Dicht, ggcy8

[Geel]

Quis 2.0 naamzoek! Ik wil graag nog steeds weten waaraan je zag dat ik dat laatste gedicht in een andere bui/mood geschreven heb!

Als ik ook mag antwoorden waaraan ik het zag - ik vond het beeld dat het opriep gewoon heel anders. Bij je andere gedichten zag ik meer, mensen, gedachtes (je kan gedachtes niet zien nee, maar je snapt wat ik bedoel) (of niet en dat geeft ook niet), licht, bossen, van die lichte sporthallen, nouja. Deze was bij mij een vuurtoren op een rots, in het donker en met krijsende zee. En je woordkeus, die vond ik veel zwaarder. En gewoon de opmaak - het is dichtbeschreven, zegmaar. Zoiets. Maar ik weet niet of dat voor ons Quis ook geldt natuurlijk.

[Geel]

Krijsende zee? Er stond dat de zee kalm was, toch?

Eh, ja. Maar in mijn hoofd was het toch meer zoiets:

Misschien omdat ik eerst 'klamme zee' las.

Geel schreef:

Quis 2.0 naamzoek! Ik wil graag nog steeds weten waaraan je zag dat ik dat laatste gedicht in een andere bui/mood geschreven heb!

Ik weet niet waar dat aan lag. Waarschijnlijk aan het contrast tussen iets dat ik niks vond en iets dat ik heel goed vond.

[Geel]

Haha, het bericht onderaan dat zegt:

Op dit topic is al 47 dagen niet meer gereageerd. De kans is groot dat een nieuwe reactie plaatsen geen nut heeft. Als je desondanks van mening bent dat jouw reactie iets toevoegt aan de discussie kun je dat alsnog doen.

laat wel ongeveer precies zien hoe lang ik geen gedicht heb geschreven

-

Met een momentum van een goed begin
en met een sprong zo vaak geoefend proef
ik wat er nog komen kan.

Mocht het mij niet bevallen, vrees dan niet,
ik kan zwemmen. En de uitgang is nabij.

Mits mijn streven strepen op mijn schouders
en lintjes door mijn hemd - iets minder
theatraal misschien - brengen gaat, zal
ik verder streven, met meer geluk.

[Geel]

Ik kwam vandaag iemand tegen, als
ik wist wie het was, zou ik het niet
vertellen.

Want, voor het verhaal is het beter
zo.

Ik kwam vandaag dus iemand tegen.

Geel schreef:

Haha, het bericht onderaan dat zegt:



laat wel ongeveer precies zien hoe lang ik geen gedicht heb geschreven

-

Met een momentum van een goed begin
en met een sprong zo vaak geoefend proef
ik wat er nog komen kan.

Mocht het mij niet bevallen, vrees dan niet,
ik kan zwemmen. En de uitgang is nabij.

Mits mijn streven strepen op mijn schouders
en lintjes door mijn hemd - iets minder
theatraal misschien - brengen gaat, zal
ik verder streven, met meer geluk.

Je hebt toch een keer gevraagd of ik vond dat je onbegrijpbare gedichten schreef? Volgens mij zei ik toen nee, maar ik snap deze weer niet. Sowieso weet ik niet wat een momentum is, maar dat zou ik op kunnen zoeken. Maar de rest snap ik ook niet!
En ik denk dat het beter zou lopen als je 'ik wat er nog komen kan' verandert in 'ik wat nog komen kan'.
Ik houd wel van de sfeer die dit gedicht bij me opriep.

Geel schreef:

Ik kwam vandaag iemand tegen, als
ik wist wie het was, zou ik het niet
vertellen.

Want, voor het verhaal is het beter
zo.

Ik kwam vandaag dus iemand tegen.

Wat mooi! <3 En heel Gelig.

[Geel]

Weet je, ik had dat gedicht dus zo'n 47 dagen geleden geschreven en ik was helemaal vergeten dat ik hem geschreven had! Dus de eerste drie keer dat ik hem las begreep ik ook niet waar hij over ging! Maar,

Spoiler

volgens mij gaan de eerste twee strofes aan de ene kant over een sprong in het water. Daarmee bedoel ik 'nieuwe dingen uitproberen'. En als die nieuwe dingen me niet bevallen, dan is dat niet erg. O, en met 'strepen op de schouders en lintjes door mijn hemd' bedoel ik volgens mij - maar dat weet ik echt niet meer zeker - van die politie/militaire schoudersstrepen en -sterren die de hierarchie aangeven en van die lintjes die belangrijke mensen dragen. En dan bedoel ik met die laatste strofe dat als de nieuwe dingen mij bevallen dat het dan goed is en ik weer door zal gaan met nieuwe dingen proberen.

