[Verhaal] Azalea

[Femme-Fatale]

Dit is mijn allereerste verhaal. Ik heb niet veel ervaring met het schrijven van verhalen, het is een beetje chaotisch geworden dus alle punten wat fout zijn zou ik graag willen horen. + spellings en grammaticafouten




We hadden geen punt dat we gemeen hadden met elkaar, dat kon ook niet natuurlijk want we kenden elkaar niet. Ik zal beginnen bij onze eerste ontmoeting. 19 december rond zes uur, misschien net iets over zessen, mijn vriend Suleyman wou mij met zijn vriendin laten kennismaken, ik zag er niet zoveel in maar hij bleef maar doorzeuren, dus ik ging de volgende dag naar zijn school. Het was al een beetje donker en het was er heel druk. Ik kon hem niet vinden in de menigte. Ik stond daar maar een beetje te staan 5 minuten, toen Suleyman mij opeens vond. Hij trok een meisje met lang haar aan zijn hand wiens gezicht ik niet helemaal kon zien in het donker, ik dacht bij mij eigen dit moet zij waarschijnlijk zijn, en we zeiden allebei een beetje verlegen "hoi" tegen elkaar. Daarna zei Suleyman dat hij haar naar huis zou brengen en ik ging weer naar huis. Er verstreek een uur en Suleyman had zijn schooluniform uitgedaan en kwam mij ophalen, we haalden Fatih ook op en gingen naar een cafeetje langs het strand. "En" vroeg Suleyman "wat vond je van haar?" Ik zei: "donker", waarom we allemaal moesten lachen. Hij zei: "oke kom zondag dan met ons mee we gaan naar Hilton". En ik zei zeurend: "neeeee, ik heb geen zin". Maar hij bleef maar aanhouden. Hij zei: "Caglar, (zo heette zijn vriendin), heeft een vriendin Esra, en die wil ons maar niet alleen laten dus dan kan jij met haar wandelen misschien is ze wel iets voor jouw". Ik had eigenlijk geen zin maar omdat hij zo bleef doorzeuren deed ik het toch.
En die zondag 21 december zag ik haar voor het eerst. Dat was eigenlijk ons eerste officiële ontmoeting. Ik weet niet of het uitsluitend voor mij bestemd was om op de vriendin van mijn vriend verliefd te worden, maar het was wel uitsluitend voor mij bestemd om te zweren erover te zwijgen.
Caglar had een roze-witte huid, blond haar en de blauwste ogen die ik ooit had gezien, ze was ook langer dan mij. Het was voor een jongen iets onmogelijks om niet op haar te vallen. Ze was zo mooi en haar lieve lachje maakte alles compleet.
Ik deed wat ik moest doen ik nam Esra met me mee en we gingen naar de kermis, het was voor mij heel moeilijk om nadat ik Caglar had gezien met Esra te gaan wandelen. Er verstreek een maand daarna, in die maand spraken en zagen Caglar en ik elkaar nog vaker, dan dat Suleyman en Caglar elkaar zaten en spraken. Maar we praatten voornamelijk over hun relatie. Hoe Caglar gek werd van al de dingen die Suleyman haar verbood om te doen. Ze was wel de liefje van mijn vriend maar hij was niet verliefd op haar, en hun relatie eindigde op 21 januari ’97. Daarna heb ik haar een maand niet meer gesproken. Ik heb haar niet gebeld en zij mij niet. Ik denk dat het de dag was na Valentijnsdag, 15 februari. Caglar belde mij op en we hebben 50 minuten gepraat. Suleyman was ook naast me en nadat ik had opgehangen hebben we met hem gepraat, de dingen die hij zei maakte mij nog verliefder op Caglar; “Ga met haar praten, toen we uit elkaar gingen zei ze dat ze op iemand anders verliefd was, dat moet jij zeker zijn, we hebben alles gedeeld tot nu toe wat maakt dit ook uit. Ik ben nooit verliefd op haar geweest, want als ik verliefd op haar geweest was dan weetje wat er zou gebeuren dan zou ik er alles voor geven om onze relatie te verbeteren en zouden we niet uit elkaar zijn gegaan. Ik heb nu trouwens met Laura. En je bent al eeuwen mijn vriend ik ken jouw beter dan wie dan ook ik weet dat je verliefd op haar bent bel haar op en praat met haar” Suleyman bleef maar praten over dat ik haar moest opbellen en praten. Maar ik belde toch niet.
In maart belde Caglar mij weer, ze zei dat ze met me wou praten en we spraken af we gingen naar buiten, en ze vertelde me dat ze verliefd op me was. En ik zat haar maar dwaas aan te kijken. Ze zei: "nou zeg dan wat". Ik zei: "je kent me dit ben ik, verlegen nooit eerder een vriendin gehad..” Ze zei: "nou als jij het niet durft dan vraag ik het wel en ze vroeg of ik vanaf nu een vriendin wou hebben?” Ik werd helemaal verlegen en we hadden allebei rode wangen gekregen en ondanks de kou had ik het super heet en ik zei verlegen: "ja".
Daarna, was alles heel mooi, de wereld was roze, en sneeuwwit. Tot juni ze kwam huilen naar me toe. Ik vroeg haar wat er was en hoe meer ze huilde hoe meer ze vertelde en hoe meer ze vertelde hoe meer ik huilde. Haar vader werd naar Cyprus uitgezonden voor zijn dienstplicht. Waar was Izmir en waar was Cyprus. Er zaten honderden kilometers tussen. In juni voordat de scholen dicht gingen ging ze weg. Zonder afscheid, zonder een letter, zonder een foto. Het enige wat ik wist was dat de dienstplicht twee jaar duurde.
Er verstreek een jaar, toen ze me belde, haar trillende stem vergeet ik nooit, we hebben heel lang gepraat en toen ben ik in het weekend naar Cyprus gegaan. Net toen ik dacht dat alles voorbij was begon het opnieuw. Op 17 april ging de telefoon, en omdat niemand thuis was nam ik de telefoon op. Het was Caglar en haar stem was anders net of ze lachte, nadat we gepraat hadden vroeg ik haar wat er aan de hand was en ze schreeuwde; "We komen terug naar Izmir!!!!"

