Mijn verhaal

[Undertow]

Dag iedereen,

Naar aanleiding van recente gebeurtenissen heb ik besloten hier toch eindelijk eens een account aan te maken en mijn verhaal te doen...
De voornaamste reden hiervoor is dat ik me volledig in een bodemloze put voel zakken waar ik niet uitkom.
Ik besef dat er waarschijnlijk weinig raad kan gegeven worden, maar het van me afschrijven heeft hopelijk toch ook al een "helende" werking.

Het wordt waarschijnlijk een redelijk lang verhaal, aangezien ik besloten heb echt alles uit de doeken te doen, alles zo goed mogelijk te beschrijven en jullie zo dus ook een zo goed mogelijke indruk te geven.. Alvast bedankt aan wie de moeite neemt om het te lezen.

Mijn verhaal begint 7 jaar geleden. De eerste keer dat ik liefde dacht gevonden te hebben. Ik noem haar hier "Morna", ik leerde haar kennen zo'n 9 jaar geleden op internet, na zo'n 2 jaar heen en weer te chatten en mekaar alles te vertellen, kwamen we erachter dat we wederzijdse gevoelens hadden. In principe zijn we verliefd geworden op elkaars persoonlijkheid, aangezien we nooit foto's hadden gedeeld in al die jaren. Het probleem, echter, was dat ze zo'n 4 uur reizen van me af woonde. Voor ik het wist zat ik in een lange afstands relatie, wat ik natuurlijk niet erg vond want ik hield van haar. Na een periode van sporadisch met elkaar af te spreken, bleef ik (mede wegens de afstand) al redelijk snel een nacht bij haar logeren. Dit was mijn ontmaagding, het verliep allemaal heel slecht, traumatisch voor mij zelfs, zij was ook al heel wat meer "ervaren" en ik was er gewoon helemaal nog niet klaar voor.. Eens terug thuis voelde ik m'n liefde voor haar wegebben, achteraf gezien waarschijnlijk gewoon uit schrik en omdat ik er niet klaar voor was.. Ik heb haar dus gekwetst en ik heb nog altijd spijt dat ik dat heb gedaan / heb moeten doen.
Hierbij dus mijn eerste slechte ervaring op liefdes/seksueel vlak.

Ongeveer een jaar later, rond mijn 18e, leer ik "Stephanie" kennen.. Met haar "klikte" het gewoon en we begonnen al snel een relatie. Ik was stapelverliefd op haar, zoals dat maar heel uitzonderlijk mij overkomt.. We waren zo'n 6 mooie weken samen toen ze zei dat ze er klaar voor was en ontmaagd wilde worden. Ik, die na mijn eerste slechte/traumatische ervaring er wat bang tegenover stond, besloot toch een gokje te wagen, mede omdat ik schrik had haar kwijt te geraken. Wederom viel het niet mee, ik was veel te nerveus en stuntelig. Ergens is het wel normaal dat je 2e keer ooit seks en eerste keer met een ander persoon en allebei onervaren heel stuntelig is. Toch zie ik het helemaal niet als een goede ervaring, mede door wat nog komt. De dagen na onze eerste keer begon ze afstandelijk en koud te doen, na minder dan een week dumpte ze me voor iemand anders. Blijkbaar was ze een hele tijd verliefd geweest op een jongen die haar niet wou, nadat zijn relatie was stukgegaan, wou hij haar opeens wel en ze liet me als een baksteen vallen.
Nu, zo'n 6 jaar later zie ik haar nog altijd als m'n eerste echte grote liefde, en de littekens die ze heeft achtergelaten draag ik nog altijd mee, sindsdien heb ik het veel moeilijker op vlak van vertrouwen in een relatie.
Tot zover dus mijn tweede slechte ervaring op vlak van liefde/seks.

Het deel dat nu komt is de voornaamste reden waarom ik ook echt alles uit de doeken doe, m'n hele geschiedenis.

