We konden het niet weten.

Ik zal het in stukjes posten, aangezien het in totaal 4.5 pagina is en ik niet zeker weet of er überhaupt interesse is voor een vervolg . Niet recentelijk geschreven, maar wel nog nooit gepost.

“Dit kun je niet maken, niet nu nog!” Zijn ogen spuwde vuur en hij greep me bij mijn keel. “Laat me los, ga weg!” Ik schreeuwde naar hem, in de hoop de aandacht van mijn omgeving te trekken. Het was rustig buiten. Terwijl de schemering zich voortzette, probeerde ik me uit de greep van mijn toekomstige man los te maken. “Ik vermoord je!” Hij schreeuwde naar me, wetend dat de enkeling die het zou horen, toch niet in zou grijpen. Ik begon te huilen, bang dat Leander zijn woorden in daden zou omzetten. Hij was er toe in staat, mijn vele blauwe plekken waren daar het bewijs van. Hij kneep mijn keel dicht, steeds een beetje verder. Ik kon niet veel meer uitbrengen dan een zacht: “Alsjeblieft, doe me niets,” maar Leander was te kwaad om nog naar me te luisteren. Ik voelde hoe mijn lichaam naar adem snakte. “Laat haar los!” Van schrik liet hij los en werd ik bevrijd uit mijn benarde positie. Leander keek op, ik haalde weer adem en keek toen ook. Een jongeman, –ik schat hem niet ouder dan twintig- stond op enkele meters afstand vanwaar ik lag. Leander, eerst sprakeloos, maar toen furieus keek de jongeman aan. “Hoe haal je het in je hoofd om je met mijn zaken te bemoeien!” Hij balde zijn vuisten. Vanuit de verte zag ik nog iemand anders naderen. Toen ook hij gearriveerd was, sprak deze jongeling, die zich voorstelde als Alexius: “Wanneer je met hem vecht, vecht je met mij”. Ik krabbelde op en begaf me geruisloos een stuk naar achter, vanwaar ik veilig was voor Leanders agressie. Pas toen kon ik de jongeman die mij gered had eens goed in mijn opnemen. Zijn gezicht was wat ingevallen. Zijn huid was gebruind, zijn haren waren lang. Ik was op slag verliefd toen ik zijn handen zag, die zich met een vloeiende beweging voor zijn lichaam bewogen, om de stoot van Leander af te weren. Nu zag ik van alle kanten mensen toesnellen, die me zo-even met een gerust hart hadden willen laten sterven. Allemaal hielden zijn hun adem in, wachtend tot dit schouwspel afgelopen zou zijn. Van mij mocht het zo blijven. Mijn redder was gekomen.”

[SiemdeCyper]

Hm, ik vind het nog niet echt geweldig. Maar ik heb meer leeswerk nodig om zinnig commentaar te geven. Dus post maar.

Ze keek me aan, hopend dat ik haar zou begrijpen. Dat ik iets zou zeggen, iets wat haar actie zou rechtvaardigen. Een enkel woord dat haar zou genezen van haar immens grote schuldgevoel. “Spreek en ik zal gezond worden”, smeekte ze me zonder stem. Ik wilde niet spreken. Mijn ogen schoten vuur en de haat in me laaide op. Ik wilde haar pijnigen, doden. Ze had het récht niet. Tot in het diepst van mijn ziel voelde ik de pijn, maar ogenschijnlijk kalm bleef ik zitten. Blijkbaar viel mijn reactie haar mee, want Afre vervolgde haar verhaal.

“De jongeman die als tweede was gekomen, Alexius, hield zijn woord en samen probeerden ze Leander te verslaan. Zoals niet alleen ik had ondervonden, was Leander een ware vechter. Waar anderen groot worden op liefde, had hij al van jongs af aan geleerd om niemand te vertrouwen. Niemand, behalve zijn vuisten. Mijn redder staakte het gevecht een enkel ogenblik, staarde naar de grote menigte die plotsklaps om hen heen was ontstaan. “Ga heen, jullie dwazen, ga weg voordat ik een misdaad tegen jullie bega!” Het merendeel van de mensen was blijkbaar zo onder de indruk van zijn vechtkunsten, dat ze zich uit de voeten maakten. Meestal geschokt, een enkeling was blij. Ik behoorde tot die laatste groep, net zoals ik tot de minderheid behoorde die achterbleef.”

