Geen weg terug (verhaal)

Brr, verhaal van mij Ik snap nog niet dat ik het durf te plaatsen, maar goed. Dit was dus voor die verhalen uitdaging van mij en mijn vriendinnen. Zal es zien of ik van een andere vriendin een verhaal hier mag plaatsen...


Geen weg terug


Lise hapte naar adem en wankelde achteruit. Oh God. Oh God, oh God, oh God. Ze had het gedaan. Ze had het werkelijk gedaan. Nu was er geen weg meer terug.

Ze blikte nog eens naar het lichaam, dat in een grote plas bloed lag. De ogen waren open maar zagen niets meer. Een grote dolk stak uit zijn borstkas. Zijn eigen dolk, die ze uit zijn kleren had gestolen toen hij ze van zich af had gerukt.
Zijn rotte hart zou niet meer kloppen.

Ze rilde en kokhalsde toen ze naar zijn naakte lichaam keek. Had zíj dat gedaan? Was zij in staat tot zulke gruweldaden? Ze had altijd gedacht dat ze méér was dan hem. Het tegendeel bleek waar, ze was net zo laag als hij. Maar ze had haar wraak.
Ze gaf over in de hoek.

Zijn vingers lagen netjes op een rij elkaar naast zijn lijk, zijn penis ernaast. De delen waarmee hij haar zo vaak zoveel pijn had gedaan. Jarenlang had ze gedroomd over de vele manieren waarop ze hem kon martelen en vermoorden, om hem de pijn te geven die hij bij haar al die jaren had veroorzaakt. Nooit had ze gedacht het echt te doen. Maar toen de kans zich voordeed – de kans op wraak, de kans op vrijheid – had ze hem gegrepen.

“Lise.”
Ze kreeg het koud van de toon van zijn stem en sloeg haar armen om zich heen in een zwakke poging zichzelf te beschermen tegen zijn blikken. “Ja, heer?”
Zijn lach klonk plotseling als de lach van een duivel voor haar. “Ben je bang voor me?” vroeg hij, oprecht geamuseerd.
Ze beet op haar lip en stapte iets verder achteruit. “Niet als dat niet goed is, heer,” zei ze. Haar stem bibberde en woedend op zichzelf probeerde ze zich te verbijten, maar de angst voor hem was sterker. Ze stapte nog verder achteruit.
Zijn ogen brandden met een passie die zij niet kende en die haar diep beangstigde. Diep van binnen voelde ze dat die blik niet op haar gericht zou moeten worden. Die blik zou bedoeld moeten zijn voor een vrouw met gulle rondingen en een uitnodigende glimlach, niet voor een meisje zoals zij, een klein, tenger ding, nog maar nauwelijks tien jaar oud.
Maar hij keek naar haar met die blik, en bij elke stap die zij achteruit zette, zette hij er één naar voren. Zijn lichaam torende boven haar uit, zijn brede schouders verduisterden het beetje licht dat door de luiken kwam. Zijn handen, groot en vuil, kwamen steeds dichterbij.
Ze stapte achteruit tot ze met haar rug tegen de muur stond en zonk toen ineen, haar armen afwerend voor haar gezicht. “Heer, alstublieft!” zei ze, en ze beet in haar lip tot het bloedde.
Maar hij negeerde haar smeekbede, greep haar vast en smeet haar op het grote bed in het midden van de kamer. Toen ze schreeuwde, lachte hij. En toen ze vocht om weg te komen, leerde hij haar met mee te werken. Kwaadschiks.

Lise kneep haar ogen dicht en schudde haar hoofd. “Hij is dood!” zei ze tegen zichzelf. “Dood. Hij kan je nooit meer iets doen.” Maar ze wist dat de herinneringen haar altijd zouden kwellen.

Ze onderdrukte haar afkeer en liep naar het bed waar ze zo vaak heen geroepen was. Ze kneep haar ogen dicht tot spleetjes en trok de dekens over het lijk. Het was nog ver voor middernacht. Met een beetje geluk vroegen ze zich pas na zonsopgang af waar de heer bleef.
Een nacht voorsprong moest genoeg zijn.

Voorzichtig sloop ze de kamer uit en sloot de deur. Toen rende ze naar de kamer die ze deelde met de andere meiden. De meiden die er waren, sliepen zo te zien. Behoorlijk wat slaapplaatsen waren leeg, zag ze. Hoogstwaarschijnlijk lagen die meiden nu bij de soldaten in het hooi.
Ze rilde. Nooit, maar dan ook nóóit zou zij dat nog doen. Geen enkel bed zou ze delen, geen enkele man zou ze nog plezier geven met haar lichaam. Ze zou nog eerder sterven.

Vlug graaide ze haar weinige bezittingen bij elkaar en bond ze in haar deken. Ze gleed met haar tong langs haar onderlip. Kapot gebeten tot het bloed op haar kin zat. Sinds die bewuste dag hadden haar lippen nooit genoeg tijd gehad te helen.

Ze keek nog eenmaal naar haar kamergenoten. Zou ze hen missen? Zouden ze haar missen? Zouden ze blij zijn dat ze nu verlost waren van hun heer en meester? Of was zij de enige die hem zo erg haatte? Deed ze hier eigenlijk wel goed aan?
Ze schudde haar hoofd en sloeg ze haar verlopen mantel om zich heen, snelde naar de stallen. Geen tijd voor twijfel. Ze moest door, nu. Er was geen weg terug.

