Verhalenwedstrijd - Als een sprong in het diepe

Met spieren die op barsten stonden en een rood bezweet hoofd hing ze ondersteboven, aan het enige wat haar nog houvast bood. O wat deed dit haar denken aan vroeger toen ze nog klein was en nog geen zorgen had. Toen ze nog op de basisschool zat en in de pauzes buiten speelde en vrolijk rondrende. Toen het allemaal nog zo makkelijk was. En toen ze toch in die zelfde zorgeloze periode iets vergelijkbaars mee maakte als nu, zij het anders, maar vergelijkbaar.

~ Vrolijk als altijd rende ik naar buiten want het was weer pauze. En zoals ieder ander vrolijk basisschool kind verheugde ik me daar op. Langs de kleuterklas, langs de gang met jassen met luizencapes erover heen, door de gang waar je altijd de misselijkmakende zure geur rook van te oude schoolmelk, rende ik. En dan ging je door de open schooldeuren, met weliswaar een heel ander gevoel dan als je uit was, maar toch een heel fijn opgewonden gevoel, naar buiten. En kwam je op het schoolplein, waar je het vertrouwde rumoer hoorde van rennende, lachende en misschien zelfs huilende kinderen. Maar ik was er nog niet, onze school had sinds kort een achterplein, heerlijk vond ik dat. Een nieuwe plek om te spelen en te verkennen. Het achterplein was nog zanderig van de recente aanleg en de stenen waren nog licht van kleur. Er stond zelfs een boom al was de geschiedenis daarvan minder vrolijk. Verder was er op het plein een klimrek en dan had je nog de beroemde draaidingen. Ik heb altijd gedacht dat ik die naam heb bedacht, draaidingen. Het was ook de enige logische naam die je er voor kon bedenken want het waren lange, kronkelige, metalen stangen met een voetensteuntje, die rond konden draaien. Nog steeds ben ik er van overtuigd dat ik die naam heb bedacht maar wie ben ik. Ik had een vast vriendinnen groepje waarmee ik elke pauze, als het niet regende, op het achterplein afsprak bij het klimrek. Of duikelrek dat kan ook. Daar deden wij altijd kunstjes op. Een paar van mijn vriendinnen waren echt uitzonderlijk goed en zij draaiden en zweefden en sprongen rond die duikelstangen alsof ze het al jaren deden. Zo vandaag ook. Maar nu liep ook ik naar het rek toe, stroopte mijn mouwen op en liep op een van de vrije stangen af. Vandaag had ik me voorgenomen, ging ik er iets van maken, ik ging vandaag iets spannend en gevaarlijks doen. Ik ging niet duf koppeltje duiken zoals anders, en me vergapen aan degene die wel allemaal halsbrekende toeren uit haalden. Nee, vandaag ging ik de dodeval doen. ~

Nog steeds hing ze daar, en ondertussen kwam er een lichte kramp op in haar linker onderbeen. Wat bezielde haar toentertijd om zoiets in haar hoofd te halen. Om zoiets gevaarlijks te doen, wat ze nog nooit had gedaan. Waarschijnlijk kwam het door haar saaie leventje of anders door haar impulsiviteit, ja, dat moet het zijn geweest. En niet alleen toen had ze daar fouten mee gemaakt, nog steeds. En nu, nu zat ze weer in zo’n benauwende positie door die zelfde impulsiviteit. Wat moest ze daar toch mee?

