Niet kunnen huilen in het bijzijn van anderen

Hmm.. beetje moeilijk verhaal dit, weet ook nog niet hoe lang het gaat worden.

Ik voel me op het moment behoorlijk kut, om verschillende redenen. De belangrijkste reden is, dat ik me nutteloos en eenzaam voel (nouja, dat is meer de alomvattende reden, na verschillende gebeurtenissen etc).
Ik heb best veel 'vrienden', maar eigenlijk op het moment geen enkele vriend(in) waar ik altijd op terug kan vallen, waar ik lief en leed mee deel enzo... In elk geval geen vriend(in) waarbij ik het gevoel heb dat ik er altijd terecht kan.
Mijn beste vriend is het afgelopen jaar blijven zitten, zit daarmee niet meer bij mij in de klas en ik heb het idee dat ik dat erger vind dan hijzelf. Hij heeft zijn nieuwe mensen gevonden en heeft het prima naar zijn zin opnieuw in het eerste jaar (voor zover ik weet, dat ik het niet zeker weet zegt ook al iets ) Mijn band met hem is enorm veranderd, ook al spreek ik hem nog steeds zo vaak mogelijk (en dat is best vaak). Ik had, toen ik net heel erg aan het huilen was, dolgraag met hem willen spreken (hij is ook de beste vriend van mijn, sinds maandag, exvriend) over van alles en nog wat, maar ik durfde hem niet te bellen. Waarom weet ik niet precies. Ik denk omdat ik er toch al zeker van ben dat hij andere mensen op bezoek heeft en daarnaast ben ik bang dat ik de confrontatie niet aandurf.

Nouja, en zo zijn er nog talloze dingen die me dwarszitten de laatste tijd. Ik heb er in elk geval zojuist een hele tijd om moeten huilen. Ik had dat de afgelopen dagen al veel vaker willen doen. Ook toen een vriendin van me die bij me in de klas zit, me dinsdagochtend kwam omhelzen en erbij zei 'dat ze me nooit meer los liet' omdat ze wist dat ik me niet zo goed voelde. Superlief! Ik had toen dolgraag willen huilen, maar ik kon het gewoon niet. Ik kan niet huilen in het bijzijn van anderen.
Dus wat doe ik... ik huil in mijn eentje op mijn kamer, stel me voor dat er een goede vriend(in) aanwezig is waartegen ik vervolgens mijn hele verhaal vertel (en dat doe ik dan ook echt, tegen het niets dus eigenlijk). Daar word ik ook verdrietig van, dat ik daar zo zielig tegen niemand zit te praten en dat vertel ik er ook bij en vervolgens bezef dat ik tegen 'niemand' vertel dat ik er zo verdrietig van word dat ik mijn verhaal tegen 'niemand' vertel (en zo kun je door blijven gaan, ik hoop dat het nog te volgen is).

Nouja, mijn grootste probleem is dus: ik kan niet huilen bij iemand, terwijl ik dat wel dolgraag zou willen.
Ik geloof alleen dat mijn verhaal een beetje onsamenhangend is geworden. Sorry daarvoor


EDIT:
Ohja, misschien is het handig om er nog even bij te vertellen, is voor mij ook wel iets dat me bezighoudt namelijk... Ik zit op een opleiding waar je nogal vaak met jezelf en je zwakheden geconfronteerd wordt (de drama-academie). Er wordt nogal wat afgejankt bij ons op school, behalve door mij dus...
En mensen zien het zelfs graag dat je je enorm laat gaan, maar ik kan dat dus niet.

[Onbekend]

Waarom wil je zo graag uithuilen bij iemand anders?

tuurlijk lucht het op. Maar dat kan praten alleen al doen. Dus praat over wat je precies voelt waarom hoe je ergens van baalt. En misschien begin je dan vanzelf te huilen of niet

Onbekend schreef op 21-09-2005 @ 22:06 :
Waarom wil je zo graag uithuilen bij iemand anders?

tuurlijk lucht het op. Maar dat kan praten alleen al doen. Dus praat over wat je precies voelt waarom hoe je ergens van baalt. En misschien begin je dan vanzelf te huilen of niet

Ja, opluchting inderdaad.
Punt is dat ik het idee heb dat mensen een verkeerd beeld van mij hebben, en dat komt door mezelf.
Ik lach dingen weg, als ik me kut voel lach ik erom. Ik kan het er wel gewoon open en eerlijk over hebben, maar ondertussen lach ik er een beetje stom bij zodat het lijkt alsof ik het niet erg vind, maar dat vind ik dan dus wel. Ik wil daar heel graag van af, maarja... dat probeer ik dus al een hele tijd en het lukt me niet.

