[Verhaal] Tegoed

[Experiment]

Heey,

Hier een verhaal van mij, het is vrij lang, maar dat moeten trouwe Letteren-mensen kunnen hebben toch . Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden!

TEGOED

In gedachten verzonken luistert hij naar het gepruttel van de koffieautomaat. Hij pakt het plastic bekertje onder het apparaat vandaan, brandt bijna zijn vingers, neemt een roerstaafje mee uit het plastic bakje op de gietijzeren tray en glijdt een paar seconden later terug in zijn comfortabele, grijze bureaustoel. Hij haalt zijn privé-mobiel uit de bovenste la van zijn ruimbemeten bureau. Een nieuw sms’je. Zijn hart slaat een slag over, maar het nummer herkent hij niet. ‘Ey Peet, zoals je ziet hebk n nieuw nummer, neem je Jo-an ook mee vrydag?’
Zijn beste vriend schrijft haar naam nog steeds verkeerd.
Hij haalt zijn zakagenda te voorschijn en bladert eventjes. Gedecideerd trekt hij daarna een streep door de notitie op vrijdagavond, 12 november.
Hij kijkt uit het raam en denkt terug. Die ene avond, drie dagen geleden, en al die avonden daarvoor. De urenlange wandelingen, zonder jas, door de stromende regen. De omgevallen glazen, de kapotte borden. En uiteindelijk: een leeg huis. Geen briefje, geen adres, geen telefoonnummer. Geen rondslingerende beha’s, geen chocoladerepen in de kast, geen tijdschriften in de krantenbak. Maar vooral: geen ruzie. Geen geschreeuw. Geen tranen.
En dan: stilte.
Hij voelt een hand op zijn schouder en kijkt verschrikt achterom, in het blozende gezicht van een collega. ‘Hard aan het werk?’ zegt die met een knipoog. ‘Sterkte, jongen’. Ze weten het. Daar is hij nu zeker van. Blikken die alles doorzien, gesprekken die opeens stilvallen, plotseling een hand op zijn schouder. De meesten daar zijn niet te vertrouwen.
Hij pakt zijn mobiel weer op, werkt met geoefende duim de verschillende menuutjes af. Stuurt haar nog een berichtje, een heel kleine maar, een paar woorden zijn genoeg.
Dat hij spijt heeft.
Nog even speelt hij met de mobiel in zijn hand. Legt hem dan toch weer terug in de la, en bukt zich om zijn broodzakje uit zijn tas te halen.
Tijdens de lunchpauze belden ze altijd even.
Een paar uur later rukt hij zijn vermoeide ogen los van het computerscherm met een nog onuitgespeeld potje Patience. Zonder Windows af te sluiten haalt hij de stroom van het apparaat. Hij legt de stapel paperassen op de hoek van zijn bureau recht en veegt wat kruimels van het bureau. Dan haalt hij zijn mobiel uit de la, blokkeert het toetsenbord en stopt hem in zijn broekzak. Hij staat op, pakt zijn jack van de kapstok in de hoek van de kamer en beent vastberaden de gang op. Voor de toiletten houdt hij stil. Hij tast in zijn zak, vist zijn moderne, dus minuscule telefoontje eruit en loopt de toiletten in. Leunend tegen de koele tegelwand staart hij naar het levensloze schermpje. Drie dagen radiostilte, ze meent het serieus. Maar toch. Nog een laatste kans. Hij heeft nog wat tegoed.
Met drie snelle drukken op toetsen zoekt hij verbinding – zij staat bij Favorieten, bovenaan de lijst. De telefoon gaat over. Twee keer, drie keer. Dan haar stem: Met Joanne. Ik ben er even niet, spreek wat in na de piep.
Die laatste snijdt door zijn ziel.
Hij leunt met beide handen op de wastafel, staart zichzelf aan in de spiegel, zijn ogen rooddoorlopen. Hij ziet zijn handen trillen, terwijl hij zijn telefoon met een gedecideerde druk op de knop uitzet en hem onderin zijn tas laat glijden.
Even later staat hij buiten in de regen, steunend tegen het moderne kunstwerk dat ter ere van het bedrijfsjubileum werd opgericht. Vandaag neemt hij de bus naar huis.



