Oud 28-05-2003, 23:31
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Dat ik een half jaar geleden Tanja aan jullie introduceerde? Nu heb ik namelijk de stoute schoenen aangetrokken en het verhaal, wat een kleine honderd bladzijden omvat, al deels herschreven.
De schrijfstijl is minder dan hetgeen ik eigenlijk kan, maar ik wil er iets mee doen. Naar een uitgeverij opsturen lijkt me echter niets, dus ik wil het eerst aan jullie laten lezen. Honderd bladzijden zijn natuurlijk niet niks.

Willen jullie het lezen?
Ik probeerde net om het samen te vatten, maar dat ging niet. Tsja... schrijverskwaal, lijkt me.

Om een voorproefje te geven, is hier de intro.

Teddy



“Het leven is fijn.”


“Een rillend meisje ligt in de hoek van de kamer. Er is een deken over haar gelegd, wat met een zeker nonchalance gedaan lijkt te zijn, daar haar hoofd gewoon op de vloer ligt. Met een schuchtere blik kijkt ze naar het kleine raam, waar de regen hard tegenaan tikt.
Ze ziet er zwak uit, alsof ze zojuist een zware beproeving heeft gehad. Haar rechterhand komt langzaam onder de deken vandaan en trekt de teddybeer, oud en versleten, naar zich toe. Stevig drukt ze hem tegen zich aan, alsof hij haar enige houvast op de wereld is. Ze prevelt wat tegen hem, alleen verstaanbaar voor iemand die zó dicht bij haar is als de beer zelf. Dan roept haar moeder haar voor het eten.”


“Dag Teddy. Ik vertel straks wel verder.”
Zouden ze weer gemeen gaan doen of zou ik zelf mogen beslissen of ik wel of geen honger heb? Nee, vast niet. ik mag dat nooit, ze vertrouwen me gewoonweg niet. En dat verdien ik... waarom zou ik immers rechten hebben? Henk zegt altijd dat ik die niet heb, hij zal wel gelijk hebben...
“Nou, dat had ook wel sneller gekund!”
“Sorry moeder.”
“Hoe was school?”
“Goed.”
Ja, heel goed. Ik heb Joseph weer gezien. Maar... het is vreemd. Heeft God Almachtig een fout gemaakt en mij een man gegeven om lief te hebben? Mag ik, Tanja, eindelijk een man liefkozen? Dien ik wel geliefkoosd te worden? Mag ik wel een doel in het leven te hebben dat niks met pijn en ellende te maken heeft?
“Zeg, niet zoveel denken, dooreten!”
“Sorry. Ik heb geen honger.”
“Rita, ze vindt je eten gewoon niet te vreten. Het is ook goor. Kook eens wat lekkers, mens!”
“Hou jij je bek dicht! Ik kook wel goed en het is lekker!”
Ja, ze beginnen weer. Als ik heel stil ben, kan ik weggaan zonder commentaar te krijgen. Moeder, alsjeblieft, zie niet dat ik er tussenuit knijp. Alsjeblieft.






Und, willen we meer?
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Advertentie
Oud 29-05-2003, 00:13
Verwijderd
*nieuwsgierig*

Ik hoop alleen niet dat het verhaal net zo voorspelbaar is als ik denk
Oud 29-05-2003, 00:15
Verwijderd
Ik wil meer.
Oud 29-05-2003, 09:00
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Godzijdank, het is gelukt. Kamer, veiligheid. Hoewel, veiligheid... ik ben nergens veilig. Nooit meer. Niet sinds pappa weg ging... met hem verdween de lol.
Ten minste... vanmiddag in de les. Dat was raar. Joseph. Zijn naam alleen al is een bijzonder iets op zich. Hij maakt me blij, geeft me het gevoel dat ik me geen zorgen hoef te maken, om wat dan ook.
Ik ben in de war, ik ben echt verward! Elke keer als ik heb zie, lijkt het gewoon te raar, dan zie ik hem alleen en niets anders. Mijn hart maakt geen sprong, ik voel geen vlinders in mijn buik, bij hem voel ik een ongekende blijdschap die ik al heel lang niet meer heb gevoeld.
Teddy, het is wat. Jij bent vaders laatste geschenk, pappa gaf me jou met al zijn liefde. Hij dacht aan me, toen hij jou haalde. Pappa.... nooit meer zal hij terugkomen. Nooit, nooit meer. Je kan me zo liefdevol aankijken als ik wil, maar jij zegt niks terug, Teddy. ...
Verdomme, ik huil alweer! Wat ben ik toch een kutwijf, ik jank om een stomme teddybeer! Vervloekt, vervloekt, vervloekt, was ik maar dood! Alles is mijn schuld... Ik ben stom en lelijk...
Het klopt niet, ik bedrieg mezelf. Ik hoor geen liefde te voelen, dat ben ik niet waard! Moeder zegt het zelf! En Henk, pleegvader Henk, zegt het altijd.
Toch maakt Joseph me blij. Door alleen maar naar me te kijken kan hij me al laten glimlachen... Elke seconde die hij van zijn heilige tijd aan mij te besteedt, brengt me al vreugde.
Ik weet het nog goed, de laatste keer dat ik zoveel plezier heb gehad. Het was zeven jaar geleden, toen vader en moeder nog bij elkaar waren. Pappa besteedde zoveel aandacht aan me, hij gaf me liefde ...
En moeder vond me toen ook nog lief. Nu weet ze echter wat ik ben: niets meer dan een kostenplaatje, een uitgave en een verspilling! Een verspilling van tijd, woorden, geld en voedsel! Ik verdien helemaal niks! Ik hoor mezelf niet lief te hebben, ik ben niemand! Ik heb geen waarde. Ik ben er slechts voor vermaak.
Maar wat voel ik dan? Het is niet lichamelijk, Joseph raakt me niet aan. Hij weet dat ik dat dat niet wil. Wat doet hij dan? Hij maakt me altijd zo blij. Als Henk er maar niet achter komt. Hij wil niets met anderen te maken hebben. Hij weet dat ik slecht ben, hij weet dat ik niet met anderen om moet gaan. Moeder breekt die regel, door me naar school te sturen. En op school...
Daar is Joseph. Zes vakken hebben wij samen, dat zijn twaalf geweldige uren in de week, vijf dagen per week en gemiddeld 2,4 uur per dag bij hem. Naast hem, voor hem, achter hem, hoe dan ook, in hetzelfde lokaal!
De vreugde is fijn. Het zijn momenten waarop mijn lijden even stopt. Ik ben me dan alleen bewust van hem, van zijn aanwezigheid. Niets anders dan Joseph interesseer me dan... hoe hij werkt met zijn vrienden, hoe hij de toetsen maakt, ik kijk continu naar hem. Ten minste, altijd wanneer hij zelf niet kijkt. Hij mag me niet opmerken, dat is niet goed. Dan ziet hij mijn lelijkheid, dan ziet hij hoe stom ik ben. Dat wil ik hem niet aandoen. Mooie dingen zijn voor Joseph, niet voor mij. Ik ben niet goed voor hem, dat zeker niet, maar stiekem mag ik hem toch wel aardig vinden?
Elke dag als ik mezelf was, mijn haren kam en voor de spiegel sta, zie ik mijn lelijke lichaam. De blauwe plekken, het vet, kneuzingen en krassen. Ben ik levenslang lelijk?


Verdomme, wat ben ik toch een trut! Wat heb ik in vredesnaam verkeerd gedaan, waarom moet ik deze opdracht nu doen?! Ik haat die stomme klootzak, die lul van een Petersen! Heeft die gek me de opdracht gegeven een dagboek bij te houden en dat aan hem te laten lezen, elke dag!
Waarom heeft mijn mentor me nou ook naar de schoolpsycholoog gestuurd, waarom in vredesnaam? Ik voel me prima en toch moet ik naar de schooldokter en de schoolpsych! Mijn excuses zijn altijd perfect, moeder en Henk schrijven briefjes, waarom geloven ze me niet? Wat moet ik nu doen? Straks vindt Joseph me een eng, raar kind! Papa, was jij maar hier... Jij kan alles altijd zo goed oplossen...
Wacht, rustig nadenken. Wat zou hij nu doen? Hij zou waarschijnlijk heel normaal doen, hij is slim, maar wat moet zo'n lelijk en stom kind als ik nu doen? Normale dingen schrijven in een dagboek? Is dat geen liegen?
Dit niet-normale kind gaat normaal schrijven over de niet-normale dingen die haar overkomen.
Nou, daar gaat ‘ie.

Maandag, 2 december 2001, Vandaag was een leuke dag. Ik ben op tijd opgestaan en ik heb samen met Henk en moeder ontbeten. Toen ben ik naar school gegaan. Ik heb moeder en Henk eerst gedag gezegd.

NEE! Dit kan niet, ik kan zoveel leugens niet schrijven! Dit kleine stukje heeft vier regels en meteen al vijf leugens! Papa zou dit nooit goed vinden, hij haat leugens! Oh God, dan moet ik de waarheid vertellen...
Goed, ik hou je stomme dagboek wel bij, oké? Ik schrijf een stukje en daarna ga ik slapen. Ik ben moe. Ga ik alles nu werkelijk verpesten? Was ik maar nooit geboren...
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 29-05-2003, 09:00
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Ik geloof niet dat het erg voorspelbaar is, dat wil ik zelf altijd voorkomen bij verhalen. Hoewel het begin lekker zielig is.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 29-05-2003, 11:00
Ypci
Ypci is offline
Eerlijk gezegd een beetje saai. Het is een beetje erg oppervlakkig, maar misschien dat het andere mensen wel boeit??? het is echt zo'n tiener boek.
__________________
The simple things are all complicated
Oud 29-05-2003, 16:32
Verwijderd
Meerrrr
Oud 29-05-2003, 17:18
Quiana
Avatar van Quiana
Quiana is offline
Citaat:
Scimmia schreef op 28-05-2003 @ 23:31:
Dat ik een half jaar geleden Tanja aan jullie introduceerde? Nu heb ik namelijk de stoute schoenen aangetrokken en het verhaal, wat een kleine honderd bladzijden omvat, al deels herschreven.
Heb je de schrijfstijl aangepast, het verhaal,
of allebei?

Herinner het me nog wel, weet iig dat er bij het begin
wel dingen bij zijn gekomen..

Meer.
__________________
Drie.
Oud 30-05-2003, 09:46
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
Quiana schreef op 29-05-2003 @ 17:18:
Heb je de schrijfstijl aangepast, het verhaal,
of allebei?

Herinner het me nog wel, weet iig dat er bij het begin
wel dingen bij zijn gekomen..

Meer.
Eens kijken... ik heb de schrijfstijl aangepast, want december of iets dergelijks vorig jaar heb doorgeschreven tot de honderd bladzijden. Mijn schrijfstijl is wat beter geworden, dus demeeste stukken met lelijke zinnen, niet-logische delen zijn herschreven.
Ook heb ik er stukken bijgestopt, zodat de dingen soms niet al te overduidelijk zijn en de veranderingen van perspectief ook geleidelijker gaan.
Dat voorstukje is nieuw. Ik vond dat er een intro moest komen.

Oké.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 30-05-2003, 09:48
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Hoofdstuk één: Goedemorgen!


‘Wakker worden tut! Als je weer te laat komt, zal je d’r van lusten!’ Goedemorgen. Welkom wrede wereld, welkom kou die mij elke dag teistert. Klaarmaken voor school, mezelf snel aankleden. Pappa vond het vervelend tijd te verspillen. Goed... dikke kleren, schooltas met schoolboeken en dat dagboek. Ik heb alles...
“Spriet, je hebt alweer niet gegeten. Dat is slecht voor je.”
Negeren Tanja, negeren. Keihard naar school hollen, dat moet ik doen. Niet eten, calorieën moeten verbrand worden, niet opgenomen!


Oké, eerst naar Petersen. Het eerste blaadje inleveren. Daar loopt ‘ie, niet bang zijn nu, je bent een bangerd, maar dit moet.
“Meneer Petersen? Ik heb over gisteren een verslag geschreven. U zei dat ik het elke dag in moest leveren.”
“Goed zo Tanja, ik zal het vandaag nog lezen. Voor morgen weer hetzelfde, tot het einde van de toetsweek.”
“Dat is pas over twee weken! Dat is veel te lang...”
“Tanja, je had beter op moeten letten in de les. Dit was niet één keer, maar zo gaat het al een maand. Je was eerst zo’n goede leerlinge, maar sinds je vader... Bijna al je docenten klagen over jou. Ze let niet goed op, maakt geen huiswerk meer, de lachten zijn allemaal hetzelfde. Jij wilt niet zeggen waarom je dat niet doet, dus voordat je helemaal de fout ingaat, wil ik tegen mezelf kunnen zeggen dat ik er alles aan heb gedaan om je te helpen. Mijns inziens is dit de enige oplossing.”
Bah. Walgelijke zak, bemoei je gewoon met je eigen zaken. Hier, pak aan. Mijn ‘dagboek’ dat ik zelf niet mag houden.
Dat was mijn eerste straf. Nu de tweede. Hoe zwaar wil de wereld mij straffen voor mijn bestaan? Dit is niet leuk... Ik haat mijn leven, was ik maar nooit geboren. Ik haat het, ik haat het, ik HAAT HET!
Stomme rotpsychiater! Hier heb ik geen zin in… Nou goed, afspraak is afspraak.




Geklop. Dat is dan ene meisje, die Tanja. Petersen zei al dat ze zou komen, ze zou problemen hebben. Goh, wat zou het dit keer zijn, stress vanwege toetsen, te veel druk van het thuisfront? Ze kan in ieder geval niet timen, ze is een kwartier te laat.
“Je bent laat.” Gezond ziet ze er niet uit. Make-up vergeten? Of juist niet, dat is toch nieuw, die gothic-mode?
“Sorry meneer, ik moest nog een... Een verslag aan meneer Petersen geven.”
Een verslag? Nee, nee, dat was dat dagboek. Nu weet ik het weer, een stil type dat goed werkte, aardig was en verlegen. Ze heeft bljjkbaar geen problemen met liegen. Dat dagboek moet ik nog eens inzien.
“Kom binnen en doe de deur maar dicht, dan heb je privacy.”
Zijn dat twijfels op haar gezicht? Het arme ding is bloednerveus, dat zeker.
“Hoe gaat het met je? Je ziet zo bleek.”
Mijn God, elke beslissing gaat haar al moeilijk af! Ze kan niet eens kiezen tussen eerst zitten of de deur dichtdoen. Stressgevalletje?
“Tanja, gaat het? Je staat te wankelen, ben je duizelig? Kom, ga zitten.”
“Huh? Het is... het is eum, het is oké. Deur dichtdoen.”
“Tanja? Rustig, ga zitten.”
“Ik... zo zwak, help.”




