ik had er echter helemaal geen behoefte aan en ik was destijds bezig met een dieetpoging die behoorlijk aansloeg. Opmerkingen wanneer ik een poosje geen gewicht verloor kon ik echter beter niet meer maken, want dan werd dat weggelachen: een GBP, dat was de oplossing. Samen eten was een marteling want terwijl ik op een paar cherrytomaatjes kauwde, werkten zij hele borden pasta naar binnen en spoelden dat weg met liters cola en red bull. Natuurlijk was ik jaloers, maar ik vond het idee van zo'n operatie gewoon te eng om het serieus te overwegen. De andere collega's verdwenen weer, maar de eerste bleef.
Toen ik in 2011 gestaag weer begon bij te komen, bleef het onderwerp GBP iedere dag opnieuw terugkomen. En de opmerkingen van mijn ouders over mijn gewicht werden steeds frequenter. Ik voelde me zwak, ik bleef falen om mijn gewicht onder controle te houden. Toen ik op het einde van het jaar weer depressieve gedachten kreeg, had de psychiater het idee dat ik me sowieso al een stuk beter zou voelen als ik niet constant dat gewicht moest meesleuren. Hij stelde voor een afspraak te maken met de obesitaskliniek in Hasselt om te zien wat de mogelijkheden waren. Dat werd geregeld en enkele dagen later kon ik daar al terecht, we zaten half december toen. In dat gesprek werd ik ondervraagd over mijn eetgewoonten, ziektes, problemen, dieetpogingen en wat nog meer. Daarna werden de verschillende opties uitgelegd, die bestonden uit een dieet/bewegingsprogramma onder begeleiding, een maagballon en een gastric bypass. Voor mij waren de eerste twee mogelijkheden geen optie. Diëten had in het verleden geen blijvend resultaat opgeleverd en bewegen heb ik nooit van gehouden (sowieso kamp ik met inspanningsastma, dingen als rennen zijn voor mij een uitputtingsslag, coopertesten een ware marteling. Zelfs met een bmi van 16 en ook met een normaal gewicht presteerde ik ondermaats in inspannende sporten, dus het was geen kwestie van afvallen en het zal wel beter gaan). Over de maagballon had ik teveel negatieve dingen gehoord en ja, over die GBP heel wat positieve het afgelopen jaar.
Op dat moment woog ik echter te weinig om in aanmerking te komen voor de GBP, maar er werd me uitgelegd dat ik bij een bmi vanaf 35 wel in aanmerking kwam als ik één van de comorbiditeiten had. Die zijn slaapapneu, (beginnende) diabetes en een te hoge bloeddruk die niet onder controle was te krijgen met medicatie. Die laatste viel volgens haar sowieso al af, omdat die bijna nooit voorkwam. En ik had überhaupt geen hoge bloeddruk. Slaapapneu heerst in mijn familie, maar aangezien ik enkele jaren ervoor een slaaponderzoek had laten doen, wist ik zeker dat ik dat ook niet had. Diabetes had ik toevallig in het begin van het jaar nog laten testen, aangezien ook dat in mijn familie heerst en ik bizarre symptomen had die bij diabetes kunnen voorkomen, dus dat viel ook af. Ze zei dat de mogelijkheid bestond dat ik diabetes aan het ontwikkelen was, een fase die nog niet zichtbaar is als diabetes, maar wel opgespoord kan worden en in dat geval zou ik wel in aanmerking komen. Ze stelde voor een bloedonderzoek te laten doen en ik stemde in (al geloofde ik geen moment dat daar iets zou uitkomen). Ze legde meteen een afspraak voor me vast bij de endocrinoloog, de week erop, 23 december.
De 23e kwam ik dan bij Dr. Mortzos in het Verga Jesse op consultatie en wat ook even vermeld moet worden, is dat dit een prachtman is. Hij stelde me vragen over (alweer) mijn eetgewoontes en ziektes in de familie, hij bekeek mijn labo-uitslag en vertelde wat ik al wist, ik had ook geen beginnende diabetes. Hij ontdekte ook nog een waarde die er vreemd uitzag en hoewel ik niet daar levend had kunnen zitten als die klopte, zorgde hij toch dat ik nog even bloed kon gaan laten prikken om daarover zekerheid te hebben. We hebben toen nog even gepraat over mijn opties en toen ik opmerkte dat ik eigenlijk bij zou moeten eten, keek hij een beetje verslagen en zei dat hij het nooit zou mogen aanraden, maar dat dat helaas de enige oplossing was, mocht ik het echt willen. Na ons gesprek gaf hij me nog zijn kaartje waar hij zijn gsm-nummer op noteerde met de mededeling dat ik hem altijd mocht bellen. Ik kon me niet voorstellen waar een endocrinoloog mij nog bij zou kunnen helpen verder, maar ik vond het erg lief en een fantastisch gebaar.
Waar ik de week ervoor nog had gezegd dat het te gek was dat een mens extra moest gaan eten om aan de voorwaarden te voldoen, besefte ik nu dat het de dag voor Kerst was en ik wist wat er met mijn gewicht zou gebeuren tijdens de feestdagen. Ik besloot af te wachten tot ik in januari de schade kon opmeten. Met Kerst besprak ik waar ik mee bezig was en mijn tante, die bekend is met het Salvator, zei toen dat ze niet wilde dat ik geopereerd zou worden door een bepaalde chirurg, de naam wou ze niet noemen, maar ze had het over bandwerk. Als ik de naam kende, zou zij wel zeggen of het goed was of niet. Ze zei ook dat Dr. Hourlay een goede chirurg was op dat gebied, die had onder andere mijn grootmoeder geweldig geholpen.
Januari 2012. Mijn gewicht was tijdens de feestdagen inderdaad toegenomen en na een gesprek met de psychiater over het in gang zetten van de procedure waarbij ik me nog altijd zou kunnen bedenken, besloot ik een afspraak te maken bij Dr. Hourlay. Mijn moeder ging mee. Het was een kenningsmakingsgesprek waarbij eerst de bekende vragen werden gesteld (eetgewoonten, ziekten in de familie, medicijngebruik, intussen kende ik het riedeltje al van buiten) door zijn secretaresse. Even later kwam Dr. Hourlay zelf om de nota's in te kijken en te overleggen wat er zou moeten gebeuren. Vreemd genoeg heb ik overal op de weegschaal moeten staan (ook bij de endocrinoloog), maar op dat moment niet, mijn woord was op dat moment blijkbaar genoeg. Dr. Hourlay benadrukte dat hij onder geen beding zou opereren als ik niet minstens 6 weken gestopt was met roken. Ook vertelde hij dat de alcohol geschrapt moest worden na, naar wat ik begreep, de operatie. Nooit meer alcohol. Dat was wel even slikken. Hij vertelde dat het belangrijk was dat we alle risico's uitsloten en keek toen naar mijn moeder: 'Zij zou het me nooit vergeven als haar kind zou sterven op de operatietafel.'. We besloten in ieder geval al een afspraak met een diëtiste vast te leggen. De prijs van dat consult was wat hoger dan wat een normaal consult zou kosten, omdat het de eerste keer was (later zou blijken dat ik daar maar bijzonder weinig van zou terugkrijgen en daar was ik behoorlijk chagrijnig over).
Ik rookte toen al bijna vijftien jaar en de laatste jaren was dat een pakje per dag (ik maakte zelf mijn sigaretten omdat het onbetaalbaar geworden was), ik woon ook alleen, dus ik kon roken zoveel ik wou thuis. Ik besefte dat het niet simpel ging worden, maar aangezien ik toch al een tijdje in mijn hoofd had om op zijn minst te minderen met roken, besloot ik volledig te stoppen. Dat ging natuurlijk met vallen en opstaan, maar al bij al, lukte het prima. In de tussentijd ging ik bij de diëtiste langs en voor de afwisseling mocht ik weer maar eens dezelfde vragen beantwoorden. Ik weet niet wat haar conclusie was, maar ze zou het verslag opsturen. Niet veel later was ik 6 weken rookvrij en maakte dus een afspraak bij Dr. Hourlay, trots op dat ik het zo goed had gedaan. In die periode had ik overigens veel last van mijn darmen (altijd moeilijke darmen gehad, de ene keer dagen niet kunnen gaan, de andere keer niet van het toilet kunnen komen en dan standaard heftige diarree-aanvallen als ik onder stress stond) en ik had een rx en echo laten maken van mijn darmen (waarbij ook was uitgekomen dat ik galstenen had). Die foto's nam ik mee. Het verslag van de diëtiste was er blijkbaar nog niet, maar dat was geen probleem. Ik kwam binnen bij Dr. Hourlay en vertelde dat ik gestopt was met roken en liet hem de foto's zien. En toen sloeg hij me met verstomming. Of ik al gestopt was met alcohol drinken? Ik staarde hem niet begrijpend aan. Ik kon me herinneren dat hij had gezegd dat er na de operatie niet meer gedronken zou mogen worden, maar wat bedoelde hij met of ik nu al gestopt was? En toen legde hij uit dat hij wilde dat ik minstens 4 maanden geen druppel alcohol meer zou aanraken, blijkbaar zou hij dat de vorige keer ook al gezegd hebben, maar heb ik dat niet zo begrepen (sowieso heb ik nooit de termijn van 4 maanden gehoord). En dat was dat, verder viel er niks meer te bespreken, ik mocht pas terugkomen als ik aan die voorwaarden voldeed en hij waarschuwde me dat er een test was om te controleren of ik werkelijk had gedaan wat hij vroeg. Ik ging volledig van streek naar buiten en wist niet hoe ik het had. Niet alleen leek het me onmogelijk om 4 maanden lang geen druppel alcohol aan te raken, maar sowieso betekende het dat ik nog minstens 4 maanden moest wachten voor er vervolggesprekken kwamen. En hoe lang zou ik dan nog moeten wachten voor ik werkelijk geopereerd kon worden? Ik was wanhopig.
