Achter de grote, gele deur.

[light fighter]

nog steeds toppie schrijf je snel door???

[Eend]

thnx allemaal Hier het vervolg!

Het eerste wat Femke deed was muziek luisteren. Ze zat er wel tegen op om die avond met de groep mee te eten. Al zou ze nu tenminste geen plastic bord meer krijgen, dat scheelde wel. Tenminste, dat dacht ze. Wel werd ze nog steeds om het halve uur gecontroleerd.
“Kom je mee buiten zitten? De deur is weer open, dus we mogen weer even!” zei Marit toen ze Femke tegen kwam op de gang. “Ik ga eerst even naar de wc. Daarna kom ik wel even.” zei Femke en liep richting de wc’s.
Toen ze in de tuin aankwam waren de drie jongens weer aan het basketballen en zaten Angela en Marit weer in het rookhoekje. Femke besloot erbij te gaan zitten. “Zo meisje, alles een beetje ingericht op je kamer?” vroeg Angela en nam een trek van haar sigaret. Femke knikte. “Marit! Niet wippen met die stoelen joh, daar kunnen ze helemaal niet tegen.” zei Angela, maar het was al te laat. Marit vloog met een enorme spurt achterover. Femke had het niet meer. Ook Angela moest lachen. “Doos!” zei ze. “Ja, kijk, Femke.” begon Angela. “Hier moet je maar aan gaan wennen. Marit heeft af en toe van die lompe acties. Marit? Je weet dat dit weer overgedragen wordt he?” pestte Angela haar. “Nee, niet doen!” Angela moest lachen. “Hoe oud ben jij eigenlijk?” vroeg Marit aan Femke. “Veertien…jij?”
“Yeah! Ik ben niet meer de jongste! Ik ben net vijftien geworden. Nah, twee maanden geleden.” Femke glimlachte. Ze zal eens niet de jongste zijn…
“Marit? Kijk eens op de klok?” vroeg Angela. “Hé! Wat leuk! Een Micky Mouse klok!”
“Nee, Marit. Het is het begin van je rust half uurtje.”
“Maar ik heb helemaal geen zin om te gaan rusten! Kijk maar, ik kan nog van alles aan.”zei ze en begon rondjes te springen. Femke moest wel lachen. Marit was echt een geval apart. “Ga jij ook even een half uurtje rusten op je kamer?” vroeg Angela aan Femke. “Hoezo?” vroeg Femke verbaasd. “Zeg hé! Worden we allebei irritant tegen mij of zo?!” vroeg Angela vrolijk. “Nee, ik weet serieus niet waar je het over hebt.” zei Femke zo onschuldig mogelijk, want ze wilde helemaal niet dwars zijn. Dan kon ze dadelijk weer de separeer in en daar had ze geen zin in. “Ik dacht dat jij een afspraak had met je behandelaar?” vroeg Angela verbaasd. “Of heb ik nu de verkeerde in mijn hoofd?”
“Zal me niks verbazen!” riep Marit, die nog steeds vrolijk rondjes sprong. “Marit, doe jij eens rustig. Je weet wat ervan kan komen!”
“Oké, Angela.” zei Marit en liep naar binnen. “Wat ga je nou doen?” vroeg Angela weer verbaasd. “Ik ga rusten, dat moest toch?!”
“Je bent niet erg snugger he?” zei Femke plagerig en stond op. “Hou jij je mond eens! En ga alsjeblieft rusten! Ik word jullie allebei zat! Hup! Naar jullie kamer!” lachte Angela. Marit en Femke gehoorzaamden en gingen beide naar hun kamer.

Femke wist niet hoe lang ze al naar het plafond lag te staren, voordat het hoofd van Angela om de hoek kwam kijken. “Vergeet je het eten niet? We gaan over vijf minuten eten.”
Femke knikte vermoeid en stond op. Ze zette haar cd-speler uit en liep de gang op. Plotseling kwam Marit voorbij huppelen. “Hé! Marit! Nog één waarschuwing of je gaat op je kamer eten!” hoorde Femke Nienke roepen. Femke moest er wel om lachen. “Leuk he?” vroeg Marit en kwam naast haar lopen. “Ze kunnen er nooit echt tegen als ik druk ben.”
“Nee, vind je het gek?!”
“Nee, maar daar gaat het nu niet om. Ik mag trouwens morgen over naar de open afdeling, leuk he? Ik vier vanavond mijn afscheid hier op de afdeling.”
“Beter! Ik wou dat ik weer terug mocht.” Samen liepen ze naar de grote eettafel en gingen zitten. “Wat eten we eigenlijk?” vroeg één van de jongens. “Gekookte aardappelen met jus, een gehaktbal, broccoli en meloen als toetje.” zei Nienke.
Femke vond het maar moeilijk om bij het eten te zijn. Heel de groep bij elkaar, inclusief twee socio’s was net iets te druk voor haar. “Mag ik van tafel?” probeerde Femke. “Nou, eigenlijk niet, maar waarom zou jij van tafel willen?” vroeg Nienke.