“Mevrouw van Doorn? U spreekt met Dokter van Woensel van het Pieterpaul ziekenhuis. Ik vrees dat ik slecht nieuws voor u heb. Het gaat over Tanja.”
“Wat is er nu weer met dat kind aan de hand, loopt ze weer te ijlen?”
“Mevrouw, uw dochter is vanochtend flauwgevallen. Ze ligt nu in het ziekenhuis en kan elk moment bijkomen. Ze zit onder de blauwe plekken, kneuzingen en krassen. Wat is er met haar gebeurd?”
“Het Pieterpaul ziekenhuis zegt u? Ik kom er meteen aan. Ze is gewoon een wildebras, maar daar hebben we het zo over. Ik haal haar meteen op.”
“Mevrouw, ze moet hier nog blijven ter...”
Klik. Ter controle zeker hé? Nou jullie nemen die trut niet op! Ik ga d’r ophalen!
Autosleutels? Zou Henk ze hebben?
“HENK! Heb jij mijn autosleutels?”
“Jouw autosleutels? Het is mijn huis, mijn auto, mijn sleutels. Waar heb je ze voor nodig?” “Tanja ligt in het ziekenhuis.”
“Die trut? Ik wist wel dat ze voor niks meer dan problemen zou zorgen! Ga haar halen! Ze is jouw dochter en zij ook maar één woord zegt, dan kunnen jullie meteen oprotten!”
Oh, jij vuile... geef die klotesleutels, dan kan ik naar het ziekenhuis. Anders begint ze nog te praten. Henk houdt van me, hij weet wat het beste is. Tanja zal niet praten, ze durft dat niet, maar toch ze zo daar snel mogelijk vandaan.
“Ik ga al. Als ik jou was, zou ik haar net zo graag terugwillen. Als zij begint te praten, dan kan je ons nog wel het huis uitschoppen, maar dan ben jij wel mooi de lul.”
“Ik heb helemaal niks met haar te maken! Ze praat onzin, dat is alles! Ga je d’r nou halen of hoe zit dat?”
“Je hebt gelijk, Henk. Laten we gaan.” Dan zal ik haar eens even goed vertellen dat haar gedrag niet gewenst is!
“Ik ga niet mee!”
“Dat maakt een goede indruk... alsjeblieft schat, ga mee.”


“Goedendag, wij komen voor Tanja van Doorn. Ik ben haar moeder en dit is... dit is haar vader.”
“Ah, mevrouw van Doorn. We hebben over de telefoon met elkaar gesproken. Ik ben dokter van Woensel. Heeft u zich erg gehaast? U hing zo snel op.”
“Ja, ik wilde haar meteen zien. Ik was zo... ongerust. Waar is ze?”
“Ze ligt op de tweede verdieping. Mevrouw, u weet dat Tanja erg licht is voor haar leeftijd en lengte? En hoe komt ze aan al die kneuzingen?”
“Onze Tanja speelt graag wilde spelletjes, nietwaar Rita?”
“Inderdaad schat. En ze is altijd al mager geweest. Ze eet wel goed, maar komt niet veel aan. Het meisje is ook zo tenger. Een klein, breekbaar prinsesje.” Als hij dat niet gelooft... Schiet op lul, laat me Tanja nu zien!
“(...) Dan zal ik u nu naar uw dochter wijzen.”
“Heel fijn meneer, heel fijn.” En doorlopen doet hij ook niet! Eikel!
“Tanja!”
Wat is ze bleek! En mager, mijn hemel, dit is niet goed!
“Mevrouw, ze is nog niet bij bewustzijn. Wilt u rustig blijven? Ze moet rustig wakker worden. Ik zal u alleen laten, ze kan binnen enkele uren wakker worden.”




“Tanja. Tanja, word wakker!”
“Kom op tut, we hebben meer te doen dan aan jouw bed te zitten. Dit kost geld!”
“Hup, wakker worden, of moet ik je wakker slaan?!?” Hier!
“Henk, mep dat kind niet in haar gezicht! Laat haar wakker worden zonder geweld!”
Licht. Fel licht. Een grote witte kamer, met Henk en moeder aan een bed. Mijn bed. God, waar ben ik nu weer beland? En waar hebben ze het over, wakker worden? Ik ben wakker. Was dat licht maar niet zo fel...
“Zo krengetje, eindelijk ontwaakt? Je neemt je tijd er wel voor, hè. Hup, kleed je aan. We gaan.”
“Maar... waar ben ik... wat is er... wat is er gebeurd?”
“Wat er gebeurd is? Je bent flauw gevallen, dat gebeurde er! Een beetje iedereen bezorgd maken om jou! Weet je wel hoeveel ons dit geintje kost?!? In de ambulance, naar het ziekenhuis! Trut! Hoe durf jij je vader en mij zoveel verdriet te doen!”
“Hij is mijn vader niet! Pappa zou nooit zoals Henk zijn, pappa is aardig!”
Ja, dat moest ik juist zeggen. Briljant, nu wordt hij weer kwaad! Daar heb je het al, hij heeft het niet meer. Au verdomme! Vuile klootzak! Nee, ik ga niet huilen. Niet weer, niet waar hij bij is!
“Henk, laat haar los! Blijf met je tengels van Tanja af, hoor je!”
“Hou jij je erbuiten! Ik betaal de huur, dus jij moet je kop houden.”
En maar fluisteren, die smiecht. Anders horen ze het, de mensen. En dan veroorzaak ik alweer problemen. Maar goed, hij heeft me ten minste los gelaten.


“Goedemiddag Tanja, voel jij je al wat beter? Je viel ineens flauw, kan je het nog herinneren?”
Een dokter. Ik ben dus in het ziekenhuis. Maar er is niks mis met me! Oh, hopelijk laat hij me snel met rust, ik ben oké, werkelijk. Goed, een normaal antwoord. Ik kan het wel, gewoon normaal zijn.
“Nee dokter, ik herinner me er niet veel van. Ik was erg druk en ik maakte me zorgen over mijn... Over mijn euh... huiswerk. Over mijn huiswerk. Ik had namelijk een Frans proefwerk vandaag. Vandaar. Gewoon teveel stress, dat is alles.”
“Je leraren denken daar anders over, Tanja. En hoe kom je aan die blauwe plekken, je zit onder!”
“Onze Tanja is, zoals gezegd, een echte wildebras, ze klimt graag in bomen en als ze thuis is, loopt ze met haar hoofd in de wolken. Ze droomt teveel en let dan slecht op. Ongelukjes gebeuren nou eenmaal. Nietwaar Rita?”
Bevestig het moeder, alstublieft! Haal me hier vandaan, ik weet dat ik een rotkind ben, maar laat me hier niet achter, laat ze me met rust laten!
“Ja, natuurlijk. Tanja doet dat soort dingen altijd. Dat moet ze nog afleren, hè schat?” Die grijns zegt alles. Ze zijn meer dan boos. Ik verdien het, maar leuk is anders. Ik hou er niet van. Vooral ’s nachts is het het ergste.
“Weet je dat zeker, Tanja?” Nieuwsgierige dokters...
“Zeker, meneer. Er is niks aan de hand.”
“Goed, dan mag u Tanja weer meenemen. Het kwam dan waarschijnlijk door teveel stress. Laat haar het rustig aan doen en kijk uit met die euhm, bomen. Als het nog een keer gebeurt, raad ik u aan terug te komen.”
Fijn, ik mag naar huis. Snel aankleden. Ze zien me, moeder en Henk. Ze zien mijn lelijkheid, mijn afgrijselijke littekens. Vervloekt! Waarom draait hij zich niet eens even om, mag ik dan helemaal geen privacy? Nee Tanja, dat mag je niet. Dat ben je niet waard. Je verspilt tijd, schiet op.
Schoenen aan en mijn spullen bij elkaar grissen. Snelheid.
Snel in de auto stappen... weg met die gedachten... ze zijn slecht.
‘Weet je zeker dat er niks is? Als er wat is, kan je altijd...’ Stop, daar ga ik niet aan denken. Foei. Ik moet me om de belangrijke dingen druk maken.
Ik ben hier op aarde om? Om te leren, studeren en te vermaken. Ik ben een? Ik ben een stom kind en een kostenplaatje. Goed zo.
Dadelijk, als ik thuis ben, ga ik meteen dat stomme dagboek schrijven, voordat Henk binnenkomt. Mijn kamer is niet veilig. Niks is veilig.


“Tanja? Meisje, lieverd, je hebt niks gegeten. Wil je dan helemaal niets hebben?”
“Nee Henk, ik heb geen honger, dank u wel. Ik geloof dat ik maar eens ga slapen, ik ben moe.”
“Groot gelijk schat. Ik dek je wel toe. Hup, kleren uit, nachthemd aan.”
God, alstublieft, niet weer. Ik smeek U, ik wil niet... Alstublieft! Ik weet dat ik een kutkind ben, ik weet dat ik slecht, dom, stom en lelijk ben, maar dit niet! Het doet pijn...
“Henk, ik ben moe... Wil slapen. Dit niet, alstublieft?”
“Tanja meisje, je weet toch dat je me pappa moet noemen. Vooruit, zeg het eens. Geen u, maar jij en geen Henk, maar pappa.”
“Nee, ik wil niet. U bent mijn vader niet. Pappa is dat. U niet. Pappa doet dit soort dingen niet...” TRUT! Je zou niet gaan huilen! Hou op, hou op! Zo wordt hij alleen maar kwader! Hij ligt al naast je, hou je kutkop dicht!
“Zeg het, of anders...” AU! Nee schudden is slecht, je vroeg erom, tut.
“Au! Niet doen, als... alsjeblieft.”
“Alsjeblieft wát?”
“Niet doen pappa, alsjeblieft.” Ik kan niet meer. Ik heb het opgegeven. Ik laat hem zijn gang gaan en huil stilletjes. Zelfs met zijn gezicht op het mijne, met zijn smerige, vuile tong in mijn mond, huil ik. Mijn hart huilt. Ik wil dood.


Het is voorbij. Hij heeft zijn smerige dingen bij me gedaan en ik blijf als verdoofd in bed liggen. De dekens liggen in de war, mijn nachthemd is gekreukt en het zit niet meer netjes. Het kan me niks meer schelen, ik heb niet hoeven eten. Gelukkig maar. Als dat moest, zou ik...
Alsof ik buiten mijn lichaam sta... ik doe niets en leef niet, maar zie wat ik doe en dat ik leef. Henk hijst zijn broek weer omhoog en geeft me een kus. Die kussen van hem haat ik. Bah. Hij dekt me toe en loopt de kamer uit. Al snel komt een gevoel van walgelijkheid en misselijkheid omhoog.
Enige tijd later hoor slaat de voordeur hard dicht. Moeder is terug van haar vriendinnen. Zou ze weer gedronken hebben? Het zal me niks verbazen. Hopelijk komt ze niet naar me toe. Tanja, dom naïef meisje. Natuurlijk komt ze nog, ze is nog boos op je. Iedereen is dat. Kijk, daar komt ze.
“En met jou moet ik nog een woordje wisselen! Hoe durf je zoveel aandacht te trekken?!? Na alles wat we voor je hebben gedaan, ga jij de aandacht trekken door flauw te vallen! Schaam je! Je verdient ons niet! Trut!”
Aandachtig luisteren, moeder weet het het beste. Dat doet ze altijd. Ze heeft altijd gelijk. Zonder te klagen zal ik de slagen, meppen en stompen in ontvangst nemen. Het is waar, ik ben niks waard. Ik trok aandacht en dat mag niet.
Na haar donderpreek heeft ze blijkbaar haar woede afgereageerd. Ze gaat naar de woonkamer. Henk zal haar daar neuken. Na de voetbalwedstrijd...
Dadelijk zal ik wel in slaap vallen... Wat morgen?
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 31-05-2003, 20:36
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
willlen we meer, of juist niet?
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 31-05-2003, 21:25
Quiana
Avatar van Quiana
Quiana is offline
Citaat:
Scimmia schreef op 31-05-2003 @ 20:36:
willlen we meer, of juist niet?
Ja. Vind het alleen een beetje dom staan om alleen 'Meer!' te posten, als er geen ander commentaar te geven valt.
__________________
Drie.
Oud 31-05-2003, 21:57
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
Quiana schreef op 31-05-2003 @ 21:25:
Ja. Vind het alleen een beetje dom staan om alleen 'Meer!' te posten, als er geen ander commentaar te geven valt.
Ik snap je, maar anders weet ik niet of mensen het nog volgen. Het komt inderdaad wel raar over.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 31-05-2003, 21:59
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
“Henk, haal jij Tanja uit bed? Zo komt anders te laat voor school.”
“Het was mijn idee niet haar naar school te sturen. Laat haar te laat komen, het maakt niks uit. Goede cijfers haalt ze toch niet.”
Ahum? Dat doet ze wel hoor. Verdomme, wat kan hij de waarheid soms verdraaien. Ze had maar één slecht cijfer voor wiskunde en dat was omdat ze flauwviel tijdens het proefwerk! Hm, dat deed ze expres, dat zeker. Henk heeft dat al zo vaak gezegd, dan zal het wel zo zijn. Die tut zoekt de problemen gewoon op!
“Ik ga wel.”


Klote, wat is die vloer koud!
“Ik zet de verwarming wat hoger, goed?”
“Neehee! Hoe vaak moet ik je dat nog zeggen, in vredesnaam! Je bent net zo stom als die dochter van je, kan je het niet begrijpen dat warmte geld kost en dat we dat geld aan betere dingen kunnen besteden? Trut!”
Ja, draai je maar weer om, ga maar weer slapen. Jij hebt het ten minste warm, dan kan de rest barsten, hé.
“Sorry, Henk.”
“(...)”
“TANJA! Wakker worden! Uitslapen doe je later maar, je moet naar school!”
“Goedemorgen. Welkom wrede wereld, welkom kou die mij elke dag teistert. Welkom pijn. U heb ik al even niet gevoeld. Hoelang zou het geleden zijn, twee dagen? Vast en zeker. Welkom en doe alsof u thuis bent. Want ik ben een tweede thuis voor u geworden. Hoi Teddy. Hoe gaat het met je? Heb je het ook zo koud? Och, niet zo zeuren. Wij horen niet te zeuren. Kijk, er zijn leuke dingen, Henk slaapt nog. Dan kan ik stilletjes wegglippen. Positief denken, Teddy. Dat doet pappa ook altijd. Dag Teddy. Tot vanmiddag.” “Wat praat je nu weer voor onzin? Kom hier, ik heb ontbijt gemaakt.”
“Ik heb geen honger, moeder. Maar wel bedankt. Ik ga naar school. Doei!”
Dat kind is ook meteen weg... School doet haar echt goed. Ja Rita, dat heb je goed gedaan. Maar als ze aandacht blijft trekken, stopt ze er meteen mee! En dat eten, ze eet te weinig. Zou ze soms zo'n dinges hebben, zo'n complex? Dat was laatst nog op de Oprah-show. Nee, als ze terug komt, geef ik haar wel wat. Dat zal ze eten.


“Ik was nog wat vergeten.”
“En wat mag dat wel niet zijn? Je hebt je tas. Och, je wilt toch lunch mee hé? Nou, das dan mooi pech! Als je een besluit maakt, moet je ermee leven! En nu naar school!”
“Maar... maar... Dat was ik helemaal niet vergeten... Ik moest nog een boek meenemen voor school. Het spijt me. Ik pak het meteen.”
Kijk, zo pakken we dat aan. Nu leert ze wel te eten, dan heeft ze zodadelijk honger. “Ik moet nu rennen naar school, anders kom ik te laat. Dag moeder!”
Dag? Hm, ze is al weg.




