[Columnwedstrijd] Pijn is fijn

Nederland is een fijn land en in vergelijking met andere landen ook vrij vreedzaam. Ik ben in ieder geval nog nooit in elkaar gemept, mishandeld of gemarteld. Ook is het in ons nederige landje niet toegestaan om in gevaarlijke wapens of martelwerktuigen te handelen. Alle pijnbanken en duimschroeven van vroegere tijden staan veilig achter slot en grendel in het museum. Niemand in Nederland hoeft nog bang te zijn om pijn te lijden.

Helaas blijkt deze bovenstaande theorie niet geheel juist te zijn. Er wordt in Nederland wel degelijk in martelwerktuigen gehandeld. En sinds vandaag ben ik de trotse eigenaar van één daarvan: Het epileer apparaat.

Morgen vertrek ik naar het verre spanje en natuurlijk wil ik op mijn charmantst op het strand kunnen paraderen. Stel je voor dat ik DE Don Juan van mijn leven tegen ga komen. Dit kan echter niet als je benen net zo behaard zijn als de verschrikkelijke sneeuwman. Elke dag scheren zag ik ook niet echt zitten, dus er bleef maar één optie over. Pijn lijden.

Het apparaatje zelf is nogal misleidend. Het ziet er alles behalve gevaarlijk en pijnlijk uit en ook de naam van het apparaat (epilady supersoft) geeft geen enkele blijk van de terreur dat het geval kan aanrichten.

Natuurlijk liet ik mij niet kennen, want ik ben immers een heel stoer wijf die al vol zit met piercings en zelfs een tattoo heeft. Ik wilde me niet bang laten maken door iets wat er zo meisjesachtig en truttig uit ziet. Ik had echter wel al van verschillende dames gehoord dat het epileren niet geheel pijnloos is. Gewapend met een koelblok uit de vriezer en keiharde muziek uit mijn stereo begon ik aan mijn ontharingsavontuur. Terwijl de schreeuwen van Dimmu Borgir door mijn huis galmden, kreeg ik ineens de drang om hen te vergezellen en een prachtig duet met ze te zingen.

RAAAAAAAAH%$#^&!*#^!@. GODNONDEJU!!!

Het voelde alsof ik met mijn been in het prikkeldraad en schrikdraad tegelijk was gevallen, daarna om de beurt op een kwal en een stekelvarken was gaan staan en daarna mijn been in een badje zoutzuur had gedompeld met een vleugje napalm om het af te maken. Maar wie mooi wil zijn moet pijn lijden, hield ik mezelf voor en stug ging ik verder met de zelfkastijding.

Een half uur later was mijn linkerbeen klaar, maar mooier was hij er niet op geworden. Integendeel! M'n been zag er nu uit als een geplukte witte rauwe kippenpoot. En ik moest toegeven dat in vergelijking met dit gedrocht mijn behaarde rechter Yeti been er zelfs nog aantrekkelijker uit zag.

Na het ene been gedaan te hebben, gunde ik mezelf pauze. En een lekker glas bier, en nog één, en nog één. Misschien dat na het moed indrinken het beter gaat. Of ik zet mezelf erdoorheen en doe mijn rechterbeen ook, of ik zal deze vakantie met één Yetibeen en één kippenpoot rondlopen.

En wat het worden zal? Don Juan zal het weten...