Advertentie | |
|
29-10-2011, 21:05 | |
Ik durfde niet te reageren! Maar ik had het gedicht wel gelezen. Toen het nog maar 4 views had, volgens mij. En ik vind het een heel mooi gedicht. En ik heb het gevoel alsof het een erg persoonlijk gedicht is, maar dat weet ik niet zeker. En daarom durfde ik eerst ook niet te reageren.
__________________
Ik klop op de deur van de steen. / 'Ik ben het, doe open.' // 'Ik heb geen deur,' zegt de steen.
|
30-10-2011, 16:44 | |
Ik vind de eerste twee alinea's echt heel erg mooi! Knap geschreven en een mooi herkenbaar thema.
De laatste alinea vind ik niet slecht, maar wel een stuk minder. Vooral de zin: "Wil iemand alsjeblieft me vasthouden" is al zovaak opgeschreven, en doet wat mij betreft onder aan de rest van het gedicht. Maarre, hoofdzakelijk comlimenten dus! |
30-10-2011, 20:02 | |
Ja, eh, hoi.
Ik herinnerde me dit gedicht als minder mooi, dan toen ik het gister (of was het eergisteren? ik denk toch eergisteren) weer herlas. Ik hérinnerde me dit gedicht, als een vrij saai gedicht, met vrij veel herhaling/voor de hand liggende dingen en niet echt veel supermooie stukjes. Ik herinnerde me (net als Geel zo'n beetje zegt) dat dit heel persoonlijk was, en zo las ik het ook in eerste instantie, en toen had ik 'm dus minder mooi/saaier/voor de hand liggender onthouden. Maar bij herlezing bleek er veel meer in te zitten. Oh, waar ik ook nog aan moest denken, iemand hier (ik weet niet meer wie ) vroeg zich ooit af of het toevoegde als je meer wist over de dichter. Dat je dan ineens wist 'dit is geen gedicht over het verliezen van een geliefde' maar 'deze dichteres heeft haar dochter verloren toen ze 4 jaar was en onder een auto terecht kwam, waarna ze drie dagen later aan haar verwondingen is overleden, en die verwijzing zien we hier in regel acht en dit hier is een verwijzing naar de leeftijd en dit...' Ik weet niet of het iets toevoegt, of dat het het juist minder mooi maakt. Ik kan me beide voorstellen. Ik kan me voorstellen dat je je onwetend in een gedicht kan verliezen (wauw! deze leegte, dit eindeloos verdriet... dit dwalen in het niets) en je ermee kan vereenzelvigen, en dan ineens weet 'dit gaat niet hier over, dit gaat specifiek over die ene dochter' en het dan alleen nog maar lezen als 'het verhaal van een ander' en dat het je minder raakt, minder dichtbij komt. Dat het z'n magie verliest, omdat het ineens over iets realistisch in een ander leven gaat. Dat mooie bewoordingen simpele dingen uitdrukken, en dat je die niet anders kan lezen dan simpele dingen in andermans leven, waardoor ze aan magie verliezen voor jou. Ik kan me ook voorstellen dat je eerst denkt '... wtf' en dan ineens weet waar het over gaat, en ineens snápt hoe het gedicht in elkaar zit, en welk verdriet erachter zit. Dat het het juist mooier maakt. Dat je dacht 'wat een vaag gezeur of diepe meren en lege vlaktes zonder diegene, wat sentimenteel' en dat je dan weet dat het over een jong overleden meisje gaat, en dan ineens snapt waarom het zo leeg en verdrietig is, en de pijn erin ziet en dingen die op z'n plaats vallen. Ik denk dat ik bij jou meer last heb van het eerste. Van dat ik het gedicht minder mooi ga vinden doordat ik denk te weten (het hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn, maar dat maakt op zich niet zoveel uit voor mijn beleving van het gedicht) waar het over gaat. Ik kan me niet vereenzelvigen met het gedicht, en er mijn eigen heul andere verhaal in lezen. Ik denk dat ik me 'm daarom ook als minder mooi herinnerde. Verder vind ik het - naar mijn gevoel - iets teveel uitéénvallen in drie delen. Het eerste deel gaat over 'wat moet ik hiervan denken' 'hoe kan ik hier thuiszijn' en 'waarom