Levensverhaaltjuh

[Somebody Special]

Ik probeer het op te schrijven maar verwacht er niet al te veel van, kost me er veel moeite...

Zolang ik me kan herinneren (vanaf mijn 4e dus) hebben mijn ouders al ruzie.
Mijn vader is manisch-depessief dat wil zeggen dat hij de ene keer heel erg opgewekt is en het het andere moment allemaal niet meer ziet zitten.
Het zijn periodes.
Is zijn manische periode is hij niet aanspreekbaar maar anders gaat het wel.

Mijn ouders leven al 15 jaar in een oorlog.
Ik heb als klein meisje de meest vreselijke dingen moeten aanhoren.
Het was een verschrikkelijke tijd.
Ik was nog zo klein, wist nog zo weing.
Ik lag iedere nacht ik mijn bed te huilen.

Mijn moeder was altijd het 'slachtoffer' en mijn vader altijd de slechterik.
Ik wist wel beter, mijn moeder had net zo goed schuld aan de ruzie's.

Leven met 'die man' is haast onmogelijk!

Mijn jeugd is dan ook een ware nachtmerrie geweest.
In plaats van dat ik een knuffel of een lief woordje kreeg, werd ik afgesnauwd.
Het was verschrikkelijk, alles wat ik heb moeten aanhoren!

Elke ruzie kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren.
Mijn vader smeet vanalles door de kamer, tot de stoelen toe

Ik heb bijna mijn hele leven boven in mijn kamer gezeten, op bed gelegen, liggen huilen.
Altijd mijn deur op slot.
ik was geen prater, kropte alles op en slikte alles wat ik te horen kreeg.

School was een opluchting voor me.
Ik deed niets liever dan naar school gaan.
Niet voor school maar omdat ik dan tenminste niet thuis bij die 'vreselijk mensen' hoefde te zijn.

Ik was altijd vrolijk op school, het deed me goed.
Helaas was het afgelopen zodra ik weer thuis kwam.
Mijn moeder vroeg dan hoe het op school gegaan was, ik zei 'goed' en liep door naar mijn kamer waar ik vervolgens niet meer af kwam.

Mijn vader was nooit thuis, altijd werken of bij vrienden, aan het roddelen over mijn moeder.
Het was altijd 'gezellig' als ik alleen met mijn moeder thuis was.
Zodra mijn vader dan thuis kwam, was het weer oorlog.
Ik hoorde ze tegen elkaar schreeuwen en rende dan weer huilend naar mijn kamer.

Ik dacht dan over de dingen na.
Of het door mij kwam.
Waarom ze zo tegen elkaar deden.
Of ze wel van me hielden...

Op school (basisschool) ging het steeds moeilijker.
Ik kon me steeds moeilijker concentreren en zat altijd in mijn eigen wereldje.

In groep 5 bleef ik zitten.
maar jah, mezelf een beetje kennende ging ik er niet mee accoord en zei tegen mijn moeder dat ik van school af wilde.
Mijn moeder zocht een nieuwe school voor me en ik ging er een paar weken later nog heen.
Op die school hoefde ik niet te blijven zitten en mocht meteen door naar groep 6.

Ik kende 2 kinderen van het turnen waar ik heel erg lang mee ben omgegaan.
Ik maakte niet zomaar vrienden, was heel er stil en in mezelf gekeerd.
Pas in groep 8 (school had 9 groepen) veranderde er iets waardoor ik een beetje meer met de andere kinderen om ging.

Het jaar d'r op kwam ik een beetje los.
Ik begon me echt op m'n gemak te voelen bij die mensen.
Thuis was nog steeds een hel voor me, school was super!
We gingen 2 weken voor het einde van het schooljaar op kamp, dat was het mooiste van mijn hele basisschooltijd!
Ze leerde me ineens heel anders kennen.
Ik leerde mezelf ook beter kennen.
Ik was daar immers 5 dagen zonder ouders, zonder ruzie's en zonder gezeik!

