Het Grote Brieventopic

[Touché]

Och wat zijn jullie allemaal ontzettend literair.

[Jeuk]

Touché, ik wil met je zoenen. Nu wonen we allebei in Den Haag dus dat moet snel te regelen zijn. Misschien hebben we al eens met elkaar gezoend, wie weet - laten we het dan nog een keertje doen.

[Touché]

Jeuk schreef:

Lieve Caroline,

Om je de waarheid te vertellen (en ik doe niets liever) ben ik eigenlijk veel te dronken om inhoudelijk op je bericht te reageren. Als het een troost is, ik heb het wel gelezen en ben zodoende weer helemaal op de hoogte van je emotionele strubbelingetjes. Ik kan mijzelf daar vrij weinig bij voorstellen. Zelf kom ik uit een stad, tijd en cultuur waar je blij mag zijn als je voor vier euro per uur slachtafval mag sorteren of de kots van Amerikaanse toeristen uit pisbakken scheppen (wat in wezen op hetzelfde neerkomt, het latere heeft alleen iets acceptabelere tijden - daar hoef je je bed niet voor uit te komen om zes uur 's ochtends) dus als ik dan lees van gemeende knuffels en impusiviteit dan denk ik: 'MENS, WAAR HEBBEN WE HET TOCH OVER?'
Hier wilde ik het even bij laten. De volgende keer zal ik je vertellen over mijn bevindingen van het afgelopen Chinees Nieuwjaar en hoe ik een keer met een kapotgebogen klerenhanger een pizzadoos uit een WC-pot heb moeten vissen omdat m'n broer daar z'n reet mee had afgeveegd bij gebrek aan WC-papier. Hij was toen heel erg dronken dus we zullen het hem maar moeten vergeven.

Het allerbeste,
Paul.

Liefste Paul,

Ik woon tegenwoordig in Amsterdam en kus alleen met rokende, drinkende, narcistische klootzakken. Maar zelfs als je een lieve, gevoelige, introverte, geheelonthoudende jongen zou zijn was deze post nog een kus waard.

Groetjes, Laura

[Jeuk]

Lieve Laura,

Nee.

vr gr,
Paul.

[Touché]

Jeuk schreef:

Lieve Laura,

Nee.

vr gr,
Paul.

Liefste Paul,

jammer.

Hartelijks, Laura

[Jeuk]

Beste Caroline,

Of ik zo'n man ben waar jij mee zoent,- dat weet ik niet. Zoenen vind ik eigenlijk maar saai. Soms overkomt het me, meer dan ik zelf wenselijk acht, dat ik als bij toverslag met een vrouw sta te zoenen. Dat doe ik alleen omdat ik daarmee de kans dat er dan nog geneukt gaat worden meen te vergroten; het zoenen zelf echter, daar geniet ik geen moment van. Sterker nog, ik walg ervan. Ik sta doodsangsten uit. I'M PETRIFIED. Het is me een keer overkomen dat zo'n meisje onderwijl een klein beetje in mijn mond begon over te geven (of dat nu kwam omdat ik daarmee begonnen was is weer een ander verhaal maar feit is; zij deed dat ook).
Ja, ik drink, ik rook, ik durf te wedden dat ik zelfs veel meer drink en rook dan dat stel ongetalenteerde klotelimburgers en kankerbrabanders dat zich, omdat ze een keer verhuisd zijn, Amsterdammer denken te mogen noemen (weet je wat, ze gaan hun gang ook eigenlijk maar) maar of ik een narcistische klootzak ben,- nee, dat denk ik niet. Veel mensen denken dat echter wel. Ik word meer dan eens omgeven door blonde vrouwen die seks met me willen en misdraag me altijd vreselijk in hun bijzijn; ik negeer ze, ik scheld ze uit, ik troggel hen geld af, ik steel alles wat los- en vastzit uit hun slaapkamertjes... daarom denkt men dat weleens. Ik doe dat echter niet omdat ik een narcistische klootzak ben, nee, dat komt allemaal voort uit wanhoop. Eigenlijk ben ik een hele zachtaardige jongen die heel veel liefde te vergeven heeft, echter, die liefde wens ik niet besteden aan dronken blonde hoeren uit het Haagse nachtleven. Buiten dat om verdien ik helemaal niet zoveel dus probeer ik het te vergoelijken door mijzelf wijs te maken dat het een welkome aanvulling op m'n magere salaris is. Ik heb namelijk niets met blonde vrouwen. Ik probeer ze van met man en macht van me af te krijgen maar het mag allemaal niet baten. Toen ik zeventien was heb ik een keer een grote fout gemaakt. Ik ben toen op een meisje van veertien afgestapt. Haar heb ik toen tien gulden (gulden!) aangeboden als zij aan al haar vriendinnetjes zou vertellen dat ik een lul tot op m'n knieën heb en ook nog eens goed kan koken. Die vriendinnetjes kunnen daar natuurlijk tegenover hun vriendinnetjes daarover ook hun bek niet houden en vanaf daar is het balletje gaan rollen. Investeer in de toekomst, zeg ik maar. Ik dacht: later pluk ik hier de vruchten van. Ik zal je zeggen, Caroline, DE OOGST IS MISLUKT.

