Oud 23-06-2011, 00:10
sir_mcmanus
Avatar van sir_mcmanus
sir_mcmanus is offline
Hoi allemaal,

Vorig jaar maart heb ik een ongeluk gehad, waar ik de details verder achterwege laat. Het was in ieder geval wel zo dat ik uiteindelijk 16 dagen in het ziekenhuis heb gelegen waarvan 5 op de IC en achteraf hoorde ik dat het vooral de eerste 24u onzeker was of ik het überhaupt wel zou overleven. Lichamelijk is het verder inmiddels wel n heel eind goed, behalve mn schedel die opnieuw gedicht moet worden. Er was namelijk een stuk bot verwijderd om een bloeding te ontlasten; dit bot is vorig jaar juli teruggeplaatst, maar mn lichaam is erop gaan reageren, heeft het afgebroken en nu wordt het gat binnenkort gedicht (mbv. acrylplastiek, details bespaar ik). Lichamelijk gaat het dus prima.

Behalve een rotgevoel..

Ok, dat klinkt wel heel kinderlijk, maar ik bedoel eigenlijk het volgende: ik voel me erg alleen. Ik heb het gevoel dat ik er alleen voor sta, in de verwerking van alles wat gebeurd is, maar ook in de stress die ik nu ervaar omdat mijn studievertraging op dit moment slechts 12 weken is en ik die vertraging ook zo min mogelijk probeer te houden. Ja, ik zou rust moeten nemen, maar nee, dat kan ik niet omdat ik dat van mezelf niet kan doen en omdat dit het enige is wat mij nog n beetje houvast geeft, een doel geeft waar ik naartoe kan werken.
Ik heb t gevoel dat mijn vrienden die ik van de middelbare nog overhad het allemaal niets meer interesseert. Ook op mijn studie heb ik het gevoel dat er niemand is die het wat uitmaakt. Eigenlijk heb ik dat gevoel bijna overal. Ik hoop er al tijden op dat iemand die ene vraag stelt hoe het nu écht met me is. Ik wil er zelf nooit over beginnen omdat ik vind dat ik hen allen al genoeg heb lastig gevallen, niet alleen door wat er gebeurd is afgelopen jaar, maar (voor sommigen) ook de stemmingswisselingen die ik als puber regelmatig had met de bijbehorende uitspattingen van emoties.
Ten slotte heb ik nu meer dan ooit het gevoel alsof ik nergens tussen pas, nergens bij hoor of me nergens meer thuis voel. Nu is dat 'ergens bijhoren' wel n beetje puberaal, maar t voelt wel alsof ik met niemand meer n connectie heb. Misschien dat ik onbewust mensen afstoot, in de hoop dat in de toekomst niemand ooit meer mee hoeft te leven als er iets gebeurd? Ik weet het niet ..

Overigens, zo klinkt het nu alsof ik een overgeëmotioneerde persoon ben die al n heel jaar loopt te janken over hoe hij zich voelt. Maar, ik weet niet of dat zo hoort te zijn, het lijkt alsof mn emoties juist zijn afgevlakt en alsof ik vrij ongeëmotioneerd door het leven ga. Misschien stel ik me dan toch aan of iets dergelijks?

Zo. Dat was een lap tekst. Erg fijn als je al zover doorgelezen hebt!
Wie weet misschien dingen om hier wat aan te doen? Wie heeft zelf zoiets ervaren of heeft van dichtbij meegemaakt dat een geliefde dit meemaakte? Alle tips, tricks en dergelijke zijn welkom!
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 23-06-2011, 01:13
sanni
Avatar van sanni
sanni is offline
Ik weet dat bij mijn vader iedereen na drie kwart jaar wel zoiets had van aah het is nu zolang geleden het zal wel goed gaan (met hem maar ook met ons). Terwijl toen voor mij pas echt de behoefte kwam om te "praten". Echter denk ik dat mocht je een beste vriend hebben je Deze best vanuit jezelf kan vertellen hoe of wat.

