Eenzaam verhaaltje

[Borrogance]

Ik wil even m'n verhaal kwijt. Ben nieuw hier, lekker anoniem zodat ik me niet te veel hoef te schamen voor m'n kloterige(arrogante) uitspraken, zodat ik alles van m'n hart kan gooien, en omdat ik weet dat hier ook klasgenoten komen.

Het probleem is, ik ben (met vlagen vooral) niet tevreden met m'n huidige leven. Ik vind dat ik niet gelukkig genoeg ben. Het is absoluut niet ernstig, 'kben vol goede moed, hoop en ambitie voor m'n toekomst, maar toch... Ik ben altijd wel een beetje een haantje de voorste, en stel (op bepaalde vlakken) hoge eisen voor mezelf. Waar ik nu dus weer niet goed genoeg in ben: gelukkig zijn...Alleen is dat wel vrij cruciaal in het leven...

Over mezelf dan, het moet toch een keer... Ik ben een jongen van 18, doe VWO6, N&T profiel. Op school gaat het prima, ik haal voor de meeste vakken (erg) hoge cijfers zonder daar veel voor te hoeven doen, wordt door iedereen gerespecteerd, ben geen buitenstaander en met vlagen zelfs aardig populair.
Ben vrij principieel, heb niet echt een gangbaar gevoel voor humor, en m'n interesses liggen bij dingen als techniek, sport, politiek.
Hobbies heb ik niet zoveel als ik zou willen. Ik heb vooral plezier in sporten (het liefts vrijblijvend, recreatief, met kenissen), computeren (ook weer gedeeltelijk om me met autosport bezig te kunnen houden, wat 'in het echt' niet haalbaar lijkt), en dingen als op de bank, in de zon, half slapend naar de meest prachtige muziek luisteren, het liefst met die ontzettend lieve vriendin die ik niet heb...
Dingen als uitgaan, feestuhh, zuipuhh, zijn voor mij niet weggelegd.
Waar het 'in het echt' op neerkomt is dat ik (te) veel achter de computer 'hang'. Qua sport, ik doe wel elke dag wat vrij intensieve fitness oefeningen (wat samen met wat aanleg zorgt voor een gezond en atletisch, om niet te zeggen gespierd lichaam), heb vroeger allerlei sporten gedaan en speel nu al 8 jaar tafeltennis (vooral recreatief, nooit echt goed in geweest), maar daar houd ik eind dit jaar ook mee op. Daardoor gaat toch veruit de meeste tijd in het achter de computer zitten. Soms ga ik 's met wat klasgenoten naar de film, karten, dat soort dingen, maar als ik 1 keer in de 2 weken haal is het veel.
Dat komt denk ik vooral door een gebrek aan goede vrienden. Ik heb wel behoefte aan (een paar) goede vrienden, maar ik ben niet erg sociaal ingesteld. Niet dat ik niet aardig ben, zeker niet, maar een grote prater ben ik absoluut niet, en ik leg dan ook niet altijd even makkelijk contact. (maar verlegen is het ook weer niet) Ik heb ook altijd een excuus nodig (zoals dat karten, film, etc) om iets met anderen te gaan doen. Sociaal doen om het sociale zou ik alleen goed kunnen als ik bijvoorbeeld verliefd ben. 'Gezellig zijn' ben ik gewoon niet zo goed in. Ik weet dat, iedereen die me kent weet dat, en het duurt nooit lang voordat nieuwe mensen erachter zijn. Daardoor ondernemen anderen ook niet vaak iets om met mij wat te gaan doen.
Ook, laat ik mezelf geloven, komt het omdat ik eigenlijk bijna nooit iemand tegen kom waarbij ik mezelf echt 'thuis' zou voelen. Iemand die een beetje net zo denkt als ik, dezelfde interesses heeft, etc. Iemand die op mij lijkt, want dat is eigenlijk waar het op neerkomt... En omdat ik de neiging heb over andere net zo kritisch te zijn als over mezelf (niet openbaar, maar in m'n hoofd overleven niet veel mensen de 'checklist'...) resulteert dat in een paar goede kenissen waarmee ik wel 's wat leuks doe, maar die ik geen goede vrienden zou noemen. Zo 'ver' gaat het gewoon niet. En daar baal ik van.
Nu zit er bijvoorbeeld sinds dit schooljaar een meisje in de klas (is vorig jaar voor d'r examen gezakt) waar ik erg goed mee kan opschieten. Bij haar voel ik me meer op m'n gemak dan bij anderen, en het is duidelijk dat zij mij ook graag mag. Zo trekken we steeds meer met elkaar op, worden steeds closer en zo ga ik haar steeds leuker vinden. Maar, ik weet dat ze al een vriend heeft, en buiten school een heel andere leven heeft dan ik. Ze heeft zat vrienden, gaat vaak uit (en heeft daar lol in), heeft een zoveel leuker leven...En als ik daarmee geconfronteerd word, behalve dat ik dan baal dat ze al een vriend heeft, ben ik ergens ook wel jaloers, ze heeft zoveel meer lol in d'r leven, lijkt alles zo goed voor mekaar te hebben... Dan merk ik dat ik me toch eenzaam voel...en ik hoef echt niet de hele dag omringd te worden door massa's mensen, maar geen goede vrienden hebben is de andere extreme en dat is toch ook niet de bedoeling...

