Grote Niets

[akumabito]

Ik plaats dit bericht naar aanleiding van een gesprek in dit topic: "Wat als je weet dat alles wat je doet je alleen maar ongelukkiger maakt" Met name pagina drie. Het idee of concept wat ik daar beschrijf is iets waar ik al heel lang mee loop, maar wat ik eigenlijk heel moeilijk op papier kan zetten. Bij gebrek aan fantasie voor een betere naam heb ik het maar even het "Grote Niets" genoemd.

Hieronder zet ik zo een iets aangepaste versie van wat ik daar eerder heb gepost. Ik probeer het zo goed mogelijk te verwoorden, maar het idee is zo simpel, dat het onbeschrijflijk ingewikkeld lijkt als je het uit wil leggen.

Ik zou graag wat serieuze feedback hierover willen, om te kijken hoe andere mensen hier tegenaan kijken. Aanvullingen of betere formuleringen van mensen die snappen wat ik probeer te zeggen zijn natuurlijk ook meer dan welkom.

Ook als je het niet eens bent met de strekking van de tekst hoor ik het graag, maar het liefst wel met goede beargumentering over waarom je het er dan niet mee eens bent.

De tekst is vrij lang, ongeveer 2 kantjes in Word. Dus aub geen berichtjes van "omg, lange text!" graag..

Bij voorbaat dank aan de mensen die de moeite nemen om het te llezen en er serieus op reageren.

Ciao,
Akumabito.

===============================================

Al sinds mensenheugenis hebben mensen zich afgevraagd wat nou de zin van het leven is. Eeuwenlang is er al gezocht naar het antwoord op de vraag: “waarom zijn wij hier op Aarde?”. Maar er is nooit een definitief en allesomvattend antwoord gekomen op deze vraag. Heel erg diepgaande filosofische werken zijn hieraan gewijd, en menig religie heeft zich er het hoofd op gebroken. Uiteindelijk is er dan toch niets meer uitgekomen dan een aantal doelen die een leven zou kunnen hebben. Variërend van “het in stand houden van de soort” wanneer bekeken vanuit een strikt biologisch standpunt, tot aan “het dienen van God” vanuit een streng religieuze optiek. En toch gaan dit soort doelen voorbij aan één simpel punt: met uitzondering van bovengenoemde biologische optiek zijn ze zijn alleen voor toepassing op het menselijk ras.

Zo is er eens geopperd dat het doel van ons bestaan als mensheid zou zijn om zo veel mogelijk kennis te vergaren. Kennis over leven en dood, de aarde en het universum, over de flora en fauna, over onszelf en anderen, over natuur en cultuur. Kortom: ons doel zou zijn om alles te weten wat er te weten valt. Dit zou op zich een heel mooi doel zijn, hoewel het nog maar de vraag is wat we uiteindelijk met al die kennis zouden doen natuurlijk, maar dat is weer een heel andere discussie.

Het punt is dat net zoals de meeste andere theorieën, ook deze alleen op mensen toegepast kan worden. Want als dat onze bestaansreden zou zijn, wat is dan de bestaansreden van een regenworm? Een haring? Een kaketoe? Een paard? Waarom bestaan die wezens dan? Wat is hun levensdoel dan?

Het is misschien heel raar om te zeggen, maar voor de meeste dieren geld nou eenmaal dat als ze zouden uitsterven, het eigenlijk niet bijzonder veel uit zou maken. Kan iemand mij anders duidelijk maken waarom precies het zo'n wereldschokkend drama zou zijn als we geen panda's meer hebben? En oh my god, stel je eens voor dat alle mieren uitsterven!

Weet je wat, doe eens gek: we laten voor de lol eens alle vissen uitsterven. Wat dan? Dan sterven ook heel veel (zee-)zoogdieren uit. En heel veel vogels. En er gaan ook een heleboel mensen die van visserij afhankelijk zijn dood misschien. En dan? Waarom zou dat nou eigenlijk wat uitmaken dan als je naar het grote geheel kijkt? Wat is dan het doel, het nut van die vissen? Ervoor zorgen dat andere diersoorten zich in stand kunnen houden? Is hun doel dan om dood te gaan, zodat een ander kan leven? Lekker opwekkend "levensdoel" zouden ze hebben dan...

