Korte verhalen

[Lessien]

Soms begin je een verhaal en heb je niet de moet om het aftemaken, of weet je simpwelweg niet hoe je verder moet. Deze verhaaltjes heb ik geschreven en zou graag willen weten wat jullie ervan vinden.

------------
Dit is een stukje, dat ik zomaar vorig jaar eens geschreven heb. Sommige herkennen er misschien iets in, anderen niet. Ik vind dit zelf wel een aardig schrijfsel vanwege de hoeveelheid vergelijkingen die er in voorkomen. Het heeft geen titel, omdat ik geen passende kon bedenken.



Een golf van warmte en benauwdheid spoelde over me heen. Ik viel in zand vol angst. Proberen op te staan hielp niet, want een wind met mijn belofte duwde me terug. Had ik er maar een eind aangemaakt. Maar ik stelde me aan, wist ik, terwijl ik bokste tegen een grote stenen meer, op de hoop dat hij instorte en ik niet de lange moeilijke klim eroverheen zou moeten maken.
Tranen sloot ik op, emotieloos moest ik het vertellen. Achter elkaar door terijl de zenuwen mijn keel zouden dichtknijpen en het leek alsof in onder water moest ademhalen. De spanning zweefde in en om mij heen, gevoelens probeerde ik weg te duwen maar ze bleven omhoog kruipen. Een groot gevecht met mezelf. Een gevecht dat ik zou verliezen. Ik plofte neer, knalde met mijn rug tegen de harde ruwe stenen muur aan. Ik voelde de koude grond, de pijn, maar het kon me niets schelen. Ik wilde niet daarheen, maar ik moest wel. Pijn. Pijn, ik voelde ineens die enorme afschuewelijke drang opkomen. Nee schudde ik met mijn hoofd, alsof dat de drang kon verjagen.
Snel stond ik op, bijna was ik bij zijn kamer. Door mijn hoofd spookten vele gedachten. Wegrennen! Doe het! Nee, te laat. Je bent... Toen hoorde ik de deur open gaan. 'Miranda kom binnen', zei de stem vriendelijk. Hoewel ik in zijn ogen die doordringbare blik zag. Ik vergat adem te halen, mijn hart sloeg een slag over, de tijd leek even stil gezet. Ik had geen keus. Heel even haalde ik diep adem en liet mijn gedachten varen. Concentreerde me op wat ging komen, wat ik ging zeggen, hoe ik mijn gevoelsn zou moeten uitleggen, hoe ik mijn tranen zou tegenhouden. Ik zoog zelfvertouwern op, langzaam voor mijn gevoel, maar snel in werkelijkheid kreeg ik mijn kalmte terug. Alsof er niets gebeurd was stapte ik de kamer van de leerlingbegeleider binnen.
'Ga zitten' zei hij. Ik voelde hoe mijn benen trilde, hoe slap ik me voelde alsof ik ieder moment kon instorten, letterlijk en figuurlijk. 'Hoe gaat het met je' vroeg zijn stem. Een twijfeling, wat moest ik zeggen. Het werd wazig om me heen, ik was mezelf niet meer, hoewel ik juist meer mezelf was dan ooit...

------------

Alles wat in die korte tijd gebeurde kon Dolce niet met woorden beschrijven. Het had nieuwe hoop gebracht, meer geluk, maar ook meer pijn, verdriet en zorgen. Het verbeterde niet, maar verslechterde ook haar situatie zeker niet. Ze besefte de ernst van de zaak nog niet. Falen kon niet. Alles drong ook nog niet tot haar door. Het leek meer een droom. Die ene dag zou ze nooit meer vergeten. Met nooit bedoel ik ook nooit. Er zou geen dag voorbij gaan zonder dat ze eraan zou denken. Geen woord zou ze uitspreken zonder dat ze de pijn zou voelen. Elke stap die ze nam, zou haar eraan herinneren. Elke gedachte zal er aan verbonden zijn. En ze kon er niets aan doen. Was het haar lot? Was het een macht van bovenaf? Was het toeval? Dat valt niet te zeggen. Het enige wat duidelijk is, ís dat het zo is. Verbazingwekkend hoe de wereld zich kan sluiten en weer kan openen. Hoe je de ene dag nog een onbelangrijk mens bent en dat er nu zoveel van je afhangt. Een klein, verlegen meisje Dolce overkwam het. Een klein verlegen meisje, waar zoveel afhangt. Hoe kan een klein, verlegen meisje deze taak tot een goed einde brengen. Feroce zuchtte. Hoe had Grave haar deze taak kunnen geven. Hij had een beter, een sterker, dapperder persoon de opdracht moeten geven. Of Grave had hem deze taak kunnen geven. Hoe kan je iets van levensbelang in de handen leggen van klein, totaal onvolwassen, onbelangrijk mensenkind. Misschien zit de kracht in haar hart. Ze zal veranderen, sterker worden, of zwakker. Slimmer worden, of onverstandiger. Groter worden of kleiner. Haar zelfvertrouwen zal toenemen of schrikbarend afnemen. Ze zal op de top van de berg staan of onder in het diepste ravijn. Ze zal vallen en niet meer opstaan of stijgen en nooit meer dalen. Wat er ook gebeurd ze zal het niet makkelijk hebben. En dat weet Grave en als hij geen hoop had gezien had hij haar deze taak niet gegeven. Misschien verzwijgt hij iets.