Misschien niet echt boeiend, maar het moest er even uit....

[ssjpan]

Ik herken mezelf hier wel een beetje in. Ik heb ook wel vrienden, maar toch ben ik vaak liever alleen. Ik ben soms ook niet echt gelukkig met m'n vrienden, maar dat ligt ook wel wat aan mezelf, omdat ik nogal onsociaal ben ingesteld, nogal stil ben enzo, en ik heb vaak ook geen zin om ergens heen te gaan. Dat is dan wel anders als ik verliefd ben. Ik heb toch soms het gevoel dat ik iets mis qua vrienden en daardoor ben ik nooit echt gelukkig.
Weet ook niet wat ik hier mee wil, beetje herkenning helpt vaak wel.

[Bright Halo]

Neem jezelf niet te serieus. Dat is ongezond

Dat schuingedrukte heeft trouwens verdacht iets weg van een contactadvertentie

[CoveredEyes]

Borrogance schreef op 21-03-2003 @ 22:45:

Het probleem is, ik ben niet tevreden met m'n huidige leven. Ik vind dat ik niet gelukkig genoeg ben. Ik ben altijd wel een beetje een haantje de voorste, en stel (op bepaalde vlakken) hoge eisen voor mezelf. Waar ik nu dus weer niet goed genoeg in ben: gelukkig zijn...Alleen is dat wel vrij cruciaal in het leven...

