uitmaken of niet, zware beslissing

[Anoniem1988]

sorry voor t lange verhaal:

Hoi,

ik heb nu 2 jaar een relatie met een geweldig meisje. Het ken haar door en door en zij kent mij door en door. Ik ben de laatste tijd echter geen twijfelen of zij echt de ware voor mij is. Omdat ik zo denk reageer ik wel eens op een totaal verkeerde manier tegen haar en dat verdient ze niet.

Er zijn me de laatste weken een aantal zaken opgevallen.
*We wonen beide nog thuis bij onze ouders en ik moet er niet aan denken om al samen te gaan wonen. Toch had ik het er laatst over en zij wil graag dicht bij haar ouders wonen (tuurlijk dat willen veel mensen). al woont zij een in saai dorp waar nooit wat te doen is. Ik wil daar absoluut niet wonen, want dan weet ik zeker dat ze iedere dag ''eventjes'' langs haar moeder gaat. Want haar oudere zus (die al op zichzelf woont) doet dat ook.

* Ik hou graag van sporten (vroeger ging ik 14 uur per week in 5 dagen) nu ga ik nog 7 uur in 3 dagen. Zodra ik iets anders moet doen dan, moet ik altijd het sporten maar laten zitten, want dan kan ze mij minder zien. Mij boeit dat totaal niet. dit is van haar kant een teken dat ze me graag ziet, maar van mijn kant ligt dat gevoel er niet zo

* Haar zus heeft een baby, en bij haar thuis en zij hebben het er constant over. nu heb ik dat eens aangekaart (bij haar) en is het iets minder geworden. Ik wil het ook wel eens over andere zaken hebben. Er hangt misschien een kleine foto van mij en mijn vriendin in de woonkamer bij hun en een mini-foto van mij en mijn vriendin. Weer iets waar ik me aan stoor.

*Zij doet gemakkelijk over sommige zaken, en pas als we ruzie hebben gehad erover denkt ze er anders over. Zo had ze graag dat als ze 3 dagen bij mij is ik toch nog ff langs haar ga want dan krijgt ze niet alle spullen mee. Ik denk dat ze gewoon graag even thuis is en haar ouders ziet. Wij wonen niet op een afstand die je zo maar even op en neer kart met de auto. Dat snapt ze dan blijkbaar niet en zo zijn er nog meer kleine dingetjes.

* Ik heb altijd het idee gehad dat zij niet graag werkt. Toen ik haar leerde kennen had ze een bijbaan, maar zodra ze daar weg moest (na 3 jaar) is ze ook nooit meer gaan werken. Ze volgt nu wel een studie, maar dat is niet de juiste studie geweest volgens haar. Als ik dan vraag wat ze wil gaan doen later weet ze het niet. Ik denk dat zij liever (net als dat nu bij haar thuis het geval is) thuis blijft en voor de kinderen zorgt. En dat wil ik totaal niet later. Ik wil dat beide ouders werken en het goed hebben (samen met de kids).

*ze kan het goed vinden met mijn vrienden, maar zelf heeft ze niet meer zo veel vrienden. toen we elkaar pas leerde kennen had ze best veel vrienden (met name van het sporten). Ik begrijp dat dat op ten duur want minder wordt. Maar nu sport ze sinds 1 jaar niet meer en heeft ze bijna geen vrienden meer. Ik denk vaker: kon ze maar wat met haar vrienden gaan doen, dan kon ik dat ook. Ze heeft er geen problemen mee om bijvoorbeeld met mij en mijn vrienden mee uit te gaan, dan dan sta ik toch de hele tijd bij haar. Als haar vriendinnen nu ook gingen kon ze daar eens een praatje mee maken.

*Als mijn vrienden met een leuk idee komen vragen ze haar altijd (via mij) mee. Ik weet dan al bij voorbaat dat ze liever met mij alleen is, maar ík wil dan wel met mijn vrienden (een aantal vriendinnen van hun en mijn vriendin iets gaan doen. Dan zeg ik bij van te voren al tegen mijn vrienden dat we niet meegaan, en dat vind ik dan echt klote. Als ik dan toch per se mee wil, is er ruzie/ onenigheid. Wat meestal na een poosje is opgelost.