Doe eens helemaal gek: boem, heel vervelend, de Aarde is net ontploft, en alles en iedereen is dood. Nou en? Kan iemand mij dan vertellen wat het nou eigenlijk helemaal uit zou maken als wij met z'n allen de lucht in vliegen, als je kijkt naar het grote geheel? Denk je dat de rest van het universum ons mist? Dat het hele heelal in stand gehouden wordt door ons of zo? Maar, dat is grappig, stel nou dat het inderdaad zo zou zijn, en als wij onszelf opblazen, er een einde komt aan heel het universum. Wat dan? Wat zou het uitmaken als er opeens helemaal niets meer bestaat?

En dat is nou de kern van het “Grote Niets”: er is geen doel. Jezelf of anderen voorhouden dat er een werkelijk doel achter je leven schuilt is dan ook een grote illusie. Het ligt in de kern van het “Grote Niets” te realiseren dat er geen daadwerkelijk doel is, maar vooral ook om hiermee om te gaan.
Het ontbreken van een doel wordt door sommige mensen als beangstigend ervaren. Maar je zou ook juist kunnen zeggen dat het ontzettend bevrijdend kan werken. Het initiatief ligt nu immers bij het individu. Er zijn geen grote verwachtingen. Er is geen ultiem doel waar je naartoe zou moeten werken. En er zijn geen onzichtbare en ondefinieerbare eisen waaraan je moet voldoen, aangezien het uiteindelijk er toch niets toe doet wat er allemaal gebeurd.

Uiteindelijk gaat het om keuzes en een eigen invulling die het leven zin geven. Keuzes, en de realisatie dat er altijd, voor iedereen, en voor elke situatie alternatieven zijn. Zo zou je bij elke keuze die je maakt, en bij alles wat je overkomt de vraag kunnen stellen: “wat maakt het uiteindelijk uit?” en dit zou je in principe tot in het oneindige kunnen doortrekken.

Om een voorbeeld te geven: je MP3 speler wordt gestolen. Nou en? Er zijn dan grofweg twee mogelijkheden. Je hebt het geld om een nieuwe te halen, of je hebt dit niet. Als je het geld hebt, wat is het probleem dan? Als je geen geld hebt, nou en? Dan heb je een tijdje geen muziek? Nou en? Dan moet je dus iets anders vinden om je te vermaken in de trein. Maakt dat wat uit? Nee. Dit neemt absoluut niet weg dat het heel naar is als zoiets je overkomt, natuurlijk niet. Maar door deze logica zul je toch al snel merken dat het geen enkele zin heeft om erover in te blijven zitten.

Zo zou je dat in principe ook met zwaardere onderwerpen kunnen toepassen. De limiet ligt dan niet zozeer bij het gedachtegoed van het “Grote Niets” op zich, maar meer waar mensen persoonlijk de grens trekken voor de “wat maakt het eigenlijk uit” vraagstelling. Nu is er voor menigeen nog wel een voorstelling te maken van bovengenoemd geval, het verlies van een vrij klein, materieel object. Maar het idee zou dus inderdaad ad infinitum doorgetrokken kunnen worden bij bijvoorbeeld het overlijden van een ouder. Maakt het uiteindelijk wat uit? Ja, want ik mis die persoon. Maakt dat wat uit dan? Ja want… waarom dan? Omdat… Maakt dat wat uit? Etc. De enige werkelijk limiterende factor zou de menselijke emotie zijn, die het op den duur vrijwel onvermijdelijk zal winnen van de kille logica.

Maar om even terug te keren naar minder zware materie. Het idee is dus dat er altijd een keuze is, dat er altijd alternatieven voor handen zijn. Natuurlijk is het waar dat het niet altijd de alternatieven zijn die je graag zou willen zien, en soms zie je de alternatieven zelf niet eens, maar er is altijd een keuze.

Zo zou je dus ook kunnen stellen dat helemaal niets echt moet, zolang je het eens bent met de consequenties van je keuze. En ook dit kun je in principe op werkelijk al je keuzes toepassen. Studeren voor een examen ja of nee? Zolang jij het goed kan vinden met de mogelijke consequenties van je beslissing, maakt het toch in feite niet uit voor welke mogelijkheid je kiest? Gekke stelling: leven ja of nee. Dat is geen keuze zeggen velen. Natuurlijk wel. Je maakt een keuze om door te gaan, of je maakt een keuze om ermee te stoppen. Zo lang je je bewust bent van de consequenties, en deze aanvaardbaar vindt, dan heb je toch in principe een vrije keuze?