“Ik voel me niet zo goed.”
“Hou je het echt niet nog eventjes vol? Je hebt net ook al een half uurtje op je bed gelegen.”
Femke haalde haar schouders op. “Blijf nog even tien minuutjes zitten en als het dan alsnog niet gaat mag je op je kamer gaan zitten.”
“Oké…” zei Femke en speelde wat met het restje eten op haar bord. Ze was het er niet mee eens en zette nijdig haar mes in een aardappel. Marit moest er om lachen, maar Nienke keek haar streng aan. “Zou je even normaal willen blijven doen?!” Weer haalde Femke haar schouders op. Het laagje water dat nog in haar glas zat gooide ze over haar bord heen en maakte met haal lepel een soppend geluid. “Femke!” zei Nienke boos. “Wat? Mag ik nu naar mijn kamer?”
“Weet je wat?! Blijf er maar gelijk een heel uur op!” zei Nienke en wees kwaad met haar vinger naar de deur. “NU!” Femke stond op, terwijl ze Nienke na deed. “Als je nu niet normaal doet, kun je er de rest van de avond blijven!” Femke maakte van haar handen twee bekjes en liet ze Nienke weer na doen, maar voordat Nienke daarop in kon gaan was ze al de hoek om.

[Roxjuh]

hihi lijppp

keep on going

[shadorea]

kwil meer!!

[Eend]

Helaas, jullie zullen moeten wachten, want ik zit nu op mijn werk en kan dus niet verder

[shadorea]

shit haha nou dan wacht ik wel

Check dit een Fancytopic worden...

Grim

[Millroy]

Had ik ook in de mot.
Ik dacht, laat ik ze maar niet storen in hun utopisch wereldje.

[Eend]

Heb je er problemen mee? Zo niet, ga dan dingen doen wat jullie enorm hoge niveau wel haalt.

Eend schreef op 09-07-2004 @ 19:26 :
Heb je er problemen mee? Zo niet, ga dan dingen doen wat jullie enorm hoge niveau wel haalt.

Jij hebt er schijnbaar problemen mee. Altijd grappig, een vonkje over laten springen en dan merken dat het lijdende voorwerp licht ontvlambaar is. Ik heb het niet over jouw verhaal, maar over het commentaar dat er gegeven wordt. Ik ben de draad kwijtgeraakt in jouw verhaal, moet het nog eens opnieuw lezen. Dan zal ik weer eens grof veel commentaar spuien

Maar het commentaar hier....

klik

Grim- en btw, je maakt een fantastische stijlfout in je zin

[Millroy]

Oeh, daar komt iemand fel uit de hoek.
Juist lezen graag, het is geen commentaar op je verhaal, maar op de manier waarop commentaar gegeven wordt.
Ik doe veel dat mijn enorme niveau haalt, maar bedankt dat je zo bezorgd om mij. Dat apprecieer ik heel erg.
Damn you grim, ik was aan het typen

[light fighter]

zitten wel wat foutjes in. Weet ze zo niet uit mijn hoofd maar ik ga even zoeken

Millroy schreef op 09-07-2004 @ 19:29 :
Oeh, daar komt iemand fel uit de hoek.
Juist lezen graag, het is geen commentaar op je verhaal, maar op de manier waarop commentaar gegeven wordt.
Ik doe veel dat mijn enorme niveau haalt, maar bedankt dat je je zo bezorgd om mij. Dat appreciëer ik heel erg.
Damn you Grim, ik was aan het typen

Zo, correct

Grim

[Millroy]

Het was een rees tege de teid om jou voor te zein.

Millroy schreef op 09-07-2004 @ 19:48 :
Het was een rees tege de teid om jou voor te zein.

Nau, ferfloecd rodjog, ik rejacheer hir nie meer op hoowr!

Grim

[Millroy]

Jij mag nit meer p me verjaardagfeestju komeu.
Nah!
Mijn pappa is toch polietieman en die stopt jou in de bak!

Millroy schreef op 09-07-2004 @ 19:51 :
Jij mag nit meer p me verjaardagfeestju komeu.
Nah!
Mijn pappa is toch polietieman en die stopt jou in de bak!

Jouw pappa is een paljas

en nou verder via PM, rodjog

Grim

[Eend]

Grim schreef op 09-07-2004 @ 19:28 :
Jij hebt er schijnbaar problemen mee. Altijd grappig, een vonkje over laten springen en dan merken dat het lijdende voorwerp licht ontvlambaar is. Ik heb het niet over jouw verhaal, maar over het commentaar dat er gegeven wordt. Ik ben de draad kwijtgeraakt in jouw verhaal, moet het nog eens opnieuw lezen. Dan zal ik weer eens grof veel commentaar spuien

Maar het commentaar hier....

klik

Grim- en btw, je maakt een fantastische stijlfout in je zin

Ow Nee, ik dacht dat je mijn verhaal op fancy niveau vond. Dan nog zou dat wel kunnen, maar het is allemaal naar redelijke waarheid geschreven, dus tja, dan zou de fancy de keiharde waarheid moeten zijn De trucs om jongens te verleiden en zo.