Ik werd voor het eerst verliefd

In die tijd heb ik van de ene op de andere dag iets gedaan waar ik nu nog steeds spijt van he!
Iets dat mijn leven totaal veranderde, in negatieve zin dan.
Ik heb geen idee hoe ik er op kwam maar ik heb toen een doekje (sjaaltje) opgerold en heb die om mijn (voor-)hoofd gedaan.
In het begin just for fun maar ik wende eraan.
Vanaf de eerste dag dat ik het om had, heb ik het niet meer af gedaan.
Ik vond het in het begin wel lollig en misschien ook wel mooi staan.
Ik weet niet waarom ik het gedaan heb.

Het afscheidsfeestje van de basisschool vond ik vreselijk!
Ik was net 'mezelf' geworden en nu...alles weer voorbij.

De middelbareschool 'begon'.
Als eerste de kennismaking voor de vakantie.
Die begon al meteen goed (not) en ik kreeg het de eerste dag al te horen:'Kijk ze gaan op haar goude fiets'.
Vanaf de eerste schooldag heb ik het aan moeten horen: 'rambo'.
Hoevaak zou ik het nu gehoord hebben? 400...500 keer?
Ik weet het niet.
Ik heb me er nooit iets van aangetrokken, deed net of het me niets deed.
Maar hoe vaak ik niet heb liggen huilen in bed.
Hoe vaak ik niet mijn leven heb willen eindigen.
Ik was alleen, thuis had ik niemand en op school werd ik gepest.
Iedere minuut van de dag kreeg ik het te horen.
Als ik naar de WC ging, als ik bij de kluisjes stond, als ik door de gangen liep, altijd!

Gelukkig had ik ook vrienden, zelf de 2 mensen die met het pesten begonnen zijn (P&M).

Zelf maakte ik er ook grapjes over.
Soms noemde iemand me 'Tarza', ik zei dan:"Nee, het is niet tarzan maar Rambo'.
Diep in mijn hart deedd het pijn, heel erg veel pijn.
Maar zoals ik al eerder zei, ik ben nooit een prater geweest en heb alles altijd geslikt.
Ik heb er nooit met iemand over gepraat.
Ook niet met mijn ouders.
Soms hoorde ik het op straat als ik bijvoorbeeld met mijn moeder in de stad liep.
Ze vroeg me waarom ze het naar me riepen maar ik heb het haar nooit gezegd.

Het pesten heeft mijn leven kapot gemaakt!
Mijn jeugd was 1 grote hel voor me.
Geen liefde van mijn ouder en dan al het pesten, iedere dag opnieuw maakte het nog veel erger.

Ik was zo vrolijk op de basisschool geworden, ik praatte goed en was er vaak de gangmaker.

Ik kende mezelf niet meer op de middelbare.
Ik was rustig, stil en zei nix.
2,5 jaar lang heb ik geen woord gezegd op school.
Ik heb een ongelooflijke last van faalangst gekregen!
Echt niet een beetje ofzo, ik dacht dat ik een hartaanval zou krijgen als ik iets zei, laatstaan als ik en verkeerd antwoord gaf!

Ik ben door al het pesten heel erg verlegen geworden.
Ik bloosde al als iemand ook maar iets tegen me zei.
Uit mezelf zei ik geen woord, dat durfde ik niet meer.
Ik heb zoveel dingen over mezelf gehoord dat ik niet meer wist wat wel en wat niet waar was.
Ik had een enorm minderwaardigheids-comlex, haatte mezelf en mijn leven.
Ik begreep het gewoon niet,w aarom was ik ook zo stom geweest om dat ding om mijn hoofd te doen.

Ik durfde het niet af te doen, het 'beheerste' mijn leven zowat.
Ik deed het alleen af als ik slapen ging, ik zwom er zelfs mee.
Altijd, je zag me niet zonder dat ding.

Al zo vreselijk vaak had ik geprobeerd om het af te laten maar nooit was het me gelukt.
Het voelde vreemd, ik had het immers al bijna 4 (!!!) jaar om.

Halverwegen de 3e klas (vorig jaar) gingen we met school naar Parijs.
Ik had nog geen identieteitskaart en moest die dus laten maken.
Toen ik met mijn pasfoto bij het stadhuis aankwam, zeiden ze me dat die foto niet 'geldig' was.
Ik was stomverbaasd.
Begrijp me goed, ik ben absoluut niet rasistisch maar ik begreep niet waarom buitenlanders wel en hoofddoek op mogen en ik niet dat ding.
Mijn gezicht was goed zichtbaar...

