[Verhaal] Yara

Zaterdagmorgen, acht uur. Ik ben klaarwakker, met dank aan Nika, die luidkeels zingt onder de douche. En ach ja, waarom zou ze niet? Pap en mam zijn er toch niet. Weekendje Parijs… Lijkt me heerlijk.
Maar ja, ik zit hier opgescheept met mijn twee zussen. Nika en Judith. Ik ben een van een drieling, zij zijn mijn drielingzussen. Of zeg je dat zo niet? Nou ja, ach. We zijn dan wel een drieling, maar ik kan me geen drie mensen bedenken die minder op elkaar lijken. Uiterlijk misschien (bruine krullen, hoewel Nika er elke week een andere kleur in heeft, deze keer rood) maar innerlijk… Nee.
Judith bijvoorbeeld. Ze is de oudste van ons drie en scheelt welgeteld drie minuten met Nika en vijf met mij. En eigenlijk mag ik het niet zeggen, want ze ís mijn zus, maar Judith is een tut. Én een trut, maar dat later. Ik bedoelde dat ze altijd onder een dikke laag plamuur zit, een gebroken nagel voor haar hetzelfde is als een wereldramp en ze niet zónder haarlak kan. Zo eentje, ja.
Nika is héél anders. Ze valt het best te omschrijven als een wildebras, een jongensmeisje (in de zin van ‘ze had beter een jongen kunnen zijn’, niet Judith-ik-zit-altijd-achter-de-jongens-aan) en haar interesses veranderen zo ongeveer met de kleur van haar haar. Wekelijks dus.
En ik? Mijn naam is Yara en ik ben misschien wel het beste te beschrijven als stil. Of, zoals mijn lieve broertje Dani laatst zei: “Yara is net een schilderij: ze is er wel, maar ze valt niet op. Ze hangt daar maar aan de muur.”
Maar het is waar, want ik meng me niet graag in gezelschap. Nika klaagt wel eens dat ze zo weinig aan me heeft, maar ik ben gelukkig wel de eerste aan wie ze alles vertelt. Ik lach haar niet uit, zoals Judith, als ze weer een onmogelijke jongen op het oog heeft, of een ongelooflijke blunder heeft begaan. Ik luister.
“Zeg, Yara?”
“Ja?”
“Mag ik een boek van je lenen?”
Ik kijk met open mond naar Judith, die tegen de deurpost staat geleund, haar glimlach uit minachting, hoe ze op me neerkijkt. En ik verbaas me. Voor zover ik weet, heeft zij nog nooit iets anders gelezen dan de gebruiksaanwijzing van de föhn.
“Waarom zou jíj een boek lezen?” vraag ik. Judith lijkt diep gekwetst door deze opmerking. “Ik dacht dat je het zou toejuichen!”
“Dat doe ik ook, maar… Nou ja, het is gewoon dat ik me erover verbaas. Wat wil je lezen?”
“Eh… Iets literairs?”
Nu schiet ik echt in de lach. “Dat meen je niet!”
“Yara…”
“Ja, ja. Karakter?”
“Ik heb de film al gezien.”
“Die is niet hetzelfde als het boek.”
“Okee, toe dan maar.” Judith gaat op mijn bureau zitten. “Weet je, wie ik ontmoet heb?”
“Nee,” zeg ik, met mijn hoofd in mijn (gigantische) boekenkast.
“Joris.”
“Wie?”
“Joris, die student!”
Ik schiet in de lach. Joris is een 21-jarige student Nederlandse Literatuur. Vandaar dat ze ‘iets literairs’ wilde lezen. “Nu snap ik het!”
“Snap je wat?” vraagt Judith semi-verbaasd, en loopt de kamer uit, zonder het boek.
Judith is gek op Joris. Joris, de intellectuele, sympathieke, intelligente student, met zijn charmes en zijn knappe uiterlijk heeft zelfs mijn zusje in weten te pakken. Ik grinnik en besluit dan maar op te staan en te bedenken wat ik ga doen.
Het is heerlijk weer buiten, de zon schijnt, de hemel is blauw. Een perfecte dag om me in mijn vaders studeerkamer op te sluiten met mijn biebboeken.
Mijn vaders studeerkamer is een walhalla voor een intellectueel. Mijn vader is zelf leraar Nederlands, en aan literatuur ontbreekt het niet hier in huis. Toen ik op jonge leeftijd al veel begon te lezen was ik de eerste die een sleutel van zijn studeerkamer kreeg. Volgestouwd met boekenkasten, leunstoelen, zware gordijnen en een open haard, precies zoals ik me een studeerkamer voorstel.
Nika gaat vandaag ongetwijfeld wat met haar vrienden doen, een groepje ‘losgeslagen wilden’, zoals mijn vader ze graag noemt, maar met een glimlach. Want het zijn in wezen erg vriendelijke mensen, een paar jaar ouder dan ik, die van avontuur houden. Zoals Nika.
Judith’s beste vriendin, Karen. Daar hangt ze, aan de muur, op een foto van hun beiden in Disneyland Parijs. Disneyland Parijs! Dat wíl je toch niet meemaken! Maar ja, als zij dat nou leuk vinden… Ze zal straks ook wel weer komen, om Judith mee te nemen naar de stad, om ‘jongens te spotten’. Giechelen zullen ze bedoelen. En mij belachelijk maken.
Het lijkt wel of dat Judith’s favoriete hobby is de laatste tijd. Ik kan geen stap verzetten of ze staat al klaar met een scherpe opmerking, over mijn haar, mijn kleren, (wat is er mis met mijn kleren? Ik draag hetzelfde als Nika!) over dat ik 17 ben en nog steeds geen enkel vriendje heb gehad… Nou én? Ik kan wel zonder leven, sterker nog, dat wil ik. Wat moet ik met een vriendje? Zoenen? Hand in hand door de stad lopen? Samen een ijsje delen?
Ik hou niet van winkelen en ook niet van ijs.
Het gaat om het idéé, zegt ze dan, en dan noemt ze alle jongens op die de moeite waard zijn en ook nog onbezet.
Maar ik wil geen vriendje, ik wil een zielsverwant. Iemand waarmee ik over boeken kan praten bijvoorbeeld. Ik durf te wedden dat geen van die jongens op Judith’s lijst ooit een boek heeft gelezen. Of nadenken over de zin van het leven. Of überhaupt nadenken.
En bovendien, wat moeten zij op hun beurt met mij? Laten ze Judith nemen, die is gecreëerd voor dat soort jongens.
Ik weet zeker dat mama mij deze opmerking over mijn lieve zusje niet in dank zou afnemen.
Maar weet zij veel wat ik hier opschrijf.

What d'you think of it?
Ik vodn het weer terug, en de schrijfstijl beviel me eigenlijk wel. Maar ik moet nog een betere naam voor die Joris bedenken. Iemand suggesties?

Thanx,

Krummeltje

[heavinly]

Ik vind het wel cool eigenlijk! Je schrijfstijl (het is toch van jou ) is wel lekker leesbaar en het stuk op zich is leuk. Ik ken een meisje die zo heet (Jara, maar noemt zichzelf Yara) dus ik was er wel benieuwd naar.
Maar in de 4e zin van de 2e alinea staat er 'bedoelde', daar zou ik 'bedoel' van maken, in de tegenwoordige tijd.

heavinly schreef:
Ik vind het wel cool eigenlijk! Je schrijfstijl (het is toch van jou ) is wel lekker leesbaar en het stuk op zich is leuk. Ik ken een meisje die zo heet (Jara, maar noemt zichzelf Yara) dus ik was er wel benieuwd naar.
Maar in de 4e zin van de 2e alinea staat er 'bedoelde', daar zou ik 'bedoel' van maken, in de tegenwoordige tijd.

Yepz, it's mine...

En ik heb het gezien, ik zal eraan denken!

Het is inderdaad een aardige stijl, maar echt van de grond komen doet het niet, helaas.

De hoofdpersoon is in gedachten verzonken en verteld de lezer zo over de verhoudingen in het gezin, daarbij gebruikmakende van een paar lelijke constructies. De zinnen "Maar ja, ik zit hier opgescheept met mijn twee zussen. Nika en Judith. Ik ben een van een drieling, zij zijn mijn drielingzussen." nodigt niet uit tot lezen. Het kan strakker, sneller, duidelijker en korter. Daarmee betrek je een lezer meer in het verhaal.