Even wist ik niet wat ik moest doen en probeerde er maar even niet aan te denken. Ik had mijn ouders op de hoogte gebracht. Blijkbaar hadden zij dit met die collega besproken want ik kreeg een smsje van zijn vriendin, dat zij besloten had ook een GBP te ondergaan, bij de chirurg die haar vriend had geopereerd. Zij had binnenkort een afspraak, of ik zin had om samen te gaan? Ik ging daarop in, hopende dat er andere mogelijkheden waren. Die afspraak was dus bij Dr. H. (H E Y L E N) in Hasselt. Dr. H. kwam sympathiek over, legde gedetailleerd uit wat er precies ging gebeuren en verklaarde ook waarom hij de hele buik open zou snijden in plaats van te werken met een kijkoperatie (de manier waarop de meesten hun GBP krijgen, via 5 kleine incisies). Hij zei dat hij dan de darmen beter zou kunnen ontzien en ze op een veiligere manier op hun plaats krijgen. Daarnaast had hij dan de mogelijkheid om nog een soort van ring rond de verkleinde maag te plaatsen om te voorkomen dat je hem zou kunnen oprekken. Ik moet zeggen dat het allemaal heel doordacht klonk, bijna alsof alle andere chirurgen geen idee hebben waar ze mee bezig zijn. Hij vroeg wat mijn streefgewicht was en vertelde toen dat ze de maag zouden 'instellen' op dat gewicht. De grootte van de maag zou aangepast worden aan het gewicht dat je wilde hebben (nu vraag ik me af hoe dat mogelijk is, maar destijds vond ik het allemaal heel logisch). Hij praatte over de resultaten die het zou hebben en de positieve gevolgen (geen trek meer hebben in suikers). Ook die vriendin kwam aan bod en hoewel ik vond dat zij totaal geen GBP nodig had, bood Dr. H. haar een stel serieuze gewichten aan die ze in haar zak kon steken als ze gewogen moest worden (*alarmbel rinkelt heel zachtjes, maar wordt overstemd*). Die vriendin moest een aantal onderzoeken laten doen die ik al achter de rug had, ik moest verslagen bezorgen van de endocrinoloog en mijn psychiater en een lijst van dieetpogingen opstellen. We besloten toen dat we ons samen zouden laten opereren in juli, dan zouden we een kamer kunnen delen en hadden we steun aan elkaar. Ik verliet zijn kantoor met een behoorlijk positief gevoel, maar ik wil jullie erop wijzen dat er op geen enkel moment een risico of negatief punt ter sprake is gekomen. Op dat moment was mij rozengeur en maneschijn beloofd en ik trapte er met open ogen in, een mens zou er voor minder een goed gevoel aan overhouden.
Dit was het moment dat ik zeker wist dat ik het ging laten doen, waarom twijfelen als iedereen lyrisch over de ingreep was. Niemand sprak over pijn of afzien of moeilijkheden. Ik leerde nog enkele mensen kennen die zich hadden laten opereren door Dr. H. en iedereen was dolgelukkig met hun keuze en benadrukte hoeveel ze konden eten en was hun lijn niet geweldig? Natuurlijk wilde ik dat ook! Wie wil nu niet alles kunnen eten en geen gram bijkomen? Waarom had ik dit toch niet eerder laten doen? Ik liet al mijn beperkingen varen en at en dronk waar ik zin in had, het zou er toch vanzelf weer af gaan. Het nadeel daarvan was dat ik excessief bijkwam. Ik kon bijna iedere week een nieuwe broek aanschaffen en op dat moment besefte ik dat ik me ongelukkig was aan het eten. Waar ik mezelf nooit had geschaamd voor mijn lichaam, walgde ik nu van de omvang die ik had bereikt. Ik besefte dat ik niet tot juli kon wachten, tegen die tijd zou ik mezelf zo volgevreten hebben dat ik niet meer op straat zou durven komen. Ik was op dat moment ook bang dat ik mezelf niet meer uit bad zou kunnen hijsen. Ik besloot te kijken of de operatie eerder gepland zou kunnen worden. En aangezien alle nodige documenten binnen waren, bestond die mogelijkheid. We zaten in maart op dat moment, de secretaresse wist me te vertellen dat het al op woensdag 11 april kon, dinsdag 10 april dan binnenkomen. En ik liet die datum vastleggen. Toen ik de telefoon neerlegde, besefte ik dat dat nog geen 3 weken ver meer was. De stress schoot door mijn lichaam en ik gaf eraan toe en rookte een enkele sigaret.
In de dagen erop bracht ik iedereen op de hoogte, regelde zaken die geregeld moesten worden, praatte veel met diegenen die het al hadden ondergaan (wat er op neerkwam dat zij vertelden dat ik de juiste keuze maakte, hoe fantastisch het was en meer rooskleurigheid). Ik was positief, regelde zelfs al tickets voor een concert waar ik heen wilde na mijn operatie (niet vlak erna, 3 weken later), maar tegelijkertijd ook doodsbang. Ik denk dat ik het niet heb laten merken aan mijn omgeving, maar op een forum sprak ik mijn doodsangsten uit. Iedereen bleef me gerust stellen. Ik was overigens niet bang voor de narcose, dat had ik al 2 keer eerder meegemaakt en ik had er geen problemen mee ondervonden. Integendeel, toen mijn arm geopereerd was, eiste ik 3 uur later al uit bed te mogen om een sigaret te kunnen gaan roken. Ik weet niet waar ik precies bang voor was, misschien moet ik eens opzoeken of ik dat wel heb neergeschreven toen. De brief met de informatie van het ziekenhuis arriveerde en bij die brief zat een nogal sinister document dat ik moest ondertekenen en meenemen. Het document hield in dat ik verklaarde door Dr. H. op de hoogte te zijn gebracht van alle risico's die de operatie inhield. Daaronder moest Dr. H. de verklaring ondertekenen dat hij zijn patiënt op de hoogte had gebracht. (*alarmbel*) Ik schoof mijn bezwaren terzijde (welke risico's?) en ondertekende het. De week voor de operatie las ik een artikel in de krant dat een zekere Dr. H. met praktijk in Hasselt, maar niet meer opererend in Limburg, een maagklem was vergeten bij een patiënte. Mijn maag draaide zich om en mijn hart klopte ergens ter hoogte van mijn keel. (*GROTE ALARMBEL*) Ik wist dat het over hem ging, ondanks dat de naam er niet voluit stond, ik wilde opbellen en alles annuleren, maar iedereen praatte op mij in dat ik me niet moest laten opnaaien. Dat ik zulke dingen niet moest lezen (ik was het tegengekomen tijdens het lezen van de krant, het was niet alsof ik er naar op zoek was gegaan). En er werd lachend gereageerd dat als hem dat toen overkomen was, hem dat in ieder geval nooit meer zou gebeuren, hij zou nu wel twee keer controleren. En mijn alarmbel werd gesust.
Mijn laatste avondmaal was Indonesisch: Bami Rames, al wist ik niet dat het mijn laatste avondmaal was. Ik was in de veronderstelling dat ik nog iets zou kunnen eten als ik dinsdag binnenging en had me in mijn hoofd gehaald dat ik in het cafetaria nog een lasagna zou kunnen eten. Maandagavond nam ik een paar trekjes van een joint en kon zo wegdoezelen zonder de hele nacht te woelen van de stress. Dinsdagmiddag vertokken mijn ouders en ik naar Brussel. Tegen 2 uur kwamen we er aan en toen ging er een *LUCHTALARM* af. Op dat moment had ik om moeten draaien en mijn middelvinger omhoog steken naar het krot dat voor me opdoemde. Maar ik was nu al zo ver, ik kon nu toch niet terugkrabbelen? Ik moest me niet aanstellen en op mijn tanden bijten, als ik nu niet zou durven, zou ik dan ooit opnieuw het lef bij elkaar geraapt krijgen? En dus negeerde ik mijn gevoel, slikte mijn angst in en zette door. De hel heeft geen poort, het is een gewone normale ziekenhuisdeur.

