{verhaal} Broer.

[Kip187]

gaat over de zelfde "ik" als ik (huh) al eerder schreef, Ik schrijf allemaal kleine stukjes en ga die ooit proberen aan elkaar te schrijven.

Ik = niet ik





Een doffe klap is alles wat ik nog hoor, voordat ik snel mijn kamer uit ren en beneden veiligheid zoek achter mijn moeder. Shit man, ik had echt niet het idee dat ik zo’n zwaar ding, zo ver kon gooien. Bang ben ik eigelijk ook voor mijn moeder, ze kan het nooit zo’n goed idee vinden als ik het vond. Daar hoor ik hem al de trap afkomen, lang niet zo snel als ik van hem gewend ben. Ik begin eraan te denken om te verhuizen, altijd dat geruzie ik word er zo langzamerhand doodziek van. Af en toe wil ik hem soms gewoon vermoorden, plannen die je ’s nachts bedenkt maar nooit uitvoert, dat zijn het.
Daar komt hij de kamer binnen gestrompeld, met zijn mond een stukje openhangend als altijd, rood als een tomaat en nog steeds even bol. Dat is mijn broer, geestelijk gehandicapt en niet te houden, letterlijk. Zo kwaad heb ik hem maar een paar keer gezien en dat zegt veel. Je kan er donder op zeggen of ik ga weer de schuld krijgen. “auw gvd” hij doet zijn mond open om zijn verhaal te doen en dan begint hij te huilen, nee te janken als een klein kind. Wauw dit heb ik nog nooit gezien, hij huilt voor het eerst, en ik voel me niet eens de winnaar. Ik moet hem echt pijn hebben gedaan, en op dat moment zie ik het.
Hij heeft zijn rechterschoen en rechtersok niet meer aan, onder zijn nagel van de grote steen stroomt bloed. Nu zie ik ook het spoor van rode vlekjes over ons parket, hij ziet er gebroken uit. Zijn teen trouwens ook, nu kan ik het ook niet meer hebben en ik begin hysterisch te snikken. Ik was wel kwaad maar zo boos, dat ik hem dit wou aandoen, zou ik nooit op hem kunnen worden. Ik weet natuurlijk wel dat hij er niet altijd iets aan kan doen dat hij zo is, maar dat wil niet zeggen dat ik mezelf altijd in de hand heb. Spijt, als een speersteek dwars door mijn hart, het feit dat hij geestelijk nog maar 8 moet zijn dringt langzaam weer tot me door. Als ik moet geloven wat mijn ouders me vertellen dan, maar merken ja dat doe je het wel, maximaal 12 in ieder geval.
Mijn moeder staat er een beetje verslagen bij, maar als ik haar even blijf aankijken reageert ze meteen. “Wat is er gebeurt Maurice?” Ik weet eigelijk niet meer precies waar het om ging. Wel weet ik dat hij me weer eens goed aan het vervelen was, zat ik rustig te computer, moest hij er weer op. Dat vertel ik dan dus maar. “En daarom gooi jij die……. Wat gooide je eigelijk?” Nu ik het zo simplistisch uit heb gelegd lijkt het mij ook vrij onlogisch. “Die houten hijskraan” worstel ik er tussen twee snikken net uit, dat ding was dus zo’n één bij één en is echt te zwaar. In iedere geval blijkbaar te zwaar om op je teen gemieterd te krijgen. Daar schrikt mijn moeder van , die weet dus hoe zwaar, en begint aan mijn broer zijn teen te voelen. Al gauw weet ze het zeker, het is gebroken. “Ik haal even wat verband en zo, en dan gaan we naar het ziekenhuis” Ik hoor al meteen aan haar stem, ik kan het bij haar voor de komende tijd wel weer kan vergeten. Dat doet verschrikkelijk pijn, ik mis haar af en toe zo erg, al de aandacht was verdwenen na dat ene gesprek. Ze keert me de rug toe en loopt weg, dat geïrriteerde vermoeide loopje herken ik meteen, ik zucht.
Wat moet ik nu doen, met betraande ogen kijkt hij me kwaad aan, “ik wou je echt niet zo pijn doen” Zeg ik snel want iets beter kan ik zo vlug niet bedenken, daarbij is het nog waar ook. Ik had natuurlijk kunnen weten dat zoiets niets zou uithalen. Ja hoor, zijn scheldwoorden boek vliegt weer open, ik krijg er ongeveer 20 verschillende om mijn oren en dan begint hij weer van voren. Met af en toe een toevoeging zoals “Hoe kun je zoiets doen”. Gelukkig heeft hij te veel pijn om me zoals gewoonlijk flink terug te pakken, ik droog met mijn mouw mijn tranen, draai me om en loop weg, pak mijn jas en ga naar Bart. Daar computer ik wel verder. Hopelijk verberg ik het deze keer wat makkelijker.