Verhaal: De bloementuin deel 1

[4621473155]

Verhaal: De bloementuin - Madelief

Haar lange haar woei in haar gezicht. Het was koud. Ze trok haar jas goed dicht en ging nog harder trappen. Het stoplicht sprong op oranje. Ze zette nog een sprintje, maar het was een onbegonnen zaak. Daar zag ze hem voor het eerst. Hij liep over de brug. Even bleef hij voor het nog rode stoplicht staan, maar toen die op groen sprong, zette hij de pas er weer stevig in. Hij was al lang weer om de hoek verdwenen en het stoplicht stond alweer op groen, terwijl ze daar nog stond. Een warmte vulde haar van binnen, een warmte die ze nog nooit had gevoeld.

Op hetzelfde moment greep ze naar het handvat van de koeling. Ze wilde een pak spinazie pakken. Haar moeder had haar gevraagd even boodschappen te gaan doen. Dat haatte ze, maar deze aanraking was zo hemels. Het was de eerste en ze hoopte niet de laaste. Zijn hand was warm. Een glimlach van haar. Een glimlach van hem.
‘Sorry,’ zei zij.
‘Sorry,’ zei hij.
Ze liet los. Hij deed de koeling open en haalde een pak diepvries spruitjes tevoorschijn. Spruitjes, zo hemels lekker. Zij pakte het pak spinazie en sloot de koeling. Hij leunde met zijn hand op de beslagen deur. Zij steunde met haar hand vlak naast de zijne.

Drie keer is scheepsrecht. Matroos had ze altijd al willen zijn en hij mocht haar kapitein zijn. Ze zou alles doen wat hij verlangde. De derde keer was op de steiger in de haven. Ze zat daar en hij kwam naast haar zitten. Stilte, een lang stilte. Hij begon.
‘Liefste Madelief, ik zocht je. Nu heb ik je gevonden.’
Zij maakte af met een kus. Een hartsctohtelijke kus. Een kus die ze nog nooit had geproeft.

De bloementuin - Roos

Het regende en ze was nat. Ze hield een paraplu boven haar hoofd, maar het hielpt niets. Het waaide, het waaide hard. Een auto reed langs haar. Water spatte op en maakten haar nog natter. Eindelijk een afdakje. Ze bleef staan. Hij kwam naast haar staan. Ze zeiden niets. Ze keken elkaar niet aan, maar waren zich heel goed van elkaar bewsut. Toen het ophielt met regenen verlieten ze elkaar zweigend.

Bomen. Rijen bomen. Het was een bos. Nooit had ze geweten dat een bos alleen uit bomen bestond. Natuurlijk was er ook mos en waren er paddestoelen, maar de bomen maakten het bos. Ze stond daar voor de kaart, maar wist niet waar ze was. Ze was een ramp met kaarten. Hij wilde het haar wel uitleggen.
‘Dan ga je hier rechts en daarna de tweede links.’
‘Bedankt.’
Was het toen al bezegeld?

Ze huilde. Huilde het hardst van allemaal. De kist zakte naar beneden en zou zo verbrand worden. Het leven was oneerlijk. Ze had pijn. Hield ze het nog langer vol? Ze stond op en rende weg. De gang door, naar de wc. In de spiegel zag ze dat haar mascara was uitgelopen en ze zag hem.
‘Liefste Roos, je zoekt steun. Ik zal je die geven.’
Ze draaide zich om. Hij sloeg haar armen om haar heen. Een warmte vulde haar hart.

De bloementuin - Iris

Zwart en donker. De hele dag. Ze was er nu aan gewend, maar het was nog steeds moeilijk om zo te leven. Met haar rood-wit gestreepte stok tikte ze op de straat. Het tikken van het stoplicht veranderde van ritme en ze stak over, het ziekenhuis in. Langzaam leip ze naar de lift. Ze drukte op het knopje en bijna meteen gingen de liftdeuren open. Er was al iemand in de lift. Hij had een warme en vertrouwde ademhaling. Ze ging vlak naast hem staan. De liftdeuren sloten zich en openden vijf verdiepingen later. Ze stapte uit en de liftdeuren sloten zich achter haar.

Een eentonig ritme vulde de zaal, het zoveelste gabber liedje van die avond. Ze zocht een aanknopingspunt en liep langzaam naar de bar. Er stonden een aantal mensen voor haar. Een barman tikte op haar schouder. Ze wisten van haar handicap. Ze stak een vinger op en kreeg er een biertje voor terug. Het bier smaakte lekker fris. In drie slokken had ze het glas op. Ze zette het op een tafeltje en zocht haar vriendinnen op. Ze was er al bijna, maar toen stond hij daar. Zelfs door de haarde beat hoorde ze dezelfde ademhaling. Ze glimlachte. Glimlacht hij terug?

Het park was haar lievelingsplek. De eenden die in de vijver kwaakten, kinderen die vrolijk rondrenden en toch ook een heerlijke rust. Ze zat op een bankje. Ze moest alweer bijna weg. Nog even genoot ze van die heerlijke rust en stond toen op. Voorzichtig pakte hij haar hand. Ze wist dat hij het was, dezelfde ademhaling.
‘Liefste Iris, jij hebt zicht nodig. Ik zal het je geven.’
Ze lachte. Even voelde ze een groot aantal intense kleuren. Kleuren die ze nooit eerder had gezien, maar waar ze nu eidnelijk van kon gaan genieten.

[stroopwafel]

das wel duidelijk zat vind ik..

[Chloe Siere]

wat heeft iedereen toch met die alinea's?????????? snapt echt niemand dat nou??????

[stroopwafel]

*RainBow* schreef:
wat heeft iedereen toch met die alinea's?????????? snapt echt niemand dat nou??????

waar héb je het over??

[A loved one]

Deze ruuuuuult!!!

Love

[ArvidKeemink]

erg goed

Raibowm die alinea's zijnjuist goed! misschien is het niet nodig om er een wit regel tussen te laten elke keer, maar als iets afwijkt van het vorige stukje tekst/ imand (anders) iets zegt dan moet er een nieuwe 'alinea', niet een met witregel, maar een nieuwe regel nemen, zelfs al was het laatste woord het eerste woord op de vorige regel... snappie?