Hoe ga je hiermee om??

[Tuuntje]

Voor levo(=levensbeschouwing) moet ik het hele jaar bezig zijn aan een praktische opdracht. Voor deze PO heb ik de volgende onderzoeksvraag gekozen:

Hoe gaan mensen om met het verschijnsel verdriet?

Ik heb (stiekem) wel hulp nodig om op een antwoord te komen(als deze er überhaupt is)
Daarom zou ik graag jullie mening willen weten over hetvolgende:

-Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?

-Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?

-En nog moeilijker: Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?

Alvast bedankt!

[je zuster]

- omdat je je inleeft in die persoon en dan een soort van medelijden krijgt ofzo??
- ik laat het niet merken, wil alleen zijn
- weet niet, zo ben ik gewoon

[Miracle]

Ik kan je alleen mijn mening erover geven, ik zie het zo, maar dat betekend niet dat alles wat ik zeg klopt
Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?
Voor mezelf merk ik dat ik het fijn vind als blijkt dat ik niet de enige ben met verdriet. Dat er mensen zijn die het nog erger hebben. Ook hoop ik ervaring op te doen uit dat soort boeken/films, om het op mezelf toe te passen.
Ook is het boeiend om verhalen te lezen, hoe positief of negatief dat ook is (hmm, ik weet niet of je hier wat aan hebt, maar toch)
Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?
Ik probeer er een beetje over te praten, maar dan vooral zakelijk. Ik laat dan meestal m'n gevoelens niet zien. Gewoon erover praten, hoe alles is gelopen. Vervolgens druk ik het weg en ga ik verder met m'n leven.
En nog moeilijker: Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?
Waarschijnlijk door m'n opvoeding. Dus gespiegeld van m'n ouders.

Succes ermee!!!!

hee, mooie vraag! *echt waar, vind um geweldig gevonden, en wil je graag helpen, voor zover dat kan*

ok, komt ie:

- men gaat meeleven, en meevoelen. de een heeft dit sterker dan de ander. fascinerend is denk ik een verkeerd woord, men wil volgens mij gewoon graag begrijpen wat er in de persoon omgaat in zo'n emotioneel moment

- verdriet in mijn omgeving wil ik altijd verhelpen, alhoewel ik weet dat mijn oplossingen nooit zo briljant zijn. zelf praat ik niet zo veel over mijn eigen verdriet/ gevoelens. maar ik ben altijd bereid naar anderen te luisteren, omdat ik weet dat je iets beter een plaats kan geven door er veel over te praten. *dingen als sterfgevallen vergeten kan nml niet, je moet ze een plaatsje geven in je leven, en het afsluiten*

- zoals ik al zei, het is belangrijk over verdriet te praten. een sterfgeval ís niet te vergeten. iets ingrijpends meemaken waar je veel verdriet van hebt, kán je niet wegstoppen en vergeten. veel over praten is dus belangrijk. daarom wil ik anderen laten zien dat ik naar ze wil luisteren, omdat ik weet dat het belangrijk kan zijn voor de verwerking.

*hoop dat je er iets aan hebt. succes!!*

[Fantôme]

Tuuntje schreef op 02-05-2003 @ 20:35:
Voor levo(=levensbeschouwing) moet ik het hele jaar bezig zijn aan een praktische opdracht. Voor deze PO heb ik de volgende onderzoeksvraag gekozen:

Hoe gaan mensen om met het verschijnsel verdriet?

Ik heb (stiekem) wel hulp nodig om op een antwoord te komen(als deze er überhaupt is)
Daarom zou ik graag jullie mening willen weten over hetvolgende:

-Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?

-Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?

-En nog moeilijker: Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?

