Oud 04-05-2002, 15:39
epsie
epsie is offline
Weer heb ik dat onbeschrijfelijke gevoel dat mijn hart sneller doet slaan en het tempo van mijn ademhaling opdrijft.
Raar hoe ik dat telkens weer heb. Vreemd hoe ik dan telkens weer naar mijn schrijftafel getrokken word. Een soort van onweerstaanbare aantrekking.
Last heb ik er niet van. Mijn vader heeft me steeds gezegd dat er niets beter is dan je gedachten op papier zetten. Dat daat de enige manier was om je gedachten te structureren om zo orde op zaken te stellen.
Dus dat schrijven heb ik wellicht van hem.

De moeilijkheden die ik heb om over mijn verleden te praten heb ik hoogstwaarschijnlijk ook van hem. En als ik me dan echt genoodzaakt voel om mijn verhaal te vertellen, dan kan ik het meestal niet. Dan lukt het niet. Ik wil wel maar alles lijkt tegen te werken, ik krijg geen woord over mijn lippen . Geen woord.
Het enige wat ik dan kan doen is schrijven. Schrijven als een gek.

Ik herinner me die ene dag nog goed.
De dag na die ene nare droom. Die nachtmerrie en het gevoel dat ik daarna had toen ik besefte dat ik dit niet gedroomd had maar dat het allemaal echt gebeurd was. Het was gewoon veel te lang geleden. Ik was het vergeten, ik wist toen overigens ook niet dat dat alles fout was geweest. Ik wou het vertellen, o, ik wou niets liever maar kon niet. Mijn lippen bleven op elkaar gekleefd en ik kon geen woord uitbrengen. Dat is waarschijnlijk ook de eerste keer geweest dat ik merkte dat ik via schrijven mijn gevoelens wel durfde confronteren. Dat ik wel in staat was mijn diepste emoties onder woorden te brengen, waar ik van dacht dat wel nooit te kunnen.

Ik zat in de keuken. We hadden net gedaan met eten, het was een zaterdagavond en ik was al de hele dag verward geweest. Al meerdere malen had mijn moeder me gevraagd of er iets scheelde maar telkens zei ik neen. Ik wou toen niets liever dan ja zeggen en mijn hartje luchten maar dat was onmogelijk. Dat was onbegonnen werk. Waar zou ik in godsnaam de woorden vandaan halen om te zeggen wat ik voelde ?
Weer vroeg ze me wat er aan de hand was. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ze bleef aandringen en zei dat ik haar alles kon vertellen. Alles.
En ik wist wel dat ze er altijd voor me zou staan maar ik kon gewoon niet. Ik kon niet. Ik wou haar zo graag vertellen over mijn droom, over de werkelijkheid en over het besef dat dat alles fout was geweest. Ik deed mijn mond wel open maar er kwam geen geluid uit ? Niets.
Ik vond er niets beter op dan een blad papier te nemen en alles neer te pennen.
Ik heb een kwartier aan een stuk geschreven en wist niet wat me overkwam. Mijn moeder en zus staarden mij aan alsof ik bezeten was. En dat was ik ook. Ik was bezeten door mijn pen. Het enige medium om me uit te drukken. Om mezelf bloot te geven aan degenen die van me houden. Aan degenen waar ik van hou.

Ik tekende de brief, gaf hem aan mijn moeder en bleef staan. Ze vouwde hem open en las. Af en toe keek ze op en staarde ze me met ogen vol ongeloof aan, dan las ze voort. Ik wist dat hierop een gesprek zou volgen waar ik zou moeten praten. Waar ik niet zou kunnen praten.
Ik vluchtte naar boven en barstte in tranen uit.
Langs de ene kant voelde ik een last van mijn schouders vallen. Nu wist ze het ook. Maar langs de andere kant was ik bang. Bang voor de reactie, bang dat ze me niet zouden geloven. Bang dat ze zouden denken dat ik loog. Wat ik hen overigens niet kwalijk zou genomen hebben. Ze wistenn immers niet wat er in me omging en in die tijd loog ik veel. Vooral over mijn gevoelens. Mijn echte gevoelens kon ik niet tonen dus ik moest er wel over liegen.

Ik hoorde mijn moeder de trap opkomen. Traag maar zelfzeker. Ik zat muisstil op mijn bed te wachten op wat komen ging. Ze opende de deur, keek me aan en ging naast me op het bed zitten.
Dat is, zover ik me kan herinneren, de enige keer geweest dat zelfs mijn moeder sprakeloos was. En daar had ik geen erg in.
Soms zeggen stiltes veel meer dan woorden en dat was zo’n stilte.
Ze nam me vast en ook zij begon nu te huilen. En door haar huilen wist ik dat dit goed zat. Wist ik dat ze exact wist hoe ik me voelde. Dat was de eerste keer dat ik het gevoel had dat iemand me echt begreep.
En dat gevoel van begrepen worden had ik nog nooit meegemaakt.
Sindsdien schrijf ik alles neer. Alles wat in me omgaat zet ik ooit wel eens op papier. Maar ik dwing me er niet toe. Het komt er vanzelf wel uit. En als ik de dingen vaak genoeg heb geschreven ben ik zelfs in staat om de woorden uit te spreken, om mijn verhaal aan iemand te vertellen.