Dit even als een paar dingen waar ik me aan erger. De meeste vrienden van mij zijn nu single en ik zie wat hun voor een vrijheden hebben. Ze vindt dat ik te weinig energie in de relatie steek, en dat verdient ze niet (alhoewel ik denk dat t prima is zo (voor mij dan)). Dan denk ik aan de ene kant: was ik nog maar eens zo vrij. Aan de andere kan moet ik er ook niet aan denken om het uit te maken, want ze doet alles voor me (figuurlijk gesproken) en ik hou van haar. Als ik het uit zou maken zou mij dat ook veel verdriet doen, maar ik zie mij nu iig niet met haar oud worden.

Als je zo'n verhaal kan typen.. En zo eindigt. Wil je dat ik 'uitmaken' zeg? Uitmaken!

[Em.]

Ik neem aan dat je 22 bent of wordt dit jaar? Anders zouden een paar dingen al niet meer zo relevant zijn, maar nu is het inderdaad wel belangrijk of je met diegene samen zou willen wonen of niet. Als je 14 bent boeit dat nog niet zo.

Eigenlijk krijg ik vooral het gevoel dat je het (inderdaad) beter uit kunt maken. Die tekst geeft mij het gevoel dat je haar niet wilt kwetsen en/of het nog niet helemaal kunt loslaten of zoiets, maar dat je éigenlijk al bezig bent met redenen verzamelen waarom het niet kan en twijfelen aan je relatie... dat je dus al op weg bent om het uit te maken. Ook al houd je van haar. Ook al hebben jullie zoveel goeds meegemaakt - dat neem ik wel aan. Als je je niet oud met haar ziet worden (en het geen tijdelijk bevlieging is omdat je eeuwige roze wolk even niet meer zo eeuwig is en je oma op sterven ligt en je ouders in scheiding) dan is het, denk ik, al een beetje over. Aan het doodbloeden, en

'Ze vindt dat ik te weinig energie in de relatie steek'

dat heeft zij ook door. Dus, uitmaken lijkt mij ook het beste (hoewel het misschien helpt als je er nog even over nadenkt en praat en probeert) en ik krijg ook het idee dat je daar, al dan niet onderbewust, bevestiging voor zoekt. Bevestiging dat je het inderdaad uit kunt/mag maken ook al is ze zo lief.

[Rysair]

Je wil niet met haar oud worden, dan lijkt 't me vrij simpel. Het doet je wel verdriet, maar je weet dat het dan de juiste beslissing is geweest, of niet dan?

Natuurlijk is het pijnlijk om het uit te maken, maar is het niet nog pijnlijker om zo door te gaan? Je hebt zelf al genoeg redenen bedacht om het uit te maken, en als het na een goed gesprek nog niet gaat werken, zou ik het uitmaken...

[x-spekkie-x]

Ik krijg juist het idee dat de topicstarter alleen maar zijn frustraties uit en daar een oplossing voor zoekt. Wat er voor mij echt uitspringt is dat je vriendin blijkbaar geen eigen leven heeft en heel erg claimend is naar jou toe. Hier zou je wat aan moeten doen en volgens mij ben je dan het grootste gedeelte van je ergernissen al kwijt. Praat er dus eens fatsoenlijk met haar over en geef ook duidelijk aan dat je het gevoel hebt dat je geclaimd wordt en dat zij ook eens eigen activiteiten moet ontplooien. Misschien is daar wel een break voor nodig, om het goed duidelijk te maken, maar misschien ook niet. Kijk dus eerst eens hoe je het in je relatie kunt oplossen

[Akhlys]

Ik krijg net als spekkie vooral het idee dat je vriendin heeeeeel erg aanhankelijk is en daar zijn je meeste ergernissen eigenlijk op gebaseerd. Als zij meer met andere mensen op zou trekken, heb jij ook meer vrije tijd en kan je weer sporten, met je vrienden op stap, whatever. Geef aan dat je vindt dat ze meer met haar vrije tijd moet doen ipv. naar jou toe trekken en als ze dat moeilijk vindt kan je haar proberen te helpen, zodat ze weer op eigen benen kan staan en niet meer zo aanhankelijk is bij jou. Punt is dat jullie (en vooral jij) ook je eigen ding moet kunnen doen.

