foute studiekeus: ik voel me kut

[Tulpje6]

Ik zit in het 4e jaar van de PABO maar moet er misschien mee stoppen omdat ik de LIO waarschijnlijk niet aan kan (zeggen al mijn begeleiders op de pabo).
(als ik de opleiding toch ga afmaken dan begin ik volgend jaar opnieuw in de 4e=dus 5 jaar studie ipv 4).

Gister naar open dag voor humanistiek geweest. Het leek me best wel iets voor mij, bepaalde dingen dan. Kreeg er echt een energie-boost, ik voelde me van een steen in een spons veranderen die zoveel mogelijk kennis wilde absorberen. Ik had zin om me echt in iets zoals dat te gaan verdiepen, te leren etc.

Maar eenmaal op de terugweg en thuis kreeg ik een gigantische dip: waarschijnlijk kan ik die studie niet doen vanwege geld en tijd gebrek (duurt 6 jaar, heb al 4 jaar stufi verspild).
Ik zal nooit vooraan, bij de bachelor kunnen beginnen (financieel gezien en gezien mijn leeftijd is het ook niet praktisch) en die lijkt me nu juist het leukst want het meeste theorie, het meest breed, het meeste leren.

Ik baal echt enorm dat ik niet eerder ben gestopt met de Pabo, dat ik geen 18 meer ben, dat ik al 4 jaar stufi heb vergooid en nu niet meer een studie kan doen tenzij ik vette studieschulden maak en mn ouders willen/kunnen bijspringen met zoveel-duizend euro per jaar.
Ik baal zo dat ik in die 4 jaar pabo alleen maar heb lopen stressen en me kut en minderwaardig heb lopen voelen, dat ik er bijna geen moment van genoten heb en ook maar weinig van geleerd naar mijn idee. Gewoon 4 jaar van mn leven vergooid (met stressen en me kut voelen).
Ik had GVDM eerder in moeten zien dat het niks voor mij was....na al dat minderwaardig voelen en verslagen maken die me niet leuk leken, maar nee......ik zag het niet in, wilde vasthouden aan het idee 'ik ben niet iemand die dingen niet afmaakt'.

Zolang ik thuis zit me te vervelen, af en toe eens werk, blijf ik stilstaan en blijf ik leeg....terwijl ik nu juist zou moeten leren omdat dat nu nog net een beetje gaat, over 10 jaar ben ik ouder en leer ik al veel moeilijker. Ik voel me een spons die kennis wil opzuigen, maar dat gaat gewoon niet nu.
Ik baal gewoon zo dat ik niet kan doen wat ik zou willen, wat ik echt het liefst zou willen, op dat moment. Dat ik daarvoor moet wachten tot het juiste moment alweer voorbij is en dat ik op het moment dat ik er het meest van zou genieten/profiteren etc. er niet van kan genieten omdat het dan niet kan.

Ik baal er zo van dat ik in nederland woon en studeren (een 2e studie dan) hier af en toe zo onmogelijk duur is. Dat je op de 18e al zeker moet weten wat je de rest van je leven wilt gaan doen.

Ik wordt gewoon verdrietig en boos wanneer ik denk dat ik nooit mijn 'talenten' zal kunnen uiten of gebruiken in deze maatschappij. Het begint steeds meer tot me door te dringen dat ik al oud ben, dat ik nog maar 10 a 15 jaar lang mezelf 'jong' kan noemen en kan reizen of leren.
Dat de toekomst waar ik over droom, het vage idee van wat ik wil worden (iets met onderwijs, veel reizen, iets met adviezen/ voorlichten, iets met schrijven) nooit meer vorm zal krijgen omdat het nu al de toekomst is, nu al later is.
Ik ben redelijk 'jong' maar heb nog steeds niet genoten van mijn leven...die momenten zijn zeldzaam.
Ik vind het erg dat ik straks kinderen krijg (nouja ik heb ze nooit gewild maar misschien dat ik ze toch wil over 5 jaar...in ieder geval moet ik er dan over nadenken ivm de biologische klok en een vrouw zonder kinderen is toch raar) en als ze dan vragen hoe mamma vroeger leefde en hoe mamma vroeger uitging en student was dat mamma dan maar weinig te vertellen heeft omdat mamma nooit uitging of leuke dingen deed of een leuke studie had of leuke vrienden...mamma was altijd aan het stressen en een beetje buiten zichzelf aan het leven.

