[Beschrijving] Syllabi

Deze tekst van een Levend Dagboek-bericht was zo ferm, dat ik besloot het tot 'verhaal' op te waarderen door het hier te plaatsen.

- - -

Sommige samenraapsels van letters vormen woorden, sommige samenraapsels van woorden vormen zinnen, sommige samenraapsels van zinnen vormen alinea's en sommige samenraapsels van alinea's vormen teksten. Artikelen in dit geval. Sommige van deze artikelen heb ik nodig voor colleges. Het merendeel overigens niet.

Ik kan het boek kopen waarin het artikel voorkomt, de volle prijs betalen en alles wat ik niet nodig heb eruit scheuren, maar dan zou ik teveel op een reclame lijken. Ik kan ook gebruik maken van de mogelijkheid die de opleiding biedt om een kant-en-klare reader, ook wel bekend als syllabus, te kopen. Een verzameling met daarin alle artikelen die nodig zijn en verder niets.

Voorheen kon deze reader gemaakt worden op het grafisch bedrijf dat verbonden was aan en gevestigd was in het faculteitgebouw, ook wel bekend als de reproafdeling. Omdat het, wegens copyright, niet mogelijk was om een docent een dertigtal van deze dingen te laten maken, was het zo geregeld dat iedere student individueel kenbaar maakte zulk een kopie te willen ontvangen van de reproafdeling. Eén kopie voor jezelf die nodig is bij de studie of een onderzoek, daarover hoeft immers geen copyright betaald te worden. Toevallig genoeg had de reproafdeling altijd een stuk of dertig van die kant-en-klare pakketten liggen waarin toevallig genoeg alle artikelen lagen die we nodig hadden. De docenten krabden tegenover de instanties schijnheilig achter hun oren en de repro nam glimlachend ons geld aan.

Vorig jaar begon het gedonder. De Letterenfaculteit wilde een centraal punt opzetten (‘Studiepunt Letteren’, oh de verbeelding), waar iedereen van elke opleiding elke syllabus kon kopen. De grote, academische eenheidsworst. Het nadeel van deze worst was dat hij duur werd, aangezien het copyright niet meer ontdoken kon worden. Een syllabus die we eerder nog mee konden krijgen voor dertig euro, moest nu minimaal honderd en twintig van voornoemde munten in het laatje brengen. Literatuurwetenschappen was koppig (hoera!) en had het op een akkoordje gegooid met de reproafdeling, dusdoende de schemeractiviteiten van voorgaande jaren, ondanks een hoop consternatie en verwarring, aan de gang houdend.

Waarom vertel ik u dit? Omdat dit een inleiding is voor de rest van mijn verhaal. Dit jaar is het monsterverbond tussen de repro en de docenten Literatuurwetenschappen teniet gedaan. Er moeten dus nieuwe wegen verzonnen worden om iedere student met een syllabus op te zadelen.

Eén van deze wegen is een derde partij die kopieert. Een kopieerwinkel in de Herenstraat (nummer 19) te Leiden bleek daarvoor vatbaar en een deel van de syllabi was daar op te halen. Helaas betaalt men een fikse prijs, is het een eind lopen en hebben niet alle docenten contact gezocht met deze vriendelijke, bebaarde man. Een andere optie is het pak met kopij van de docent in handen krijgen en het zelfstandig naar de repro te brengen (nog steeds duur) of het klassiek en amateuristisch bij een kopieermachine te dumpen. Het klinkt makkelijk, maar met één pak originelen en dertig grijpgrage studentenvingers, blijft er weinig over van het idee.

Gisteren haalde ik één der syllabi bij de kopieerwinkel in de Herenstraat en ik was voornemens vandaag hetzelfde te doen. Van syllabi heb je immers nooit genoeg. Maar, toen ik na het inleidende college over modernisme en postmodernisme de goede richting op liep (het was een flink eind weg) zag ik dat er een collegegenoot even voor me liep. Fijn, zou u zeggen, want zodoende hoeft u die lange weg niet in de stilte van uw walkman af te leggen. Maar nee, het was niet fijn. Hoewel ik totaal geen persoonlijke wrok jegens deze figuur koesterde, leek hij me niet bijzonder spraakzaam. Eergisteren had ik hem namelijk getroffen voor een lokaal waar ik ook college zou kregen en met behulp van een derde was er een moeizaam gesprek tot stand gekomen. Als ik hem nu opmerkzaam zou maken op mijn aanwezigheid, zouden we ons beiden verplicht voelen om samen verder te lopen (we volgen drie dezelfde colleges in de week), terwijl we daar allebei geen zin in hadden, ook al hadden we geen hekel aan elkaar.
De jongen in kwestie liep zo langzaam dat ik hem wel in moest halen en toen ik eenmaal gelijk met hem liep keek ik hem zo lang aan tot hij wel opzij naar mij moest kijken en groette hem. Met een glimlach stapte ik hem voorbij en ik weer zeker dat we allebei tevreden waren met deze oplossing voor het probleem dat volgens hem misschien niet eens bestond.