[Kraai]

Als ik dit herlees, zie ik dat ik me hier meer concentreer op informatie die ik noodzakelijk acht voor mensen die een GBP overwegen dan op het schrijven van een verhaal. Commentaar is dus zeker belangrijk.

[Kraai]

Deel 3: De operatie

Sommige dingen heb ik op moeten zoeken in mijn agenda. Mijn ouders hebben, toen het fout ging, alles beginnen noteren in mijn agenda. Wie er op bezoek kwam, aantal graden koorts, verbeteringen/verslechteringen, bloeddruk, reacties van mij, enz. Aangezien er bij de operatie nog geen aanleiding was om dit te doen en ik mijn agenda nog gewoon zelf had, hebben ze achteraf nog wat korte notities op deze dagen gezet.

Dinsdag 10 april: aankomst
In die periode werd er gewerkt bij het Brugman ziekenhuis, ik geloof dat ze er een heel nieuw ziekenhuis naast hebben gezet, in ieder geval was er zowat geen parking, maar met het geluk van mijn vader, kon hij de auto toch voor de deur zetten. Alles zag er oud en vervallen uit en toen we binnenkwamen was er ook geen duidelijke ontvangsthal. In een gang naar links zagen we iets dat voor een receptie kon doorgaan, dus daar gingen we informeren. De inschrijving voor mijn operatie was echter in iets dat eruit zag als een gewoon kantoor, volgepropt met 2 bureaus en kasten. Terwijl aan het eerste bureau iemand geholpen werd, mocht ik me op een stoel persen tussen het 2e bureau en een kast. Ik werd ingeschreven en kreeg de noodzakelijke stickers en polsbandje. Samen met mijn ouders begaf ik me naar de juiste verdieping. Intussen probeerde ik vooral te negeren dat er op verschillende plaatsen plafond- en muurplaten ontbraken en er bedrading zichtbaar was.
Aangekomen op eenheid 94 gingen we naar het verpleeglokaal, dat bevond zich halverwege de gang. Een verpleegster die natuurlijk geen woord Nederlands sprak (gelukkig spreken mijn vader en ik wel Frans) maakte duidelijk dat we even moesten wachten op de Nederlandstalige verpleegster en dat mijn kamer dadelijk klaar was. De Nederlandstalige verpleegster kwam om me welkom te heten en wees me daarna mijn kamer, die zich aan de rechterkant van het verpleeglokaal bevond. Mijn ouders en ik vonden dat ik het trof, zo kort bij de verpleging in de buurt. Ik had een tweepersoonskamer die ik deelde met een oudere Franstalige vrouw. De kamers waren klein en het zag er allemaal oud, maar gelukkig niet aftands uit. Wel stond mijn bed zo dicht naast de kasten, dat ik me afvroeg hoe mijn kamergenote ooit in haar kast moest komen. Ik installeerde me, mijn ouders neusden wat rond op de afdeling en ontdekten zo dat er nog iemand uit Limburg daar was voor dezelfde operatie. Zijn vrouw kwam ik later nog tegen toen mijn ouders naar huis waren en die vertelde dat ze een éénpersoonskamer ging regelen voor haar man omdat hij met een Arabische man op de kamer lag die constant minstens 6 Arabisch ratelende kinderen over de vloer had. Heel terecht had ze het vermoeden dat hij dat na de operatie niet zou kunnen verdragen.
Mijn ouders namen afscheid van me en toen ze weg waren sprak de vrouw in het andere bed me aan. Geen woord Nederlands, maar gelukkig was mijn Frans goed genoeg om een conversatie te hebben over waarom ik daar was en waarom zij daar lag. Ik weet niet meer wat het precies was, maar weet wel nog dat ze niet kon lopen. Er kwam een verpleegster me mijn lavement-medicijnen brengen (wat een opluchting was, want ik had me heel erg druk gemaakt over het feit dat iemand een slang daar bij me zou inbrengen terwijl ik enkel door een dun gordijn gescheiden zou zijn van vreemden) en natuurlijk sprak ze geen Nederlands, dus om zeker te zijn dat ik goed begrepen had wat ik moest doen, liet ik het haar herhalen, de tweede keer vergiste ze zich natuurlijk, dus liet ik het haar nog twee keer zeggen, zodat ik ervan uit kon gaan dat wat ze 3 van de 4 keer had gezegd, het juiste was. Het waren pilletjes en een flacon met vloeistof, het ene moest ik onmiddelijk nemen, het andere om 6 uur. De pilletjes waren geen probleem, de vloeistof daarentegen was één van de smerigste dingen die ik ooit had gedronken (maar ik had dan ook nog geen kennis gemaakt met het fenomeen bariumpap).
Verder was er weinig te doen en ik hield mezelf wat bezig met lezen en muziek luisteren. De anesthesist kwam langs om wat vragen te stellen en zei dat ik de volgende ochtend tot 8 uur mocht drinken. Ik geloof dat er nog eens wat bloed getrokken werd. Er kwam een (knappe en vriendelijke maar voor de afwisseling weer geen Nederlands sprekende) jonge verpleger nog wat vragen stellen en nam me mee om te wegen. Met hem heb ik nog wat geflirt en gelachen (in het Frans ja, met mijn 128 kilo ja ^^). Iemand kwam mijn benen opmeten voor de kousen. Een ander iemand bezorgde mij handdoeken en washandjes en isobetadinezeep waar ik me de volgende dag mee moest wassen. Een diëtiste kwam langs met de richtlijnen voor na de operatie. De kousen werden gebracht en ook mijn operatiegewaad. Intussen was het ook al duidelijk geworden dat ik die lasagna wel kon vergeten, mijn avondeten waren 3 beschuiten met boter en confituur. Als ik de kans kreeg, rende ik naar het toilet om mijn darmen te legen. Ik genoot van mijn laatste restje cola en ging op tijd slapen.
Het kan zijn dat de chirurg die dag nog langs is geweest, maar ik zou het echt niet meer weten.

Woensdag 11 april: Operatie
Ik weet over deze dag geen uren meer. Enkel dat ik om 8 uur mijn laatste slok water nam. Ik waste me met de isobetadine, deed mijn haar in een staart en trok mijn operatiegewaad en de anti-trombosekousen aan. Mijn boxershort hield ik nog aan. Ik gaf over in het toilet toen mijn buurvrouw op de bedpan moest en een ongelofelijke stank produceerde. Ze kwamen mijn infuus aanleggen en toen was het liggen en wachten. Toen ze me kwamen halen, dumpte ik mijn boxer in de kast, deed mijn lenzen uit en liet me gewillig meevoeren (kan zijn dat ik ook nog zo'n haarkapje op heb gedaan, dat kan ik me ook niet meer herinneren). Ik werd naar een voorbereidingszaal gebracht waar een vriendelijke verpleegster nog wat dingen met me doornam (in het Nederlands, halleluja!). Ze vroeg onder andere of ik rookte en vertelde dat ik zeker niet terug mocht beginnen na de operatie om te voorkomen dat mijn wonde niet goed zou helen. Ik weet niet wat ze allemaal deed, zonder lenzen zie ik enkel bewegende kleurvlekken, maar ze bleef in de buurt. Op een gegeven moment zei ik tegen haar dat ik dacht dat ik moest plassen, maar het niet zeker wist, dat het ook de zenuwen konden zijn. Ze stelde me gerust en zei dat ze een blaassonde zouden plaatsen. Niet veel later werd de druk me toch te heftig en toen ik dat zei, bracht ze me een bedpan. Er zijn nog mensen aan mijn bed geweest, maar aangezien ik geen gezichten kon zien, kan ik me niet herinneren wie ze waren en wat ze wilden (chirurg misschien? Ik heb geen idee). Niet veel later werd ik naar de operatiekamer gebracht. Ik werd van het bed op de operatietafel geschoven en waar ik me nog goed kan herinneren hoe het er bij mijn vorige operatie aan toe ging (een aan mijn arm, er werd gelachen, ik werd gerustgesteld, de chirurg kwam boven mijn gezicht hangen toen ik zei dat ik hem niet kon zien zonder lenzen en dat hij eender wie kon zijn), heb ik echt geen flauw benul meer van hoe het er hier aan toe ging.
Ik werd wakker in een andere zaal. Iemand vertelde me dat de operatie geslaagd was en liet me zien dat ik een morfinepomp boven me had hangen en legde uit hoe die werkte. Verder weet ik nog weinig tot ik terug op mijn kamer was. Ik heb vrij snel mijn ouders gebeld om te laten weten dat ik ok was en heb toen wat gedoezeld. Dr. H. kwam kijken hoe het was en ik vroeg of het zuurstofslangetje af mocht, want dat irriteerde me, dat mocht. Later heb ik mijn lenzen ingedaan en in de namiddag/avond kwamen mijn ouders langs, die vertelden dat ze contact hadden gehad met Dr. H. en dat die had gezegd dat de laag vet wel schrikbarend was, maar dat de operatie geslaagd was. De vrouw van de medepatiënt uit Limburg kwam ook kijken hoe het gegaan was en ik ontving een kaartje van een vriend. Tegen de avond mocht ik mijn eerste slokje water en daar begon de ellende. Zodra ik iets binnenhad, begon ik over te geven. Grotere hoeveelheden dan wat ik had gedronken en donkerrood. Verdund bloed zeg maar. Dit heeft de hele nacht blijven duren, uiteindelijk hebben de verpleegsters een reeks nierbekkens op mijn nachtkastje gezet. Ik heb geen flauw idee waar mijn lichaam de vloeistof vandaan bleef halen, want 1 slokje water resulteerde in een nierbekken dat voor meer dan de helft gevuld was. Ik probeerde dan maar zo weinig mogelijk te drinken, maar na een tijdje sloeg de dorst toe en probeerde ik het opnieuw met alle gevolgen van dien. Ik was continu misselijk en om de zoveel tijd kwamen ze een nieuw flesje tegen misselijkheid aan mijn baxter hangen. Ik leerde dat als je een verpleegster nodig had, je een minimum wachttijd van 5 minuten moest incalculeren (wat nou rechts naast het verpleeglokaal?). Ik leerde ook dat de vriendelijkheid en de gewilligheid om een woord Nederlands te gebruiken daalt met de keer dat je die bel gebruikt. Een lichtpuntje was dat ik op zich weinig pijn had en weinig morfine hoefde te gebruiken.