Ik baal ervan dat ik nooit boos op mezelf wordt (hooguit zelfhatend,depressief, passief en verdrietig maar nooit echt boos)en mezelf een schop onder de kont geef. Ik baal ervan dat ik in mijn droomwereld blijf hangen van 'het komt wel goed, ik kom toch wel terecht waar ik terecht moet komen'.....dat is niet zo!! Ik moet eens inzien dat ik dit leven voor mezelf leef en dat ik er aan moet werken wil ik er iets van maken. Ik leef als een buitenstaander van mn eigen leven die aan het toekijken is hoe het ooit op zn pootjes terecht zal komen (wat dus niet gebeurt als ik daar niet zelf wat aan doe).

Ik ben zo bang dat ik nu eindig als schoonmaakster en nooit zal kunnen doen waar ik naar verlang/ droom/ wil, wat ik vind dat mijn doel is in dit leven of zo. Dat ik de komende 10 jaar, net als de afgelopen 10 jaar, maar weinig dingen zal doen die ik leuk zal vinden, dat ik maar blijf stilstaan en er niks gebeurt totdat ik al zo oud en verschrompeld ben dat het geen zin heeft nog te studeren enz.

en ga zo nog maar ff door.........ik weet gewoon niet wat ik nu moet.....tis gewoon ZO ontzettend belangrijk dat je de goede studiekeuze maakt, daar ben ik nu wel achter......niks is meer leuk, zelfs leuke dingen niet als in je achterhoofd het stemmetje blijft roepen dat je nooit zult kunnen doen hier op aarde wat je graag wou, dat je nooit gelukkig zult worden, nooit -voor jezelf dat idee hebbend- zinvol bezig zult kunnen zijn.....het scheelt al zoveel als je die kopzorg niet hebt en gewoon op de juiste studie zit zonder studieschuld en problemen.

Bah, en de rest van mn leven is ook al niks: onzeker over relatie, weinig (2 maar) vrienden, geen bekenden -niet echt-, weinig uitgaan, geen studenteleven, mn dagen saai slijten, geen mooi figuur, kutte karaktereigenschappen als a-sociaal, onhandig, a-spontaan, geen initiatief durven nemen, een broertje met problemen, nog thuis wonen en daar nogal aso zijn, gezondheidsproblemen, eenzame jeugd en bladiebla.

Ik baal van mijn leven. Tenminste, dat zou ik moeten doen. Ik wil helemaal niet meer balen. Ik wil juist gelukkig zijn en leuke dingen doen. Maar hoe kan ik nog positief blijven als alles zo kut is?

Beetje lange klaagzang maar ik moest t ff kwijt.

Zijn er hier meer mensjes die er te laat achter zijn gekomen dat ze verkeerd hebben gekozen (en zich daar evt. kut over voelen)? Adviezen? Wat heb jij gedaan?

[Bertram]

Ik ben na mijn vwo Bedrijfskunde gaan doen, en in het tweede jaar ben ik erachter gekomen dat dat echt niet was wat ik wilde, dus toen ben ik gestopt. Vervolgens ben ik HBO gaan doen, Facility Management, en ik heb er geen moment spijt van dat ik dat gedaan heb. Nu besef ik wel dat jij al twee jaar verder bent, en dat het ook wel zonde is om die 4 jaar zomaar weg te gooien. En het is natuurlijk zo dat het wel lastig is om een nieuwe studie te gaan doen, terwijl je weinig studiefinanciering meer hebt (alhoewel je nog wel twee jaar krijgt denk ik of nie?) Maar er zijn ergere dingen dan studieschulden, of wat ouder zijn dan de rest als je klaar bent met school. Ik denk dat je gewoon voor jezelf moet uitzoeken wat je leuker lijkt om later als werk te hebben; lerares of humanistoloog(geen idee hoe dat heet )

Maar dat is gewoon het belangrijkst, want je moet wel beseffen dat je straks waarschijnlijk wel een jaar of 20 dat werk gaat doen, bovendien is het denk ik veel erger dat je de hele tijd ongelukkig bent omdat je de verkeerde keus hebt gemaakt dan dat je later een studieschuld hebt. Die valt echt wel weer af te lossen. M'goed dat is dus mijn mening, je moet het toch voor jezelf beslissen

Vooral die eerste twee alinea's herken ik echt precies.