“Waarom deed je dat toch, oh..Afre, wat was het toch dat je dreef om zover te gaan!” Ik keek haar aan, nu meer gekwetst dan kwaad. “Was het hier maar bij gebleven…” Ze klonk vol spijt. “Iemand eenvoudigweg liefhebben is geen misdaad, Idris” Ze had gelijk. Het liefhebben zelf was geen misdaad, behalve dan dat ze haar liefde toonde aan de enige die ik ooit had bemind. Andreas was van mij, en Afre wist dat. Ik heb om hem gebeden, op mijn blote knieën heb ik gesmeekt dat hij mij net zo zou beminnen als dat ik hem had bemind vanaf het moment dat onze ogen elkaar hadden geraakt. Hij had mooie, bruine amandelvormige ogen en een Goddelijk lijf. Het was moeilijk niet van hem te houden, van mijn lieve, perfecte Andreas. Hij had mijn hart en ja, uiteindelijk kreeg ik ook het zijne. Totdat zij, Afre, mij de enige kans op geluk ontnam. Andreas werd van haar.

“Voor mijn ogen zag ik wat er zich vervolgens afspeelde. Andreas, voor mij toen nog slechts bekend als ‘mijn Redder’ was gestuurd door God, mijn gebeden werden verhoord. Nooit had ik echter gebeden om datgene wat er toen gebeurde. Leander, te zwak om beide mannen aan te kunnen, lag op zijn rug. Verslagen, niet meer in staat om iets te doen. Op dat ene kleine moment waarop Andreas zijn aandacht liet verslappen en mijn ogen zocht, zag Leander kans om Andreas opnieuw aan te vallen, ditmaal met alle kracht die hij nog in zich had. Op dat moment voelde ik hoe Hemel en Aarde zich bewogen en zag ik Andreas inzakken. Uitzinnig van woede greep ik het eerste wat binnen mijn handbereik lag – een stok – en haalde ik uit. Leander zakte langzaam in. En ik met hem…

Ik staarde haar aan. Hoewel ik het verhaal kende, maakte haar gedetailleerde beschrijving dat ik me miserabel voelde. Nu overheerste medelijden, hoewel het mijn wereld deed draaien toen ze vertelde over het eerste oogcontact met mijn ware liefde, die zij als de hare zag. “Ik dacht dat hij dood was, Andreas…” Mompelde ze. Ik wilde haar troosten, haar schuldgevoel ontnemen en tegelijkertijd haar vertellen dat ze het juiste had gedaan. “Hij was toch ook slecht! Hij mishandelde je en wilde je vermoorden, verdiende hij de dood dan niet?” Ik keek haar aan. De twijfel laaide in haar op en ze zei: “Ik weet het niet. Misschien was het wel wat God van mij verlangde, als offer, omdat hij me Andreas gaf.” “Auw…” dacht ik. God had Andreas aan mij gegeven. Ik wilde God vervloeken, schreeuwen dat het niet eerlijk was, maar opnieuw zweeg ik. Was Afre niet simpelweg een meisje dat te vroeg vrouw geworden was door wat zij had meegemaakt? Had zij Andreas niet gekregen, simpelweg door haar bewijs van geloof in God? “En ik dan?” Vroeg een stemmetje binnenin mij. “Idris, ik wilde dat alles anders was,” zei Afre tegen me. Ik strekte mijn hand naar haar uit, maar ze dook ineen. Het was alsof de wereld overstroomde.

Zo heb je wat meer om te lezen

[SiemdeCyper]

Merci doe ik nog wel even zometeen, ik up hem alvast dat ook meer mensen de moeite nemen om het te lezen (er zijn al 3 verhalen waar geen enkel commentaar op komt!)

[I C U]

Simoen schreef op 06-09-2006 @ 13:17 :
Merci doe ik nog wel even zometeen, ik up hem alvast dat ook meer mensen de moeite nemen om het te lezen (er zijn al 3 verhalen waar geen enkel commentaar op komt!)

Ik schaam me. Maar: ik heb gereageerd!

OT: Ik vind de opbouw van het verhaal erg goed. Ik had in het begin niet door dat het een zogenaamd verteld verhaal was, dus je tweede post veroorzaakte wat verwarring. Maar, slim als ik soms kan zijn, had ik het toch nog vrij snel door

Ik kan verder weinig commentaar geven, zie zo op het eerste gezicht geen verbeterpuntjes (hoewel die er ongetwijfeld zijn, zoals overal...). Het verhaal boeit me, ik zou gerust meer willen lezen