Donderdag 13 april: The day after
De volgende ochtend werd mijn blaassonde verwijderd en werd ik gewassen, voor de helft dan toch, de andere helft moest ik zelf doen en toen mocht ik een tijdje halfnaakt blijven wachten tot ze weer tijd hadden mij aan te kleden en de waskom weg te halen. Intussen ging het gevecht van mijn maag tegen het water onverminderd voort. Ik had mijn ouders ook al op de hoogte gebracht, maar aangezien de verpleging zich geen zorgen scheen te maken, vond ik niet dat zij dat wel hoefden te doen. Er werd weer bloed getrokken. Ik had pijn in mijn rug en in mijn borst (dit weet ik enkel omdat mijn ouders het in mijn agenda genoteerd hebben) .Tegen de namiddag was ik compleet uitgeput en heb ik een paar keer op die morfineknop geramd en mijn ogen dicht gedaan. Toen ik wakker werd voelde ik me wat beter en mijn eerste slokje water bleef binnen. Ik besloot een stukje te gaan wandelen en op bezoek te gaan bij de medepatiënt. Daar heb ik wat zitten praten en ik ontdekte het sinaasappelsap op zijn nachtkastje en het water liep me in de mond. Ik had meer dan 24 uur niet fatsoenlijk gedronken, op het probeersel van enkele minuten geleden na. Ik vroeg hem of hij dat al mocht drinken. Hij zei dat Dr. H. was langs geweest en had gezegd dat hij zelfs al Cola mocht drinken als hij dat wou. Allebei vonden we dat nogal raar, maar goed, hij is arts voor iets en allebei hadden we daar geen behoefte aan, dus het maakte weinig uit. IK wist dat het niet slim was, na alle perikelen van afgelopen dag en nacht, maar ik vroeg hem om een slokje van het sap. Tot op dat moment één van de zaligste dingen die ik ooit gedronken had. En wonder boven wonder besloot mijn maag zich gedeisd te houden. Op weg naar mijn kamer voelde ik me eigenlijk wel goed en ik had zelfs honger, tegen beter weten in, vroeg ik aan de verpleging of er iets op het menu stond voor ons. Stomme vraag natuurlijk (ik snap nog steeds niet dat ik op dat moment aan eten kon denken terwijl ik een hele nacht en dag bloederige troep had over lopen geven). Terug op mijn kamer belde ik mijn ouders met het goede nieuws en ze vroegen of ze, nu het toch in orde was, rechtstreeks naar huis mochten gaan. Ik had daar geen probleem mee. De volgende dag zou ik al naar huis mogen. Dr. H. kwam nog langs en zei dat hij de volgende ochtend een operatie had en daardoor al om 6 uur zou langskomen om te horen hoe het ging en om mijn ontslagpapieren te brengen.

Vrijdag 14 april: Pijn
Rond 5 uur werd ik wakker en ik was misselijk, ik voelde me ongemakkelijk, er was geen duidelijke pijn, maar pijnloos was het ook niet en ik ademde moeilijk. Buiten dat had ik enorme pijn in mijn schouder. En toen kreeg ik een behoorlijke paniekaanval, ik kreeg steeds meer moeite met ademen en begon te huilen. Mijn buurvrouw vroeg of ze de verpleging moest bellen en in eerste instantie bleef ik non zeggen. Toen ik harder begon te huilen, deed ze het toch. Na de vereiste wachttijd kwam er een nogal chagrijnig verpleegster vragen wat er was. Ik probeerde in het Frans duidelijk te maken wat er was. Het zuurstofslangetje werd terug geplaatst en ik werd tot kalmte gemaand. Iets tegen de misselijkheid kon ik niet meer krijgen, want dat had ik al genoeg gehad. Ik kreeg mezelf moeilijk onder controle en mijn onrustig gehuil haalde wat meer verpleegsters naar mijn kamer die allemaal in chagrijnig Frans mij tot kalmte maanden. Tegen 6 uur bedaarde ik wat, ook omdat ik wist dat Dr. H. er elk moment kon zijn. Toen hij er was, kalmeerde ik. Hij legde mijn ontslagpapieren op mijn nachtkastje, alsook de voorschriften voor de apotheek en de richtlijnen voor de thuisverpleging. Hij vertelde dat ik in de loop van de ochtend een scan van mijn darmen zou krijgen om te zien of er geen lekkages waren en dat ik daarvoor een vloeistof zou moeten drinken, dus dat het best was dat ik na 8 uur niet meer zou drinken zodat mijn maag niet te vol zou zijn. Als alles in orde was, mocht ik naar huis. Ik verlangde naar nog wat fruitsap en vroeg of hij op de een of andere manier ergens wat te pakken zou kunnen krijgen. Hij beloofde zijn best te doen. Een half uur later kwam hij terug met een bekertje vers limoensap. Geen idee waar hij het had opgescharreld, maar ondanks dat het behoorlijk zuur was, smaakte het wel, zeker toen ik het verdunde met wat water.
Ik doezelde nog wat in bed en een anderhalf uur later kwam een jonge verpleger, Franstalig natuurlijk, bloed prikken. Aangezien de holten van mijn ellebogen in de dagen ervoor al in gebruik waren genomen en mijn rechterpols bezet was door het infuus, moest hij het doen met mijn linkerpols. Na 4 of 5 pogingen gaf hij het op en zei dat iemand anders het zou komen doen. Even later kwam er een kinesist langs die zei dat hij wat later op de ochtend een wandeling met me over de gang zou maken (huh? dat had ik gisteren toch ook al alleen gedaan?). Een verpleegster kwam bloed trekken en die kreeg het voor de eerste keer voor elkaar. Ik vroeg aan haar wanneer het infuus uit mocht en zij zei dat het best nog even bleef zitten tot na de scan, zodat ze iets konden toedienen, mocht dat nodig zijn.
Ik nam mijn kleren en ging naar de badkamer om me te wassen. Een infuus door een mouw halen is vervelend, maar niet onmogelijk en ik wou een fatsoenlijk t-shirt aan, zeker als ik over de gang moest gaan paraderen. Het aantrekken van een schone boxershort bleek nog een behoorlijke opgave aangezien ik niet kon bukken. Na een worsteling met de infusen die ik op de een of andere manier verkeerd door mijn mouw had getrokken en het veroorzaken van een knoop die ik niet loskreeg met maar één vrij manoeuvreerbare hand, besloot ik het ziekenhuishemd even om te slaan en hulp te gaan zoeken. De kinesist die langs was geweest, wilde me net komen halen en ik duwde hem de knoop in zijn handen. Hij ontwarde die, maar bij een nieuwe poging de infusen door een mouw te trekken (waarbij ik, nu ik het van een afstandje kon bekijken, meteen zag dat het fout ging), ging het toch weer fout. Er kwam een arts langs die ons zag worstelen en die besloot het infuus te verwijderen, toen ik zei dat het nog moest blijven zitten, zei hij dat dat nutteloos was, aangezien het buisje omgebogen was en dus onbruikbaar. Infuus uit, T-shirt aan en wandelen over de gang. Nou ja, eerder strompelen.
Toen kwam het moment dat we werden gehaald voor de scan. We schuifelden met zijn allen naar de lift en werden in een ruimte gedropt met welgeteld 3 stoelen. Aangezien er 2 al bezet waren en ze er nogal diep uitzagen waardoor ik twijfelde of ik terug overeind zou kunnen komen als ik daarin ging zitten, liet ik de medepatiënt op de 3e stoel plaatsnemen en ging zelf op het tafeltje zitten. Er werden nog wat meer mensen binnengebracht die niet zelf konden lopen. Na een hele poos wachten, werd ik naar binnen geroepen. Ik moest plaatsnemen voor een wand en kreeg een bekertje in mijn handen gedrukt. Blijven drinken was het advies. Toen ik het startsein kreeg en het bekertje aan mijn lippen zette, wist ik meteen dat dit de titel van allersmerigste vloeistof ter wereld verdiende (het lavementspul kwam aardig in de buurt, met als verschil dat ik daarna meteen iets anders in mijn keel kon gieten om de smaak uit te wissen. Bij de bariumpap zou dat onmogelijk zijn, zelfs als ik het bekertje leegkreeg, zou er niks meer bijpassen in mijn maag). Ik zette mijn verstand op nul en bleef gieten. Af en toe moest ik pauzeren, maar ik kreeg het leeg. Toen ze zeiden dat ik nog eens moest drinken, bracht ik uit dat het op was, even vreesde ik voor nog een bekertje, maar gelukkig hadden ze wat ze moesten hebben en mocht ik gaan. Terug in de wachtkamer zocht ik een toilet en hing een tijdje kokhalzend erboven, maar het kwam er niet uit. Even later mochten we terug naar onze kamer. Mijn vader belde hoe laat hij me kon komen ophalen en ik gaf het uur door. Ik besloot naar het cafetaria te gaan om wat fruitsap te kopen, onderweg kwam ik de kinesist tegen die zei dat ik me niet te fel mocht inspannen. Eenmaal terug, kroop ik op bed.
Niet veel later begon er iets te drukken in mijn buik. Er begon iets pijn te doen. Ik werd onrustig, ging recht zitten. De pijn werd heviger en aangezien het voelde alsof er zich iets een weg uit mijn darmen probeerde te banen, strompelde ik kermend naar het toilet. Ik liet mijn broek zakken en liet me op het toilet vallen, terwijl mijn buik intussen begon aan te voelen alsof er iets ging ontploffen. Mijn kermen werd luider en de buurvrouw riep of ze de verpleging moest bellen. Mijn gebruikelijke antwoord was non. Ik begon te huilen en mijn kermen werd schreeuwen terwijl de buurvrouw bleef roepen of ze de verpleging moest bellen en uiteindelijk krijste ik bijna oui en trok tegelijkertijd zelf aan het belkoord op het toilet. Ik wist mezelf al schreeuwend van pijn overeind te werken en mijn broek terug omhoog te hijsen en strompelde dubbelgevouwen van pijn terug naar de kamer. Ik probeerde op bed te gaan liggen maar dat maakte alles erger. Ik sleepte mezelf naar een stoel en probeerde een houding te vinden die niet voelde alsof ik elk moment uit elkaar kon spatten. Intussen had mijn geschreeuw de poetsvrouw gelokt die wegsnelde om de verpleging aan te manen te komen. Ze kwam terug met de mededeling dat ze in vergadering waren en ik moest wachten. In tegenstelling tot de verpleging die vergaderen belangrijker vond, had zij in de gaten dat dit geen aanstellerij was en ze bleef handenwringend bij me staan, niet wetend wat ze moest doen. Ik probeerde nog eens recht te staan, hopend dat het de pijn zou verlichten, maar ik kon enkel naar een andere stoel wankelen. Blijkbaar maakte ik voldoende lawaai om een paar artsen naar binnen te halen die langskwamen en die begonnen mij een beetje halfslachtig te bevoelen. Na een eeuwigheid kwam er dan toch een verpleegster kijken en die zei dat ik me niet druk moest maken, dat dit een gevolg was van de bariumpap en dat het zou overgaan. De pijn nam inderdaad langzaam af, maar ik vertrouwde het niet en eiste dat ze Dr. H. zou bellen. Ze merkte op dat die niet meer in het ziekenhuis was en ik zei dat ze hem dan maar op een andere manier moest bereiken. Even later kwam ze melden dat ze Dr. H. gesproken had en dat ik, als ik wou, nog een dag in het ziekenhuis kon blijven en anders in de namiddag bij hem langs kon gaan in zijn praktijk. Waarschijnlijk was de verstandigste keuze geweest om in het ziekenhuis te blijven (alhoewel, als ik de septic shock daar had gekregen, wat zouden mijn overlevingskansen daar zijn geweest?), maar mijn vader was al onderweg en ik wilde weg uit dat aftandse ziekenhuis met chagrijnige verpleegsters die enkel kwamen opdagen en Nederlands konden spreken als het hun uitkwam. Ik besloot dus naar huis te gaan.
De pijn werd draaglijk en niet veel later kwam mijn vader binnen. Hij pakte mijn spullen in (ik had niet meer van de stoel durven opstaan) en ik bracht hem op de hoogte van wat er was gebeurd en dat we bij Dr. H. langs moesten. We vertrokken en ik schuifelde als een oud vrouwtje over de gang met mijn handen angstvallig om mijn buik geklemd, bang dat ik weer zo'n aanval zou krijgen. Pa had zijn gebruikelijke parkeergeluk en stond zelfs dichterbij dan de invalidenparkeerplaats. Hij hielp me in de wagen en we reden terug naar Limburg. Ik leed dorst en dronk af en toe een slokje fruitsap. Ik had verschrikkelijke pijn in mijn schouders. Bij de praktijk aangekomen, mochten we tussen de andere afspraken in naar binnen. Ik vertelde wat er was gebeurd, maar Dr. H. vond het niet alarmerend. Hij had de scan gezien en alles was in orde. De pijn in mijn schouders was van het omhoog heffen van mijn middenrif en niets om me zorgen over te maken, dat zou vanzelf verdwijnen. Ik kreeg een spuitje tegen de pijn en hij schreef er nog een voor, voor later die avond.
Pa bracht me naar huis (ik had met hen naar huis gewild, maar zij wonen niet in België en hoewel het maar een meter van de grens is, is het regelen van thuisverpleging dan niet zo eenvoudig. Ik had dus maar een vriend gevraagd om te komen logeren zodat er iemand op me kon passen). Ik woon op een appartement 2 hoog, zonder lift, dus ik sleepte mezelf de trappen op en kroop als een hoopje ellende in een stoel, de bank was te laag. Mijn moeder kwam even later langs met de spullen van de apotheek en wat boodschappen. Ze smeerde mijn schouders in met fastum en toen bogen we ons over het probleem van waar ik moest gaan slapen. Liggen deed teveel pijn, sowieso ging ik niet nog een trap omhoog kruipen naar mijn bed. Ze haalde mijn kussens naar beneden en stapelde ze op op de bank, zodat ik wat hoger kon zitten. Ze bouwde een comfortabele zitplaats (het leek wel een fort ^^) en ik besloot dat ik daar wel rechtop zittend in kon slapen (helaas hadden we niet op de eigenzinnigheid van kussens gerekend, die kruipen waar ze niet kunnen gaan, dus het fort was een kort leven beschoren). We knuffelden en ze ging weg, we zouden elkaar nog spreken, maar bewust zien zou ik haar pas weer na 6 weken.