De studie die ik nu doe is mijn derde studie. Ik heb een half jaar de lerarenopleiding Duits gedaan, daarna twee jaar pabo en nu sinds hbo pedagogiek. En nu heb ik er best wel spijt van dat ik geen pedagogische wetenschappen ben gaan doen, maar goed, nu eerst maar eens een diploma. Ik ben ook niet iemand die zomaar stopt met dingen, al lijkt het wel zo. Ik ben wel iemand die alles qua studie leuk vindt, die veel wil leren. De rest van je verhaal herken ik ook wel, verschil is alleen dat ik nu een vriend heb en ik ben zeker over onze relatie. En dat maakt (heel) veel goed. Qua vrienden, gezondheid, 'sociale activiteiten' en dergelijke herken ik je situatie ook wel.

Waarom kan je ivm je leeftijd niet gewoon bij het begin beginnen? Er zijn zoveel mensen ouder dan 18 die aan een studie beginnen. Qua geld, oké, das een geldige reden, maar je leeftijd niet, vind ik.

Nu voelt het misschien alsof je 3/4 jaar van je leeftijd vergooit hebt, maar je hebt ze niet vergooit. Je wilt niet weten hoeveel je die 3 jaar geleerd hebt. (Ook al voelt het nu misschien niet zo, dat weet ik.)

Je bent pas 22, je bent nog jong. Misschien geen 10 meer, maar wees er blij mee, anders wist je nu niet, wat je nu weet. Leren doe je je hele leven. En reizen kan je helemaal je hele leven nog. Veel mensen gaan dat juist pas doen als ze 'oud' zijn.

Als ik "Dat de toekomst waar ik over droom, het vage idee van wat ik wil worden (iets met onderwijs, veel reizen, iets met adviezen/ voorlichten, iets met schrijven) nooit meer vorm zal krijgen omdat het nu al de toekomst is, nu al later is." lees...denk ik: ga pedagogiek doen. En 'de toekomst' is nog niet, je hebt nog jaren voor je, er is nog toekomst genoeg. Zoek dingen waar je van kunt genieten. Neem geen overhaaste beslissingen (zeker niet op het gebied van studie nu), maar overdenk ze goed.

Een vrouw zonder kinderen is niet raar, behalve misschien in jouw ogen. Het is een beeld dat je zelf hebt gecreërd. Als jij geen kinderen wilt, dan wil je ze niet. Wil je ze wel, dan wil je ze wel.

Ik ben het met Bertram eens, je moet straks nog een jaar of 20 of nog meer werken. Kies nu voor wat je leuk vindt en voor wat je later wilt gaan doen.

Verder zou ik nog heel veel kunnen zeggen, maar ik denk niet dat je daar op dit moment veel aan hebt.

[//ItsJustMe\\]

sterkte

[El Kim]

Tulpje6 schreef op 14-03-2004 @ 19:32:
Ik zit in het 4e jaar van de PABO maar moet er misschien mee stoppen omdat ik de LIO waarschijnlijk niet aan kan (zeggen al mijn begeleiders op de pabo).
(als ik de opleiding toch ga afmaken dan begin ik volgend jaar opnieuw in de 4e=dus 5 jaar studie ipv 4).

Gister naar open dag voor humanistiek geweest. Het leek me best wel iets voor mij, bepaalde dingen dan. Kreeg er echt een energie-boost, ik voelde me van een steen in een spons veranderen die zoveel mogelijk kennis wilde absorberen. Ik had zin om me echt in iets zoals dat te gaan verdiepen, te leren etc.

Maar eenmaal op de terugweg en thuis kreeg ik een gigantische dip: waarschijnlijk kan ik die studie niet doen vanwege geld en tijd gebrek (duurt 6 jaar, heb al 4 jaar stufi verspild).
Ik zal nooit vooraan, bij de bachelor kunnen beginnen (financieel gezien en gezien mijn leeftijd is het ook niet praktisch) en die lijkt me nu juist het leukst want het meeste theorie, het meest breed, het meeste leren.