Later lijkt er actie te komen wanneer een zus vraagt om een boek, maar ook dat wordt weer snel de kop ingedrukt wanneer we teruggaan naar de studeerkamer, het verleden en daarna weer de onnozelheid van de zussen en eigenlijk iedereen op de gehele aardbol, op de hoofdpersoon na.

Als blik in het hoofd van Yara is het een aardig stuk, maar het ontbreken van ontwikkeling is zeer jammer. Desalniettemin is je stijl geregeld krachtig.

Het zit er wel in, maar het komt er in dit stuk niet duidelijk uit.

LUH-3417 - Vind ik dan.

[stroopwafel]

LUH-3417 schreef:
Het is inderdaad een aardige stijl, maar echt van de grond komen doet het niet, helaas.

De hoofdpersoon is in gedachten verzonken en verteld de lezer zo over de verhoudingen in het gezin, daarbij gebruikmakende van een paar lelijke constructies. De zinnen "Maar ja, ik zit hier opgescheept met mijn twee zussen. Nika en Judith. Ik ben een van een drieling, zij zijn mijn drielingzussen." nodigt niet uit tot lezen. Het kan strakker, sneller, duidelijker en korter. Daarmee betrek je een lezer meer in het verhaal.

Later lijkt er actie te komen wanneer een zus vraagt om een boek, maar ook dat wordt weer snel de kop ingedrukt wanneer we teruggaan naar de studeerkamer, het verleden en daarna weer de onnozelheid van de zussen en eigenlijk iedereen op de gehele aardbol, op de hoofdpersoon na.

Als blik in het hoofd van Yara is het een aardig stuk, maar het ontbreken van ontwikkeling is zeer jammer. Desalniettemin is je stijl geregeld krachtig.

Het zit er wel in, maar het komt er in dit stuk niet duidelijk uit.

LUH-3417 - Vind ik dan.

hij zegt het wel heel mooi he?

is er een vervolg??

Ik probeer niet alleen te zeggen of ik iets goed of niet goed vind, maar ook wat me wel of niet beviel, waarom dat kwam en wat er eventueel aan verbeterd zou kunnen worden. Daarmee help je de schrijver meer, denk ik.

LUH-3417

[stroopwafel]

LUH-3417 schreef:


Ik probeer niet alleen te zeggen of ik iets goed of niet goed vind, maar ook wat me wel of niet beviel, waarom dat kwam en wat er eventueel aan verbeterd zou kunnen worden. Daarmee help je de schrijver meer, denk ik.

LUH-3417

daarom vereer ik je ook met een quote

[Not for Sale]

mijn nichtje heet Yara en haar zusje Nico.. en Nico lijkt echt op Nika..

Maar ik vind het uitstekend geschreven! Leuk!

Jeroen.

[Aurora]

Joris is een perfecte naam voor een literatuurstudent En NIka en Yara zijn ook hele leuke namen btw.. maar goed.. ik vind het een leuk geschreven verhaaltje!!

[krijgdepleuris]

Ik vind het wel aardig, maar ik kreeg een beetje het idee dat het eigenlijk een soort inleiding van een boek was, er zijn zoveel omschrijvingen over andere mensen. Ik weet niet of er een vervolg op komt, maar als dit het complete verhaal is zou het misschien wat leuker zijn als er wat meer actie in zit. Als begin van een lang verhaal vind ik het wel heel goed.

krijgdepleuris schreef:
Ik vind het wel aardig, maar ik kreeg een beetje het idee dat het eigenlijk een soort inleiding van een boek was, er zijn zoveel omschrijvingen over andere mensen. Ik weet niet of er een vervolg op komt, maar als dit het complete verhaal is zou het misschien wat leuker zijn als er wat meer actie in zit. Als begin van een lang verhaal vind ik het wel heel goed.

Het is ook een begin van een lang verhaal of een boek ofzo. En als ik weer eens stukje af heb, dan post ik het wel weer hier. Ik ben alleen niet zo geïnspireerd vandaag...


Krummeltje

ik vind het heel cool geschreven.. doe ik ook vaak, vanuit dat perspectief. leuke namen trouwens. zelfverzonnen?

ga door... ik ben benieuwd!

Ik vind 't een erg leuk verhaal, maar het.. nouja, zoals ik hierboven al las, het staat een beetje stil.. En verder, je zegt dat Judith interesse heeft in die Joris, een Nederlands Student.. Verderop staat dat alle jongens op haar lijstje waarschijnlijk nog nooit een boek gelezen hebben, of daar zelfs maar aan gedacht hebben.. Lijkt me moeilijk voor een Nederlands student.

Verder staat er dat ze Joris 'ontmoet' heeft, waardoor het overkomt alsof ze hem net leert kennen, en dat is niet zo, als je verder leest.. Dit waren gewoon dingetjes die mij opvielen, een vervolg zou erg leuk zijn.

[Vlooienband]

Reply: Yara
Leuk verhaal, het is leuk geschreven. Je zet de karakters leuk neer, ze worden zo goed voor te stellen. Vooral de beschrijving van het broertje, Of, zoals mijn lieve broertje Dani laatst zei: “Yara is net een schilderij: ze is er wel, maar ze valt niet op. Ze hangt daar maar aan de muur.”, vind ik goed. Er mag wat meer pit bij, wat meer actie in het verhaal, ik zou het leuker gevonden hebben als je nog even door was gegaan met schrijven, dus dat Karin bijvoorbeeld nog even langskwam en dat er daarna een eind aan werd gebreid.
Ik kon me aardig identificeren met de hoofdpersoon, maar niet heel erg. Dat met de boekenkast, het veel en vroeg lezen, kon net zo goed over mij gaan, ik was ook al snel een boekenwurm
Alleen vind ik het vreemd dat Yara totaal geen intresse in jongens heeft, dat ze haar helemaal niet boeien. Dat voor een 17-jarig meisje, dat komt vreemd over. Hoewel het ook weer, als ze interesse voor een bepaalde jongen zou hebben, een romantisch, zoetsappig liefdesverhaal kan worden. Dat is niet echt mijn smaak.
Voor de rest, echt leuk geschreven. Het ego van Yara is duidelijk te merken, maar dat geeft het verhaal, de verhouding tussen de drie zussen, weer een speciaal iets, het doet me denken aan een of ander boek, het ging over een meisje, Merel, dat heel verlegen leek, maar uiteindelijk heel dapper was. Iets met "muis" ofzo. Zo lijkt Yara aan de buitenkant verlegen, maar van binnen kan ze een echte bitch zijn .

Misschien vind je het leuk, als je verder gaat schrijven, of gewoon meer informatie over het zelf schrijven wilt hebben, om even op De Schrijverspagina
Hotel Boekenlust te kijken, bij de eerste site staan veel links, voor zelfschrijvende personen en bij de tweede, Hotel Boekenlust, kan je zelf meeschrijven aan het verhaal Cool, baby. Dat is een verhaal, het eerste hoofdstuk is geschreven door Rogier Proper, de scenarioschrijver van o.a. de tvserie Hertenkamp. De rest van het verhaal wordt geschreven door de bezoekers van de site.

scimmia: 'een muis met klauwen', de schrijver weet ik niet meer, maar de hoofdpersoon heet Merel. Dank voor de sites.
Ik heb de laatste tijd geen inspi gehad om verder te schrijven, maar ik zal eens mijn best doen, maybe I'll come up with something.
Voor de rest: dank voor de tips, ik heb er veel aan gehad, en Yara heeft inderdaad een beetje een ego.

Krummeltje

[Vlooienband]

Krummeltje schreef:
scimmia: 'een muis met klauwen', de schrijver weet ik niet meer, maar de hoofdpersoon heet Merel. Dank voor de sites.
Ik heb de laatste tijd geen inspi gehad om verder te schrijven, maar ik zal eens mijn best doen, maybe I'll come up with something.
Voor de rest: dank voor de tips, ik heb er veel aan gehad, en Yara heeft inderdaad een beetje een ego.