Mijn vader zei me:'Jammer, danm kun je niet naar parijs he'.
Ik schrok eigenlijk van wat hij zei en zonder na te denken zei ik:'Tuurlijk wel, doe ik dat ding toch gewoon af!'

Zonder na te denken deed ik hem af en liet foto's maken.
Ik heb hem thuis METEEN in stukken geknipt en weg gegooid, ik wilde niet weer in de verleiding komen hem weer aan te doen.

Ik durfde de volgende dag bijna niet naar school.
Ik voelde me naakt, jij gaat immers toch ook niet zonder kleren de straat op?
Misschien een vreemde vergelijking maar zo voelde het voor mij.
Ik was vreselijk bang voor de reacties op school, ze hadden me daar zo nog nooit gezien.
Later bleek dat ik me onnodig zorgen had gemaakt en iedereen geweldig reageerde!

Hel, heel langzaam ging ik wat zeggen op school.
Nog niet echt in de les, maar wel erbuiten.
Later ook in de les.

In '98 is mijn zus getrouwd met (toen) voor mij de liefste man van de wereld.
Hij werd mijn beste vriend.
Na 2 jaar kregen ze een prachtige dochtre, mijn liefste nichtje Tessa.
Vorig jaar zijn ze gescheiden.
Mijn wereld stotre in, ik verloor hierdoor mijn beste vriend.

Van de 1 op de andere dag durfde ik nix meer tegen hem te zeggen.
Nu gaat het weer ietsje beter tussen ons, ik zie hem regelmatig als hij zijn dochter bij mijn zus komt ophalen.

Een aantal maanden nadat zij gescheiden waren, gingen mijn ouders ook scheiden.
Iedereen vond zo erg voor mij was het een opluchting!
Eindelijk zou er rust in mijn leven komen, eindelijk geen geruzie meer in mijn huis.

Ik besloot bij mijn moeder te blijven wonen, mijn vader verhuisde.

Al snel raakte ik ongelooflijk in de knoop met mezelf.
Ik wist me geen raad meer met mijn gevoelens, zag het nut van het leven niet meer in.
Ik besloot er een einde aan te maken.
Met een stanly-mes op mijn polsen.
Zo liep ik een half uur, een uur in mijn kamer rond.
Huilend en aan niets anders kunnen denken dan aan de dood liep ik rond.
Totdat ik een foto van die kleine Tessa (toen een paar maanden oud) zag.
Het was alsof ik een klap op mijn kop kreeg waardoor ik 'wakker' werd.
Ik besefte ineens waar ik me bezig was.
NEE! Dit kon ik haar niet aandoen!

Ondertussen werd ik verliefd verliefd op een meisje.
Ik begreep er nix van en was er behoorlijk van in de war.

Ik begon met snijden.
Kon mijn leven niet meer aan en wilde niets anders dan dood.
maar helaas, ik was te laf, ik kon geen ZM plegen.
Het snijden kan ik nu niet meer stoppen.
Ik eet ook om zo te zeggen niets meer.
Vaak wel 5 dagen totaal NIETS!

Ik ben heel erg veranderd in ene vrij korte tijd.
Ik lul aan 1 stuk door (als ik je goed ken) en doe mijn woordje in de klas.
Ik word er zelf uitgegooid omdat ik te druk ben.
Jah, ik ben 300 graden gedraaid.
Mensen die me lang niet gezien hebben, kennen me niet meer terug.

Helaas ben ik ook al 1,5 jaar depressief en stap ik liever vandaag dan morgen uit mijn leven.
Ik doe het niet, probeer door te blijven vechten maar tis verrekte moeilijk!
Het liefst stap ik nu nog uit mijn leven, ik kan het haast niet meer aan.
Ik vacht door, voor andere, niet voor mezelf.
Bovenal voor Tessa, als ze 'later' vraagt 'waar is tante Michaela' dan kunnen ze haar niet zeggen dat die ZM gepleefd heeft...

Geen liefde van mijn ouders en het pesten (of terwijl mijn jeugd) hebben me KAPOT gemaakt!

Thanx voor het lezen.