~ Die beslissing had ik vannacht genomen, toen ik niet kon slapen omdat bleek later het raam openstond, maar dat doet er verder niet toe. Deze beslissing was van noodzaak omdat deze de saaie sleur uit mijn alledaagse leventje zou doorbreken en vooral zou deze er voor zorgen van die eeuwige verlegenheid af te komen en eens in het middelpunt van de aandacht staan. En dat was precies wat ik allemaal nodig had. Zo zou ik eindelijk eens een keer aandacht krijgen, terwijl ik nu alleen maar als het stille meisje werd aangezien. En bovendien zouden al deze dingen er voor zorgen dat ik het perfecte leven bereikte, en dat was precies wat ik als 12 jarig meisje wilde. Ik was altijd perfectionistisch, en alles moest precies op schema gaan anders raakte ik in de war. Thuis was mijn kamer ongezellig omdat deze er zo opgeruimd en zo onbewoond uit zag. Ik wist precies waar alles lag en raakte nooit iets kwijt. Ook op de computer was ik zo netjes. Alles zat keurig in een map en als mijn broertje weer eens bestanden op het bureaublad had geplaatst dan gingen die zonder pardon de map Jim in. Toen ik die morgen was opgestaan dacht ik gelijk weer aan wat ik me de avond daarvoor had voorgenomen. En in de klas kon ik me niet op de les concentreren omdat ik me voorstelde hoe populair ik zou worden als ik mijn kunstje had gedaan. Iedereen zou naar me lachen en mij aardig vinden, ik zou beter zijn dan ieder ander en dat zouden ze weten ook. En nu stond ik daar voor de blauwe stang, de middelhoge. Ik voelde me opeens heel onzeker, of dit wel een goede beslissing was en waarom juist dit me zo erg zou helpen. Maar een stemmetje in mijn hoofd hielp me herinneren aan het feit dat ik dan van mijn saaie leventje verlost zou zijn en van eeuwige populariteit zou genieten. Dus ik legde mijn handen losjes op de stang en spande mijn spieren. ~

Hoe ze als kind op zulke waanbeelden was gekomen wist ze zelf al niet meer. Het enige wat ze wist is dat ze zou proberen nooit meer zo’n fout te maken. En ze zou nooit meer zichzelf zo’n onzin proberen aan te praten dat ze er zelf in ging geloven. Misschien was die drang om te proberen geen fouten te maken haar toch te veel geworden en hing ze daarom hier. Ze wist het niet. Van ver boven haar werd haar naam geroepen, maar ze luisterde er niet naar, ze concentreerde zich weer op de herinnering.

~ Terwijl ik mijn spieren spanden gingen mijn gedachten razendsnel heen en weer, en werd ik nog zenuwachtiger. Mijn handen begonnen langzaam vochtig en zweterig te worden, dat kon ik nu niet gebruiken. Ik sprong terug en veegde mijn handen langdurig af aan mijn broek. Een ander meisje sprong voor me en beklom met razende vaart de stang, ging aan haar knieën hangen en met een paar soepele zwaaien en een salto stond ze aan de andere kant. Ik betrapte mezelf erop dat ik naar haar stond te staren, en dat was dus de dodeval. Nu was het weer mijn beurt, opnieuw legde ik mijn handen op de stang en spande mijn spieren. Mijn benen zetten zich af en ik sprong omhoog. Mis. Dit gaat fout, stop nu het nog kan sprak mijn geweten. Maar ik ging door, werkend op mijn gevoel. Nog een keer proberen, weer spanden mijn spieren en zetten mijn benen zich af, deze keer steunde ik op mijn armen en bungelden mijn benen onder me. Ik ging, met enige moeite, aan mijn knieën hangen. En nu gewoon dat meisje nadoen, prentte ik mezelf in. Een paar soepele zwaaien en een salto, hoe moeilijk kan het zijn? Hardnekkig drukte ik alle tegenstrijdige gedachten weg en concentreerde me weer op wat ik aan het doen was. Ik moest opeens denken aan een film die ik laatst had gezien, het was geloof ik Harry Potter, met een paar simpele zwaaien en een draai legden ze een toverstokbeweging uit, zwiep en zwaai, net zoals dit. Oké, zei ik tegen mezelf, ik kan het, zwiep en zwaai. ~

En nog steeds hing ze daar, wat haar bezielde om dit te gaan doen kwam haar steeds raarder voor. En nog steeds riep die stem boven haar, haar naam. Nijdig probeerde ze het geluid uit te bannen, ze wilde niets meer alleen nog maar hangen en pijn lijden. Het zou nooit meer goed komen met haar, deze keer was ze echt te ver gegaan.