Conclusie is dus dat ik niet denk dat je de vrijheid van het single zijn mist, maar tijd voor jezelf en tijd met anderen. En dat kan ook prima als je een vriendin hebt

[Gambokkur]

"sorry voor t lange verhaal" typ je. Dit doet me vermoeden dat je een te braaf persoon bent,en mss schrik je er dan ook te veel voor terug om het uit te maken.

Ik heb ook het idee dat zij te afhankelijk is van jou. Dat is prima als je allebei zo bent, maar in jullie geval werkt het niet. Daarbij is ze ook erg afhankelijk van haar ouders.

Heb je dit al met háár besproken? Zo nee, doe dat. Leg niet deze lijst irritaties bij haar neer, want dat komt erg verwijtend over en zo ga je het gesprek op de verkeerde manier in, dan maak je het jouw probleem dat zij moet oplossen. Breng het als júllie probleem en zoek sámen naar een oplossing. Leg ook aan haar uit dat je dit juist doet omdat je zo veel van haar houdt en haar niet kwijtwil - het moet ook op de lange termijn blijven werken.

Als zij niet bereid is om rekening met jouw gevoelens te houden, is het misschien toch beter om het uit te maken. Maar door het nu uit te maken zonder dit probleem samen te bespreken, geef je haar geen eerlijke kans. En zo doormodderen vind ik ook geen goed idee.

En op veel van de dingen die jij noemde, zijn prima compromissen te sluiten. Wat betreft woonplaats: je kunt in de stad gaan wonen die het dichtst bij haar ouderlijk dorp is, en dan kunnen jullie bv. elke week een keer bij haar ouders eten en ze kan elke dag haar moeder bellen. Wat betreft haar wens om thuismoeder te zijn: misschien wil ze wel 2 dagen per week werken en dat jij 4 dagen werkt, ofzo, en dan kunnen haar ouders een dag oppassen. Wat betreft dingen met jouw vrienden doen: als zij het weekend bij jou is, kun je bv. best 1 keer per weekend iets met vrienden doen. Als jij dan het weekend bij haar bent heb je haar voor jezelf. Ik zie nu natuurlijk alleen jouw kant van het verhaal, maar zo komt het over alsof jij juist meer voor jullie relatie over hebt dan zij; jij hebt vanalles opgegeven, zij bepaalt hoe alles gaat.

[Anoniem1988]

Alvast bedankt voor jullie reactie.

@Akhalys en x-spekkie-x: Ik denk dat wat jullie hier zeiden idd mijn grootste ergernis is. De aanhankelijkheid. Vroeger had ze dat niet zo erg. Ze ging sporten, had meerdere vrienden, werkte enz. Nu is dat heel anders.

@Sarah: voor alles zijn compromissen te sluiten, en ik besef ook dat het anders is als je single bent of een vriend(in) hebt. Maar ik vraag mij af of ik haar nog wel kán veranderen (of zij zichzelf). Ze is toch echt een ''alleen het gezin'' type, en dat besef ik steeds meer. Ik ga best vaak op bezoek bij mijn familie (oma, ooms ed) ik weet dat zij daar een hekel aan heeft omdat ze dan liever met mij thuis op de bank een film kijkt. Vind ik ook leuk, maar niet altijd. Zij gaat nooit naar familie (muv vaste feesten zoals verjaardagen).
Problemen moeten we samen oplossen en ik heb ook vaker met haar gesprekken gehad. Niet nadrukkelijk maar algemeen en dan weet ik toch dat zij er heel anders over denkt dan ik.

