Wegrennen van hem (verhaal)

[A loved one]

Het eerste wat ik voelde was een stekende pijn. Het was mijn buik, hij had het weer gedaan. Zonder ook maar enig gevoel durfde hij me pijn te doen, zonder enige schaamte, of spijt. Kon hij me dat maar leren. Dan wist ik wel wie ik pijn zou doen.
Ik keek om me heen. Ik lag weer op het bekende houten bed, waar ik al een paar uur lag. Ik probeerde me om te draaien en tot mijn verbazing had hij me niet vastgebonden aan de spijlen van het bed. Hij lag naast me. Zijn ogen waren gesloten en zijn gemene grijns was al enigszins verdwenen. Zou hij slapen? Ik probeerde mijn adem in te houden zodat ik kon horen of de zijne regelmatig was, maar ik raakte in paniek en hapte naar adem. God nee, niet nu...
Toen mijn ademhaling weer een beetje normaal was, besefte ik dat hij wel moest slapen. Hij had zich nooit zo lang stil kunnen houden. Hij moest wel slapen. Hij was aan het slapen! Ik voelde enorme opluchting door mijn buik naar boven komen en ik begon bijna hardop te lachen. Als hij sliep kon ik proberen om weg te komen...
Ik draaide me weer op mijn rug en sloeg de deken voorzichtig weg. God, als hij maar niet wakker werd... Ik sloeg mijn benen bijna in slow-motion over het bed. Het kraakte zo hard dat hij het wel had moeten horen, maar tegen alle verwachting in sliep hij gewoon verder. Ik veegde wat tranen van angst weg en stond voorzichtig op. De vloerbedekking voelde zacht onder mijn voeten. Ik stond nu naast het bed en keek snel naar hem. Zijn ademhaling werd iets sneller. Dat werd het altijd als hij wakker werd. Hij ging nu wakker worden, of in elk geval binnen vijf minuten. Dat was altijd zo, nu kon toch geen uitzondering zijn?!
In paniek zocht ik naar mijn kleren. Het enige wat hij mij nog had gegeven was zo´n dun zijden jurkje. Het was nog van zijn vrouw geweest, ik huiverde elke keer als ik het aan moest doen. In een hoek zag ik mijn broek, shirt en schoenen. Ik sloop er naartoe met een half oog op hem. Ik dacht even na. Ik kon het toch niet maken om in dat jurkje weg te gaan? Het was het enige wat hij nog van haar had. En bovendien kon ik niet in dat jurkje naar buiten gaan, toch? Ik trok mijn broek aan en gooide het jurkje op de grond. Snel deed ik mijn schoenen aan en keek nog een keer de kamer in. Hoe snel kon ik hier weg? Ik rende iets te snel naar de deur en struikelde over iets op de grond. Met een klap kwam ik neer. Zacht vloekend stond ik weer op en zag hem naast me staan.
Even kon ik geen adem halen. Dit kon niet waar zijn, ik was aan het hallucineren, hij was een psychose, alles maar dit kon niet waar zijn!!
"Wilde je soms weg?" fluisterde hij met gekwetste ogen en een spottend lachje op zijn gezicht. "Nee toch?"
Ik voelde de tranen weer een weg vinden naar mijn kin, en toen hij me weer op het bed legde naar mijn oren. Mijn poging was weer mislukt. En hij begon weer.

Love

[murwari]

whaah tis echt gaaf geschreven
tgeeft een kei goed beeld weer
en theeft wel wat speciaals
toch ook

dikke kuzz
murwari

[halve gare]

o mooi...
echt gaaf geschreven je leeft echt mee met de gene!

[A loved one]

Bedankt

Love

[stroopwafel]

je krijgt echt een duidelijk beeld zonder veel details
prachtig(kon ff geen ander woord bedenken )

[A loved one]

stroopwafel schreef:
je krijgt echt een duidelijk beeld zonder veel details
prachtig(kon ff geen ander woord bedenken )

Thanks!

Love

[stroopwafel]

A loved one schreef:
Thanks!

Love

geen dank

[Eva*]

Goed geschreven, ik voelde zelf ook helemaal de spanning toen het mogelijk was dat hij wakker zou worden.
Ik had het einde ook niet zo verwacht, ik verwachtte een goede afloop, maar dit verhaal is niet zo doorsnee.