“Morgen meneer Petersen! Ik heb mijn editie weer voor uw dagelijkse ontspanning.” Zo meneer, snapt u de hint? Ik wil dit niet doen. Begrijp het nu, alstublieft!
“Tanja. Zo snel al weer uit het ziekenhuis? Welkom terug. We waren zo erg geschrokken, toen je gisteren flauwviel. Waardoor kwam dat nu toch?”
“Stress meneer Petersen, stress. Nu gaat het weer prima hoor. Maakt u zich maar niet druk.” “Ja, ja. Je hebt trouwens de eerste twee uur vrij, meneer Larssen wil je spreken. Omdat jullie afspraak van gisteren niet doorging. Ik heb hem je dagboekeditie van gisteren laten lezen, sommige stukjes vond ik nogal... zorgwekkend. Meneer Larssen zal het er nog met je over hebben.”
“De eerste twee uur vrij? Maar dan heb ik geen blokuur wiskunde.” En dan zie ik Joseph niet... Oké, hij wil waarschijnlijk niks met me te maken hebben, maar ik zie hem dan niet... Mijn straf, ik verdien het. Gisteren was mijn schuld.
“Goed meneer Petersen. Ik ga er wel naar toe.”
“Uiteraard. Tot ziens, Tanja.”
En wegsloffen. Met die spierpijn... Deur. Kloppen. Aangeklopt. En naar binnen gaan. “Hallo meneer Larssen. U wilde me weer spreken?”
“Dag Tanja. Ga zitten, ik doe de deur wel dicht. Gaat het weer beter met je? Na je val van gisteren, het verbaasd me dat je nog op school bent gekomen. De meeste leerlingen zouden minstens één dag vrij nemen.”
“Och, het viel wel mee.”
“Viel het zo erg mee dat je daarom die rode plek op je wang hebt? Je haren verbergen niet alles.”
Huh? Ik heb ze er goed voorgedaan, hoe ziet hij dat nou? Zou ik het hem... NEE! Ik vertel niks, dat is slecht! Dan worden moeder en Henk kwaad. Dat wil ik niet. Ik haat dat.
“Oh, dat.”
“Wil je wat drinken? Thee, koffie?”
“Nee, dank u wel meneer Larssen.”
“Zeg maar Ben hoor. Ik wil dat jij je hier op je gemak voelt. Als je het niet erg vindt, neem ik wel koffie. Koekje?”
“Nee! Euh, nee, dank uw wel. Ik heb geen trek.” Doe toch normaal mens, hij weet van niks! Flip niet zo. Gewoon rustig blijven en zijn vragen beantwoorden. Rustig blijven. “Het mag wel, ik heb hier een volle trommel staan hoor.”
“Nee, dank u wel Ben.” Snauwen? Krijg ik ego, dat moet niet hoor. Dat verdien ik niet, wat doe ik goed? Niks.
“Hoe gaat het nu met je, Tanja?”
“Goed.”
“Alles in orde thuis?”
“Ja.”
“Geen problemen, alles is thuis in orde?”
“Geen problemen.”
“Gaat het goed met je moeder en je vader?”
“Het gaat goed met moeder.” Wanneer stopt hij met vragen? Ben ik dan zo slecht, dat hij wil weten op welk punt hij me voor lul kan zetten?
“En met je vader?”
“Hij is weg.”
“Weg? Waarnaar toe?”
“Weg. Weggegaan.”
“Tanja, mensen gaan niet ineens weg. Ze hebben een doel en komen ook terug.”
“Mijn vader is weg. Sinds mijn zesde, oké? Hij scheepte moeder met mij op. Weg dus.”
“Dat spijt me. Je hebt geen broertjes of zusjes, niet?”
“Nee.”
“Tanja, iedereen maakt zich de laatste tijd zorgen om je. Je kan doen alsof er niks aan de hand is, maar dat is wel zo. Je je gezicht ziet er asgrauw uit en je valt ineens flauw. Je zit onder de blauwe plekken en je blijft beweren dat er niks aan de hand is. Dat klopt niet, zeg wat er is, laat me je helpen!”
“(...)” Ik zeg niks. Er is niks, dus er valt niks te zeggen.
“Tanja? Mis jij je vader?”
Meneer Ben Larssen, is het in Zweden normaal om tegen volslagen vreemden te gaan praten en je met levens te bemoeien waarmee jij je niet hoort te bemoeien?
“Heeft je moeder een vriend, of zijn jullie gezellig met z’n tweeën?”
“Ze heeft een vriend.”
‘En, is hij aardig?’
“Hm-hm.”
“Is dat een ja of een nee? Tegen mij moet je eerlijk zijn, Tanja. Ik vertel niks door. Ik heb zwijgplicht.” En pappa wil ook niet dat ik lieg... Hoe moet dit nu? Wat moet ik doen? Ik mag niet liegen, maar ook niet de waarheid vertellen. God, waarom haat u mij zo erg?
“Wat is een zwijgplicht?” Yes! Zo red jij jezelf hieruit. Wees dom, laat hem alles uitleggen. “Een zwijgplicht? Toen ik de eed van Hippocr...” Dat houdt hem wel eventjes zoet. Goede oplossing, braaf.
“... en dát is een zwijgplicht. Snap je het?”
“Ja. Maar meneer Larssen, waarom heeft u dan voor dit beroep gekozen? Als u nu ergens mee zit, kan u er niet over praten. Vindt u dat niet vervelend?”
Een schot in de roos. Hier zal hij nog lang over praten. Gaat goed zo. Nog maar anderhalf uur te gaan.
“Tanja, je ontwijkt mijn vragen. Ik vroeg je of je de vriend van je moeder wel of niet aardig vond.”
Shit. Betrapt. Pappa zei altijd: ‘Niet liegen, kind. Leugens sieren de mens niet.’
“Nee meneer, ik mag vader niet zo.” Hij moet tevreden zijn met die aanduiding. Ik noem hem pappa, ook al verdient hij die benaming niet. Niemand is de naam “pappa” waardig behalve pappa zelf.
“Kijk, zo komen we ergens. Waarom vind je hem niet zo aardig? Je noemt hem je vader, als je hem niet aardig zou vinden, zou je hem zo niet noemen, toch?”
“Dat is waar.”
‘Volgens mij denk jij daar anders over, is het niet?”
‘Nee hoor.”
“Tanja, hoe noem je hem normaal?”
“Henk. Maar hij wil dat ik hem pappa noem. Dat doe ik dan.”
“Waarom? Wordt hij anders boos?”
Hij vindt het fijner. Ik noem hem pappa. Dat wil hij. Dus doe ik dat.”
“Dat vroeg ik niet.”
“Mag ik even naar de wc? Ik moet nodig.”
“Goed. Kom je meteen weer terug?”
“Oké.”
“Tanja. Je kan je tas en jas hier laten.”
“Oh. Oké.” Loop de kamer uit en doe de deur dicht. Je hebt het verpest. Hij vraagt teveel. Je mag niet liegen, maar wat je nu doet kan niet. Hij wéét straks dingen! Pas op hè! Ik ga nu naar de wc, fris me op en dan ga ik terug. Nog maar een uur.

“Hoi Tanja.”
“Huh? Joseph! Hai! Wat doe jij hier, je hebt toch wiskunde?”
“Ik kan hetzelfde aan jou vragen, jij toch ook? Je zit altijd rechts voor me, waarom ben je niet in de les? Ik moest van dat mens naar de decaan gaan en me melden. Ze mag me echt niet.” “Oh, meneer Petersen stuurde me naar... naar eum... naar huiswerkbegeleiding. Ik mag de uren die ik heb gemist in een andere klas inhalen. Omdat ik met wiskunde al verder ben.”
“Want je was gisteren flauwgevallen hé? Ik hoorde het van wat gasten die op de gang stonden. Iedereen zag de ambulance. Ik wilde nog even kijken, maar ze lieten me niet bij je. Wel had ik je gezicht gezien toen ik op de trap zat gezien. Je zag echt bleek! Waardoor kwam het?”
“Je ging kijken? Ik was te druk, gewoon stress. Dat is alles.”
“Natuurlijk ging ik kijken. Pas goed op jezelf, dat je niet overspannen raakt, hé. Ik moet weer gaan, de decaan zei dat ik moest vragen of ik weer in de les mocht komen. Ik zie je nog wel!”
“Oké, tot ziens. Succes met de les inkomen!”
“Dank je!”
Wow. Hij zag dat ik er niet was. Wow. Nu nog naar de psych en dan het gewone leven weer in.




“Welkom terug, Tanja. Als jij je jeans en trui even uit wilt doen, ik ga een standaard onderzoekje doen.”
“Wat? U bent toch alleen de zielenknij...”
“Zielenknijper? Nee, ik ben ook de schoolarts, wist je dat niet?” Hebben die idioten haar dan niets verteld? Dit meisje is helemaal ontwetend, ze staat te trillen!
“Nee. Wat gaat u doen?”
“Ik ga je wegen, je lengte opnemen en kijken of je helemaal gezond bent.”
Kijk aan, met wat aardigheid doet ze het al. Maar wat de... wat is dit?! Het arme ding is helemaal lens geslagen! Dus dat bedoelde ze in haar dagboek!
“Hoe kom je in vredesnaam aan al die kwetsuren? Je zit onder, dit is niet normaal meer! Tanja, wij moeten eens goed praten. Ga eerst op de weegschaal staan.”
“Ja, Ben.” Gedwee, heel gedwee. Is ze depressief?
“Veertig kilo. Oké, dan gaan we nu meten hoelang je bent. Hm... Één meter tweeënzeventig. En laat me al die plekken eens zien?”
“Ben, het is niks. Ik ben gewoon te wild, ik klim in bomen en val er regelmatig uit. Ik kijk gewoon te slecht uit, dat alles is mijn schuld. Het is niks, geloof me.”
“Kleed je maar weer aan. Tanja, wat doet Henk als je hem geen “pappa” noemt?”
“Niks bijzonders. Hij vraagt gewoon of ik dat wel wil doen.”
“En als je dat niet doet?”
“(...)”
“Tanja?”
“Niks bijzonders. Hij vraagt gewoon of ik dat wel wil doen.”
“Tanja, als ik je ga helpen, moet je wel antwoord geven.”
“Ik heb geen hulp nodig, het gaat goed met me.”
Als het goed met haar gaat, ben ik een olifant! Maar ik wil haar niet afschrikken. Ze kijkt al zo droevig...
“Goed, we zullen het ergens anders over hebben.”
“In je dagboek schreef je dat je weinig at. Je was er blij over, omdat je zo niet tot “het slechte” zou vervallen. Wat bedoel je daarmee?”
“(...)” Antwoorden mag hoor, dame.
“Tanja, ik vroeg wat. Wat bedoel je met ‘het slechte’?”
“Het slechte zit in me. Het is wat moet worden vernietigd. Ik zal het ook vernietigen, ooit. Tot die tijd moet ik mezelf onder dwang houden, onder controle. Ik mag niet losgelaten worden in de vrijheid. Ik ben er voor vermaak. Nu weet u wat ik ben: een kostenplaatje, een uitgave en een verspilling! Ik haat mezelf! Ik haat u, ik haat Henk en ik wil dit niet meer doen! Ik wil weg!!!”
“Tanja, stop! Kom terug, ga rustig zitten en haal rustig adem.”
Wat is er met haar? Heeft ze... Zou het? Een vorm van anorexia? Ze is er nerveus genoeg voor, het gaat in ieder geval niet goed met haar. Dat gedraai om mijn vragen, dat gedoe... waar heeft ze het nu weer over?
“Tanja? Wat zeg je?” Mijn hemel, ze heeft een paniekaanval. Dit wordt nog wat.

Goed zo meisje, word maar wakker.
“Tanja, gaat het? Je begon te mompelen en te trillen. Je had een lichte paniekaanval. Dit is het bewijs dat het niet verder kan. Je moet naar je huisarts gaan.”
“Ben, ik wil geen hulp. Het gaat goed met me.” En nog steeds ontkent ze alles. Maar we hebben vorderingen gemaakt, ik weet waar ik aan kan beginnen. Wat kijkt ze triest...
“Ik kan je niet helpen als je niks vertelt, Tanja.”
“Sorry, ik zal beter mijn best doen. Maar ik heb nu wel les, de twee uur zijn voorbij gevlogen. Mag ik gaan?”
“Ja. We hebben voor vandaag wel genoeg besproken, niet? Ik wil je nog wel een aantal keer zien. Wat dacht je van morgen? Ik heb dan het derde uur tijd voor je. Je hebt dan een tussenuur, als ik me het goed herinner?”
“Ja Ben, ik heb dan een tussenuur. Maar is dit echt wel nodig? Het gaat goed met me, eerlijk.”
“Tot morgen.”
Ik ga Petersen eens opzoeken, eens kijken wat hij heeft te vertellen over Tanja.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 31-05-2003, 22:09
zozze
Avatar van zozze
zozze is offline
meer
__________________
Massive
Oud 31-05-2003, 22:34
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
zozze schreef op 31-05-2003 @ 22:09:
meer
Morgen.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 31-05-2003, 22:35
zozze
Avatar van zozze
zozze is offline
Citaat:
Scimmia schreef op 31-05-2003 @ 22:34:
Morgen.
__________________
Massive
Oud 01-06-2003, 14:15
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
“Zie je haar lopen, dat is het meisje dat gisteren flauwviel.”
“Het schijnt dat ze, sinds haar vader haar en d”r ma verliet, een gek werd.”
“Ze murmelt en is altijd alleen.”
“Ze heeft geen vrienden.”
“Hoe heet ze eigenlijk?”
“Geen flauw idee.”
“HEY, MEISSIE, hoe heet je?”
“Ja gozer, denk je nu werkelijk dat ze tegen jou iets gaat zeggen? Die is al bang van je muziek, laat staan je kleding.”
“Zeik mij niet af, ik onderscheid me van de kudde! Jij bent een kuddeschaap, (...).”
Laat ze maar praten, Tanja. Het heeft toch geen zin meer te ontkennen. Alles is nutteloos. Ik lieg niet en dat zal nu mijn ondergang worden. Henk zijn ondergang, moeders” ondergang en alles is mijn schuld. Ik haat dit. Was ik maar dood. Bah.
Hou nu op met zeiken en ga naar je les. Engels.
“Hoi Tanja, hoe gaat het met je? Alles goed? Of ben je te lamlendig om op tijd in de les te komen, moest je weer flauwvallen?”
Huh? Wat krijgen we nu? Heeft het complot zich nu ook bij mijn lievelingsdocente genesteld? “Tanja? Gaat het, moet ik de psychiaters al bellen, of wil je liever naar Henk? Hij weet wat je wil, niet?”
“Wat?”
“Ik vroeg of je niet liever wilde gaan zitten, omdat je er zo bleek uitziet. Je keek me vreemd aan, heb ik iets op mijn gezicht zitten?”
“Nee mevrouw. Sorry, ik ben een beetje moe, dat is alles.”
“Als je naar huis wilt...”
“Nee! Nee, bedankt. Ik blijf op school, het is leuk.”
“Wat jij wil. Maar let op je gezondheid, hè. Class, pay attention! This is not a lobby, nor a cafeteria, nor anything like that. This is my classroom and there will be no eating in it. Everybody will begin their work now. We”ve got a test next week and (...)”
Geblaat. Veel geblaat. Over veertig minuten is de les afgelopen. Joepie. Vervolgens twee uur tekenen, één uur mentorles en dan naar huis. De tijd gaat normaal. Niet te snel, niet te langzaam. Alles heeft het tempo dat het verdient.
Welnu, aantekeningen maken en de rest van de dag goed opletten. Dan is het sneller voorbij.