Ben vrij principieel, heb niet echt een gangbaar gevoel voor humor, en m'n interesses liggen bij dingen als techniek, sport, politiek.
Hobbies heb ik niet zoveel als ik zou willen. Ik heb vooral plezier in sporten (het liefts vrijblijvend, recreatief, met kenissen), computeren (ook weer gedeeltelijk om me met autosport bezig te kunnen houden, wat 'in het echt' niet haalbaar lijkt), en dingen als op de bank, in de zon, half slapend naar de meest prachtige muziek luisteren, het liefst met die ontzettend lieve vriendin die ik niet heb...
Dingen als uitgaan, feestuhh, zuipuhh, zijn voor mij niet weggelegd.
Waar het 'in het echt' op neerkomt is dat ik (te) veel achter de computer 'hang'. Qua sport, ik doe wel elke dag wat vrij intensieve fitness oefeningen (wat samen met wat aanleg zorgt voor een gezond en atletisch, om niet te zeggen gespierd lichaam), heb vroeger allerlei sporten gedaan en speel nu al 8 jaar tafeltennis (vooral recreatief, nooit echt goed in geweest), maar daar houd ik eind dit jaar ook mee op. Daardoor gaat toch veruit de meeste tijd in het achter de computer zitten. Soms ga ik 's met wat klasgenoten naar de film, karten, dat soort dingen, maar als ik 1 keer in de 2 weken haal is het veel.
Dat komt denk ik vooral door een gebrek aan goede vrienden. Ik heb wel behoefte aan (een paar) goede vrienden, maar ik ben niet erg sociaal ingesteld. Niet dat ik niet aardig ben, zeker niet, maar een grote prater ben ik absoluut niet, en ik leg dan ook niet altijd even makkelijk contact. (maar verlegen is het ook weer niet) Ik heb ook altijd een excuus nodig (zoals dat karten, film, etc) om iets met anderen te gaan doen. Sociaal doen om het sociale zou ik alleen goed kunnen als ik bijvoorbeeld verliefd ben. 'Gezellig zijn' ben ik gewoon niet zo goed in. Ik weet dat, iedereen die me kent weet dat, en het duurt nooit lang voordat nieuwe mensen erachter zijn. Daardoor ondernemen anderen ook niet vaak iets om met mij wat te gaan doen.
Ook, laat ik mezelf geloven, komt het omdat ik eigenlijk bijna nooit iemand tegen kom waarbij ik mezelf echt 'thuis' zou voelen. Iemand die een beetje net zo denkt als ik, dezelfde interesses heeft, etc. Iemand die op mij lijkt, want dat is eigenlijk waar het op neerkomt... En omdat ik de neiging heb over andere net zo kritisch te zijn als over mezelf (niet openbaar, maar in m'n hoofd overleven niet veel mensen de 'checklist'...) resulteert dat in een paar goede kenissen waarmee ik wel 's wat leuks doe, maar die ik geen goede vrienden zou noemen. Zo 'ver' gaat het gewoon niet. En daar baal ik van.
Nu zit er bijvoorbeeld sinds dit schooljaar een meisje in de klas (is vorig jaar voor d'r examen gezakt) waar ik erg goed mee kan opschieten. Bij haar voel ik me meer op m'n gemak dan bij anderen, en het is duidelijk dat zij mij ook graag mag. Zo trekken we steeds meer met elkaar op, worden steeds closer en zo ga ik haar steeds leuker vinden. Maar, ik weet dat ze al een vriend heeft, en buiten school een heel andere leven heeft dan ik. Ze heeft zat vrienden, gaat vaak uit (en heeft daar lol in), heeft een zoveel leuker leven...En als ik daarmee geconfronteerd word, behalve dat ik dan baal dat ze al een vriend heeft, ben ik ergens ook wel jaloers, ze heeft zoveel meer lol in d'r leven, lijkt alles zo goed voor mekaar te hebben... Dan merk ik dat ik me toch eenzaam voel...en ik hoef echt niet de hele dag omringd te worden door massa's mensen, maar geen goede vrienden hebben is de andere extreme en dat is toch ook niet de bedoeling...

Misschien niet echt boeiend, maar het moest er even uit....

Okeej, ik heb t gelezen maar wat wil je dat ik doe?Wil je alleen je verhaal kwijt of wil je meer raad?
Ik herken je verhaal niet echt en ik ben bang dat er ook niet meer zinnigs uit gaat komen (uit mij) dan wat ik nu al heb getypt ....

Wat dat meisje betreft.....Ik denk dat je haar het beste kan vergeten als joun vriendin....Niet een vriendin want het is hel mooi en fijn dat je het goed met haar kan vinden vind ik maar aangezien ze al een vriend heeft....

Ik neem aan dat je meer echte vrienden wil en zo wil proberen gelukkiger te worden?!
Maar mensen zien echt niet aan je neus dat je eenzaam bent....
Daar zou je toch echt zelf iets aan moeten doen...
Heb je broers ofzo?
En zo ja hoe zijn die?
Zou je niet met hun vaker uit kunnen gaan?Warom is uitgaan niet voor je weggelegd?Is er iets met je gezondheid?Omdat je ook niet in het echt met autoasport bezig kan zijn?Hoe bedoel je dat?

