[verhaaltje] Spelen met de wind

[duivelaartje]

Spelen met de wind

Dansend liep ze over het gras, met haar armen wijd gespreid. Ze speelde met de wind. Hij greep haar vast en liet haar zweven door de lucht. Met een lachje verzette ze zich tegen zijn kracht en plofte neer op de grond. Haar haren werden door de war gewaaid, haar witte jurkje speels een stukje omhoog. Alsof het armen waren liet ze zich door de wind weer vastpakken. Ze voelde hem zacht langs haar benen strijken, als donzen veertjes
“Je bent leuk, wind,” riep ze. Ze wurmde zich los uit zijn greep en viel op het gras. Haar jurk werd besmeurd met groene vegen, maar dat maakte haar niets uit. Ze hield van de wind en liet zich geheel over aan hem. Hij kon doen met haar wat ze wilde.
“Toe, neem me mee!” zei het meisje met haar armen gestrekt naar de hemel. “Pak me bij mijn handen.”
Maar de wind deed niets. Hij viel stil, er was enkel nog maar een zacht briesje. Alleen de kleinste en lichtste bladeren aan de bomen bewogen langzaam heen en weer. Het blonde meisje keek verward om zich heen en liet haar armen slap langs haar lichaam hangen. Wilde hij haar niet meer hebben? Waarom wilde hij haar niet meenemen naar waar hij vandaan kwam? Naar het hierboven? Ze was slechts een speeltje, één uit duizenden. Hij speelde nu vast met een ander, die na een tijdje ook zo bleef snakken naar zijn aandacht. Maar ook die zou hij weer laten vallen.
“Waarom ben je weg? Ik wil alleen maar bij je zijn en voor altijd kunnen vliegen zonder dat ik val.” Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en richtte haar hoofd naar beneden. Zou hij echt weg zijn en nooit meer bij haar terug komen?
Opeens vielen er kleine druppeltjes naar beneden, steeds meer en meer zochten hun weg naar de bodem. Het meisje haalde verbaasd haar handen voor haar gezicht vandaan en keek naar boven. De hemel schreide, de wind huilde zoete tranen. Zou hij verdriet hebben om haar? Spijt dat hij geen antwoord gaf op haar vraag? Of liet hij zijn tranen de vrije loop omdat hij haar niet mee kon nemen?
“Waarom huil je wind?” Ze was opgestaan en hield haar armen zo, dat ze elk moment de wind kon gaan troosten. Maar hij kwam niet, de tranen bleven maar vallen. Haar jurkje was doorweekt en haar blonde lokken plakten om haar smalle gezicht. Eenzaam stond ze tussen de reusachtige bomen, op de groene vlakte. Het enige geluid wat ze hoorde was het geruis van de regendruppels.
“Alsjeblieft, wees niet verdrietig. Als je me niet wil hebben; stop met huilen, dan laat ik je met rust. Maar wind, ik wil me in jouw armen begeven. Ik hou van jou!” Ze hief haar hoofd naar de donkere wolken boven haar. Met haar vuisten gebald wachtte ze op het antwoord van de wind.

Als bij een toverslag stopte het met regenen en begon het steeds meer te waaien. De bewolking maakte plaats voor blauwe lucht. Het meisje sloot haar armen en lachte van geluk. De wind blies in haar rug en ze voelde haar voeten los komen van de grond.
“Je neemt me mee?” Het antwoord van de wind werd haar snel duidelijk, hij liet haar niet meer los. Ze vloog met hem mee, steeds hoger, tot ver boven de bomen. Hij nam haar mee naar waar hij vandaan kwam, naar het paradijs? Naar het hemelrijk? Naar een plek waar ze altijd met de wind zou kunnen spelen en hij haar nooit zou verlaten.

- - - - - - - - - -
Misschien niet helemaal geweldig, maar ik wilde iets schrijven over de wind. Dat is dit geworden. Commentaar en kritiek zijn welkom.

[Tovenaar]

Mja...wat spelfoutjes (wijd is nooit met 'dt'...) en nog een paar die ik nu even niet meer kan vinden...Verder vooral 'simpele' zinnen, waardoor het niet echt leeft bij mij. En de langere zinnen lijken nogal krampachtig geschreven, als je snapt wat ik bedoel. Maar denkend aan de storm van vandaag en gisteren moest ik wel glimlachen toen ik het uit had. Ik denk dat je er wel meer uit had kunnen halen, bijvoorbeeld door niet meteen zo concreet ''de wind'' te gebruiken maar misschien de lezer te laten denken dat 'hij' een echte jongen was, of iets dergelijks, of anders juist ''de wind'' wat meer originele inhoud te geven.