Krummeltje

Ik dacht al zoiets
Als je weer eens iets schrijft, moet je het beslist posten

En de aanvulling:



Beneden aan de ontbijttafel zit Nika. Nika is lief voor me, altijd al geweest. Ze is een combinatie van mij en Dani. Dani is superenergiek, Nika ook, en ik lees boeken. Nika ook. Niet zoveel als mij, maar met haar kan ik praten over boeken, met Dani niet. Met Judith al helemaal niet.
“Judith wilde een boek lezen,” zeg ik argeloos.
Nika proest haar melk over tafel. “Waarom?”
Ik haal mijn schouders op en ga zitten. “Waar is Dani?”
Nika haalt haar schouders op. “Voetbal, denk ik.” Ze haalt haar hand door haar haar. “Vind je het leuk?”
Ik bestudeer de zwartrode plukken. “Judith vindt het zeker niks,” concludeer ik. Nika knikt. “En jij?”
“Leuk. Maar het maakt je gezicht wel wat bleker.”
“Dat geeft niet,” zegt Nika, blij dat ik het niet vreselijk vind.
“Het zou jou ook leuk staan, een kleurtje.”
Ik haal mijn schouders op. “Ach, het hoeft niet zo.” Sterker nog, helemaal niet zo. Laat mij nou maar gewoon zoals ik ben.
Dan ben je nog lang niet gek genoeg, zegt Dani altijd. Nou ja.
“Wat ga je doen vandaag?” mompelt Nika vanachter haar boterham en haar melk. Ik haal mijn schouders op. “Lezen.”
“Alweer?”
Ik ga niet eens meer de moeite nemen om te antwoorden.
Nika staat op, ik zie dat ze weer nieuwe kleren heeft en ik kijk, een beetje verbaasd, naar mijn eigen kleren. Spijkerbroek en shirt. That’s all.
Maar dat is toch niet alles wat ik ben?

Als ik naar buiten kijk zie ik Joris tegen zijn auto geleund staan. Judith staat geamuseerd te lachen om zijn grappen, hoewel ze ze waarschijnlijk toch niet snapt, maar goed. Iedereen z’n plezier, en als zij Joris zo wil krijgen, dan komt ze bedrogen uit, of ik moet me heel erg in hem vergissen. Ik schat hem hoger in dan Judith’s niveau.
De deur wordt beneden met een harde klap dichtgeslagen. Nika is weer thuis, te oordelen naar het gefluit. Samen met haar vrienden. Ik mag ze wel. Even kijken wie het zijn.
“Hoi!” roept Nika als ik de kamerdeur open doe. “Dit zijn Remco en Thomas.” Ik knik. “Dat weet ik.” De twee jongens knikken me toe, meer geïnteresseerd in Nika (natuurlijk) dan in mij. Maar daar vergis ik me in.
Thomas wenkt me en ik plof naast hem neer. “Hé, hoe is het met je leesverslaving?”
“Goed,” zeg ik, een beetje benauwd. Wat doet Thomas ineens vriendelijk? Volgens Judith zullen jongens nooit wat in mij zien, en bovendien klap ik dicht als er jongens in de buurt zijn. Behalve Dani dan, maar da’s dan ook mijn broertje.
Dani is ook anders, maar hij is twaalf en lang niet zo eng als andere jongens.
“Yara, ik vroeg je wat!”
“Wat?” Ik kijk in Thomas’ licht verongelijkte gezicht. “Sorry, wat zei je?”
“Of je nog een aanrader voor mij hebt.”
“Eh…” Ik denk na. “Literair?”
Thomas lacht. “Lees je wel eens niet-literaire boeken, dan?”
“Oh ja! Harry Potter!”
Nu schiet Thomas echt in de lach, ik zie het. “Is dat zo raar?”
“Past dat wel in je leesprofiel?” grijnst hij. Ik heb zin om hem met zijn zelfvoldane grijns van de bank te duwen, maar ik doe het niet. Ik zou niet durven.
Nika wel, waarschijnlijk.
“Hé Remco, hoe gaat het met je vriendin?” vraagt Nika. Ik weet waarom ze dat vraagt. Nika is stiekem verliefd op Remco, al mag hij dat niet weten.
Maar Remco’s gezicht betrekt, tot onze verbazing. “Ze heeft het uitgemaakt.”
“Ah, wat rot voor je!” roept Nika, maar ik weet – en zie – dat ze er geen donder van meent. Ze vindt het rot, voor Remco, maar leuk voor haarzelf.
Remco en Nika zijn opgestaan. Thomas wuift ze weg. “Ik vind Yara ook wel gezellig.”
Achter Thomas’ rug steekt Nika haar duim op. Gek kind.
“En, hoe zit het met jou?”
“Wat bedoel je?” Ik weet wel wat hij bedoelt, en nee, ik heb geen vriendje. Nooit gehad.
“Heb jij een vriendje?” Thomas houdt zijn hoofd schuin en kijkt me aan. Hij heeft mooie ogen.
Ik schud mijn hoofd. “Nee.”
Stilte.
“Nou, hoor jij dan niet te vragen hoe het met mij zit?” grijnst Thomas weer.
“En jij dan?” vraag ik plichtsgetrouw.
“Nee, helemaal niet. Al heel lang niet. Een jaar of zo.”
“Waarom dan niet?”
“Gewoon. Het klikte gewoon niet. Cliché klinkt dat, hè?”
“Nou!” Jij wel, jij hebt het voor het uitkiezen, Thomas! Maar ik niet. Maar dat zou ik toch niet willen, niet waard zijn. Denk ik.
“En jij?”
“En ik wat?”
“Of jij al lang geen vriendje hebt.”
“Al zeventien jaar niet.” Dat was nou nét niet wat ik wilde zeggen.
Thomas lijkt oprecht verbaasd. “Wat, is er nog nooit iemand geweest die jou leuk heeft gevonden? Dat begrijp ik niet.”
Thomas maakt me verward, merk ik, en hij is de eerste. Hoe kan het nou dat hij dat niet begrijpt? Ik bedoel, Judith… Judith zegt altijd: ‘Doe geen moeite, in ieder geval niet als ik in de buurt ben.’
Ik wijs naar buiten. “Judith.”
“Hoe bedoel je?”
“Judith neemt altijd alle aandacht in. Niet dat ik aandacht wil.” Mijn stem wordt monotoon, en ik probeer een manier te zoeken om weg te komen, want ik raak alleen maar meer verward.
Thomas leunt naar voren en bestudeert Judith even. “Wat moet die jongen nou met haar?”
“Hoezo?”
“Nou, niet om je zus af te vallen…” (Oh, ga je gang!) “Maar zij is echt van het type ‘kijk mij, ik ben een wandelende make-updoos en inhoudsloos’.”
Ik schiet in de lach.
Judith heeft blijkbaar genoeg van Joris, of hij gaat weg, dat kan ik vanaf hier niet zien, maar ze komt naar binnen. “Hallo, Thomas,” lacht ze beminnelijk – zonder mij ook maar aan te kijken – en ze gaat vlak naast hem zitten. Meestal vindt ze de vrienden van Nika te lelijk, maar misschien heeft ze in dit geval wel interesse, Thomas is niet lelijk. Hij lacht lief.
Oh, Yara, waar ben je mee bezig? Je maakt geen schijn van kans!
Maar op dit moment nog wel, want Thomas luistert verveeld naar Judith’s uiteenzetting over de winkels in de stad. Mijn hart springt op – alsof een hart kan springen – omdat Thomas weer aandacht aan mij besteedt, en niet aan Judith.
Ik snap werkelijk niet wat me bezielt, het is alsof Thomas iets in mij wakker maakt. Nee, dat niet.
“Zeg, Thomas,” zegt Judith poeslief, “wil je mijn kamer zien? Hij is net geverfd.”
“Nee,” zegt Thomas bot. “Ik was met Yara aan het praten.”
Dodelijke blikken worden mijn richting opgeworpen. “Die is toch niet interessant.”
“Nou, ik vind anders van wel.” Thomas staat op. “Yara?”
“Ja?”
“Ga met mij en Remco en Nika mee? We gaan naar het strand.”
Mijn mond valt open, en ik sta op het punt om nee te zeggen, maar Judith’s werkelijk woedende blik brengt me op andere gedachten en ik knik. “Tuurlijk.”