Alvast bedankt!

vraag 1: ik denk misschien dat ze zien dat er meer mensen verdriet hebben en zelfs misschien hetzelfde meemaken (zoiets?)

vraag 2: nou, ik zal proberen te vertellen hoe het ongeveer de laatste keer is gegaan. Mijn vader kwam boven om te vertellen dat mjin oma dood was. eerst huilen, meer van de schok. Toen ging het wel.... ik geloofde het wel, maar het was nog niet echt, ik weet niet precies hoe ik dat uit moet leggen. Na een paar dagen werd het me af en toe te veel.... Goed, toen kwam de crematie, wel ff gehuild, maar ik was aan het idee gewend, en btw.... ik wilde de andere niet met mijn verdriet opschepen. Nu, enkele maanden later gaat het goed, af en toe denk ik nog terug, maar meer aan haar ziekte, waardoor ze bijna niks meer kon, en ze zoveel pijn had, daar heb ik veel meer verdriet om dan het feit dat ze er niet meer is (sorry, klinkt hard)
verder denk ik dat rouwverwerking niet zomaar over is. Er staat geen bepaalde tijd voor... soms moet ik nog huilen om iemand die jaren terug overleden is... maar in het begin is het meestal wel erger. (denk ik dan...)

vraag 3: waarom ik er zo mee omga? mm, op mijn 'eerste fase' kan ik niet echt een antwoord geven, die ontkenning zeg maar. Dat hebben volgens mij veel mensen. Er is 1 ding waar ik toch wel duidelijk een antwoord op kon geven. De dag van de crematie heb ik nauwelijks gehuild, niet omdat ik geen verdriet had maar omdat ik de anderen daarmee niet wilde opschepen. Ik zag dat mijn beide ooms het zeer moeilijk hadden (mijn moeder minder, maar dat ligt te ingewikkeld om hier uit te gaan leggen) en ik wilde hen niet lastigvallen. Dat ligt gewoon een beetje in mijn persoonlijkheid, dat ik wel graag mensen help, maar anderzijds niet echt geholpen wil worden, raar eigenlijk...

hopelijk heb je hier wat aan en suc-6 met je po. (leuk onderwerp trouwens! )

-xxx- wendy

[Ciao Che]

Tuuntje schreef op 02-05-2003 @ 20:35:

-Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?
Ik denk dat leedvermaak zo aanslaat omdat je dan ziet hoe slecht anderen het hebben waardoor sommige mensen zich beter gaan voelen.
En ook omdat je van een film of boek wéét dat het fictie is.

-Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?
Ik toon mijn emoties bijna nooit (wat niet wegneemt dat ik wel met mijn emoties om kan gaan, ik val anderen er alleen nooit mee lastig)
Zo zou ik de laatste zijn die in het openbaar in huilen uitbarst en 'er eens even met anderen over praat'.

-En nog moeilijker: Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?
Opvoeding. Mijn moeder zag huilen en emoties als zwakte. Als ik wat had praatte ze het weg, zei dat ik me aanstelde en begon mij de schuld te geven van al mijn problemen die ze meteen opblies en erger maakte dan ze eigenlijk waren. Nu heb ik daar altijd verstandig boven gestaan en me kapotgabaald aan haar gedrag ipv dat ik het geloofde maar ik heb mijn manier van emotieverwerking wel aan te danken. Ik los mijn problemen/verdriet altijd zelf op en praat er met niemand over, tenzij ze echt heel erg zijn.


Alvast bedankt!

Succes!

[CoveredEyes]

Hoi Tuuntje, leuke vraag!



Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?
Ik persoonlijk geniet er niet van en dat is voor mij dan ook een groot begrip... Ik krijg altijd medelijden, ookal weet ik dat t fictie is... Wat Dreen zei is ook wel weer zo...Je ziet/leest dat je niet de enigste bent...Ookal weet je dat wel, maar om het voor je te zien is als een soort bevestiging...



Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?
Das wel toevallig, een vriendin van me moest laatst huilen toen we uit waren...We stonden op t podium (dansvloer) en waren aan t praten over een jongen die ze leuk vond, maar er waren wat probleempjes...Ze begon heel hard te huilen en ik schrok wel een beetje...Ik ga nog niet zo heel lang goed met haar om, en had haar dan ook nog niet zien huilen...Ik sloeg een arm om haar heen en ze knuffelde mij..Ik knuffelde natuurlijk dik terug...Ik vroeg of ze liever weg wou...Iedereen kon het zien en ikzelf ervaar dat als vervelend, maar ze wou niet weg...Ik zeg dan niets, maar wacht even tot die ander dan begint met praten...Als ik zelf moet huilen en diegene die me dan wil troosten komt aanzetten met ''wat is er nou?''...Daar kan ik niet goed tegen en deed dat dan ook niet bij haar...Ik luisterde en gaf haar raad...

Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?
Zo ben ik...Net zoals ik al zei...Ik doe wat ik zelf ook prettig zou vinden en merk dat de mesnen dicht om me heen dit ook als prettig ervaren...Iemand 'dwingen' om te praten helpt niet...
M'n opvoeding heeft hier wel iets mee te maken...Mijn moeder wil ook graag voor mensen klaar staan en kan dan ook goed met haar gevoel en emoties omgaan...Ik wil ook graag mensen helpen...Ik zelf ga ook wel goed met emotie om *al zeg ik t zelf*

Succes ermee!Hoop (net als de rest) dat je er iets wijzer van wordt!
xxx Suzanne

Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?
omdat het spannend is. hoe reageert de persoon? hoe verwerkt hij het? hoe probeert de filmmaker de emoties te laten zien?

Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?
ik sluit mezelf op in m'n kamer en ga muziek luisteren. droevige muziek als ik me verdrietig voel, keiharde rockmuziek als ik er ook nog kwaad of gefrustreerd bij ben. en meestal ga ik me daar na een tijdje beter door voelen, kan beter nadenken over wat er is gebeurt en het zo beter verwerken

Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?
ik heb geen idee hoe ik er uberhaupt bij ben gekomen om als ik me slecht voel muziek te gaan luisteren, maar het helpt supergoed

[//ItsJustMe\\]

Tuuntje schreef op 02-05-2003 @ 20:35:
Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?

Verdriet is een gevoel, emotie.
Elke pure emotie/gevoel dat erkend wordt ervaren we als prettig.
Zeker als erkenning in het echt ervan ontbreekt. (i.v.m. films etc)

-Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?

niet, opslaan (edit) even vergeten: vroeger; ontladen met agressieve uitbarsting, nu ook nog wel kwaad worden soms.(/edit)
praten als ik/het kan met iemand. Als ik die kan vinden&vertrouw met mijn (gezeur) gedachten.

-En nog moeilijker: Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?

Gevoel laten merken word gezien als zwak en onvolwassen.
Het tonen ervan (verdriet) of praten erover wordt al snel (als kind) onmoedigd en gesust.
Verdriet is juist een emotie die door praten en erkenning wegebt.
Vooral bij groot verdriet hebben oudere mensen moeite met het praten en erkennen van verdriet. Als kinderen geen erkenning krijgen door erover te praten om het te verwerken, omdat de ouders/mensen in omgeving daar geen tijd voor hebben of door wat voor rede ontmoedigen of er niet zijn , blijft er een stukje emotie over. Word het wel erkend dan geeft dit een goed gevoel, de emotie/spanning ebt (natuurlijk) weg.
Films/boeken herinneren ons aan de ervaring die we hadden met de emotie verdriet, als die goed waren kijken we d'r misschien graag naar. Door de herinnering van het goede gevoel als verdriet erkend word.

Erkenning gaat het om volgens mij.

Maar openlijke erkenning is zwak, (ogen van maatschappij)
In mijn opvoeding is me btje geleerd dat dat niet zwak is,
maar k ben niet blind en zie de manier van hoe de maatschappij/cultuur ermee omgaat. Ik vond dat hypocriet + puber gedrag -> afzetten van me ouders
Kortom emotie niet toestaan.(want erkend wordt het toch niet) Das mijn rede voor hoe ik er in het algemeen mee omga.
(edit) agressiee uitbarsting was ik dus even vergeten te noemen, echte woede uitbarsting ofzo heb ik al 3 jaar ongeveer niet meer gehad maar heb nu wel beetje neiging om depressief te worden. (hmm.. verband? )

Alvast bedankt!

Het is maar waar je blij mee bent.

(edit) ik had mijn post geschreven zonder de andere posts te lezen eerst, ..grappig.. ik denk dat het toch wel beetje klopt met mijn erkenning idee.

[skatefamke]

Ik reageer zonder de vorige reply's gelezen te hebben, want dat is wat opjectiever .

-Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?

volgens mij geeft lezen/zien (boeken/tv) van verdriet een gevoel van saamhorigheid. het lucht mensen op dat ze niet de enigen zijn, die zich wel eens kut voelen en dat maakt ze onbewust weer wat vrolijker. denk ik.

-Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?

gaat dit over een situatie waarin ik zelf verdriet heb? ik ga veel wandelen en fietsen... ondertussen nadenken. ik blijf ook leuke dingen doen met vrienden, omdat ik daar een positief gevoel aan over houd. verder schrijf ik dan veel, misschien als uitlaatklep.

als anderen in mijn nabije omgeving verdriet hebben, probeer ik erover te praten met ze, serieus in te gaan op hun mails, ik stuur vaak even een kaartje om sterkte te wensen, ik neem ze even op sleeptouw naar een cool iets.. ofzo...

-En nog moeilijker: Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?

ik denk dat het komt door ervaring. vroeger kon ik me heel triest voelen en zo'n beetje verdrinken in zelfmedelijden. ik heb nu geleerd dat ik er beter anders mee om kan gaan en ik blijf nu ook mooie/goede dingen zien, ook al voel ik me verdrietig. maar ik denk niet dat je zoiets echt in de hand hebt.. voor een deel wel, maar lang niet voor 100%.

succes met je opdracht verder!

[CoveredEyes]

skatefamke schreef op 03-05-2003 @ 02:44:
gaat dit over een situatie waarin ik zelf verdriet heb? .

Jah, dat snapte ik dus zelf ook niet helemaal..Ik heb ingevuld hoe ik anderen zou proberen te troosten...
Als ikzelf verdriet heb wil ik meestal alleen zijn...Ik ga dan naar m'n kamer en ga muziek luisteren en laat mezelf op mn bed pleuren en daar huil ik alles (naja zo veel mogelijk) eruit...

[Margriet]

-Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?
Uhm, ik denk het weten dat er ook mensen die hetzelfde verdriet hebben..Vaak lopen boeken, films goed af en zo kunnen zij misschien weten hoe zij huhn eigen problemen op kunnen lossen...Een deel van herkenning..Dat is fijn als je problemen hebt,als iemand iets vergelijkbaars meemaakt, het liefst die al ver is het oplossen ervan...

-Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?
Ik denk troosten..Gewoon knuffelen, laten praten, en soms meehuilen, want dat helpt heel erg...

-En nog moeilijker: Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?
Ik denk omdat ik zo ben..Ik ben een persoon die andere troost op mijn eigen manier

Tuuntje schreef op 02-05-2003 @ 20:35:
Hoe gaan mensen om met het verschijnsel verdriet?

Iedereen op zijn eigen manier.

- Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?

Ik geniet er niet van. Hoe verdrietiger de film of het boek, des te sneller ik iets anders wil doen (ik ren ervoor weg / het komt te dichtbij).

- Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?

Ik sluit mezelf op. Meerdere mensen hebben dit al tegen mij gezegd. Mijn zusje zei dat ik dicht klap, mijn vriendin dat ik dan afwezig ben, enzovoorts. Het is ook gewoon zo.

- En nog moeilijker: Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?

Dat zit gewoon in mijn karakter denk ik. Zal ook wel erfelijk zijn. Mijn moeder kan zich geen enkele keer herinneren dat mijn vader gehuild heeft (ze leven al iets van 30 jaar samen ). Hij duikt weg in zijn werk of zegt gewoon niks meer als hij het ergens moeilijk mee heeft.

[Loezzel]

- Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?

Ik moet zeggen dat ik er niet van geniet. Ik haat het als ik verdriet zie en lees dan ook geen treurige boeken en kijk geen snotterfilms.

- Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?

Ik huil en praat er ontzettend veel om, schrijf het op in mn dagboek en luister naar muziek die aanzet om te huilen. Dat is mijn manier om het te verwerken. Als ik er niet over praat, blijf ik ermee zitten.

- En nog moeilijker: Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?

Ik denk dat het deels cultuur, deels opvoeding en deels karakter is. In onze cultuur is het normaal te huilen en erover te praten. Hoeveel je erom huilt (niet of heel veel oid) en hoeveel je erover praat hangt af je van opvoeding en je karakter.