Ze laat mij 3 dagen in de week sporten, maar ik weet zeker dat ze liever heeft dat ik elke dag naar haar kom (of zij naar mij).

@Em. ik wordt nog 22

Jij moet haar ook niet willen veranderen, maar zij moet rekening met jou willen houden. Het lijkt op elkaar maar het is net wat anders . Het moet vanuit haarzelf komen, anders vind ik dat ze helemaal niet zo veel energie in de relatie steekt als ze volgens jou zegt; maar voordat ze rekening met jou kan houden, moet ze natuurlijk wel weten wat jij wil. Jij houdt nu alleen maar heel veel rekening met wat zij wil. (ook weer: ik ken natuurlijk alleen jouw kant van het verhaal)

na het lezen van deze tekst had ik het idee dat je haar wel mag maar meer als een van je vrienden enzo en dat je niet echt verliefd op dr bent, en dat je het irritant vind dat zij zich zoveel met je bemoeit.
maar dat ze niet wil sporten enzo is misschien ook niet helemaal jou zaak:$
hoezo werkt ze niet meer dan?
als ze uitgaat of gaat winkelen heeft ze toch geld nodig?
of leen jij haar dat uit?? dat raad ik je dan sowieso af.
ik denk dat het hoog tijd is voor een goed gesprek met haar, en anders zou ik zeggen dat je beter vrienden kunt blijven maar geen verkering meer moet hebben

[Anoniem1988]

Als je thuis woont en een flinke stufie krijgt en niets aan studie hoeft te betalen (omdat ouders dat doen) dan hou je nog wel geld over. Zij komt ermee uit. Geld uitlenen begin ik niet aan. Ik vind het niet 100% erg dat ze niet sport, maar haar contacten zouden er wel door behouden zijn gebleven (wat een zin?).

Ze houd wel rekening met mij (vind ik), maar haar kijk op het leven is gewoon anders. En daarom denk ik dat het in de toekomst gewoon erg moeilijk gaat worden.

[Woeste Woerd]

Wat ik heel erg uit jouw verhaal proef is dat ze sterk op haar familie gericht is (en dat volgens mij haar familie sowieso heel close is). De helft van je verhaal gaat over haar band met haar familie.

An sich hoeft dat niet slecht te zijn. Ik kom uit een familie waarbij de ene kant heel hecht is (ze zien elkaar 2 keer per week, gaan samen 1x per jaar op vakantie, hebben mij en mijn zusjes helpen opvoeden toen ik klein was nadat mijn vader was overleden) en de andere kant juist niet (als ik ze 2x per jaar zie is het al veel). Beide kanten is an sich niks mis mee, maar ik merk wel dat het aan de persoonlijkheden liggen of ze het fijn vinden om elkaar vaker te zien of niet.

Natuurlijk kan niemand hier zeggen of jij het wel of niet moet uitmaken. Wel denk ik als ik je verhaal zo lees dat je frustraties vooral op dit vlak liggen. Hoe kijk jij tegen haar band met haar familie aan? En denk je dat je haar relatie met haar familie (samen) zo kan inrichten dat jullie er beiden gelukkig mee worden?

[Volk]

Ik heb het gevoel dat jij degene bent die zich maar blijft aanpassen aan haar. Als jij iets leuks wil gaan doen met je vrienden maar zij liever thuis blijft zitten moet je gewoon gaan. Tja, dan heb je ruzie (wat niet zou moeten) maar wil je echt de rest van je leven binnen blijven zitten en film kijken met haar omdat zij niks wil doen? En dat ze wil dat je naar haar toe gaat als ze 3 dagen blijft is ook belachelijk. Hoeveel wil ze meenemen dan? Ik hoor nu natuurlijk maar een kant van het verhaal maar het komt over alsof ze (onbewust) heel egoïstisch is.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat jij haar vertelt dat jij haar vriend bent, en niet degene die haar maar altijd moet vermaken. En zo komt het nu wel over, alsof jij haar enige bron van vermaak bent. Leg haar uit dat het voor jou heel belastend is en dat als zij ook om jou geeft jou de ruimte geeft om dingen te doen. Jij geeft haar namelijk ook de ruimte om dingen (met familie) te doen, waarom houdt zij dan geen rekening met jou?