[duivelaartje]

Het schrijven ging ook niet heel erg makkelijk. Maar gister heb ik veel door de wind gelopen en werd ik af en toe bijna weggeblazen, vandaar het idee.
Dat de 'hij' eerst een jongen zou lijken heb ik ook aan gedacht. Zo was ik ook begonnen, maar toen kon het opeens niet meer verder. Dus ik heb het maar bij wind gehouden, misschien wat simpel. Wie weet kan ik het nog wat beter herschrijven.

[Tovenaar]

duivelaartje schreef op 13-02-2005 @ 20:23 :
Het schrijven ging ook niet heel erg makkelijk. Maar gister heb ik veel door de wind gelopen en werd ik af en toe bijna weggeblazen, vandaar het idee.
Dat de 'hij' eerst een jongen zou lijken heb ik ook aan gedacht. Zo was ik ook begonnen, maar toen kon het opeens niet meer verder. Dus ik heb het maar bij wind gehouden, misschien wat simpel. Wie weet kan ik het nog wat beter herschrijven.

Ik vind de natuur altijd een erg leuk onderwerp om te gebruiken in een verhaal, zeker als je het verschijnsel een echt ''karakter'' kan meegeven. Maar dat zoiets moeilijk is ben ik met je eens. Toch, goede poging.

[duivelaartje]

Tovenaar schreef op 13-02-2005 @ 20:25 :
Ik vind de natuur altijd een erg leuk onderwerp om te gebruiken in een verhaal, zeker als je het verschijnsel een echt ''karakter'' kan meegeven. Maar dat zoiets moeilijk is ben ik met je eens. Toch, goede poging.

Ik probeer het ook af en toe te gebruiken, erg leuk. Maar wel moeilijk, want het is niet echt een 'levend' iets, zoals mensen en dieren.
Dank.

[Verleden Tijd]

Mau! (R)
Leuk dat je toch weer eens een verhaaltje schrijft En over de wind nog wel

Ik vind hem leuk . Misschien ben ik niet in staat er helemaal objectief naar te kijken maar ik zal mijn best doen .

*humhum*

Het begin, waarin de situatie wordt neergezet, vind ik echt heel mooi. Naar het einde toe wordt het wat minder, omdat er niet zo veel meer te onthullen is en dus niet zo veel te vertellen en er dus geen verrassingen meer zijn voor de lezer.

“Alsjeblieft, wees niet verdrietig. Als je me niet wil hebben; stop met huilen, dan laat ik je met rust. Maar wind, ik wil me in jouw armen begeven. Ik hou van jou!”

En dat is niet helemaal een realistische monloog he? Beetje te stijf voor dit verhaaltje, denk ik.

Oe...Dat was nog best kritisch Maar het eerste deel vind ik dus echt heel leuk

Kristoph

[duivelaartje]

Dank je wel! Ik vond het einde zelf ook wat moeilijker dan het begin, inderdaad niet zoveel nieuws meer om te vertellen.

Haha ja, beetje een apart stukje . Ik zal eens kijken of ik het kan verbeteren.

Maar dank je! (R)

[Choking Duck]

't Is iets om vrolijk van te worden !
Doet me op de een of andere manier denken aan de lente.
Al heeft Kristoph wel gelijk, maar verder erg leuk!

[Vogelvrij]

Ik vind hem mooi en origineel Ik vind het einde iets minder omdat je dan twee (retorische) vragen stelt en dan ineens een eindzin die duidelijkheid schijnt te geven, maar dat kan ook aan mij liggen. Bij de rest van het verhaaltje was erg goed voor te stellen wat er gebeurt, dat vind ik wel leuk

[Redhair]

Erg mooi, ik zat er helemaal in. Jouw verhaaltjes zijn altijd zo leuk.

[duivelaartje]

Dank je wel!!!

[Verleden Tijd]

Redhair schreef op 18-02-2005 @ 18:00 :
Jouw verhaaltjes zijn altijd zo leuk.

“Je bent leuk, wind,” riep ze.

<3