Zo zal het zijn

[Ferris]

En daar stond ik dan. Vastgebonden en al. In het bos.
Dat ik ooit onlosmakelijk verbonden zou zijn met een kastanjeboom had ik nooit verwacht. De meeste mannen hebben daar een vrouw voor. Maar ach, ik heb ergens gelezen dat met bomen praten erg goed voor je geestelijke gezondheid is en volgens mij heb ik die wel nodig. Want er zijn dagen in een man's leven dat hij er gewoon tussenuit moet, dat hij iets anders wil. Wanneer die dagen nou eenmaal vallen ergens in je dertiger jaren noemen ze dat voor 't gemak maar midlife-crisis. En dat heb ik, danwel in ietwat sterkere mate.
Het was al begonnen toen ik zat opgesloten in onze vliering. Ik was daar iets aan het zoeken om te lezen op mijn zuurverdiende snipperdag en mijn vrouw heeft de eigenaardige gewoonte om alles tip-top te moeten hebben in huis als ze weggaat. Inclusief het weer inklappen van de vlieringtrap, omdat na één keer onze huwelijksdag vergeten te zijn ze denkt dat ik werkelijk alles vergeet. Het duurde 6 uur! 6 Uur om iets scherps en zwaars te vinden en daarmee het luik in te slaan. Ik heb het haar nooit verteld.
En vervolgens ging álles fout. Ik werd ontslagen wegens ongewenste seksuele intimiteiten, na een welgevormde collega per ongeluk aangestoten te hebben. De buurtbarbecue mislukte door per ongeluk de spiritus met benzine verwisseld te hebben. En dan het voorval met ons huisdier… Ik had mijn vrouw nog zo gezegd geen poedel te kopen! Een Duitse terrier gooi je toch niet zo makkelijk door het raam?
Zo werd ik langzamerhand steeds wanhopiger en gestressder. Uiteindelijk probeerde ik mijn saaie leventje wat te verfraaien door nieuwe dingen te doen die ik normaal nooit zo doen. Dat ging eigenlijk wel goed, maar zo begin je jezelf dan te overschatten. De weddenschap om met een bureaustoel de trap af te rijden had ik bijna niet overleeft. En daar in het ziekenhuis werd ik verleidt door een verpleegster wier zus bij het dezelfde theekransclubje zat als mijn vrouw. Dus zij vertrok, mét de kinderen. Ik kreeg de villa en de Porsche.
De paar jaren daarna zijn in rap tempo aan me voorbij gevlogen. Tóen pas snapte ik de gelukzalige glimlach van mijn jongere broer als hij eens stiekem blowde. Diezelfde broer is trouwens dat jaar ook gestorven, aan een overdosis lijm. Ik was de enige die op de begrafenis kwam. Onze familie heeft sowieso nooit echt een band gehad. M'n ouders waren de enigen die nog met elkaar konden opschieten. Maar toen mijn moeder stierf door een miskraam deed mijn vader de volgende dag een zelfmoordpoging door van een flat te springen. Die mislukte en hij stierf een dag later in het ziekenhuis. Begrijp me niet verkeerd, ik vond ze echt aardig toen ik 6 was. Maar niet meer dan dat, dus was er geen reden volgens mijn grote broer om te huilen of te rouwen. En hij was mijn idool, dus moest ik van mezelf aan andere dingen denken. Grote ijsjes van mijn suikeroom bijvoorbeeld. Daarmee was ik mijn ouders zó vergeten. Pas later ging ik naar hun graf en legde een handjevol bloemen neer. Toen ik mijn broer zag huilen hield ik het ook niet meer uit. We hebben op dat kerkhof ons helemaal leeggehuild. En ik ontmoette daar Marieke, mijn vrouw.
En nee, daar valt niet veel over te vertellen. Na een wilde nacht besloten we maar te trouwen. Dat gebeurde, we kregen kinderen en alles ging goed. Totdat alles fout ging natuurlijk.
Of ik depressief ben? Pah, depressief is zo'n groot woord. Ik ben eerder geflipt. Wie anders staat nu met een loden ketting aan zijn voet vastgebonden aan een boom in het bos? Ik ben nu veroordeeld tot levenslange kluizenarij met een ietwat groene, stille vriendin. Eén leven lijkt me wel lang genoeg, denk ik zo. Als ik bijvoorbeeld nou ga schilderen met natuurlijke kleurstoffen en uiteindelijk mijn meesterwerken opberg in een kluis van bottenmerg kan ik zelfs beroemd worden ook. Dat hoor je de laatste tijd zoveel. Of ik schrijf een dagboek wat dan uitgegeven word onder de naam 'Ik, mijn boom, de andere bomen en de rest'. Dat zou een succes worden. Er komt natuurlijk wel allemaal maatschappelijke kritiek in, anders ben je zo'n rip-off van Tarzan. Maar goed, ik denk dat dit leventje me wel gaat bevallen. Natuurlijk met wat vallen en opstaan, dat krijg je als je die ketting vergeet, maar uiteindelijk zal ik als herboren zijn. Ik zal naar het dorp lopen en me aankondigen als de zoon van God, met alle bosdieren aan mijn zijde. Iedereen zal mij geloven en mijn geloof zal zich als een golf van geloof verspreiden zodat nog meer mensen mij geloven. Dan wordt ik president en eet ik kaviaar met gestoofde reerug.
Zo zal het zijn.

[Ferris]

Is hij zo slecht...