[Cherry Springs]

Ik herken me wel in haar positie, eigenlijk, mijn vriendje doet veel meer aan z'n hobby en werk enzo dan ik en daarom vond ik het heel vervelend als hij geen tijd voor me had, hij was inderdaad zo'n beetje mijn enige bron van vermaak. Sinds ik me dat realiseerde ben ik me op andere dingen gaan richten en heb ik wel dingen te doen dus mis ik hem minder. Misschien dat je vriendin daar ook mee zit. Sowieso moet ze meer vrienden gaan maken en een baan of hobby's zoeken, ze kan niet verwachten dat jij altijd maar bij haar kan zijn. En als ze dat niet kan doen, als ze geen nieuwe vrienden durft te maken of geen baan wil zoeken en niet daadkrachtig is om haar leven wat boeiender te maken dan denk ik dat je het beter uit kan maken, dan verschillen jullie misschien toch te veel. En dat zal heel pijnlijk zijn en voor haar ook. Misschien dat ze dan wel leert om andere dingen te gaan doen. Jullie zouden even pauze kunnen nemen ofzo, als jullie dat goed met elkaar afspreken om elkaar wat minder te zien zodat zij wat meer met zichzelf kan ondernemen ofzo. En dat ook echt doet. Riskant misschien maar zoals het nu gaat ben jij niet tevreden en dat werkt ook niet.

[Anoniem1988]

Woeste Woerd schreef:

Wat ik heel erg uit jouw verhaal proef is dat ze sterk op haar familie gericht is (en dat volgens mij haar familie sowieso heel close is). De helft van je verhaal gaat over haar band met haar familie.

An sich hoeft dat niet slecht te zijn. Ik kom uit een familie waarbij de ene kant heel hecht is (ze zien elkaar 2 keer per week, gaan samen 1x per jaar op vakantie, hebben mij en mijn zusjes helpen opvoeden toen ik klein was nadat mijn vader was overleden) en de andere kant juist niet (als ik ze 2x per jaar zie is het al veel). Beide kanten is an sich niks mis mee, maar ik merk wel dat het aan de persoonlijkheden liggen of ze het fijn vinden om elkaar vaker te zien of niet.

Natuurlijk kan niemand hier zeggen of jij het wel of niet moet uitmaken. Wel denk ik als ik je verhaal zo lees dat je frustraties vooral op dit vlak liggen. Hoe kijk jij tegen haar band met haar familie aan? En denk je dat je haar relatie met haar familie (samen) zo kan inrichten dat jullie er beiden gelukkig mee worden?

Ik kan het wel vinden met haar familie (die zien ze niet vaak). Het hun gezin kan ik het ook prima vinden, maar t is niet zo dat ik later mijn ouders iedere dan wil zien. Bij hun komt iedereen (alle kinderen) nog iedere dag "'even'' langs, en dat stoort me aangezien mijn vriendin dat natuurlijk ook allemaal wel prima vindt. Als ik op eigen benen sta wil ik ook mijn ouders niet te vaak zien.

