[verhaal] "Io" commentaar, graag :)

[Poziomka]

begin van een verhaal, iets science-fiction achtig...
komaan mensen, commentaar graag

Io geeuwde en krabbelde verveeld enkele lettertekentjes op het lege blad papier. Haar handschrift was nog steeds niets op trots op te zijn- maar toch, ze kón schrijven. Wat op zich al een hele prestatie was.
Schrijven was een zeldzame vaardigheid geworden- heel anders dan enkele honderden jaren geleden, toen iedereen het nog kon. Computers waren allang in de plaats gekomen van boeken, en het schrift was helemaal in vergetelheid geraakt. Toch waren er in de Kolonie nog mensen die konden schrijven- die de lettertekens van vroeger opnieuw hadden leren ontcijferen en ook zelf vormen. Één van hen was Rowenna, Io’s moeder- of liever, de persoon die haar had opgevoed.
Io had allang geen ouders meer- allang, dat wilde zeggen, al elf jaar.
Daarvóór had Io nog ouders gehad- had ze nog frisse lucht kunnen ademen. Had ze nog buiten kunnen spelen.
“Rotkolonie…” mompelde Io, hard tegen de tafel schoppend. De doorzichtige tafelpoot kreunde protesterend.
Io schaamde zich meteen. Dat mocht ze niet zeggen. Het was dankzij de Kolonie dat ze leefde. Dat zíj nog leefden. Dat het hele menselijke ras nog bestond…
“Sorry…” mompelde ze, alsof de tafel haar echt kon horen. Misschien was dat zelfs zo. Tegenwoordig wist je niets meer zeker… Er móesten wel spionnen in de Kolonie zijn. Of niet? Of wel?
Io zuchtte en schudde haar hoofd. Ze was verward.
Iedereen was verward.
En de Kolonie, ja, de Kolonie…
Het was niet, zo besloot Io, dat ze niet van de Kolonie hield. Het was haar thuis geweest gedurende de laatste elf jaar, en ze had zich aangepast aan het leven binnen de muren, onder de grond, met als enige frisse lucht het gezuiverde goedje uit de zuurstoftanks.
Maar het was alleen- ze had ooit gras gekend, planten, bomen. Schaarse planten en bomen, dat wel, maar ze hadden nog bestaan. Io had als vierjarige kleuter nog frisse, nieuwe lucht ingeademd. Nog rivieren gezien. Vervuilde, meestal bijna giftige rivieren, maar toch… Rivíeren…
Misschien was het juist omdat ze nog vrij leven had gekend, dat Io zich soms zo opgesloten voelde in de Kolonie. Ze kende mensen, mensen even oud of ouder dan zij, die in de Kolonie waren geboren. Die amper wisten wat er daarbuiten was. Die nog nooit echte lucht hadden geproefd…
Io’s vriendin Lori was zo iemand. Haar moeder was hoogzwanger geweest toen ze in de Kolonie was getrokken, en haar dochters waren er geboren. Haar dochters, Lori en haar zusje van dertien, Katlyn...
Lori’s vader was twee jaar na Katlyn’s geboorte gestorven. Net als Io’s ouders…
Niet dat Io het enige kind was dat wees was geworden in de Grote Aanval van elf jaar geleden. De Grote Aanval. Ook wel de Bommenstorm genoemd. Hoewel Io wist dat dat volkomen ten onrechte was.
“De Bommenstorm,” zo had Rowenna haar geleerd. “de Bommenstorm had helemaal niets met bommen te maken. De schade werd althans niet aangericht door bommen. De “bommen”, waren gevuld met gas. Dodelijk gas, gas dat zich verspreidde met de lucht. Één snuifje was genoeg om honderden mensen te doden.”
Io knikte tevreden. Zó had Rowenna het gezegd, en niet anders. Ze had het geheugen van haar moeder geërfd, vertelden mensen haar vaak. Haar moeder, Lilith Maisie, was een belangrijke onderzoekster geweest- aan de juiste Zijde, wel te verstaan. Niet zoals anderen…