Rond de tijd dat ik de rampzalig afgelopen relatie met "Stephanie" aanging, leerde ik ook een nieuwe vriendengroep kennen, die allemaal in een naburige stad woonden. Deze mensen leerde ik vooral kennen omwille van de gezamenlijke muzieksmaak, in die tijd zat ik in de punk-rock "scene" en ging dus ook naar de bijbehorende café's etcetera. Veel van de mensen in deze nieuwe vriendengroep waren verstokte wietrokers. Aangezien door de jaren heen wel al eens op een festival had meegepaft, deed ik maar al te graag mee, omdat ik het gevoel wel aangenaam vond. Toen de ramp met "Stephanie" zich voltrok begon ik meer en meer te gebruiken, als middel om het te vergeten. Mijn leven werd volledig anders, opeens was ik lid van deze groep en bestond m'n leven nog uit in het weekend bij die vrienden thuis te zitten en wiet te roken terwijl we wat gameden, praatten of een film keken tot laat in de nacht. Hier kwam af en toe ook wel eens een fles sterke drank bij kijken. We gingen bijna niet meer op café maar schuimden wel festivals en optredens af. De mensen in deze groep waren eigenlijk heel goede, warme en eerlijke mensen, maar ze hadden wel problemen met hun gebruik, problemen die ik overnam.
Ergens wist ik wel dat ik verkeerd bezig was, maar had de moed niet om te stoppen, ik probeerde wel mijn tijd te verdelen tussen de groep in de naburige stad en die in mijn thuisstad. Zo kwam ik (in mijn thuisstad) in het lokale "punk" café "An" tegen, we begonnen een relatie, die maar 2 weken zou duren. Deze relatie wekte dus jaloezie en afgunst op bij een lid van de groep, die de relatie begon te verzieken. Hij richtte een pot op voor wanneer het gedaan zou zijn, hij vertelde haar en de rest van de groep leugens over mij en werkte mij zo buiten. Het was zo erg dat ik schrik had om mijn gezicht te tonen in het uitgaansleven in mijn thuisstad, want ik wist niet meer wie wat van me dacht, of dacht wat ik gedaan had, maar dat waren allemaal leugens.
Het ging erger en erger met mij, destijds zat ik in het laatste jaar van het middelbaar onderwijs, mijn schoolprestaties gingen achteruit en ik ging spijbelen om wiet te gaan halen met de bus (ik ben Belg). Dit had als onontkoombaar resultaat dat ik m'n jaar moest overdoen. Ik koos echter voor een school in de naburige stad, aangezien mijn "goede naam" verpest was in de vorige. Deze school was echter veel meer disciplinair en ik kon er niet goed aarden. Zowat alle medeleerlingen hadden heel andere interesses en een ander muziekgenre / andere stijl. Ik was ongelukkig. Deze tijd rookte ik al een joint alvorens naar school te gaan, soms tijdens middagpauze, toen ik thuiskwam, eentje na het avondeten en eentje voor het slapengaan. Mijn gebruik liep dus uit de hand. Tijdens deze periode (sept. tot dec.) rookte ik ook niet meer wiet, maar hasj, aangezien ik daar een goede dealer voor had gevonden en niet helemaal naar Nederland moest gaan, met alle risico's van dien.
Zo kwam het dat ik, ondanks zeer goede examenresultaten in december, na de kerstvakantie, eind januari een zeer zware depressie kreeg. Ik viel in een diep zwart gat, ik kreeg zelfmoordneigingen, zag niks nog zitten enzovoort. Ik kreeg anti-depressiva van de dokter en moest naar een psychiater. Dit hielp echter allemaal niet veel. Het gevolg was dat ik niet meer terug ben geweest naar die school en dus geen diploma heb. Ik voelde me een nietsnut en het uitschot van de maatschappij, wat ik misschien ook wel zo was.
Dit hielp echter helemaal niet met m'n depressie, mijn dagen bestonden nog uit 's middags opstaan, "ochtendjoint", rond 4u volgende joint, na avondeten, rond 11u 's avonds en voor het slapengaan (soms 2). Ik kon ook niet meer slapen zonder stoned te zijn, en soms was ik zelfs niet ver genoeg heen na 1tje om te kunnen slapen.
Zo gingen er enkele jaren met overmatig wietgebruik en enkele kleine nietszeggende professionele opleidingen voorbij.

Door de jaren heen veranderden de mensen in de groep, enkelen begonnen drum 'n bass te luisteren, wat mij ook wel kon bekoren, ook al bleef ik trouw aan mijn "punk-roots". Deze (underground) feestjes gingen altijd gepaard met overmatig druggebruik en van razzia's door de politie in die zaken keek ook niemand meer op. Zo kwam het dat ik wel al eens eenmalig een lijntje speed had genomen, tweemaal xtc had gepakt en eenmaal GHB. Ik was nog steeds niet gelukkig, maar ook niet depressief en ik vluchtte in m'n roes.