[XQseMe2]

omg, wat een lange lap text

nee gekheid, ik vind dat je het heel goed verwoord hebt
ik begrijp precies wat je bedoelt!
een tijdje geleden was ik daar ook over na aan het denken, en kwam op dezelfde conclusie uit...dat het - als je heel lang blijft doorredeneren - geen ene moer uitmaakt hoe-wie-wat-waaro & waarom ik ben het helemaal met je eens gewoon.

en op dat moment was het ook heel bevrijdend voor me, ik werd er helemaal rustig door (was nogal gestresste tijd op dat moment) en ik kon weer gewoon verder met me leven, heel apart...
het gaat er uiteindelijk idd om om wat JIJ doet in en met je leven, maak je een keuze en zoja waarom wel of niet?
ben je bereid om dan ook meteen de gevolgen van die keuze te dragen? etc. ofwel indd: leven, ja of nee?

Ten eerste: tell me something new.

Ten tweede: Dat alles mogelijk is als je maar bereid bent de consequenties van jouw keuzes te aanvaarden is niet waar. Je bent niet alleen op de wereld. Mensen delen jouw referentiekader niet. Daarom kun je niet doen wat je wilt. Er is feitelijk geen 'groot niets' - tenminste niet op het niveau van het individu. Er is namelijk heel veel, namelijk de status quo van gezin, familie, wijk, stad, samenleving, land aarde. Dingen die je niet of nauwelijks kunt veranderen en die voor jou gegeven zijn. Dat is voor jou de werkelijkheid, de waarheid. Niet het doel van je leven, maar wel de randvoorwaarden ervan.

Ten derde: zo leef ik al sinds ik besta. Ik accepteer dat er geen doel is, geen absoluut doel tenminste, of althans dat ik dat niet ken, dat ik daarom doe waar ik zelf zin in heb, dat ik daarin begrensd word door de mij omringende actoren en factoren, en dat ik die erken voor zover ik de legitimiteit of het belang ervan onderstreep. Tadaaa.

[LiqqY]

Al sinds mensenheugenis hebben mensen zich afgevraagd wat nou de zin van het leven is. Eeuwenlang is er al gezocht naar het antwoord op de vraag: “waarom zijn wij hier op Aarde?”. Maar er is nooit een definitief en allesomvattend antwoord gekomen op deze vraag. Heel erg diepgaande filosofische werken zijn hieraan gewijd, en menig religie heeft zich er het hoofd op gebroken. Uiteindelijk is er dan toch niets meer uitgekomen dan een aantal doelen die een leven zou kunnen hebben. Variërend van “het in stand houden van de soort” wanneer bekeken vanuit een strikt biologisch standpunt, tot aan “het dienen van God” vanuit een streng religieuze optiek. En toch gaan dit soort doelen voorbij aan één simpel punt: met uitzondering van bovengenoemde biologische optiek zijn ze zijn alleen voor toepassing op het menselijk ras.

Dit vind ik ook

Zo is er eens geopperd dat het doel van ons bestaan als mensheid zou zijn om zo veel mogelijk kennis te vergaren. Kennis over leven en dood, de aarde en het universum, over de flora en fauna, over onszelf en anderen, over natuur en cultuur. Kortom: ons doel zou zijn om alles te weten wat er te weten valt. Dit zou op zich een heel mooi doel zijn, hoewel het nog maar de vraag is wat we uiteindelijk met al die kennis zouden doen natuurlijk, maar dat is weer een heel andere discussie.
Kennis vergaren over het leven is belangerijk, ten eerste door de kennis kan je je soort instand houden omdat wij ons nu lichamelijk(neurologisch) aan het evoleeren zijn. Daarmee komen nog ingewikkeldere hersenfuncties etc. Daarnaast geeft kennis ons een voldoening iets waar we ons aan kunnen vastklampen.