UIT! En nu naar... En nu naar... En nu naar... huis? Mijn enthousiasme wordt geblokkeerd. Maar goed, doe je sjaal om en muts op. Gauw naar huis rennen. Dan naar mijn kamer gaan, hé? Ja, dan lekker naar mijn kamertje. En huiswerk maken. Waarom is er eigenlijk nooit licht in de kast? Dat is fijner, daar vindt niemand me. Kast. Kastmonsters. Goh, mijn gedachtegang is werkelijk geniaal. Hup, aan het huiswerk!


“Dat meen je niet! Henk, schat, je bent geweldig! Gaan we echt een weekend naar zee?”
“En wat krijg ik dan?”
“Vanavond krijg je alles wat je wilt lieverd. Ik ga nu eerst lekker eten voor je koken. Ga maar goed in de kamer tv kijken, ik breng je wel een pilsje.”
Wat is er aan de hand? Ze zijn thuis, oké, maar waar hebben ze het over? Een weekend naar zee? En ik, vergeet mij alsjeblieft!
“Tanja, kom eens.”
“Ja moeder, wat is er?”
“Hier, breng dit eerst naar pap. Ik heb nieuws.”
Leuk, de griezel pils brengen. Vreugde. Angst.
“Hij is mijn vader niet.” Dat gaat pijn doen. Foute boel.
“Je zal hem pappa noemen, hoor je? Hij betaalt je, dus is hij je vader! Nu brengen dat bier!”
“Ja moeder.” Geen commentaar geven. Gewoon brengen.
“Zeg het eens, Tanja?”
“Ik kom je bier brengen, pappa.”
“Goed zo meisje van me. Kom eens hier, je hebt nog niet eens hoi gezegd. Wat zijn dat nu voor manieren, hup, geef eens een kus.”
“Hoi.”
En blijf van me af. Hé, hé hé! Blijf van me af!
“En je bent nog zo licht, ik til je zo op, kijk. Hup!”
Walging. Absolute walging. Vermoord me gewoon, maar dit is smerig. Ik moet het stoppen, het vieze zit in me! Gadverdamme! Jakkes!
“Tanja, kom weer. Ik moet je wat vertellen.”
“Ja moeder, ik kom.”
Wurm je los en ga naar moeder. Zij doet dít ten minste niet.
“Tanja, het gaat niet goed met je en Henk en ik gaan op vakantie. Jij blijft thuis want je moet rust hebben. We gaan een lang weekend weg. Maak geen rommel, haal geen geklooi uit. Wees braaf of er zullen gevolgen zijn als we terugkomen. Begrepen?”
“Ja moeder. Ik zal me gedragen.”
“Goed. Ga nu aan tafel zitten, we gaan eten.”
“Ik heb geen honger, ik heb al gegeten.”
“Waar?”
“Op school, pappa.” Alsof jou het wat kan schelen. Het is geen voetbalwedstrijd, waar je naar zit te brullen.
“Je eet toch mee. De dokter zegt dat je te mager bent.”
“Moeder! Ik heb geen honger!”
Auw, verdomme! Had dat nu niet gezegd, niet terwijl ze een stok binnen handbereik heeft! “Moeder, au! Hou op, hou op! Het doet zeer!”
“Zal je eten?”
“Au! Hou op, alstublieft! Ik zal braaf zijn, ik zal me gedragen!”
“Dat vraag ik godverdomme niet! Hier!”
“AU!”
“Zal je eten, kreng?”
Geef maar op. Je bent te zwak. Hou op met huilen, gillen en krijsen. Zij heeft een houten stok en jij bent zwak. Geef toe.
“Ja moeder.”
“Dek de tafel en hou op met huilen.”
“Ja, moeder.”
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.

Laatst gewijzigd op 04-06-2003 om 20:50.
Ads door Google
Oud 01-06-2003, 15:27
zozze
Avatar van zozze
zozze is offline
*addicted*

nog
__________________
Massive
Oud 01-06-2003, 15:34
Verwijderd
Shit shit shit! Verdomme, wat nu? Ik ben dik, veel te dik! Straks gaan ze de deur al breder maken, dit is fout! De wc, snel. Ik mocht van tafel af, dus dan kan ik ook naar de wc. Hup Tanja, niet aarzelen. Je weet dat het goed is. Het moet gebeuren en wat moet, zal gebeuren. Oh jakkes, dit is vies! Maar snel, het vergif moet eruit. Goed zo, dat is goed. Het eerste deel is eruit. Hup, nu de rest. Verdomme, ik haat dit! Dit is vreselijk, kan het niet anders? Oké, ik weet dat het anders kan, ik had niet moeten toegeven aan moeder. Ik had niet moeten eten. Sorry iedereen, het zal niet meer gebeuren. Ik ben moe en ik voel me kut. Gewoon heel kut. Nu dan dat stomme dagboek.

Woensdag 4 december 2002,
Ik voel me niet lekker. Vandaag heb ik lang gepraat met de psycholoog, hij is erg nieuwsgierig. Dat bevalt me niet. Ik heb de lessen Engels, tekenen en mentoruur gevolgd. De andere lessen kon ik niet volgen omdat ik bij de psycholoog zat.
Toen ik thuis kwam, ging ik huiswerk maken. Het huiswerk was leuk om te doen. Huiswerk is fijn. Het is voor school, dus dan leer ik dingen. Dat is prettig.
Later kwamen moeder en Henk thuis. Ze waren blij. Henk mag een lang weekend op vakantie en mag mensen meenemen. Moeder is hier erg blij over, daar zij diegene is die mee gaat.
Vervolgens gingen we eten. We hebben sperziebonen met aardappelen en vlees op. Bij het eten heb ik cola gedronken. Dat heeft zo’n 90 calorieën per glas. Samen met het eten heb ik zo’n 1000 calorieën op. Ik voel me nu niet lekker.
Ik ben dik. Ook ben ik erg moe. Ik ga mijn zwakheid accepteren en slapen. Morgenochtend zal ik meer over deze dag schrijven. Nu ga ik eerst slapen. Moeder houdt Henk bezig, dus ik moet rustig kunnen slapen.


En het is nog maar de helft van een A4’tje. Hoe moet ik er morgen dingen bijschrijven waar ze niet over na gaan denken? Ik weet het niet. Eigenlijk kan het me niks meer schelen. Ik ga gewoon slapen.

Goedemorgen. Welkom wrede wereld, welkom kou die mij elke dag teistert. Hoe gaat het met u? Heeft u goed geslapen? Fijn. Ik niet, door u. En door de pijn. Die stok haat ik het meeste. Waarom hebben wij dan nog steeds een kachel waar we een pook voor nodig hebben? Dat doet pijn. Maar goed, Tanja, je kan er niks aan doen.
Inderdaad. Ik ben nu een beetje vrolijk. De depressiviteit laat me koud, het leven is nutteloos, maar ik heb meer te doen dan over de nutteloosheid des levens te klagen. Ik stap mijn bed uit, kleed me dik aan en begin de rest van het dagboek te schrijven. Ik zie de boel zonnig in, omdat het leven geen zin heeft.

Dag dagboek,

Even geleden sinds ik heb geschreven, wat niet volgens de afspraak is. Normaal ben ik erg punctueel en heb ik een hekel aan het niet afmaken van huiswerk, maar gisteren was ik te moe om te schrijven en te zwak om de moeheid te negeren. Het is vandaag vrijdag. Gisteren ben ik niet naar school gegaan, maar thuis gebleven. Moeder bleef ook. Ze maakt zich erg veel zorgen om mij. Deed ze dat nou maar niet... haar huilend weg zien gaan is niet iets dat ik graag zie gebeuren. Vooral niet omdat ik weet dat ze om mij huilt. Mijn schuld. Veel mensen worden gekwetst of voelen zich beledigd door mijn lot, doel en bestemming. Ik moet afvallen en kan niet voorkomen dat ik op de weg naar slankheid en minder lelijkheid mensen kwets.
Vijf minuten nadat ze mijn kamer uitrende, stormde moeder weer binnen. Ze omhelse me en zei, in tranen, me niet kwijt te willen en van me te houden. Henk huilde niet, maar stond gewoon in de deuropening, zwijgend. Ze geven om me, zo lijkt het.
Ik deed gemeen tegen moeder en gebood haar weg te gaan. Dat deed ze niet, ze bleef. Ze had soep voor me gemaakt en wilde het me voeren. Toen ik het niet wilde eten, werd ze kwaad. Ze begon met in mijn gezicht te slaan, tot ze huilend ophield. Ze ging bij me op bed liggen en begon tegen me te praten. Ook al weet ze niet hoe, ze wil me helpen.. Ze zegt dat ik slecht bezig ben en weer moet eten. Ik ben niet dik, aldus mam.
Toen ze dat zei, begon ik te huilen.
Moeder en ik hebben zo lang gelegen. Geen aanraking, alleen onbegrip. Twee vrouwen in nood, twee huilende vrouwen. Ik kon niet stoppen met huilen, het was alsof alles te zwaar was. Moeder dacht dat ik begreep dat het niet langer zo kon, maar ik geloof haar niet. Het begint allemaal te wazig te worden, ik heb geen vervelend gevoel meer bij honger en de pijn is mijn als vriend. Honger hebben is een fijn gevoel.
We hebben lang gepraat. Nu is moeder is door mij overtuigd dat ik het weekend alleen kan zijn. Ze hebben het uitstapje met een dag uitgesteld, Henk en moeder zullen hierom volgende week vrijdag pas terug zijn.
Trouwens, het is Sinterklaas! Vanavond gaan we met z’n drieën uit eten. Gezellig, aldus pap. Ik heb alle weerstand opgegeven hem Henk te noemen, het geeft me alleen maar problemen. En pijn. Voor die pijn ben ik echt een watje. Spierpijn, kou, dat is allemaal te overzien en te accepteren. Als pap me echter pijn doet... dan is het anders. Dus hij is pap. Pappa als hij dat zegt. Ik volg die bevelen zonder tegensputteren op.
Kijk, dat gaat goed. Moeder is het daarover eens met pap. Ze vinden dat ik op dat gebied vorderingen maak, ik luister al beter.
Ik stop nu, ik ga vandaag naar school en ik wil niet te laat komen. Pap heeft me gisteren ook meerdere malen... bezocht. Dat was niet prettig. Hij voelt zich niet schuldig, maar is boos op me en geeft mij, geheel terecht, de schuld van mijn lichamelijke conditie. Ook kwam hij bij me liggen. Dat was, in tegenstelling tot bij moeder, niet prettig. Hij wilde lichamelijk contact en de slechte dingen. Hij maakt me ook slecht. Ik geloof dat ik hem gisteren veel pappa heb genoemd. Hij wil dat. En omdat ik dat deed, deed hij me minder pijn. Toch doet het zeer. Het was niet fijn. Zoals gewoonlijk.
Nu moet ik naar de keuken. Helpen en misschien gaat hij me dwingen te eten. Dat deed hij gisteren ook. Dat heb ik nog niet verteld, laat ik dat nog even snel doen. Ik lag in bed en hij kwam de kamer binnen, met een theeblad vol voedsel, zoals brood, yoghurt, de soep die moeder voor me maakte en hete chocolademelk. Ik deed de deken over mijn hoofd en sloot mijn ogen. Hij had de deur dicht gedaan. Moeder was boodschappen doen. Ze zei binnen anderhalfuur terug te zijn. Ik wachtte. Hij trok de deken van me af.
Ik draaide me om en keek hem aan. Ik keek droevig, maar het liet hem koud. Mijn tranen deden hem niks. Nadat hij het dienblad op het nachtkastje zette, pakte hij me vast. Hij klemde me vast tussen zijn armen en benen. Onze gezichten raakten elkaar. Hij begon weer slecht te doen. Weer vies te doen. Ik kon er niks aan doen, maar ik ging weer huilen. Hij wilde me troosten. Zonder enige emotie op zijn gezicht begon hij het eten in mijn mond te stoppen. Eerst de soep. Lepel voor lepel. Hij kneep mijn neus dicht, zodat ik het moest slikken. Ik walgde. Vroeger vond ik de soep altijd lekker, toen ik nóg dikker en nóg lelijker was. Nu proef ik het niet meer. Mijn tranen raakten een gevoelige snaar. Hij begon mijn hoofd te aaien en me te kussen. Hij wilde me troosten. Toen ik ophield met huilen, in een poging hem op te laten houden, stopte hij me te voeren. Ik had een soepkom tomatensoep en een boterham op. Hij was blij en knuffelde me. Dat uur deed hij twee keer slechte dingen met me. Ik ga nu naar de keuken.

Dag.


“Morgen meis.”
“Goedemorgen pappa.” Sla me niet, ik doe braaf wat je zegt.
“Goed geslapen schat?” Hé, ze doet aardig! Hm, ze is vast en zeker nog bezorgd om me. Wat is het toch een rotstreek van me, haar ongerust maken! Stomme ik!!!
“Ja moeder.”
“We gaan vanavond na het eten naar zee. Je weet zeker dat je alleen wilt blijven?”
“Ja, ik weet het zeker.” Met hen meegaan kan ik echt niet hebben, dan wordt het nog erger. Henk die slechte dingen met me doet, moeder die vervelend doet, zij allebei die me slaan, ik zal dan moeten eten... Nee Tanja, alleen thuis ben je beter af. Wees blij, ze gaan je met rust laten.
Wie weet zie je Joseph in het weekend wel. Haha! Sarcasme, waarom zou hij me willen zien? Domme ik.
“Hier is je lunchpakket voor vandaag, Tanja. We gaan zo. Ik ga mijn spullen pakken. Pappa blijft hier zitten om te zien dat jij je ontbijt eet.”
“Best. Bedankt. Ik moet zo naar school, dus dan zeg ik nu alvast gedag. Dag... mam.” Om te zien dat ik eet? Als dat alles zou zijn, ben ik blij. Eten kan ik uitkotsen, pappa niet. Ja, pappa. Zelfs in mijn gedachten kunnen ze komen, dus pappa. Ik moet braaf zijn. Niet slecht zijn. “Doei. En eet, of je krijgt problemen.” En anders niet?