Zo, er duikt veel tekst op. Ik ga alles in Word zetten en dan mijn commentaar daar in de ballonnetjes stoppen, want dat gaat veel sneller dan steeds quoten hier Product volgt hopelijk later vandaag.

[Sommerfugl]

Heb alleen je eerste stuk geschreven. Kan weinig toevoegen aan wat al is gezegd. Het enige is dat ik me een beetje stoor aan de vele cijfers die je noemt; ik begrijp dat dit nodig is om alles duidelijk en in een goede volgorde te krijgen, maar zelf kan ik er zo weinig mee. Ik heb geen idee welk gewicht gezond is bij een bepaalde lengte of leeftijd.
Verder vind ik wat ik heb gelezen wel erg goed geschreven, het leest fijn door. Ik kan alleen moeilijk in het verhaal kruipen, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar ik zal eerst de rest van je verhaal eens lezen.

Vrij uitgebreid commentaar op deel 2, ik ben wat sneller door 3 heen gegaan maar het commentaar is daar doorgaans niet anders.

Inhoudelijk: er moet nog goed gekeken worden naar de stijl waarin je dit wilt schrijven. Aangrijpend is het zeker geworden, ik heb nog steeds geen behoefte aan ontbijt. Dat heb je goed gedaan

[Little Phoebe]

Ik vind het boeiend om te lezen, maar erg veel (nuttig) commentaar heb ik niet. Je gebruikt alleen veel Vlaamse woorden (ik zocht een voorbeeld, maar kan ik nu natuurlijk niet vinden) en misschien wat te veel medische(?) termen. Ik weet namelijk niet wat een baxter is en met moeite wist ik nierbekken naar kotsbakje te vertalen

[Kraai]

Sommerfugl schreef:

Heb alleen je eerste stuk geschreven. Kan weinig toevoegen aan wat al is gezegd. Het enige is dat ik me een beetje stoor aan de vele cijfers die je noemt; ik begrijp dat dit nodig is om alles duidelijk en in een goede volgorde te krijgen, maar zelf kan ik er zo weinig mee. Ik heb geen idee welk gewicht gezond is bij een bepaalde lengte of leeftijd.
Verder vind ik wat ik heb gelezen wel erg goed geschreven, het leest fijn door. Ik kan alleen moeilijk in het verhaal kruipen, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar ik zal eerst de rest van je verhaal eens lezen.

Als je een normaal gewicht hebt en er niet op afgerekend wordt, zal het inderdaad niet echt belangrijk zijn. Mensen die een gastric bypass overwegen zullen natuurlijk weten waarover ik het heb en hoewel het ook verhalend bedoeld is, blijft het in eerste instantie een waarschuwing voor mensen die het willen laten doen.

sad mafioso schreef:

Vrij uitgebreid commentaar op deel 2, ik ben wat sneller door 3 heen gegaan maar het commentaar is daar doorgaans niet anders.

Inhoudelijk: er moet nog goed gekeken worden naar de stijl waarin je dit wilt schrijven. Aangrijpend is het zeker geworden, ik heb nog steeds geen behoefte aan ontbijt. Dat heb je goed gedaan

Je bestand wil bij mij niet. Ik werk sowieso met Open office en ik denk dat dit een bestandsformaat is van een nieuwere office-versie en dat levert ook problemen op voor mijn alleen-lezen-Word-versie. Sowieso denkt mijn pc om de een of andere reden dat het een excel bestand is.
En geen behoefte aan ontbijt omwille van de details of omwille van 'ik ga vermijden dat dit mij ooit kan overkomen en gewoon maar nooit meer eten'?