Waarom zou je niet overnieuw kunnen beginnen? Kijk, je zal waarschijnlijk een flinke studieschuld opbouwen, daar kun je niet omheen. Zie het als een investering in jezelf. Een opleiding leidt tot een beter betaalde baan- een manier om uit de schulden te komen en te blijven. Misschien kun je iets deeltijd gaan doen? Bovendien, als je nu stopt met PABO heb je ook een studieschuld, alleen je eerste jaar is een gift. Als je binnen 10 jaar een diploma haalt in het hoger onderwijs, vervalt die schuld iig. Binnen 3 jaar een diploma moet te doen zijn, 4 jaar PABO + 3 jaar WO bachelor = 7 jaar. Eventueel 8 jaar met nog een uitloop. Je zou er zelfs nog een master achteraan kunnen doen als je dat wil.

Ik baal echt enorm dat ik niet eerder ben gestopt met de Pabo, dat ik geen 18 meer ben, dat ik al 4 jaar stufi heb vergooid en nu niet meer een studie kan doen tenzij ik vette studieschulden maak en mn ouders willen/kunnen bijspringen met zoveel-duizend euro per jaar.
Ik baal zo dat ik in die 4 jaar pabo alleen maar heb lopen stressen en me kut en minderwaardig heb lopen voelen, dat ik er bijna geen moment van genoten heb en ook maar weinig van geleerd naar mijn idee. Gewoon 4 jaar van mn leven vergooid (met stressen en me kut voelen).
Ik had GVDM eerder in moeten zien dat het niks voor mij was....na al dat minderwaardig voelen en verslagen maken die me niet leuk leken, maar nee......ik zag het niet in, wilde vasthouden aan het idee 'ik ben niet iemand die dingen niet afmaakt'.

Zolang ik thuis zit me te vervelen, af en toe eens werk, blijf ik stilstaan en blijf ik leeg....terwijl ik nu juist zou moeten leren omdat dat nu nog net een beetje gaat, over 10 jaar ben ik ouder en leer ik al veel moeilijker. Ik voel me een spons die kennis wil opzuigen, maar dat gaat gewoon niet nu.
Ik baal gewoon zo dat ik niet kan doen wat ik zou willen, wat ik echt het liefst zou willen, op dat moment. Dat ik daarvoor moet wachten tot het juiste moment alweer voorbij is en dat ik op het moment dat ik er het meest van zou genieten/profiteren etc. er niet van kan genieten omdat het dan niet kan.

Ik baal er zo van dat ik in nederland woon en studeren (een 2e studie dan) hier af en toe zo onmogelijk duur is. Dat je op de 18e al zeker moet weten wat je de rest van je leven wilt gaan doen.

Ik wordt gewoon verdrietig en boos wanneer ik denk dat ik nooit mijn 'talenten' zal kunnen uiten of gebruiken in deze maatschappij. Het begint steeds meer tot me door te dringen dat ik al oud ben, dat ik nog maar 10 a 15 jaar lang mezelf 'jong' kan noemen en kan reizen of leren.
Dat de toekomst waar ik over droom, het vage idee van wat ik wil worden (iets met onderwijs, veel reizen, iets met adviezen/ voorlichten, iets met schrijven) nooit meer vorm zal krijgen omdat het nu al de toekomst is, nu al later is.
Ik ben redelijk 'jong' maar heb nog steeds niet genoten van mijn leven...die momenten zijn zeldzaam.
Ik vind het erg dat ik straks kinderen krijg (nouja ik heb ze nooit gewild maar misschien dat ik ze toch wil over 5 jaar...in ieder geval moet ik er dan over nadenken ivm de biologische klok en een vrouw zonder kinderen is toch raar) en als ze dan vragen hoe mamma vroeger leefde en hoe mamma vroeger uitging en student was dat mamma dan maar weinig te vertellen heeft omdat mamma nooit uitging of leuke dingen deed of een leuke studie had of leuke vrienden...mamma was altijd aan het stressen en een beetje buiten zichzelf aan het leven.

Ik baal ervan dat ik nooit boos op mezelf wordt (hooguit zelfhatend,depressief, passief en verdrietig maar nooit echt boos)en mezelf een schop onder de kont geef. Ik baal ervan dat ik in mijn droomwereld blijf hangen van 'het komt wel goed, ik kom toch wel terecht waar ik terecht moet komen'.....dat is niet zo!! Ik moet eens inzien dat ik dit leven voor mezelf leef en dat ik er aan moet werken wil ik er iets van maken. Ik leef als een buitenstaander van mn eigen leven die aan het toekijken is hoe het ooit op zn pootjes terecht zal komen (wat dus niet gebeurt als ik daar niet zelf wat aan doe).