[Vlooienband]

Dat was snel
Je schrijft veel he?
Nou, het was weer leuk Ik had al gedacht, te snel blijkt maar weer eens, dat het verhaal langdradig en vervelend zou worden als Yara een jongen zou "ontmoeten", maar het tegendeel is waar !
Ik vind het nu net zo leuk lezen als eerst, het boeit me erg
Je hebt me verrast met het stukje waarbij Nika haar duim opsteekt naar Yara, dat laat zien dat ze goed op kan schieten met Yara en dt ze on haar zus geeft, etcetera. Leuk bedacht . Dat steekt echt heel aardig af tegen de relatie tussen Yara en Judith.

De afwisseling tussen dialoog en gedachten maken het verhaal goed te volgen en prettig om te lezen.

"Oh, Yara, waar ben je mee bezig? Je maakt geen schijn van kans!
Maar op dit moment nog wel, want Thomas luistert verveeld naar Judith’s uiteenzetting over de winkels in de stad. Mijn hart springt op – alsof een hart kan springen – omdat Thomas weer aandacht aan mij besteedt, en niet aan Judith. "
Grotendeels een droevig stuk, aanduidend dat Yara een minderwaardigheidscomplex heeft. Zo lijkt ze van alle markten (ze heeft een ego, ze is verlegen, heeft een minderwaardigheidscomplex, enzovoorts) thuis en toch past het perfect bij haar karakter. Goed gedaan, bedacht en geschreven !

Toch iets negatiefs:

"Mijn stem wordt monotoon, en ik probeer een manier te zoeken om weg te komen, want ik raak alleen maar meer verward."
Dit stukje vind ik minder. Het is niet verwarrend, onduidelijk, of zoiets dergelijks, maar ik vind het niet mooi geschreven. Ook moet de komma bij "(...)monotoon, en(...)" weg. Na een komma mag geen 'en'.
Misschien kan je het anders formuleren, hoewel ik geen voorbeeld weet :/

Maar goed, ik vind het heel leuk geschreven! Goed gedaan hoor

scimmia schreef:
Toch iets negatiefs:

"Mijn stem wordt monotoon, en ik probeer een manier te zoeken om weg te komen, want ik raak alleen maar meer verward."
Dit stukje vind ik minder. Het is niet verwarrend, onduidelijk, of zoiets dergelijks, maar ik vind het niet mooi geschreven. Ook moet de komma bij "(...)monotoon, en(...)" weg. Na een komma mag geen 'en'.
Misschien kan je het anders formuleren, hoewel ik geen voorbeeld weet :/

Maar goed, ik vind het heel leuk geschreven! Goed gedaan hoor

dank *buigt*
Ik vond het zelf ook niet mooi, maar op het moment weet ik inderdaad weinig beter. Ik heb wel gemerkt dat mijn figuurtjes (zoals Yara, die ik eigenlijk Joris van Judith had willen laten afpakken) een eigen leven gaan leiden. Maar het is wel leuker zo.

Ik ben alweer een stuk verder, ze zijn aan het surfen op het strand!
Dat krijg je later wel te lezen.

[Vlooienband]

Krummeltje schreef:

dank *buigt*
Ik vond het zelf ook niet mooi, maar op het moment weet ik inderdaad weinig beter. Ik heb wel gemerkt dat mijn figuurtjes (zoals Yara, die ik eigenlijk Joris van Judith had willen laten afpakken) een eigen leven gaan leiden. Maar het is wel leuker zo.

Ik ben alweer een stuk verder, ze zijn aan het surfen op het strand!
Dat krijg je later wel te lezen.

Nouhou, schrijf sneller!!
Werkelijk, je maakt me erg nieuwsgierig

scimmia schreef:

Nouhou, schrijf sneller!!
Werkelijk, je maakt me erg nieuwsgierig

Relax... Mijn typvaardigheid is niet zo groot dat mijn gedachten synchroon lopen met mijn typwerk.
anders had ik het al afgehad!

Goedenavond.

Ook hier kom je weer op de proppen met een goed leesbare, vloeiende stijl. Je leest veel en je schrijft veel en je laat ons de vruchten zien die je daarvan plukte. Je mag trots op jezelf zijn.

Het verhaal wandelt ondertussen lekker verder. De karakters krijgen wat meer diepgang. Yara wordt interessant. Ze voelt zichzelf intellectueel superieur, maar blijkt ook onzeker te zijn, door haar zus. Ze krijgt diepte.

De andere karakters geleidelijk aan ook, en zoals je het zelf aangeeft, gaan ze eigen leven lijden. Niets op aan te merken, slechts een compliment.

Wat mij nog het meeste stoorde was de richting waarop het verhaal lijkt te gaan. Een "Nee, dit kan toch niet met mij gebeuren?"-Disneydroom ontvouwd zich met Thomas, de perfecte jongen voor Yara. Het doet mij denken aan soap-seriepraktijken.

Je zou eens iets totaal anders moeten proberen met je stijl. Dwing jezelf tot het schrijven van een verhaal over een volwassen postzegelverzamelaar die er van overtuigd is dat hij morgen een kangaroo wordt. Schrijf een verhaal over piraten op een schip van beschuit, waarop zij honger lijden en moeten kiezen tussen verhongeren of verdrinken of wat dan ook.

LUH-3417

LUH-3417 schreef:
Wat mij nog het meeste stoorde was de richting waarop het verhaal lijkt te gaan. Een "Nee, dit kan toch niet met mij gebeuren?"-Disneydroom ontvouwd zich met Thomas, de perfecte jongen voor Yara. Het doet mij denken aan soap-seriepraktijken.

Een vriendelijk dankjewel voor de complimenten!

En over het ge-quote-e (?). Op zich heb je gelijk, maar dit is wel het soort verhalen die ik graag schrijf. Maar ik zal je aanmerkingen in mijn achterhoofd houden, er vormde zich net al een soort idee over een niet zo standaard wending, maar pin me d'r niet op vast.

Je suis very busy met het vervolg!

And here it is:

Remco heeft een auto, en een mooie ook. Niet dat ik verstand van auto’s heb, maar goed, hij ziet er mooi uit. Het strand is een halfuurtje rijden hiervandaan, en Thomas is bij mij achterin komen zitten.
“Yara?” vraagt hij zachtjes zodat Remco en Nika hem niet horen, maar dat is niet nodig. Nika is zo in de ban van de blonde jongen aan het stuur – zeker nu ze weet dat hij geen vriendin meer heeft– dat waarschijnlijk niets tot haar doordringt.
“Ja?”
“Waarom ben je zo… zo bang voor je zus?”
“Ik ben niet bang!” roep ik verontwaardigd.
“Volgens mij zou je alles doen wat ze zegt. Waarom?”
“Ik…” Ik wil het eigenlijk ontkennen, maar Thomas kijkt me zo vol vertrouwen aan dat ik niet kan liegen. “Ik weet het niet.” Ik voel me plotseling vreselijk moedeloos en verdrietig. Want Thomas heeft gelijk. Sinds het moment dat Judith ontdekte dat iedereen meer met haar om wilde gaan, heeft ze mij constant wijsgemaakt dat ik het niet waard ben om mee te praten, en hoewel Nika het altijd probeert, is dat beeld nooit helemaal uit mijn gedachten gegaan.
Zonder dat ik het doorheb pakt Thomas zachtjes mijn hand vast. “Laat je toch niet op de kop zitten door die Judith, jij bent honderd keer interessanter.”
Ik haal mijn schouders op. “Ik wilde eigenlijk niet mee, omdat Judith er heel wat voor over zou hebben om mee te gaan, en daarom ging ik wel mee. Is dat logisch?”
Thomas lacht. “Ik vond het heel dapper van je.”
Op dat moment remt de auto af. Ik zie het strand, en in de verte het meer. Thomas glimlacht nog even naar me en stapt dan uit. “Het is mooi weer.”
Remco tilt de surfplanken van de auto. “Zullen we die meiden eens leren surfen?” Nika protesteert. “Ik kan al surfen!” roept ze, maar Remco slaat lachend een arm om haar heen. “Dat dacht jij toch niet echt?”
“Ik wil niet surfen,” zeg ik paniekerig.
“Yara, je hoeft je echt niet druk te maken over dat je het niet kan.”
“Kun jij gedachten lezen of zo?” zeg ik, een beetje boos.
“Wil je dat ik je leer surfen of zullen we gaan zwemmen?” vraagt Thomas.
Ik denk even na en lach dan. “Allebei!”
“Goed zo. Dan mag je me nu helpen dragen.”
Nu ben ik het zat, en Thomas krijgt een duw. Verbaasd staat hij op. “Wat krijgen we nou?” Maar als hij mijn – ongetwijfeld grijnzende – gezicht ziet, lacht hij. “Yara, je bent ongelooflijk.” Maar het is niet kwaad bedoeld, eerder lief.
Oh mijn God, denk ik echt lief?
Thomas duwt mij een deel van de surfplank in handen en samen lopen we de trap naar het strand op. Nika en Remco liggen heel dicht bij elkaar op een handdoek. Ik vraag me af of Nika hem al gezoend heeft, of hij haar, of dat ze daar nog even mee wacht. Het is per slot van rekening net uit met Remco’s vriendin.
Thomas duwt zachtjes tegen mijn schouder. “Kom, wil je surfen?” En ik laat me voor hem uit duwen, en als de surfplank in het water van het meer ligt, trek ik mijn shirt en korte broek uit. Mijn gympen liggen ergens bij Nika.
Thomas steekt zijn hand uit en ik klim op de surfplank. “Hoort er geen zeil aan?”
“Probeer nou eerst maar te blijven staan.” En dat is, zoals ik merk, moeilijker dan ik dacht.
Thomas klimt, na verwoede pogingen van mij, op de surfplank en laat zien hoe het moet. “Je moet je gewicht verdelen, zorgen dat de plank niet kantelt,” vertelt hij. Ik knik braaf, maar drie pogingen later lig ik nog steeds na twee seconden in het water.
Thomas lacht en gaat op de plank zitten. “Kom hier jij!” Hij trekt me naar zich toe en zet me voor hem op de surfplank. Zijn armen liggen om mij heen en ik leun tegen hem aan. Zachtjes legt hij zijn kin op mijn schouder en zijn hoofd tegen het mijne.
Ik ben nooit verwarder, maar ook nooit gelukkiger geweest dan nu.
“Thomas?”
“Hmm…”
Honderden gedachten flitsen door mijn hoofd en ik weet niet welke ik zal zeggen. Ik zucht.
“Wat is er?”
“Niets.” Er is wel wat, maar ik ga echt niet tegen hem zeggen dat ik hem leuk vindt!
Vind ik hem leuk? Maar Judith…
Het is net of ik Nika’s stem hoor, zoals ze zo vaak tegen me praat. “Trek je nou niks van Judith aan! Je wéét toch dat ze je niet mag, ze probeert je alleen maar een minderwaardigheidscomplex aan te praten!”
Alsof ik dat niet weet. Maar weten… weten is anders dan doen, en beseffen. Thomas is anders, hij geeft me het gevoel dat ik, hoe cliché ook, echt iets beteken… éíndelijk iets beteken voor iemand.
Mijn gedachten worden ruw verstoord door Remco en Nika, die uit alle macht ons van de surfplank proberen te duwen. Het wordt een wedren tussen de twee jongens, waarbij Thomas mij nog steviger vasthoudt. Maar we delven het onderspit en onder luid gejoel van Remco moet Thomas me loslaten.
Ik ben nog niet boven water of ik zie Nika grijnzen. “Goede keus,” fluistert ze.
“Hoezo, keus?” vraag ik, maar we lachen allebei.
“En jij en Remco dan?”
Nika maakt een gebaar. “Ik ben stapel op hem, maar ja… Hij treurt nog een beetje om z’n ex.”
“Geef hem wat tijd…”
Ik had werkelijk nooit verwacht dat ik Nika ooit nog ‘liefdesadvies’ zou geven!
Remco duikt achter ons op. “Als de dames klaar zijn met hun theekransje, zullen we dan een eind gaan zwemmen? Het eilandje is niet ver, maar wel leuk!” Hij geeft Nika een speels duwtje, en ze verdwijnt even onder water.
Ik schat de afstand tot de rotsjes met gras erop zo’n vijftig meter, dat is waarschijnlijk net te doen. Voor mij dan, voor de getrainde lichamen van Remco en Thomas is het waarschijnlijk inderdaad een eitje.
Ja, zo veel meisje was ik nog wel, dat ik daarop let. Het zal Judith waarschijnlijk verbazen.
“Hé, dromer, ga je mee?” In mijn overpeinzingen zijn Nika en Remco al een stuk verder gezwommen, en Thomas staat (of beter, watertrappelt) naast mij.
“Is het niet wat ver?”
Thomas haalt zijn schouders op. “Voor mij niet. Heb je een beetje conditie?”
Ik lach. “Als ik ja zou zeggen, zou dat een zware leugen zijn…”
“Dan gaan we niet, Nika redt het vaak net.” Thomas steekt zijn hand uit, en samen zwemmen we de paar meter tot we weer kunnen staan.
“Zeg, eh, voelt jouw zusje wat voor Remco?”
“Ze is ouder dan ik,” zeg ik automatisch, “en dat gaat je niks aan!” Ik geef Thomas een duw en hij valt in het water.
“Daar zul je voor boeten!” Thomas rukt aan mijn enkels en ik geef me gewonnen. Langzaam drijven we naar de kant. Ik ben gelukkig.

Het pruttelt lekker verder. De stijl blijft ongeschonden, maar dat kan ik blijven zeggen. Het verhaal ontwikkeld zich en Yara wordt van haar boekenkamer weggesleurd en het leven van de gemiddelde zestienjarige fancy-lezeres geworpen. Vergeef mij de uitdrukking, Vader, zij weten niet wat zij doen.

Thomas blijkt nog altijd de droomjongen, de prins op de witte surfplank te zijn. Ik mag hem niet zo. Yara vind ik daarentegen sympathiek.

LUH-3417

[Vlooienband]

Oh gosh, het klinkt echt schattig
Yara, die "mister right" ontmoet
Maar ik ben het wel met LUH-3417 eens. Het begint te zoetsappig te worden, naar mijn mening. Misschien is dit een leuk moment om nu iets vreseljks met Yara te laten gebeuren waardoor haar net zo gelukkige leefwereld voor de ogen van ons lezers instort?
Och, het zal wel aan m'n stemming liggen, dit leest ook lekker verder. Het is wel schattig, zo'n romantisch moment
Maar goed, morgen meer comments.

Mjah, ik moet het eens zijn met Lhdinges, het is niet bijster origineel als ze nou wat met Thomas krijgt. Nu ben ik wel een romance fan en vind ik dat niet erg, maja

T leest idd lekker weg, maar er zou iets moeten... gebeuren, actie komen.

[nickyikke]

ik vind het echt wel lekker lezen, lekker simple (niet negatief bedoeld), maar echt, het kan ieder van ons gebeuren, das l\juist het leuke, ja, en dan ben ik nu een beetje in de mood van revenge, en dat is dus dat die Judith iets moet laten overkomen, en dan als ze dan "hulpeloos"is, dat ze dan realiseert dat Yara toch wel een heel lief en aarig type is,dat lijkt me leuk.
Verder echt goed, ga er mee door!