Liefs, Michaela

[lithium]

tsja, ik weet niet echt wat ik moet zeggen ...
maar iig heel veel sterkte, *knuf*

*knuffie*

[!KiTTiE!]

ow....
*huggiejzz*
ik vinnut echt erg.. meer weet ik oowk niet te zeggen nu...

[Somebody Special]

!KiTTiE! schreef:
ow....
*huggiejzz*
ik vinnut echt erg.. meer weet ik oowk niet te zeggen nu...

Tjah, d'r is nu eenmaal weinig op te zeggen...

[Marc S]

somebody special schreef:
Tjah, d'r is nu eenmaal weinig op te zeggen...

Inderdaad...

[Thirsa]

ahh wat erg zeg
ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen!
ik wil je alleen ontzettend veel sterkte wensen!

*dikke knuff*

[snoopy]

nou, ik ben niet anders dan de rest, ik weet ook niet wat ik moet zeggen, behalve dat ik je heel veel sterkte wil wensen. Onthou wel dat er mensen zijn die van je houden! xx mamo

[the_conquer]

Ik herken enigsins hetzelfde. Behalve dat op school net zo erg was als thuis. Ik loop ondertussen meer dan 6 jaar depri rond en net zolang heb ik zelfmoordneigingen. Echt doorvechten is verdraait lastig en haast ook niet te doen. Maar ik hoop dat het je wel lukt om door te blijven vechten.

[Somebody Special]

the_conquer schreef:
ik hoop dat het je wel lukt om door te blijven vechten.

Ik doe mijn UITERSTE best, meer kan ik (op dit moment) niet doen.

Gelukkig heb ik altijd nog iemand waaar ik eventueel mee praten kan.
Vind het moeilijk maar doe het af en toe wel.
Hij helpt in ieder geval wel heel erg!

Ik herken (helaas) erg veel in je verhaal, de enige reden dat ik nog leef is omdat mijn moeder anders niemand meer heeft, voor haar blijf ik vechten tegen m'n depressie (die bij mij aangeboren is).

Ik hoop dat jij dat ook zult doen voor de mensen die van jou houden (je moeder, je zus, je nichtje en al die andere mensen)

Sterkte

[lateralis]

Ai, ik herkende wel erg veel in je verhaal. kzat bijna te janken voor m'n compie ^^
kvind et erg knap dat je dat zomaar opschrijft, zou ik niet kennen
Sterkte

[Somebody Special]

Even uppen voor de mensen die niet weten waarom ik zo denk...

[Sylvain Altherian]

Hey... *dikke knuf* Ik weet zeker dat als je zo sterk bent om hier je hele verhaal te posten, je ook zo sterk bent om je uit deze situatie te redden... En dat lukt je best... *hug* Spreek je nog wel...

[Heen]

Zoals veel andere mensen hier herken ook ik je verhaal. Behalve dan dat de hel bij mij thuis pas 3 jaar geleden is uitgebroken. Ik ben heel erg gepest (kapot maken van mijn spullen, vernederingen, etc.) van de basisschool tot aan de tweede van de middelbare school: ik durfde niks terug te zeggen: walgde van mezelf. Ook hier thuis mag ik de laatste drie jaar alleen maar luisteren naar vernederingen of ruzie's tussen mijn ouders (zijn beiden depressief) en ook ik snij in mezelf...

Tja... Life is a bitch...

Tip: waarom zoek je geen hulp bij professionele mensen die écht iets voor je kunnen betekenen? Je kunt het in ieder geval proberen. Als je naar een psycholoogof psychiater wilt, moeten je ouders (of misschien in dit geval alleen je moeder) worden ingelicht, maar als je naar een vertrouwenspersoon gaat, op school bijvoorbeeld, dan zal diegene je ouders niet waarschuwen. Laat het hier alsjeblieftniet bij want het wordt van kwaad tot erger en geloof me: op een gegeven moment is het idee aan je nichtje níet sterk genoeg meer. Dan zit je té diep in het zwarte gat... Ik heb het al eens meegemaakt en als er niet een goede vriend was geweest om me tegen te houden, dan kon ik dit nu niet tegen je zeggen...

Dus alsjeblieft: laat het hier niet bij...