Io zuchtte opnieuw. Het was zo ingewikkeld allemaal.
Ze smeet haar schrijfstift neer en streek door haar donkerblonde haren.
“Genoeg voor vandaag…” besloot ze toen, en stond op.
Net op het moment dat ze de deur wilde openen, stormde Lori naar binnen, bijna op haar vriendin botsend.
Io lachte. “Ik wilde net naar buiten komen.” verklaarde ze totaal overbodig.
“Maar ik denk dat ik maar binnen blijf.”
Lori knikte, en schudde haar halflange, zwarte haar.
“Goed… Io, moet je horen! De Anderen vallen opnieuw aan! Moeder zegt dat ze het deze keer op de Kolonie gemunt hebben!”
Io schrok op.
“Hoe weet Fiola dat?” vroeg ze scherp. Ze had echt geen nood aan nog meer verwarring.
Lori haalde haar schouders op en streek een lok uit haar gezicht.
“Ik weet het niet. Misschien heeft Suth het haar verteld…”
Suth was de leider van de Kolonie, de aanvoerder van het verzet tegen de Anderen.
“… of misschien wéét ze het gewoon wel…” vulde Lori aan.
Io glimlachte. “Lo, nu moet je niet van iedereen een Veelziener willen maken…”
Lori lachte. Ze was één van de weinigen- zo niet de enige- binnen de Kolonie die de gave van Veelziendheid nog bezat. Het was altijd al een zeldzame gave geweest, maar omdat de meeste Zieners de kant van de Anderen hadden gekozen, was ze nu zeldzamer dan ooit.
“Ze is toch mijn moeder, dus het zou toch kunnen…” protesteerde ze lachend.
Io haalde haar schouders op.
“Anders had ze je vader toch misschien nog kunnen redden…”
Lori’s glimlach verstarde en ze staarde naar de muur.
“Nee, Io. Het Zicht laat zich niet dwingen. Het komt en gaat, ik kan het niet vasthouden.” Plots keek ze recht in Io’s ogen.
“Begrijp je dat niet…?”
Io, verrast om haar vrolijke vriendin zo ernstig te zien, schudde voorzichtig haar hoofd.
“Hoe kan ik dat ook? Ik heb het Zicht niet…”
Plots lachte Lori weer.
“Nee. Jij, Io, ben het mooiste voorbeeld van de nuchtere, wetenschappelijke geest, ongeveer het tegengestelde van de geest van een Zieneres.”
Ze wees naar zichzelf, en Io lachte ook. Het was waar. Zij was zo heel anders dan de chaotische, dromerige, opgewekte Lori, die toch heel intelligent kon zijn als ze wilde…
“Je lijkt heel erg op je moeder, weet je dat?” vervolgde Lori glimlachend.
Io schrok. “Hoe weet je dat? Heb jij mijn moeder dan ooit…”
Lori onderbrak Io’s woordenstroom met een kort gebaar.
“Ik heb haar Gezien.” zei ze toen eenvoudig. “Ik heb een droom over haar gehad. Ze was… een oudere versie van jou. Lilith was mooi.”
Lori klonk alsof ze de twee feiten absoluut niet met elkaar had geassocieerd, en Io grijnsde.
“Dank je.”
Lori staarde haar vriendin verbaasd aan, en begreep toen plots waar die het over had.
“Wat? Oh… ja.”
Lori lachte en stak haar arm door die van haar vriendin.
“Laten we naar buiten gaan…”
“Naar buiten?” Io keek het andere meisje bevreemd aan.
“Naar de gang, warhoofd!” verduidelijkte Lori lachend. “En dat ík jóú nog eens een warhoofd mag noemen… Io, Io…”
Io glimlachte afwezig en volgde haar vriendin naar buiten.
Naar buiten. Opnieuw die woorden. Ze was al elf jaar niet meer “buiten” geweest, en toch, altijd als iemand het woord “buiten” uitsprak, dacht Io terug aan de lucht, aan het gras, aan de bomen…
Misschien was het voor Lori allemaal veel eenvoudiger, omdat zij nooit “buitenlucht” had gekend. En toch- toch was Io blij dat ze die had gekend, hoe kort ook. Het was iets wat je móést gekend hebben.
Io had het gekend.