(Sorry als het allemaal wat krom is, forum op telefoon is qua reageren niet t fijnste)
Met citaat reageren
Oud 23-06-2011, 07:12
winnie the pooh
Avatar van winnie the pooh
winnie the pooh is offline
Ik heb zelf ook een ongeluk gehad, (2 zelfs)
ik heb er lichamelijk niets aan overgehouden, op een gevoelige nek na,
maar de schrik die zit er nog goed in.
Jou verhaal herken ik wel, de eerste week ofzo dan heeft iedereen aandacht voor je, maar als je een jaar later nog steeds minder risico durft te nemen in het verkeer,of liever niet meer langs die plekken fietst vinden ze dat raar

Eerlijk gezegd denk ik, omdat je zelf zegt dat je er niet graag over begint, je je emoties verbergt en anderen daardoor ook gemakkelijker denken dat het steeds beter met je gaat
Tegen familie etc is het helemaal niet raar om het eens op tafel te gooien of wat dan ook, zeker als jou nog een behoorlijke operatie te wachten staat!
Met citaat reageren
Oud 23-06-2011, 08:48
Verwijderd
Ik herken je gevoel aangezien ik het zelf ook heb meegemaakt dat mensen je niet meer 'willen' omdat het lastig is/er iets is gebeurd? Heb je nog vrienden? Zoja, dan moet je proberen om daar weer wat mee om te gaan. Degene die nog je vrienden zijn zijn wel je echte vrienden en voor de rest is het jammer. Dat zegt waarschijnlijk genoeg over die vrienden dan van jou.
En je bent niet lastig als je wil vertellen wat je denkt of hoe het allemaal voelt voor jou. Dat is juist nodig om te kunnen verwerken en ik weet uit ervaring dat sommigen mensen dat echt niet erg vinden. Kan je niet met je ouders praten? Of andere vrienden? Ik denk dat juist het praten belangrijk is, ook zodat de mensen weten hoe jij je voelt. Nu weten ze niet hoe jij je voelt en misschien nemen ze juist daarom wel afstand, omdat ze niet weten hoe ze met jouw situatie om moeten gaan.
Met citaat reageren
Oud 23-06-2011, 16:06
sir_mcmanus
Avatar van sir_mcmanus
sir_mcmanus is offline
Bedankt allen voor de reacties!

Ik heb nog wel n paar vrienden, maar zeker na alles wat gebeurd is, vind ik het heel lastig om voor mezelf te definiëren wie je als vriend kunt zien. Mensen waarmee ik jaren goed bevriend ben geweest, heb ik weinig van gezien en mensen waarvan ik het niet verwacht had, waren er opeens voor me.