Dani begrijpt niets van me, dat weet ik. Hij heeft al drie keer gevraagd wáárom ik in vredesnaam op de bank lig TV te kijken, terwijl iedereen in dit huisgezin weet dat ik de TV als iets nutteloos beschouw. Maar ik kan me eenvoudigweg niet concentreren op mijn boeken. Ik ben zwaar in de war, loop constant met een grijns rond en ik vrees dat Nika toch best wel gelijk heeft: ik ben verliefd.
Smoorverliefd.
Zelfs Judith is het opgevallen, maar haar maak ik net zo weinig wijs als Dani. Ik wil niet weten wat er gebeurt als ze ontdekt dat ik een heel gezellige middag heb gehad met Thomas.
Mijn gedachten dwalen langzaam weer af naar ons urenlange gesprek op onze handdoeken aan het strandje. Boeken, surfen, muziek… Thomas was echt een geweldige gesprekspartner, met veel humor. En met een hele lieve lach.
Ik klink geloof ik net als Judith. Maar dat kan me op dit moment echt niet schelen. Ik denk aan Thomas, aan hoe hij zijn arm om mij heen legde, en hoe goed ik me toen voelde…
Oh jee, storm op komst. Judith stampt woedend de kamer binnen en zet de TV uit. “Daar voel jij je toch te goed voor?” Ik antwoord niet, maar staar langs haar heen. Ik weet dat dat haar razend kan maken.
Judith staat nu werkelijk ziedend van woede voor me. Op elke lettergreep die ze uitspreekt legt ze nadruk. “Hoe háál jij het in je hóófd om mijn Thomas van mij af te pakken!?!”
Ik ga rechter op zitten. Thomas heeft gelijk, ik ben wél bang voor haar.
“Yara, jij… jij achterbaks kreng! Zomaar mijn vriendjes voor mijn neus wegpikken! Trut!” Judith haalt uit en raakt me keihard in mijn gezicht. Ik voel de blauwe plek nu al en krimp ineen, wachtend op nog meer slaag.
Maar Judith is nog niet klaar met haar tirade. Ze ziet dat ik bang, doodsbang ben, en geniet daar ongetwijfeld van. “Jij denkt toch niet dat Thomas wat in jou ziet? Kijk nou eens naar jezelf! Je hebt belachelijk haar, je leest alleen maar, en je bent totaal niet geschikt voor Thomas! Hij kan beter mij nemen.” Ik zie haar gezicht dat ineens oplicht, alsof ze een heel goed idee heeft gekregen. En als ze haar woede nog eens heeft gekoeld op dit keer mijn rechterwang, loopt ze weg. “Het is nog niet te laat…”
Te laat? Waarvoor? Allerlei bange gedachten komen bij me op en ik durf me nauwelijks te verroeren. Maar de vrees dat Nika met één blik kan zien wat er aan de hand is, is sterker en ik verdwijn naar mijn kamer.

actie genoeg, dacht ik zo.

Ik weet niet hoelang ik daar gelegen heb, huilend van de pijn en de vernedering. Nika is al drie keer komen kijken maar stootte op en dichte deur.
Ik hoor Judith naast mijn kamer (de muren zijn dun hier in huis) met Karen, die vriendin van haar. Het interesseert me anders nooit wat zij te bespreken hebben, maar de naam Thomas valt, en ik kruip naar de muur.
“…niet erg leuk van je.”
“Ja, maar is het leuk van Yara?” vraagt Judith. “Thomas was verdorie mijn ontdekking!”
Niet waar Judith, niet waar.
“Ja, Yara is ook een achterbaks kind. En die naam! Ik ben blij dat jij een beetje normale naam hebt.” Ik denk dat ik Karen’s aanstellerige stem wel uit duizenden zal herkennen.
“Yara is zo raar, ik snap niet waarom pap en mam zo dol op haar zijn. Ik bedoel, vergelijk mij nou eens met haar.”
“Jij bent zó duidelijk beter!”
“Nou ja, ze komt er vanzelf wel achter dat Thomas totaal geen interesse meer voor haar heeft. Ze is zo naïef.”
“Nou,” vraagt Karen. “Zoent hij goed?”
Met een dreun slaat mijn hoofd tegen de grond. Dit is niet waar. Dit kan niet waar zijn. Dit is werkelijk onmogelijk.
“Oh, heel lekker. Hij heeft duidelijk ervaring.”
Nee, Judith, nee!
“Yara? Ben je daar?”
Ik mompel wat als antwoord. Alsof Nika niet weet dat ik hier al de hele middag zit.
“Yara, telefoon voor je. Thomas.”
“Ga weg, ik wil hem niet spreken en ook niet zien. Vertel hem dát maar!”
Als ik door de deur heen kon kijken, had Nika waarschijnlijk verbaasd gekeken, dan bezorgd, haar hoofd geschud en was weggelopen om het slechte nieuws aan Thomas te vertellen.
Ik haat Thomas, hoe kan hij me dit aandoen! Waarom, waarom ben ik niet gewoon gebleven waar ik was? Dom, naïef, boekenwijs en zonder liefde in mijn leven, dan zou ik veel gelukkiger zijn, vermoed ik.
“Yara!” Nika bonst op de deur. “Nou doe je open of ik trap hem in!”
“Ga weg!” roep ik.
“Mama gaat het niet leuk vinden als ik de deur moet opentrappen, Yara…”
“Ja, ik kom al.” Het is net alsof mijn benen vast willen blijven zitten aan de vloer, ze voelen loodzwaar aan. Nika valt zowat de kamer binnen als ik me eindelijk naar de deur heb gesleept. Ze kijkt, twee seconden, verbijsterd naar mijn bont en blauwe gezicht.
“Judith, godverdomme!”
Ik ben verbijsterd. Nika en vloeken?
Naar het lawaai te oordelen, sleept Nika Judith nu uit haar kamer. “Heb jij dat gedaan? Zeg op!”
Judith staat, bleek maar rustig, tegen de deurpost geleund en bekijkt me. “Nee,” zegt ze keihard.
Nika kijkt me aan. Ik knik. “Wel waar, Judith.” Ik ben te vermoeid om te schreeuwen.
Voor Judith het in de gaten heeft, slaat Nika haar keihard tegen haar wang. “Blijf verdomme van Yara af! Het is je zusje!”
Judith’s ogen worden groot als ze Nika – meestal de rust zelve – zo furieus ziet. Dan draait ze zich om. “Reken maar dat mama hiervan hoort.”
Nika snuift. “Ik denk dat ze me groot gelijk geeft. Verdwijn, ga maar bij Karen slapen of zo.” Judith beweegt niet. “Weg!” gilt Nika. Ze slaat een arm om mee heen en ik begin vreselijk te huilen, iets wat ik niet meer heb gedaan sinds ik vijf was en Judith mijn poppen stukmaakte. En het hele verhaal – nou, het is niet echt een verhaal – komt eruit: Judith, boos; Judith, die slaat; Judith, die me vernedert, tot de grond afbrandt, elke dag maar weer en ik huil vijf jaar frustratie eruit. Vanaf de eerste klas (“Oh, Yara, Judith dit en Judith dat…”) tot en met de vijfde (“Judith, waarom loopt zij zo achter je aan? Je hebt een raar zusje!”)
En als ik nasnikkend op de bank zit, komt Thomas binnen.
Hij schrikt, dat zie ik. Mijn gezicht – blauwpaars en behuild, waarschijnlijk – vertrekt en ik sta op. “Ga weg.”
Hij begrijpt er niets van, maar Judith’s woorden zeiden wel genoeg.
“Ga weg.” Ik verbaas me erover hoe kalm ik klink.
“Maar Yara, waarom…?”
“Ga, Thomas. Ik dacht dat ik duidelijk genoeg was.”
En hij gaat. Hij loopt gewoon weg, ik hoor zijn voetstappen weggalmen en de grond onder mijn voeten wegzinken. Is vergissen menselijk? Bestaat er zoiets als vergeving? En heb ik nu niet de grootste (en waarschijnlijk enige) fout in mijn leven gemaakt?
Nika opent verbijsterd haar mond om wat te zeggen. “Yara?”
“Wat nou weer?!” snauw ik boos, maar dat is veel te onredelijk. “Sorry.”
“Yara, weet je heel zeker dat Judith met hem gezoend heeft?”
“Ja.” Tuurlijk.
“Waar baseer je dat op, behalve op haar?”
“Jij mag dan wel geen vertrouwen in haar hebben, ik wel.”
“Jij zou wel de laatste moeten zijn die vertrouwen in die trut zou moeten hebben.”
“Ze blijft mijn zus. En de jouwe.”
Nika haalt adem, wil wat zeggen, en stampt dan boos de kamer uit.
Oh, geweldig. Nu heb ik niemand meer.

Dat gaat de goede kant op. Intriges, geweld, jaloezie, haat, liefde en meer van al die fijne kruiden die de reeks gebeurtenissen maken tot de grote salade van het leven.

Ik ben benieuwd hoe moeder, tot nu toe compleet op de achtergrond gebleven, de zaken aan gaat pakken. Wordt zij gesteund door een vader? Daar hebben wij nog niets gehoord, is het wel?

Afijn, het wordt steeds fijner. Mijn complimenten.

LUH-3417

[Vlooienband]

Het wordt weer gaver
Schrijf sneller en meer, het wordt echt heel boeiend.
Vooral omdat de zussen en het broertje meer op de voorgrond komen. Nu, zoals LUH-3417 al zegt, de rest van de familie nog.

[nickyikke]

ik vind het echt verslavend werken, echt heel goed geschreven, ga zo door!