Waarom schamen voor uitspraken?Nergens voor nodig lijkt me...

Niet gelukkig genoeg zeg je?
Wanneer ben je dat wel denk je?
Ga dat es voor jezelf na...
gelukkig met meer dingen te doen dan een pc?
gelukkig met dat meisje als ze geen vriend had?

Geluk krijg je niet zo maar...Geluk maak je...

Als je graag een lieve vriendin wil die een beetje denkt zoals jou.....Zoek haar dan een beete op (als je dat al niet doet)

Met haantje de voorste zijn en hoge eisen stellen is op zich nix mis daar ken ik der wel meer van maar je moet er niet te ver mee gaan...Minder humor en geen prater?So what dat heb ik net zo!

Je bent niet goed genoeg in gelukkig zijn...(dat zeg je)
Maar je wil jezelf duzz gelukkig maken of begrijp ik dat nu verkeerd?

Ik ben blij te horen dat op school alles goed gaat!En dat je ook wel een beetje populair bent...

Je wil meer hobbies?Nou, muziek heb ik al voorbij horen komen....kun je daar niet iets mee?
Serieuser sporten?Of wil je dat niet?

Jah heel vaal vragen I know maar ik wil je beter snappen...
Tot nu toe is me dat niet echt gelukt...

Sorry....K zou t fijn vinden als je mn vragen kan beantwoorden...

[//ItsJustMe\\]

Hey.. Borrogance
Ik herken wel het één en ander ...
ik heb ook ongeveer een jaartje maar geleeft hoe jij je ongeveer voelt denk ik.
Komt door wat je zegt en hoe
"Dingen als uitgaan, feestuhh, zuipuhh, zijn voor mij niet weggelegd. "
"Waar het 'in het echt' op neerkomt is dat ik (te) veel achter de computer 'hang'."

Dat komt denk ik vooral door een gebrek aan goede vrienden. Ik heb wel behoefte aan (een paar) goede vrienden, maar ik ben niet erg sociaal ingesteld. Niet dat ik niet aardig ben, zeker niet, maar een grote prater ben ik absoluut niet, en ik leg dan ook niet altijd even makkelijk contact. (maar verlegen is het ook weer niet) Ik heb ook altijd een excuus nodig (zoals dat karten, film, etc) om iets met anderen te gaan doen. Sociaal doen om het sociale zou ik alleen goed kunnen als ik bijvoorbeeld verliefd ben. 'Gezellig zijn' ben ik gewoon niet zo goed in. Ik weet dat, iedereen die me kent weet dat, en het duurt nooit lang voordat nieuwe mensen erachter zijn. Daardoor ondernemen anderen ook niet vaak iets om met mij wat te gaan doen.

Deze gedachtengang herken ik heel goed. Nou heb ik wel behoefte aan goede vrienden, ik heb het ook wel geprobeerd maar niemand (iig niet van mijn of vooral onder mijn leeftijd) schijnen mijn gedachtengang ook maar een beetje te kunnen volgen als ik er eerlijk over praat. mjah das over mezelf ook nie boeiend.
Wat ik wel kan zeggen is dat ik doordat anderen mij waarschijnlijk zagen als "niet ondernemend iemand" dus ook niet naar mij toe kwamen, maar dat kwam ook omdat ik er zelf niet veel aan deed/doe.