Het punt is dat net zoals de meeste andere theorieën, ook deze alleen op mensen toegepast kan worden. Want als dat onze bestaansreden zou zijn, wat is dan de bestaansreden van een regenworm? Een haring? Een kaketoe? Een paard? Waarom bestaan die wezens dan? Wat is hun levensdoel dan?
Om het ecosysteem in leven te houden, het zijn kleine dingen die in het grote geheel passen, als er een onderdeel wordt weggehaald houd de machine op

Het is misschien heel raar om te zeggen, maar voor de meeste dieren geld nou eenmaal dat als ze zouden uitsterven, het eigenlijk niet bijzonder veel uit zou maken. Kan iemand mij anders duidelijk maken waarom precies het zo'n wereldschokkend drama zou zijn als we geen panda's meer hebben? En oh my god, stel je eens voor dat alle mieren uitsterven!
Zoals ik al boven vermelde, elk beest elke steen elk ding op de aarde dient als functie in het grotere geheel(ecosystem/ontwikkeling) zo zorgen panda's natuurlijk gezien voor het behouden van de bossen doormiddel van eten van bamboe. Mieren zorgen voor grootschalige opruimdiensten in de natuur qua dode insecten etc

Weet je wat, doe eens gek: we laten voor de lol eens alle vissen uitsterven. Wat dan? Dan sterven ook heel veel (zee-)zoogdieren uit. En heel veel vogels. En er gaan ook een heleboel mensen die van visserij afhankelijk zijn dood misschien. En dan? Waarom zou dat nou eigenlijk wat uitmaken dan als je naar het grote geheel kijkt? Wat is dan het doel, het nut van die vissen? Ervoor zorgen dat andere diersoorten zich in stand kunnen houden? Is hun doel dan om dood te gaan, zodat een ander kan leven? Lekker opwekkend "levensdoel" zouden ze hebben dan...
Ooit waren wij dat ook en hadden dezelfde functie, wij mogen blij zijn dat wij uit die functie verheven zijn, en ons ontwikkeld hebben toch de arrogante klootzakken die we nu zijn, ontwikkeld gevolueerd in de loop der jaren, niet fysiek maar mentaal(ontwikkeling herseneigenschappen?)

Doe eens helemaal gek: boem, heel vervelend, de Aarde is net ontploft, en alles en iedereen is dood. Nou en? Kan iemand mij dan vertellen wat het nou eigenlijk helemaal uit zou maken als wij met z'n allen de lucht in vliegen, als je kijkt naar het grote geheel? Denk je dat de rest van het universum ons mist? Dat het hele heelal in stand gehouden wordt door ons of zo? Maar, dat is grappig, stel nou dat het inderdaad zo zou zijn, en als wij onszelf opblazen, er een einde komt aan heel het universum. Wat dan? Wat zou het uitmaken als er opeens helemaal niets meer bestaat?
Hier hebben we dezelfde gedachte over, er is niks dan wat wij zijn maar wij zijn er ook om iets te zijn.
Daarom verwacht ik ook dat we ook iets anders vinden in het universum

En dat is nou de kern van het “Grote Niets”: er is geen doel. Jezelf of anderen voorhouden dat er een werkelijk doel achter je leven schuilt is dan ook een grote illusie. Het ligt in de kern van het “Grote Niets” te realiseren dat er geen daadwerkelijk doel is, maar vooral ook om hiermee om te gaan.
Het ontbreken van een doel wordt door sommige mensen als beangstigend ervaren. Maar je zou ook juist kunnen zeggen dat het ontzettend bevrijdend kan werken. Het initiatief ligt nu immers bij het individu. Er zijn geen grote verwachtingen. Er is geen ultiem doel waar je naartoe zou moeten werken. En er zijn geen onzichtbare en ondefinieerbare eisen waaraan je moet voldoen, aangezien het uiteindelijk er toch niets toe doet wat er allemaal gebeurd.[b] Dit idee is door de loop der jaren onstaant om onszelf niet gek te maken 90% van de wereldbevolking zou met hun ideen dan het niet aankunnen en zichzelf van kant maken door gevolgen dan enorme depressiviteit, je hebt gelijk dat het niets uitmaakt en dit artikel van je is daarin niet orgineel meer[b]

Uiteindelijk gaat het om keuzes en een eigen invulling die het leven zin geven. Keuzes, en de realisatie dat er altijd, voor iedereen, en voor elke situatie alternatieven zijn. Zo zou je bij elke keuze die je maakt, en bij alles wat je overkomt de vraag kunnen stellen: “wat maakt het uiteindelijk uit?” en dit zou je in principe tot in het oneindige kunnen doortrekken.