Alles was donker van binnen maar ik had zo’n gevoel dat alles weer roze zou worden. Ze had niet verteld wanneer ze precies zou terugkeren naar Izmir. Ik was uit met mijn vrienden we zouden naar een concert gaan. Ik had een hele strenge vader ik weet nog steeds niet hoe hij me toestemming had gegeven om ’s avonds laat naar buiten te gaan. Ik was in die tijd een jongen van 19 dus kan je nagaan hoe streng hij was. Mijn telefoon ging en ik zag dat het mijn moeder was ik dacht shit nu moet ik zeker naar huis. Maar ze vertelde me iets was ik veel leuker vond dat het concert. Ze vertelde me dat Caglar had gebeld en ze in het park was. Ik vloog uit blijdschap. Ik gaf mijn ticket aan iemand die in de rij stond de wachten en pakte de taxi naar het park. Ik liep als een gek rond in het park en ik zag haar niet. Ik zag twee meisjes in de verte. Eentje had lang blond haar. Maar dat was Caglar niet want Caglar was 10 cm langer dan mij en dit meisje was korter als mij.
Toen hoorde ik opeens iemand "ALI" schreeuwen. We hebben elkaar heel lang omhelst. Zij moest huilen en ik kon niet huilen, daarna bracht ik haar naar haar huis.

Je hebt roze witte Azalea’s. Zoals ik al heb verteld heette ze Caglar, maar Caglar is een jongensnaam en ze zei tegen mij noem me maar Azalea, maar dat gebeurde alleen door de telefoon of in gedichten.

Ik dacht dat alles weer goed was, maar juist vanaf dat moment werd alles slechter.