Waarin wij verschillen is dat ik me ben gaan aanpassen aan de mensen en omgeving om me heen en jij bent meer jezelf.
Gevolg voor mij nu is dat ik bij hemel en aarde niet meer weet wie en hoe ik ben of hoor te zijn.
Ehm nou kan ik niet zeggen jouw manier het allerhandigst is
, het proberen mee te gaan in "gezelligheid" en beetje durven vragen enzo, is misschien niet zo'n slecht idee.
Is misschien lastig maar misschien moet je jezelf eroverheen zetten
K weet nie zeker, want de veiligheid van dat je weet wat anderen van je verwachten "voelt" prettiger als de stress die een beetje sociaal zijn geeft (voor mij dan) alleen de beloning is misschien wel groter, als je begrijpt wat ik bedoel want dat wil je uiteindelijk toch een beetje? (vrienden,vriendinnen)
En ehm dat meisje...
Blijf realistisch, maak geen mentale fouten die ik gemaakt heb, ("misschien vind ze me wel leuk op die manier" dat soort gedachten). Ga niet zoeken naar meer.

[Borrogance]

Bright Halo, klink ik zo serieus?

Maar je hebt gelijk, het klonk inderdaad nogal contact-advertentie-ig...magoed, wat kan ik zeggen, zo voel ik me nu ongeveer.

Vragenlijstje van Blueeyez;
Het doel van m'n post, tja...natuurlijk ook wel dat er reacties op komen. Raad, ik weet 't niet....gewoon praten erover, laat ik daar 's mee beginnen...

Wat dat meisje betreft, ik ben niet hopeloos verliefd ofzo, en het zal wel lukken om gewoon tevreden te zijn met hoe het nu gaat... Ik maak me niet de ilusie dat ik haar bij haar vriendje weg kan krijgen. Het was meer een voorbeeld van een contrast met iemand anders.

'kheb een zus, heel ander type. 3 jaar ouder, doet hele andere dingen dan ik.
Niets mis met m'n gezondheid, maar uitgaan (in de zin van disco's, dansfeesten, etc.) vind ik gewoon niet leuk. Autosport is niet haalbaar omdat het gewoon te duur is om het vaak genoeg te doen dat het iets voorstelt. Daar biedt de computer uitweg...

Ik denk dat ik gelukkiger zou zijn met een beter sociaal leven. En ja, daar zal ik vooral zelf aan moeten werken...
Maar dan stuit ik weer op 2 dingen:
- Zo 'geforceerd' zoeken naar vrienden...dat zit me niet lekker...ik vind dat zoiets spontaan moet komen. Maarja, zoals ik nu bezig ben zal dat ook niet snel gebeuren. Weer bij punt Af dus.
- Als ik zou gaan zoeken, waar? Ik ben nogal kieskeurig zoals ik al zei en zou dan ook niet echt weten waar ik gelijkgezinden zou kunnen vinden.

Ik ben niet zozeer opzoek naar nieuwe hobbies, hoewel ik wat meer variatie niet erg zou vinden. Het is vooral dat ik ze allemaal in m'n eentje uitoefen nu...
Serieus sporten lijkt me wel wat, en ik ben ook wel van plan nu ik met tafeltennis ophoud, weer aan een andere sport te beginnen, maar het is niet de hoofdzaak. Tuurlijk is het aflijding en zorgt het voor sociale contacten, maar als het serieus ('op niveau') wordt ben je toch weer vooral met jezelf bezig.

ItsJustMe:

Mezelf aanpassen... Ik denk dat ik niet kan ontkennen dat dat wel in meer of mindere mate nodig is, maar daar stuit ik op grote weerstand. Zoals je al opmerkte, ik ben mezelf. Ik wil niet iemand anders zijn dan mezelf...Ik zie al zo veel en vaak mensen anders doen dan ze echt zijn(veelal uit onzekerheid, om zichzelf beter voor te doen), en dan denk ik 'ben toch gewoon eerlijk'. Als ik mezelf anders voordoe dan ik ben voelt dat bijna als liegen. (maar ik doe het soms toch :-/ )
Dan zou ik écht moeten veranderen...dat het ook geen liegen meer is.
Eigenlijk heb ik de hoop dat ik gewoon 'de goede mensen' moet vinden. Het is niet dat ik asociaal ben, het is gewoon dat ik niet zo veel behoefte heb aan sociaal contact. Maar ik verlang dan wel weer diepgang van die vrienden/vriendinnen. En dat gaat moeilijk samen.
Naïef zijn en verwachten dat ik die mensen wel tegenkom is in dit geval het makkelijkst, maar daar wordt ik niet gelukkiger van.