Toen kwam de avond die alles veranderde. Ik was m'n eigen gebruik grondig beu, maar kon er niet mee stoppen. Er was een DnB feestje in de buurt waar we naartoe gingen. Ik had m'n zakgeld gekregen en normaal gezien spendeerde ik zo weinig mogelijk om wiet te kunnen kopen voor in de week. Ik wist dat als ik m'n geld niet opmaakte dat ik de vicieuze cirkel niet doorbrak. Ik maakte echter de waarschijnlijk grootste fout in m'n leven. Waaraan gaf ik m'n geld? Drugs.
Die avond / nacht heb ik zeker 15 joints gerookt, een xtc pil gepakt en heel wat lijntjes speed.
Het positieve gevolg van deze avond was dat ik zo'n anderhalf jaar met alles ben gestopt, ik dronk ook geen druppel alcohol meer.
Het negatieve was dat ik heel veel last kreeg van angstaanvallen, gesloten ruimtes, festivals die ver van thuis waren etc. werden een hel. Waarschijnlijk heb ik die avond een soort psychose gehad of iets in die aard.
Ik kon niet meer helemaal van het leven genieten door paniek en angst voor het minste.
Om een idee te geven : dit was zo'n 3 jaar geleden.
Een ander gevolg van deze avond was dat ik volledig brak met de vriendengroep in de naburige stad, aangezien ik niks meer gebruikte en zij wel.

Zo kwam ik terug in contact met mijn beste vriend, waarmee ik jaren nauwelijks contact had, hij had een lange relatie die pas gedaan was en ik mijn andere vriendengroep.
Ondanks ik "clean" was, werden de tijden niet veel beter, eens naar de bioscoop gaan in een naburige stad was al een hel voor mij door mijn angsten. Ik ging wel eens sporadisch met die beste vriend iets doen, maar dan kort bij huis, zodat 't verdraagzaam was en niet te veel last had van m'n angsten.
Een lange tijd sloot ik mij dus voor het overgrote deel van de tijd op in m'n kamer.
Ik was dus, wederom, niet gelukkig.

Zomer 2009 begon het toch iets te beteren, ik kwam terug meer buiten en begon een opleiding als administratief medewerker, die ik in maart 2010 heb afgemaakt. We gingen bijna elk weekend een avond naar een café in de buurt, er kwamen 2 kennissen bij de nieuwe groep en zo gingen we met z'n 4en op stap. Rond die periode begon ik voorzichtig terug af en toe een biertje te drinken. Dit werd echter al rap meer en sterker bier aangezien het merendeel van het vaste volk in deze zaak toch zware drinkers zijn die heel wat kunnen verzetten.
Zo ging een jaar voorbij, mijn angstaanvallen waren nog erg, maar niet zo overdreven erg meer, ik kon functioneren. Een festival in een naburige stad was voor mij zomer 2010 wel nog een ware hel, ook al was de afstand niet lang, ik voelde me er niet goed en kon er niet van genieten, na 1 slapeloze nacht op de camping besloot ik heen en weer te gaan. Dit was eigenlijk nog wel een zware klop om te verwerken. Dit maakt mij ook ongelukkig, ik kan niet op reis gaan of in een verre stad een concert bezoeken.

Ongeveer een jaar geleden begon ik ook vaak thuis een biertje te consumeren, maar enkel 's avonds bij een film. Dit werd echter al snel een gewoonte en zwaarder bier. Deze periode was na mijn opleiding en aangezien ik werkloos was, had ik niet veel om handen in de werkweek, dus wederom, ik sloot me vaak op.

Juni 2010 besloot ik mij in te schrijven bij het tweedekansonderwijs voor volwassenen en zodus toch nog een gooi te doen naar een diploma en m'n leven iets of wat op orde te brengen. Op het begin was het wel moeilijk, aangezien deze school veraf is had ik last van angstigheid, die is echter weggegaan rond midden oktober, waarschijnlijk omdat 't "gewoonte" werd. Ik concentreerde me op school en zorgde dat ik zowat altijd aanwezig was, met de leerstof had ik totaal geen moeite dus ik had redelijk veel vrije tijd buiten school. Echter, ik begon me terug op te sluiten, ik ging niet meer vaak mee naar onze vaste stek, soms wel een maand niet en spendeerde mijn weekends met gamen en films kijken, met bier erbij. Mijn bierconsumptie werd hoger en hoger, ik begon ook met in de week te drinken, ook alleen laat in de avond, net voor het slapen of bij een film of serie voor het slapen gaan. Al snel werd dit een gewoonte, nu nog ga ik nooit slapen zonder minstens een halve liter sterk bier gedronken te hebben.. Ik besef dat ik hiermee moet minderen, maar zie het niet als een groot probleem.