[miep]

lieve somebody special,
wat een lang verhaal, ik heb het allemaal gelezen. ik wil je heel veel dikke knuffels geven!! ik weet niet of je het fijn vindt om dat te horen. je krijgt er iig zo veel als je wilt van me.
je jeugd is verschrikkelijk geweest, jouw ouders, wat vreselijk, de pestende kinderen, we weten allemaal dat kinderen hard zijn, maar zo hard, ik krijg er een brok in m'n keel van. hoe een kind opgroeit heeft zo'n verschrikkelijke invloed op hem/haar, bij jou dus ook het geval. maar laat het er niet bij zitten! zoek hulp! dat is heel moeilijk, maar ze kunnen je vast en zeker helpen!! hier op het forum er over praten is ook hartstikke goed en lucht hopelijk ook op!! maar ik weet niet of je er zelf van af kunt komen, na zo'n jeugd!! ik denk dat het heel goed is als jij iemand hebt om mee te praten.
kun je je die band met je beste vriend niet weer laten groeien, of gaat dat fout aangezien het de ex van je zus is/

ik hoor het van je,
heel erg veel liefs
miep

[U-NiQ]

Hey meissie
Ook ik zit even met mijn mond vol tanden, maar ga je toch proberen een beetje moed in te spreken. Misschien zul je wel niks van me aan nemen, maar het is het proberen waard. Allereerst wil ik kwijt dat ik het echt heel erg vervelend voor je vind. Heb je er al aan gedacht om hulp te zoeken? Of zoals Heen zei, zijn er geen mensen waar je om geeft, die je vertrouwt, waar jij je door wilt laten helpen?
En vergeet niet de goede dingen die je in je hebt, want die heb je! Daar ben ik overtuigd van!
Misschien kun je een keer met je moeder praten? Ik heb begrepen uit je verhaal dat jullie het "samen" gezellig konden hebben.
Misschien kun je ook wel even met haar praten?
En ik vind het heel goed van je dat je afscheid van het sjaaltje hebt genomen.
Ach ja, ik weet verder ook niet veel meer te zeggen. Misschien heb je niets aan mijn stukje tekst, maar ik hoop je toch een ietsie pietsie beetje te hebben geholpen.
Veel sterkte meidje!
En alles komt goed, daar ben ik overtuigd van!

*Knuffel*

Linda

[Marylin]

Hey meis,
Ik wil je ten eerste heel veel sterkte wensen en je komt bij mij over als een heel sterk persoon! Iemand die dit op kan schrijven, iemand die dit allemaal heeft meegemaakt.. en toch (zoals ik ook uit je verhaal op maak) heb je geprobeerd er weer uit te komen en kwamen er naast alle dalen ook weer lichte pieken...
Ik heb je hele levensverhaal gelezen met alle nare dingen.. ik zou je nu willen vragen om alle leuke dingen eens op te schrijven.. alle momenten dat jij je fijn hebt gevoelt.. en dat kunnen hele kleine dingen zijn zoals die ene keer dat jullie WEL gezellig met zijn drien aan tafel konden eten.. etc.

Ik weet zeker dat er ook positieve dingen zijn te vertellen over je leven, misschien kun je hier een begin maken en verder gaan in een soort dagboek.. t is een soort tip die bij mij heel erg helpt.. want die kleine positieve dingetjes maken het leven meer waard! Echt waar..

En mocht je dit absoluut nix lijken, dan raad ik je toch aan om professionele hulp te zoeken, zij kunnen je denk ik nog het beste helpen.

Kus mij

[ingrid15xxx]