Little Phoebe schreef:

Ik vind het boeiend om te lezen, maar erg veel (nuttig) commentaar heb ik niet. Je gebruikt alleen veel Vlaamse woorden (ik zocht een voorbeeld, maar kan ik nu natuurlijk niet vinden) en misschien wat te veel medische(?) termen. Ik weet namelijk niet wat een baxter is en met moeite wist ik nierbekken naar kotsbakje te vertalen

Ja, dat Vlaamse zit er wat ingebakken. Ik kan altijd kijken of ik een woord vind dat meer Nederlands is als ik begin met herschrijven (maar ik moet natuurlijk ook weer opletten dat ik geen 'Hollandse' woorden gebruik, want dan hebben de Vlamingen weer geen idee) ^^.
Baxter weet ik echt geen ander woord voor, ik ben even gaan zoeken en dat zou het infuus moeten zijn, maar ik doel op die kapstok waar je infusen aanhangen. Nierbekken is inderdaad een soort kotsbakje/afvalbakje, dat heeft de vorm van een nier, dus vandaar waarschijnlijk de naam (deze dingen).

[Kraai]

Deel 4: Sterven

Vrijdagavond kwam de thuisverpleging langs om nog een spuit tegen de pijn te zetten. Rond 9u kwam Bastian aan en smeerde mijn schouders nog eens in. Niet veel later gaf ik aan te willen proberen te slapen. Aangezien hij normaal op de zetel slaapt, maar ik die had ingepalmd met mijn fort, ging hij boven in mijn bed slapen. Ik had veel pijn en halverwege de nacht begonnen mijn darmen lastig te doen. Om het half uur strompelde ik naar het toilet om een heel klein beetje uit mijn darmen te persen. Het ergste was dat ik ervoor al moeite had mezelf nog schoon te vegen door mijn gewicht, maar nu met de pijn het bijna onmogelijk was. Ik behielp me met een stapel washandjes en maakte me zorgen over de klachten die mijn onderbuurman vast weer zou hebben na het veelvuldige doortrekken die nacht (Een echt aangenaam persoon die mens. Hij weigerde me aan te spreken met mijn naam, zocht naar aanleiding om te kunnen klagen, verbood me 's nachts nog door te trekken omdat hij niet kon slapen, kortom, maakte mijn leven zuur. Op een gegeven moment was ik bang om nog naar beneden te gaan en langs zijn deur te moeten. Hij heeft zelfs het lef gehad om op de dag dat ik naar het ziekenhuis ben afgevoerd, tegen mijn moeder uit te varen 'dat het nu maar eens moest afgelopen zijn met al dat op- en neergeloop op de trap'. Iemand probeerde het nog te vergoelijken met 'misschien dacht hij dat je een feestje had'. Op zondagochtend? Terwijl de brandweer en de ambulance voor de deur staan?). De ochtend kwam en ging. Ik nipte om de zoveel tijd aan wat fruitsap. Ik geloof dat ik half yoghurtje heb gegeten. Bastian ging naar de Aldi om wat te eten te halen voor zichzelf en nam voor mij een doos nep-capri suns mee omdat ik daar om vroeg (ik dacht eigenlijk aan die kartonnen pakjes die ik vroeger altijd dronk, maar dat is van de lagere school geleden, dus die zullen wel niet meer bestaan In ieder geval waren die zakjes ook prima). Verder weet ik nog maar heel weinig over die zaterdag, ik geloof dat we een film hebben gekeken, maar ik zou totaal niet meer weten welke dat dan geweest moet zijn. Ik heb nog met mijn ouders gebeld. De verpleegster is langs geweest om mijn verband te verzorgen. Maar verder?

Zondagochtend rond 4 uur. De pijn in mijn buik wordt erger. Ik probeer toch nog maar eens te gaan liggen op de zetel, hopend dat het minder druk op mijn buik zal zetten, maar het maakt alles erger, dus ik kom maar weer overeind. Ik wissel tussen de bank en mijn bureaustoel om maar van houding te veranderen en uiteindelijk roep ik Bastian omdat ik het niet meer trek. Die komt naar beneden en gaat bij me zitten, maar kan natuurlijk niets doen om me te helpen. Na een tijdje zeg ik dat hij maar terug moet gaan slapen, het is enkel pijn en het lijkt erop dat ik geen paniekaanval krijg zoals in het ziekenhuis. Hij vraagt of ik het zeker weet en gaat dan terug naar boven.
Iets na 7 uur. Mijn ademhaling begint toch wel wat sneller te gaan en ik denk dat er toch een paniekaanval zit aan te komen. Ik probeer me te beheersen en me voor te houden dat er geen reden is en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ik ga in de bureaustoel zitten omdat die houding me het makkelijkste afgaat.
Kwart voor 8. Ik besef dat mijn pogingen niet werken en merk dat het steeds erger wordt. Ik heb nog nooit gehyperventileerd, maar dit begint er toch wel aardig op te lijken. Ik roep Bastian. Samen proberen we ademhalingstechnieken toe te passen, in zakjes te ademen, rond te lopen, nog maar eens te gaan liggen, maar het wordt alleen maar erger. Ik duw mijn gsm in zijn handen en zeg hem mijn vader te bellen. Mijn vader zegt dat hij onmiddellijk de huisarts van wacht moet bellen. Ik probeer te redeneren, ik zit op de bureaustoel, voor de computer, ik ben niet meer in staat op te staan, hoe kan ik Bastian het nummer van de wachtdienst laten opzoeken als ik het internet blokkeer. Gelukkig herinner ik me dat ik het nummer van mijn eigen huisarts wel in mijn gsm heb en dat de voicemail het nummer van de wachtdienst zal melden. Bastian belt op en ze verbinden hem door. Met de verkeerde gemeente. Opnieuw bellen en gelukkig krijgt hij deze keer wel de juiste arts. Het lijkt een eeuwigheid voor mij, maar het heeft naar het schijnt maar enkele minuten geduurd tot de arts er was.
Kwart na 8. Bastian gaat naar beneden om de arts binnen te laten (hij kan hem niet binnenlaten met een druk op de knop: de voordeur is op slot, stokpaardje van die buurman). Ik kan intussen bijna niets meer zeggen. Bastian vertelt welke operatie ik heb ondergaan, de arts neemt mijn bloeddruk en belt voor een ambulance. Geen idee wat hij nog allemaal doet, ik hoor hem vragen 'betalen of factuur', breng factuur uit en wijs op mijn tas als hij naar de siskaart vraagt. De beste man kan moeilijk weten dat Bastian hier niet huis is en niet op de hoogte van het Belgische systeem.
Tijdstip ertussenin. Ambulancepersoneel arriveert. Ik weet niet meer of ze de brandweer al bijhadden of dat ze die hebben laten komen toen ze beseften dat ik enkel nog door een raam naar buiten zou kunnen. Het wordt druk. Verschillende mannen zwermen om me heen en nemen bloeddruk en doen allerlei dingen, maar ik krijg het allemaal niet meer mee. Ik vecht met elke ademhaling (die nu een frequentie van iets van 5 keer per seconde heeft, geen idee of het mogelijk is, maar zo voelt het wel) om zuurstof in mijn longen te krijgen. Ik ben duizelig. Ik wil mijn ogen dichtdoen, maar elke keer als ik dat probeer, schudt iemand aan me. Volgens mij krijg ik een maskertje op met zuurstof, maar ik merk geen verschil.
Kwart na 9. Verschillende mensen tillen me van mijn stoel en leggen me op een brancard. Ik word omwikkeld met iets en vastgemaakt. Ik word omhoog getild en door het raam geschoven. Iemand zegt me dat ik me geen zorgen moet maken, dat ze me goed vast hebben. Ik voel dat ik naar beneden ga met een soort lift. Ik word in de ambulance geschoven. En eindelijk, eindelijk, voel ik niemand meer schudden als ik mijn ogen sluit.

Je schrijft goed beeldend, waardoor ik het me kon voorstellen en kon invoelen. Dat doen weinig schrijvers op zo'n manier. Misschien is het ook wel omdat ik heel goed en gedetailleerd naar de tekst kijk. Ik ben niet bang dat hetzelfde mij overkomt, doe altijd mijn best om rond de BMI 22 te blijven.

Bij deze in .doc. Ik heb ook een OpenDocumentversie, maar die wil hij hier niet uploaden want ongeldig. Ik kan hem wel mailen

En anderen: helaas! Het bestand is weg!

[Kraai]

Die doet het! Bedankt, ik ga lezen.

[Little Phoebe]

Ah, kijk, voorbeelden!

Ik probeer toch nog maar eens te gaan liggen op de zetel, hopend dat
Een zetel is een bank, neem ik aan maak er anders sofa van, denk dat iedereen dat wel snapt.

Kwart na 8
Kwart over 8

als hij naar de siskaart vraagt
Wat is het, een pinpas?

En moest je door het raam door je gewicht of omdat ze je nevernooit van de trap zouden krijgen?

[Kraai]

Sofa is hier echt niet gebruikelijk. Bank eerder dan.

Siskaart is een soort ziekenfondspasje. Dat moet je altijd en overal bijhebben en overal afgeven als je iets op medisch gebied doet.

Niet mijn gewicht, maar ze moesten mij zo stabiel houden, ik mocht in ieder geval niet meer schuin gehouden worden en risico lopen op schokken of stoten, de trap hier is niet bepaald breed met krappe bochten.