[Morri]

Ik heb hier zelf ook wel last van. Wat je er aan moet doen weet ik dus ook niet, maar je weet iig dat je niet de enige bent..

[*4]

Ik herken dit ook heel erg. Misschien dat je wilt huilen in bij zijn van anderen om aandacht te krijgen? Dat klinkt negatief, maar omdat je je niet uit, en je je eenzaam voelt, wil je ook wel eens dat iemand naar jou om kijkt?

Morri schreef op 22-09-2005 @ 16:02 :
Ik heb hier zelf ook wel last van. Wat je er aan moet doen weet ik dus ook niet, maar je weet iig dat je niet de enige bent..

Dat is ook heel fijn

*4 schreef op 22-09-2005 @ 16:26 :
Ik herken dit ook heel erg. Misschien dat je wilt huilen in bij zijn van anderen om aandacht te krijgen? Dat klinkt negatief, maar omdat je je niet uit, en je je eenzaam voelt, wil je ook wel eens dat iemand naar jou om kijkt?

Dat zou goed kunnen ja.
In elk geval dat mensen weten wat me bezighoudt, en dat ze me daarin serieus nemen. (want mensen zien mij doorgaans als een vrolijk meisje dat altijd lacht, en nergens mee zit.. wat dus volgens mij niet waar is). En natuurlijk is het fijn om door iemand getroost te kunnen worden.

Ik huil juist alleen in het bijzijn van anderen, alleen huil ik nooit, hoe kutkutkutter ik me ook voel. Ook niet altijd even fijn..

Hmm, misschien heeft het tijd nodig of focus je jezelf teveel op het 'moeten' huilen.
In het bijzijn van anderen huil ik ook niet graag, en heb ook jaren lang bij sommige dingen mezelf 'verboden' te huilen waardoor ik het voor mijn gevoel niet meer kon. Mijn vriend ziet snel genoeg als ik me rot voel en aangezien in geen prater ben (kom iig nooit uit mijn woorden of praat er om heen) probeerde ik het er maar uit te huilen maar dat lukte in het begin ook niet. Steeds vaker lukt het wel, het had gewoon tijd wat nodig.

,

,

MyrnaCatharina schreef op 24-09-2005 @ 16:37 :
Ik herken mijzelf zo goed in jou!! ... Dat idee dat mensen een verkeerd beeld van je hebben, dat heb ik ook. Maar eigenlijk zit dat gewoon in je eigen hoofd. Mij is het nog steeds niet gelukt, om daar goed mee op te gaan.
Wanneer ik mij klote voel, dan probeer ik altijd heel vrolijk te doen (soms te vrolijk), en dan ga ik lachen om de domste dingen, maar eigenlijk is dat gewoon lachen als een boer met kiespijn.
Als je je kut voelt, kan het handig zijn als je met iemand kan praten. Ik heb dit jaar (ben net begonnen met het nieuwe schooljaar) een hele lieve mentrix. Ze is echt een schat, en eigenlijk heb ik meteen de eerste stap gezet, en ben ik met haar gaan praten. En weet je het lucht echt op. Er valt gewoon zo'n last van je af.
En je tranen komen vanzelf wel. Ze zullen er toch uitmoeten, want als je ze opkropt blijf je ze met je mee zeulen.

Sterkte!!
kus,
Myrna

Ooh, dat klinkt wel beter dan ja, dat je zo goed met haar kunt praten
Ja, het weglachen is echt mijn grootste probleem. Alsof ik mezelf dan niet serieus neem, ofzo. En zo wordt het voor anderen natuurlijk ook moeilijker om mij serieus te nemen. Ik kan er dus wel over praten, maar het komt altijd anders over dan eigenlijk mijn bedoeling is. En bij mij komen die tranen dan ook nooit, die komen pas als ik alleen op mijn kamertje zit..
Maar ik ga er gewoon aan werken (al weet ik nog niet hoe) En inderdaad, misschien zit zo'n probleem wel meer in je hoofd (het probleem dat ik denk dat ze een verkeerd beeld van me hebben). Nouja, het is ook een beetje ingewikkeld allemaal.
Maar bedankt voor je lieve berichtje!