En, dankje! Ik vond hem ook heel 'mij'. Hoewel ik al wel een gedicht over 'iemand' heb. Hmm

Geel schreef:

Ik kwam vandaag iemand tegen, als
ik wist wie het was, zou ik het niet
vertellen.

Want, voor het verhaal is het beter
zo.

Ik kwam vandaag dus iemand tegen.

Dit kan behoorlijk legendarisch worden. <3

[Geel]

Quis 2.0 schreef:

Dit kan behoorlijk legendarisch worden. <3

Bedoel je dat dat gedicht legendarisch kan worden? Of dat dit gedicht samen met dat andere gedicht in dit topic over 'iemand' en eventuele andere gedichten over 'iemand' legendarisch kunnen worden? Of bedoel je weer iets anders? En hoe bedoel je precies, legendarisch?

In ieder geval, bedankt voor het compliment!

Geel schreef:

Bedoel je dat dat gedicht legendarisch kan worden? Of dat dit gedicht samen met dat andere gedicht in dit topic over 'iemand' en eventuele andere gedichten over 'iemand' legendarisch kunnen worden? Of bedoel je weer iets anders? En hoe bedoel je precies, legendarisch?

In ieder geval, bedankt voor het compliment!

Dat het er zo eentje is die op postkaarten kan worden gedrukt en die je over dertig jaar nog steeds verstuurt aan mensen die een leuke postkaart nodig hebben en die in verzamelbundels kan komen als de mensen die verzamelbundels maken een goede smaak hebben en die als voorbeeld kan dienen van (ik noem maar wat) de droog-romantische stijl van jonge Nederlandse dichters met een allochtone achtergrond.

[Geel]

Quis 2.0 schreef:

Dat het er zo eentje is die op postkaarten worden gedrukt en die je over dertig jaar nog steeds verstuurd aan mensen die een leuke postkaart nodig hebben en die in verzamelbundels kan komen als de mensen die verzamelbundels maken een goede smaak hebben en die als voorbeeld kan dienen van (ik noem maar wat) de droog-romantische stijl van jonge Nederlandse dichters met een allochtone achtergrond.

oeh, merci!

[Geel]

Net net net onder Nederlands een gedicht geschreven! Ik vind het niet echt heel bijzonder, maar ik ben gewoon blij dat ik weer iets heb geschreven!

Commentaar is welkom! O, en het is geenszins (auto)biografisch

---

Elke keer als ik een stap terug zet,
val ik in mijn verleden en waan ik
in de echtheid van mijn geheugen.

En dan vul ik de wateren van mijn gedachten
met zoute tranen van geërfd verdriet.

Ik sla mijn ledematen om me heen,
als ware het dat ik verdrink.

Maar dan verbreek ik het oppervlak
van mijn bewustzijn en zuig ik
de waarheid op van het moment.

[Bright Blue]

Prachtig, een van de mooiste gedichten die ik ooit heb gelezen!

[Em.]

Elke keer als ik een stap terug zet,
val ik in mijn verleden en waan ik
in de echtheid van mijn geheugen.

En dan vul ik de wateren van mijn gedachten
met zoute tranen van geërfd verdriet.

Ik sla mijn ledematen om me heen,
als ware het dat ik verdrink.

Maar dan verbreek ik het oppervlak
van mijn bewustzijn en zuig ik
de waarheid op van het moment.

Ik heb echt de concentratie van een doodgeslagen mus nu, maar ik voel me toch schuldig als ik steeds minder reageer, dus dwing ik me even te reageren.

Volgens mij is terugzetten één woord. Oh, firefox is het niet oneens met mij.

En volgens mij is wanen wederkerend, dat het 'zich wanen' is. Ik waan me in een droom, zoiets. Of je moet het expres hebben gedaan, vanuit dichterlijke vrijheid.

/tot zover mijn concentratievermogen waardoor ik amper dieper kom dan een uiterlijke laag van spelling enzo.