Om een voorbeeld te geven: je MP3 speler wordt gestolen. Nou en? Er zijn dan grofweg twee mogelijkheden. Je hebt het geld om een nieuwe te halen, of je hebt dit niet. Als je het geld hebt, wat is het probleem dan? Als je geen geld hebt, nou en? Dan heb je een tijdje geen muziek? Nou en? Dan moet je dus iets anders vinden om je te vermaken in de trein. Maakt dat wat uit? Nee. Dit neemt absoluut niet weg dat het heel naar is als zoiets je overkomt, natuurlijk niet. Maar door deze logica zul je toch al snel merken dat het geen enkele zin heeft om erover in te blijven zitten.
Dit is zoals ik al eerder zij om mensen het gevoel te geven dat er iets tastbaars is waar jij over beslist, over je lot/levensweg beslis je niet 100%[/b[

Zo zou je dat in principe ook met zwaardere onderwerpen kunnen toepassen. De limiet ligt dan niet zozeer bij het gedachtegoed van het “Grote Niets” op zich, maar meer waar mensen persoonlijk de grens trekken voor de “wat maakt het eigenlijk uit” vraagstelling. Nu is er voor menigeen nog wel een voorstelling te maken van bovengenoemd geval, het verlies van een vrij klein, materieel object. Maar het idee zou dus inderdaad ad infinitum doorgetrokken kunnen worden bij bijvoorbeeld het overlijden van een ouder. Maakt het uiteindelijk wat uit? Ja, want ik mis die persoon. Maakt dat wat uit dan? Ja want… waarom dan? Omdat… Maakt dat wat uit? Etc. De enige werkelijk limiterende factor zou de menselijke emotie zijn, die het op den duur vrijwel onvermijdelijk zal winnen van de kille logica.
Klopt zo is de mens gebouwd, omzichzelf iets voor te houden. Dieren hebben dit besef niet, wij weten het in ons onderbewuste wel maar mensen kijken altijd uit naar iets tastbaars

Maar om even terug te keren naar minder zware materie. Het idee is dus dat er altijd een keuze is, dat er altijd alternatieven voor handen zijn. Natuurlijk is het waar dat het niet altijd de alternatieven zijn die je graag zou willen zien, en soms zie je de alternatieven zelf niet eens, maar er is altijd een keuze.
Zo zou je dus ook kunnen stellen dat helemaal niets echt moet, zolang je het eens bent met de consequenties van je keuze. En ook dit kun je in principe op werkelijk al je keuzes toepassen. Studeren voor een examen ja of nee? Zolang jij het goed kan vinden met de mogelijke consequenties van je beslissing, maakt het toch in feite niet uit voor welke mogelijkheid je kiest? Gekke stelling: leven ja of nee. Dat is geen keuze zeggen velen. Natuurlijk wel. Je maakt een keuze om door te gaan, of je maakt een keuze om ermee te stoppen. Zo lang je je bewust bent van de consequenties, en deze aanvaardbaar vindt, dan heb je toch in principe een vrije keuze?
Omdat mensen voor zijn gehouden zich zo te gedragen. Er zijn mensen dit het gedrag proberen te doorbreken en eindige in de dood omdat ze het niet aankunnen. Het maakt wel degelijk wat uit hier op de aarde, maar in het universum maakt het niks uit

[VoRaZ]

Naar mijn mening is Het Grote Niets allesbehalve bevrijdend. Je heb dan wel de vrijheid om alles te doen, maar je heb ook constant de druk in je hersens dat wat je ook doet, het net niet genoeg is.

VoRaZ schreef op 04-09-2005 @ 11:06 :
Naar mijn mening is Het Grote Niets allesbehalve bevrijdend. Je heb dan wel de vrijheid om alles te doen, maar je heb ook constant de druk in je hersens dat wat je ook doet, het net niet genoeg is.

Waarom zou je dat gevoel hebben? Als je accepteert (of moet accepteren) dat er niets 'waar' is, dat er niets 'echt moet', waarom zou je dan nog continu het gevoel hebben dat het niet 'genoeg' is? Je moet dan al een toetssteen hebben om te bekijken of iets 'genoeg' is, en dat kan alleen maar als je doelen stelt. Die doelen zijn arbitrair. Je hebt het grote niets dan al 'ingevuld' met je eigen 'iets', met je eigen doelen en je eigen levensnut.