[hmmmm]

MadameMinke schreef op 24-09-2005 @ 16:52 :
Ooh, dat klinkt wel beter dan ja, dat je zo goed met haar kunt praten
Ja, het weglachen is echt mijn grootste probleem. Alsof ik mezelf dan niet serieus neem, ofzo. En zo wordt het voor anderen natuurlijk ook moeilijker om mij serieus te nemen. Ik kan er dus wel over praten, maar het komt altijd anders over dan eigenlijk mijn bedoeling is. En bij mij komen die tranen dan ook nooit, die komen pas als ik alleen op mijn kamertje zit..
Maar ik ga er gewoon aan werken (al weet ik nog niet hoe) En inderdaad, misschien zit zo'n probleem wel meer in je hoofd (het probleem dat ik denk dat ze een verkeerd beeld van me hebben). Nouja, het is ook een beetje ingewikkeld allemaal.
Maar bedankt voor je lieve berichtje!

Het klinkt een beetje alsof je wel wil, maar je niet durft om je kwetsbaar op te stellen. Als je dingen 'weglacht' betekent dat in mijn ogen dat je niet laat zien wat je er werkelijk van vindt, wat dus ook waarschijnlijk de reden is dat je niet kan huilen. Tranen komen als je hevige emoties eruit laat. Als je die verbergt gebeurd dat dus ook niet.

Mij lijkt het dus slim om jezelf meer open te stellen. Begin gewoon met wat diepgaandere gesprekken met mensen. Vraag wat ze van jou vinden of zeg tegen hen wat jij van ze vindt.
Doe dit dan wel op de 'feedback manier'. Dat houdt in alles goed beargumenteren waarom je het vindt en niet mensen 'aanvallen'.
Dus niet van 'jij bent wel een beetje een zeikerd', maar meer van 'ik vind je erg kritisch omdat je altijd commentaar levert op anderen'. Dan schieten mensen niet in de verdediging (hopelijk).

Ik houd dingen liever altijd een beetje in het midden qua positief/negatief. Ik probeer dus opmerkingen niet echt positief of negatief te laten klinken. Als ik het vervelend vind zeg ik dat natuurlijk wel, maar meestal pas na mijn argumentatie.
Want alles wat negatief is, kan positief zijn en andersom oftwel 'Elk voordel, heb ze nadeel'

Maar heb je bij die opleiding van jou geen feedback oefeningen?

Maargoed als je wat meer te weten komt over elkaar en wat je van elkaar vindt, weet je ook beter wat je aan elkaar hebt en kan je bij iemand misschien wel je gevoelens uiten.

[Morri]

Ik heb ook wel dat als ik me rot voel dat ik wil dat iedereen het ziet omdat ik er graag over wil praten maar dat niet durf. En dan voel ik me nog rotter, omdat ik dan het idee heb dat ik me aanstel, en dan voel ik me nog rotter...

hmmmm schreef op 24-09-2005 @ 19:24 :
Het klinkt een beetje alsof je wel wil, maar je niet durft om je kwetsbaar op te stellen. Als je dingen 'weglacht' betekent dat in mijn ogen dat je niet laat zien wat je er werkelijk van vindt, wat dus ook waarschijnlijk de reden is dat je niet kan huilen. Tranen komen als je hevige emoties eruit laat. Als je die verbergt gebeurd dat dus ook niet.

Mij lijkt het dus slim om jezelf meer open te stellen. Begin gewoon met wat diepgaandere gesprekken met mensen. Vraag wat ze van jou vinden of zeg tegen hen wat jij van ze vindt.
Doe dit dan wel op de 'feedback manier'. Dat houdt in alles goed beargumenteren waarom je het vindt en niet mensen 'aanvallen'.
Dus niet van 'jij bent wel een beetje een zeikerd', maar meer van 'ik vind je erg kritisch omdat je altijd commentaar levert op anderen'. Dan schieten mensen niet in de verdediging (hopelijk).

Ik houd dingen liever altijd een beetje in het midden qua positief/negatief. Ik probeer dus opmerkingen niet echt positief of negatief te laten klinken. Als ik het vervelend vind zeg ik dat natuurlijk wel, maar meestal pas na mijn argumentatie.
Want alles wat negatief is, kan positief zijn en andersom oftwel 'Elk voordel, heb ze nadeel'

Maar heb je bij die opleiding van jou geen feedback oefeningen?