“Tanja, schat, kom eens lekker bij je pappa zitten.”
Oké dan, stoel naar hem toeschuiven. Ew, blijf van me af! Oh God, hij trekt me op schoot. Wat nu? Toch niet nu, moeder is in de andere kamer!
“Je moet voorzichtig zijn en eten. Anders wordt je ziek en ga je dood. Dan krijgen wij problemen, dus als we erachter komen dat je ziek bent of niet gegeten hebt, zal er wat voor je zwaaien.”
“Ja pappa.” Ik vraag het me alweer af: anders krijg ik geen problemen?
Pappa, hou op met me te strelen. Ik wil het niet... ik weet dat ik niks anders waard ben, maar alsjeblieft! Je doet me altijd pijn... God, nee!!! Geen eten! Gadverdamme, gadverdamme, gadverdamme!!! Haal dat gif uit mijn mond!!
Oké Tanja, doorslikken. Dadelijk kots je het weer uit. Inderdaad, dat kan. Ik proef gewoon niks, het heeft helemaal geen smaak. Maar wat hij nu doet...
“Pappa, nee...”
“Shhht meisje, stil maar.”
God, kunt U me nog meer verdoemen? Ik hou niet van zijn kussen. Kom op Tanja, dadelijk haalt hij zijn tong weer weg. Mijn God, blijf van me af! Wurm je weg, hup! En ren naar de wc. Je kan het halen. Doe het nu, hij heeft je minder goed vast.
Wc in, deur op slot. Binnen vijf minuten ligt het in de wc-pot, in plaats van mijn buik. Tas pakken en naar school rennen.
Oud 01-06-2003, 16:07
Verwijderd
wouw, wat een verhaal, maar ik vind het erg goed.. ga je alsjeblieft door??
Oud 01-06-2003, 16:28
zozze
Avatar van zozze
zozze is offline
Citaat:
zozze schreef op 01-06-2003 @ 15:27:
*addicted*

nog
__________________
Massive
Oud 01-06-2003, 19:58
Verwijderd
Woei ik zit nu helemaal in het verhaal

Puntjes van commentaar:

- Jammer dat er zoveel dialoog in zit, bij sommige stukken is er bijna alleen maar dialoog en te weinig beschrijving, vind ik.
- Ik vind het cool dat je verschillende beschrijvingen ziet, vanaf haar, andere mensen etc, en stukken dagboek, soms is het wel verwarrend maar erg cool gedaan.
- Sommige feitjes vind ik een beetje vaag..eh bijv dat ze 40 kilo weegt, dat is wel erg weinig hoor, voor iemand van die lengte..ook al eet ze zo weinig, dan nog
- Beetje vreemd dat ze meteen naar het ziekenhuis wordt gebracht als ze 1 x flauwvalt, zou normaal niet gebeuren denk ik.

Maar ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat
Oud 01-06-2003, 22:14
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
freakjuh schreef op 01-06-2003 @ 19:58:
Woei ik zit nu helemaal in het verhaal

Puntjes van commentaar:

- Jammer dat er zoveel dialoog in zit, bij sommige stukken is er bijna alleen maar dialoog en te weinig beschrijving, vind ik.
- Ik vind het cool dat je verschillende beschrijvingen ziet, vanaf haar, andere mensen etc, en stukken dagboek, soms is het wel verwarrend maar erg cool gedaan.
- Sommige feitjes vind ik een beetje vaag..eh bijv dat ze 40 kilo weegt, dat is wel erg weinig hoor, voor iemand van die lengte..ook al eet ze zo weinig, dan nog
- Beetje vreemd dat ze meteen naar het ziekenhuis wordt gebracht als ze 1 x flauwvalt, zou normaal niet gebeuren denk ik.

Maar ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat
Ook door die dialoog vind ik het minder. Bij verhalen die ik nu schrijf, is dat wat beter.

De witregels horen er een zekere regelmaat in te brengen, maar het blijft moeilijk.

Van die 40 kilo, dat kan. Het is niet de precieze grens van wel/niet naar het ziekenhuis moeten, maar zo ongeveer wel.


Ik zal meer posten. Bedankt voor het commentaar.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 01-06-2003, 22:14
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
“Hey Tan.”
“Hoi Joseph. Saaie les hè?”
“Jah. Duits is niet mijn favoriete vak. Hoest met je?”
“Goed, met jou?”
“Jongelui, willen jullie even opletten?” Grrr... Die stomkop verpest een gesprek! Oh jee, Joseph krijgt die fonkeling weer in zijn ogen... Wat is hij toch knap... wat zou hij gaan zeggen?
“Herr, du kannst mir die Pukkel runterrutschen!”
“Joseph, ga jij je maar melden!”
Haha! Dat had ik niet verwacht! Nu gaat de les weer saai worden... Tanja, schiet op meid! Zeg hem gedag!
“Doei!”
“Auf Wiedersehen, Schönheit.” Zei hij dat net? Tegen mij? Wow! Hm, hij kijkt vast en zeker niet goed... Hij ziet mijn lelijkheid niet... Hij ziet niet hoe stom ik ben. Binnenkort wel, het duurt nooit lang eer mensen weten dat ik nutteloos ben.

Ben heeft het dagboekfragment vast en zeker al gelezen. Verdomme, wat nu? Eerlijk zijn, volgens mijn pappa.
“Tanja, wat bedoel je met ‘slechte dingen’?”
“Niks.”
“Wat bedoel je ermee, wat zijn deze “slechte dingen”?
“Het zijn de slechte, verboden, vieze dingen.”
“Zoals? Zit hij aan je?”
“Nee.”
“Je schrijft van wel.”
“Oh.”
“Zit hij dus aan je? Wat deed hij gisteren?”
“Hij gaf me eten.”
“Vond je dat fijn?”
“Nee.”
“Waarom vond je dat niet fijn?”
“Ik hou niet van eten.”
“Van welk eten hou je niet?”
“Van al het eten. Eten is slecht. Het is vergif.”
“Waarom zeg je dat? Eten is niet slecht, het is gezond.”
“Vanavond ga ik uit eten.”
“Wat leuk.”
“Nee.”
“Je zei dat Henk je eten gaf. Waarom deed hij dat dan, als je niet wilde eten?”
“Omdat ik anders dood ga. Pappa wil niet dat ik dood ga. Moeder heeft gisteren gehuild. Dat was niet leuk. Ze huilde om mij, ik wist het. Ze huilde omdat ik zo...
Het is allemaal mijn schuld. “
“Tanja, dat moet je niet zeggen. Wat is jouw schuld en waarom huilde je moeder?”
“Omdat ik niet gezond ben.”
“Daar moet ik het inderdaad met je over hebben. Tanja, wat weet je van de ziekte Anorexia af?”
“Ally McBeal heeft het uitgevonden. Het is een ziekte die meisjes doodt.”
“Eh, dat is niet precies waar. Anorexia is een eetstoornis die bij voornamelijk meisjes in de pubertijd optreedt. Meisjes hebben een vertekend zelfbeeld, dat houdt in dat ze zichzelf te dik vinden terwijl ze dat niet zijn. Ze verhongeren zichzelf, met als gevolg dat de organen, zoals de darmen, slokdarm, tanden en dergelijke kapot gaan. Hun haren vallen uit, de nagels worden minder sterk, kortom: het is geen pretje om dat te hebben.”
“Ben, zelfs pappa vertelt leukere verhaaltjes voor het slapen gaan.”
“Tanja, ik vertel geen verhaaltje. Dit is ernstig. Je hebt Anorexia Nervosa.”
“Niet waar! Je liegt! Ik ben hartstikke gezond.”
“Tanja, kalmeer. Je weegt veertig kilo, terwijl je 1 meter 72 bent. Je hoort minstens drieënvijftig kilo te wegen. Je weigert te eten. Als ik je nu ga wegen, weet ik zeker dat je nog minder dan veertig kilo weegt.”
“Ik ben niet ziek. Ik ga niet dood.”
“Als je zo doorgaat wel. Luister naar me, je bent een lieve, verstandige meid. Je hebt dit niet nodig, je hoeft niet af te vallen. Je bent niet dik. Je bent mager. Je moet eten.”
“En je zit onder de blauwe plekken. Ga je nog vertellen waardoor dat komt?”
Mijn zelfgebouwde, dikwijls gekoesterde muren brokkelen voor mijn ogen af. Mijn dekmantel is weg, het is voorbij. Vanaf dit punt zal het bekend worden. Joseph zal me gaan haten, pappa en moeder zullen me vervloeken en pijn doen. En pappa... Mijn eigen pappa... Hij zal teleurgesteld zijn. Maar ik heb niet gelogen, pappa.
“Alles spijt me. Ik veroorzaak verdriet. Meneer, mag ik nu gaan? Ik voel me slecht. Ik wil hier niet meer zijn. Ik wil weg. Ik ben bang. Niemand kan me helpen en ik doe iedereen pijn en verdriet. Mag ik alstublieft gaan?”
“Tanja, zo makkelijk gaat dit niet. Wat wil je gaan doen, waar wil je naartoe?”
“Ik wil weg.”
“Waarnaar toe, Tanja? Thuis krijg je problemen en hier kan je rustig blijven. Niemand doet je kwaad, je hoeft niet bang te zijn.”
“(...)”
“Tanja? Wat is er? Je zal niet sterven aan Anorexia Nervosa als je er tegen vecht.”
“(...) Dat... dat is het niet. Ik heb... Ik ben... Henk zal kwaad zijn... Hij zal... En moeder...”
“Hier, een zakdoek. Droog je tranen en snuit je neus. Wat is er dat zo eng is? Je ouders zullen gechoqueerd zijn, ik weet zeker dat ze van je houden en je zullen steunen in de moeilijke tijd die zal komen.”
“Maar... Maar... Maar ze mogen het niet weten.”
“Je moet het ze te vertellen. Anders kunnen ze er ook geen rekening mee houden.”
“Jij mag het ze toch niet vertellen? Door die zwijgplicht?”
“Dat is waar. Ik mag het hun niet vertellen zonder jouw toestemming, maar ik adviseer je wel het hen te vertellen. Tanja, laat me je helpen.”
“Nee. Ik heb je hulp niet nodig, dit is belachelijk. Ik heb helemaal geen Anorexia Nervosa. Ik ben perfect in orde. Volgens mij heb jij hier de hulp nodig.”
“Tanja, ga zitten en luister naar me. Je gaat hier nog helemaal niet weg, je hebt een probleem. Je hongert jezelf dood. Je bent fout bezig. Jíj hebt een probleem. Ik kan je helpen, maar dat moet je eerst willen. Anders kom je in een ziekenhuis, aan de sondevoeding terecht. Als je me werkelijk niet gelooft, kan je naar je huisarts gaan. Hij zal je dezelfde diagnose geven. Bel hem maar, je kan deze telefoon gebruiken.”
“NEE! Ik wil gewoon dat iedereen me met rust laat! Ga toch weg, laat me met rust!”

Ren nu weg. Het is genoeg. Misschien heeft hij gelijk, maar ik heb geen probleem. Mensen met dyslexie zijn theoretisch gezien ook ziek en zij leven ook normaal!
Kom op Tanja, ga maar naar het bos. Rustig lopen over de bospaden, niet te hard. Vermoei jezelf niet te erg.
Wees nu rustig, niemand kent deze plek. Het is ook een zalige plek, diep in het bos en dé plek waar ik al mijn gedachten kan ordenen. Ik ben alleen. De rust van stilte daalt neer op mijn schouders en ik ontspan.
Ik vergeet de tijd hier altijd, is dat slecht? Nee. Het is zo vredig, zo rustig. Zalig gewoon. Twee uur zit je hier al, twee uur van gedachten ordenen, denken over de woorden van Ben en proberen genieten zonder op een kneuzing, kras of blauwe plek te gaan zitten. Zalig. Dit moet ik vaker doen.
Oh God, de struiken te ritselden. Complot? Zitten ze achter me aan? Heeft iemand me gevonden? Straks is het pappa of moeder! En niemand kan me helpen! Wat nu? Kan ik nog vluchten?
Hé! Dat is Joseph! En hij kijkt me net zo verbaasd aan als ik hem.
“Wat doe jíj hier?”
“Ook hoi. Ik kom hier altijd als ik het gewone leven even zat ben. En wat is jouw excuus, het is pas twee uur. We hebben op vrijdag altijd tot het achtste uur les en dat is pas over twee uur.”
“Ik wilde... vluchten... Voor alles. Ik heb mijn dag vandaag niet echt vandaag.”
“Mag ik erbij komen zitten?”
“Jah, natuurlijk.”
Schuif op Tanja. Oké. Hij komt naast me zitten op de boomstam en zit dicht naast me. Zijn hand raakt me bijna aan. Is dat goed?
“Hoe gaat het met je?”
“Het kon beter. Met jou?”
“Klote. Jij wat drinken?”
“Mm. Wat is het?”
“Drinken. Hier, neem maar. Het is lekker en je wordt er warm van.”
Hij knipoogde! En hij lacht naar me! Daar wil ik wel mee drinken. Hij is te vertrouwen, toch?
“Wow! Wat is het? Het smaakt... raar.”
“Eigen brouwsel, veertig procent. Wodka.”
“Je kan je eigen wodka maken? Wie heeft je dat geleerd?”
“Mijn opa. Hij is Rus. Niet zoveel drinken, je proeft de alcohol niet, maar het is er wel.”
“Oh. Hier, alsjeblieft.”
“Dank je. Je zit te rillen. Hier, mijn jas.
Hé, niet schrikken! Ik doe gewoon mijn jas om je schouders, omdat je rilt van de kou. Er gebeurt niks engs, ik doe je niks.”
“Oh.”
Ja, dat is handig. Schrik maar, dat helpt! En zeg toch eens iets. Iets leuks, iets wat zijn aandacht grijpt.
“Waarom zijn jullie naar Nederland gekomen?” Jep, goede vraag. Alsof niet iedereen dat vraagt.
“Mijn moeder is ziek geworden en in Nederland waren betere medische mogelijkheden. Op de toendra zijn niet veel goede dokters.”
“Oh. Gaat het nu goed met haar?”
“Ja. Ze is helemaal beter. Ik ben net bij maatschappijleer weer uit de klas gezet. De decaan werd weer boos, ze heeft gewoon een hekel aan me.”
“Oh. Slaag je wel voor het vak?”
“Ja, dat wel. Het is een simpel vak, het moet lukken. En waar vlucht jij voor? Ik kan me niet voorstellen dat jij de les wordt uitgezet. Je bent geen modelleerlinge, maar ook geen branieschopper.”
“Och... Het is niks.”
“Ik heb het jou ook verteld. Maar als je het niet wilt zeggen, moet je het niet doen. Laten we het ergens anders over hebben. Ga jij vandaag nog wat doen, nu het Sinterklaas is?”
“Dat is fijn. Henk neemt mij en mijn moeder mee uit eten. Daarna gaan ze op vakantie.” “Henk? Je vader?”
“Nah. Vriend van mijn moeder. Hij is de kostwinnaar. We wonen bij hem in.”
“Oh. Zijn je ouders gescheiden?”
“Nee. Pappa is weggegaan. Zonder te scheiden, zonder gedag te zeggen.”
“Tsjee. Dat is klote. Dat spijt me voor je. Waarom willen ze je niet mee, zo’n lief meisje wil je altijd toch mee?”
“Henk wil wel dat ik mee ga. Moeder eigenlijk ook, maar ik niet.”
“Waarom niet?”
“Henk is gewoon een... klootzak. En moeder is gewoon bezorgd om me, anders wilde ze me niet mee.”
“Mag ik mijn arm om je heen slaan? Het klinkt zo klote. Niks wat ik ken.”
“Huh? Eum... nou, oké. Hoe gaat het bij jou thuis dan?”
“Thuis hebben mijn moeder en vader een goede band met elkaar, maak ik af en toe ruzie met mijn broertje van twaalf, over wie de afwas moet doen en wie de hond uit moet laten.
Maar waarom is je moeder dan bezorgd, wat is er met je?”
“Och, ik ben niet zo... Nou, ik ben niet echt... Eum... Je weet dat ik laatst flauwviel? Dat komt omdat ik misschien zo ongeveer een beetje een kleine vervelende onbelangrijke ziekte heb. Niks bijzonders hoor.”
“Oh. Wat dan, als ik vragen mag?”
“Niks ernstigs hoor. Het is alleen een beetje lastig, qua gezondheid. Het geeft zo z’n beperkingen.”
“Wat klote. Word je wel weer beter?”
“De arts zegt dat de verbetering en genezing aan mezelf liggen. Mag ik nog wat drinken, ik heb dorst.”
“Tuurlijk. Hier.”
Het drinken is lekker, neem nog een paar slokken. Zou ik? Ja, waarom ook niet. Joseph, hij is zo lief... Tegen hem aanzitten? Ja, ik durf het. Hij is warm. En iets in me zegt dat ik hem kan vertrouwen. Zou ik het? Nou, misschien. Ja, ik zeg het. Hij zal me niks doen, toch? “Ik was de laatste paar dagen bij de schoolarts, daarom miste ik wat lessen. Hij heeft die ene ziekte vastgesteld. Ik heb... Nee, laat ook maar zitten. Het is niet interessant.”
“Zeg maar, ik zeg niks door hoor.” Hij doet zijn andere arm ook om me heen, zou hij me aardig vinden? Mij mogen? Ja, hij mag me serieus! Hij weet dat ik besta, vreugde! Jammer dat ik me bij dit vreugdevolle moment zo licht in mijn kop moet voelen, maar Joseph is zo vriendelijk. Ik vertrouw hem.
“Anorexia Nervosa.”
Stilte. Oké, dat was fout om te zeggen. Dat had ik niet moeten vertellen, nu is hij ervan overtuigd dat ik slecht en stom ben! Shit!
“Het is lang niet zo erg als het klinkt. Verdraaid, het is al heel erg laat! Ik moet weer gaan.”
“Het is pas halfdrie. Blijf alsjeblieft nog even, het was gezellig. Sorry dat ik niks terug zei, ik dacht erover na. Meid, dat spijt me voor je! Wat kan je eraan doen, is het te genezen?”
“Het is te genezen... Zeggen ze.”
“Heb je nu dan niks gegeten? Dan heb je genoeg gedronken. Anders wordt je ladderzat. Alcohol gaat niet goed samen met een lege maag.”
“Maar het is zo lekker... En ik word er warm van, dat is toch juist goed?”
“Dronkenschap is niet goed voor zo”n mooi meisje als jij. En als je hebt wat je zei dat je hebt, wat ik geloof, is het al helemaal niet verstandig.”
Mijn God, wat is hij fantastisch! Zo wil ik nog uren blijven zitten, zo gezellig en fijn praten met hem...
Wat vliegt de tijd toch voorbij... het is nu al vier uur. Joseph, wat ben je toch geweldig. Samen naar school lopen en ondertussen praten. Hij heeft zijn arm om me heen. Ik hou van hem, ik weet het zeker. Slecht en dom, oké, maar dat laat me koud. Hij is geweldig, stelt me allerlei vragen, van waarom, waardoor en dergelijke. Maf, ik vind het niet eens erg, ik voel me gewoon op mijn gemak.

