De bergbeklimmer

[Gyzytdebrood]

De Bergbeklimmer

Pieter is vandaag vroeg weggegaan. Het belooft een barre tocht te worden, geen wonder dus dat hij zijn rugzak gevuld heeft met proviand voor drie dagen. Mocht er onverhoopt een flink pak sneeuw vallen, dan hoeft hij zich in ieder geval geen zorgen te maken over zijn etensvoorraad. Een geruststellend idee.
Het is zijn hoogste beklimming tot noch toe. Pieter heeft altijd zijn grenzen willen verleggen: keer op keer hoger, sneller, met minder hulpmiddelen... Het is nu vier, nee vijf jaar geleden dat die gebrandheid hem bijna fataal werd: toen hij zonder zekering een zo goed als verticale helling wou trotseren - iedere collega verklaarde hem gek, levensmoe - bracht een uitstekend stuk hout redding door de val te breken. Pieter lag met een gebroken rib, meervoudige fracturen in het dijbeen en diverse kneuzingen enkele weken in een ziekenhuisbed. Toen de doktoren hem wat betreft zijn sport reeds total-loss hadden verklaard, begon Pieter echter - totaal onverwacht mogen we best zeggen - aan een heuse comeback. Hij bedwong de ene na de andere monsterhoogte en hoefde niemand behalve zichzelf te verbeteren, daar de concurrentie - zij het in vele gevallen vooral om de niet op te brengen verzekeringspremies - het massaal liet afweten.
De schier onmogelijke opdracht van vandaag bleef eveneens vooralsnog zonder tegenstand, dus wanneer hij deze dag de top zou halen zou dat zonder twijfel ook lonely-at-the-top zijn.
Alleen aan de top. Zo voelde Pieter zich al jaren. Hij stak boven iedereen uit. Niemand was zo groot als hij en dat liet hij de concurrentie het liefst duidelijk merken. Ja, we kunnen niet zeggen dat onze Pieter - of Peter the Power, zoals men hem wereldwijd lovend wenst aan te spreken - bescheiden is over zijn prestaties. Maar het is toch ook zo goed als onmogelijk bescheiden te blijven onder zo’n gigantische palmares?
Het basiskamp had er alle vertrouwen in. De almachtige Pieter zou deze klus wel even klaren. Aanvankelijk leek dat ook zo, maar door een extreem harde ondergrond bleek met name het laatste stuk van de beklimming buitensporig moeilijk en risicovol. Hierdoor besloot hij vlak onder de top een korte pauze te nemen. Ervaring had Pieter geleerd dat het op onvoorziene hachelijke momenten beter is even rustig op adem te komen, de beste route te overdenken en je gereedschappen te checken. Dit laatste ter bevordering van het vertrouwen.
Alles was nog in orde en de finale kon beginnen. Het was elf uur ’s avonds, Pieter was dus al vijftien uur onderweg! Hij besloot dat het maar eens moest gaan opschieten en na een reusachtige krachtuitspatting als van een raket die de atmosfeer doorboort reikte, nog geen tien minuten later, de hand van de onoverwinnelijke, almachtige klimmer naar het hoogste punt. Hij strekt zijn arm tot het uiterste en trekt zich op naar boven. Het is gelukt! Het bewijs van zijn grootsheid!

Op dat moment kom ik binnen.
Ik zie dat de enige nog vrije kruk aan de bar is naast een lilliputter die juist bezig is in een uiterste inspanning zijn biertje van de bar te trekken. Hij ziet er uitgeput uit, alsof hij net een grootse prestatie heeft geleverd. Ik besluit, met enige tegenzin, naast hem plaats te nemen. Het biertje dat hij nu trots in zijn hand houdt, is net zo popperig klein als hijzelf en lijkt een schaalmodel van het glas dat ik zojuist heb besteld. Ik voel mij ijzersterk naast hem.

[homehapero]

"tot noch toe": tot nog toe niet? normaal ben ik niet zo'n vitter maar dit viel me op

"lonely-at-the-top": ik hou niet zo van anglicanisering, ons nederlands equivalent is toch niet minderwaardig ofzo?

ligt het nou aan mij die nogal moe en blijkbaar nogal dom is of klopt je pointe niet? Ik begrijp het in elk geval niet... is de lilliputter nu die pieter en is zijn biertje drinken een metafoor voor het bergbeklimmen of is de ik-persoon uit de laatste alinea nou pieter...

verder vond ik het een aardig stuk, maar niet met speciaal veel diepgang of bijzonder goed geschreven ofzo.