En ik ben geniaal in stijlfouten en zo. Ik ben maar tot 3,5 mavo gekomen, ik heb daar recht op Zo goed ben ik niet in Nederlands op het moment. Ik ben al blij, dat het verhaal een beetje normaal geschreven is

[Eend]

light fighter schreef op 09-07-2004 @ 19:37 :
zitten wel wat foutjes in. Weet ze zo niet uit mijn hoofd maar ik ga even zoeken

Let me see, dan krijg jij hier alvast het volgende stuk

Een aantal dagen ging het zo door. Femke mocht nog steeds niet over naar de open afdeling. De sociotherapeuten en haar behandelaar durfden dat nog niet aan.
Femke’s beste vriendin was ook al een aantal keer op bezoek gekomen. Deze avond zou ze geen bezoek krijgen, dus moest ze van de sociotherapeuten Felix en Nienke een extra uur op haar kamer gaan rusten. Femke zette weer een cd op en ging aan haar bureau zitten tekenen, totdat er plotseling op de deur geklopt werd en Felix zijn hoofd om de hoek stak. “Hé, er is bezoek voor je. Twee jonge mannen, dat doe je goed!” grapte Felix en ging weer weg. Dit waren nou echt van die grapjes waar ze niet om kon lachen. Ze vroeg zich af wie er op bezoek waren gekomen. Youri kon niet, dat had hij toch echt gezegd.
Femke sprong van haar stoel en liep via de gang naar de ingang van de afdeling. Daar bleef ze verstijfd staan. Het waren Sjors en Richard. Wat moesten die hier?! Waarom waren ze hier?! Femke raakte in paniek. “Rot op!” schreeuwde ze. “Laat me met rust!”
“Maar Fem, we komen onze excuses aanbieden!” zei Sjors en Richard knikte maar een beetje mee. Woedend stormde Femke op ze af, maar er werd gelukkig op tijd ingegrepen door Nienke. Femke was zichzelf niet meer en wilde zich weer lostrappen. “Jullie gaan er aan jongen! Ik zal jullie even veel pijn geven als jullie mij hebben aangedaan!” schreeuwde ze en bleef pogingen doen om los te komen. Net toen Nienke met haar ene hand op het alarm wilde drukken, kreeg Femke zichzelf los en stormde op de twee jongens af. “Wraak! Wraak! Wraak!” dacht Femke hardop en sloeg er op los. Plotseling voelde ze zich door twee sterke armen weggetrokken worden. “Kom maar even mee, Femke.” hoorde ze een stem zeggen. “Laat me los!” schreeuwde Femke, maar ook haar benen werden beetgepakt.

Richard en Sjors keken met grote ogen toe hoe Femke door drie man de separeer in werd getild . Een andere sociotherapeut kwam met een glas limonade voor de twee jongens aanlopen. “Gaat het?” vroeg ze. Beide jongens knikten. “We gaan maar…” zei Sjors, nadat ze hun drinken op hadden. “Ik zal jullie er even uit laten. Ik zou zeggen; kom een ander keertje terug wanneer ze wat stabieler is, misschien helpt dat.” zei ze en deed de deur open.

“Laat me los! Laat me gaan! Ze hebben me gevonden!” schreeuwde Femke en deed weer pogingen om te ontsnappen. “Femke! Rustig nou!” zei Felix streng en duwde haar terug het bed op. “Ze hebben alles verpest…” stammelde ze. “Wie hebben wat verpest?” vroeg Felix wat rustiger. “Ik…ik kan het niet…ik mag het niet… Dan komt die stem weer… Ze hebben me gevonden…”
“Moet je je medicatie om rustiger te worden?”
“Nee, ik hoef die medicijnen verdomme niet meer! Zien jullie het dan niet?! Ze houden me in de gaten! Ze praten tegen me, ook al zijn ze er niet eens!” riep Femke onbegrepen. “Jullie willen het gewoon niet inzien…”
“Meis, wij worden er ook niet duidelijker op als jij niks zegt. Dan kunnen wij je ook niet helpen.”
“Wil je het weten?!” zei Femke dreigend. “Wil je het echt weten?!”
“Rustig meid, natuurlijk wil ik het weten.”
“Ze hebben mij verdomme VERKRACHT!” schreeuwde ze en wilde kwaad de separeer uitlopen, maar Felix duwde haar weer terug op bed. “Ze hebben het me gewoon geflikt! Ik had iets moeten doen, maar ik was te laf! Ik was gewoon een stomme sloerie, die dat gewoon maar al te graag wilde!” schreeuwde Femke kwaad. De tranen rolden over haar wangen. “Ik dacht dat het vrienden waren…”
Felix sloeg zijn ogen neer. “Dat is inderdaad heel wat. Wel goed van je dat je het me hebt verteld. Ik zal er zuinig op zijn. Gaat het alweer een beetje? Km, dan mag je op je kamer zitten, dat is misschien even wat beter voor je.” zei Felix en tilde Femke op. Femke, die om één of andere reden te zwak was om zelf te staan, werd ondersteund door Felix zijn armen.
Nadat ze op bed was gaan liggen was Felix weggegaan. Zelf lag ze daar weer…alleen…en huilend. Iedereen zei altijd tegen haar, dat het hielp als je erover praatte, maar ze voelde zich juist bang. Ze was bang dat die stemmen terug zouden komen en haar wat aan zouden doen, maar hoe lang ze ook wachtte; ze bleven weg.
Felix had later tegen haar gezegd, dat ze een enorme stap had gemaakt en dat er gekeken werd wanneer ze naar de open afdeling mocht. Daar zou ze dan mee mogen gaan doen aan het dagprogramma en buiten het programma om moest ze naar de gesloten afdeling. Ook zou ze gewoon op de gesloten afdeling blijven eten.
Femke wist niet of ze er nou blij mee moest zijn of niet. Als ze dadelijk helemaal over zou gaan naar de open afdeling zou ze weer andere sociotherapeuten krijgen en zou ze Felix ook niet vaak meer spreken. Wel zou ze meer vrijheden hebben. Ze zou bijvoorbeeld onder begeleiding naar het winkelcentrum mogen of even mogen wandelen, maar waar Femke wel bang voor was, was die enorme vrijheid. Je had daar genoeg tijd om jezelf wat aan te doen en daar maakte ze tegen haar wil in ook hele plannen voor. Femke werd bang voor zichzelf, heel bang. Ook was ze bang, dat Sjors en Richard weer voor de deur zouden staan. Wat moest ze dan? Weer de separeer in? Weer vechten met de socio’s? Ze wilde het allemaal niet meer. Gelukkig was het allemaal alleen nog maar een ‘plan’ en zat ze nog veilig op de gesloten afdeling.

