Advertentie | |
|
24-01-2005, 16:21 | ||
Citaat:
Het is nu inderdaad ook nog heel erg verwarrend omdat het denk ik nog niet echt duidelijk is waar het nou allemaal over gaat. maar dat komt nog, komt allemaal goed. Hoop ook dat ik het boeiend kan houden. Ga vanavond kijken of ik nog een stukje kan produceren!
__________________
Ik ben niet nieuwsgierig, ik wil gewoon graag alles weten
|
24-01-2005, 17:27 | |
Iora liep door de bossen op zoek naar een paar kruiden die ze nodig had. Ze had haast en liep vluchtig naar de plek waarvan ze dacht dat het kruid er stond. Marik had Renx neergeschoten en het beest was zwaar gewond geraakt. Iora had de dag vervloekt dat Marik geboren was toen ze Renx zo aan zag komen. Het beest was op zijn laatste krachten terug naar de schuilplaats gestrompeld. Mira had hem als eerste gezien en had Iora gelijk geroepen. Het normaal schitterend witte vel van het dier zat nu onder de rode vlekken. Meteen had ze hem neergelegd en de wond met bladeren van de Loroboom, een boom die bekend stond om zijn magische krachten, bedekt. Ze had Mira bevolen bij Renx te blijven en ze was zelf haastig het bos in gerend. De woedde die nu in haar huisde was met geen woorden te beschrijven. Ze kon die man wel vermoorden, hem openrijten en ontleden, en daarna aan een paar vogels voeren. De haat die ze op dat moment voelde was in het heel bos te merken.
Toen ze eindelijk bij de poel was aangekomen waarvan ze wist dat het een huis schonk aan het kruid begon haar hart harder te kloppen. Het was immers nog vroeg in het jaar, en ze wist niet zeker of het wel al knoppen zou hebben, die ze nodig had voor het medicijn. Ze keek overal om zich heen of ze de plant kon zien staan, en toen ze uiteindelijk een bosje zag staan rende ze erop af. Ze bekeek heel het bosje maar zag geen knoppen. “Verdomme!” Woedend gaf Iora een trap tegen het bosje en zakte ze door haar knieën. De tranen begonnen over haar wangen te stromen. Renx was haar alles, haar steun en toeverlaat. Haar beste vriend en haar familie, Renx was haar thuis. Toen ze haar ogen open deed zag ze naast de struik een minuscuul knopje liggen. Het knopje was eruit gevallen toen ze een trap had gegeven tegen de struik. Haar hart begon hard te kloppen en ze durfde niet te geloven dat het waar was wat ze zag. De hoop die nu in haar opkwam was groter dan haar woede en verdriet bij elkaar. Ze pakte het knopje op en begon te lopen. Ondertussen sloeg ze haar ogen ten hemel dankte de goden dat ze haar zo goed gezind waren. Ondertussen stond Mira bij het, normaal zo prachtige, maar nu besmeurde beest. Ze aaide hem en vroeg zich af hoe lang het nog zou duren voordat Iora terug zou zijn. Het beestje zag er erg zwak uit en Mira dacht dat hij het niet lang meer zou overleven. Ze fluisterde hem geruststellende woordjes in en ze vroeg zich af of ze zelf wel in die woorden kon geloven. Ze wist helemaal niet of Iora wel op tijd terug zou zijn, en of ze hem wel zou kunnen genezen. Ze wist niet of alles wel goed zou komen, en misschien zelfs nog wel beter. De angst sloeg haar om het hart. In de korte tijd dat ze bij Iora was geweest had ze de band tussen de twee gezien. Renx en Iora waren onafscheidelijk, een team. En Mira dacht dat Iora het nooit zou overleven als Renx er niet meer zou zijn, Renx was haar zin in het leven. Het beest begon nu ook moeilijk te ademen en de tranen kwamen in Mira’s ogen. Ze legde haar hoofd bij het hoofd van het beest neer en ook in zijn ogen stonden tranen. Ze had nog nooit een dier zien huilen.. Marik liep door zijn kamer en liep in gedachten. Toen een raaf door het raam naar binnen kwam vliegen schrok hij op uit zijn gedachtes en keek hij naar het beest. Het had een boodschap aan zijn voet en Marik liep er vluchtig naartoe. De raaf vloog ook naar Marik toe en landde op zijn schouder. Terwijl het dier zijn poot uitstak haalde Marik de boodschap ervan af. Het was een klein briefje dus hij verwachtte er niet veel van. Toch was hij vol van verwachting, hij had al een hele tijd op deze boodschap gewacht. “Zijn haar op het spoor. L.” Iora kwam aangerend en stopte op een afstandje van Renx en Mira. Het felle licht dat in haar ogen scheen was oogverblindend en de kleuren waren een waar