sow dat is niet nix wat jij allemaal meegemaakt hebt! Ik vind het echt heeeeel erg knap van je dat je je er tot nu toe doorheen geslagen hebt. En ik weet(net zoals alle anderen) zeker dat je hieruit komt!! Je moet maar aan de toekomst denken dat je zelf een fijn leventje hebt en kunt laten zien dat je er zonder de steun van je ouders toch iets heel goeds/ moois van gemaakt hebt! Dat lukt jou!! Ik ben zelf mijn vader en tante in 1 week verloren. Mijn vader was 44 en mijn tante 46. Ik was pas negen jaar en de ochtend toen mijn vader was overleden in het ziekenhuis liepen we naar de auto en zei ik: dat ik maar dood was gegaan en papa nog hadden laten leven. Ik was toch pas negen jaar maar had al wel het idee dat mijn hele leven eraan zou gaan. Ik bedoel dat de kinderen van mijn leeftijd toen heel anders dachten.Zij waren nog met spelen bezig en besteften natuurlijk niet wat ik voelde/ doormaakte. Daarom voelde ik me zo anders en zo alleen. Want ik was tenslotte wel anders dan zij. Ik dacht na die gebeurtenissen veel volwassener, serieuzer. Maar door veel praten toen ik wat ouder was ben ik er heel anders tegen aan gaan kijken en door mensen die, als ik ze tegen kom, zeggen wat voor een geweldige man mijn vader was heb je weer zin in het leven. Ik ben ontzettend trots op mijn vader. ik weet dat hij liever bij ons was gebleven!! Maar jouw verhaal is wel veel erger dan het mijne want jij draagt het je hele leven bij je, ik ook wel maar ik heb het inmidddels geaccepteerd en dat is voor mij makkelijker dan voor jou. Ik wil je heeeeel veel sterkt wensen en heb echt bewondering voor je!xxxxx ingrid

[Somebody Special]

ingrid15xxx schreef:

Thanx
T gaat alleen weer kut

[kosmos]

Ik zelf heb behoorlijk wat nare dingen meegemaakt in mn jeugd (zal ik hier niet verder op ingaan). De rest van mijn familie heeft daarvoor hulp gezocht. Dat heb ik nooit gedaan, maar ik ben er wel uitgekomen. Het heeft 15 jaar van mn leven gekost. Ik kan niet precies uitleggen hoe ik dat heb gedaan, maar ik zal het proberen uit te leggen. Je moet jezelf proberen er van los te maken. Het heeft mij heel veel moeite gekost, maar het kan wel. Het is gebeurd en het leven en de mogenlijkheden liggen nog voor je.De mensen die jouw hebben gepest begrepen jouw gewoon niet. Dat is kortzichtigheid van hun en niet een tekortkoming van jouw.Als mensen je niet accepteren zoals je bent (qua uiterlijk en innerlijk) dan zijn ze het niet waard om je er druk over te maken. De liefde die je niet van je ouders kreeg, zul je ergens anders wel vinden. Je bent nog ZO jong. Het leven dat je zoekt ligt voor het grijpen: je moet niet aarzelen en niet twijfelen over wat goed en slecht is, maar je moet gewoon je weg bewandelen. Sta niet meer stil bij het verleden, hoe moeilijk het ook is. Tja.....volgens mij ben ik nog niet echt duidelijk hoe ik mijn verleden heb verwerkd, maar zoiets is moeilijk uit te drukken. Maar je weet in elk geval dat er een weg uit is en die zit in jezelf. En dat is niet de weg van zelfmoord. Dat zou erg zonde zijn.

[Somebody Special]

kosmos schreef:
.Als mensen je niet accepteren zoals je bent (qua uiterlijk en innerlijk) dan zijn ze het niet waard om je er druk over te maken.

Wauw wat heb je dat mooi gezegd.
Daar had ik nooit zo over nagedacht!
Dank je

[*Norena*]

tja, Thats Live...

[Somebody Special]

testout.com schreef:
Succes meisje. Ik heb echt traantjes in me ogen. Hoop dat je binnenkort wat vrolijker kan zijn. En blijf vechten, en heel goed dat je je kracht in Tessa heb gevonden, daar kan je trots op zijn

Ik probeer door te knokken maar mijn energie raakt op!

En men moet jou idd accepteren als je bent, want jij hoeft niet te veranderen als jij niet wilt veranderen.

Ik moet wel veranderen maar het lukt me helaas nog ff niet...B][/QUOTE]

[Somebody Special]

*Norena* schreef:
tja, Thats Live...

Life sux

[*Norena*]

echt wel!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Somebody Special]

*Norena* schreef:
echt wel!!!!!!!!!!!!!!!!!