Bij de kopieerwinkel in de Herenstraat aangekomen, bleek dat deze tussen één en twee uur gesloten was, terwijl het momenteel kwart over één was. Drie kwartier wachten was geen optie, dus besloot ik de boel te laten voor wat ze was en naar het station te kuieren. Mijn doorzettingsvermogen kent geen grenzen, ziet u?

Ik was nog geen tweehonderd meter ver en daar kwam mijn ingehaalde collegemakker aansjokken. Ik haalde mijn oortelefoon uit mijn oorschelp en gebaarde hem daarmee dwingend hetzelfde te doen. Ik legde hem uit dat de kopieerwinkel gesloten was en daarna was ik verplicht met hem mee terug te wandelen. Met veel moeite wist ik een oppervlakkig gesprek over de opleiding gaan de te houden (waarin ik zelfs de vermetele vraag durfde te stellen wat hij met zijn opleiding van plan was) en uiteindelijk bereikten we weer het faculteitsgebouw. Hij trok verder naar het station en hoewel ik ook die kant op moest, besloot ik nog even via het centrum van de stad te gaan. Meer omdat ik dan niet met hem samen hoefde te lopen dan dat ik echt in het centrum moest zijn. Nogmaals, ik had niets tegen hem, maar had er geen zin in om een gesprek voort te slepen.

Maar voordat ik bij de uitgang was, zag ik een meiske die ook het college volgde waarvan ik de syllabus benodigde en ik herinnerde me dat zij momenteel in het bezit was van de kopij van de docent. Ik besloot op haar af te stappen (ze was samen met een ander meiske uit dat college). Aangezien ze nog aten, maar wel van plan waren straks te gaan kopiëren, bood ik aan om kopieerkaarten voor hen te halen, om zodoende mijn goede wil te tonen en de zaak wat meer schot te geven.

Bij de reproafdeling, waar de kaarten verkocht werden, waren de kaarten natuurlijk niet meer voorradig. Wel hebben we ze nog van vijfhonderd. Maar vijfhonderd is toch veel te veel, meneer Repro! Nou, dan zoek je het zelf maar uit.
Teruggekomen bij mijn medestudentes, waarvan er één een Vlaams, afgestudeerd goudsmid was, die mij altijd in verlegenheid brengt, aangezien ik vaak de neiging heb om haar accent over te nemen en ook te bezigen (ook al zal het waarschijnlijk rot klinken) en ik het idee heb dat zij dit bemerkt en vermoed dat ik de spot met haar drijf, wist ik niet meer waarmee deze zin begon. Ik vertelde hen mijn avonturen bij de Repro en bedacht me plotseling dat het ook mogelijk was via de chipknip kopieerkaarten te bemachtigen.

Ik bewoog me naar de chipknip (ik offerde me alweer galant op om kopieerkaarten te scoren voor mijn beborste medestudenten (en later het geld terug te krijgen, natuurlijk)), maar het onding was defect. Althans, er hing een blad aan met 'defect' erop en ik geloofde het, dom als ik ben. Tien minuten later bleek het geval het (weer?) te doen. Ik moest bij de balie te horen krijgen dat er nog een chipknip was bij de universiteitsbibliotheek (ik geloof dat ik de enige vierdejaars ben die geregeld moet vragen waar iets zich bevind, niet alleen chipknips of college, maar ook complete gebouwen) en na een korte wandeling had ik de opgeladen chipknip. Hij pulseerde in mijn broekzak.