Hmmm... best goed

[Poziomka]

komaan, mensen, meer commetaar graag!!!
ps: omatielvo, dank je

[N*A*Shezbaernon]

Poziomka schreef op 06-09-2003 @ 12:50:
komaan, mensen, meer commetaar graag!!!

Jaa ... sorry, ik heb momenteel niet echt zin om het te lezen, maar mijn kritiek komt nog (of het iets is om naar uit te kijken ...)

[Poziomka]

N*A*Shezbaernon schreef op 06-09-2003 @ 14:50:
Jaa ... sorry, ik heb momenteel niet echt zin om het te lezen, maar mijn kritiek komt nog (of het iets is om naar uit te kijken ...)

ik kijk ernaar uit

[Flshman]

Ik vind hem wel goed!

Hoewel het een stukjes is waar iegenlijk weinig in gebeurt weet je me toch aan het lezen te houden.
Science-fiction lijkt me lastiger om te schrijven, je moet tenslotte dingen verzinnen, bedenken hoe zo later zullen zijn, en dat is je redelijk goed gelukt!

Ik onthoud je van de gebruikelijke spelfout-verbeteringen, omdat ik daar zelf een verschrikking in ben

Ik hoop dat je dit verhaal verder schrijft, ik zou er naar uitkijken

Groeten, Flashman

[N*A*Shezbaernon]

Poziomka schreef op 06-09-2003 @ 19:16:
ik kijk ernaar uit

Goed, hier komt 'ie dan ... maar watch out for the impact

'Io had allang geen ouders meer- allang, dat wilde zeggen, al elf jaar.' -> Dit vind ik geen mooie formulering, die ingevoegde zin stoort naar mijn mening ook de anders leuke verhalende schrijfstijl

'... het gezuiverd goedje ...'
'Io's vriendin Lori was zo'n iemand.'-> Denk ik

'... en haar dochters waren er geboren.' -> Dit is misschien niet fout, maar het lijkt mij *vreemd*. Volgens mij zou 'daar' er beter in passen

'... dat zich met de lucht verspreidde.' -> Woordvolgorde

'Ze is toch mijn moeder, dus het zou toch kunnen?'
'Lori's glimlach verstarde en ze staarde naar de muur.'
'... nooit "buitenlucht" had gekend. En toch- toch was Io blij dat ze die had gekend, hoe' -> Een beetje onhandig, niet mooi

Regels voor het gebruik van dialoog ! Ik weet niet of jullie mensen hier het ZO moeilijk vinden om het eens op te zoeken, want echt *iedereen* wiens verhaal ik tot nu toe gelezen heb en waar dialogen inzaten had het fout.

Het verhaal zelf ... ja, dies' in tegenstelling tot die fouten wel goed geschreven, vind ik. Niet bepaald een spectaculair en origineel onderwerp (alhoewel dat nog wel kan komen als je verder schrijft, zoals je gezegd hebt van plan te zijn), maar jouw schrijfstijl en uitwerking vind ik goed bij zo'n soort sci-fi passen. Je hebt het verhaal tot nu toe meer dialogisch aangepakt, maar het lukt je heel goed en uitgebalanceerd om hier en daar een langer stukje tekst + uitleg te geven, op plekken waar het wel goed werkt en goed hoort ... goed
Wat sci-fi betreft is het eerder 'normaal' en 'standaard' dan wat anders, maar dat neemt nog niet weg dat het op zich een 'goed' geschreven verhaal is.

Zo ... nu heb je het

[Poziomka]

Flashman en N*A*Shezbaernon: heel erg bedankt!!! ik ben aan t werken aan een volgend stukje, en als t af is zal ik het zeker posten...

[Poziomka]

komaan mensen!!! lees lees lees !

[Brigitte]

Ben benieuwd, wil t wel verder lezen.

[RomeoP]

ik vind 't mooi.
ga jij verder schrijven ?

[Poziomka]

jazeker! hier komt een volgend stukje!