[~*LiEfMeIsSiE*~]

Ik herken wel wat dingetjes uit je verhaal <alhoewel ik niet gepest ben ofzo, en ik andere oorzaken heb (vooral door sterfgevallen in mijn omgeving) en ik kan wel goed met mijn ouders overweg enzo>.
Maar ik was eerst ook erg gesloten door alles & wou mezelf het liefste verbergen,maar dat gaat nu stukken beter.
Ik ben er uitgekomen, dus dan moet jou dat ook wel lukken,denk ik Suc6! xxxx

PS je mag me heus wel mailen als je iets kwijt wilt etc <if ya like>

[Dit bericht is aangepast door ~*LiEfMeIsSiE*~ (09-02-2002).]

[Aafster]

heeel heel veel succes messie!blijf vechten want ooit zul je r voor belood worden!!!

[Somebody Special]

~*LiEfMeIsSiE*~ schreef:

Maar ik was eerst ook erg gesloten door alles & wou mezelf het liefste verbergen,maar dat gaat nu stukken beter.

Dat heb ik dus ook heel erg.
ik zit altijd op mn kamer en zodra ik daarbuiten ben doe ik vrolijk, dat probeer ik althans!
Ik wil gewoon niet dat iemand merkt/ziet hoe kut het werkelijk met me gaat.
Is een schaamte gevoel denk ik...

[foreverlove]

ik herken e4igenlijk alles wel, nouja ik heb geen zus maar twee broers ...voor de rest heb je gewoon mijn leven opgeschreven..alleen werd ik gepest op de basisschool.ik maakte 1e en 2e klas een ommekeer, ik had een grote bek was erg populair ..totdat in de 3e al mijn vriendinnen gingen veranderen waardoor ik als enige'anders' was, toen ben ik ook begonnen met snijden en had ik dus ook ZM nijgingen kd8 dat niemand me zou missen....totdat er in een keer iets gebeurde, ikwerd erg populair en nog steeds wel:>..maar het gevoel om weer alleen te blijven daar ben ik nog steeds bang voor..ik merk nu dat mijn beste vriendin en ik steeds verder uit elkaar gaan duzz ik zit weer in een hele down fase!! maar ik vind het echt ontzettend knap dat je in een keer gezegd hebt dat je dat ding af deed en hem thuis in stukken hebt geknipt!!!dat je zoo gehecht kan raken aan zoiets..nou je ebnt duzz niet de enige ..Maar maak er het beste van en blijf wel jezelf(want daarmee zit ik nu in de shit.......

veel liefs

[Somebody Special]

foreverlove schreef:
dat je zoo gehecht kan raken aan zoiets..nou je ebnt duzz niet de enige

[Dark Red]

*Stilte*

Ik ken je nu al wat beter en vind je een echt dapper meisje!
Geef niet op meis!
Blijf door vechten,lukt het vandaag niet,dan probeer je het morgen weer!

Dark Red schreef op 30-05-2005 @ 23:49 :
*Stilte*

Ik ken je nu al wat beter en vind je een echt dapper meisje!
Geef niet op meis!
Blijf door vechten,lukt het vandaag niet,dan probeer je het morgen weer!

wow een up van 3 jaar

[Somebody Special]

Dark Red schreef op 30-05-2005 @ 23:49 :
*Stilte*

Ik ken je nu al wat beter en vind je een echt dapper meisje!
Geef niet op meis!
Blijf door vechten,lukt het vandaag niet,dan probeer je het morgen weer!

Hahaha, thanx maar je moet ook weten dat ik me allang niet meer zo voel dankzij de juiste hulp...

En nu wordt ie gesloten *snik*

[Dark Red]

bugge schreef op 30-05-2005 @ 23:56 :
wow een up van 3 jaar

oeps,dat had ik niet gezien

[Dark Red]

Somebody Special schreef op 31-05-2005 @ 00:00 :
Hahaha, thanx maar je moet ook weten dat ik me allang niet meer zo voel dankzij de juiste hulp...

En nu wordt ie gesloten *snik*

sorry

[JCG]

Somebody Special schreef op 31-05-2005 @ 00:00 :
Hahaha, thanx maar je moet ook weten dat ik me allang niet meer zo voel dankzij de juiste hulp...

En nu wordt ie gesloten *snik*

toch goed om te horen dat het weer goed is gekomen . Dat mis ik hier vaak het einde van het verhaal