Bij het uitgaan in onze vaste stek op nieuwjaarsnacht ontmoette ik haar, "Meg", een kennis van iemand in onze groep. Ik was meteen geïntrigeerd door haar, maar aangezien ik zeer verlegen ben en helemaal geen zelfvertrouwen heb, hebben we nauwelijks een woord gewisseld. Zij en haar vriendinnen begonnen echter vaker met ons mee te komen. De weken die hierop volgden sprak ik al iets meer met haar, maar nog rampzalig weinig. Uiteindelijk maakte ik een nieuwe msn-account, aangezien ik al jaren msn niet had gebruikt en al mijn contactpersonen verloren was. We praatten en praatten, soms nachten door. Alles klikte perfect, ze deelde mijn interesses en voorkeuren qua muziek etc.
Onvermijdelijk begonnen we een relatie, het was perfect. Ik was (en ben) smoorverliefd op haar. Al onze vrienden en kennissen van onze vaste stek noemden ons het perfecte koppel. Voor het eerst in jaren, sinds het rampzalige einde van m'n relatie met "Stephanie", voelde ik me zelfzeker, gelukkig. Ik zou alles doen voor haar. We maakten plannen voor de zomer, festivals enzovoort, zelfs verre festivals aangezien ik me met haar zeker genoeg voelde om dit wel te doorstaan en wel te genieten. Alles was perfect, onze vriendengroepen waren volledig geïntegreerd en we wouden altijd naar dezelfde plek uitgaan, onze vaste stek. We hadden nooit ruzie, alles ging moeiteloos. Ik zag haar 5 maal per week, waaronder 2 maal dat we samen uitgingen. Ze is eenmalig blijven slapen, maar verder dan wat voelen en zoenen is het nooit gekomen, ze was 21, ik was haar eerste vriendje en ze zei nog niet klaar te zijn voor seks, waar ik alle respect voor had. Om eerlijk te zijn, gezien mijn eerdere ervaringen wist ik ook niet of ik dat wel was.
Er kwam een einde aan de relatie, vorige zondag zei ze als donderslag bij heldere hemel dat ze "twijfels" had. Dinsdag belde ze me op om af te spreken. Ze zei dat haar gevoelens voor mij veranderd waren in puur vriendschappelijke. Ik was en ben er kapot van, we hebben nog enkele uren gepraat over hoe het verder moest enzovoort. Niemand van onze vrienden geloofde het, ze dachten dat we een grapje uithaalden. Niemand had iets zien aankomen, ze had zelfs niks gezegd aan haar beste vriendin, waarmee ik nu dus ook bevriend ben.

Ik ben nu een wrak, ik heb zondag/maandag/dinsdag nacht nauwelijks geslapen, waaronder de laatste 2 in het donker liggen wenen, ik zag het al aankomen maandagnacht. Vorige nacht heb ik wel iets of wat kunnen slapen, maar ook enkel omdat ik me lam heb gezopen. Het meeste dat ik op de laatste 4 dagen heb gegeten is een appel en een banaan. Ik ben naar de dokter geweest, die me véél sterkere anti-depressiva voorschreef, aangezien ik mijn oude nog in lage dosis neem tegen angstaanvallen. Bij nader onderzoek ben ik niet van plan ze te nemen, pillen zijn de oplossing niet. Hij stuurde me ook door naar diezelfde psychiater als enkele jaren geleden. Dit laat me allemaal denken aan m'n eerste depressie, hier voel ik me net slechter door. Eerst keek ik uit naar de vakantie, om de zomer met haar door te brengen, nu boeit het me niet of het school is of vakantie. Ik zie niks nog zitten en ben het beu in school.