ben ik hier thuis' (maar wat ik vreemd vind, is dat het maar om één thuisomgeving - een wat vervallen - lijkt te gaan, terwijl het niet-thuis-zijn volgens mij vooral gaat om het thuis kunnen/moeten/mogen zijn op meerdere plaatsen - ik had eerder een tegenstelling verwacht: ben ik hier thuis, of hier (wat weer een andere 'hier' is, natürlich! ) of nergens?) Maar goed, het eerste deel is dus een zooitje vragen + beschrijving van een wat vervallen, nou ja, vensters en straten en alles. En net als ik een beetje begin te wennen aan je vervallen beschrijvingen en erin op te gaan, ga je over naar iets anders. Naar zingende mensen en moeders, ik snap niet helemaal wat die daar doen, overigens, ik kan me van een moeder indenken dat het is dat je je bij je moeder áltijd thuisvoelt, maar dat zie ik dan weer niet in het gedicht terugkomen. Ik snap niet wat je wil zeggen "Hallo meneer, stel: ik zie mezelf NIET tussen allemaal op straat zingende mensen, ben ik dan thuis?" En dat je dan uitlegt "maar dan bedoel ik wel, dat ik dus níet tussen duizenden zingende mensen sta als ik mijn moeder zie en dan mijn gezicht vertrekt. Want misschien ben ik wel thuis tussen duizenden zingende mensen als ik mijn moeder niet zie, maar niet als ik mijn moeder wél zie. Snapt u?" En ik snap het niet! Ik snap werkelijk niet wat de zingende mensen en de moeder en het gezichtsvertrekken nou met wel/niet thuiszijn te maken hebben, en hoe iemand daar in hémelsnaam antwoord op zou moeten geven? "Nou meisje, je kan wel tussen duizenden zingende mensen staan, maar als je dus je gezicht niet vertrekt maar wel je moeder ziet, dan ben je op zich wel thuis, maar indien je dus niet je moeder ziet en er ook niet staat weer niet echt. Het ligt heel precies, snap je?" Ik vind de herhaling van: omdat ik dan wil lachen. Ik wil lachen. Wel fijn, trouwens. En dan in je derde strofe ga je weer over het idee van je veilig voelen in de abstractie van een land - en hoe dat kan en alles. Iets heel anders dan in je eerste strofe, en ook in je tweede, denk ik tenminste, want ik snap 'm dus niet echt. Ik vind het trouwens wel, weet ik het, slim opgeschreven. En dan dus weer een zooitje vragen. En dat zooitje vragen (hoe ik hier thuis kan zijn? als ik mijn moeder zie en mijn gezicht vertrek? waarom? waar?) - het zijn er twaalf. Waarvan alleen al víjf in de eerste strofe. Twee in de tweede (maar eentje is heel lang en vaag met zingende mensen enzooo, ja, die) en tot slot is de derde strofe eigenlijk helemaal opgebouwd uit vragen. Of eigenlijk het hele gedicht. Behalve het 'ik wil lachen', dan. En dáárdoor heb je voor mij heel veel loze en saaie tekst 'wil iemand mij vertellen' 'kan iemand mij uitleggen' 'is er soms een oplossing' - dat is allemaal niet zo beeldend en mooi en als je dat heel veel in een gedicht doet (te weinig is ook niet heel handig, dan wordt het heel vaag, hoewel je daar ook wel weer je stijl van kan maken) vind ik het dus een beetje saai. Ik ben geïnteresseerd in je beelden en de lieve mensen in je gedicht, en in zinnetjes als 'omdat ik dan wil lachen. Ik wil lachen' en niet in heel vaak een variant op een vraag lezen. Tenminste, ik vind het hier niet zo werken. Ik heb sowieso niet heel veel met vragen, en ook niet altijd even veel met herhaling, en bij jou vind ik de vragen beter dan ik normaal vind, en de herhaling ook, maar je combineert het zó, dat ik het uiteindelijk toch weer saaier vind. Ik moet daar trouwens écht een beter woord voor verzinnen en leren samenvatten en ideeën bedenken zonder dat ik daar lappen tekst voor moet schrijven. Ik vind je muren die kou en wind door laten je willen lachen en een verdriet dat geborgen is in armen dat vind ik fijn. De vragen