Gedane zaken nemen geen keer. Of je maakt de PABO af, en doet daarna een (deeltijd) andere studie, of begin gelijk aan een nieuwe studie. Gewoon de schouders eronder zetten en ervoor gaan. Als je iets wil, kan het.

Ik ben zo bang dat ik nu eindig als schoonmaakster en nooit zal kunnen doen waar ik naar verlang/ droom/ wil, wat ik vind dat mijn doel is in dit leven of zo. Dat ik de komende 10 jaar, net als de afgelopen 10 jaar, maar weinig dingen zal doen die ik leuk zal vinden, dat ik maar blijf stilstaan en er niks gebeurt totdat ik al zo oud en verschrompeld ben dat het geen zin heeft nog te studeren enz.

Daarom moet je juist nog gaan studeren! Je wilt niet eindigen als pleejuffrouw, en wilt graag nog leren. Als de motivatie er is, ben je al een heel eind.

en ga zo nog maar ff door.........ik weet gewoon niet wat ik nu moet.....tis gewoon ZO ontzettend belangrijk dat je de goede studiekeuze maakt, daar ben ik nu wel achter......niks is meer leuk, zelfs leuke dingen niet als in je achterhoofd het stemmetje blijft roepen dat je nooit zult kunnen doen hier op aarde wat je graag wou, dat je nooit gelukkig zult worden, nooit -voor jezelf dat idee hebbend- zinvol bezig zult kunnen zijn.....het scheelt al zoveel als je die kopzorg niet hebt en gewoon op de juiste studie zit zonder studieschuld en problemen.

Zeker is het belangrijk dat je de juiste keuze maakt... maar het is irreël om van een 18-jarige te verwachten dat ze gelijk de goede keus maken. Als iemand op z'n 50ste nog switcht van carrière wordt het toegejuicht, waarom moet je dan op je 18e al weten wat je wil? Ik ben zelf overgeswitcht van HBO Communicatie naar WO Media & Cultuur, omdat ik het HBO naar mijn zin iets te makkelijk vond (liep slapend door alle toetsen heen), en de invalshoek beviel me niet. En ik moet zeggen: het bevalt erg goed.

Bah, en de rest van mn leven is ook al niks: onzeker over relatie, weinig (2 maar) vrienden, geen bekenden -niet echt-, weinig uitgaan, geen studenteleven, mn dagen saai slijten, geen mooi figuur, kutte karaktereigenschappen als a-sociaal, onhandig, a-spontaan, geen initiatief durven nemen, een broertje met problemen, nog thuis wonen en daar nogal aso zijn, gezondheidsproblemen, eenzame jeugd en bladiebla.

Dit herken ik wel een beetje. Ik heb ook weinig vrienden, maar in de collegebanken leer je best veel mensen kennen. Toon interesse, vraag ze eens mee om wat te doen etc. Ook kan op kamers gaan in een studentenhuis helpen Ik ga ook weinig uit, en kan soms vreselijk jaloers zijn op andere mensen die wel veel uitgaan, uitgebreide vriendenkring hebben enz. Maar goed, dit komt voor mij denk ik wel in orde, toen ik in een dip zat en daarna eens nadacht kwam ik erachter dat ik helemaal niet zo weinig vrienden heb... alleen zie ik ze niet zo vaak omdat ze allemaal verspreid wonen.

Ik baal van mijn leven. Tenminste, dat zou ik moeten doen. Ik wil helemaal niet meer balen. Ik wil juist gelukkig zijn en leuke dingen doen. Maar hoe kan ik nog positief blijven als alles zo kut is?

Beetje lange klaagzang maar ik moest t ff kwijt.

Zijn er hier meer mensjes die er te laat achter zijn gekomen dat ze verkeerd hebben gekozen (en zich daar evt. kut over voelen)? Adviezen? Wat heb jij gedaan?

Ik kwam er iig achter dat mijn oude opleiding niets voor me was... te makkelijk, niet gespecialiseerd genoeg. Ik ben pasgeleden overgeswitcht en het werkt tien keer fijner met een opleiding die je leuk vind dan met een stomme opleiding waar je ongemotiveerd voor bent. Verder veel sterkte, en als je de behoefte voelt: pm me maar, of mail/msn mag altijd kimewelinaliza@hotmail.com

Sterkte!