Ik zie dit een beetje als herhaling van wat er gebeurd is na "Stephanie".
Depressieve gedachten zoals "waarom kan ik nooit eens geluk hebben of gelukkig zijn?" of "Ik ben al jaren niet gelukkig, en nu dit, zal ik wel ooit 't geluk vinden" of "ik zie geen reden om te leven aangezien ik toch niks heb om voor te leven en ongelukkig ben".
We hadden echt iets moois en, ook al duurde het maar 3 maanden, ze waren de mooiste van m'n leven.
Ook snap ik het omslaan van haar gevoelens niet, ik zie geen enkele reden dat hiervoor de aanleiding zou kunnen geweest zijn.. Natuurlijk kan dat wel gewoon zonder reden gebeuren.
Ik, en haar vriendinnen zeggen dit ook, denk dingen zoals "ze zal nooit iemand vinden die beter bij haar past of meer van haar houdt".
Mijn pas recent verworven zelfvertrouwen is ook al meteen volledig weg, ik heb gedachten zoals "je bent een lelijke 23-jarige, die nooit iets heeft bereikt in zijn leven op relationeel of professioneel vlak, wie kan er nu ooit van u houden?".

We hebben besloten vrienden te blijven, al lukt dat vaak niet tussen exen. Maar als we er genoeg moeite in steken veronderstel ik van wel. Ze zei dat ze me niet aan het lijntje wou houden en dat ze er ook niets aan kan doen dat haar gevoelens weg zijn, en dat ze me niet wou kwetsen maar moest. Dat respecteer ik en ben ook helemaal niet kwaad op haar. Maar het doet pijn, zo'n pijn. Het feit dat wij, en al onze vrienden, op dezelfde stek uitgaan (een redelijk klein café) maakt 't alleen nog erger en pijnlijker.
Als ik uitga, en zie andere kerels haar (proberen) versieren, bréék ik gewoon, en er blijft nu al bitter weinig van me over.
Als ik niet uitga, vrees ik dat ik tevens dieper in de put ga geraken, want me opsluiten voor de computer in m'n donkere, rokerige kamer maakt ook ongelukkig.

Al bij al weet ik niet hoe het verder moet, deze situatie laat me zeer sterk denken aan mijn depressie en mijn verleden. Ik hoop gewoon dat ik niet in een nog dieper dal val dan ik nu al ben en niet herval in een depressie. Ik hoop dat ik de kracht heb dit te verwerken en deze laatste maanden school af te maken. Ik zie het gewoon op dit moment niet zitten.

Alvast bedankt voor wie de moeite heeft genomen deze muur van tekst (grondig) te lezen. Ik hoop dat mijn verhaal wat samenhangend is en steek houdt.
Enige commentaren en/of raad zijn altijd welkom!

Mvg !

[Laura_x_]

Ik heb je hele verhaal doorgelezen. Praat je hierover met iemand? Zou ik wel doen. Praten lucht vaak een heleboel op, als je het maar 'kwijt' bent.

Sorry, vind het erg moeilijk om 'advies' te geven.

Heel veel sterkte toegewenst!

[Mr.Mark]

Naar mijn idee doe je niet echt veel in je vrije tijd. Het blijft bij uitgaan maar er is meer. Misschien is het een idee om lid te worden van een sportvereniging? Daar leer je ook nieuwe mensen kennen en het is iets anders dan uitgaan, waar het pijn doet, zoals je zegt.

Probeer in ieder geval afleiding te zoeken voor de tijd dat je nog bezig bent met school. Het is wel heel belangrijk dat je dat af kunt maken zodat je daarna een basis hebt. Daarna kan je altijd iets nieuws vinden, hetzij werk, hetzij school, waar je ook weer afleiding in vindt. Maar mijn advies is om uit die sleur te komen van uitgaan en op je kamer te zitten (tenminste dat is mijn idee van je verhaal). Zoek iets anders, ga sporten of zoek een bijbaantje wat je leuk vindt. Ik weet dat het moeilijk kan zijn maar als je andere mensen tegenkomt die je mag is het al veel makkelijker. Leuke mensen zijn niet alleen de mensen die dezelfde muziek luisteren en dezelfde interesses hebben hoor. Op een sportvereniging of bij een bijbaantje kom je ook mensen tegen die heus wel aardig zijn en met wie je goed kunt praten.

Heel veel sterkte nog!

Het is inderdaad niet goed om maar de hele tijd óf op je kamer te zitten óf om uit te gaan oid. Ik zou zo zeggen: probeer je te focussen op je school, en neem er inderdaad een bijbaantje naast. Dan heb je iets wat wel deels een verplichting is, mensen rekenen op je, en tegelijkertijd kun je dan nieuwe mensen ontmoeten. Ik denk wel dat het belangrijk is voor je om te blijven praten. Ik heb nu het idee, omdat het ook een vrij lang verhaal is natuurlijk, dat er nog van alles opgekropt en weggeduwd zit. En ook al een héle lange tijd. Ik heb dat voor een half jaar gedaan en ik werd er helemaal gek van.
Is er iemand in je omgeving met wie je over dit soort dingen praat?