Ik begin er inderdaad niet graag over, maar dat had ik verklaard. Ik heb het gevoel dat ik mensen die ik een warm hart toedraag al ooit eerder teveel heb lastig gevallen, omdat ik als puber ook best erg met mezelf in de knoop lag. Hetzelfde geldt eigenlijk voor mn ouders. Ik heb laatst nog wel eens erover gepraat met mn moeder, maar t liefst wil ik niemand opzadelen met het feit dat ze nu weer met mij zitten, terwijl ze al zoveel te doen hebben gehad met me. Eerst als gefrustreerde puber, daarna omdat ik emotioneel in de knoop zat over de nasleep van het overlijden van de vader van n goeie vriend van me (no details), vervolgens vanwege dit hele ongeluk en de daarmee gepaard gaande schrik en nu dan dat ik weer emotioneel in de knoei zit.
Overigens heb ik wel eens met mn vriendinnetje een paar keer hierover gepraat en dan ook wel redelijk diep. Mja, ook bij haar heb ik hetzelfde idee: ik wil haar niet meer lastig vallen dan de last die ze tot nu toe van me gehad heeft.. Dat is misschien ook t hele probleem juist, ik zou erover moeten praten met dierbaren, maar ik wil het niet omdat ik toch blijf voelen dat ik mensen onbedoeld lastig ga vallen ..
Met citaat reageren
Oud 23-06-2011, 16:13
Kesa
Kesa is offline
Het is begrijpelijk dat je graag met iemand wilt praten over datgene wat je meegemaakt hebt. Dat je het gevoel hebt dat je je hart wil luchten. Dat je zelf het gevoel hebt dat je voor jouw gevoel je vrienden ermee lastig valt maakt het iets lastiger maar is aan een kant wel begrijpelijk. Ik heb er geen ervaringen mee, maar wellicht zijn er spreekgroepen waarmee je samen met mensen over je ervaringen kunt praten en ze kunt delen, om samen elkaar te steunen?
Met citaat reageren
Oud 23-06-2011, 16:15
Verwijderd
De mensen die je in moeilijke tijden steunen die geven dan ook echt om je, dus het is niet erg allemaal. Ik begrijp dat het lastig is om te zien wie je echte vrienden zijn, maar waarschijnlijk zijn dat de personen die je zijn blijven opzoeken. En die blijven je echt niet opzoeken omdat ze het moeten en niet leuk vinden, maar omdat ze om je geven.
Verder moet je er denk ik ook niet over in zitten dat je je dierbaren weer lastig valt. Ik denk dat ze het juist fijn vinden om te weten wat er in jouw hoofd om gaat, vooral omdat ze er misschien nu al wat van merken. Hoe reageert je moeder erop als je met haar over alles praat? En je vriendin? En lijkt het je niet een fijn idee om met een psycholoog oid te gaan praten? Degene is geen dierbaren, en bekijkt alles van een 'afstandje'.
Met citaat reageren
Oud 23-06-2011, 20:43
sir_mcmanus
Avatar van sir_mcmanus
sir_mcmanus is offline
Ik blijf het gewoon lastig vinden het te uiten. Ook over dit topic hier heb ik sinds het begin al t idee dat t maar n beetje gedoe is. Dat blijven herhalen is overigens niet echt nodig eigenlijk, maar ok.
Met mn vriendin kan ik er wel goed over praten, ik vertel haar hoe ik me voel in bepaalde situaties (net zoals zij dat ook doet als zij ergens mee zit) en we bespreken de situatie dan gewoon. Natuurlijk is ze wel licht bevooroordeeld en zal makkelijker met me meepraten, maar ik vind t wel prettig dat we het op zn minst bespreekbaar maken. Met mn moeder heb ik meer gesproken over de stress die ik ervaar bij het minimaliseren van studievertraging i.c.m. weer n operatie enzo.
Ik heb al wel eens een paar keer gedacht aan een psycholoog. De studieadviseur van mn studie vertelde dat ze op de Universiteit studentenpsychologen hebben en ik heb daar al aan gedacht om dat te doen, maar tot nu toe heb ik dat nog niet gedaan enerzijds door een niet zo'n prettige ervaring met een psycholoog die me begeleidde gedurende het coping-gedeelte en anderzijds omdat ik in mn hoofd te druk bezig ben met de rest. Het zou wel een goed begin kunnen zijn though ..
Met citaat reageren
Oud 25-06-2011, 12:31
Verwijderd
hee,,
ik heb ook altijd het gevoel dat, ik emsnen lastig val met mijn problemen,, en helemaal mensen emt wie ik emotineel een erg sterke band had.. Maar uiteindelijk heb ik eerst mensen die ik neit kende(via msn en mail) in vertrouwen genomen(en met die mensen hebk nu ook een goeie band) en als je alles dan in 1x eruit hebt gegooid,, kun je het makkelijker met je ouders over hebben. Of met andere mensen met wie je goed bevreind bent...
Of je schrijft je oudrs/vrienden een brief en daar reageren ze dan wel op hetzij praten, hetzij schrijvend,, maar net wat jijz elf wil en aangeeft.
succes
Met citaat reageren
Oud 25-06-2011, 13:25
Pluis
Avatar van Pluis
Pluis is offline
Een psycholoog lijkt me voor jouw problemen nog helemaal zo gek niet. En een beetje psycholoog gaat tijdens de gesprekken altijd na of het wel klikt, en zo niet dan kan je een andere psycholoog proberen. Een andere, laagdrempelige mogelijkheid zou ook het maatschappelijk werk kunnen zijn. Dat is gratis (de AWBZ betaalt) en zij kunnen net zo professioneel gesprekken met je voeren om aan de verwerking van je ongeluk te kunnen werken. En, als zij er niet uitkomen, weten zij ook vaak de adressen waar je wél geholpen kunt worden.
__________________
"Haar linker borst is groter, evenals haar rechter"
Met citaat reageren
Oud 27-06-2011, 02:19
honestsmile
honestsmile is offline
Ik wou graag even los van de tips die je al hebt gekregen reageren.
Want ik denk zelf ook dat het aan je leeftijd ligt. Mensen rond die leeftijd willen vaak wel met je mee leven, maar zijn tegelijkertijd heel erg met hun eigen leven bezig.
Ik heb zelf ook meegemaakt dat mijn vrienden er niet voor mij konden/kunnen zijn. En ik ben echt wel close met ze. Nou zijn mijn problemen ook wel heel anders als die van jou, maar toch denk ik dat dit bij veel jongeren wel zo werkt.
Ze zijn zo druk bezig met hun eigen leven, dat ze eigenlijk ook niet echt veel oog hebben voor anderen wat betreft dit soort dingen.
Bij mij is het ook zo dat ze niet begrijpen wat ik mee maak en dat neem ik ze ook niet kwalijk want het is ook haast niet te begrijpen als je het niet mee maakt. Wie weet zit er ook wel voor een deel onbegrip bij jou vrienden. Zelf hebben ze waarschijnlijk zoiets nog nooit ervaren en gaan ze er misschien wel vanuit dat als het lichamelijk wel beter gaat, je wel oke bent.
Ze kijken niet verder dan dat...