Ik vind het beeld van je eigen ledematen om je heen slaan heel mooi, maar ik weet niet precies hoe dat slaat op 'als ware het dat ik verdrink'. Ik vind het wel mooi klinken, maar ik denk dat mensen die verdrinken eerder om zichzelf heen gaan spartelen. Of je moet bedoelen dat je zoveel in je ledematen zit / omgeven bent door jezelf, dat je in jezelf verdrinkt, maar dat vind ik dan niet echt in het gedicht naar voren komen.

Ook vraag ik me af (/te ongeconcentreerd om zelf wat te verzinnen) waarom je zegt dat je je waant in de echtheid van je geheugen. Wat wil je daarmee benadrukken? Dat je geheugen écht is, dat je het erváárt alsof het echt is (en niet alsof het je geheugen is), of iets anders wat ik nu niet zie?

Verder vind ik 'En dan vul ik' niet zo'n heel wauw begin van je tweede strofe. Er staat daarvoor al een keer en (en waan ik) en dan staat er wéér en. Ik deed eerst dit en dan deed ik dat. Vind ik niet zo heel mooi. Ik denk dat ik het leuker had gevonden als je iets had gedaan als 'ik vul de wateren van mijn gedachten' zonder dingen ervoor. Ja, de vorige strofe dan, maar meer niet.

Oh, nu kan ik de eerste strofes niet meer zien omdat ik teveel heb getypt.

-scrol-

"Elke keer als ik een stap terug zet,
val ik in mijn verleden en waan ik
in de echtheid van mijn geheugen. "

Ik wilde eerste zeggen 'misschien is het mooier als je zegt 'elke keer als ik een stap zet / val ik terug in mijn verleden' - maar dat verandert heul de betekenis van je gedicht. Maar ik vraag me nu ineens wel af waarom je in godsnaam een stap terugzet. Misschien geen logische vraag en misschien verzin ik wel een heleboel onzin, maar ik vind een stap terugzetten (in figuurlijke zin dan) niet zo logisch. Daar is meestal een aanleiding voor. Maar goed, eigenlijk kan ik zelf ook niet goed hard maken waarom je dat in godsnaam in je gedicht zou zetten. Nou ja.

Nog iets wat je om zou kunnen omdraaien: "Elke keer als ik terugval / stap ik terug in mijn verleden" Ohnee, twee keer terug. Lijkt me dan toch geen beter alternatief.

Maar goed, laat ik dan maar verder met mijn poten van die strofe afblijven, in plaats van het verder te verpesten omdat ik schijnbaar niet wil dat iemand een stap terugzet. Misschien haat ik het woord terugzetten wel stiekem. Je weet het niet. Misschien had ik onbewust wel liever gehad dat je een stap naar achter deed.

-scroll-

Oh, de tweede en derde had ik al gehad.

"Maar dan verbreek ik het oppervlak
van mijn bewustzijn en zuig ik
de waarheid op van het moment. "

Hmmmm. Ik vind het eigenlijk niet zo heel leuk dat dit gedicht zo is van 'ik val terug - dan dingen die ik leuk vind qua beelden - maar dan kom ik weer terug naar de waarheid'. Even denken waarom.

Oh ja, het is omdat ik het zo meer een verhaaltje vind worden. Terwijl ik vind dat gedichten niet zozeer verhaaltjes moeten zijn, maar meer één moment. Dus niet:

De kabouter gingen wandelen
in het diepe donkere woud,

hij vond daar prachtige paddenstoelen
werd door schaduwen omsloten
raakte de weg naar huis steeds opnieuw kwijt
zag de zon niet meer schijnen

Toen zag hij zijn huisje door de bomen
en blij liep hij naar binnen.


En dan houd ik dus niet van het begin en het einde. Ik vind de reis, de zoektocht, het beschrijvende zélf wel leuk (de kabouter die paddenstoeltjes ziet, de ik die verdronk) maar ik vind het begin en het einde niet zo leuk. In jouw gedicht geldt dat trouwens alleen (en oké, wel in wat mindere mate dan mijn kaboutersdichtje ) voor het einde - het begin als inleiding en als val vind ik niet storend. Maar dat er dan na een klein beetje verdrinken meteen weer een happy end komt, vind ik mínder mooi, dan als je het had laten eindigen waarbij de ik nog rondsudderde in zijn verleden. Denk ik. Misschien ook niet helemaal logisch omdat je vanuit het begin kunt opmaken dat het vaker gebeurd (en dus ook nu en dan moet ophouden voor het weer opnieuw kan gebeuren). Mja.