Dus samenvattend had je 6 jaar geleden een vriendin, en toen het uitging raakte je erg depressief, en daar kwam je niet goed uit, waarna je een periode van marihuana- en alcoholmisbruik had; nu had je sinds een paar maanden weer een vriendin, maar dat is sinds een week uit, al zie je haar nog wel dagelijks, en daardoor voel je je weer erg depressief, en ben je bent bang dat je weer niet goed uit de depressie komt, maar je gebruikt liever geen medicatie.

Wat denk ik sowieso belangrijk is, is dat je niet meer zo veel met haar omgaat. Zo kun je niet over haar heen komen, als je haar elke dag ziet. Dat jullie naar hetzelfde café gaan is dan jammer, maar er zijn vast wel wat vrienden die het ok vinden om af en toe ergens anders naartoe te gaan, zodat jullie kunnen afspreken zonder dat zij erbij is.
Wat betreft je depressie, dat is niet iets wat makkelijk op te lossen is met advies via internet. Ik kan je wel aanraden om een daginvulling te zoeken die bevredigend is, want wegkruipen in je kamer werkt inderdaad alleen maar averechts, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Weet je arts dat je die medicatie niet gebruikt? Zo nee, laat hem/haar dat dan wél weten, zodat je arts je kan helpen om naar niet-medicamenteuze hulp te zoeken.

[winnie the pooh]

Idd sporten is een goede oplossing, pak je fiets of skates, je mp3 speler en raak al je energie ff goed kwijt.
Wat je ook vaak hoort bij mensen die in zulke situaties zitten is dat een huidier erg goed helpt.
Ik weet natuurlijk niet of je daar nu klaar voor bent, maar bijvoorbeeld een hond kan je heel veel liefde geven, kan je vertrouwen geven en toch het gevoel geven dat je er niet alleen voor staat, een hond moet natuurlijk ook uitgelaten worden dus op die manier kom je toch wat meer buiten.
Als je het niet ziet zitten om een hond in huis te nemen maar er wel graag mee bezig bent dan is het misschien ook een optie om eens in je omgeving te kijken wie er huisdieren heeft en te vragen of je daar een of twee dagen per week op mag passen, of wat dacht je van vrijwilligerswerk ergens doen?

[Undertow]

Alvast al bedankt voor alle reacties !

Heel samenvattend komt het erop neer dat ik nooit geluk heb gehad op liefdesvlak.
Ik heb me jaren slecht gevoeld, maar ik klom langzaam uit m'n diep dal.
Net wanneer ik me er eindelijk wat bovenop voelde, ontmoet ik haar, ik was voor het eerst in jaren verliefd, gelukkig en zelfzeker. Dit werd me echter ontnomen en het doet zo verschrikkelijk pijn.
Nu voel ik me terug in veel slechtere staat dan ik was. Ik zou niet meteen zeggen dat ik terug in een depressie zit, maar ik heb wel schrik dat ik erin herval.

Aangezien ik het zo lang moeilijk gehad heb en dacht eindelijk eens het geluk en liefde gevonden te hebben, is dit een extra zware klap.

Ik zie geen toekomst meer, ik ben al zo lang ongelukkig en als het dan even goed gaat, dit weer.
Ik krijg het gevoel dat gelukkig zijn niet voor mij weggelegd is en dat ik nooit echt het geluk zal vinden.
Zoiets moois heb ik nooit gehad en zal ik ook nooit meer hebben, vrees ik.
Zoals ik al zei, is m'n zelfvertrouwen ook volledig weg, ik voel me een lelijke nietsnut, die nooit iets heeft bereikt en waarvan niemand ooit kan houden.

Ik start mijn dag met huilen, ook heb ik geen "lust" meer om dingen te gaan doen. Al doe ik m'n best om mezelf te beschermen en mezelf te dwingen dingen te gaan doen.

Ik heb zo'n schrik dat ik weer zo een 6-jarige periode tegemoet ga. Ik heb schrik dat ik nooit meer zoveel van iemand zal houden. Ik heb schrik om nooit meer iemand te vinden, gezien mijn uiterlijk en mijn verleden. Ik heb schrik om nooit gelukkig te worden.