~ Ik probeerde te zwaaien, maar ik kronkelde alleen wat rond onder de stang. Ik begon me te schamen, ik kon vanaf deze positie niet zien wie er keek, maar voor mijn gevoel stond de hele school naar me te kijken en me uit te lachen en rare vergelijkingen van kronkelende vissen of slangen over me te maken. Maar ik moest en zou nu door gaan. Weer zwaaide ik, en deze keer had het succes, ik maakte een fatsoenlijke zwaai. Zo ging ik door, en na ongeveer twintig, ja, ik weet het, dat meisje van net deed het in drie slagen, had ik een beetje vaart. En nu zou het hele trucje komen: ik moest mijn benen los laten als ik naar voren zwaaide en dan een soort salto maken zodat ik weer op mijn benen uit kwam. Nog een keer zwaaide ik van voren naar achter en weer naar voren en toen liet ik mijn benen los draaide in de lucht en... ~

Ze zou haar benen nu gewoon los willen laten en in de peilloze diepte willen vallen, wat deed het er nog toe.

~ Ik viel, heel hard op mijn rug. Alle lucht werd uit mijn longen gezogen en ik voelde een onbeschrijfbare pijn in mijn rug en hoofd opkomen. Ik sloot mijn ogen en wilde dat dit moment voorbij was. Ik had het gedaan en het was niet gelukt. Het gekke was dat ik niets voelde behalve de pijn, of nòg niets voelde. Ik deed gelijk mijn ogen weer open toen iemand zich over me heen boog en mijn naam riep, er hield toch nog iemand van me. Het bleek dat alleen een vriendin had gezien wat er gebeurd was, zelfs met de pijn was ik teleurgesteld want er had maar een iemand gekeken als het wel was gelukt en alles was mislukt, en zei had gelijk de juffrouw gewaarschuwd. Dus dat was ook de persoon die ik zag toen ik mijn ogen opende, en de enige persoon die bezorgd was samen met de vriendin. De pijn ebde al snel weer weg en het enige wat ik voelde was de diepe teleurstelling. Niemand had naar me gekeken, mijn hele actie was sowieso voor niets geweest. En met een harde klap, net als mijn val, kwam ik terug in de werkelijkheid en vervaagden mijn waanbeelden. Mijn leven was niet alledaags en saai, en populair zijn was ook niet alles, bovendien kon ik aan die verlegenheid wat doen, dus wat zeurde ik? ~

Net als in haar herinnering kwam ze met een klap weer terug in de werkelijkheid. Ze reageerde op het geroep boven haar en opgelucht haalde de persoon die riep adem. “Draai je om, anders kan ik je niet omhoog halen” schreeuwde de stem. Ze draaide zich langzaam om, want al haar botten deden pijn en haar spieren waren verkrampt.

De jonge vrouw wilde gaan bungee-jumpen maar het bleek dat ze zo in paniek was geraakt, dat ze op het moment dat ze zich afzette alleen haar lichamelijk instinct had laten werken. En die had ervoor gezorgd dat ze haar benen om een houvast had geslagen, als om haar leven te redden. Door de klap tegen de stenen brug was ze in een soort verdoving geraakt en toen kwam die herinnering boven. Nooit, nooit zou ze zich meer overgeven aan een impulsieve reactie. Dit was al de tweede keer dat haar zoiets gebeuren en bij een derde keer zou ze er niet meer tegen kunnen. Niet weer die vernedering, om onder ogen te zien dat haar schreeuw om aandacht niets anders was als een hopeloze kreet die niemand beter maakt en al vooral niet zichzelf. En die alleen maar pijn oproept bij mensen. Want nu alweer kwam ze erachter dat er mensen van hielden.

Vanaf nu zou ze met twee voeten op de grond staan, en ondersteboven, dat nooit meer.