Ik vind je tweede en derde strofe in ieder geval het leukste, door de beelden, het verdrinken in jezelf - en de manier waarop je het beschrijft.

En ik kan schijnbaar nog steeds monsterposts maken. Of het daadwerkelijk nuttig is, is 'n tweede.

[Geel]

Bright Blue schreef:

Prachtig, een van de mooiste gedichten die ik ooit heb gelezen!

Omg, dankje!

En, Em. Ik reageer later op je monsterpost! <3

Je eah, aan Em heb ik niet veel meer toe te voegen. Goed dat je weer schrijft!

Ik zit (ook) in een impasse.

[Geel]

Omg, als 267 dagen niet meer gereageerd

Twee gedichten. Ik vind ze niet bijzonder of zo.

---

Als ik huil dan is het al lang
voorbij de gebeurtenis waarom
ik huil.

En als ik dan herken waarom
ik huil, dan huil ik al niet
meer.

Ik lijk op kermisoplichter
die, vlak voordat een goed-
gemikte bal de piramide
van verroeste blikken raakt,
op een knopje drukt.

Dan springt er een muurtje omhoog

dat niemand merkt, maar waartegen
de bal kaatst.

En als ik over je val, ben jij
al lang al opgestaan en doorgelopen
en zit ik die schuchtere, verlegen,
verliefde blik van jou terug te
spelen in mijn hoofd.

---

Ik vind 'verliefde' zelf een beetje uit de toon vallen in het gedicht.

[Geel]

Toen ik klein was zag ik
een olifant in een kooi
en misschien lachte ik - ik lach nu
altijd als ik een olifant zie -
maar dat weet ik niet meer.

En misschien zei ik wel hoi. Ik
lach als ik nu een olifant zie en denk
de olifant zegt hoi terug.

Hmmmmmmmmm.

Ik heb geen idee wat ik hierover moet zeggen. Dat is niet negatief, maar ook niet direct positief. Het is gewoon... het is een beetje alsof je gewoon een random ideetje hebt genomen (iets met een olifant en hoi zeggen en lachen) (wel lief ideetje) en dat een beetje in stukjes gehakt. Ondanks dat doet het wel echt aan als een gedicht, want, ik bedoel, je kan goed genoeg dichten om je dat soort dingen te veroorloven. Maar het is wel een beetje nietszeggend.
De laatste zin valt er voor mijn gevoel een beetje buiten.

[Geel]

Ik vond dat er nu een beetje meer leven is op DoP ik ook maar iets moest posten.

Voor een internationale programma Engels had ik de volgende drie gedichten geschreven. Over drie boeken. De titels geven aan over welke boeken ze gaan. Ze zijn dus in het Engels. En eigenlijk schrijf ik niet in het Engels. Een paar jaar terug, toen ik net begon met dichten, had ik het wel geprobeerd (en volgens mij kun je dat nog wel terug vinden hier op het forum), maar ik vond het niet echt bij mij passen. Maar voor deze opdracht had ik het toch geprobeerd.

Ik vind het eerste gedicht het best gelukt. En daarna het derde gedicht. Het zijn redelijk lange gedichten, dus ik post ze onder spoilers.

Spoiler

1984
And to my left – there is no left
or right but I go left – loving
brother, stronger and wiser
and knowing what I need.

The aisles through which I wander –
there are no aisles, just empty spaces
– leave room for nothing but the path
mapped out by those who know.

When I think – there are no thoughts,
only ways to perceive – memories
of the past that I know I should believe
has happened, smash, crack and let

a little stream of thoughts be.

And the love turns into disappointment
and the aisles squeeze and cut my pathway into pieces
and the memories blur and the belief is no more,

the stream now gushing thoughts of love for
my brother.


----


 
Fahrenheit 451
O, how strange it is, waking up into your own life
and wondering what you were thinking, then. What
started the fire that does not warm? Which power was
it that held you in that life, which magic was it that pushed
the beauty of not burning the letters into oblivion?

In what well of your mind did you find back your love and
which battles did you fight and did you win and which
companions did you have and lose and how did you know
where to go and when to hide and when to jump and
what are you going to do
now?

It must have been refreshing, searching for a place to hide
what you think is worth hiding. Worth the abrupt implosion of
the framework of your thoughts, and the lingering effects
of the explosion of the life around you.