hemelsspel. Iora deed moeite om alles goed te kunnen zien, en toen haar ogen eenmaal aan het felle licht waren gewend kon ze vormen herkennen. Ze zag haar eenhoorn liggen, met Mira erboven op, hem vasthouden, bijna knuffelend. De twee keken elkaar aan, leken met elkaar verbonden te zijn. Iora had geen idee wat er aan de hand was, maar toen ze hemelse geluiden begon te horen wist ze dat het goed moest zijn. Ze werd geraakt door het schouwenspel, door het geluid. Een raar gevoel borrelde in haar op, een gemend gevoel van angst, hoop en verdriet. Tranen begonnen over haar ogen te stromen en plots was het verwarrende gevoel weg. Evenals de kleuren, het geluid en al wat haar op dat moment in beslag nam. Ze zag Mira en Renx weer duidelijk voor zich en ze slikte haar laatste tranen weg. Bang om wat ze te zien zou krijgen liep ze voorzichtig naar voren waar Renx haar aanstaarde. De vacht van het beest was weer helemaal wit en de tranen stroomden nog uit zijn ogen. Iora keek Mira aan en ook zij huilde. Toen zakte Iora door haar knieën en kwamen de spanningen van die dag er allemaal uit. Renx tilde zijn kop op en legde die op haar schoot. Mira had haar hand ook op haar schouder gelegd en het kleine bosfeetje Pari kwam ook aangevlogen. “Het is allemaal goed.” En Mira veegde de tranen die over Iora’s wangen liepen weg. “Wat is er allemaal gebeurd?”
__________________
Ik ben niet nieuwsgierig, ik wil gewoon graag alles weten
|
31-01-2005, 12:40 | |
Boof klom weer in de boom een keek tevreden voor zich uit. Remus stond nog beneden en keek omhoog. “Ik durf niet.” “Scheiterd.” Remus keek beschaamd naar de grond en kreeg een rode kleur. “Waarom durf je niet dan?” “Hij is zo hoog Boof!” Boof begon te lachen en klom weer uit de boom. “Nou, dan doen we het toch samen.” Remus keek haar bang aan maar er lag een avontuurlijke twinkeling in zijn ogen. Boof stak haar hand uit en hij nam hem aan. Voorzichtig zette hij zijn voet op de tak waar Boof het seconden eerder had voorgedaan. “Als je bang bent moet je gewoon niet naar beneden kijken maar naar mij kijken, dan zie je mij en ik ben toch niet eng?” De oprechtheid van het meisje was in haar ogen te zien. Ze was er echt heilig van overtuigd dat als hij naar haar zou kijken het allemaal wel goed zou komen. En door diezelfde oprechtheid geloofde Remus het ook. Hij klom nog wat hoger en bleef naar Boof kijken, waar zij haar voeten zette kon hij het ook doen. Voor hij het wist was hij boven, en keek Boof hem met een glimlach aan. Hij glimlachte terug en was trots op zichzelf. “Als wij later gaan trouwen Boof, dan moeten er veel bomen zijn, en dan klimmen we daarin en trouwen we daar.” Boof schoot in de lach. “Nee hoor, als jij gaat trouwen wordt je koning en dus moet je met een prinses trouwen. En dan moet dat terwijl er allemaal mensen bij zijn, dat kan toch niet in een boom!” Remus keek haar woedend aan. “Als ik niet met jou mag trouwen trouw ik met niemand, en we gaan wel in een boom trouwen. Vader zegt dat de elfen ontzettend hoge bomen hebben en dan trouwen we maar daar.” Boof glimlachte en keek hem aan. Plots zag Remus de glimlach bij haar ogen verdwijnen, haar ogen draaiden zich naar achter en Boof begon te schokken. Ze trilde helemaal en verloof haar evenwicht. Snel probeerde hij haar nog te pakken, maar het was te laat. Ze viel uit de boom naar beneden en landde op de harde grond. Niet nadenkend over de hoge boom waar Remus zich in bevond begon hij gelijk naar beneden te klimmen. Ondertussen was hij al hard aan het huilen en schreeuwde hij dat Boof uit de boom was gevallen. Hij was snel beneden en knielde naast het meisje neer, dat nog steeds lag te trillen en waarvan haar ogen wit waren weg gedraaid. De wacht kwam aangehold en een van de soldaten pakte het meisje vast. Op het moment dat hij haar aanraakte draaiden haar ogen terug en stopte ze met trillen. Een moment lang was ze doodsstil, alsof ze net de schok van haar leven had gehad. Daarna begon ze te huilen en stroomden de tranen over haan wangen. “Ik zag allemaal kleuren, en ik hoorde muziek. En pijn, ik voelde zoveel pijn.” De soldaten keken elkaar niet begrijpend aan. Remus kwam naar haar toe en pakte haar hand vast. “Wat is er allemaal gebeurt Boof?”