Maar tegelijk probeer ik zo realistisch mogelijk te zijn, waardoor ik geen licht door de duisternis zie.
De laatste dagen zijn verschrikkelijk geweest, maar ik zie ook geen beterschap.

Om even op de vragen te antwoorden :
- Neen, ik heb niet echt iemand in m'n omgeving om erover te praten. Ik voel me eenzaam.
- Neen, mijn arts weet nog niet dat ik de "nieuwe" medicatie niet neem. Ik neem echter wel nog de anti-depressiva die ik al jaren gebruik, maar met als doeleinde angstaanvallen te onderdrukken.

Een bijbaantje zie ik niet meteen zitten, mede omdat ik vrijgesteld ben van de arbeidsmarkt en dit dus in principe niet mag. Ik ben er wel over na aan't denken om eens te beginnen met "start 2 run" ofzo en langzaam wat fysiek op te bouwen..

Alvast al bedankt voor de goede raad..

Gewoon een goede whiskey pakken!

1 of 2 of 3 of 4 ... flessen.

Hup, naar buiten en beginnen met hardlopen. En als je vrijgesteld bent van de arbeidsmarkt kun je altijd nog vrijwilligerswerk doen bij een jongerencentrum, een dierentuin of een bejaardentehuis. Zoek maatschappelijk werkers op waar je over dit soort dingen kunt praten.

Je hebt al een keer een terugval gehad, je weet hoe slecht het is, dat is al een reden om het te gaan voorkomen.

[Akhlys]

Ja, want drank is natuurlijk altijd de beste oplossing voor iemand die een verleden heeft met alcoholmisbruik.. Goeie opmerking, echt...

Akhlys schreef:

Ja, want drank is natuurlijk altijd de beste oplossing voor iemand die een verleden heeft met alcoholmisbruik.. Goeie opmerking, echt...

Dankje!

[Gary Brown]

Ga jij nou maar lekker naar je schildpadden soap kijken, hè?

Gary Brown schreef:

Ga jij nou maar lekker naar je schildpadden soap kijken, hè?

Een soap?

[Gary Brown]

Michelangelo schreef:

Een soap?

Ja je weet wel Soap McTavish van Modern Warfare 2?

Het is echt kut als je je eenzaam voelt. Dat heb ik inderdaad ook lang gehad. En nog steeds wel, maar mijn ouders staan altijd voor me klaar, dus echt eenzaam kan ik het gelukkig ook niet noemen .

Het is denk ik echt belangrijk om aan te geven dat je je nieuwe medicatie niet gebruikt. Je arts denkt namelijk dat je dat wel gebruikt, dus dat is wel belangrijk om te weten voor hem/haar, zoals Sarah al zei.

In hoeverre weten je ouders bijvoorbeeld hier vanaf? Zijn er mensen die wel dicht bij je staan? (Niet mensen waar je mee praat, maar die gewoon dicht bij je staan ).

Jij bent de enige die je leven kunt veranderen. In je posts lees ik een hoop zelfmedelijden en ik denk dat je daar eerst vanaf moet. Ja, het is kut, en ja, handig is anders, en ja, er zijn mensen die het allemaal beter geregeld hebben als jij. Maar dat is allemaal niet erg, zolang je maar ziet wat er leuk is aan je eigen leven. Op het moment vindt je niks leuk aan je eigen leven, maar daar kunnen wij niks aan veranderen. Probeer om biuten te komen. Dwing jezelf om elke dag minstens een half uur buiten in beweging (dat kan ook inhouden dat je zestig rondjes door je wijk loopt, als je maar in beweging bent) te zijn. Schrijf elke avond voordat je gaat slapen drie dingen op die je mooi/fijn/prettig/goed van jezelf vond.
Mijn arts heeft me vertelt dat (teveel) alcohol het effect van antidepressive verandert (hij zei dat je dan waarschijnlijk alleen maar depressiever wordt, of dat echt zo is, laat ik in het midden, maar het heeft mij van de alcohol afgehouden toen ik aan de DA zat). Dus stop óf helemaal met al je medicatie, of stop met drinken en neem de nieuwe medicatie in. Ga in godsnaam naar de HA met de vraag of hij je wil doorverwijzen naar een psych, alleen pillen helpen niet.