Naarmate de dagen verstreken zag ik dat er een hele andere persoon tegenover mij was dan degene die naar Cyprus was gegaan. Het was net of ze er niet was, ze sprak niet, ze at niet, ze dronk niet…

Rode Azalea’s ik haat ze.. In het begin zagen we elkaar drie keer per week, daarna twee keer en daarna een keer. En de laatste week van de maand zagen we elkaar helemaal niet. Ik heb een gewoonte ook als iemand mij niet belt dan bel ik die persoon wel. Maar om een of andere reden heb ik haar die week niet gebeld. Na die week belde ze me of ik voor de herberg wou komen. We spraken daar af. Ze zag eruit als een engel ze was helemaal in het wit. En hoe ze naar haar woorden zocht om iets ze zeggen vond ik zo lief, maar had ze maar helemaal niets gezegd dan was het beter. “Deze dagen wil ik even alleen zijn, ik voel me zo klote, laten we elkaar een tijdje maar niet zien” zei ze. Dat was de eerste zin met zoveel woorden die ze zei sinds ze terug was van Cyprus. Ik zei oke, en deed de fout wat ik elke keer deed als ik boos was, ik liet haar daar achter, in het wit. Alleen haar haren waren geel. Misschien dacht ze wel dat ik haar zou smeken…
Er verstreken precies vierendertig dagen, ik belde haar expres niet, ik wist toch al hoe het was om zonder haar te leven, maar zij was nooit zonder “diegene” gebleven. Ze belde me op en ze wou dat ik weer voor de herberg kwam. Ik was voor haar van Izmir naar Cyprus geweest, ik zou overal naartoe gaan waar ze me riep.
Onderweg moest ik denken aan iets wat een dichter ooit heeft geschreven. "Beleef ik nu de laatste dagen van mijn relatie?" De weg was niet lang, ik kwam voor de herberg en ze stond er al te wachten. We gingen een stukje wandelen. Alleen voor haar had ik een heel dik psycholoog boek uitgelezen om haar te begrijpen maar ik begreep haar niet. Ze zei; “ik, deze laatste twee maanden hebben we elkaar toch zo weinig gezien, nou ik voelde me zo alleen, en ik heb je bedrogen”. Dit was de eerste keer dat toen zei mij omhelsde ik haar niet omhelsde. Ze huilde. Krokodillentranen. Als een krokodil zijn prooi eet dan tranen zijn ogen. Dit waren zeker de krokodillentranen van een meisje.

Muttela; dit betekend verslaafde aan drugs. En ik was haar muttela, ik was verslaafd aan haar. Op een dag ging de deurbel en er stond een onbekende jongen voor mijn neus hij zei dat hij John heette. En ik zei dat hij naar binnen moest komen. Hij smeekte me om het met Caglar uit te maken, hij zei dat hij verliefd op haar was. En ik zei dat ik dat niet zou doen. Hij zei vanaf nu ben je mijn vijand en ging weg. Ik heb nog nooit een gevecht verloren want ik heb nog nooit een gevecht met wapen gehad. En ik zou dit gevecht ook niet verliezen.

Ik pakte een rode pot verf en schreef voor haar balkon op de grond: “Wie kan jouw nou van mij afpakken, als de dood je van mij afpakt, dan kom ik je achterna. Ik houd van je!” De volgende ochtend belde ze me op, ik had haar niet meer zo blij gezien sinds maart ’97 en het was nu september ’99.

De scholen begonnen weer en alles ging goed tot eind juni. Ze was geestelijk ook in orde ze was wel in therapie en slikte medicijnen. Ik schreef me eigen helemaal weg en leefde alleen nog maar voor haar, wat mijn ouders er ook van zeiden. Wat wel een steuntje in de rug voor me was, was dat mijn ouders haar heel erg mochten. Toen Caglar stopte met haar medicijnen was het april van 2000.

Als je je afvraagt wat er met John was gebeurd. Hij belde me af en toe op om te zeggen dat hij met zou neerschieten, en daar bleef het bij. Op een dag belde iemand die "Peter" heette op. Hij vroeg me of Caglar er was en ik zei nee. Het was niet zo vreemd dat hij mijn huis belden omdat we 330 dagen per jaar samen waren en we daarom onze vrienden allebei de huisnummers gaven. Daarna heeft "Peter" nooit meer gebeld.

