niet meer kunnen genieten

[elledc]

Mijn vader is een vrij onrustig en vrij streng (voor zichzelf) persoon. Hij kropt veel op, maakt veel problemen als er geen hoeven te zijn en maakt van een muis een olifant. Kortom hij geniet zelden van de dag. Carpe diem is dus voor hem geen bestaand begrip.
Nu, we zijn met 5 kinderen thuis waarvan er al 2 uit huis zijn. Onder andere omwille van problemen thuis.
Mijn ouders zijn over enkele van de kinderen niet tevreden, hebben vaak gesprekken samen. Maar wat ze ook doen of denken, we hebben een bepaalde leeftijd bereikt dat we zelf beslissingen kunnen nemen waarbij we hun onnodige raad niet meer nodig hebben.
Mijn vader is een gevoelig persoon, maar laat nooit zijn gevoelens blijken, hij kropt dus àlles op. Met het gevolg dat hij nare dromen krijgt, dat hij vloekt tegen mijn zus in zijn droom, dat mijn moeder dus af en toe een klop krijgt van mijn vader die naast haar ligt, zonder dat hij dit had gewild.
Hij is onrustig tijdens zijn slaap, hij klopt, slaat en vloekt.
En dit duurt al een lange tijd.
Als ik de keuken binnenkom hoor ik mijn ouders onderling babbelen over mijn zus in slechte zin, als ze mij zien stoppen ze, alsof ik niet mag weten wat ze zeggen. Dat is dus een voortdurende roddel over iemand of iets. Dat is altijd opnieuw, ik voel mij daar zo rot bij, alsof ik vervreemd ben van mijn ouders.
Ik zou willen dat ze eens op reis gaan en dat ze de dag plukken maar dat kunnen ze niet meer
Nu vroeg ik me af of daar iets tegen te doen is en hoe een man van 55 jaar die veel heeft moeten verduren maar zeer onverschillig is geworden, nu eens eindelijk rustig kan zijn en kan genieten van de dag zoals ik doe.
Wat is erger dan niet meer kunnen genieten van het leven?

utopia5 schreef op 27-07-2004 @ 13:13 :
Mijn vader is een vrij onrustig en vrij streng (voor zichzelf) persoon. Hij kropt veel op, maakt veel problemen als er geen hoeven te zijn en maakt van een muis een olifant. Kortom hij geniet zelden van de dag. Carpe diem is dus voor hem geen bestaand begrip.
Nu, we zijn met 5 kinderen thuis waarvan er al 2 uit huis zijn. Onder andere omwille van problemen thuis.
Mijn ouders zijn over enkele van de kinderen niet tevreden, hebben vaak gesprekken samen. Maar wat ze ook doen of denken, we hebben een bepaalde leeftijd bereikt dat we zelf beslissingen kunnen nemen waarbij we hun onnodige raad niet meer nodig hebben.
Mijn vader is een gevoelig persoon, maar laat nooit zijn gevoelens blijken, hij kropt dus àlles op. Met het gevolg dat hij nare dromen krijgt, dat hij vloekt tegen mijn zus in zijn droom, dat mijn moeder dus af en toe een klop krijgt van mijn vader die naast haar ligt, zonder dat hij dit had gewild.
Hij is onrustig tijdens zijn slaap, hij klopt, slaat en vloekt.
En dit duurt al een lange tijd.
Als ik de keuken binnenkom hoor ik mijn ouders onderling babbelen over mijn zus in slechte zin, als ze mij zien stoppen ze, alsof ik niet mag weten wat ze zeggen. Dat is dus een voortdurende roddel over iemand of iets. Dat is altijd opnieuw, ik voel mij daar zo rot bij, alsof ik vervreemd ben van mijn ouders.
Ik zou willen dat ze eens op reis gaan en dat ze de dag plukken maar dat kunnen ze niet meer
Nu vroeg ik me af of daar iets tegen te doen is en hoe een man van 55 jaar die veel heeft moeten verduren maar zeer onverschillig is geworden, nu eens eindelijk rustig kan zijn en kan genieten van de dag zoals ik doe.
Wat is erger dan niet meer kunnen genieten van het leven?

Af en toe een jointje roken ofzo.

[Mono-racer]

Klinkt misschien raar, maar probeer eens een gesprek bij een psycholoog (is m'n moeder ook en het kan heel goed werken)

succes!

Zjongen

[Fade of Light]

Misschien lukt dat pas als jullie allemaal hebben laten zien dat jullie een goed eigen leven op kunnen bouwen. Zo niet, dan weet ik het niet *zit enigzins met hetzelfde probleem*

maareh je kunt dit beter op psychologie plaatsen.