[light fighter]

in het laatste deel heb ik maar 1 foutje kunnen vinden:

Felix sloeg zijn ogen neer. “Dat is inderdaad heel wat. Wel goed van je dat je het me hebt verteld. Ik zal er zuinig op zijn


in plaats van doen, de rest komt morgen goed??

schrijf je snel door

[Eend]

light fighter schreef op 09-07-2004 @ 20:15 :
in het laatste deel heb ik maar 1 foutje kunnen vinden:

Felix sloeg zijn ogen neer. “Dat is inderdaad heel wat. Wel goed van je dat je het me hebt verteld. Ik zal er zuinig op zijn


in plaats van doen, de rest komt morgen goed??

schrijf je snel door

verbeterd

Ik zal schrijven wanneer ik weer zin heb

[Nijn*]

Oeh, spannend! Wel gemeen zeg! Mag ik Sjors en Richard schoppen?

Km , dan mag je op je kamer zitten

Misschien moet je dr een o tussen proppen..

Heel leuk weer! Snel vervolg!!

“Ze hebben alles verpest…” stammelde ze.

stamelde

en dergelijke

Grim

[Eend]

Hmm, stelletje mierenneukers

Dat komt allemaal door het toetsenbord op mn werk. Dan moet ik weer aan die van mezelf wennen en dan druk ik net te zacht op de knopjes Het zijn hele onschuldige foutjes

[nijs]

Ik vond het begin erg goed, maar het begint nu een beetje langdradig te worden . Ik zal het vervolg nog wel lezen, maar komt er ook nog een andere wending ofzo? Dat zou het verhaal denk ik wel beter maken Veel succes met schrijven

[Eend]

Ok, ik zal er op letten

“Femke? Kom je mee doen met de bakactiviteit? Ze gaan een appeltaart maken en ik wil eigenlijk wel, dat jij mee gaat doen aan de activiteit.” Klonk de stem van Marlies achter de deur vandaan. Femke zat net zo lekker muziek te luisteren en had daar eigenlijk niet zoveel zin in. Ze was nogal moe, want ze had afgelopen nacht nogal slecht geslapen. “Ik kom zo!” riep ze en staarde even naar buiten. Je zag duidelijk, dat het lente begon te worden. Het was nu alweer bijna twee weken geleden, dat Sjors en Richard langsgekomen waren. Eva was echt woedend geworden toen ze dat gehoord had. Die dag daarna was ze weer even op bezoek gekomen en had een lief gedichtje voor Femke geschreven. Femke had het gedicht op haar prikbord gehangen en las het minstens vijf keer per dag.

Femke deed niet echt mee met de bakactiviteit. Ze vond het maar zwaar en vermoeiend worden. Toch kon ze met Marlies wel even lachen, maar ook niet te lang. Al snel ging ze in een hoekje toe zitten kijken. Marlies vond dit duidelijk niet erg. Zij kwam juist naast haar zitten en begon met haar te praten. “Hoe gaat het met je?” vroeg ze. Femke haalde haar schouders op. Ze voelde zich heel erg somber en trok haar benen omhoog, zodat ze met haar voeten op de stoel zat. Om één of andere reden begon ze te huilen. Ze keek met opzet naar buiten, zodat Marlies het misschien niet door zou hebben. Femke dacht aan de haar klasgenootjes waar ze zich altijd op haar gemak had gevoeld. Ze was altijd vrij populair geweest en had het ook best wel naar haar zin gehad. Alleen…ze zou nooit meer bij hun in de klas komen te zitten. Ze zou dit jaar sowieso over moeten gaan doen, want ze was halverwege uitgevallen.
Ook dacht Femke aan haar kamer thuis. Alle vrolijke kleurtjes en haar vertrouwde bed. Hoe lang was ze al niet meer thuis geweest? Minstens vier weken! Ze kon zich amper nog herinneren hoe haar bed lag. Wat had ze nou aan deze opname? Ze leerde hier veel te veel mensen kennen waar ze toch weer afscheid van moest gaan nemen.
Verder kwam de verkrachting plotseling heel helder in beeld. Ze werd meegenomen naar de kamer van Richard. Ze hadden daar een schoolfeest, want zijn ouders waren niet thuis. Ze weet nog hoe Sjors haar vast had gebonden en ook voelde ze plotseling de hevige paniek weer. “Neeeeee!” riep Femke plotseling hard door de woonkamer. Ze trilde en snikte het uit. Met haar armen om haar lijf heen geslagen rende ze de woonkamer uit. Ze wist niet eens waar ze heen liep, maar ze moest vluchten voor de paniek die ze voelde. Plotseling voelde ze een harde dreun op haar voorhoofd. Voor haar ogen ontstond een zwart beeld en alles duizelde om haar heen. “Femke? Kun je me horen?” hoorde ze een stem zeggen. Met moeite kon Femke knikken. “Je moet ook niet tegen een muur oplopen gekkie!” Die spontane woorden herkende ze wel, die waren van Marlies. “Bert? Wil je even komen helpen? Dan kunnen we haar even naar haar kamer tillen.”
“Nee….niet d-doen… Niet tillen…” zei Femke verzwakt. “Waarom wil je dat niet Fem?”
“Niemand mag aan mij zitten. Niemand meer…” Femke’s stem klonk langzaam en vermoeid. “Ik kan je hier moeilijk laten liggen.”
Femke begon al weer langzaam bij te komen. Of het nou de spanning was geweest die haar zo in had laten storten. Of dat het de knal van de muur was geweest. Niemand wist het. Femke werd weer naar haar kamer gestuurd om te rusten. “Ik wil helemaal niet rusten.” zei Femke en leunde met haar rug tegen de muur. “Ik moet al zo vaak rusten.”
“Je weet ook dat het een reden heeft, of wil je liever weer de separeer in?”
“Maar zo kom ik nooit op de open afdeling!”
“Maak je daar nu nog maar niet druk om. Je hebt alle tijd van de wereld.”
“Ik vind het gewoon niet leuk meer hier…” zei Femke en liep naar haar kamer toe en liet de deur achter zich in het slot vallen.
Op dat moment schrok ze zich rot. Daar stonden ze voor het raam met een bordje ‘het spijt ons’. Het enige wat Femke kon was er verstijfd van angst naar kijken. Om hulp roepen kon ze niet, want er kwam geen geluid uit haar keel. Toen Richard en Sjors ook nu weer inzagen dat het geen zin had liepen ze weer weg. Femke kroop voorzichtig onder haar bureau en sloot haar ogen. “Niemand is hier. Niemand is hier. Niemand is hier.” Fluisterde ze herhaaldelijk.