And then the running started and you ran like a mad man
would run from himself, only you did not want to run
from yourself. And you ran like a racer for the finish,
only you did not want to reach the finish, not alone.

You found a wall so soft it made you stop and you stopped
running.

Instead you walked along with the time passing by and knew,
how relieved you were you did.

Now you read without your books and you are allowed to have
the books.


---


 
Brave New World
Ever wondered why you, of all the
seeds that could have blossomed,
have reached the common goal first?

Science is based on coincidence, but
only science that is free. Here it is not
based on anything, but built on ideas
which have the best interest of all in mind.

So, your birth is as much a twist of fate
as your life will be yours. And that, my friend,
is not only a metaphor, but a promise, too.

Of course, it depends on how much freedom
of mind, speech, exploration, self-reflection,
– but the freedom of mind, mostly – you are given.
You probably are not given much. And you do not

care or wish to have anything more or less than you have.
For, problems are best dealt with by postponing and avoiding
the moment you will have to face them.

If your fetus-metabolism – by mistake or fate – allows
you to be a person, and if your persistence releases
the strings that hold you and all life around you in its imposed
freedom, you might find yourself living

a life.

[Em.]

Heuj, ik heb 1984 én Brave New World ook gelezen (in het Engels, voor Engels). Alleen de middelste herken ik niet.

Ik heb nu alleen even snel de eerste en de laatste gelezen. Ik ben niet zo goed in Engels dat het heel soepel gaat, en ik denk dat ik vooral bij de laatste daar last van heb. Die vind ik zo na een eerste lezing ook het minste, het lijkt niet echt een 'flow' te hebben maar ik lees het meer als een soort opgedreund verhaal (en dat verhaal krijg ik momenteel niet zo mee, want ik ben dus niet zo in een leesbui, schijnbaar. ) 1984 doet dat bij mij niet. Daaraan vind ik die stukjes tussen de streepjes trouwens heel gaaf. Ik vond het ook heel lekker lezen. Steeds die herhaling deed het heel fijn, vond ik, en dat terwijl ik herhalingselementen vrij snel saai vind. Maar hier vond ik het dus juist (bij eerste lezing, let wel) het allerbeste in je gedicht!

Ik ga het straks/ooit/later nog wel eens goed lezen en herlezen.

[Geel]

Ben ik mezelf als ik jou
ben, jij niet weet wie ik ben

Je vraagt je af hoe het kan
zijn dat we zo goed met elkaar zijn

Hoe wij nooit vechten en
ik jou begrijp en jij mij leuk vindt
en knap en soms jezelf
afvraagt waarom ik juist dan
zo stil ben

Ben ik mezelf als ik
zonder nadenken
als water giet
in wie jij wilt dat ik ben

En wanneer het lek raakt
en jij kijkt
waar al dat water vandaan komt

Sorry






------

[Geel]

Dit is fictie

Er was eens een God
wiens naam niemand nog weet,
die huilde. En niets meer.

De tranen die vloeiden vroegen:
"Waarom bestaan wij?"
"Waarom huil jij?"
"Waar moeten wij nu heen?"

De God keek om zich heen
en zag de tranen. En niets meer.

Toen kwamen herinneringen,
ze stroomden uit het hoofd van God en zeiden:
"Wij weten waarom jij huilt."
"Tranen, kijk naar ons en zie
waarom God huilt."

De tranen keken en zagen.
Het verleden. De toekomst.
En ze begrepen.

De God huilt nu nog steeds.
De tranen zijn alles voor God.
De herinneringen leren de tranen
van hun afkomst.

En de tranen weten.

[Geel]

Ik weet, omdat ik het geloof,
dat mijn moeder vroeger, heel vroeger,
haar armen om me heen sloeg
en zei

"Als je later groter bent..."
"Omdat jij een goede jongen bent..."
"Jij zult doen wat..."
"Je zult alles weten over..."
"Iedereen zal denken 'Ja, wat een...'"

En ik denk, omdat ik het niet wil geloven,
dat zij de zinnen anders afmaakte
dan ik,
nu.

[flyaway]

Wat gaaf!! Ik vind 'm bijzonder.

Ooooo. <3

Alleen, toen ik het de tweede keer las stoorde het 'heel vroeger' me een beetje. Dat werd wat té, of zo.

[Geel]

Danku!

En, ja, misschien is het wel iets té, maar ik vond dat het er wel bij moest.