[Enlightenment]

-> Psych

[No Quiero]

Ik denk niet dat zijn probleem is dat hij niet meer kan genieten van het leven. Wat dat betreft is de titel misschien ongepast. Zijn problemen liggen denk ik veel dieper en de diem niet meer kunnen capere is daarvan enkel een uitingsvorm. Misschien moet hij idd hulp zoeken maar dat is nooit makkelijk...

[metallica]

Lijkt me geen fijne situatie, voor niemand bij jullie.
Tja, als ik het zo hoor denk ik ook dat je vader zelf ergens mee zit en adt het idd iets is wat dieper zit. Maar waar je denk ik aan moet denken is dat het zijn keus is of hij er iets mee wil doen. Hulp zal waarschijnlijk het beste zijn, maar het is een volwassen man en hij zal daar zelf voor moeten kiezen.
M'n eigen situatie is misschien enigzins vergelijkbaar, maar dan met m'n moeder. Maar wat ik me nu zo onderhand aangeleerd heb is er afstand van te nemen, me er niet meer druk om te maken en gezoon m'n eigen leven te gaan leiden. Je kan niet het leven vanje ouders gaan uitstippelen voor ze, is gewoon onmogelijk. een eigen leven leiden is al moeilijk genoeg...

[willypirate]

Tja best een lastig verhaal . Als ik het zo lees , dan heb ik het gevoel dat je vader nooit geleerd heeft met emoties om te gaan. Gezien zijn leeftijd (55) , is dat niet eens zo gek , omdat "vroeger" men al vroeg moest werken en "niet moest aanstellen" heeft ie misschien zichzelf afgesloten voor emoties. Ik bedoel een man moet altijd "sterk" zijn , en emoties zijn voor vrouwen. (vroeger dacht men nu eenmaal zo). Natuurlijk kan het ook iets anders zijn. Deskundige hulp is zeker niet overbodig lijkt mij , maar aangezien je vader dat toch niet zal accepteren , heeft het nu ook nog geen zin om hem daar mee te confronteren. Misschien heeft je vader ook last van het feit dat het "te druk" is voor hem in huis. Ik bedoel heeft hij werk? en komt hij moe thuis?
heeft ie een plaats in of om huis waar hij zich kan terugtrekken om tot rust te komen?Er kunnen diverse redenen zijn voor zijn chagarijnige stemming. Misschien heeft ie spijt van dingen die ie nooit gedaan heeft en projecteerd ie dat op jullie. Misschien had hij liever gezien dat jullie een andere richting op gingen dan jullie kozen , enz.

Maar om eerlijk te zijn vind ik dat zijn problemen niet geprojecteerd moet worden op zijn kinderen. Vaak word de schuld afgeschoven omdat iemand zelf niet lekker in zijn vel zit. Het is de schuld van een ander dat "ik" me niet lekker voel , is een bekende wet voor dit soort frustraties.Maar goed , wat kun je er aan doen?

Ik ben geen deskundige , maar ik wil je wel wat tips geven. Probeer , en ik zeg probeer , want het is moeilijk , om je eens anders op te stellen ten opzichte van je vader. ik bedoel , probeer eens een dag niet zijn aandacht te vragen of om met hem in discussie te gaan. Daarbij moet je eens proberen , als hij zich "klote" voelt , hem eens in de armen te sluiten , maak lichamelijk contact en zegt dat je van hem houd. Wellicht heeft hij er in eerste instantie geen behoefte aan , maar dat is oppervlakkig denk ik , misschien ontdooit ie uiteindelijk een keer vanzelf als ie merkt dat hij niet alleen maar lastig is en hij jullie lastig ervaart voor hem. Na verloop van tijd lijkt me deskundige hulp zeker een goede zet , maar je vader moet dat zelf beslissen , anders werkt het niet.

[elledc]

metallica schreef op 04-08-2004 @ 14:30 :
Je kan niet het leven vanje ouders gaan uitstippelen voor ze, is gewoon onmogelijk. een eigen leven leiden is al moeilijk genoeg...

Daar heb je volledig gelijk in
Dat is wat ik nu aan het doen ben, me zo weinig mogelijk dingen aantrekken en mijn eigen leven recht houden.

[elledc]

willypirate schreef op 04-08-2004 @ 17:57 :
Tja best een lastig verhaal . Als ik het zo lees , dan heb ik het gevoel dat je vader nooit geleerd heeft met emoties om te gaan. Gezien zijn leeftijd (55) , is dat niet eens zo gek , omdat "vroeger" men al vroeg moest werken en "niet moest aanstellen" heeft ie misschien zichzelf afgesloten voor emoties. Ik bedoel een man moet altijd "sterk" zijn , en emoties zijn voor vrouwen. (vroeger dacht men nu eenmaal zo). Natuurlijk kan het ook iets anders zijn. Deskundige hulp is zeker niet overbodig lijkt mij , maar aangezien je vader dat toch niet zal accepteren , heeft het nu ook nog geen zin om hem daar mee te confronteren. Misschien heeft je vader ook last van het feit dat het "te druk" is voor hem in huis. Ik bedoel heeft hij werk? en komt hij moe thuis?
heeft ie een plaats in of om huis waar hij zich kan terugtrekken om tot rust te komen?Er kunnen diverse redenen zijn voor zijn chagarijnige stemming. Misschien heeft ie spijt van dingen die ie nooit gedaan heeft en projecteerd ie dat op jullie. Misschien had hij liever gezien dat jullie een andere richting op gingen dan jullie kozen , enz.