Femke keek op haar horloge. Nog steeds zat ze onder het bureau, omdat ze bang was, dat ze weer voor het raam stonden. Het was nu half vier en de sociotherapeuten gingen nu overdragen. Nu wist Femke wel zeker, dat er niemand langskwam. Weer zat ze daar… Alleen, bang en verdrietig, wanneer hield het eens op?!
Femke waggelde maar een beetje heen en weer en viel zowat in slaap. Weer zag ze de verkrachting voor zich. Ze voelde het touw om haar polsen schuren en ze hoorde Richard en Sjors lachen. Ze voelde hoe haar broek langzaam werd losgeknoopt en hoe iemand haar broek naar beneden had getrokken. Ook haar shirtje werd niet aangelaten. Ook nu stribbelde Femke tegen met haar benen, maar kreeg daarvoor een fikse slag in het gezicht. Toen ze dacht aan de manier waarop Richard haar d’r mond had laten houden begon ze over te geven. Ze voelde zich enorm misselijk en vuil. Huilend kroop ze angstig onder haar bureau uit en rende snel van haar kamer af. Verward klopte ze op de ruit. Ze zag gelukkig dat Felix dienst had. Die begreep haar wel. “Kan ik je helpen?” vroeg Felix. “Ik heb overgegeven…” zei Femke met een trillende stem. “Ai, hoe komt het? Ben je misselijk?” Femke schudde haar hoofd. “Ik dacht…ik dacht aan die verkrachting.” Femke hield haar ogen niet meer droog. “Het moest van hem! Ik kon niks! Het spijt me zo…” huilde ze en zakte op de grond. Lijkbleek was ze. Haar ogen waren diep ingevallen en rood van het huilen en haar lichaam was verkrampt van angst. “Kom, ik kom je helpen. Als jij even lekker gaat douchen, dan zal ik de vloer op je kamer even schoonmaken, oké?” Femke knikte en liep angstig met Felix naar haar kamer.

[Nijn*]

Och..Ik vind het zo zielig he.. (Kijk, dat heb ik als een verhaal goed geschreven is, dan ga ik meeleven met de hoofdpersoon )

Nog één dingetje:

Verder kwam de verkrachting plotseling heel helder in beeld

Het woordje veder in deze zin vind ik een beetje raar staan..Maar dat kan ook aan mij liggen...

Schrijf snel het vervolg please!!

[Eend]

Jannekuhhh schreef op 09-07-2004 @ 22:00 :
Ik vond het begin erg goed, maar het begint nu een beetje langdradig te worden . Ik zal het vervolg nog wel lezen, maar komt er ook nog een andere wending ofzo? Dat zou het verhaal denk ik wel beter maken Veel succes met schrijven

Ik wou eigenlijk juist een vrij lang verhaal maken, waarbij ik veel tijd in de details besteed, zodat je haar langzaam op kan zien groeien

[shadorea]

mooi!!

[Droomvlucht]

Eend schreef op 09-07-2004 @ 22:44 :
Ik wou eigenlijk juist een vrij lang verhaal maken, waarbij ik veel tijd in de details besteed, zodat je haar langzaam op kan zien groeien

Ik vind het alles behalve langdradig, dus schrijf gerust door ; MEER!!

[Eend]

Aragnabite schreef op 10-07-2004 @ 02:29 :
Ik vind het alles behalve langdradig, dus schrijf gerust door ; MEER!!

van t weekend zal t niet echt lukken, want mn vriend is hier en als ik dan ga schrijven is t niet echt leuk voor hem
Dus misschien dat ik zondag avond wat schrij

[Nijn*]

Zeg, het weekend is om hoor! Komt er nou nog meer?