Bij de kopieerkaartenmachine (die naast de voormalig defecte chipknip te vinden was) sprak een Japanse studente me aan, omdat ze met geen mogelijkheid een kopieerkaart kon bemachtigen, maar hem wel nodig had. Ze gaf me vijf euro en ik hoereerde mijn bankrekening als een volleerd pooier. Ze zag dat een kaart 4,65 was en had het vertederende lef me om de vijfendertig cent te vragen. Ik had geen kleiner geld dan vijftig cent en gaf die haar. Toen ze in haar Japanse portemonneetje begon te graven stotterde ik in het Engels dat dat niet hoefde. Ik hoop dat ze het niet opvatte als een belediging, want zo bedoelde ik het niet. Enkele dagen terug had ik namelijk enorm genoten van een Japanse film (Battle Royale) en ik vond het erg sympathiek van Japan om die film te maken. Ik hoopte dat ik deze manier wat sympathie jegens Japans terug kon tonen, zodat we allemaal tevreden zouden zijn. Bovendien heb ik altijd bewondering voor het lef van buitenlandse studenten.

Met drie kopieerkaarten in mijn broekzak bewoog ik me terug naar de dames, waarna het kopiëren zijn aanvang nam. Tijdens het wachten daar, gebeurde er iets wat niet iedere dag gebeurd. Een meisje waarmee ik... vier á vijf jaar geleden SPH gedaan had, herkende me. Ze schuifelde onzeker naar me toe met de uitgesproken vraag of ik haar nog kende, en ik wist haar de opleiding, haar naam en achternaam te vertellen. Het was fijn om via haar weer een stukje van mezelf te vinden en het weerzien van haarzelf was ook leuk. Ze droeg nog altijd geen make-up (viel me nu op) en dat stond haar het beste; ze had een breed, eerlijk gezicht. Na het tweede jaar SPH was ze er, net als ik, mee gestopt en nu studeerde ze sociale psychologie. Ze liep rond op de Letterenfaculteit vanwege een bijvak cognitieve filosofie dat hier kennelijk gedoceerd werd. Ik wist zonder enige moeite haar e-mail adres te ontfutselen en ze zou het voorval doorgeven aan de andere dames uit mijn leergroep van toen, waarmee zij, in tegenstelling tot ondergetekende (natuurlijk), nog wel contact had. Ondertussen hoorde ik de kopieermachine achter me een salto maken. De twee dames die met mij waren, hadden braaf en ijverig gekopieerd tot het papier op was, en één van hen ging de 'key-operater' halen.

Het SPH-meisje verdween naar haar college en wij drieën bleven achter. Hoewel ik enige keren alleen was met één van de twee dames deden zich geen angstvallige stiltes of geforceerde gesprekken meer voor, maar was het aangenaam gezellig. Na een half uur (het zou een kwartier duren) verscheen een vervangend 'key-operater' (een veiligheidsmeneer die toevallig een sleutel had) en deze vulde het papier aan. Na nog één foutmelding van klemzittend papier (een leugen!), konden we verder.

De volgorde van de ongeveer honderd en vijftig bladzijden was danig door elkaar geschopt, zodat we nog enig puzzelwerk voor de boeg hadden. Dit bleek echter mee te vallen (twee bladen moesten verschoven worden, ik maakte de zenuwachtige opmerking dat kopieën zo verdomd veel op elkaar leken en we raakte gezamenlijk in de war over wat nu het origineel was en wat niet).

Na bijna twee uur was ik in het bezit van mijn syllabus. Het had me twintig euro minder gekost dan normaal en had ik vrede met mezelf.

- - -

LUH-3417

Heerlijk! Leest lekker door

Grim

[Charlottetje]

hm, nou ben ik toch even in verwarring.
was volgens jou nou jouw tekst lovend, leerzaam, kritisch, erotisch en lang of diende mijn reactie zo te zijn?

je tekst vond ik voornamelijk lachwekkend, herkenbaar en zeer goed leesbaar!(lovend)
dat is wel eens anders geweest laten we maar zeggen.