Cherry Springs schreef:

Ik herken me wel in haar positie, eigenlijk, mijn vriendje doet veel meer aan z'n hobby en werk enzo dan ik en daarom vond ik het heel vervelend als hij geen tijd voor me had, hij was inderdaad zo'n beetje mijn enige bron van vermaak. Sinds ik me dat realiseerde ben ik me op andere dingen gaan richten en heb ik wel dingen te doen dus mis ik hem minder. Misschien dat je vriendin daar ook mee zit. Sowieso moet ze meer vrienden gaan maken en een baan of hobby's zoeken, ze kan niet verwachten dat jij altijd maar bij haar kan zijn. En als ze dat niet kan doen, als ze geen nieuwe vrienden durft te maken of geen baan wil zoeken en niet daadkrachtig is om haar leven wat boeiender te maken dan denk ik dat je het beter uit kan maken, dan verschillen jullie misschien toch te veel. En dat zal heel pijnlijk zijn en voor haar ook. Misschien dat ze dan wel leert om andere dingen te gaan doen. Jullie zouden even pauze kunnen nemen ofzo, als jullie dat goed met elkaar afspreken om elkaar wat minder te zien zodat zij wat meer met zichzelf kan ondernemen ofzo. En dat ook echt doet. Riskant misschien maar zoals het nu gaat ben jij niet tevreden en dat werkt ook niet.

Je haalt de woorden bijna uit mijn mond. Ik hoop dat mijn vriendin dat ook gaat realiseren. Vroeger had ze het allemaal: sport, vriendinnen, werk (met sociale contacten die ook wel eens mee uit gingen). In de loop der jaren is dat minder geworden en dat gaat me steeds meer ergeren omdat ik wél mijn ding ben blijven doen.

Aan pauzes in een relatie doe ik niet. Dan heb ik het liever helemaal over dan dat ik een knipperlichtrelatie krijg. Daar ben ik misschien wat hard in, maar ik heb het idee dat als er een kink in de kabel is dat het toch nooit meer 100% goed wordt (al zijn er natuurlijk al velen geweest die het tegendeel hebben bewezen)

je spreek anders wel over ''een geweldig meisje'' dat zou je ook niet zomaar doen denk ik.
heb je die woorden bewust getypt of niet??
meestal typ je zoiets zonder dat je t doorhebt en dus denk ik dat het nog te vroeg is om haar helemaal los te laten, gewoon vrienden blijven zou wel kunnen

[cenerentola]

Het is een cliché, maar ga eens met haar praten. Kaart al je irritaties aan en vraag haar om zich aan te passen. Misschien heeft ze een extra stimulans nodig om iets van haar leven te maken, haar horizon te verbreden en haar burgerlijke leventje te doorbreken. Kijk het nog een paar weken/maanden aan en als er niets verandert, zet dan een punt achter jullie relatie. Het is misschien heel egoïstisch, maar jij hebt meer ambities dan haar. Nu ben je nog jong en liggen er nog veel mogelijkheden voor je open en ook voor haar. Het zou jammer zijn voor jou, maar ook voor haar, als jullie die mogelijkheden niet zouden benutten. Mocht er niets aan de situatie veranderen, maak het dan uit.

[Anoniem1988]

cenerentola schreef:

Het is een cliché, maar ga eens met haar praten. Kaart al je irritaties aan en vraag haar om zich aan te passen. Misschien heeft ze een extra stimulans nodig om iets van haar leven te maken, haar horizon te verbreden en haar burgerlijke leventje te doorbreken. Kijk het nog een paar weken/maanden aan en als er niets verandert, zet dan een punt achter jullie relatie. Het is misschien heel egoïstisch, maar jij hebt meer ambities dan haar. Nu ben je nog jong en liggen er nog veel mogelijkheden voor je open en ook voor haar. Het zou jammer zijn voor jou, maar ook voor haar, als jullie die mogelijkheden niet zouden benutten. Mocht er niets aan de situatie veranderen, maak het dan uit.

Ik denk dat ik de zomer idd eens ga afwachten. Mocht er dan niets veranderd zijn, dan zal ik het waarschijnlijk ook uitmaken.

Hartstikke bedankt voor jullie reacties tot nu toe! Ik heb er echt heel veel aan!

Frustraties los je op door te praten met haar.