Marik stond op uit zijn stoel. Hij was de hele dag al onrustig geweest van binnen. Eerst had hij dat beest neergeschoten, daarna kreeg hij die brief. Het hele woud vertelde hem dat er iets aan de hand was of dat er iets ging gebeuren. Hij voelde het aan alles en kon geen rust in zijn lichaam vinden. Hij liep naar de haard en keek erin. De vlammen knetterden hoewel het nog gewoon licht was. Hij hield van de knetterende vlammen en de kleuren die het vertrek kreeg van het vuur. Hij dacht bij zichzelf dat hij niet zo hard, wreed en gemeen was als ieder eens van hem had gedacht, men begréép hem gewoonweg niet. Daarna trok iets uit zijn ooghoeken de aandacht. Met versnelde pas liep hij naar het raam en keek naar buiten. Ergens in de verte zag hij een wand van de mooiste kleuren die hij ooit had gezien. Voor het eerst in een lange tijd voelde hij vrede diep van binnen hem. Een momentlang bleef het zo en kon hij zijn ogen er niet van afhouden. En toen, even snel als het gevoel gekomen was, was het ook weer verdwenen. “Wat gebeurt daar allemaal?"
__________________
Ik ben niet nieuwsgierig, ik wil gewoon graag alles weten
|
31-01-2005, 16:47 | |
Eerlijk gezegd vind ik het stukje over Remus & Boof leuker dan het gedeelte op het eiland. Tenminste, tot nu toe! Waar ik wel benieuwd naar ben is naar het verband tussen die twee.
Met het laatste stukje is niets mis! Ik was er zo doorheen, leest nog steeds lekker!
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
|
06-02-2005, 18:23 | |
(Ik weet niet of dit te ver uppen is, als dat wel zo is doe ik het volgende keer niet meer of kan het verwijderd worden ofzo =) )
Mira keek Iora aan. De vraag die ze net gesteld had was alles behalve verwacht gekomen. Mira zweeg en keek nadenkend naar de grond. “Nou, waarom ben je hier eigenlijk naartoe gestuurd?” vroeg Iora nog een keer en ditmaal duidelijk geďrriteerd door het feit dat Mira geen antwoord wilde geven. Mira zuchtte en beet op haar lip. “Het is een beetje een raar verhaal en ik vertel het eigenlijk niet graag.” Iora keek haar aan en glimlachte. “Je kunt het me rustig vertellen hoor, ik zal het niet doorvertellen. Er is toch niemand.” Mira keek haar aan en voelde zich iets meer op haar gemak toen ze Iora zag lachen. De twee meisjes waren vriendinnen geworden en nadat Mira de prachtige eenhoorn had gered was Iora haar meer gaan waarderen, als haar gelijke gaan beschouwen. Mira was niet meer zomaar een meisje dat was aangespoeld en veiligheid zocht bij haar, ze was een echte vriendin geworden. Mira zuchtte nog een keer diep en begon te praten. “Ik kom uit een klein dorpje. Mijn moeder was een vrouw van genot. Maar ze vervloekte de dag dat ik hetzelfde beroep zou gaan beoefenen. Dus ze deed er alles aan om dat te veranderen. Ze liet me klusjes doen voor de hogere mannen in het dorpje, in de hoop dat ik als hun knecht zou kunnen gaan werken. Doordat mijn moeder haar ene hand al vanaf haar geboorte niet maar had, heeft ze nooit goed kunnen werken. Schoonheid was haar enige talent en dus de enige manier om haar geld te verdienen. Dus verkocht ze zichzelf om zichzelf en mij in leven te houden. Over mijn vader heeft ze nooit gelogen, hoewel anderen altijd dachten dat ze het uit haar duim zoog. Op een avond voor mijn geboorte zocht de koning onderdak in ons dorp en heeft dienst gemaakt van mijn moeder. En daar ben ik uit voort gekomen. Toen ik klein was vond ik het verhaal geweldig, ik geloofde het maar al te graag want dan zou ik een prinses zijn. De oudste dochter van de koning weliswaar, hoewel ik niet weet of hij nog meer buitenechtelijke kinderen heeft. Toch wist ik altijd ergens in mijn achterhoofd dat het waarschijnlijk niet waar was.” Mira zuchtte een keer diep. Iora keek haar vriendelijk aan. “Vertel verder.” “Totdat er op een gegeven moment een bode kwam. Hij vroeg aan een paar inwoners waar