“Lise.”
Haar naam klonk in zijn mond altijd als een wapen. Het wapen waar hij haar mee lam sloeg. Ze kon hem niet meer negeren en ontlopen. Zodra hij haar naam genoemd had, moest ze wel gehoorzamen.
In een opwelling besloot ze dat ze, mocht ze hier ooit wegkomen, nooit meer Lise genoemd wilde worden.
“Ja, heer?”
Na al die jaren trilde haar stem nog als hij haar aansprak. Ze vervloekte zichzelf erom, nog meer dan hem. Ze zou nu toch een keer moeten weten hoe ze er mee om moest gaan.
Maar ze wist het niet, en alleen haar ijzeren zelfbeheersing weerhield haar ervan te vluchten. ‘Je weet wat er gebeurt met weggelopen lijfeigenen. Je bent zijn bezit, je hebt geen enkel recht. Als hij je weer te pakken krijgt, dan zul je er van lusten.’
Voor een enkel moment leken die argumenten niet belangrijk meer, niet toen hij met diezelfde blik naar haar keek.
“Lise, kom hier.”
Hij klonk geïrriteerd, merkte ze op. Ze beet op haar lip. Geïrriteerd was nooit goed. Of ze meewerkte of niet, vanavond zou haar lichaam heel wat pijnlijker zijn dan nu.
“Ja heer,” zei ze weer en stapte iets dichter op hem toe. Hij glimlachte vergenoegd, maar Lise wist dat die glimlach niet veel goeds voorspelde.
“Naar het hooi,” zei hij. Beval hij.
Ze gehoorzaamde, zoals altijd. Ze had geen keus. Maar meer dan ooit wenste ze dat ze niet zo zwak en machteloos was. Oh, wat zou ze hem laten bloeden, mocht ze de kans krijgen. Bloeden zou hij, zoals zij had gebloed uit elk gat in haar lichaam. Met bloed zou hij de prijs betalen voor het schennen van haar lichaam.

Niet alle paarden sliepen, zag Lise. Ze hoopte maar dat de dieren haar niet zouden verraden aan de stalknechten, die in het stro lagen te slapen. Het was vrijwel onmogelijk om ongemerkt voorbij de stalknechten te komen, maar ze had geen andere keus dan domweg proberen met paard en al langs hen te sluipen.
Alhoewel…

“Brand, Brand!”
De meest gevreesde kreet van de landgoedbewoners. De stalknechten sprongen dan ook op en renden naar buiten. Inderdaad, vlammen lekten langs het droge hout van de valkenhokken omhoog. Anderen begonnen de kreet over te nemen.
In paniek rende een knecht naar de put en begon een emmer water op te takelen terwijl een ander langs de andere schuren en hutten rende.
“Brand!!”
Steeds meer mensen kwamen in paniek naar buiten. De paarden begonnen angstig te hinnikken toen ze de rooklucht insnoven, honden blaften en nog steeds brandden de valkenhokken.
“Het waait over!” gilde een vrouw in paniek en pas op dat moment vormde men een keten van de waterput naar de hokken in een poging de brand te blussen.
Niemand lette op de tengere gedaante die met het grote paard tussen de hutten door wegvluchtte.

Lise glimlachte bij zichzelf toen ze op het grote paard klom en het ietwat hulpeloos in beweging zette. Ze was vrij. Haar leven was veranderd, ten goede of ten kwade, maar in elk geval was ze vrij van haar heer. Nooit meer zou ze zijn wil lijdzaam moeten ondergaan. Vanaf nu was ze haar eigen baas.
Er was geen weg terug, dat besefte ze maar al te goed. Maar meer dan ooit wist ze dat ze ook nooit terug zou willen. Voor het eerst in haar leven voelde ze dat ze iets – hoe gruwelijk ook – goed had gedaan. En niemand zou haar dat weer kunnen afnemen.

[oeski]

Jeee wat is dit goed geschreven!!!!!
De rillingen liepen me gewoon over het lijf. Echt heel goed!!

oeski schreef:
Jeee wat is dit goed geschreven!!!!!
De rillingen liepen me gewoon over het lijf. Echt heel goed!!

Danke

[Miss USA]

Het is echt eng , ik vind 'm supertof!

brrrrrrrrrrrrr
super!
nja, je jaagt me de stuipen op het lijf haha.

[ducky]

echt heel mooi geschreven, is was naar aanleiding van dat andere topic al heel benieuwd naar hoe je zou schrijven...
Dit is echt heel mooi... Het idee, maar ook de stijl en hoe je het uitgewerkt hebt

[*Burning water*]

Eng is niet helemaal het goede woord (vind ik) (of ik heb sterke zenuwen of iets dergelijks) (of ik leef me gewoon niet genoeg in), maar het is wel een cool verhaal!! En goed geschreven...

Nou durf ik niet meer hoor!!

Superkoel verhaal!! Vond het erg leuk om te lezen!!!

[Darvan]

ohhhhhhh mooii

[Inemine]

Ja, heel goed Morgan! Mooi ook. Eng vind ik het eigenlijk niet echt (hangt natuurlijk van persoon tot persoon af). Heel leuk geschreven.
Heb je zo nog meer verhaaltjes? Ik zou ze graag willen lezen hoor. ^_^

Ik begrijp ook niet dat hij eng is, disturbing misschien, maar niet eng

Maar goed, ik heb er wel meer, maar dat plaats ik lekker niet

Bedankt allemaal voor jullie reacties (schrik, zelfs mijn broertje vondtum leuk! )

[Dark Enchantress]

Erg cool verhaal..alleen nog een vraagje in welke tijd speelt zich dit nou ongeveer af?

Dark Enchantress schreef:
Erg cool verhaal..alleen nog een vraagje in welke tijd speelt zich dit nou ongeveer af?

Late middeleeuwen Denk ik tenminste, zou ook nog wat later kunnen zijn...