Heel veel liefs, poppedijntje,
Paul.

[Neko*]

Lieve Caroline,

Ik denk dat het ook belangrijk is dat je naar je gevoel luistert als je SPW doet. Doe je dat niet, kom je jezelf denk ik dubbel zo hard weer tegen.
Wat je schrijft over je stage, raakt me. Ik heb een oom die geestelijk gehandicapt is en een broertje van een vriendin van me heeft het Syndroom van Down. Ik heb dus zeker geen eenzijdig beeld van gehandicapten. Het is zo apart om te zien dat ze snappen wat je bedoeld ondanks dat ze dat niet kunnen zeggen.
Bij lichamelijk gehandicapten ligt dit natuurlijk anders. Het lijkt me heel erg zwaar werk, waar je toch wel veel voldoening uit haalt. Het lijkt me leuk om een keer te komen kijken. Erg interessant ook.

Het is leuk om te lezen hoe jij zo impulsief kan reageren. Zelf ben ik veel minder zo. Een beetje teruggetrokken en ‘kat uit de boom kijkend’ eerder. Ik heb zo ook mijn momenten, maar vreemden om de nek vliegen is niet mijn ding. Dan moet ik eerst mezelf passeren, en dat kost veel moeite. Als je snapt wat ik bedoel.
Ik vind het eng om mezelf over te geven aan een ander. Er zijn maar weinig mensen bij wie ik écht kan uithuilen. Mijn vriend vond dat in het begin erg moeilijk. Als mijn emoties me teveel werden liep ik vaak weg. Ik wilde hem daar niet mee belasten. Pas toen hij me voor de zoveelste keer duidelijk maakte dat hij belast wou worden ter wille van mij, drong het tot me door dat ik hem maar ook mezelf te kort deed. Sindsdien kan ik fijn bij hem uithuilen. Hij vraagt niks, en hij hoeft ook niet te weten wat er is of wat er speelt. Hij wacht tot ik vertel, en pas dan zal hij erop in gaan.

Het soort mensen uit je verleden heb ik ook gekend. Zolang het oppervlakkig was, vonden ze het best. Maar zodra je jezelf liet zien, was het te moeilijk. Teveel, te anders. En dan was je weer alleen. Het heeft me voorzichtiger gemaakt met wat wel, en wat niet te vertellen. Wat wel en niet te doen. Het duurt lang voordat ik mezelf echt toon. Maar de mensen die er het geduld en ook de moeite in steken om me echt te leren kennen, zijn het dan ook waard.
De basisschooltijd was een ramp, de middelbare ook. Het gaat ondertussen beter, maar leuk is school nog steeds niet. Er zijn dagen waarop ik me sterk genoeg voel om tegen iedereen en de wereld te zeggen; "hier ben ik, en het kan me niet schelen wat je daarvan vind", maar vaak valt me dat nog behoorlijk zwaar. Mijn verleden tilt nog zwaar aan me maar ik heb er vertrouwen in dat het goed komt. Over het algemeen ben ik een gelukkig mens, en er is niks wat me daarvan weerhoud. Maar soms dan komen dingen weer te dichtbij.

Zoals je dat beschrijft, die een na laatste alinea, zo heb ik dat ook. Gelukkig zijn er mensen die het zien, wanneer ik op het punt sta in elkaar te storten. Mensen die zien hoe het echt met me gaat. Maar moeilijk blijft het wel.

Als kind wou ik nooit ouder worden dan 40. Dan vond ik het wel genoeg. Dan had ik school gehad, gestudeerd, een baan opgebouwd. Kinderen gebaard en opgevoed. Vraag me niet waarom ik dat dacht, dat weet ik zelf ook niet. Ergens denk ik dat ik nooit echt kind ben geweest.
Ik leerde lopen, voor ik had leren kruipen. En zo is het gebleven. Ik leerde voor anderen zorgen, voor ik voor mezelf kon zorgen. Ik had anderen lief, voordat ik mezelf lief had. Ik was een raar kind. Maar ergens, heeft me dat goed gedaan.

Veel liefs,
Rianne.

[Jeuk]

Lieve Rianne,

Als jij denkt mij zomaar te kunnen negeren..! Bij deze spreek ik een FATWA over je uit. Jihad!

Liefs,
Paul.