Gaarne reactie(s) !

[Internationalist]

Dit is het begin van een boek dat ik ooit heb gemaakt en nooit heb afgemaakt. Er dient te worden vermeld dat het tempo ven het verhaal nog veel te hoog ligt en dat gaat ook zeker omlaag maar het leek me niet handig langzaam te beginnen.

DE TOEKOMST IS WAT JE TOE KOMT:

De held van een schandaal is eerder populair, dan die van een goede daad -Peter Sirius-

1

Ik werd geboren aan de vooravond van het derde millennium. Het was een stormachtige nacht. De straten waren angstvallig leeg en met hoge spoed werd mijn moeder, onder politie begeleiding, naar het ziekenhuis gebracht. Het was een levendige studentenstad waar ik ter wereld werd gebracht. Het was een langdurige bevalling met vele complicaties. Ik heb mijn eerst drie weken in een coiffeuse door gebracht, daar ik bij de bevalling zuurstof gebrek had. Mijn moeder, god hebbe haar ziel, is bij mijn geboorte helaas te overleden. Na mijn coiffeuseperiode ben ik, onder begeleiding van een kraamverzorgster, bij mijn vader gaan wonen. De eerste maanden waren voor mijn vader erg zwaar, een kind met allerlei complicaties en het plotselinge overlijden van mijn moeder. De fles kreeg steeds meer vat op hem en het liep op een gegeven moment zo hoog op dat de kraamverzorgster, Maria, de kinderbescherming inschakelde. Na een uitgebreid onderzoek werd besloten dat ik beter tijdelijk in een pleeggezin kon worden opgenomen. Op een kwade winternacht, ik was toen een maand of drie uit huis, kon mijn vader het niet meer aan. Hij is naar het huis van Maria, de kraamverzorgster, gereden en heeft haar zonder pardon door haar hoofd geschoten. In paniek is mijn vader gevlucht naar Duitsland waar hij enkele dagen later in Düsseldorf (bij een demonstratie tegen extreemrechts) is opgepakt. Toen hij in de cel zijn mogelijkheid tot drinken verloor besefte hij wat hij had gedaan. Hij raakt zo verward dat hij zichzelf heeft opgehangen aan zijn broekspijp, toen ze hem vonden was hij al dood.
Dit was het begin van mijn leven, al besefte ik het toen nog niet, ik was gedoemd te mislukken.

2

Mijn eerste pleeggezin was een familie uit Kollum, onder de rook van Buitenpost. Het was een hartelijk gezin, maar wederom was de baas in huis de fles. Mijn pleegmoeder, een schat van een mens, heeft zo haar best gedaan om mijn beschadigde zieltje weer schoon te poetsen, dat het ten koste ging van haar eigen ziel. En dus werd de sfeer er in huize ‘Tnioj’ er niet beter op. Mijn stiefvader vluchtte op geheel eigen wijze, hij maakt meer tijd vrij voor zijn postduiven. De buitenwereld dacht dat hij gewoon een, misschien uit de hand gelopen, hobby had. Echter toen mijn pleegmoeder binnen werd opgenomen in het crisis centrum De Beukema te Groningen, kwam de waarheid naar boven. Hij had het nooit kunnen verkroppen dat ik niet zijn echte zoon was. Hij miste de band. Hij was niet in staat daar mee om te gaan. Het duurde dus niet lang en ik mocht mijn derde huis opzoeken, ik was toen slechts anderhalf jaar oud.
In die tijd begon ik ook verschrikkelijke nachtmerries te krijgen. Nachten lang was ik heel de aan het gillen (later zou een psychiater eens aan een rechter verklaren dat het kwam omdat ik nooit borstvoeding heb genoten), de nonnen, waar ik tijdelijk was ondergebracht, hielden het niet meer uit. Regelmatig kreeg ik, met de deur op slot een tik met de bijbel, met als doel dat god zou begrijpen dat een non ook moest slapen. Het ging twee weken goed, toen kwam een non met een ultimatum richting de kinderbescherming. Ik moest binnen één week weg zijn en anders werd ik zonder pardon, op hoop van zege, het klooster uit gegooid. De kinderbescherming ging wanhopig op zoek naar vervangende woon ruimte. Ik kwam bij een familie in Hoorn terecht. Daar hadden ze ervaring met gevallen zoals ik. En dat bleek, ik heb het daar jaren volgehouden. Het was mijn eerste plek, hier leerde ik mijn eerste woordjes, hier woonde mijn moeder, hier leefde ik.