Nog steeds heb ik moeilijkheden met het vertellen wat er toen is gebeurt. Wanneer het exact was weet ik niet meer. Ik weet dat we nog in Bosvoorde woonden, dus dat ik jonger was dan vijf jaar.
We waren bij opa op bezoek. Gebeurde wel vaker maar die keer was anders. Anders dan anders.
Ik ging ook vaak langs bij opa’s buren, Gabby en Cornelius. Leuke mensen, vooral bij Gabby was ik graag. Die dag klom ik over de draad zoals ik altijd deed en ging ook eens « hallo » zeggen bij Cornelius en Gabby.
Toen ik binnenkwam zei Cornelius dat Gabby niet thuis was. Ze was naar de winkel ofzo, maar ik kon wachten als ik wou. Ze kon elk moment terugkomen.
Dus wachtte ik.
Cornelius vroeg me mee naar de slaapkamer. Ik herinner me dat hij iets zei over naar eitjes kijken. Hij ging kijken of ik nog geen eitjes had gelegd.
Ik volgde, niet goed wetend wat hij net bedoelde.
Hij trok mijn slipje naar beneden en legde me neer op het bed. Ik herinner me het plafond nog. Gebroken wit met in de rechter bovenhoek een grote barst die doorliep tot in de linker bovenhoek.
Hij zei dat ik nog geen eitjes had gelegd en dat Gabby elk moment kon terug komen. Hij zette me recht, trok mijn broekje weer naar boven en bood me iets te drinken aan. Ik zei dat ik niets hoefde en daarop volgde een doodse stilte.
Even later zei hij dat ik nu misschien wel al eitjes had gelegd en dat we beter eens zouden gaan kijken. Weer bracht hij me naar de slaapkamer, trok hij mijn broekje naar beneden, legde hij me op het bed en keek hij. Hij wou zeker zijn dus ging hij met zijn vinger in mij. Een raar gevoel, zeker als min zesjarige.
Hij bracht zijn hoofd dichterbij en begon me te likken. Ik herinner me dat ik dat alles behalve een aangenaam gevoel vond maar ja, wat moest gebeuren moest gebeuren. Dus ik bleef kalm liggen. En onderging het onderzoek.
Opeens sprong hij recht als betrapt, heiste me van het bed terug in mijn broekje, hielp me terug over de draad waar ik over was geklommen en hij zei dat ik moest doorgaan, want mijn opa riep.
Inderdaad. Mijn opa had geroepen dat ik naar binnen moest komen voor een stukje taart. Mijn oma is een kei in het bakken van lekkere taart dus al snel liep ik naar binnen, niet beseffend wat er net gebeurd was. Niet wetende dat het niet normaal was geweest. Wat wil je, ik was te jong.

Dit heb ik twee maal beleefd.
Bovenstaande was het echte verhaal. Maar in mijn droom beleefde ik het helemaal weer opnieuw. Toen was ik net elf geworden en wist dat wat toen gebeurd was, niet had mogen gebeuren. Dat dat fout was.

Nu wens ik soms dat ik me nooit bewust was geworden van die ene dag, van die ene gebeurtenis. Ik wens dat ik nooit had geweten wa er toen was gebeurd, dan zou ik er nu ook niet meer aan denken.

Soms wanneer ik in bed lig met mijn vriend denk ik aan hem. Aan Cornelius en lijkt het alsof de handen van mijn vriendje branden zoals Cornelius’ handen indertijd deden.
Maar wanneer ik mijn ogen dan open voel ik me veilig. Maar dat vreemde gevoel blijft wel even nasudderen. En ik lijk er niet vanaf te kunnen, en windt me dan nog meer op over het feit of mijn vriend het zou merken dat er iets scheelde of niet. Want vertellen zou ik niet kunnen en hij zou dan toch vol onbegrip zitten staren naar mijn trillende lichaam en mijn ogen vol pijn.


dit is een schrijfseltje van me, zeg me wat je ervan vindt.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 04-05-2002, 16:02
Aurora
Avatar van Aurora
Aurora is offline
Zeer mooi geschreven! Een van de weinige verhalen hier die ik helemaal aflees.

Ik vind alleen de laatste zin wat minder, ik weet niet waarom... maar iig : heel mooi!
__________________
what a lovely day to shape your dreams
Met citaat reageren
Oud 04-05-2002, 23:05
stroopwafel
Avatar van stroopwafel
stroopwafel is offline
Citaat:
bloem schreef:

Ik vind alleen de laatste zin wat minder, ik weet niet waarom...
vin de laatste zin wel mooi

en de rest van het verhaal ook
__________________
de havenmeester is ook niet perfect, maar zolang de worst vliegt, heerst de bloemkool de wereld..
Met citaat reageren
Oud 05-05-2002, 10:56
lady of the dark
Avatar van lady of the dark
lady of the dark is offline
mooi, is het waar gebeurd?
__________________
Ik Heb Gelijk!!!
Met citaat reageren
Oud 05-05-2002, 12:40
Verwijderd
Heel mooi... Heb hem helemaal afgelezen, wat ik niet vaak doe
Met citaat reageren
Oud 05-05-2002, 23:12
epsie
epsie is offline
Citaat:
lady of the dark schreef:
mooi, is het waar gebeurd?
op zich vind ik dat dat niet uitmaakt. Maar neen, het is niet waargebeurd. Enkel geïnspireerd op de actualiteit...
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 09:30.