Maar om eerlijk te zijn vind ik dat zijn problemen niet geprojecteerd moet worden op zijn kinderen. Vaak word de schuld afgeschoven omdat iemand zelf niet lekker in zijn vel zit. Het is de schuld van een ander dat "ik" me niet lekker voel , is een bekende wet voor dit soort frustraties.Maar goed , wat kun je er aan doen?

Ik ben geen deskundige , maar ik wil je wel wat tips geven. Probeer , en ik zeg probeer , want het is moeilijk , om je eens anders op te stellen ten opzichte van je vader. ik bedoel , probeer eens een dag niet zijn aandacht te vragen of om met hem in discussie te gaan. Daarbij moet je eens proberen , als hij zich "klote" voelt , hem eens in de armen te sluiten , maak lichamelijk contact en zegt dat je van hem houd. Wellicht heeft hij er in eerste instantie geen behoefte aan , maar dat is oppervlakkig denk ik , misschien ontdooit ie uiteindelijk een keer vanzelf als ie merkt dat hij niet alleen maar lastig is en hij jullie lastig ervaart voor hem. Na verloop van tijd lijkt me deskundige hulp zeker een goede zet , maar je vader moet dat zelf beslissen , anders werkt het niet.

Dat heb je heel goed verwoord, mijn vader heeft het inderdaad moeilijk om met emoties om te gaan. Als we klein waren en hij zag iemand van de kinderen huilen, vertelde hij het aan mijn moeder en deed zelf niets. Hij is dokter en heeft een zeer drukke praktijk gehad wat nu aan het minderen is. Maar het vreemde is dat ik de indruk heb dat hij het NU nogal moeilijk heeft. Die nachtmerries heeft hij vroeger nooit gehad.
Ook is het waar dat hij teleurgesteld is in vooral mijn zus omdat zij ook dokter wilde worden ( en mijn vader hoopte op een verder zetting van zijn praktijk door haar ) maar na 3 jaar intense studies besluit ze plots iets heel anders te doen.
Wat je zegt over affectie geven en elkaar eens omhelzen, dat is iets wat ik nooit heb gekend in mijn familie, zelfs niet met mijn broers en zussen. Het is altijd zeer koel geweest in de familie, mijn moeder is een gevoelig mens maar ook zij heeft mij nooit affectie gegeven zoals een omarming of een omhelzing. Zelfs de woorden 'ik zie je graag' heb ik nooit of nooit gehoord.
Ik denk dus dat daar het grootste probleem ligt. Mijn ene zus bijvoorbeeld, de oudste, heeft al jaren ruzie met mijn ouders omdat ze hen niet kan vergeven hoe afstandelijk en koel ze zo vaak hebben gedaan. Maar het is ingewikkeld om het hier zomaar uit te leggen.
Een heel verleden valt niet zomaar in één lap tekst uit te leggen, het is meer dan dat, het is complexer dan dat.
Met mijn pa gaat het intussen al beter, ik bedoel, hij heeft minder nachtmerries en neemt kelmeringsmiddelen.
Psychiatrische hulp dat zal zeker niet helpen want hij zal dat nooit willen.
Niemand zou hem ooit durven te zeggen dat hij hulp nodig heeft, hij ziet zijn problemen zelf niet in, hij denkt dat hij goed handelt als vader van een gezin. Hij is geen onmens en geen duivel maar wel voor mij soms een zeer vreemd persoon. Hij is ook zeer stil, zegt weinig en voelt zich vaak niet goed in gezelschap, zeer eigenaardig persoon. Iemand bij wie je je niet altijd even op je gemak voelt als je begrijpt wat ik bedoel
Maargoed, nu ben ik mijn ei kwijt. Bedankt voor jullie reacties, het komt allemaal wel goed en vooral, ik leid een eigen leven, binnenkort ga ik alleen wonen dus zal ik me minder moeten ergeren aan mijn beide ouders, dat zal een goeie zaak zijn, voor mij maar misschien ook voor hen. Dat is denk ik mijn grootste ergernis om nog thuis te moeten wonen aan 22 jaar

[Shitonya]

Wat erger is? De enige mens op aarde zijn, dan sterf je uit eenzaamheid waarschijnlijk