'waar ik college zou kregen"
lieve (erotisch?) LUH, het is nog steeds, college zou krijgen (leerzaam)

het heeft niet eens een titel (kritisch)

tsja, lang.
ik zou zeg maar een hele tijd een hele hoop kunnen gaan lullen over werkelijk niets, over de computerspelletejes die jij altijd speelt, over je commodore, over je vaak walgelijke muzieksmaak, over dat jij mij ook nooit uit hebt kunnen leggen wat jij nou eigenlijk met je studie wilt gaan doen, over dat ik Den Haag geweldig vind en jij er alleen maar naar de Slegte gaat of in achterafstraatjes CD's gaat kopen, over al je fietstochten, over je sportprestaties van vanochtend, over dat je daarom natuurlijk sneller liep dan die medestudent van je die vast niets anders doet dan de hele dag lezen en papers schrijven, over boeken die jij niet wilt lezen omdat ze na 1970 geschreven zijn, over alles wat jij mist in de wereld over dat jij toch echt eens wat meer van dit soort 'lekker-weglees' stukjes moet schrijven en/of plaatsen, over de hamsterweken van albert heijn of de prijsverlagingen die dit concern weer uit gaat voeren, over dat jij niet eens weet wat tapenade is, misschien zelfs nooit van tapas gehoord hebt, over dat jij nog wijn moet leren drinken, over het studentenleven dat jij niet begrepen lijkt te hebben of over de lichtgroene vlinder die eindelijk de weg naar buiten weer heeft gevonden(lang)

Charlotte

Bedankt voor de reacties.

Charlotte, een tapenade is een kruising tussen een neusbeer en een antilope, maar dan met iets meer haar boven de neus.

Tapas is een tekst die op een bord bij een café staat waar ik altijd langs loop in Leiden.

En 'lieve' is niet erotisch genoeg.

LUH-3417

[Astuanax]

LUH-3417 schreef op 17-09-2004 @ 09:22 :

zo herkenbaar! echt een kutsituatie

gaande
(

gewaagd...

een meiske 'dat', is meiske een schrijffout?

hahaha

jah, een beetje lang, maar de moeite waard!
Grappig tekstje

Bedankt voor de reactie en die tikfouten. Meiske is geen spelfout, het is een irritante tik waar ik moeilijk van af ga komen. 'Die' in plaats van 'dat' is daarentegen wel een fout.

Ik hoor een aantal keer dat het lang was. Is dat te lang, of was het nog altijd makkelijk om de aandacht er bij te houden? Wie weet had ik de hele introductie over het hoe en waarom van de syllabi kunnen schrappen...

LUH-3417

we raakte gezamenlijk in de war over

graag nog een N, als er bedankt wordt voor tikfouten

Grim

[Zut Alors!]

Blij toe dat ze die dingen bij ons nog wel gewoon verkopen!!!



De laatste 2/3 alinea's lopen alleen niet zo heel lekker meer, iets te vlot. Daar raakte ik de draad een beetje kwijt. Ook tussendoor af en toe gaat het een beetje van de hak op de spreekwoordelijke tak. Voor de rest lekker verhaaltje.

[Astuanax]

LUH-3417 schreef op 17-09-2004 @ 20:59 :
Bedankt voor de reactie en die tikfouten. Meiske is geen spelfout, het is een irritante tik waar ik moeilijk van af ga komen. 'Die' in plaats van 'dat' is daarentegen wel een fout.

Ik hoor een aantal keer dat het lang was. Is dat te lang, of was het nog altijd makkelijk om de aandacht er bij te houden? Wie weet had ik de hele introductie over het hoe en waarom van de syllabi kunnen schrappen...

LUH-3417

Nee niet schrappen! Ik had/heb eigenlijk nog altijd niet echt een duidelijk idee van wat een syllabus is!
Meiske is cool probeer er niet vanaf te geraken tenzij het echt nodig is (tip: op mondelinge examens beeld ik mij altijd in dat ik een nieuwslezer ben zodat ik automatisch perfect an praat, wie weet helpt het bij jou ook )

het is niet te lang, laat maar zo, voor schoonheid moet men lijden.

[Charlottetje]

LUH-3417 schreef op 17-09-2004 @ 17:52 :
Charlotte, een tapenade is een kruising tussen een neusbeer en een antilope, maar dan met iets meer haar boven de neus.

Tapas is een tekst die op een bord bij een café staat waar ik altijd langs loop in Leiden.

En 'lieve' is niet erotisch genoeg.

LUH-3417

Dat bedoel ik nou!
Heb je al tien keer uit proberen te leggen wat tapenade is!

en stap dan een keer dat cafeetje binnen en ga er eens tapas eten!

ja zeg, ik ga toch niet erotisch zitten doen op dit forum!

Charlotte