[Eend]

ik heb niet echt veel motivatie, hier nog een klein stukje:

Om half zes begon de avondmaaltijd. Na een momentje stilte begon iedereen te eten, behalve Femke. “Hoef je niks?” vroeg Bert, die wegens een ziekmelding een avondje op de gesloten afdeling werkte. Femke schudde haar hoofd. “Neem je straks dan wel even een bakje yoghurt?” Femke knikte, maar wist niet zeker of ze het straks wel at.
Aan tafel werd het een gezellige boel, maar Femke had niet zo’n zin om gezellig te doen, dus ze hield zich rustig op de achtergrond.
“Wat gaan jullie eigenlijk doen als maandagavondactiviteit?” vroeg Felix. “We gaan sporten in de sporthal.” antwoordde Marnix. “En wat gaan jullie precies voor iets doen?”
“Volleyballen. We hadden bedacht, dat Frank, Elmar en ik tegen jou, Bert en Femke gaan.”
“En zijn wij het daar mee eens?” vroeg Felix en keek naar Femke. Femke knikte. Wat boeide haar dat nou.

Na het eten moest Femke met tegenzin nog een uurtje gaan rusten en om half acht zouden ze naar de gymzaal gaan. Femke had vrijstelling gekregen van de corvee en daar was ze enorm blij mee. Ze moest er niet aan denken om nu af te moeten wassen. Ze had alleen een bakje voor haar yoghurt vuil gemaakt, dus de afwas deden ze zelf maar.
Femke zette haar cd-speler aan en zong in haar hoofd mee met het nummer Creep.
But I’m a creep, I’m a weirdo. What the hell am I doing here, I don’t belong here…

[guess what]

heel mooi verhaal

[TimitoV]

Tja eerst maar eens alles gelezen voordat ik reageer

Het is inderdaad een heel erg meeslepend verhaal, je leeft met haar mee, en ik denk af en toe als ik aan het lezen ben zo van, KOM OP Femke je kunt het.

Dit is een compliment voor de manier van schrijven , heel knap hoor.

[light fighter]

nog steeds super ik vind het steeds beter worden

[Eend]

TimitoV schreef op 14-07-2004 @ 10:26 :
Tja eerst maar eens alles gelezen voordat ik reageer

Het is inderdaad een heel erg meeslepend verhaal, je leeft met haar mee, en ik denk af en toe als ik aan het lezen ben zo van, KOM OP Femke je kunt het.

Dit is een compliment voor de manier van schrijven , heel knap hoor.

oeh thnx

Dus ook jij vindt het niet langdradig?

[Eend]

Dit is het vervolg van dat korte stukje:

Wild werd er op de deur gebonkt. “Femke, kom je?!” riep Frank en bonkte nog een keer. “Femke?” Voorzichtig opende Frank de deur, maar sloeg ‘m van schrik weer dicht. Verstijfd stond hij voor de deur. Hij had Femke op bed zien liggen, haar polsen lagen open en op het bed zaten grote bloed vlekken. “Frank, kom je nog?” De andere twee jongens keken hem vreemd aan. Hij was net nog zo enthousiast geweest! “Frank? Is er iets?” vroeg Felix, maar Frank kon niks uitbrengen. Voorzichtig wees hij naar de deur. “Kom maar hierheen, dan kijk ik wel even.” zei Felix en liep naar de kamerdeur van Femke. Toen hij de deur opende schrok hij ook even, maar twijfelde geen moment om op zijn alarm te drukken. Als snel kwamen de andere sociotherapeuten ter plekken. De wonden bleken minder ernstig te zijn dan het er uit zag, maar toch besloot Felix even om met haar langs het ziekenhuis te gaan.
De ambulance kwam al snel aanrijden, want het ziekenhuis was vlak naast de kliniek. Felix had ook makkelijk met zijn eigen auto even kunnen rijden, maar dan was hij niet verzekerd geweest, dus dan maar de ambulance.

Een half uurtje later werd Femke wakker. Ze lag in het ziekenhuis en diverse artsen stonden rond haar bed. Haar hand kon ze maar moeilijk bewegen, maar dat bleek door de verdoving te komen. De artsen waren druk bezig met het hechten van de grote wonden. “Niet meer doen he, gekkie!” zei Felix en glimlachte naar haar. Toch ving Femke wat bezorgdheid uit zijn blik op. Zelf vroeg Femke zich af wat ze hier in hemelsnaam deed. Oké, dat ze haar hand gehecht zag worden leek haar wel duidelijk, maar wie had dat dan gedaan? Had ze weer een black out gehad? Femke kneep haar ogen dicht en probeerde het te herinneren. Het eerste beeld, dat ze had was dat ze iets zat te tekenen aan haar bureau. O, nee, dat was het niet! Ze had een mesje gepakt… Ze had een mesje gepakt en in haar pols gesneden. Ze had het zelf gedaan! Het was allemaal haar eigen schuld! Femke begon de artsen tegen te stribbelen. “Nee, niet doen…” zei ze verzwakt. “Het is mijn eigen schuld… Ik heb het zelf gedaan!” zei Femke en wilde haar arm terug trekken, maar die werd stevig beetgehouden door een arts. “Nee, ik wil niet!” riep Femke en begon met haar benen te trappen. “Hé! Nu ga je stil liggen of we gaan je wat kalmerends toedienen.” zei een andere arts geïrriteerd. Femke gaf het op en sloot haar ogen. Waarom gebeurde dit nou allemaal? Waarom?!