De papieren voor de universiteit waren gekomen en we hadden afgesproken om allebei naar Dokuz Eylul (een universiteit in Izmir) te gaan. Maar toen de toelatingsformulieren terugkwamen zei ze dat ze niet Dokuz Eylul had gekozen maar Marmara Hukuk Fakultesi (een rechtenuniversiteit in Istanbul). Ze had me weer eens voorgelogen. Ik ging elk weekend naar haar toe in Istanbul, in maart 2001 zaten we bij mij thuis, ze was thuisgekomen voor de vakantie, volgens mij was het slachtfeest. S avonds toen ik haar naar huis bracht vroeg ik haar of ik haar mocht zoenen en we hebben toen voor het eerste gezoend. Na de vakantie vertrok ze weer naar Istanbul. Vijftien dagen daarna hebben we het voor het eerste gedaan. De volgende dag toen we erover praatten begon ze te huilen, aan een stuk door. “Ik heb je bedrogen met drie andere personen” zei ze. En ik deed wat ik altijd deed, ik ging naar Ortakoy en nam daar de bus terug naar Izmir.

Later kwam alles weer goed. In de zomervakantie kwam ze naar Izmir, ze belde me op en we spraken af. Net toen alles weer goed was, heeft ze het natuurlijk verpest voor het te laat was. Het was 29 oktober van het jaar 2001 toen ze het uitmaakte. En ik heb haar voor het laatst op 21 December gezien. Dat was de langste nacht van mijn leven, ze is die avond met "Peter" naar Engeland vertrokken. Ik heb de hele lange nacht zitten huilen.



Deze dagen denk ik niet meer aan haar, ze heeft me geleerd hoe dichtbij liefde en haat bij elkaar zitten. Onze nummers zijn veranderd tot aan ons huis toe. Ze heeft me heel vaak bedrogen maar één keer laten huilen. Wat ik overheb aan deze relatie is opgegeten nagels, 782 pagina’s met gedichten. Heb jij ooit met iemand in een huis gewoond en elkaar omhelst tot in de ochtend? Dit zijn de goeie dingen die ik van haar over heb.
Ik hield van een roos maar de doorn prikte in mijn vinger zegt een dichter.
De roos waar ik van hield heeft niet alleen in mijn vinger geprikt maar net als een mes helemaal opengesneden.
Ik heb nooit een onbeantwoorde liefde gehad want ik hield niet van haar omdat ik wou dat ze van mij moest houden, ik wou natuurlijk wel dat ze van mij was, maar ik nam haar niet van haar eigen leven. Ik zei niet tegen haar ik zie je niet vaak genoeg, je bent er niet vaak genoeg voor me, maar ik was blij voor de tijd die ze wel voor me was.
Ik denk dat we nu allebei een diepe wond hebben. Ik heb haar nooit begrepen en ik denk zij mij ook niet. Slaap.. We sliepen niet zonder elkaar, we wisten niet wat nachtmerries waren omdat we altijd mooie dromen zagen samen. Ik heb nooit zonder haar geleefd, hoe kan ik nu zonder haar leven, hoe kan ik haar nu in haar eentje laten..

Ze heeft me in mijn appartement alleen gelaten die dag, ze zoende me voor de laatste keer, het was een koude regenachtige dag. Met haar vochtige lippen en tranende ogen, ging ze weg. De enige werkelijkheid is de liefde. Ik zeg nu bij me eigen gelukkig heb ik haar gekend, gelukkig dat ze er was. "Ik hoop dat je heel gelukkig wordt Azalea, Ik hoop dat je nooit grijze plukjes in je blonde haren krijgt. En ik hoop dat de zee nog steeds jaloers is op je blauwe ogen…"

[juliettebinoche]

charmedkiz schreef op 29-11-2003 @ 13:39:
Dit is mijn allereerste verhaal. Ik heb niet veel ervaring met het schrijven van verhalen, het is een beetje chaotisch geworden dus alle punten wat fout zijn zou ik graag willen horen. + spellings en grammaticafouten


We hadden geen punt wat we gemeen hadden met elkaar, dat kon ook niet natuurlijk want we kenden elkaar niet.
Punt is gewoon een zelfstandig naamwoord (onzijdig) en dan gebruik je dus DAT en niet WAT.

Die fout zag ik meteen staan en helaas moet ik nu weer weg. Later zal ik de rest nog wel lezen.

[Femme-Fatale]

juliettebinoche schreef op 29-11-2003 @ 15:37:
Die fout zag ik meteen staan en helaas moet ik nu weer weg. Later zal ik de rest nog wel lezen.

Bedankt!! Ik heb het verbeterd