LUH-3417 schreef:

Ik ben benieuwd hoe moeder, tot nu toe compleet op de achtergrond gebleven, de zaken aan gaat pakken. Wordt zij gesteund door een vader? Daar hebben wij nog niets gehoord, is het wel?

Dat komt hierdoor:

"Pap en mam zijn er toch niet. Weekendje Parijs… Lijkt me heerlijk. "

1e regel Maar in mijn wordtekst zijn ze een weekje weg, ze komen binnenkort weer. Vandaar

Bedankt voor de reacties, ik zal proberen zo snel mogelijk weer iets te schrijven.

Krummeltje

Ik zie het staan nu. Maar het is ook al anderhalve week geleden dat ik dat gelezen heb, dus dat moet je me vergeven.

LUH-3417

[punxnotdead]

gaaf verhaal! goed geschreven

LUH-3417 schreef:
Ik zie het staan nu. Maar het is ook al anderhalve week geleden dat ik dat gelezen heb, dus dat moet je me vergeven.

LUH-3417

Tuurlijk! Altijd! Ik moest het zelf ook ff nalezen, dus...

punxnotdead: danku.

[Kat]

Krummeltje schreef:
En de aanvulling:

Beneden aan de ontbijttafel zit Nika. Nika is lief voor me, altijd al geweest. Ze is een combinatie van mij en Dani. Dani is superenergiek, Nika ook, en ik lees boeken. Nika ook. Niet zoveel als mij, maar met haar kan ik praten over boeken, met Dani niet. Met Judith al helemaal niet.

Niet zo veel als mij...
tis: niet zo veel als ik....
(sorry, t viel me gewoon op...)

Verder erg leuk verhaal. goed geschreven.

De volgende dag is Judith verdwenen, Nika in een rothumeur en Dani snapt er werkelijk niets meer van. Hij probeert zelfs op zijn eigen onbeholpen manier me te helpen (“Zal ik de tafel voor je dekken? Waarom vertel je niet wat er is? Asjeblieft?”) maar er is niets dat me kan troosten. Ik weet bijna zeker dat ik een onvergeeflijke fout heb gemaakt, er is wél zoiets als vergiffenis, het staat zelfs in de bijbel! En Thomas is menselijk, dus…
Eigenlijk houd ik mijzelf voor de gek, het is vreselijk maar waar: ik ben smoorverliefd en ik laat me door mijn arrogante zus aan de kant gooien. Nika wil niet meer met me praten, en het is allemaal Judith’s schuld. Ik begrijp niet hoe en waarom ik al die jaren over me heb laten lopen, maar ik kan Thomas niet onder ogen komen tot ik Judith heb verteld hoe ze me laat voelen. Beroerd, dus.
Volgens mij is het geluk met mij, de woedende stemmen beneden kunnen alleen van Nika en Judith zijn. Ik ren de trap af, struikel over de laatste drie treden en storm de keuken binnen.
Nika staat, haar voeten licht gespreid, met een van woede vertrokken gezicht tegenover Judith. Mijn ‘lieve’ zusje staat te trillen op haar benen, het is overduidelijk wie er aan het winnen is - Nika. Ze hebben me niet horen binnenkomen, maar als ik kuch kijken ze beide op.
“Trut,” fluistert Judith. Au. Nog steeds au. Kom op Yara, kom op!
“Ik ben geen trut,” zeg ik zachtjes.
“Hoorde ik daar iets?” vraagt Judith tergend langzaam.
“Ik bén geen trut!” schreeuw ik woedend.
“Ha-ha-ha. Heel grappig, Yara.”
“Judith, achterbakse slet, ik heb je wel horen praten met Karen, over mij, over mij, altijd over mij! Ben ik je enige gespreksonderwerp of zo?”
Judith trekt verbaasd haar wenkbrauwen op. “Ach, het kleine meisje probeert haar grote zus op het matje te roepen. Wat schattig,” zegt ze sarcastisch.
“Judith, je bent nauwelijks vijf minuten ouder dan ik!”
“Ben je uitgepraat?” valt ze me in de rede.
“Nee, ik ben niet uitgepraat! Weet je hoe ik me al die jaren heb gevoeld, met zo’n draak van een zus die me constant uitlacht om alles wat ik doe, die me de grond in boort omdat dat nou eenmaal haar hobby is? Judith, geloof me als ik zeg, dat je mijn leven ernstig hebt beïnvloed? Ik ben altijd zo dom geweest om naar je te luisteren, om alles wat je zei te geloven omdat jíj het zei, maar ik ben ouder, wijzer en verstandiger geworden en ik ben níét van plan om naar maar één ding wat je zegt te gaan geloven, als je dat maar weet!” Hijgend leun ik tegen de kast aan. Judith lijkt even uit het veld geslagen door mijn tirade, maar vindt zich al gauw weer terug.
“Dat is een hele hoop woorden voor zo’n stil meisje als jij, Yara.” Het sarcasme druipt werkelijk van elk woord af.
“Ik ben niet stil, Judith, als je dat maar weet.”
“Dat weet ik nu. Ben je tevreden?”
Oh, wat kan ik me doodergeren aan die arrogante toon in haar stem! Ik haat mijn zus!
“Judith, je bent een vreselijk persoon.”
Met een “Dat is geheel wederzijds, hoor!” loopt Judith de keuken uit.
“Wauw, Yara!” Nika is verbijsterd.
“Dat voelde echt niet goed, Nika.”
“Maar je bijt eindelijk van je af, dat is toch geweldig?”
Ik haal mijn schouders op en loop de trap weer op. En als ik de tranen voel opkomen, weet ik zeker dat ik me nog nooit zo ellendig heb gevoeld. Ik dacht dat het goed zou zijn, dat Judith eindelijk zou weten wie ik ben, maar het enige wat ik bereikt heb is nog meer ruzie en een gigantisch schuldgevoel.
De telefoon gaat, en bijna automatisch pak ik de hoorn op. “Met Yara.”
“Yara, lieverd, hoe is het?”
“Oh, hoi mam.”
“Nou, dat klinkt ook niet erg enthousiast,” zegt mijn moeder.
“Ik ben gewoon een beetje moe,” lieg ik. Half, dan. Vermoeid ben ik zeker, maar niet omdat ik te weinig geslapen heb.
“Hoe is het met je zusjes? En Dani?”
Plichtsgetrouw antwoord ik goed op al haar vragen, maar liever had ik het hele verhaal verteld. Maar dan zou mam meteen naar huis willen, en dat wil ik niet op mijn geweten hebben. En als ze honderduit vertelt over de Eiffeltoren en hoe mooi Parijs bij nacht wel niet is, druppen de tranen langzaam op mijn van Nika geleende shirt.
“Yara, ben je er nog?”
“Ja hoor.”
“Wil je papa even?”
“Okee,” zeg ik.
“Hallo Yara. Alles goed?”
Ik knik, bedenk dat hij dat natuurlijk niet kan zien door de telefoon, en zeg dan ja. Dat is een grote leugen natuurlijk, maar ik heb nog nooit mijn ouders ongerust gemaakt en dat zal ik nu ook niet doen.
Maar papa hoort aan mijn stem dat er wat mis is. “Is er iets, Yara?”
“Ach. Beetje ruzie met Judith.”
“Ruzie? Met Judith?”
“Beetje.”
“Met Judith is er nooit een beetje ruzie.” Verdorie, hij kent zijn dochters te goed.
“Yara, komt dat goed daar?”
“Tuurlijk pap,” lieg ik weer, terwijl ik mijn opgezette wang betast, en met de belofte dat ze morgenavond weer thuis zijn, hangt papa op.
Ruzie met Judith gemaakt en gekregen, mam en pap ongerust gemaakt… Het lijkt wel of ik alles in één keer moet krijgen!