Met de ambulance werd ze weer terug gebracht naar de kliniek. Pas op de gesloten afdeling mocht ze van de brancard af. Tussen Bert en Felix in en het ambulance personeel er achter, werd ze naar de separeer gesleept. “Ik wil niet!” schreeuwde Femke. “Ik wil niet meer daarheen!” schreeuwde Femke, maar het had geen zin. De hulpverleners waren toch sterker.
Nadat Femke haar medicijnen in had genomen sloot de zware gele deur zich weer. Daar zat ze weer… Helemaal alleen… Femke kroop op het bed en staarde naar het plafond. Alle vlekjes die ze op het plafond zag, verbond ze met een lijntje. Dat bleef ze net zo lang doen, totdat haar ogen niet meer open konden blijven.

[Nijn*]

Mooi...Meer?

[Eend]

Nijn* schreef op 14-07-2004 @ 19:39 :
Mooi...Meer?

relaxt

Ik moet zo naar de dierenarts (ja, ik ben ziek, lijd aan botulisme) en daarna moet ik weg en daarna gaat ik naar mijn vriend en ben dus tot zondag in quarantene of hoe je t ook schrijft

[Nijn*]

Nouw..gemenerd Whehe, nee hoor ga jij maar lekker naar de dierenarts

[TimitoV]

Nee hoor ik vind et helemaal niet langdradig...eerder spannend !

Je bent GOED !!!

heb je nog meer verhalen die je gemaakt hebt...je mag ze sturen...houd mezelf aanbevolen

[Nijn*]

Lieverd je moet snel iets posten, want je topic zakt en dat wil ik niet, want ik wil ver-vol-leg....

[Eend]

sorry, maar keb nog steeds geen tijd Maandag weer

[Eend]

Femke lag uitgeput op de grond. Als een klein meisje lag ze bang tegen de deur aangekropen. “Sorry mam…” jammerde Femke, maar huilen deed ze niet.
Door het hoge kleine raampje zag ze de donkere lucht van buiten en af en toe vielen er wat druppels op. Jammer genoeg kon ze het raampje niet opendoen, want het was behoorlijk benauwd in de separeer. Net toen ze een felle flits zag werd er op de deur geklopt.
Femke schoot bij de deur vandaan en ging op bed zitten.
Het bleek haar behandelaar te zijn, die weer toestemming gaf om de afdeling weer op te mogen én ze mocht elke dag een half uurtje theedrinken op de open afdeling. Vandaag moest ze nog even op de afdeling blijven, maar morgen ochtend mocht ze om tien uur naar de open afdeling.

Femke vond het fijn, dat ze haar eigen brood weer kon smeren en hoe ze samen met de anderen na de heftige onweersbui heerlijk in de tuin konden zitten. Femke zou echt nooit meer zulke stomme dingen doen! Ze voelde zich stiekem een beetje gelukkig, maar dat mocht niemand weten, want eigenlijk mocht het niet.
“Femke?” vroeg Felix toen ze net naar haar kamer wilde gaan. “Ga je mee even naar het winkelcentrum met Frank en mij?” Femke keek even naar haar verbonden polsen. “Hmmja, maar eerst even een trui aantrekken…”
“Ik begrijp het, we wachten wel even.”

Naar het winkelcentrum moest je tien minuten lopen, maar in het zonnetje met de frisse regenlucht was dat alles behalve een ramp. Zeker als je wekenlang opgesloten had gezeten. Hoe lang zat Femke hier nou al? Zeker wel al bijna drie maanden! Haar behandelaar had gezegd, dat als alles goed verliep, dat ze dan na drie kwart jaar, een jaar met ontslag mocht. Soms was Femke wel jaloers op de anderen, die mochten vaak al na drie maanden met ontslag. De jongeren waarmee ze op de open afdeling had gezeten waren al een tijdje met ontslag. De laatste was dan toevallig vorige week gegaan. Dat vond Femke wel jammer, want ze mocht die andere wel graag en nu moest ze weer aan een nieuwe groep wennen. Toch hoopte ze, dat ze snel van de gesloten afdeling af mocht. Dan mocht ze veel meer.
Na een tijdje kwamen ze dan eindelijk bij het winkelcentrum aan. Felix en Frank waren diep in gesprek over muziek, terwijl Femke er dromerig achteraan bungelde.
Waar Femke wel bang voor was, was dat ze Sjors en Richard tegen zou komen, maar Felix was erbij en die kende het verhaal. Felix zou haar wel beschermen, dat heeft hij altijd al gedaan.
Bij de super kochten ze spullen voor de bakactiviteit van de volgende dag, Ze hadden met de groep afgesproken, dat ze pizza zouden bakken, dus moesten ze nu al de spullen daarvoor halen.
Op de terugweg kwam Felix ook een praatje met Femke maken. “Lekker he? Om weer buiten te zijn?” vroeg hij en Femke knikte. “Ik krijg gelijk zin om te barbecuen.” grapte Femke. “Ik zou zeggen; stel het voor als donderdagavond activiteit! Maar dan wel wanneer ik op donderdag avonddienst heb natuurlijk!”

