Goed, mijn eerste bericht hier is dus meteen mijn eigen verhaaltje.
Sorry, het is nogal onbeleefd, I know. ^_^;;
Het is mijn eerste verhaaltje en uit pure verveling ontsproten.
Iedere reactie is welkom; kritische nog meer.
PS. Laat je alsjeblieft niet afschrikken door de titel.
--------------------------------------------------------------------
Your heart is mine and my love is true
‘Roses are red,
Violets are blue,
Your heart is mine,
And my love is true’
Zacht fluisterde hij het gedichtje, met een gezicht dat niets anders dan puur geluk uitstraalde. Met een liefdevol gebaar streek hij een paar vuurrode lokken uit haar gezicht. Ze lag stil in zijn in zijn armen, alsof ze sliep. Hij wendde zijn blik van haar af en keek weer voor zich uit. In zijn hoofd bleef hij de woorden herhalen. Ze had het mooi gevonden, niet omdat het poëtisch goed was (god, als het iets
niet was…), maar omdat ze wist dat hij het meende. Simpel, maar waar. Kort maar krachtig. Voor altijd en eeuwig. En welke clichés je verder ook maar bedenken kon. Zo mijmerde hij nog wat door, terwijl de zon steeds lager zakte.
‘Your heart is mine and my love is true’
Hoe lang waren ze nu bij elkaar? Een jaar… Nee, dat haalden ze net niet. De eerste maanden ging het goed, maar op een gegeven moment leek ze nauwelijks nog oog voor hem te hebben. Ooh, het was niet van het ene op het andere moment gekomen. Het sloop zachtjes hun relatie binnen en leek onmogelijk nog te veranderen. Tot hij haar betrapte met een ander… Met zijn beste vriend, om precies te zijn. Ja, hun relatie leek uit niets dan die eeuwig saaie clichés te bestaan. En dus volgden er ruzies, en huilbuien, nog meer ruzies, weer enkele huilbuien, een ruzietje, huil...... Etc... Toch overleefden ze het en leken ze er zelfs sterker uit te komen. Dus ook het allerlaatste cliché werd waarheid: ze waren nog steeds samen. En hij was vastbesloten dat zo te houden, wat hij daarvoor ook op moest offeren;
‘Your heart is mine and my love is true.’
Hij keek op de klok; bijna elf uur. De tijd was sneller gegaan dan hij verwachtte. Vluchtig gaf hij haar een kus en stopte haar geschenk voorzichtig in zijn rugzak. Bij de deur keek hij nog eens om, glimlachte en sloot hem vervolgens zo geruisloos mogelijk. Fluitend liep hij de trap af, wenste haar ouders nog een prettige avond en ging hij linea recta naar huis. Wind speelde door zijn haren, regen kletterde op zijn bril en dikke druppels gleden via zijn nek over zijn rug naar onderen. Hij merkte niet eens dat hij begon te rillen; wat kon het hem schelen? Hij had iets van haar gekregen wat hem meer waard was dan wat dan ook in de wereld. Steeds sneller stuwde hij de pedalen voort, terwijl dezelfde regeltjes wederom door zijn hoofd speelden.
‘Your heart is mine and my love is true.’
Voorzichtig pakte hij het doosje uit de tas en zette het voor zich neer. Antiek zilver, van binnen met zwart fluweel bedekt. Het had een bordeauxrode gloed gekregen en was absoluut de beste plek om het in te bewaren. Tevreden sloot hij zijn ogen en begon het gedichtje te neuriën, nu eens zacht, dan eens hard. De tijd verstreek en hij doezelde in. Hij droomde; over haar, over de afgelopen avond, over alles. Tot de warmte van de zon hem `s ochtends wekte. Vlug verzekerde hij zich ervan dat het niet allemaal een droom was geweest. Maar het doosje stond er nog en in het ochtendschijnsel was het zelfs nog mooier. En hij begon weer te zachtjes te zingen. Steeds opnieuw herhaalde hij glimlachend de regels. En hij bleef ze maar herhalen, zelfs op het moment dat de deur met een klap werd opengegooid en vier armen hem ruw overeind trokken. Hij hield zelfs niet op toen de boeien om zijn polsen werden geklonken en hij de wagen in werd geduwd. Terwijl de auto met gillende sirenes wegreed, dacht hij terug aan haar rode hart, dat prachtig afstak tegen het zwarte fluweel en het glanzende zilver. En met een brede grijns schreeuwde hij de woorden voor de laatste maal.
‘Your heart is mine and my love is true.’