niet zo. Het: Waar kan een thuis zijn (x1000) niet zo. EN ik spreek mezelf tegen. Aan het begin van de reactie zei ik dat ik 'm saaier vond, maar dat ik later vond dat het niet zo was, en dat het waarschijnlijk kwam doordat ik het aan jou verbond. In het einde van mijn reactie zeg ik eigenlijk weer dat ik 'm saaier vond (= hier: minder wauw en prachtig dan wat je normaal schrijft, voor mij minder dat dan gedicht dat je in het kortegedichtentopic hebt gedumpt en gewoon een eigen topic moest!) en vind ik eigenlijk niet meer dat het zoveel te maken heeft met wat ik erin lees/aan jou verbindt. Maar dat het met vragen/herhaling en het uiteenvallen in drie 'losse' delen (waarvan ik er 1 raar vind) te maken heeft. Oh, het is trouwens bij lange niet zo saai als deze heel tekst door lezen. Saai is hier ook niet echt saai, maar minder fascinerend. Alleen ik en subtiel taalgebruik stroken niet echt altijd (kun je stroken zo gebruiken? hm). Oké doei kusje, je hebt het einde bereikt! Oja, edit/toevoeging/nog langer: Ik denk trouwens dat ik ook wel weet WAAROM ik hier niet in eerste instantie op had gereageerd. Of sowieso niet altijd even snel op dingen reageer. Ik moet ergens onderbewust weten dat ik tóch wel weer een boekwerk schrijf en daar geen zin in hebben en het uiteindelijk tóch doen, óf helemaal geen reactie geven.
__________________
(...) en ik hou zo van verlangen en ik hou zo van alleen zijn en ik hou zo van het denken dat het zou kunnen als het kon. - Tjitske Jansen
|
01-11-2011, 15:04 | |||||||
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Verderrrr. Em, ik ben het wel met je eens, maar over de tweede strofe: die tegenstelling is er juist wel. Want, eigenlijk is het 'land A heeft die balkons en modderige straten en daar hoort de ik-figuur thuis, maar ze begrijpt niet waarom, en land B heeft allemaal mensen die lachen op straat maar daar is hij/zij juist de enige die niet lacht'. Maar dat is inderdaad niet echt duidelijk. Eventjes denken hoe ik dat duidelijker kan maken. Niet dat dat zegt dat ik dat ook echt ga doen, trouwens, maar over dat soort dingen nadenken is altijd goed. En verder! Eh, verder weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen, behalve dat ik het allemaal heb gelezen en je zeer dank voor je commentaar (want nuttig <3). <3 En misschien dat ik het nu aan de hand daarvan ga herschrijven, maar misschien ook niet.
__________________
And now, no.1: The Larch.
|
01-11-2011, 16:19 | |
Ik overtrad ook geen regel! Ik mág het wel zo interpreteren en erop ingaan DAT ik het zo kan interpreteren en wat dat uitmaakt voor mijn visie op je gedicht. Enzo. Dat is nog dichttechnisch. Doen van 'ach gossie meisie, snijdt je je nou weer? En regel acht is zo donker, je wil toch niet echt dood????' is niet de bedoeling. Maar dat deej ik niet. Ik heb per definitie eigenlijk alleen maar medelijden met mezelf!
Ik vind het heel knap dat je het helemaal gelezen heb.
__________________
(...) en ik hou zo van verlangen en ik hou zo van alleen zijn en ik hou zo van het denken dat het zou kunnen als het kon. - Tjitske Jansen
|
Advertentie |
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
De Kantine |
Chocosaai taarten #1543 Macrador | 500 | 01-11-2011 10:54 | |
Verhalen & Gedichten |
waar een lul is... baboon | 14 | 19-09-2006 17:34 | |
Liefde & Relatie |
Uit wat voor een thuis komen jullie? Muchacha | 70 | 20-04-2005 13:42 | |
Psychologie |
Weet er dan echt helemaal niemand een oplossing?! Eend | 25 | 06-11-2003 10:04 | |
Psychologie |
Onderwerp kan ik het geven ? een verhaal over een bij voorbaat verneukt leven ofzo Waarom? | 2 | 02-02-2002 16:30 | |
ARTistiek |
Een verhaaltje van mij... Eend | 5 | 03-12-2001 14:58 |