3

Ik moet een jaar of tien geweest zijn toen het bij de familie Dobbelsteen ook mis liep. Ik was een lastig kind geworden (volgens mijn rector, van de basisschool, was ik geen ABC-tje), maar het was nog aanvaardbaar. Tot mijn pleegouders, het was als ik me het goed herinner een bloedhete zomerdag in juni, de tijd rijp vonden om mij de waarheid te vertellen. Ik was niet hun zoon. Ik ben zelden zo gedesillusioneerd geweest, ik ben gillend de straat op gerend en ik heb daar een half uur onafgebroken lopen janken. Toen ben ik weggelopen. Ik kon niet meer, ik was op, en ik was slechts tien jaar oud.
Vanaf toen was wantrouwen mijn drijfveer. Ik weigerde, na herhaaldelijk verzoek, terug te keren naar mijn pleegouders. Het werd toen een stuk lastiger om een geschikt huis voor me te vinden. Toen ben ik uiteindelijk, tot nader order, naar een tehuis verwezen. Het tehuis hete De Gloeidraad, een naam die zeker op waarheid beruste. Mijn naam veranderde in een nummer, een nummer met identiteit. Er was daar een strak schema, ’s ochtends om zeven uur opstaan, om half acht bidden in de groepsruimte (we hadden immers alles aan god te danken), om acht uur ontbijt. Ontbijt was niet het eerste woord wat in me op kwam toen ik die drek zag, maar volgens de leiding moest ik god op me blote knieën danken voor dit maal. De rest van de dag bestond uit naar school gaan en huiswerk maken. Van vrije tijd hadden de nonnen nog nooit gehoord, laat staan van menselijkheid. Ik moet een jaar of vijftien geweest zijn toen ik besloot dat het zo echt niet verder kon gaan.

[Soldaat Simeone]

Ik moet zeggen dat je een sip verhaal op een leuke manier brengt. Enkele anekdotes zijn erg grappig om te lezen en de vaart van het verhaal vind ik ook leuk.
Echter, het lijkt me verstandig het geheel te herschrijven. Op bepaalde plekken een enter erbij (Ik was niet hun zoon. Ik ben zelden zo gedesillusioneerd geweest,), iets meer uitleg en het geheel eens nalopen op spelfouten.

Omdat het slechts een begin van een boek/verhaal is, is het ook een beetje een abrupt einde.

Ennuh, gebruik zo min mogelijk 'en toen,' 'en toen,' want daar ga je je heel snel aan ergeren.

[Soldaat Simeone]

Ow ja. Carpe Diem is echt de minst originele naam die je je zo'n beetje kan bedenken voor een boek.
Met zo'n naam mist het een eigen gezicht/identiteit.

[Internationalist]

Soldaat Simeone schreef:
Ow ja. Carpe Diem is echt de minst originele naam die je je zo'n beetje kan bedenken voor een boek.
Met zo'n naam mist het een eigen gezicht/identiteit.

OK, aangepast.

[Soldaat Simeone]

Internationalist schreef:
OK, aangepast.

Gaaf. Ik hou een oogje open voor meer werk van je. Als ik de tijd heb.

Ga nu pitten. Wat doe ik hier?!?

[stroopwafel]

gaaf de grote snelheid is idd leuk maar ik vin ook dat je het einde verder moet schrijven

[Internationalist]

stroopwafel schreef:
gaaf de grote snelheid is idd leuk maar ik vin ook dat je het einde verder moet schrijven

Het einde komt vanzelf