Ik zit mezelf in de weg.

[//ItsJustMe\\]

Ik zit mezelf in de weg.

Dat klopt iig
Die grote weerstand is er niet zomaar.

Dan zou ik écht moeten veranderen...dat het ook geen liegen meer is.

Ik snap precies wat je bedoelt denkk ik.
IK heb de dicipline niet om te doen wat er echt voor nodig is volgens mij. daarom voel ik mee ook meestal meer klote na beetje sociale "interactie" om het maar zo afstandelijk te noemn dan wanneer ik niet echt me best doe om "te liegen". (offtopic zie hier)

Eigenlijk heb ik de hoop dat ik gewoon 'de goede mensen' moet vinden. (Het is niet dat ik asociaal ben), het is gewoon dat ik niet zo veel behoefte heb aan sociaal contact.

Misschien ben ik dan wel heel anders maarehm ik denk dat tegenvalt. Ik geloof hier niet (meer) in. Volgens mij bestaan de soort mensen die jij echt zoekt niet.
Er is iets dat "weerstand" bied, je probeert dat te ontwijken door te zeggen dat je minder behoefte hebt aan sociaal contact.
"Ik denk dat ik gelukkiger zou zijn met een beter sociaal leven. En ja, daar zal ik vooral zelf aan moeten werken... "
Duss...

Even een paar dingentjes hoor,
als je der antwoord op zou willen geven begrijp ik je een stuk beter ook denk ik, en ik vraag me gewoon even wat dingen af.

Het was meer een voorbeeld van een contrast met iemand anders.

Wat bedoel je hier precies?

Daar biedt de computer uitweg...

Zou je wat anders willen doen dan achter die computer zitten?
Voel je er minder door doordat je achter dat ding zit?

Ik denk dat ik niet kan ontkennen dat dat wel in meer of mindere mate nodig is,

Dat scheelt. echt hoor.

Naïef zijn en verwachten dat ik die mensen wel tegenkom is in dit geval het makkelijkst, maar daar wordt ik niet gelukkiger van.

Nee inderdaad, daar word je niet gelukkiger van...
Je bent het dus met jezelf eens dat je naief bent?
Vind je jezelf naief?
Waarom denk je dat?
Wat zou je moeten doen om dat (naiviteit) te verbeteren? (gok maar wat)

en emh

Maar dan stuit ik weer op 2 dingen:

ik denk dat je wereldbeeld een beetje moet verbreden. je denkt een beetje één lijnig. (vooruit/achteruit anders kan het niet)
Geforceerd? wat ben je dan van plan? Wat versta je daaronder bedoel ik.
Denk je dat zou werken?
Ontwijk je jezelf misschien niet door te zeggen: "ik vind dat zoiets spontaan moet komen." ja tuurlijk maar "dat zit me niet lekker" nee logisch . (slaat weer op vragen bij geforceerd)

Ik ben niet zozeer.. ..jezelf bezig.

Dat sport is misschien leuke afleiding, maar als je jezelf niet verandert zal je er geen betere contacten van krijgen.
Zover klopt het dus wel wat je denkt, alleen als je jezelf verandert kan je heus wel op serieus nivo goede vrienden maken.

codewoord "ALS"

PS
Mijn excuses als het wat warrig en bot overkomt,
ik herken er nogal wat in.

[Borrogance]

(Wat een ontzettend kutforum is dit, werken de cookies maar een paar minuten ofzo? Had een ontzettend lange reply getypt, ga ik 'm posten zegt'ie dat ik niet (meer) ingelogd ben. Back button helpt niet, hele post weg. 2e keer dat het gebeurd. *zucht*, nog een keer proberen...)