Ze loopt door de stad, druk bezig haar gedachten te ordenen. Wat heeft ze allemaal nodig? Maandverband, zonnebril, slipjes, beltegoed. En chocola natuurlijk. Een enorme vette zoete pure reep… Nee! Geen chocola. Maandverband. Slipjes. En beltegoed natuurlijk. Want ze heeft spijt, zo’n spijt dat ze nu als een zwerver door de stad banjert, ongedoucht en aangeschoten om vier uur ’s middags. Ze moet terug. Hij heeft nog wat tegoed.
Waar verkopen ze tegenwoordig beltegoed? Zij is een van de weinige ouderwetse mensen die nog prepaid bellen en nog dezelfde gsm hebben als vorig jaar. Ze belde meestal toch met Peets telefoon.
Haar gezicht verstrakt.
Kruidvat, daar komt ze nu toch langs en daar hebben ze ook maandverband, en misschien wel slipjes. En dat andere, wat het ook was. En chocola natuurlijk.
Even later staat ze in een portiek. Ongeduldig volgt ze de gebruiksaanwijzing op het plastic kaartje dat ze meekreeg in de winkel. Haar nieuwe zonnebril heeft ze op haar neus gedrukt – dat haar mascara uitgelopen was, merkte ze aan de blikken van de mensen. Nadat ze de vinnige computerstem eindelijk de mond heeft gesnoerd, toetsen haar vingers automatisch zijn nummer in. De telefoon gaat over. Het geluid is te schel; ze houdt het apparaat iets van haar oor af. Op het moment dat ze zijn stemgeluid herkent, brengt ze het apparaat snel weer in de juiste positie.
Met Peter. Als je iets inspreekt, bel ik je terug. Daag.
Haar vingers grabbelen in haar handtas, scheuren ruw de zilverwikkel van de zojuist gekochte reep af. Ze propt hem zover mogelijk in haar mond, knauwt er een stuk vanaf, kauwt en smakt met volle mond, zodanig dat het winkelend publiek een halve cirkel om haar heen vrijlaat. Met tranen in haar ogen rent ze naar de overkant van de straat en smijt de rest van de pralinereep in de afvalbak.
De ruisende stilte van de voicemail wordt inmiddels onderbroken door een andere, maar evenzo bitse computerstem.

Daar zit een jonge man, op een plastic stoeltje. Omgeven door plastic, eigenlijk. Zijn jas is nat, zijn bus te laat. Niet dat dat hem iets doet. Je kunt aan hem zien dat dat hem niets doet.
Zij zit op de fiets. Zij draagt een lange, grijze jas met eronder een zwarte rok, een paarse trui, een rode maillot. Zij beweegt niet, maar haar fiets gaat de heuvel af, en zij zit op haar fiets. Zij ziet de jonge man op het plastic stoeltje. Zij ziet, en zij kijkt. Zij is gracieus en innemend.
Zij is mooi.
Hij denkt aan Joanne. Haar witte benen op de bank, stevig tegen elkaar aan geklemd.
‘Je houdt het nog tegoed.’
Nee, hij denkt niet aan Joanne.
‘Hai’. Ze parkeert haar fiets tegen de zijkant van het bushokje.
Hij kijkt haar verwonderd aan.
‘Laat je je fiets nou hier staan?’
Ze haalt haar schouders op. ‘Ik denk dat ik het laatste stukje de bus ga nemen.’
Ze lacht. ‘Soms moet je je intuïtie volgen toch?’
Dat was geen vraag, maar een stelling.
Hij lacht.
‘Hoe heet je?’

‘Jezus, het is al tien uur!’ Hij schiet overeind en stoot zijn knie tegen de harde houten bedrand. Hij wrijft in zijn ogen, zijn handen plakken en de kamer stinkt naar zweet, rook teveel lichaam in te weinig kamer.
Zij giechelt en bestudeert haar nagels.
‘Bel je baas dan even. Ik wil wel even zeggen dat je ziek bent hoor.’ Zij zwaait haar blote benen over de rand van het bed en loopt heupwiegend op hem toe. Het felle ochtendlicht schijnt door de vitrage heen. Hij zit de putjes in haar dijen. De haartjes die onder haar te kleine slipje uitkomen. De gele nicotinewaas over haar tanden. Ze buigt zich naar voren om hem te kussen. De ochtendwalm uit haar mond drijft hem tegemoet en zijn maag speelt eventjes op.
Wat is seks meer dan het volgen van een oerinstinct?.
Hij trekt zijn schouders op en kijkt naar haar op. Nu pas valt hem op dat ze een redelijke overbeet heeft. ‘Die heeft waarschijnlijk al lang wat ingesproken.’
De koude kunststof van de Siemens beroert zijn huid, en de rillingen lopen over zijn rug.
Peter, met Joanne. Ik had geen beltegoed, ik kon je niet bereiken, het spijt me. Ik voel me echt kut, kan ik misschien naar jou toekomen? Nouja, bel alsjeblieft. Ik mis je. Kus.
Hij kijkt weer achterom, schichtig dit keer, maar zij zit op de rand van het bed, kijkt onverschillig, haar haren in vette pieken over haar hoofd. Ze merkt zijn blik op en grijnst, een beetje spottend. Waar is de engel van gisteren?
‘Roept moeder de vrouw je terug?’
In een opwelling draait hij zich om, wil haar slaan, maar zijn lichaam weigert dienst. Hij wil opstaan, maar ziet de grond niet meer, alleen de pluche pantoffels, het bloemetjesbehang, het lege pakje Durex op het nachtkastje. Hij zoekt houvast en graait om zich heen. Zijn hand sluit zich om iets hards en hoekigs, het groene schermpje van zijn telefoon flikkert fel en dooft.
Batterij leeg.
Dan glijdt de grond onder zijn voeten weg, en hij valt, maar zonder ergens neer te komen.

edit: Wel een goed stukje, het doet me alleen niets. Ik vind je taalgebruik niet gevarieerd het het onderwerp is niet mijn ding.

Grim

[Choking Duck]

Het begint goed vind ik


maar school wacht...

[Mindfields]

Argumentatie?

Dit verhaal verdient het om gelezen te worden.

Mindfields schreef op 04-11-2004 @ 20:31 :
Argumentatie?

Dit verhaal verdient het om gelezen te worden.

Hypocrietje