Maar ik snap je behoefte aan begrip en mensen om mee te praten wel, ookal wil je eigenlijk je gevoelens niet uiten. Dit had ik in het begin ook heel erg. Mensen niet te dicht bij je willen laten komen en stiekem ondertussen verlangen dat ze vragen hoe het nu echt met je gaat.
Voor een deel zul je je er alleen wel bij neer moeten leggen dat je vrienden er niet helemaal voor je kunnen zijn zoals je graag zou willen. Maar toch denk ik dat als je je beste vriend bijvoorbeeld in vertrouwen neemt, dat die er wel wat mee zou moeten doen.

Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Met citaat reageren
Oud 28-06-2011, 12:27
sir_mcmanus
Avatar van sir_mcmanus
sir_mcmanus is offline
sorry voor een late reactie op dit topic. Ik heb er de afgelopen dagen wel over nagedacht over wat ik eraan kan doen, incombinatie met de tips en adviezen die ikhier gekregen heb.
First off: bedankt allen voor de serieuze reacties, dat helpt sowieso al wel! Ik denk dat ik maar eens moet beginnen met het kenbaar maken naar sommige mensen die dicht bij me staan. Ik kan me wel lastig voelen als ik het hen vertel, maar alsik niets zal zeggen, weten ze er ook niets van en zal mijn gevoel niet veranderen. Ik denk dat ik nu gewoon even naar mezelf moet kijken. Misschien is het ook een leermoment voor niet alleen mijzelf, maarook voor de anderen dat we dingen bespreekbaar moeten kunnen maken en niet zomaar aannemen dat als iemand vrolijk lijkt,hij dat dan ook is. Maar dat terzijde.

Ik denk dat ik sowieso laagdrempelig met die studentenpsycholoog ga praten, aangezien ik me hier ookniet echt thuis voel en zij die gevallen vast meer tegenkomen. Een psycholoog kan daarna altijdnog, maar op dit moment ben ik daar niet zoń fan van,zowel gevoelskwestie als ervaringen uit het verleden. Ik wil het absoluut niet afdoen als onmogelijk, maar het kan een vervolgzijn. Overigens ben ik al eens ooit in aanraking geweest met een maatschappelijk werkster vanwege de plotsdoofheid aan één zijde en daar heb ik het ook verteld, maar eigenlijk ben ik ook zo'n idioot die koste wathet kost alles zelf op wil lossen

Ik moet eigenlijk gewoon duidelijk zijn en niet zo zeuren, nogmaals als ik niks zeg, zal er ook niets veranderen. Thanks again.
Met citaat reageren
Oud 28-06-2011, 19:53
Verwijderd
succes man!
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Werk, Geld & Recht geld problemen (HELP!)
Dinera
12 22-01-2014 16:33
Verhalen & Gedichten luna's one shots
lunaaah
25 18-08-2010 04:07
Psychologie Ik heb het gevoel dat ik overal helemaal alleen voor sta..
marabella
14 30-09-2005 17:00
ARTistiek [lyrics] gewoon wat emoties :)
Femic
14 16-06-2004 00:24
Eindexamens 2003 hoe sta je er nu voor met je cijfers?
Bob_de_bouwer
77 05-05-2003 09:28
ARTistiek [column] student in spé
Bor
3 16-08-2002 12:34


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 10:29.