Verder zeg je dat je zo realistisch mogelijk probeert te zijn, maar meteen daarna zeg je dat je 'daardoor geen licht in de duisternis ziet'. Dan ben je óf scheel, óf niet realistisch. Er is echt wel licht in de duisternis, je moet het wel zien. En dat zie jij op het moment niet. Dat is logisch, maar door jezelf zielig te vinden, word he tniet beter. Net zo min door jezelf op te sluiten op je kamer met drank. Kom uit die kamer ga naar buiten, zorg voor beweging, ga vrijwilligerswerk doen in het asiel, ga een ander eopleiding volgen, loop hard, train voor de vierdaagse. Whatever. Maar zorg in godsnaam dat je bezig bent met andere dingen dan jezelf en hoe zielig je wel niet bent.

[Edelweiss]

GA IETS DOEN

ga sporten, lezen, je kamer opnieuw verven, de boel opnieuw inrichten, school natuurlijk, neem een huisdier, verander je kapsel, koop andere kleren, blijf van het bier af, zoek een hobby, kies iets NIEUWS!

blijf niet teveel in het oude hangen en kies iets van de bovenstaande dingen

Sarah schreef:

Dus samenvattend had je 6 jaar geleden een vriendin, en toen het uitging raakte je erg depressief, en daar kwam je niet goed uit, waarna je een periode van marihuana- en alcoholmisbruik had; nu had je sinds een paar maanden weer een vriendin, maar dat is sinds een week uit, al zie je haar nog wel dagelijks, en daardoor voel je je weer erg depressief, en ben je bent bang dat je weer niet goed uit de depressie komt, maar je gebruikt liever geen medicatie.

Dankjewel, srsly.


En je moet inderdaad van je kamertje af komen en wat gaan doen. Geen ja maar depressie, geen ja maar het is uit, geen ja maar. Voelt niet altijd prettig maar je bent trots op jezelf als je het doet.

oftewel: grow some balls

[Pensionante]

Wow dit verhaal lijkt op een aantal stukken wel heel erg op op iemand die ik ken. Woon jij toevallig in Soest?

[arPos]

bitches they come they go...
het voornaamste probleem is dat meiden niet weten wat ze willen.


Verder is er met jou een probleem, namelijk "verwachtingen" jup, die zijn te hoog...
ik zeg altijd: verwacht het ergste dan kan het alleen maar meevallen en plan weinig want plannen vallen in het water.

[MisSunshine]

Je zegt steeds dat alles mislukt.. Maar, kijk eens naar de dingen die je wel hebt! Je bent 3 keer een toffe meid tegen gekomen, het is misschien niet goed afgelopen, maar je hebt er wel dingen van kunnen leren.
Ook heb je een diploma!
Verder heb je een groep vrienden, met wie je lekker naar muziek kunt luisteren en kunt gaan stappen. Wie weet heb je wel een mooie kamer en woon je vlak bij een parkje. Daarnaast zit je nu in een geweldig seizoen van het jaar, de lente. In het warmste land van Europa (op dit moment..).

Je kunt bekijken wat je niet hebt, en dat is op dit moment het meest je zelfvertrouwen. Het is denk ik heel lastig om die oude dingen te doorbreken, maar je weet donders goed wat er gaat gebeuren als je dat niet doet. Daar ben je bang voor, wat niet hoeft! Je leeft immers vandaag, en ook vandaag kun je al een stap in de goede richting zetten.
Sporten, werken en alles kan een grote stap voor je zijn. Als ik iets moest bedenken voor je, zou ik zeggen: probeer iets kleins te doen wat je leuk vind. Iets waarvan je kunt genieten. Dit kan zijn: iets lekkers kopen bij de supermarkt (in dit geval geen alcohol, drugs o.i.d.). Een lekker gerecht, een hapje, iets. Koop een leuk, vrolijk tijdschrift, iets wat je interessant vind. Ga dit lekker lezen, kijk een leuke serie of een toffe film. Ga daarna heerlijk douchen en ga, voordat je gaat slapen bedenken wat je WEL hebt! Dit zodat je met een blij gevoel in slaap kunt vallen. Natuurlijk kun je het ook groter aanpakken, start to run of breng des noods wat oud afval weg. Dit zodat je een gevoel van voldoening krijgt. Probeer dat 'gat' te vullen met hoop, niet mer frustratie.
Wat achter je ligt, kun je niet meer veranderen. Je bent vast een leuke jongen! 3 meiden . Wees blij dat ze eerlijk tegen je waren! Succes, je kan het!