De tijd vliegt soms echt voorbij. Ik spreek mezelf tegen, ik weet het. Maar ja. Nu ben ik thuis. Het sprookje is weer voorbij. Pappa en moeder zijn nog niet thuis, dus ga lekker in bad, Tanja! Je kan de deur op slot doen. En zet de radio aan, voorbereiding op straks, in het restaurant!
Henk en moeder komen pas om halfzeven thuis, dan gaan we naar het restaurant. Ik heb nog tijd.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Advertentie
Oud 02-06-2003, 15:49
Quiana
Avatar van Quiana
Quiana is offline
Citaat:
Scimmia schreef op 01-06-2003 @ 14:15:
(…)”
Heb 't ff snel doorgelezen, maar vond het een
beetje raar staan.. Is 't een typfout,
of heeft het een diepere betekenis?

Meer.
__________________
Drie.
Oud 02-06-2003, 16:01
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
Quiana schreef op 02-06-2003 @ 15:49:
Heb 't ff snel doorgelezen, maar vond het een
beetje raar staan.. Is 't een typfout,
of heeft het een diepere betekenis?

Meer.
Het is een stilte. In andere verhalen doe ik dat ook wel eens, das dan bijvoorbeeld:

"Waarom heb je hem vermoord?"
"(...)"
"Nou, zeg op"
"(...)"

Op zo'n manier.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 02-06-2003, 16:05
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
“Middag Tanja! Hoe gaat het met je? Heb je gegeten?”
Daar gaan we. Moet ik het ze vertellen? Ik wil het niet zeggen. Ik ga het niet zeggen. Dan worden ze kwaad.
“Het gaat goed. School was leuk. Zullen we gaan?”
“Tanja, meid, negeer mijn vraag niet. Hoewel, weet je, het maakt me niet uit. Honger jezelf maar dood, het kan me niks meer schelen! Je luistert helemaal niet naar ons en bent ongehoorzaam! Je hebt helemaal niet gegeten, is het niet?!”
Hé, niet bulderen!
“Ik heb wél gegeten, pappa.” En met zo’n zwak stemmetje bereik je wat.
“Wat ligt dan in de prullenbak? Dat is de lunch die je moeder voor je gemaakt heeft!”
“Oh. Ik eum... Ik heb... Nou, ik heb op school al wat op.”
“En wat dan?”
“Russisch spul. Best lekker. Naar welk restaurant gaan wij nu? Ik heb er zin in, gezellig!”
Hèhè, Russisch spul. Goed zo, Tanja! Niet gelogen en niet gegeten. Bravo. “Ja, laten we gaan. Je bedoelde het vast niet zo, hè Tanja?”
Wat krijgen we nu, ik begon niet te brullen!
“Nee, ik bedoelde het niet zo. Sorry pappa, het is mijn schuld. Ik was te brutaal.”
“Dat is zo. Kom, we gaan.”
En blijf van mijn kont af! Dat zit een beetje op mijn kont te slaan, vriendelijkheid is anders, hoor!

“En wat wil de jongedame hebben? We hebben heerlijke pannenkoeken met spek, appel en rozijnen.”
“Mm...” Dat is vet en vet is slecht.
“Wat neem je, Tanja? Geef de meneer eens antwoord!”
“Ik heb niet zo’n...” Oké, dus wel. Pappa’s gezicht zegt genoeg. Ik heb honger.
“De salade lijkt me wel lekker.”
“En te drinken?”
“Water graag.”
“Komt eraan, mejuffrouw.”
“Geen honger, Tanja? Wát heb je dan al gegeten?”
“Ik wilde alleen maar... Laat maar. Ik heb zin in de salade.”
“Goed zo meisje. Tanja, luister naar me. Ik ben je moeder en weet het beter.”
“Ze is groter en ouder en heeft dus gelijk. Luister naar haar.”
“Oké.”
“Tanja, zo gaat het niet langer. Je bent een slank, knap meisje. Je bent niet dik, je hoeft niet af te vallen. Je moet me geloven, dit gaat niet goed.”
“Oké...”
“Tanja, ik meen het serieus!” Ah! Ik schrik er van, praat ze eerst heel lief tegen me, gaat ze daarna op de tafel slaan! Mens, kalmeer!
“Moeder, ik geef je gelijk. Ik zal gezonder worden.” Ik gééf je gelijk, je hebt het niet. En vet is ongezond, dus ik zal gezonder worden.
“Zal je dat echt gaan doen, Tanja? Beloof het me.”
“Ik beloof het je, pappa.”
“Goed zo, meisje.”
En nú glimlachen. Ja, dan geloven ze me. En dan is het nu tijd, zeg het maar, Tanja. “Sorry, ik ben de laatste tijd niet goed bezig geweest. Jullie hebben gelijk, ik zal echt gezonder gaan doen.” Ik zal helemaal niet meer eten en jullie niet lastig vallen. Ik heb geen probleem. Net als bij Dyslexie kan je hier ook mee leven. En dat ga ik doen.
“Sorry pappa, moeder.” Ik zal de pijn omarmen. Ik ben gelukkig met pijn. Ik negeer dat ik niet ongesteld word, dat ik geen vader heb, maar dat Markies de Sade zich mijn vader noemt. Zelfs de nachtelijke bezoekjes van pappa zal ik negeren... Nu is haat van toepassing. Ik hoor hier net te zijn.
“Het is al goed, meisje. Je hoeft niet te huilen.”
“Sorry...”
Droog je tranen. Je trekt aandacht. De rest van de avond moet je braaf zijn. En goed zijn. Wees goed, wees braaf. Je kan het wel.
Think happy thoughts, zoals de Engelsen zeggen.
“Kijk, daar komt het eten.”
“Goh, jammie.”
“Niet moeilijk doen, gewoon eten.”
“Ja pappa.”
Oké Tanja, eet. Eet. Je kan het wel. Het is maar sla. Dat bestaat voor 99 procent uit water. Water is niet slecht. Je kan elk moment stoppen met eten. Je wordt er niet dik van. Dat word ik wel! Gewoon doen. Niet zeuren. Ik wil het niet! God, alstublieft, tref me met een bliksemstraal, maar laat me dit gif niet eten! Do komende week zal je niks hoeven te eten. Niemand die je dwingt. Neem een hap. Kleine hapjes, veel kauwen. Langzaam kauwen. Oké, een half blaadje sla. Een kwart, nee, één achtste van een blaadje. Dat moet lukken. Kauw.
En doorslikken.
Goed zo. Kijk, pappa heeft de helft van zijn biefstuk al op. Dan kan jij dit ook. Maar pappa is dik! En ik ook, ik wil niet dikker worden! Het is gif, puur gif! Damn Thou, Satan, waarom doet u me dit aan? Zo slecht ben ik toch ook weer niet?
Het komt door Joseph, niet? Omdat ik zijn aandacht vraag, bent U boos en nu moet ik dit doen. Sorry!!! Ik meende het niet zo, laat me dit alstublieft niet eten!
Tanja, luister naar jezelf. Als je dit niet opeet, gaan moeder en pappa niet weg. Eet ten minste één blad sla. Je kan het wel.
Daarna naar de wc.
Ik geef het op. Ik ga eten. Ik kan een week met pappa en moeder niet aan, dus ze moeten weg. Hap na hap eet ik het op. Wees blij, wrede wereld. Verbreed de deur, ik kom eraan!
“Mag ik even van tafel af?”
“Het was net zo gezellig. Wil je de boel weer verpesten?”
“Het moet moeder, het zijn mijn maandelijkse stonden.”
Ja, het is toch op z’n minst maandelijks, het overgeven. Of het nu vijf dagen per maand zijn, of dertig, dat maakt niks uit.
“Oké.”
En ik ren naar het toilet en kots alles uit. Joepie.
Ik blijf hier nog vijf minuten zitten.


“Tanja?”
“We gaan naar huis. Kom je?”
“Ja moeder.” Het duurde wat langer dan ik had verwacht, ik kreeg zo’n buikkramp.”
“Dat zit helaas in de familie. Kom, we gaan lekker naar huis. Dan ga jij op bed liggen en gaan pappa en ik naar de zee.
“Je weet zeker dat je niet meewilt? Het kan hoor.”
“Nee, dank je moeder.”

Zalig, thuis. Ik ben braaf geweest en heb ze gedag gezwaaid. Zelfs de vieze kussen van pappa waren minder erg dan normaal. Toch jammer dat moeder wegkeek, anders had hij het niet kunnen doen.
Goed, nu lekker naar bed. Rusten. Zonder angst? Het klinkt haast onmogelijk. Ik ben blij. Welterusten, wrede wereld.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 02-06-2003, 17:25
zozze
Avatar van zozze
zozze is offline
echt een mooi verhaal
__________________
Massive
Oud 04-06-2003, 20:03
Quiana
Avatar van Quiana
Quiana is offline
Citaat:
Scimmia schreef op 02-06-2003 @ 16:01:
Het is een stilte. In andere verhalen doe ik dat ook wel eens, das dan bijvoorbeeld:

"Waarom heb je hem vermoord?"
"(...)"
"Nou, zeg op"
"(...)"

Op zo'n manier.
Dacht ik al, maar vond de een beetje raar staan..
(nog steeds eigenlijk, maar ik snap het nu wel )

Meer?
__________________
Drie.
Oud 04-06-2003, 20:48
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
“Rita, wees niet zo ondankbaar. Ik regel een leuke vakantie voor ons en jij zit met zo’n lang gezicht te kijken. Waarom ben je zo stil?.”
“Denk je dat Tanja wel alleen kan blijven? Ze is zo achteruit gegaan, de laatste tijd. Ik weet dat het gewoon aandachttrekkerij kan zijn, maar wat als dat niet zo is?”
“Rita... zeur niet zo. Ze trekt gewoon aandacht, en dat doet ze echt bewust. Ze mag me niet, hoor je? Dit doet ze alleen maar om mij een hak te zetten. Laat haar nou maar met rust, dan houdt ze vanzelf op.”
“Denk je? Als jij het zegt... Maar je hongert jezelf niet dood om iemand dwars te zitten. Vroeger deed ze nooit zo. Ze was altijd een vrolijk, opgewekt meisje.”
“In de pubertijd doen kinderen rare dingen om aandacht te krijgen van hun ouders. Dit is gewoon een fase, ze komt er wel overheen. Negeren is de beste optie.”
“Ja, maar...”
“Wat maar? Ik heb gelijk, Rita. Wat ze jou dan ook vertelt, ik heb gelijk.”
“Tanja vertelt mij altijd de waarheid. En tegen mij zei ze dat ze niet meer wilde stoppen met afvallen, dat ze lelijk en vet was. En vies. Heb je enig idee hoe zoiets voor haar voelt? Ik meen het, Henk, dit is serieus. Het meisje heeft pijn en jij negeert dat. Ik misschien ook.”
“Geef je mij nu de schuld? Want ik heb er helemaal niks mee te maken, ik weet niet wat ze jou heeft verteld, maar je denkt toch niet dat ik er iets mee te maken heb?”
“Hoe kom je daar nu weer bij?” Waar heeft hij het in over? Hij de schuld zijn? Zou Tanja dan gelijk hebben? Nee, ze praatte onzin. Ze wil gewoon aandacht, als Henk dat zegt, is het zo. Hij is zo lief, charmant en voor haar een vader. Of het een goede is, daar kan je over redetwisten, maar het is alles wat ik haar kan bieden. Als zij dat niet kan waarderen, dan is dat haar schuld. Nu wil ze de boel gewoon verzieken!
“Omdat ze zo vaak... Ach, laat ook maar zitten. We zijn op vakantie, dan gaan we het niet over deprimerende dingen hebben.”
Inderdaad. We gaan lol hebben. God, wat lijkt Tanja op haar vader, als twee druppels. Ze heeft zijn karakter en zijn buien geërfd. Zou zij dan ook depressief worden? Dat kan toch niet, ik heb haar goed genoeg opgevoed, ze hoort geen slechte gedachten te hebben. God heeft ze geleerd lief te hebben. Ik heb het toch goed gedaan? Wat kan ik in vredesnaam nog meer doen? Het erkennen van je meerdere heb ik haar ook geleerd, zodat ze de fouten van haar vader niet hoeft te maken. Achtervolging van dromen naar een beter leven, wat een onzin! Nee, tanja zal dat niet in haar hoofd krijgen. Het is nu een net meisje.

