Allereerst: welkom
Ik ben bezig met een serie korte verhalen, elk ongeveer een A4tje lang, vanuit verschillende personen en hun ideeën, stemmingen, en dromen. Dagdromen of gewone dromen, toekomstvoorspellende dromen en nachtmerries, alles komt aan bod.
En deel 1 wil ik alvast aan jullie laten lezen. Het Offer, de dagdroom van een student die zijn woede af wil reageren. Enfin, lees maar.
- - -
Mijn hele lichaam was vervuld van een intense vorm van pure walging en verafschuwing. Ik had het gevoel of ik wou janken of kotsen, of gewoon algemeen en puberaal tegen de wereld wou trappen.
Tegelijkertijd merkte ik dat de bonzende pijn aan mijn rechterslaap weer op begon te komen, en ik voelde de zenuwtrek waar ik altijd in tijden van verdriet, woede of stress last van heb, weer over mijn gezicht glibberen. Een lichte, maar zeer vervelende, trilling van mijn ooglid, bijna onmogelijk te negeren, en onvoorspelbaar in start- en stoptijden. Verschrikkelijk.
En mijn vader! Mijn vader kan me soms zo ontzettend boos maken, en daarvoor hoeft hij maar een enkel ding te doen; me controleren. Ik haat dat.
Ik zie mezelf over een tigtal jaren al een gazonnetje hebben, en dan een vader die constant vraagt of ik het wel vochtig genoeg houdt, en het wel op tijd maai. Of, mijn vader kennende, vragen op me afgevuurd krijgen of ik wel genoeg vooruit gepland heb, financieel gezien. En of hij niet kan helpen een spaarplan op te zetten, of hij mijn boekhouding niet eens met mij na zou moeten kijken.
Ook al verschrikkelijk. ik weet zelf het beste hoe ik ben, en dus ook wat ik wel en niet doe en wat de consequenties daarvan zullen zijn. Ik ben immers verre van achterlijk.
En wat hier weer van komt is een periode waarin ik me af zal moeten reageren, ongetwijfeld. Waarin ik veel dingen nodig zal hebben, vooral verliefdheid voortgekomen uit liefde, want ik, in tegenstelling tot mijn sceptische vriend Victor, geloof wel in het
friends first principe, en geloof zelfs dat verliefdheid nog kan komen na liefde, in plaats van als voorbode daarvan.
Maar er zijn meer dingen die ik momenteel kan gebruiken. Leedvermaak, mensen manipuleren danwel mutileren, of natuurlijk geregelde uitingen van pure lust.
Ik zie in z’n tijd vaak prachtige beelden waarin de wereld tot een geheel samenkomt, en waarin mijn acties gelukkig bar weinig voorstellen. Rust van al dat gezeik, dat zou ik heerlijk vinden.
Maar het mooiste, de ultieme manier van afreageren, dat is en zal altijd een lichamelijke afrekening zijn. Op prachtige wijze, subtiel en soepel, een slachtoffer overhalen toe te geven aan alles wat ik mij wens. Overhalen en openhalen, lijkt me heerlijk. Geef me vijf minuten met dat rotkind van Danoontje, en ik weet zeker dat de hele wereld, en ik vooral, daarna een stuk vrolijker door het leven zal gaan.
Gun me een seconde of tien met een kris in mijn hand en een onschuldige blondine op een altaar, en ik zal haar op romantische wijze de meest verschrikkelijke pijnen laten lijden, tot mijn vermaak en natuurlijk in de naam van kunst, danwel wetenschap.
Ik zie mezelf al rustig over haar heen buigen, mijn vingertoppen over haar lichaam laten glijden, met mijn oor bij haarmond luisterend naar haar korte, oppervlakkige ademstoten, die heviger en sneller worden naarmate ik met mijn hand vanaf de navel verder naar beneden strijk.
Ik zie mezelf een klein sneetje in mijn vinger maken, een druppel bloed laten opzwellen, en zachtjes mijn vinger over haar lippen laten gaan, gaandeweg haar lippen rood kleurend met mijn levensvocht.
En dan zou ik haar kussen, op haar lippen, zachtjes. En op haar schouders, waarbij mijn lippen maar amper haar lichaam raken.
Boven haar borsten, op haar buik, onder de navel, langzaam en teder. Mijn handen volgen mijn lippen, en ook zij zweven meer dan dat ze strelen.
Oh, ik wil deze schoonheid horen schreeuwen van angst, als ze daar nog het lef voor heeft. Ik wil haar zien rillen van genot en kronkelen van pijn, allemaal om mijn leed te kunnen vergeten.
Kijk, en dit zijn nog eens leuke dromen, en dit stelt mij gerust...
- - -