Overigens zou je jezelf überhaupt de vraag kunnen stellen of er wel zoiets bestaat als 'het grote niets'. Die vaststelling berust namelijk op de aanname dat alle formulering van doelen, alle bestemming van leven allemaal man-made zijn, en dus subjectief. Maar ik vraag me af hoe men dan die subjectiviteit kan omzeilen en bepalen dat er wel uiteindelijk zoiets bestaat als 'het grote niets'? Waarom is het wél mogelijk objectief vast te stellen dát er geen uiteindelijk doel is? Nogal paradoxaal als je het mij vraagt.

[VoRaZ]

Het lijkt me ten eerste belangrijk om te onthouden dat de regels die jij hanteert hier niet opgaan. Als ik voor mezelf besluit dat een bepaalde handeling niet genoeg nut heeft om me voldoening te geven, dan is de visie van iemand anders niet relevant.

Als je vaststelt dat niets zin heeft, heb je twee keuzes, zoals de TS al zei. Of je negeert het, besluit je leven te leven zoals je al deed en er niet meer aan te denken.

Of je gebruikt de informatie om te veranderen waar je waarde aan hecht en waaraan niet. Ik zou alleen niet weten wat je hierna kan/moet doen.

[Spiteful]

Om eig nog maar eens hetzelfde te zeggen:
Idd zou elke objectieve waarnemer tot het besluit moeten komen dat het allemaal tot niets dient, dat alles een vergevorderde uitwas is van een klein hoopje betekenisloze fysicaregels. Maar mensen zijn allesbehalve objectief en rationeel, mensen maken zichzelf en mekaar constant vanalles wijs, hebben tegenstrijdige verlangens, emoties, verwachtingen etc. en daar moet je net zoveel rekening mee houden als met de rauwe realiteit. Wat uiteindelijk de bovenhand haalt hangt af van moment tot moment en van persoon tot persoon, wat je allemaal al meegemaakt hebt, je visie op het leven, mensen om je heen enz enz.
Als kind bouw je doorgaans torenhoge verwachtingen op die je nooit meer helemaal kwijtraakt, maar je wordt onvermijdelijk gedesillusioneerd. Bij mij heeft zich dat geuit in een niet bepaald bevrijdende kille kijk op het leven als een hard, nutteloos spelletje waar ik dan ook nog eens niet goed in was, en bijhorende depressie. Maar kben ondertussen gelukkig nog redelijk normaal blijven verder leven en een beetje tot draaglijkere inzichten gekomen. Uiteindelijk maakt het niet zoveel uit dat het universum geen zin heeft, zolang je niet te veel gedwongen wordt dat onder ogen te zien. Idealiter kom je tot een visie waar je kan mee leven en leef je idd gewoon verder door voor- en tegenspoed en zie je wel waar je uitkomt. Maar ik ben gewoon een gevoelige jongen vol tegenstrijdigheden en dromen die ik niet kan negeren, ik zal mezelf en wrs anderen nog veel pijn doen, maar kzou niet anders willen zijn. Al ga ik eraan tenonder (maar kzal proberen om niemand mee te sleuren).

[phensicske]

Om het kort te zeggen : als je alles maar genoeg relativeert hoef je je geen zorgen te maken.

Maar niet alles kan gerelativeerd worden en sommige dingen zijn wel belangrijk. Rationeel kan het dan nog zo'n pietluttig feit zijn, emotioneel niet. Ook bv. doordat het anderen kan raken.

Als iedereen zich geen doelen meer zou stellen in het leven, zou men niet meer gemotiveerd zijn. Motivatie is net wat mensen drijft tot het halen van een diploma, wat er voor zorgt dat de economie draait en o.a. men uit bepaalde consumaties (beperkt) geluk kan halen.

Zonder motivatie zou men nogmaals bevestigd worden in het feit dat alles onnodig is. En inderdaad, de mens heeft dan niets meer om voor te leven. Geen contacten met anderen, geen kennis, geen...

Relativeren kan heel bevrijdend werken, maar je kan het niet zo ver doordrijven want je moet rekening houden dan een mens (en dieren e.d.) meer zijn dan een voorgeprogrammeerd apparaat dat werkt tot ze versleten zijn.

Ik kan het alleen maar volledig eens zijn met nare man.

Verder zou ik heel veel mbt inhoudelijke dingen van je post kunnen zeggen, maar dat doe ik niet, want het lijkt me uiteindelijk om het algemene idee gaan en niet om bepaalde specifiek dingen.