Over dat bot zijn, dat valt best mee. Ik heb in bij dit soort gesprekken ook wel vaker het idee dat ik bot wordt, maar ik ben niet zo snel beledigd. Besides, hoe botter, hoe zakelijker hoe makkelijker ik alles eruit gooi.

Naïef Naïef Naïef...uhhm...ik doe soms wel naïef, maar ik weet het van mezelf....dan is het meer idealistisch dan naïef, toch? Niet dat ik daar veel verder mee kom.
Aan de andere kant vind ik het ook naïef om te denken dat ik 'alleen op de wereld' ben. Er zijn zoveel mensen, er zitten er echt wel een paar tussen die meer op mij lijken. Ik moet ze alleen nog tegenkomen denk ik dan...

Wat die weerstand is...tja...ook wel wat onzekerheid als het om diepgaandere contacten gaat, maar toch denk ik niet dat dat het belangrijkste is.
Ik ben volgens mij makkelijk in de omgang. Met onbekenden kan ik makkelijk praten en heb ik genoeg zelfvertrouwen. Ook als ik op vakantie bijvoorbeeld nieuwe mensen leer kennen gaat dat prima, ik word snel geaccepteerd en kan het met de meesten prima vinden. Wel is het weer snel duidelijk dat ze doorhebben wat voor individu ik ben.
Die paar keren dat ik dan toch bijvoorbeeld een vakantieliefde had, kreeg ik ook snel genoeg door dat het niet lang duurde voor ze teleurgesteld in me werden, wat 'gezelligheid' (je zou kunnen zeggen sociale vaardigheden) betreft, en dat duurde dus nooit langer dan die paar dagen vakantie.
Ik toon blijkbaar niet genoeg initiatief om meer dan gewoon kenissen te zijn met anderen...
Ik denk dat dat weer door dat excuus nodig hebben komt. Ik moet iets te doen hebben. Als ik een gesprek heb moet het ergens over gaan, anders val ik stil. Als ik niets te doen heb doe ik ook écht niets. Ik voel ook niet de behoefte om met anderen te 'hangen', om het over 'niets' te hebben. Behalve als ik verliefd ben natuurlijk, dan wil ik gewoon bij diegene zijn. Maar dan nog zoek ik naar bezigheden omdat ik het anders niet klaar krijg het voor de ander ook leuk te houden.
Omdat ik niet echt mensen ken met dezelfde interesses (hoewel internet hier weer gedeeltelijk uitkomst biedt) zit ik vaak alleen op m'n kamer. Ik ken geen mensen die het lekker vinden om anderhalf uur baantjes te zwemmen, een dag je longen uit je lijf te fietsen, nieuwe sporten uit te proberen, die net zo geïnteresseerd zijn in (de technische kant van-) autosport, een beetje van dezelfde muziek houden, en dan heb ik het nog niet eens over dingen als hetzelfde wereldbeeld en denkwijze hebben...
Bij meisjes is dat alleen maar 'erger' omdat ik gewoon erg 'jongensachtige' interesses heb, en daardoor al snel te saai voor ze ben.
Ben ik te kritisch...?

Het voorbeeld van dat meisjes was meer om het verschil tussen haar en mij te laten zien. Het lijkt alsof zij wel de mensen kent die ze zoekt, wel goede vrienden heeft. Die hele amoureuse (sp?) kant is in dit geval maar een bijkomstigheid. Het was meer van 'zo kan het ook'.

Dat computeren dan. Ja, ik voel me soms kut als ik weer 's alleen op m'n kamer zit. Dan denk ik 'waarom zit ik hier m'n tijd te verdoen, waarom ben ik niet bezig met de dingen die ik écht veel plezier in zou hebben'...Maar er iets aan doen, nee...Waarom niet? Goeie vraag... :-/