Sint Niklaas-Leuven, 15:12u

[lestat080]

14:59, Perron 4, Station Sint-Niklaas

Ik ben een kwartier te vroeg. Zenuwachtig, met een pizza baguette in mijn handen, wacht ik de trein op. Er passeert een jongedame. Mooi, maar niet overdreven. Ze draagt een bundel papieren onder haar linkerarm, natuurlijk laat ze deze vallen. En een gentleman als ik laat haar vanzelfsprekend niet in de wind staan. Gretig begin ik haar papieren op te rapen en laat mijn eigen pizza baguette vallen. Ze kijkt op, nu kan ik haar leeftijd enigszins schatten, 21, denk ik.

“Hey daar, bedankt zeg!”
Ik bekijk haar documenten even.
“Bent u soms een leerkracht?”
Ze lacht lichtjes, en vertelt me dat ze een stagiaire is. Had ik het niet kunnen denken, het overdreven gebruik van fluostift op haar teksten en de steekkaartjes met hoofdsteden van Oostbloklanden op genoteerd, kunnen niet van een doorgewinterde leerkracht komen. Enkel van een stagiaire, die vol zenuwen wacht om naar de frontlinie gestuurd te worden. Haar pen goed geslepen en genoeg munitie om een klas vijftig minuten zoet te houden.

“Waar ga jij naar school, de Prestige vermoed ik?” vraagt ze na enkele minuten (dodelijke) stilte.
“Neen, ik volg deeltijds onderwijs”, is mijn antwoord, ik heb geen zin om te liegen.
“Oh, hoe komt dat?”
“Omdat ik het leven een betere leerschool vind, omdat ik misschien al moet werken. Niet iedereen heeft de kans om verder te studeren.”
“Ahzo”, zegt ze kortjes. Haar glimlach verdwijnt en ze neemt geen initiatief meer om het gesprek verder te zetten. Ik geef me niet snel gewonnen, en toon haar met een voorbeeld aan dat school niet altijd noodzakelijk goed is.
“Ik ga niet naar school, toch spreek ik drie talen en ken ik de geschiedenis van ons land volledig. Ik zie meer steden dan enige andere Belg en heb meer mensenkennis dan de meeste personen vergaren op een heel leven”.
Die opmerking was lichtjes overdreven, of toch zwaar aangedikt? Maar ik kan er niet tegen dat mensen op mij neerkijken omdat ik beroepsonderwijs volg. Ze zouden beter moeten weten. Even zegt ze nog dat ik in het ASO thuishoor, ik ben volgens haar een ‘intelligente kerel.’ Dus elke ‘intelligente kerel’ volgt Latijn of economie? En alle domme jongens zitten in beroeps? Net wanneer ik mijn weerwoord wil geven, arriveert de oude, verroeste trein die naar Leuven rijdt. Ik neem geen afscheid.

In de trein zoek ik zo discreet mogelijk een plaatsje. Na de stop bij Lokeren is de wagon welhaast leeg. Een jonge man passeert, ik schat hem in de twintig. Zijn broek is duidelijk een paar maten te groot en zijn haar ziet er onverzorgd uit. Hij staart me aan met rode ogen.
“Bent u de nieuwe machinist?” ik sluit mijn boekje van Sherlock Holmes deel twee en kijk de jonge heer even aan.
“Neen, ik ben louter een passagier.”
De jongen haalt het jointje uit zijn mond.
“Ey gast, ik ben uw nieuwe leerling, gij zijt mijne leermeester. Godverdekker ist al nie genoeg dak hier moet komen, gaan ze nu nog ontkennen dat ik bij hun werk.”
Net wanneer mijn bloed begint te koken komt de echte machinist aan. Keurig in uniform met een mooie moustache. Millimeterwerk. Hij maakt korte metten met de jongen.
“Kom manneke, naar voren!”

Even kan ik in stilte smullen van het prachtwerk dat Arthur Conan Doyle neerpende. Ik geniet ervan hoe hij van kleine details zoveel te weten kan komen, en het zit toch zo logisch in elkaar. Zoals bijvoorbeeld die omhooggevallen stagiaire die uit het detail van mijn studierichting besloot dat ik uitschot was.

De trein stopt, drie oude Antwerpenaren komen bij mij zitten. Ze beginnen te praten over de goede oude tijd en over trambellen die aan koordjes bevestigd waren. Even later wordt het gespreksonderwerp de grootsheid van Vlaanderen in de geschiedenis, en dat transformeert onvermijdelijk in de vreemdelingenpolitiek.
“Niks dan profiteren, die vrumdelienge, ze zouwe beter een bietje gaan werken.” Zei een van de Antwerpenaren. Ik probeerde mij te concentreren op Sherlock Holmes, om die domme opmerkingen te negeren.
“En wij, hardwerkende mengse moete mor oepdraaie ver die bruine apen.”
Concentreer je op Holmes en Watson, Michel, zeg ik tegen mezelf. Zo gaat het nog uren door, althans zo voelt het aan. Uiteindelijk word ik uit mijn lijden verlost. Na nog gehoord te hebben over hoe jongeren enkel nog denken aan seks en computers. En geleerd te hebben dat joden geldwolven zijn, arriveert de trein in Leuven. Opluchting alom.

Laat zeker een reactie achter.

[SiemdeCyper]

Ik vind het echt niet goed. Sorry. Ik kwam er met moeite doorheen, zie geen verband tussen de stagiare en die andere 2 verschijnselen, het sprak met niet aan en het verteld niets. NO emotions of iets grappigs of ja. Wat was het verhaal? Wat wilde je vertellen?

[Zut Alors!]

Ik denk dat dagboeken toendertijd eigenlijk ook alleen maar interessant waren voor de schrijver zelf. Ik zie er geen verhaal in.