Maargoed als je wat meer te weten komt over elkaar en wat je van elkaar vindt, weet je ook beter wat je aan elkaar hebt en kan je bij iemand misschien wel je gevoelens uiten.

Wat je bovenaan stelt, klinkt bijzonder aannemelijk en kan zeer zeker waar zijn. En vragen als 'Wat vind je van mij?' zouden me misschien wel kunnen helpen ja. Ik zal het eens proberen

Wat betreft dat feedback/kritiek geven... daar heb ik over het algemeen weinig problemen mee.. Ik geef ook op die manier kritiek zoals jij hier beschrijft. Opbouwende kritiek dus, zonder aan te vallen (overigens hebben wij inderdaad vorig jaar een soort van communicatiecursus gehad, maar die was echt heel slecht, we leerden helemaal niks nieuws daar)...
Maar ik weet niet echt of dat feedback geven een onderdeel is van mijn probleem. In principe ben ik ook niet zo slecht in het praten met mensen (voor zover ik weet) maar ik zou me, inderdaad, gewoon meer open moeten stellen.

[Yana]

300% herkenning!

..Ook wat je zei over dat weglachen, jezelf dan eigenlijk niet serieus nemen. Alsof het verhaal wat ik vertel over iemand anders gaat, waardoor ik het dus "verstandelijk" vertel. Die gevoelens komen pas als ik ze toelaat, wat pas is als ik alleen ben.

Had laatst een moeilijk gesprek met iemand die wel ging huilen en tegen mij zei dat ik dat ook wel mocht (emoties zaten hoog maar liet ze niet toe, zeg maar), waarop ik zei "Ik huil wel als je wegbent", om de heel eenvoudige reden dat ik gewoon op dat moment niet kón huilen. Ik blokkeerde mezelf helemaal. Heb er toen een paar dagen mee rondgelopen, vervolgens huilmuziek opgezet en toen echt zó hard gehuild.. En toen zo diep die emoties ervaren. En ergens voelde ik me sterk, dat ik niet huilde waar hij bij was. Maar aan de andere kant, voelde ik me zo intens alleen juist omdat ik ze niet had kunnen delen.

Wat doe je eraan..dat is een goeie vraag. Vaak heb ik het gevoel alsof huilen bij anderen me "zwak" maakt, en dat anderen er eigenlijk niet op zitten te wachten dat ik me zo kwetsbaar. Voorlopig kies ik maar gewoon mn eigen momenten uit om eens lekker uit te huilen, maar echt ideaal is het niet.

Yana schreef op 25-09-2005 @ 14:25 :
300% herkenning!

..Ook wat je zei over dat weglachen, jezelf dan eigenlijk niet serieus nemen. Alsof het verhaal wat ik vertel over iemand anders gaat, waardoor ik het dus "verstandelijk" vertel. Die gevoelens komen pas als ik ze toelaat, wat pas is als ik alleen ben.

Had laatst een moeilijk gesprek met iemand die wel ging huilen en tegen mij zei dat ik dat ook wel mocht (emoties zaten hoog maar liet ze niet toe, zeg maar), waarop ik zei "Ik huil wel als je wegbent", om de heel eenvoudige reden dat ik gewoon op dat moment niet kón huilen. Ik blokkeerde mezelf helemaal. Heb er toen een paar dagen mee rondgelopen, vervolgens huilmuziek opgezet en toen echt zó hard gehuild.. En toen zo diep die emoties ervaren. En ergens voelde ik me sterk, dat ik niet huilde waar hij bij was. Maar aan de andere kant, voelde ik me zo intens alleen juist omdat ik ze niet had kunnen delen.

Wat doe je eraan..dat is een goeie vraag. Vaak heb ik het gevoel alsof huilen bij anderen me "zwak" maakt, en dat anderen er eigenlijk niet op zitten te wachten dat ik me zo kwetsbaar. Voorlopig kies ik maar gewoon mn eigen momenten uit om eens lekker uit te huilen, maar echt ideaal is het niet.

Bij mij van deze kant nu ook 300% herkenning ja.
Dat soort situaties ken ik, en inderdaad, het gevoel dat je erbij beschrijft... komt aardig overeen met de gevoelens van mij.

Mja, lastig inderdaad.