Bedankt voor je reactie CSN
.
Je hebt gelijk dat ik ervoor zou moeten zorgen dat er mensen zijn waar ik op terug kan vallen en waaraan ik kan zeggen of het wel of niet goed gaat. Wanneer het echt niet goed gaat probeer ik ook wel juist contact te maken met mensen, omdat ik weet dat ik me achteraf dan zoveel beter voel. Maar ik durf nooit werkelijk te zeggen wat ik denk en wil. Omdat ik vaak het idee heb dat ik raar ben en ik zo graag gewoon over wil komen. En daardoor ook steeds minder makkelijk werkelijk contact maak.
Veel mensen die ik ken schijnen zo goed te weten hoe ze met mensen om moeten gaan. Weten wat ze wanneer moeten zeggen en lijken zo goed in het leven te passen (al weet ik ook wel dat iedereen zijn of haar eigen problemen heeft). Terwijl ik om te beginnen al niet eens weet hoe ik mensen moet begroeten, wat ik moet zeggen enzovoorts. Het is ook weer niet zo dat ik hierdoor niks zeg, maar wel dat ik achteraf heel erg vaak heb van, hoe kon ik dat nou zeggen, wat heb ik nou weer gedaan en me daar dan het liefst nooit meer zou vertonen.
Nu merk ik gewoon aan mezelf dat ik het meest vrolijk wordt van leuke tv-series en zelf het liefst in mijn eentje in het donker wat skeeler of met de hond rondwandel en over mijn leven nadenk. En aan wat ik eigenlijk allemaal tegen iemand zou willen zeggen, maar wat ik in werkelijkheid nooit zou zeggen. Aan wat ik graag met mensen zou willen doen, en wat ik nooit doe.
Oppervlakkig lijk ik vrij normaal, maar veel mensen aan wie ik eerlijker ben dan aan de meesten vinden mij al enigzins vreemd, als ik alles zou zeggen wat ik eigenlijk wil zeggen, als ze alles zouden weten zou ik helemaal vreemd zijn geloof ik.