“Ze is een lastpak. Vergeet haar en geniet. Dit is onze vakantie.”
“Maar wat zou ze dan over je gezegd hebben?”
“Weet ik het? Kinderen verzinnen leugens.”
“Henk, schat, kan je wat rustiger rijden?”
“Maar lieve, dit is leuk!”
Wat is dit? Zo ken ik hem niet! Hij veroorzaakt zo nog een ongeluk!
“Henk, wat is er?”
“Wat heeft die trut gezegd?”
“Godverdomme Henk, blijf van me af! Auw! Hou op! Henk, blijf godverdeteringzooi met je fikken van me af!”
“Hou je bek dicht! Wát heeft Tanja gezegd?”
“Helemaal niks! Ze mocht je niet omdat je slechte dingen deed, maar dat is lang geleden! Dat is maanden geleden! Ik zocht er niks achter, eerlijk! Henk, laat mijn haren alsjeblieft los.”
“Ze lult uit haar nek, begrepen?”
“Ik zocht er toen niks achter! Maar nu... JIJ VUILAK! Hoe durf je?! Ze is Goddomme mijn dochter, smeerlap! Stop de auto, laat me eruit!”
Achterlijke idiote rotzak, je hebt het toch gedaan! Mijn dochter verkrachten, here Jezus. Als zulke dingen zo in je huis gebeuren, wie kan ons dan nog redden...
Hij heeft Tanja verdomme verkracht! Vervloekt, hoe kon ik het niet gezien hebben? Ik wil eruit!
“Henk, laat me los! Let op de weg, straks krijgen we nog een ongeluk!”
Tanja, ik moet haar uit zijn klauwen redden! Had ik haar maar geloofd, dan zou dit niet gebeurd zijn, dan zouden we nu ergens anders, veilig zitten... Het is allemaal mijn schuld! Tanja, ik kom naar huis! Ik schrap hem uit mijn testament en wij tweetjes gaan weg! Tanja, sorry!!! Mijn schuld, allemaal mijn schuld.
“Henk, pas op voor die vrachtwagen!!!”



“Goedemorgen. Welkom wrede wereld, welkom kou die mij elke dag teistert.”
Ja ja, ik praat hardop. Want ik ben blij. Ik ben alleen thuis en niemand kan me lastig vallen. Ik ben mijn eigen baas.
“AAAAAAAAAAAHHHHHHHHHH!”
Zo, dat moest eruit. Dit is de eerste keer dat ik alleen ben. Is het niet eng? Nee, ik kan het aan. Mijn God, ik heb pijn. Zou Ben toch gelijk hebben? Nee, ik heb het niet. Jawel. Ik heb Anorexia Nervosa wel. Het is niet leuk, maar ik kan er mee leven, zoals vele malen eerder gezegd. Ik kan ermee leven. Ik ben slim, dus kan het. Het is net zoals Dyslexie, niet dodelijk. Maar af en toe wel vervelend. En de pijn wordt erg.
Ik ga in de kamer zitten. Hoewel, ik ben moe. Jemig, wat is er met me? Het is pas twaalf uur en ik ben al moe? Wat raar.
Ach, wat maakt het ook uit. Hé! Ik ga de radio aanzetten! Of nee, ik ga tv kijken. Dat is leuk. Ik ga allemaal dekens pakken en tv kijken. Ik kruip lekker onder de wol, dat is goed.
Jeuj!
“Goedemorgen stof! Goedemorgen wrede wereld, goede morgen mensheid. Wacht, dat heb ik al gezegd. Nou, dan hoi allemaal.”
Ik begin vreemd te worden. Ik vergeet dingen. Slecht korte termijn geheugen? Nou ja. Ik ben mezelf en ik ben dik.
Misschien heb ik hulp nodig, dit kan eigenlijk niet langer. Ik voel me niet meer fijn. Ik... Ja, ik heb hulp nodig. Ik weet dat ik gestecheld heb met het wegen. Ik weet precies hoeveel ik nu weeg en alles gaat over slank worden. Geluk is niet meer aanwezig en dat komt niet alleen door Henk... het leven moet weer fijn zijn, zonder mezelf blind te staren op gewicht...
Met 38,6 kilo kan dat toch ook goed? Weinig kan het in ieder geval niet zijn, want ik ben nog steeds dik.
Het is slecht voor mijn lichaam, de dokter zei dat ik mijn slokdarm kapot heb gemaakt. Pappa, Henk, wordt afgeleid en moeder haat me. Wie kan me dan helpen?
Genoeg gedacht. Televisie aan.
“Yeah, TMF! Hoelang heb ik dit al niet gekeken, een jaar? Ja, een jaar. Sinds pappa dat niet meer wilde.”
Hoe was mijn leven eigenlijk toen ik zes was? Geweldig, maar de laatste paar jaar... de laatste tijd was niet al te prettig. Beroerd, eigenlijk. Of is het anderhalf jaar geleden? Sinds mijn verjaardag vorig jaar woon ik hier, dat is de... zevende van juni. Dus dan is het al anderhalf jaar geleden. God, wat heb ik deze tijd gehaat... ach, nu ben ik echt veilig. Niemand zal me lastig vallen. Ik ben veilig.
Toch? Ik ben toch veilig? Het kan toch niet anders, moeder en pappa zijn weg. Dan ben ik veilig.
“God, wat haat ik moeder.” Daar. Ik heb het eindelijk gezegd, die waarheid voelt goed!
“Moeder, ik haat je! Ik haat je zo erg, was je maar dood!” Bevrijding? Ja, bevrijding. Ik ben vrij voor een week. Vreugde.
“Ring, ring.”
Telefoon? Wie is dat nu weer? Wie zou mij bellen?
“Hallo, met Tanja van Doorn.”
“Tanja? Schat, met pappa.”
“Oh.”
“Ben je niet blij me te horen?”
“Hebben jullie het fijn? Het weer zit mee, hier schijnt de zon, bij jullie?”
“Het weer is hier inderdaad prachtig en we zitten in een mooie omgeving. Tanja, hoe gaat het?”
“Goed hoor.”
“Vind je me aardig, Tanja?”
“Waarom zou ik je niet aardig vinden, pappa?” Omdat je me verkracht misschien? Nee, dat is gemeen om te zeggen. Hij vindt me aardig.
“Er is iets ergs gebeurd.”
“Wat dan?” Heeft God mijn gebeden verhoord en zijn jullie alle twee dood? Nee, dat kan niet. Dat is technisch gezien niet mogelijk, want jij belt me. Jakkes, ik had het net zo fijn.
“Je moeder is dood.”
“Oh.”
“Tanja? Gaat het met je? Ik kom naar huis, meisje!”
“Hoeft niet, pappa. Ik ben in orde. Hoe gebeurde het?”
“Auto-ongeluk.”
“Zeg niet meer. Ik begrijp het en accepteer het. Pappa, ik wacht op je.”
“Zal ik naar huis...”
“Ja, kom maar. Ik zorg wel voor je.”
“Alles komt...”
“Ja, alles komt goed. Waar ben je nu, het ziekenhuis?”
“Ja. Ik hoorde het net. Ik heb de hele nacht en ochtend op haar zitten wachten. En nu..”
“Flikt ze zoiets. Ze is slecht, ik weet het.
“Het komt wel weer goed. Stil maar meisje, niet huilen. Pappa komt eraan.”
“Kom je, pappa?”
“Ik kom.
“Tot zo, pappa.”

Dit is het einde. Moeder is dood, ik wenste haar dood.
“Mamma?”
Mamma. Dood. Mijn schuld.
De droom gaat met jou het graf in, mamma. Ik heb van je gehouden, ik gaf je mijn meest pure emotie, zonder voorwaarden. Handelend uit moederinstinct of impulsen heb jij mij Henk gegeven, met de gedachte dat hij goed voor me zou zijn. Toen je die beslissing nam, verdween mijn liefde voor jou niet. het is gebleven, maar het veranderde. de afgelopen anderhalf jaar is het haat geworden, ook al zo’n pure emotie.
Wat altijd om je heen heeft gespeeld, is liefde. Er is slechts een dunne grens tussen liefde en haat, jij hebt altijd een van beiden gehad. Uitersten, altijd. Toen ik jou haatte, had Henk, pappa, mij lief. Juist die liefde moet jou de dood in hebben gedreven. Waar je nu ook bent, ik weet dat je er vrede mee hebt. Hemel of hel, ik wens je niets toe. Ik weet het namelijk niet meer. God zal zijn alwijze beslissing nemen, en jou een goede plaats toewijzen.
Mamma, ik moet je iets bekennen. Ik heb vaak met pappa, mijn bloedeigen pappa gepraat, in mijn gedachten. Ik sprak dan tegen Teddy en voelde dat hij luisterde. Nu probeer ik dit tegen jou, via jouw jas. Je leren jas die je altijd aanhad als je naar buiten ging. Hopelijk werkt het... weet je nog, die dag dat je vertrok? We hadden nog gepraat, op mijn kamer. Daarna liet je ‘em liggen op mijn stoel, deed je dat bewust? Misschien. Ik hoop het, want dan was het een geschenk. Oh, mamma.... ik hou van je. Je had gelijk, trouwens... ik heb echt anorexia nervosa. Sorry dat ik loog. Het spijt me werkelijk. Mijn hele hoofd was gewoon een grote warboel, waarin afvallen een rode, vaste draad vormde. Vormt.
Je laatste verzoek, namelijk of ik alsjeblieft gezond wilde doen, zodat we weer gelukkig kunnen zijn, wil ik vervullen. Ik weet alleen niet of ik dat kan... alleen lukt het me niet. Dadelijk ga ik het aan pappa vertellen, dan kan hij me helpen.
Ik ga je missen. Dag mamma. Je begrafenis was prachtig... heel sober en eenvoudig, met een goede kist voor je. De steen is ook mooi...van mijn spaargeld heb ik een heerlijk geurende jasmijnstruik gekocht. Nu staat ‘ie op je graf... weet je nog, vroeger? Pappa, jij en ik gingen toen altijd naar de kade, naar de schepen kijken. Elke keer als we terugkwamen, liepen we langs de bloementuin, waar pappa een takje jasmijn voor jou en voor mij plukte. Dat was geluk...
Mamma, ik ga het geluk achtervolgen, zoals je zei! Ik hou van je. Wens me sterkte: Henk, mijn pappa van nu, wacht. Hij weet dat ik hem iets moet vertellen...
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 05-06-2003, 09:25
Verwijderd
kvinnut echt een mooi verhaal !!!
Oud 05-06-2003, 14:40
Quiana
Avatar van Quiana
Quiana is offline
Citaat:
Scimmia schreef op 04-06-2003 @ 20:48:
Dit is het einde. Moeder is dood, ik wenste haar dood.
Het stuk vanaf hier tot het einde heb ik
gewoon met rillingen zitten lezen.

Vind dit einde (veel) mooier dan die van het vorige..


Offtopic: Jij ook al 10?
__________________
Drie.
Oud 05-06-2003, 15:39
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
Quiana schreef op 05-06-2003 @ 14:40:
Het stuk vanaf hier tot het einde heb ik
gewoon met rillingen zitten lezen.

Vind dit einde (veel) mooier dan die van het vorige..


Offtopic: Jij ook al 10?
Het is nog geen einde.
Hoofdstuk twee begint zodadelijk. Ik moet er wel bijzeggen dat het een hele foute hoofdstukverdeling heeft.

Offtopic: Dagelijks.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 05-06-2003, 15:45
choups
Avatar van choups
choups is offline
te gek verhaal
Jammer is dit het einde?, ik wil nog meer !!
__________________
altijd feest
Oud 05-06-2003, 15:51
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Nee, zodadelijk is er meer. Over een uurtje, denk ik.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Ads door Google
Oud 06-06-2003, 10:16
Verwijderd
tóóf, want ik vind het echt een heel goed verhaal!
Oud 06-06-2003, 16:13
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Hoofdstuk Twee

Leef voor een gezond leven. Dat ga ik doen.
“Pappa, ik moet met je praten. Ik heb een probleem.”
“Wat is er dan? Je kan me alles vertellen.”
“Er moeten dingen veranderen... jij wilt me adopteren, ik wil gezond blijven. Bepaalde dingen moeten dan anders gaan, anders red ik dit niet. Hoe ik je dit moet vertellen weet ik niet precies, maar ik ga gewoon een poging wagen. Ik heb je nodig, als verzorger, als vader... er is iets dat ik niet alleen kan bestrijden, daar heb ik hulp voor nodig.”
“Ga verder.”
“Nou... mijn schoolarts heeft me onderzocht, hij had er redenen voor. Flauwvallen op school vond hij dermate verontrustend dat hij besloot te kijken waardoor het kwam. Hij vertelde me waardoor hij dacht dat het was, wat ik uiteraard niet geloofde. Zulke dingen geloven, nee. Ik ging onverstoord door met alles en uiteindelijk werd ik naar de huisarts gestuurd, toen ik in het ziekenhuis lag, van een andere keer flauwvallen. Die zei ook dat ik een ziekte heb.
Nu, even later, weet ik echt dat het waar is. En ik wil er vanaf! Het probleem is dat ik dat niet alleen kan... als jij me niet helpt, wie dan?”
“Ik wil je wel helpen, meid. Vertel maar wat er precies is en hoe ik je daarmee kan helpen.”
“Anorexia nervosa. Je kan me helpen door...”
“Ja?”
“De dokter zegt dat ik geen wilde dingen meer mag doen, niet meer mag sporten en veel moet rusten. School mag over een poosje, twee weken, weer.”
“Dan verandert er toch niet zoveel?”
“Pappa... ik heb mijn slokdarm volledig beschadigd, met die wilde dingen bedoelde hij... hij doelde op seks.”
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 06-06-2003, 16:14
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Bedankt voor jullie commentaar...
Werkt altijd heerlijk motiverend.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 06-06-2003, 17:49
zozze
Avatar van zozze
zozze is offline
nog nog
__________________
Massive
Oud 06-06-2003, 18:11
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Wordt het niet voorspelbaar en eentonig?
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 06-06-2003, 18:11
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
“Middag Tanja, hoe was school?”
“Goed hoor, Ben.”
Nog steeds zo’n stille houding... En ze ontkent elke suggestie van mishandeling thuis, het gaat slecht.
“Heb je ontbeten?”
“Ja. Pappa zorgt daar voor.”
“Dat is fijn. Wat heb je gegeten?”
“Een beschuit.”
“Alleen één beschuitje? Dat is niet erg veel. Wat zegt je vader daarvan, vindt hij het goed of wil hij ook dat je meer eet?”
Hij is al blij dat ik eet. Sinds het ongeluk gaan we beter met elkaar om. Hij dwingt me niet meer te eten.”
“Dat is fijn. Tanja, wees eens eerlijk. Hoe gaat het nu thuis?
“Het gaat goed.”
En maar liegen... Hoewel ze klinkt alsof ze het echt meent... Raar, ze gelooft het echt. Misschien is het sinds de dood van haar moeder echt veranderd, hoewel zulke klootzakken die hun kinderen slaan nooit veranderen! Ze blijven altijd doorgaan en Tanja weet dat niet. Ik begin sympathie voor haar te krijgen.