‘Het voelt vreemd, niet van mij. Steeds maar weer houd het me bezig. Verbeeld ik me alles?. De ring om mijn hand vertelt me dat het echt gebeurd. Dat wat er is gebeurd echt was. Hoewel ik moet afwachten, merk ik dat alles anders is en nooit meer hetzelfde zal worden. Ik kan niet zeggen dat ik het betreur, maar ik voel me te klein voor wat ik moet doen. Er worden veel dingen van me gevraagd, waarvan ik niet weet of ik ze kan waar maken. Ik ben altijd al angstig en in mezelf gekeerd geweest, ze hebben gelijk, iedereen die dat zegt. Toch ben ik moet ik het doen. Ik, Dolce.’

Feroce’ het was de geluidloze stem van Grave. Geschokt ving Feroce de trillingen op en wist dat Grave zijn gedachten had gelezen. ‘Twijfel jij aan mijn keuze? Of is het enkel jaloezie?’
Hij stelde vragen in de stilte. Ze spraken met gevoelens en lucht. ‘Je weet wat ik denk, je hebt zelf net mijn gedachten gelezen’ sprak Feroce rustig. Grave keek hem aan en Feroce voelde zijn teleurstelling. Toen hoorde Feroce voor het eerst de stem van Grave. Weinigen hadden met hem gesproken met woorden.

Niet alles wat lijkt zal zijn,
Niet alles dat stil is, maakt geen geluid,
Niet alle mensen, zijn mens

Feroce luisterde verbaasd en voelde zich vereert. Hij had Grave horen spreken, maar hij begreep het niet. ‘Niet alles wat gesproken is, hoef te worden begrepen’. Toen ging Grave en was Feroce weer alleen. Hij luisterde naar de geluiden van de wind. Hij dacht na over de woorden van Grave.

‘Zoek wees alert, je kunt elk moment dicht bij je doel zijn. Ook al zoek je niet. Open je ogen, onthoud dat muren oren hebben. Vertrouw niemand behalve jezelf en de geefster van de dromen. Als het nodig is zal zij opduiken om je te helpen. Pas op voor verraders, pas op voor dieren, bomen en planten. Pas op dat je de ring niet verliest. Zonder de steen uit de ring zul je geen toegang krijgen en zullen al je inspanningen zinloos zijn. Laat je leiden door je hart. Twijfel niet aan jezelf, dan zul je falen. Vertrek, maar bedenk dat geheimhouding belangrijk is’ sprak Grave in de droom van Dolce.
‘Maar het teken op mijn arm?’, vroeg ze. ‘Alles wat wij je geven, is niet zichtbaar. Je gedachten worde niet blootgesteld aan degenen die de kracht bezitten ze te lezen. Je word beschermd, maar besef dat bescherming niet genoeg is. De krachten van hier, bezitten op de aarde niet de sterkte die ze hier hebben.’
‘Maar hoe moet ik beginnen? Waar zal ik het vinden? Wanneer moet ik vertrekken? ’, vroeg ze angstig. ‘Hoe herken ik gevaar?’
Laat je leiden door je hart en herinner mijn woorden’ hiermee eindigde het gesprek en stapte Grave haar droom uit.

Dolce schrok wakker. Ze keek naar haar arm. Het teken zat er nog steeds, het voelde warm aan, zoals na elke droom. Een cirkel, waardoor een kronkelende lijn liep. Een ster in de ene helft een vlam aan de andere kant.

-----------

Later zal ik meer korte verhaaltjes neerzetten. Tenminste als er iemand interesse heeft. Jullie mening is altijd welkom.