mijn moeder was en hij stormde op ons huis af. Hij sloeg mijn moeder eerst in het gezicht, en.. en hij hakte haar hoofd eraf. Hij spuugde op haar lijk. Soms, als ik slaap hoor ik haar gegil nog steeds. Toen hij klaar was met mijn moeder pakte hij mij op en sleepte me naar buiten, bond me vast en zette me op een paard. Rechtstreeks naar de koning had hij het bevel gekregen vertelde hij. De man heeft onderweg geen vriendelijk woord gezegd, me alleen maar afgesnauwd en mij en mijn moeder vervloekt. Ik heb hem niks verteld. Na drie weken waren we eindelijk op het paleis. Hoe bang ik ook was, ik heb nog nooit zo iets moois gezien. Maar hoe mooi het van de buitenkant ook was, ik zag de angst op de gezichten van de mensen. Het was verschrikkelijk. Ik werd naar een kamertje gebracht en na wat wel een eeuwigheid leek kwam de koning naar me toe. Al wat ik zag was een man van hoge rang, niet wetend dat het mijn vader was en de man die mijn lot zou bepalen heb ik hem geslagen, bijna zijn oor eraf gebeten en hem tussen de benen geschopt. Hij deed niks terug, en ik snap nu nog steeds niet waarom hij me toen niet meteen heeft gedood.” Mira slikte even moeizaam en zocht de woorden om verder te gaan. “Hij vertelde me over een ziener waar hij naartoe was geweest. Of ik weet het eigenlijk niet. Misschien was het wel een orakel. Hij vertelde me in ieder geval dat ze had gezegd dat er grote problemen voor hem op het spel stonden. Een dochter van hem zou met al wat goed was in deze wereld tegen hem optrekken, hem van zijn kwade troon afstoten. Ze zou samen met de elven en de pure pracht uit deze wereld hem overwinnen, hem laten zien dat kwaad niks is vergeleken met de krachten van het goede. Dat hij al die tijd al verkeerd bezig was geweest en dat er op die manier niks van het rijk was gekomen. Met het teken van het paard zou zijn hem laten verdwijnen en magische krachten boven ieders begrip verheven zouden hem tot in het eeuwige vervloeken, opdat hij nooit meer terug zou keren. Hij vertelde me dat zij zijn enige dochter was en dat zij het dus moest zijn die hem weg zou sturen, hem zou verslaan en zijn tirannie zou overwinnen. Vreemd vond ik het toen, dat hij zichzelf als tiran zag. Maargoed, ik moest dan natuurlijk wel het teken van het paard hebben. En wat jij nog niet gezien hebt is dat ik een moedervlek onder mijn voet heb. Een moedervlek in de vorm van een paard wel te verstaan. De koning liet mij dus geheel hardhandig ontkleden door verscheidene slaven van hem, en ze konden niks vinden. De koning vond me nutteloos en liet me.. liet me achter. Samen met de slaven, die waarschijnlijk de dag van hun leven hebben gehad.” Mira kreeg moeite met praten en Iora legde een hand op haar schouder. “Ik snap wat je bedoeld, je hoeft het niet uit te leggen.” Mira glimlachte flauw. “In zekere zin wel, anders zou je er niets meer van snappen. Goed, er was er een bezig, en nouja ik lag met mijn tenen richting de hemel en een van de slaven zag het teken. Dus de koning werd weer gehaald en ik was het inderdaad. Daarna is er een doek over mijn hoofd gebonden en ben ik bewusteloos geslagen. Voor ik het wist was ik hier.” Ditmaal was het Iora’s beurt om te zuchten. Ondertussen was koning Martin een paar duizend mijl verderop bezig de twee spelende kinderen rustig te krijgen. Ze zouden hooggeplaatst bezoek krijgen van iemand waarvan hij verwacht had hem zijn hele leven niet meer te zien. Toen hij opeens bericht van hem had gekregen was hij verbaasd geweest dat hij nog had geleefd. Hij had gelijk bericht teruggestuurd en de man aan het paleis ontboden. Hij kon hem niet nog langer uit zijn leven, eigenlijk uit zijn rijk verbannen. Martin keek naar de spelende kinderen. “Kom, jullie moeten je omkleden, ome Marik kan ieder moment hier zijn!”
__________________
Ik ben niet nieuwsgierig, ik wil gewoon graag alles weten
|
|
|