Zo, dat was het gesprekje met de psych. Nu meteen naar huis, pappa wil het altijd weten als ik een gesprek met Ben heb gehad.
Meid, je hebt het deze keer weer goed gedaan. Je begint hem meer naar de mond te praten, zonder te liegen. Je leert het wel, bravo! En nu naar huis rennen.
Hoewel, dat mag niet... Nee, Tan, als ik echt af wilt vallen, moet dit. Heb het er voor over, ik kan het wel!
“Dag Tanja, heb je weer haast?”
“Ja Willem, ik moet op tijd thuis zijn. Doei!”
Wat is Willem toch een schat, altijd informeert hij even naar me. Geweldige man. Zulke conciërges moeten er meer zijn. Kom op, harder rennen!
Moe... Heel moe... Kappen met dat hyperventileren, anders krijgen ze argwaan! Gewoon goed rennen. Negeer de spierpijn, die is er toch altijd.
Goed zo.

“Hoi pappa!”
“Hey lekker ding van me! Kom eens hier, heb je al gegeten?”
“Pappa... Niet doen, ik voel me niet lekker... Dan zou je het niet doen, je had het zelf gezegd. Pappa! Je doet me pijn!”
“Arm meisje toch... Heeft Anorexia Nervosa, heeft spierpijn en nu ook een boze pappa... Laat mij dat eens oplossen, pappa geeft er wel een kusje op, pappa neemt de pijn wel weg.”
“Pappa!! Niet doen.. Ik doe wat je zegt, maar raak me niet aan... Alsjeblieft!”
Het ging zo goed, hij deed het sinds moeders ongeluk niet meer... En nu heb ik die kutmensen van de sociale dienst al gezegd dat het goed was!! Wat ben ik toch een stomme trut! AU!
“Pappa! Je doet me zeer, alsjeblieft! De dokter zei dat ik nog te gevoelig hiervoor was, laat me met rust. Je zei dat je van me hield!”
“Godverdomme Tanja! Ik heb heel veel geduld met je, ik zeg niets wanneer jij je eten uitkotst, je lunch weggooit, je avondeten niet eet en zelfs niet wanneer je fitnessoefeningen doet! En jij zeikt alleen maar, als ik drink is het niet goed, als ik geen “hoi” zeg is het niet goed en zelfs als ik je bewijs hoeveel ik van je hou is het niet goed! Ik geef je zoveel en jij gunt me niet eens wat plezier?!? Ondankbare hond!”
“Aahhh! Niet slaan, pappa! Ik zeg al niks meer, ik ben al stil!”
Niet huilen Tanja, niet huilen. Dan wordt hij bozer. Hij heeft gelijk, hij geeft me zoveel en ik kan hem niet eens een plezier doen... Laat hem, laat hem begaan. Het is binnen een kwartier voorbij, met geluk. Hij gebruikt ten minste een condoom...
“Kijk liefje... dat is toch... veel beter zo? Ik kan het aan je zien... jij vindt het ook fijn.”
“Ja pappa...” Ik voel niks, ik ben niks. Als ik hem negeer, bestaat hij niet. dit gebeurt niet, niemand doet dit bij me. Kom op, ik kan dit doorstaan, hij hoort het gewoon te doen, ik was té ondankbaar... het is zijn recht. Tanja, kutwijf, stop met die tranen! Wees blij dat het op het tapijt is, vroeger was hij niet zo zorgzaam, denk anders terug aan de striemen van de riem, aan de kwetsuren die je aan het aanrecht overhield! Laat hem... Het houdt ooit wel op.
“Maak je BH los.” Hij hijgt in mijn oor. Walgelijk...
“Dat is niet fijn, pappa... Alsjeblieft, laa…”
“Moeten we het dan zo doen?!? Hier, trut!”
“Pappa, niet doen! Geen messen, niet doen! Steek me niet, daar kan ik niet tegen! Pappa, doe niet! AAHHHHHHHHHHH!!”
“Niet gillen meiske. Pappa is bij je. Ik heb hem alleen maar weggehaald, die beknellende BH. Kom maar met je borstjes, kom maar. Laat pappa ze eens verzorgen.”
Gozer, rot op met je tong! Ik wil die glibberende, natte, smerige kussen van jou niet! En mijn borsten evenmin! Ho, wacht, Tanja, je vroeg erom. Wees blij dat hij niet uitschoot...
“Hier Tanja, raak hem aan. Zuigen, kreng! Niet tegenstribbelen, of moet ik meer dan alleen je BH kapot snijden?”
“Oké, pappa. Ik...” Gatver... ik haat je.
“Goed zo, meisje. Zo hoort het. Dat kan je beter dan je moeder, dat wel. Bravo.”
Blijf je dan nu uit me, pappa? Ik heb mijn darmstelsel verpest en alles is gevoelig, dus kan je daar rekening mee houden, zo tussen het verkrachten van je dochter door?
“Nog even, Tanja.”
“Snif.”
“Oh ja, goed zo meisje. Doorgaan, nu.”
Het doet pijn. Ik wil dit niet, kan hij dan niet geloven dat het echt pijn doet? Verdomde kloothommel! Oké, denk aan fijne dingen. Denk aan het overslaan van de lunch. Ja, ik heb de lunch overgeslagen! Ik heb niet gegeten, geen vet, geen voedsel.
En denk aan de wolken, de zon en aan de naderende vakantie... Stop, denk aan fijne dingen! Vakantie is niet fijn. Denk aan dieren, het bos. Joseph... Hoe zou het met hem gaan? Arg, ik wil niet aan Joseph denken, niet terwijl Henk dit doet... hij is Henk, niet pappa. Nooit zal hij pappa zijn, zo wil ik hem niet noemen. Mijn God, ik overdrijf...
“Niet zuchten, lieverd. Het is fijn, geniet.”
Met volle teugen? Dat hoorde ik net te doen, voor je weer in mij ging.
Oké kloothommel, ben je nu klaar? Kan ik je ranzigheid nu van mijn buik afhalen en gaan slapen? Vuile teringlijer, ik ben verdomme moe! Ik heb al zeven dagen achter elkaar niks gegeten en mijn moeder is overleden, laat me godverdomme met rust!
“Ben moe... Wil slapen...”
“Het is vroeg, kleine meid van me. Het is pas vier uur.”
Kom op, Tanja, je kan het wel. Sta op en ga naar je bed. Kleren pak je later maar, trek nu alleen het T-shirt over je kop en ga naar bed. Je moet slapen.
“Als we gaan eten roep ik je wel.”
“Ik heb al gegeten.”
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 07-06-2003, 16:53
Verwijderd
wow, ik zit echt met open mond te lezen gewoon.. k vind het echt een heel goed verhaal!!!
Oud 08-06-2003, 17:13
Verwijderd
Nah..wat een klote eind.
Oud 08-06-2003, 18:24
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Het is nog niet afgelopen.
Ik post later vandaag wel een nieuw stuk.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 08-06-2003, 21:12
Ieke
Avatar van Ieke
Ieke is offline
Citaat:
Scimmia schreef op 06-06-2003 @ 18:11:
Wordt het niet voorspelbaar en eentonig?
Neu, het blijft leuk dus dan is het dat nog niet, want dan wordt het saai.
__________________
Al is de reiziger nog zo snel, de ns vertraagt hem wel.
Oud 09-06-2003, 00:15
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Stoer. Vandaag (maandag) post ik meer.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 09-06-2003, 09:48
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Henk, je hebt het ‘em weer geflikt! Je kan het nog steeds, ouwe rukker! En wat is Tanja toch... Hm, het leven is fijn. Maar goed dat die trut van een Rita weg is. Zo ruimen we pas op, hè Rita? Hèhè, zo gaat het leven. De niet-nuttige wezens maken plaats voor de nuttigen.
Die trut houdt haar bek, nu ze weet dat ik de enige voor haar ben. Ik heb het goed geregeld. Als Ajax dadelijk wint, is het leven helemaal goed. Strakjes wel wat eten, maar wat? Pizza? Of gaat die trut daar weer over zeuren? Och, ze eet toch niet mee. Water is goed genoeg voor haar. Eten bij Danny, Johan en de rest? Onder de wedstrijd, GOOOOO AJAX!
“Tring, tring.”
“Hallo?”
“Hey Henk, makker, vanavond bij mij voetbal kijken? Met z’n allen, een avondje voetbal, wat zeg je ervan?”
“Johan, vriend, ik dacht net aan je! Dat is een goed idee joh. Bel jij de rest, of mot ik da doen”
“Mwah, bel jij hen maar. Ik zorg al voor een huis zonder kinderen, vrouw en gezeik. En ik heb nog wat kratten bier klaarstaan!”
“Zo mag ik het horen eikel! Ik haal de rest meteen op.”
“Mot jij niet voor dat ukje zorgen, dat wiefske van je? Die Tanja?”
“Ney, die redt zich wel. Man, hoe laat kommen we?”
“Jullie kennen nu wel kommen, maakt mij nie ut.”
“Johan, tot straks.”
“Aju.”
Mooi, nu even tegen Tanja zeggen dat ik de avond weg ben. Dan maakt zij zich ook geen zorgen.
“Tanja, ik ga naar mijn maten.”
“(...)”
“Tanja?”
“(...)”
“Zeg kind, slaap je nu al?”
“(...)”
Tering, ze slaapt al, ben ik zo vermoeiend voor haar? Ach, dan haar kamer op slot. Zo heb ik er geen last van en kan ze geen problemen veroorzaken.
“Tanja, tot ziens.”


Is hij nu pas weg? Ik dacht dat het eeuwig zou duren... Verdomme, wat een pijn! Ik haat mijn leven!! Ben ik dan helemaal alleen op deze wereld, heeft niets dan zin? En heb ik dan werkelijk de meest foute keuze gemaakt? Ik ben zo ongelofelijk stom geweest, dat ik serieus geloofde dat hij dit niet meer zou doen... en nu zit ik ermee.
Tanjaska, niet huilen.
Nu is hij weg en kan ‘ie me niet meer horen. Ik wil niemand meer zien, nooit meer! Het enige dat ik doe is lelijker, dikker en zwakker worden! En iedereen wil alles van me weten, niemand laat me met rust!
Ik haat jullie, jullie allemaal! Pappa, pappa, waarom heb je mij verlaten? Henk houdt niet van me, ook al zegt hij van wel. Ik ben helemaal alleen op deze wereld, niemand zal me steunen. Hoe moet dit nu, wat te doen aan alles? Pappa is ergens ver op de wereld en heeft plezier, hij heeft geen last van me! Ik bezorg iedereen last, die stomme Ben Larssen kijkt me de hele tijd aan alsof hij weet wat er aan de hand is...
Pappa, waar ben je? Teddy, kon je maar praten... Dan kon jij me zeggen waar hij was, hoe het met hem gaat. En misschien, heel misschien, zou hij me komen halen. Dan komt hij om mij hier vandaan te halen. En dan slaat hij Henk helemaal in elkaar! Haha, hij zou hem helemaal kapot maken, hij laat niks van hem over! Dood zal je dan gaan, vuile rat! Nooit meer kan je mij dan bedriegen, bedreigen en verkrachten...
Genoeg gedroomd. Zoiets gebeurt toch niet, ik ben dat niet waard... Ik ben helemaal niks waard. Waarom leef ik, ik verdien dat niet. Tanja, wees vervloekt! Je hebt nog helemaal niks aan je huiswerk gedaan en je bent al een uur thuis! Een half uur. De moeheid veroorzaakt dat. Nee, ik ben hier om te werken voor school en voor Henk, pappa, zijn plezier. Dus ik moet werken en niet treuzelen. Slapen komt later wel.
Wiskunde... Jakkes. Goed, paragraaf zeven van hoofdstuk twee. Sjees, wat is het koud! Nou, dan maar met de deken om me heen achter het bureau zitten. Net zo effectief, de verwarming kan toch niet aan. Zelfs met vier graden onder nul doet pappa het nog niet aan, gemenerik!
Laat ik wat muziek opzetten. Hoewel, nee. Dat leidt me alleen maar verschrikkelijk af. Slechte concentratie, meid.
Nu werken, later meer gemijmer.

Af. Eindelijk. Het is inmiddels... Oh, het is al zeven uur! Dan moet ik snel de rest van het huiswerk afmaken en dan dat dagboekgebeuren weer doen! Arg, rotkind dat ik ben, het duurt allemaal veel te lang! Goed, werken. Eerst het huiswerk en dan dat dagboek. Morgen weer school, dus het moet af. En uitstellen tot morgen is heel slecht.
Dagboek schrijven... wat voor een editie moet er nu bij, het moet steeds zo lang zijn... en om dat van net te vermelden, dat is slecht! Hoewel... Ach, morgen is het donderdag, dus over een paar daagjes zal het weekend zijn. En wat is er nu erger dan twee dagen lang thuis moeten blijven? Oké, vakantie komt er ook dicht bij in de buurt, maar om dat te schrijven? Is dat niet gemeen en slecht? Ja, want dat wil pappa niet. Dus gewoon creatief de dag beschrijven.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Oud 09-06-2003, 11:01
Quiana
Avatar van Quiana
Quiana is offline
Kan dit topic net zo goed in m'n favorieten zetten..

*wacht op het volgende stuk*

Hoeveel hoofdstukken heb je al geschreven
eigenlijk?
__________________
Drie.
Oud 09-06-2003, 11:47
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Citaat:
Quiana schreef op 09-06-2003 @ 11:01:
Kan dit topic net zo goed in m'n favorieten zetten..

*wacht op het volgende stuk*

Hoeveel hoofdstukken heb je al geschreven
eigenlijk?
Ik heb het al helemaal geschreven, qua hoofdstukken heb ik geen idee. De indeling is een beetje lomp gegaan.
Vijf stuks, geloof ik.
Wat ik nu aan het doen ben, is het stuk herschrijven. Nu heb ik een bladzijde of 44 herschreven en jullie zijn -met het stuk op de volgende pagina- op bladzijde 32.
Meer posten.
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.

Laatst gewijzigd op 09-06-2003 om 11:49.
Advertentie
Topic gesloten

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Films, TV & Radio Weten jullie nog een leuke dieetshow?
fizzle-fluffy
24 01-11-2011 11:43
De Kantine misschien weten jullie nog leuke meiden vragen...
pienie
18 09-11-2005 11:51
Liefde & Relatie Ontslag nemen en vriend in het buitenland opzoeken?
~*kar*~
30 24-05-2005 19:12
De Kantine weten jullie nog leuke, aparte of een wat zeker het bekijken waard is site?
BrunetJuh
53 30-09-2004 14:36
Verhalen & Gedichten Weten jullie nog leuke boeken?
DiaNNe>!!!
3 29-01-2004 11:51
Huiswerkvragen: Klassieke & Moderne talen weet er nog iemand uitreksels
AZSXC
3 17-05-2001 19:22


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 08:05.