[Nijn*]

Het langverwachte vervolg! 't Is weer toppie meid!

[shadorea]

weer heel goed

[Eend]

thnx allebei
Hier het vervolg:

Terug op de afdeling ging Femke weer even op haar bed liggen. De wandeling naar het winkelcentrum was net iets te veel geweest. Ze sloot haar ogen en werd pas wakker toen ze gewekt werd voor de avondcorvee. Dat was waar ook, want sinds kort moest ze ook gaan corveeën. Met moeite klom ze overeind en friste zichzelf daarna een beetje op. Haar blonde haar, dat er in een staart moedeloos bij hing liet ze maar hetzelfde. Wat boeide het haar nou of haar haar goed zat. Ze kwam toch nergens zolang ze hier zat. Nadat ze voor de tweede keer geroepen werd voor de corvee deed ze een poging om haar deur te openen. De verse etenslucht hing al op de afdeling. Femke gokte dat het iets van speklapjes met gebakken aardappelen was. Verder iets van broccoli, want niks anders kon zo ongelooflijk stinken.
Femke legde de borden met een klap op tafel. Bij één bord werd het bijna fataal. “Doe eens normaal met die borden!” zei een strenge scherpe stem achter haar. “Joh, doe het dan lekker zelf!” zei Femke, maar toen ze zich omdraaide had ze al spijt. Vlak voor haar neus stond een strenge vrouw. Haar neus was bijna net zo scherp als haar stem. “Zeg, zou jij je grote mond willen houden?!” zei de vrouw en wees met haar vinger. O, god, wat deden ze haar nou weer aan, wie was dit?! Femke hield al haar commentaar maar voor zich en richtte zich weer op de corvee. Even later kwam Frank haar helpen. “Wie is dat takkewijf?” vroeg Femke gelijk. “O, dat is een uitzendkracht. Frederique heet ze. Verwacht maar niks van haar, want je hebt er niks aan!” Oké, dat was duidelijk. “O, weet je het al?” begon Frank. “Wat moet ik weten?” vroeg Femke. “D’r komt straks een nieuwe opname. Het is een meisje van vijftien, meer krijg ik niet los bij Jeroen.”
“Heeft Jeroen ook avonddienst?” vroeg Femke. Frank knikte. “Echt, erger kan het gewoon niet!” zei hij en liep weer naar de huiskamer. Femke liep hem achterna. Marnix en Elmar zaten daar al tv te kijken. Althans, het leek erop. Ze zaten zich rot te lachen om de flauwe grappen over Frederique. “Je zou maar met haar getrouwd zijn!” zei Elmar. “Ja, lig je seks te hebben en dan begint ze met dat vingertje; Hee! Hou eens op!” Elmar en Marnix rolden zowat van de bank af van het lachen. Femke kon er ook wel om lachen. “Is ze echt zo erg?” vroeg ze voorzichtig. “Och, de laatste die haar overleefd heeft is zojuist overleden.”
Femke lachte flauw. “Zo, waar hebben jullie zoveel lol om? Ik wilde even komen zeggen, dat het eten klaarstaat.” zei Frederique die om het hoekje kwam kijken. De jongeren keken elkaar aan en hielden wijs hun mond.

Tijdens het eten was het stiller dan anders. Normaal werden er wel grappen gemaakt, maar dat gebeurde niet. “Waarom zegt niemand wat?” vroeg Femke. Glunderend keken de jongens haar aan, alsof ze wisten wat er gezegd zou worden. “Omdat ik er niet van hou als er gepraat wordt tijdens het eten!” zei Frederique fel. “O, sorry!” zei Femke spottend met haar mond vol. Frank kon zijn lach niet meer inhouden. Zeker niet toen Frederique hem nijdig aankeek. “Als je nu niet stopt mag je op je kamer gaan eten!” zei ze en weer wees ze met haar vinger. “Oké, sorry!” zei Frank spottend en wees ook met zijn vinger. “Ga maar naar je kamer, nu!”
Frank stond op en liep wiebelend met zijn kont weg. “Waar is Jeroen eigenlijk?” vroeg Femke. “Die is bezig met het opname gesprek met die nieuwe.” zei Elmar. Frederique wierp ze beide een nijdige blik toe. “Ik had wat gezegd!” zei ze streng. “O, echt? Wij ook!” zei Femke. “Zeg, wil jij ook naar je kamer?”
“Als dat even zou kunnen! Zou jij dan mijn corvee over willen nemen? Want dan kan ik lekker doorslapen.” Elmar en Marnix keken zeer onschuldig naar hun bord. Ze deden hun best om niet te lachen, maar toen ze elkaar de blikken deelden hadden ook zij het niet meer.
Vlak daarna kwam Jeroen opgewekt binnen lopen. “O, hier is het in ieder geval aardig gezellig!” zei hij vrolijk. Achter zijn rug kwam een meisje tevoorschijn. “Jongens, dit is Mandy. Vanavond zullen we elkaar wel beter voor gaan stellen tijdens de avond bespreking, maar eerst gaan we eten.” zei Jeroen en kwam samen met Mandy aan tafel zitten. De maaltijd werd nu gelukkig wat gezelliger. “Waar is Frank eigenlijk?” vroeg Jeroen. De jongeren schoten in de lach, maar hielden wijs hun mond.

[Millroy]

laatste zin, lag.
kom zeg

[light fighter]

mooi heel mooi, meer meer