Anderzijds zegt het wel veel dat je nu al over uitmaken nadenkt. Als je echt gek op haar bent zijn praktische zaken als geen werk hebben en dicht bij haar ouders willen wonen geen reden om het uit te maken. Dat zijn gewoon bijkomstigheden waar een middenweg in gevonden kan worden. Ze kan immers parttime iets gaan doen en jullie kunnen in de buurt gaan wonen van haar familie, maar net ver genoeg weg zodat ze niet elke avond voor de deur staan.

[Anoniem1988]

******** schreef:

Frustraties los je op door te praten met haar.

Anderzijds zegt het wel veel dat je nu al over uitmaken nadenkt. Als je echt gek op haar bent zijn praktische zaken als geen werk hebben en dicht bij haar ouders willen wonen geen reden om het uit te maken. Dat zijn gewoon bijkomstigheden waar een middenweg in gevonden kan worden. Ze kan immers parttime iets gaan doen en jullie kunnen in de buurt gaan wonen van haar familie, maar net ver genoeg weg zodat ze niet elke avond voor de deur staan.

Ik heb het er wel vaker met haar over, maar het gaat zich er vooral om dat het in het begin van onze relatie eigenlijk allemaal zo was zoals ik dat graag zag bij mijn vriendin, zoals ik al eerder aangaf. Ik denk dat compromissen sluiten sowieso een hele opgave zal worden, en dat het uiteindelijk weer allemaal zo is dat ik degene ben die zich er niet 100% gelukkig bij voelt. Ik kan helaas niet in de toekomst kijken, maar dit denk ik er zo over op dit moment.

[SiemdeCyper]

Je kunt moeilijk verwachten dat er iets veranderd, als je niet eerst aangeeft dat je wil dat er iets veranderd.

[Balance]

Anoniem1988 schreef:

Ik heb het er wel vaker met haar over, maar het gaat zich er vooral om dat het in het begin van onze relatie eigenlijk allemaal zo was zoals ik dat graag zag bij mijn vriendin, zoals ik al eerder aangaf. Ik denk dat compromissen sluiten sowieso een hele opgave zal worden, en dat het uiteindelijk weer allemaal zo is dat ik degene ben die zich er niet 100% gelukkig bij voelt. Ik kan helaas niet in de toekomst kijken, maar dit denk ik er zo over op dit moment.

Maar heb je ook naar haar benoemd dat je overweegt de relatie te beeindigen als het zo door gaat? Ik denk dat het wel nodig is dat zij beseft hoe de situatie staat op dit moment. Alleen dan zal zij het belang inzien van het wijzigen van haar houding en gedrag. Kan ze dat niet, dan kan je samen beslissen dat het niet lukt om een goede oplossing te vinden waarin je je beiden gelukkig voelt en kan je ook samen besluiten dat het over is.

[SiemdeCyper]

Balance schreef:

Maar heb je ook naar haar benoemd dat je overweegt de relatie te beeindigen als het zo door gaat? Ik denk dat het wel nodig is dat zij beseft hoe de situatie staat op dit moment. Alleen dan zal zij het belang inzien van het wijzigen van haar houding en gedrag. Kan ze dat niet, dan kan je samen beslissen dat het niet lukt om een goede oplossing te vinden waarin je je beiden gelukkig voelt en kan je ook samen besluiten dat het over is.

Precies dit ja.

[zoef de haas]

Anoniem1988 schreef:

Ik denk dat compromissen sluiten sowieso een hele opgave zal worden, en dat het uiteindelijk weer allemaal zo is dat ik degene ben die zich er niet 100% gelukkig bij voelt. Ik kan helaas niet in de toekomst kijken, maar dit denk ik er zo over op dit moment.

je hoeft natuurlijk geen enorme opofferingen te doen, maar je zit in een relatie met 2 mensen die allebei hun eigen wensen en behoeften hebben. Dus moet je naast het nemen ook geven en SAMEN een middenweg vinden in dit soort dingen, als je daar geen zin in hebt omdat je gewoon je vriendinnetje weer precies zo wilt als vroeger kun je het maar beter uitmaken.