Verhaal: Susie.

[Eva*]

Wazig door mijn tranen, zag ik mijn zus hulpeloos aan de apparaten liggen in een spierwit bed dat bijna even wit was als haarzelf. Haar gezichtsuitdrukking straalde geen emoties uit. Mijn emoties daarentegen waren bijna te sterk om te verdragen, alles in mijn lichaam bonkte en stak.
In slowmotion zag ik mijn zus vanaf een Alpse berg de diepte invallen, die diepte die mijn leven veranderde. Ik hoor mezelf nog gillen.
De oneindige piepjes en het aanzien van het lusteloze lichaam van mijn zus zorgden ervoor dat ik het niet meer kon verdragen in dat verstikkende kamertje dat naar mijn zin te klein was voor al de gevoelens die ik had.
Met een zwaar hoofd vol gedachtes ging ik met mijn ouders terug naar huis. We zeiden alledrie niks, maar in de auto hingen de woorden van de arts: "Als ze nog wakker wordt, zal ze nooit volledig genezen..."

Thuis probeerde ik te slapen, wat me de laatste tijd moeilijk lukte. Ik dacht aan de laatste weken na de vakantie, waarin het huis volgepropt zat met verdriet om mijn zus Susie. We praatten bijna niet, maar ik weet bijna zeker dat mijn ouders hetzelfde voelden als ik: machteloosheid omdat we niks voor Susie konden doen, hoop dat ze beter zou worden, onzekerheid omdat we niet wisten hoe het verder zou gaan, verdriet om de oude Susie die we kenden waarschijnlijk te verliezen.
Vrienden stuurden lieve kaarten om me te steunen, maar ik besefte dat Susie mijn beste vriendin was.

Na weken zonder enige verandering, werden we door een arts gebeld dat Susie ontwaakt was uit haar coma! Ik voelde een zwart plekje in mijn hart ruimte maken voor een sprankeltje vreugde.
Op weg naar Susie´s kamer, vertelde de arts dat ze nog niks kan en tijd nodig heeft om alles wat er nog mogelijk is uit haar te halen bij therapeuten.
In bed troffen wij haar bijna hetzelfde aan als bij ons vorige bezoek, alleen dan niet meer verbonden met zoveel apparaten.
We gaven haar alledrie een kus, maar ze gaf geen enkel teken van herkenning.

Weken later, Susie is regelmatig thuis. De therapeurten hebben hun meeste werk gedaan en Susie zit altijd hulpeloos in haar rolstoel. Er is niks meer over van de spontane, begrijpende zus die ze eerst was. Dit maakt me erg verdrietig.
Af en toe probeer ik iets te vertellen over wat we hebben meegemaakt toen ze nog niet gehandicapt was, maar ze toont geen belangstelling en begint soms tussendoor ineens te huilen of lachen, wat helemaal niet aansluit op wat ik aan het vertellen was.
Soms word ik boos op haar omdat ze niet eens één keer normaal kan reageren, maar ik moet leren accepteren dat ze dat nooit meer zal kunnen en altijd in haar eigen wereldje zal blijven leven...


Voor de duidelijkheid: Dit verhaal is niet waargebeurd voor zover ik weet.

Graag wil ik meningen over dit verhaal en ik hoor graag wat ik eraan kan verbeteren.
Betere titel is ook welkom.

[Juliah]

Ik vind het begin erg goed, ik vind de plotselinge versnelling een wel erg grote en snelle overgang. Misschien zou je die iets minder abrupt en iets gedetailleerder kunnen maken? Denk dat het verhaal dan nog beter is. En wees maar blij dat het niet echt gebeurd is.

[MAS187]

Juliah schreef:
Ik vind het begin erg goed, ik vind de plotselinge versnelling een wel erg grote en snelle overgang. Misschien zou je die iets minder abrupt en iets gedetailleerder kunnen maken? Denk dat het verhaal dan nog beter is. En wees maar blij dat het niet echt gebeurd is.

* is het eens met Juliah *

Trouwens wat de titel betreft: Het hele verhaal draait om Susie. Zo zou ik het dan ook noemen

[Eva*]

Bedankt voor jullie reacties!

Ik zal aan een beheerder vragen of ze de titel willen veranderen in Susie, ik vind dat ook wel wat beter klinken.

Verder nog meningen van anderen?

[stroopwafel]

* is het eens met MAS187 die het eens is met Juliah *