Ik zal in het vervolg op de gebelgde woorden letten

[Little Phoebe]

Kraai schreef:

Sofa is hier echt niet gebruikelijk. Bank eerder dan.

Siskaart is een soort ziekenfondspasje. Dat moet je altijd en overal bijhebben en overal afgeven als je iets op medisch gebied doet.

Niet mijn gewicht, maar ze moesten mij zo stabiel houden, ik mocht in ieder geval niet meer schuin gehouden worden en risico lopen op schokken of stoten, de trap hier is niet bepaald breed met krappe bochten.

Ah, oke, helder anyway, ik blijf lezen en je Vlaams Nederlands maken

Offtopic: Pheebs, je post op bizarre tijden. Waarom slaap je dan niet gewoon?

[Little Phoebe]

sad mafioso schreef:

Offtopic: Pheebs, je post op bizarre tijden. Waarom slaap je dan niet gewoon?

Offtopic: Slapen is voor watjes nee, geen idee, nachtmens en werkloos.

Ditmaal weer in ouderwetse quote.

Kraai schreef:

Deel 4: Sterven

Vrijdagavond kwam de thuisverpleging langs om nog een spuit tegen de pijn te zetten. Rond 9u negen uur kwam Bastian wie is dat dan? aan en smeerde mijn schouders nog eens in. Niet veel later gaf ik aan te willen proberen hm, geen idee of dat 'proberen' nodig is te slapen. Aangezien hij normaal op de zetel Belgisch slaapt, maar ik die had ingepalmd wat? met mijn fort, ging hij boven in mijn bed slapen. Ik had veel pijn en halverwege de nacht begonnen mijn darmen lastig te doen. Om het half uur strompelde ik naar het toilet om een heel klein beetje uit mijn darmen te persen. Het ergste was dat ik ervoor al moeite had mezelf nog schoon te vegen door mijn gewicht, maar nu met de pijn het bijna onmogelijk was. Ik behielp me met een stapel washandjes en maakte me zorgen over de klachten die mijn onderbuurman vast weer zou hebben na het veelvuldige doortrekken die nacht. (Een echt aangenaam persoon die dat mens. Hij weigerde me aan te spreken met mijn naam voornaam?, zocht naar aanleiding om te kunnen klagen, verbood me 's nachts nog door te trekken omdat hij niet kon slapen, kortom, maakte mijn leven zuur dat laatste misschien beter als losse zin?. Op een gegeven moment was ik bang om nog naar beneden te gaan en langs zijn deur te moeten. Hij heeft had? zelfs het lef gehad om op de dag dat ik naar het ziekenhuis ben afgevoerd, tegen mijn moeder uit te varen 'dat het nu maar eens moest afgelopen zijn met al dat op- en neergeloop op de trap'. Iemand probeerde het nog te vergoelijken met 'misschien dacht hij dat je een feestje had'. Op zondagochtend? Je speelt hier met tijd, dat is denk ik niet goed voor je verhaal. Terwijl de brandweer en de ambulance voor de deur staan?). De ochtend kwam en ging. Een beetje gek dat we de nacht hebben gemist. Ik nipte om de zoveel tijd aan wat fruitsap. Ik geloof dat ik half yoghurtje heb gegeten. Bastian ging naar de Aldi om wat te eten te halen voor zichzelf en nam voor mij een doos nep-capri suns zal ook ooit moeten worden aangepast denk ik mee omdat ik daar om vroeg (ik dacht eigenlijk aan die kartonnen pakjes die ik vroeger altijd dronk, maar dat is van de lagere school geleden, dus die zullen wel niet meer bestaan In ieder geval waren die zakjes ook prima) de vraag is of deze opmerking je verhaal dient.. Verder weet ik nog maar heel weinig over die zaterdag, ik geloof dat we een film hebben gekeken, maar ik zou totaal niet meer weten welke dat dan geweest moet zijn. Ik heb nog met mijn ouders gebeld. De verpleegster is langs geweest om mijn verband te verzorgen. Maar verder?

Zondagochtend rond 4 uur. De pijn in mijn buik wordt erger. Ik probeer toch nog maar eens te gaan liggen op de zetel, hopend dat het minder druk op mijn buik zal zetten, maar het maakt alles erger, dus ik kom maar weer overeind. Ik wissel tussen de bank en mijn bureaustoel om maar van houding te veranderen en uiteindelijk roep ik Bastian omdat ik het niet meer trek. Die komt naar beneden en gaat bij me zitten, maar kan natuurlijk niets doen om me te helpen. Na een tijdje zeg ik dat hij maar terug moet gaan slapen, het is enkel pijn en het lijkt erop dat ik geen paniekaanval krijg zoals in het ziekenhuis. Hij vraagt of ik het zeker weet en gaat dan terug naar boven.
Iets na 7 uur. Mijn ademhaling begint toch wel wat sneller te gaan en ik denk dat er toch een paniekaanval zit aan te komen. Ik probeer me te beheersen en me voor te houden dat er geen reden is en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Lange zin Ik ga in de bureaustoel zitten omdat die houding me het makkelijkste afgaat.
Kwart voor 8. Ik besef dat mijn pogingen niet werken en merk dat het steeds erger wordt. Ik heb nog nooit gehyperventileerd, maar dit begint er toch wel aardig op te lijken. Ik roep Bastian. Samen proberen we ademhalingstechnieken toe te passen, in zakjes te ademen, rond te lopen, nog maar eens te gaan liggen, maar het wordt alleen maar erger. Ik duw mijn gsm in zijn handen en zeg hem mijn vader te bellen. Mijn vader zegt dat hij onmiddellijk de huisarts van wacht Belg! moet bellen. Ik probeer te redeneren Belg!, ik zit op de bureaustoel, voor de computer, ik ben niet meer in staat op te staan, hoe kan ik Bastian het nummer van de wachtdienst laten opzoeken als ik het internet blokkeer. Gelukkig herinner ik me dat ik het nummer van mijn eigen huisarts wel in mijn gsm heb en dat de voicemail het nummer van de wachtdienst zal melden. Bastian belt op en ze verbinden hem door. Met de verkeerde gemeente. Opnieuw bellen en gelukkig krijgt hij deze keer wel de juiste arts.

Deze stijl van schrijven breekt met de rest van je verhaal. Niet alleen omdat je het nu bijna dagboekachtig indeelt, maar ook je zinnen worden anders. Het is goed dat de informatie er staat, maar ik denk dat je op een zeker moment alles opnieuw moet opschrijven in een gelijkvormige stijl.

Het lijkt een eeuwigheid voor mij, maar het heeft naar het schijnt maar enkele minuten geduurd tot de arts er was.
Kwart na Belg! 8. Bastian gaat naar beneden om de arts binnen te laten (hij kan hem niet binnenlaten met een druk op de knop: de voordeur is op slot, stokpaardje van die buurman). Ik kan intussen bijna niets meer zeggen. Bastian vertelt welke operatie ik heb ondergaan, de arts neemt mijn bloeddruk op? en belt voor een ambulance. Geen idee wat hij nog allemaal doet, ik hoor hem vragen 'betalen of factuur', breng factuur uit (dat zeg jij? factuur uitbrengen kan ook verwijzen naar iets anders geloof ik) en wijs op mijn tas als hij naar de siskaart misschien noemen we dat ponskaart in Nederland? vraagt. De beste man kan moeilijk weten dat Bastian hier niet huis is en niet op de hoogte van het Belgische systeem.
Tijdstip ertussenin. Ambulancepersoneel arriveert. Ik weet niet meer of ze de brandweer al bijhadden of dat ze die hebben laten komen toen ze beseften dat ik enkel nog door een raam naar buiten zou kunnen. Het wordt druk. Verschillende mannen zwermen om me heen en nemen bloeddruk en doen allerlei dingen, maar ik krijg het allemaal niet meer mee. Ik vecht met elke ademhaling (die nu een frequentie van iets van 5 keer per seconde heeft, geen idee of het mogelijk is, maar zo voelt het wel) om zuurstof in mijn longen te krijgen. Ik ben duizelig. Ik wil mijn ogen dichtdoen, maar elke keer als ik dat probeer, schudt iemand aan me. Volgens mij krijg ik een maskertje op met zuurstof, maar ik merk geen verschil.
Kwart na 9. Verschillende mensen tillen me van mijn stoel en leggen me op een brancard. Ik word omwikkeld met iets en vastgemaakt. Ik word omhoog getild en door het raam geschoven. Iemand zegt me dat ik me geen zorgen moet maken, dat ze me goed vast hebben. Ik voel dat ik naar beneden ga met een soort lift. Ik word in de ambulance geschoven. En eindelijk, eindelijk, voel ik niemand meer schudden als ik mijn ogen sluit.

Wat ik eerder al tussendoor heb opgemerkt; de schrijfstijl is heel anders dan eerder. Veel korte zinnen en directe observaties, in plaats van het beschrijvende/verhalende dat je eerder had. Deze manier van becommentariëren is niet zo leuk dus volgende keer doe ik wat anders. Verder: doorgaan!