Judith heeft me nog nooit zoveel genegeerd als vandaag, maar ik ben, ondanks mijn schuldgevoelens, niet van plan om te beginnen met het goedmaken, daarvoor zit mijn haat te diep. Haat? Ach ja, als het beestje maar een naam heeft.
Ik zit op de bank, samen met Dani TV te kijken, één of andere stompzinnige tekenfilm over katten of zo. Dani vindt het erg grappig, hij ligt in ieder geval constant dubbel, en ik lach af en toe mee, maar dat is meer omdat zijn gelach zo aanstekelijk is.
Ik hoor een sleutel in het slot. Judith? Nika? Judith zal het wel niet zijn, die is net vertrokken naar Karen of zo. Nika kan echter niet in tien minuten boodschappen doen.
Maar als ik iemand vrolijk “Hallo kinderen!” hoor roepen, weet ik het. Pap en mam. Het is nog maar vier uur! Waren ze dan zo bezorgd?
Dani is opgesprongen en stormt op mama af alsof hij ze in geen maanden heeft gezien, en ook ik sta op van de bank waar ik languit op lag. “Hoi.”
Mijn moeder knuffelt me zowat dood als Dani haar losgelaten heeft. Mijn vader kijkt verbaasd naar mijn nog steeds een beetje blauwe wangen. “Wie heeft dat gedaan?” vraagt hij, maar zijn ogen kijken wat beangstigd en ik denk dat hij het zo ook wel weet.
“Heb je nog steeds ruzie met Judith?” vraagt mama bezorgd.
Ik knik.
“Waarom?”
Ik knik naar Dani. “Later, mam.” Maar hij begrijpt de wenk en rent boos naar zijn vader toe.
Mama kijkt me vragend aan. Ik begrijp haar verbazing, want ik ken mezelf goed en ik weet ook wat zei van mij denkt: ik ben over het algemeen een heel rustig meisje dat weinig zegt, en dat staat in scherp contrast met wat er gistermiddag is gebeurd.
En zonder aandringen begin ik het hele verhaal te vertellen, van het aller begin (Judith’s minachtende houding toen ze een boek kwam lenen) tot vandaag (Judith die me straal negeert. Bij het stuk waar ik moet uitleggen waar die blauwe plekken vandaan komen, aarzel ik, omdat ik niet weet hoe mama en papa (die er inmiddels bij is komen zitten) zullen reageren.
Ze zijn geschokt. Pap roept Dani en draagt hem op Judith onmiddellijk op te gaan halen. (Karen woont drie straten verderop.) Mama slaat haar arm om me heen en troost me, maar ik heb al genoeg gehuild.
Een beverige Judith komt vijf minuten later binnen. Ze staat midden in de kamer, maar ik wil haar niet zien. Haar ogen ontmoetten de mijne maar heel even, maar ik weet genoeg als ik haar giftige blik heb gezien.
“Ik heb niets gedaan,” zegt Judith. Ik snuif. Noem het maar niks.
“Daar twijfel ik toch erg aan, Judith.” Papa is opgestaan en duwt zijn oudste dochter op de bank neer. “Heb jij Yara geslagen?”
Stilte.
“Ga je antwoord geven?”
“Ze vroeg er zelf om. Ze deed arrogant.”
Ik wil verontwaardigd reageren op de beschuldiging, maar mam legt me het zwijgen op. Ze wendt zich tot Judith. “Arrogant?”
“Langs me heen staren als ik tegen haar praat, mijn vriendje inpikken…”
“Ho,” zegt papa. “Welk vriendje?”
“Thomas,” zeggen Judith en ik beide.
“Van wat ik begrepen had, was die toen nog niemands vriend.”
“Wel. De mijne.” Judith kan goed liegen. “Nika heeft me alles verteld. Yara is met mijn vriendje vreemdgegaan.”
“Over het algemeen is jouw definitie van vriendjes en vreemdgaan nooit zo ruim.” Ik draai mijn hoofd met een ruk om. Nika staat tegen de deurpost geleund. Waarschijnlijk luistert ze al een poosje mee.
Judith haalt haar schouders op. Maar Nika is nog niet uitgepraat.
“Ik noem naast iemand op een handdoek liggen geen vreemdgaan en ik dacht dat jij jongens pas als vriendjes beschouwde als je ermee gezoend had.”
“Maar dat heb ik ook!”
“Pas nádat Yara, Remco, Thomas en ik naar het strand zijn geweest.” Die is raak.
Papa en mama hebben ademloos meegeluisterd naar het woordgevecht tussen mijn twee zusjes. Vanuit de grond van mijn hart bedank ik Nika, zonder haar had het er heel wat minder rooskleurig uitgezien.
Judith lijkt een beetje in elkaar te zijn gezakt, haar verdediging is dat in ieder geval wel. Mijn ouders beginnen nu erg boos op haar te worden, dat merk ik aan de scherpe toon van mijn moeders stem. “Dus jij hebt Yara zonder enige reden geslagen?”
Zeg ja, Judith, geef toe.
“Ja,” klinkt het zachtjes. “Maar Nika heeft mij ook geslagen.”
Nu zegt mijn moeder iets wat ze als rechtgeaarde moeder niet mag zeggen, maar ze doet het toch. “Ik geef haar groot gelijk.” Nika had het goed met haar voorspelling. “Je bent niet alleen gemeen omdat je haar geslagen hebt, ook die opmerkingen zal ik je niet in dank afnemen, Judith.”
“Je hebt voorlopig huisarrest,” zegt papa. “Ga naar je kamer, ik wil je even niet meer zien.” Inwendig kookt hij waarschijnlijk van woede, maar hij laat er weinig van merken.
“Zo.” Mama schuift op. “Nu wil ik jouw kant van het verhaal horen, Nika.”

Howdy.

Vermakelijk kabbelt het verder. Niemand zal mij een groot fan van soap-series durven noemen, maar ik vind dit verhaal toch steeds vermakelijker worden.

Pappa en mamma zijn goed op weg om de zaken weer recht te krijgen, maar wordt Judith daar niet alleen maar nog pissiger van? En wanneer gaat deze plaaggeest die het gezin teistert eens iets doen aan de vervelende Nika die op blijft komen voor haar niet-al-te-assertieve zus? Hoe loopt het af met Thomas? Zal hij moeten kiezen voor één van de meisjes, of komt het in een spetterend einde samen in een trio?

Lees volgende keer weer mee met: Yara!

LUH-3417 - Trouwens, soms maak je zinnen ietwat te lang. Je moet opletten wanneer er een punt en wanneer een komma moet komen.

[Vlooienband]

Het wordt echt gaaf, het wordt leuk en spannend. Je schrijft leuk, onderhoudend en boeiend.
Schrijf snel verder, eenmaal begonnen, wil ik echt meer lezen
Het begint, zoals LUH al zegt, echt op een soap te lijken en ik wil meer lezen!!

LUH-3417 schreef:
Pappa en mamma zijn goed op weg om de zaken weer recht te krijgen, maar wordt Judith daar niet alleen maar nog pissiger van? En wanneer gaat deze plaaggeest die het gezin teistert eens iets doen aan de vervelende Nika die op blijft komen voor haar niet-al-te-assertieve zus?

Telkens als ik weer een nieuwe verhaallijn bedenk, zijn jullie eerder met raden!

Ik zal eens op de punten en komma's gaan letten.
Scimmia: er komt meer, ben nu vrij, je suis busy...

Gaaf dat jullie het mooi vinden.

[Vlooienband]

Krummeltje schreef:

Telkens als ik weer een nieuwe verhaallijn bedenk, zijn jullie eerder met raden!

Ik zal eens op de punten en komma's gaan letten.
Scimmia: er komt meer, ben nu vrij, je suis busy...

Gaaf dat jullie het mooi vinden.

En als je het in MS Word typt, daar zit een spellingscheck op, die wil ook wel eens zeggen of je wel of niet een komma moet plaatsen

jammol dat je bezig bent..
Maar jah, dit weekend kan ik toch niet online.. Dus haast je voor mij niet

Ha, dus er zit een incestueus getint trio aan te komen?

LUH-3417

LUH-3417 schreef:
Ha, dus er zit een incestueus getint trio aan te komen?

LUH-3417

I did not say that. Wat ik gequote heb, was ik wel over aan het denken...

Oh ja: heeft jou naam nog enige betekenis? Dat vraag ik me al een poosje af.

Jazeker, maar dat is nogal een lang verhaal. Word ik niet mishandeld door de forumbazen als ik dat hier neerpletter, of zal ik het omzetten in proza?

LUH-3417 - Het is geen vluchtnummer.

[Dark Enchantress]

Iets met een computer uit een of andere film toch?
Heb je weles verteld..


Verder vind ik het verhaal echt onwijs leuk om te lezen
Ga vooral door want nu ben ik nieuwsgierig naar het einde.