“Io! Lori!”
Een verschrikt uitziende figuur met een massa bruin haar liep op de twee meisjes af.
Hijgend kwam ze voor hun voeten tot stilstand, net een botsing vermijdend.
“Aithne?” vroeg Io scherp. “Aith, wat is er?”
Het meisje schudde haar hoofd en stamelde
“Vader zegt- vader zegt dat ze de Kolonie zullen aanvallen!”
Aithne was Suths dochter. Io’s ogen werden groot.
“Is het dan echt waar? Hoe- hoe is Suth daar achter gekomen?”
Aithne haalde haar schouders op.
“Hij raadt het. Hij zegt dat de tijd gekomen is- ze hebben uitgebreid de tijd gehad om te herbewapenen. En- er is een nieuw tuig aangekomen.”
“Immigranten?” vroeg Io.
“Nee. Het zijn wapens. Gas. Bommen.” antwoordde Lori’s hese stem opeens in Aithnes plaats.
Io en Aithne keken hun vriendin vreemd aan. Het meisje stond stokstijf, het hoofd half opgeheven, de ogen dicht.
“Gas. Veel, heel veel, gas.”
Plots schudde Lori het hoofd. De zwarte lokken dansten om haar hoofd.
Ze hijgde, alsof ze net hard had gelopen.
“Wat heb ik nu weer gezegd?” Verwilderd staarde ze haar vriendinnen aan. Ze kneep haar ogen tot spleetjes.
“Wapens, was het dat wat ik-?’
Aithne opende haar mond en zei, heel langzaam
“Je hebt net- gezegd wat ik wou zeggen. Vader denkt inderdaad dat het tuig wapens bevat.”
“Het bevát ook wapens!” onderbrak Lori het meisje abrupt.
“Ik weet het. Zij- zij willen de Aarde niet meer om naar te emigreren. Ze hebben haar al te erg kapotgemaakt. Het enige wat ze willen, is- ons vernietigen. Ons. Wij. De Laatsten.”
Het laatst uitgesproken woord had zo’n duidelijk uitgesproken hoofdletter gehad, dat Aithne even wachtte alvorens te onderbreken.
Eerbiedig keek ze het andere meisje aan.
“Je hebt gelijk. Vader denkt inderdaad dat ze hun plannen hebben gewijzigd. Je hebt gelijk.”
Lori knikte vermoeid.
“Ik weet het.” zei ze, en haar stem klonk ouder en heser dan ooit. Ze greep krampachtig de arm van haar vriendin.
“Io…” begon ze toen smekend. “Io, of Aithne, als je wil. Breng me naar mijn kamer. Ik ben moe. Zo moe.”
De meisjes knikten en grepen elk een arm van Lori. Strompelend en leunend bereikte die haar kamer, waar de meisjes haar voorzichtig op het bed legden.
“Gaat het een beetje?” vroeg Io bezorgd, toen ze de tranen in de ogen van haar vriendin zag. “Lori, gaat het?”
Het meisje knikte en glimlachte moeizaam.
“Ja. Het gaat alweer.”
Ze ging half rechtop zitten.
“Het is zo vermoeiend, weet je. Net alsof- ik de hele afstand in werkelijkheid heb moeten afleggen.”
Io opende haar mond, maar Aithne was haar voor.
“Waar hebben jullie het over? Ik begrijp het niet… Lori, wat is er gebeurd?”
Io zuchtte en keek Lori aan. Het meisje knikte. Het goed bewaarde geheim moest dan maar prijsgegeven worden. Tenslotte was Aithne de dochter van…
“Lori is een Zieneres.” verklaarde Io mat.
Aithnes ogen werden groot van verbazing.
“Wat? Maar... Dan ben jij de enige- ik bedoel…” Ze slikte kort en vroeg toen
“Weten jullie wie de Laatste Zieneres was… ik bedoel… vóór jou, Lori.”
Io glimlachte.
“Weet niet iedereen dat? Is de naam van Ambar Astera, de Laatste Zieneres aan onze Zijde, de spionne die neergeschoten werd door de Anderen, de beste spionne die we ooit hebben gehad, niet overal gekend?”
Aithne glimlachte zacht.
“Lief van je om dat te zeggen. Maar het is waar. Ze was de beste. Ze kon er niets aan doen dat ze haar hadden verraden. Ze was de beste. Mijn moeder…”
“Jouw moeder…” beaamde Lori. “De enige die misschien, heel misschien, de Grote Aanval had kunnen tegenhouden.”
Aithne knikte. “Misschien, ja… Jammer genoeg stierf ze toen ik drie was…”
“Ja.” onderbrak Lori haar. ‘Mijn gave begon ook toen ik drie was.’
Aithne keek haar verbaasd aan.
Lori legde uit
“De enige manier om de gave van het Zicht te krijgen, is door ze te erven. Dat gaat alleen als een andere Zieneres sterft.”
Aithnes mond viel open.
“Dus jij hebt het Zicht van mijn moeder geërfd… Nu begrijp ik het. Maar dan- jij moet wel de enige Zieneres zijn aan onze Zijde…”
Lori knikte vermoeid. “Ik denk het. Maar- vertel het aan niemand. Het is geen betrouwbare gave… ik wil niet dat mensen me lastigvallen om raad… die ik niet kan geven…”
Aithne opende haar mond… en sloot hem weer.
Io legde haar hand op haar arm.
“Aith,” fluisterde ze, toen ze zag dat Lori’s ogen dichtvielen.
“laat ons naar buiten gaan. Ze is moe. Laat haar even rusten en ze is zo weer… normaal.”
Het andere meisje knikte en stil verlieten ze de kamer.
In de gang gekomen, slaakte Aithne een diepe zucht.
“Geschrokken?” Io keek haar vriendin geamuseerd aan.
Die schudde haar hoofd en glimlachte.
“Nee. Verrast, dat wel. Ik dacht wel dat er nog een Zieneres moest zijn in de Kolonie- althans, dat vertelde vader me ooit. Maar dat het Lori is…”
Io lachte.
“Ik weet het. Je kan je gewoon niet inbeelden, dat… Ik bedoel, Lóri… Lachende Lori, Lori wildebras… Lori!”
Aithne glimlachte. “Misschien zal Lori Fiola ooit nog eens veel beroemder worden dan Ambar Astera ooit is geweest… Wie weet?”
Io knikte afwezig.
“Wie weet?”

[Poziomka]

komaan mensen
actie!!!
*sorry, ben nogal ongeduldig aangelegd *