[Chevy]

Ik vind het heel erg interessant om te lezen, dat ten eerste! Je omschrijft inderdaad heel beeldend en goed, kan me er goed in inleven. (Al zou het fijn zijn als je een witregel tussen je alinea's laat, dan is het iets minder een wall of text - maar misschien is dat eerder een pet peeve van mij. )

Ik kan me alleen niet aan de indruk onttrekken dat het meer voelt als een 'gewoon' verslag van wat er gebeurd is dan als een echt verhaal. Maar ik denk dat dat al een stuk beter wordt met behulp van het commentaar dat boven me al op een supermanier wordt gegeven, dus ga vooral door, ik ben benieuwd naar het volgende deel

[Kraai]

Intermezzo: Hallucinaties

Dit stukje zijn de enige herinneringen die ik heb tussen de ambulance en het volwaardig bijkomen. De meeste hadden meer details, maar die zijn vervaagd, ook zijn er flarden van nog andere, maar daar weet ik te weinig meer van. Sommige zijn combinaties van dingen die in de realiteit gebeurden en dingen die zich in mijn hoofd afspeelden. Andere hebben geen binding met echte gebeurtenissen en zijn meer als dromen geweest (vaak gebaseerd op het speciale spel dat ik vaak doe). Verder was er niets. Geen tunnels met licht, geen koren, geen glijbanen naar de hel. Niets. Ik bestond niet.


Gruwelijke pijn! PIJN! Ik open mijn ogen en ik weet niet wie ik ben, waar ik ben of wat er gebeurd is. Alleen deze ruimte bestaat en die ondraaglijke pijn. Boven me hangt iets wat waarschijnlijk de oorzaak is van die pijn: een grote metalen drilboor die in mijn buik is aan het boren. Ik probeer te schreeuwen, maar er komt geen geluid, er steekt iets in mijn mond. Ik probeer te bewegen, maar ik ben vastgebonden, ik hoor mijn boeien rammelen. En die pijn blijft maar doorgaan. Ik hoor machines. Ik huil. Ik lijd voor eeuwig pijn en in die eeuwigheid lig ik op een sponsachtig rood/paars 'bed' met tentakels die zich de hoogte in verheffen. Heel de ruimte is rood/paars met raar licht. Ik ben alleen, maar boven me, aan de overkant is een raam en ik zie beweging (mensen?). Ik zie ze kijken. En die pijn, waarom doet niemand iets aan die pijn? Wie doet dit? Stop dat! Waarom? STOP! Ik lig en lijd. Ik huil. Ik ben bereid iedereen en alles (Wie? Wat? Ik weet niet eens meer wie ik zelf ben) op te offeren als die pijn maar stopt (Hier, mijn ziel, neem hem!). PIJN! Maar ik bid tot niets of niemand. En daar lig ik, voor eeuwig.

Opnieuw die pijn, opnieuw die ruimte. STOP DAARMEE! Dit keer ben ik ook echt bang. Doodsbang. Uiteindelijk ben ik zo bang dat mijn darmen zich legen en ik voel het en hoewel het onmogelijk lijkt, voel ik me daardoor nog ellendiger. Ik lijd pijn, ik ben bang en ik lig ook nog eens in mijn eigen vuiligheid. Ik wil dit niet! Ik probeer mezelf los te rukken en hoor de boeien lawaai maken. Ik heb geen idee wat ik ermee bereik, maar besluit gewoon te blijven rukken en rammelen. Plots hoor ik een vrouwelijke stem zeggen dat ik rustig moet blijven. En ik zie een gedaante bewegen. Ik rammel nog harder, ik heb aandacht, laat me niet alleen! De gedaante beweegt zich naar de rechterkant, naast mijn bed en maant me nogmaals tot kalmte. En hoewel ik geen idee heb van wiehoewatwaar, besluit ik met mijn rechterhand te wijzen en de weinige ruimte die mijn boeien me geven te benutten om te gebaren naar mijn zitvlak, in de hoop dat het de aandacht van de gedaante trekt en dat ze kijkt wat er aan de hand is. En wonder boven wonder, het lukt, ik voel dat er iets verschoven wordt en ik hoor commentaar. Niet veel later zijn er meerdere gedaantes aan me aan het sjorren. De pijn blijft echter en nadat de gedaantes vertrokken zijn blijf ik weer alleen achter in mijn eeuwigheid.

Ik ben buiten, in een bos. Het is donker. Er zijn meerdere mensen en we zijn bezig met een bosspel. Alleen kan ik me niet verroeren. Ik ben gekluisterd aan boomwortels. Het spel gaat verder, maar niemand merkt dat ik niet kan bewegen. Ik voel me niet goed, ik ben bang, ik wil hier weg. Er ligt een zwaard naast me, maar ik kan er net niet bij en ik weet dat ik me dan niet kan verdedigen als ze me aanvallen. Ik pak mijn gsm om mijn vader te bellen om me te komen halen, maar ik krijg het nummer niet ingetoetst. Ook hier verblijf ik eeuwenlang.

Weer een spel, maar we bevinden ons in grotten. Weer ben ik gekluisterd aan de grond. Mensen met fakkels rennen rond me. Mijn wapens liggen buiten bereik. Ik probeer mijn gsm, maar krijg geen contact. Eeuwigheid.

Ik word in een bed naar een hal gebracht. Het is een soort lounge-ruimte. Alles is felrood: mijn lakens, de muren, de banken, het plafond en de vloer. Er is een wand met een televisie voor me. Er staan 3 mensen rond mijn bed en opeens herken ik de stemmen van mijn ouders. Ze praten tegen de 3e persoon. Ik hoor dingen als overbrengen, niet hier blijven en de rood/paarse ruimte waar ze mensen pijnigen schiet door mijn gedachten. JA! WEG HIER! Ik probeer de aandacht te trekken, maar kan nog steeds niet spreken (wat zit er in toch in mijn mond?) en ben nog steeds vastgebonden. Ik gebaar dan maar met de weinige ruimte die ik over hou. Ik beweeg mijn hand van links naar rechts en wijs dan naar de grond. Wat voor mij zoveel betekende als: Overal, maar niet hier. Mijn ouders en de 3e persoon vertrekken en opeens komen er allemaal wielrenners langs lopen. Ik lig daar nog een tijdje.

Weer buiten. Ik zit op een soort kabelbaan die van plat dak naar plat dak verschuift. Sommige daken zijn begroeid met gras. Ik hoor bekende stemmen.

Een verpleegster komt binnen en haalt het ding uit mijn mond en stopt er watten in aan de zijkanten. Ze zegt me dat ik mag drinken en rijdt me in mijn bed naar het cafetaria. Ze zet me vlakbij een kar met drankjes en gaat dan weg. Ik ben dolgelukkig en reik naar een flesje fruitsap en merk dan dat ik nog steeds vastgebonden ben en dat mijn vingers maar tot op een paar centimeter van het flesje kunnen komen. Ik probeer uit alle macht het flesje te bereiken, blijf trekken en duwen, probeer mijn gewicht te verplaatsen, maar het is onmogelijk. Uiteindelijk geef ik het op en besluit te hopen dat er iemand langs komt om me te helpen. Er komt een andere verpleegster, maar die begint mijn bed weg te rijden en terwijl ik wanhopig duidelijk probeer te maken dat ik mag drinken en dat ze me moet helpen, verdwijnt het flesje uit mijn zicht. Ze rijdt me een soort kelder binnen, volledig bekleed in felgele tegels. Tegenover me in de muur zie ik een glijbaan van gele tegels omhoog lopen. Er komen meer mensen binnen en die beginnen aan me te sjorren en me te draaien. Ik word weer bang en voel mijn darmen zich legen, wat nog meer gesjor met zich meebrengt.

Ik zit in een grot onderwater. Ik zwem rondjes en zie intussen bekenden die verderop een spel spelen, maar ik geraak er niet.

Er is een geluid dat overheerst. Het geluid maakt dat ik me voel alsof ik in een wasmachine zit opgesloten. Mijn lichaam voelt alsof het gecentrifugeerd wordt, zo snel tollen de beelden langs mijn ogen en trillen mijn ledematen.

[Kraai]

Dit is het laatste stuk dat ik af heb, wat hierna volgt, moet ik samenstellen aan de hand van notities in mijn agenda en verhalen van anderen, maar momenteel heb ik even andere prioriteiten, dus dat kan wel even duren. Het vervolg komt er in ieder geval.

[Kraai]

Chevy schreef:

Ik vind het heel erg interessant om te lezen, dat ten eerste! Je omschrijft inderdaad heel beeldend en goed, kan me er goed in inleven. (Al zou het fijn zijn als je een witregel tussen je alinea's laat, dan is het iets minder een wall of text - maar misschien is dat eerder een pet peeve van mij. )

Ik kan me alleen niet aan de indruk onttrekken dat het meer voelt als een 'gewoon' verslag van wat er gebeurd is dan als een echt verhaal. Maar ik denk dat dat al een stuk beter wordt met behulp van het commentaar dat boven me al op een supermanier wordt gegeven, dus ga vooral door, ik ben benieuwd naar het volgende deel

Het is dan eigenlijk ook begonnen als verslag, maar ik wou het wel aangenaam om te lezen maken.

[Chevy]

Oh dat is zeker gelukt hoor! Ik lees het heel geboeid, geen zorgen <3

Op het laatste stukje kan ik denk ik weinig zeggen. Wel boeiend wat je hebt gezien, maar niet zo fijn.