Winnaar verhalenwedstrijd: Duisternis

[WolterB]

Duisternis, het mooiste moment van de dag. Duisternis is alles verhullend en heeft daardoor een mysterie die over haar waakt. Wanneer de duisternis invalt, verandert de wereld om ons heen om nooit meer terug te keren zoals zij was.

Het strand was verlaten. Hier en daar zat een verdwaalde meeuw die opvloog wanneer zij passeerde. Dit was haar stuk strand. Ver weg van al het toerisme en de drukte die zij zo graag wilde ontvluchten. Hier kon ze tot rust komen en nadenken. Niemand die haar ooit stoorde. Ze ging zitten op haar vaste plek.

Schaduwen worden langer bij de invallende duisternis. Alles wat herkenbaar was vervormt langzaam tot het opgaat in een onherkenbare mengelmoes van zwart.

De winter was vroeg ingevallen dit jaar en zelfs de langsrazende auto’s die ze normaal kon horen waren al verdwenen. Er heerste absolute stilte om haar heen. Terwijl ze daar zat aan de waterkant vlogen gedachtes door haar hoofd. Hier kwam zij om na te denken, om haar leven te overpeinzen.

Wanneer alles is opgelost in de duisternis, is alles één. Jij en ik bestaan niet meer. Wanneer ik jou aanraak raak ik enkel zwart, niet meer beseffend dat jij het bent.

Het was pas drie dagen geleden dat zij erachter was gekomen. Hoe had dit kunnen gebeuren? Welke speling had het lot voor haar in gedachten met de dingen die zij nu mee moest maken? Hiervoor leek het leven zo’n stabiele factor. Niets wat erop wees dat het plots zo mis kon gaan. Was het echt nog maar drie dagen geleden?

Ook ik voelde de aanrakingen van het zwart, ze voelden ooit zo vertrouwd, maar betekenen nu niets meer. De duisternis heeft mij bedrogen!

Plots schrok ze op. Eindelijk flitste ze een golf van helderheid door haar gedachtes. Ze zag een schim van dat waardoor ze bedrogen was, de schim waar ze achteraan moest gaan om hem te ontmaskeren. Hij was het die 7 maanden met een masker voor had geleefd en haar bedrogen had met alles was er uit zijn mond kwam.

…en pas wanneer de duisternis totaal is, kan het masker af en maakt de duisternis zijn ware identiteit bekend…

Hij was zo attent toen ze hem voor het eerst ontmoette. Van een charmeur had hij helemaal niets weg en in eerste instantie was hij haar niet eens opgevallen. Pas toen ze toevallig met elkaar in gesprek raakten voelde ze dat er een klik was die ze nog nooit eerder gevoeld had. En kennelijk maakte zij in hem datzelfde gevoel los.

Zonder de duisternis is de wereld herkenbaar voor iedereen. De spanning van het onbekende verdwijnt. Daarom is de duisternis zo verleidelijk.

Nog geen week na de eerste ontmoeting nam hij haar mee naar zijn favoriete plek in het park. Het was net lente en de dagen werden steeds langer. De gesprekken die ze die dag hadden en het uitzicht op de bomen die met de minuut groener leken te worden zorgden ervoor dat het gevoel dat ze bij hun eerste ontmoeting had alleen sterker werd. Na deze ontmoeting leek het vanzelfsprekend dat ze elkaar weer snel zouden zien.

Licht is de vijand van de duisternis. Het licht onthult zijn ware aard, tenzij deze goed verborgen gehouden kan worden.

Voordat ze het besefte waren er een paar maanden voorbij, zonder dat ze het echt beseft had. Ze leefde in een soort droom met iemand waarvan ze dacht dat hij alleen maar in haar fantasie bestond. Hij leefde met haar mee, was geïnteresseerd en had veel geduld wanneer ze iets wilde vertellen waar ze moeilijk uit kwam.

Zonder dat je het beseft wint de duisternis langzaam terrein van het licht. Langzaam wordt het donker om je heen en word je ingesloten.

Alles leek prima te gaan. Ze was volmaakt gelukkig met hem en voelde zich beter dan ooit tevoren. Niemand die haar nog iets kon doen. Alle problemen van vroeger had ze achter zich gelaten door hem. Tot het opeens uit kwam. Van de ene op de andere dag was het geluk verdwenen en had het plaats gemaakt voor een onbeheersbare woede en een onbeschrijflijk gevoel van ongeloof.

…want in de duisternis ziet niemand wie je echt bent…

Langzaam drong het tot haar door dat het hier verkeerd was gegaan. Ze vertrouwde blindelings op hem. Ook als hij haar vertelde dat hij een weekend weg moest. En natuurlijk werd dit steeds vaker en langer. De reden die hij daarvoor had snapte ze ondertussen meer dan voldoende.

Hij is een meester van het zwart. Niemand ziet zijn ware aard, totdat hij deze zelf aan je bekend maakt.

Wat ze niet eerder besefte, was dat ze langzaam vervreemde van iedereen die dichtbij haar stond. Alle mooie woorden die ze de afgelopen maanden gehoord had bleken niets meer te zijn dan een lege huls. Een leugen waarin ze gevangen had gezeten, zonder iemand om haar hieruit te bevrijden, totdat hij die leugen zelf kapotprikte en haar achterliet in de werkelijkheid.

Achtergelaten in de duisternis en beroofd van al het licht. Wanneer komt de dag om je te bevrijden van het zwart?

Gefeliciteerd!

[flyaway]

Gefeliciteerd!

[Vogelvrij]

Gefeliciteerd.

[fizzle-fluffy]

Ik dacht dat het over een van die meeuwen ging! Dat was gek lezen
Gefeliciteerd

[Geel]

Wat een grappige bedoeling heeft deze topic zeg ...

Gefeliciteerd!

[Fitzchevalric]

Proficiat!
Met welke wedstrijd heb je meegedaan?

[flyaway]

De verhalenwedstrijd op dit forum zelf, die soms wordt georganiseerd

[Demise]

Gefeliciteerd.