20-04-2003, 19:23
|
|
|
Hey,
Dit wordt een heel lang verhaal, maar ik kan ff nergens anders heen met dit  3 jaar geleden wou een vriend van me zelfmoord plegen (ik ben nu 19). Ik kon er niet mee omgaan. Vlak hierna kregen een vriendin en ik ruzie met een andere vriendin, ik noem haar X. Ze zat in de knoop met zichzelf en we konden dat maar niet begrijpen Gelukkig is het weer goed gekomen tussen ons, maar naarmate dat gebeurt was ging het met mij slechter. Ik ging steeds meer in een dip zitten en kropte al mijn gedachten en gevoelens op. Als er ook maar iets gebeurde ging ik me er veel te veel druk om maken, maar hield me mond dicht. 2 jaar lang heb ik dit volgehouden en kon mezelf maar niet begrijpen wat ik had. Tot een jaar geleden ik op msn zat met een vriend, ik noem hem Y, van me. Hij zei iets, en toen "knapte" er iets bij me en zei dat ik dat gevoel kende en toen kwam alles eruit: dat ik geen zin meer in het leven, me gevoelens enz.. Toen kon ik pas begrijpen wat die vriend en vriendin voelden. Ik kon toen pas begrijpen hoe het is om met jezelf in de knoop te zitten, hoe het is om niet meer te willen leven. Ik zat/zit er nu zelf mee! Sinds vorige week don gaat het gigantisch kut met me, was die nacht uitgeweest en aan het einde was ik zo dronken dat ik keihard moest janken, het kwam uit het niets leek het! Ik schaamde me dood en smste naar Y en voelde me schuldig, dacht dat hij boos op me was en uitte alles bij hem. Dat bleek dus niet zo te zijn, ik maakte me weer druk om nix. Die zaterdag daarop had ik een verjaardag, kwas weer dronken en voelde me zo waardeloos, kwou mezelf verzuipen, maar ben toen toch maar naar huis gefietst. Maandag, was er trainen (kzit op een teamsport), er waren wat spanningen in het team, het liep hoog op, ook bij mij, het liep zo hoog dat ik een cd tegen een glasbak aangooide van woede en ben weggefietst. Heb daarna nog even met Y gepraat, X was al naar huis, khoorde van Y dat ze vond dat ik teveel met mezelf bezig ben... Had haar de dag erna een sms gestuurd dat ik, zij en Y moesten praten, maar ze zei dat dat die week niet zal lukken. Woensdag zagen we elkaar weer met trainen, het ging allemaal moeizaam. Gister zag ik Y weer, hij deed wat afstandelijker. Het is nu zondag en kheb nog nix gehoord van haar. Ik kan het ook wel begrijpen van haar, dat ze me ff niet wil zien. En van Y dat ie afstandelijk doet, maar het doet toch erg veel pijn...Juist nu heb ik ze heel hard nodig... Ik voel me zo verdomd nutteloos hier, ik haat deze plek, en ik wordt bang als ik aan de toekomst denk. Tuurlijk heb ik ook mn goeie momenten, maar als ik bijv een hele leuk dag heb gehad, lig ik ´s nachts toch weer te piekeren in bed en wordt ik zo verdrietig dat ik me geen raad meer weet. Ik heb me ook weleens in me polsen gesneden om er echt een einde aan te maken, maar dan dacht ik: ik kan me vrienden en familie toch niet in de steek laten? En sneed toch maar niet door.. Ik weet echt niet meer wat ik moet. Ik haat mezelf, ik haat dit leven, ik voel me zo waardeloos hier..Ben ik nou depressief? Kan ik hulp via I´net krijgen? Ik wil niet naar een psychiater ofzo, ik kan dat niet, ik kan er niet tegen! Zou iemand me "tips" (om het zo maar te zeggen) kunnen even om hiervan af te komen? Ik weet het zelf niet meer... Bedankt als je het tot hier heb gelezen.. 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
20-04-2003, 19:34
|
|
|
Hey,
Ik denk echt dat je hulp moet zoeken. Dat is denk ik echt de enige manier is om je weer beter te gaan voelen. Om zo alles weer een beetje op orde te krijgen in je hoofd. En een psychiater/psycholoog is niet zo erg als het klinkt. Maar misschien heeft hier wel iemand een andere oplossing  Maargoed, dit is denk ik nogal een nutteloze reactie voor je... In ieder geval heel veel sterkte! En volhouden, het komt wel weer...
__________________
Vandaag is morgen al weer gisteren...
|
|
20-04-2003, 19:37
|
|
|
Ik heb het helemaal gelezen... Ik kan je begrijpen, helemaal. Toch raad ik je aan om iemand in vertrouwen te nemen en alles te vertellen. Niet die X, en niet die Y, maar iemand die verder van je af staat en die je persoonlijk niet door en door kent. Een leraar/ mentor/ weet ik veel wie bijvoorbeeld. Je wil niet naar n psychiater zeg je. Waarom niet? Ik stel je deze vraag, omdat ik zelf, in een periode waarin jouw verhaal ook een onderdeel van het mijne was, naar een psycholoog ben gegaan. Ik sprak dagelijks met mn mentor, maar zij had door dat het helemaal niet goed ging, ze kende me door en door. Ik wilde niet, begon haar te ontwijken, zij wilde me immers naar een psych sturen. Toch ben ik toen gegaan, ik zag wat een verdriet mijn vader had, hoe erg zijn bezorgdheid om mij was. Het was een opluchting! Ik ben zo blij dat ik haar alles heb kunnen vertellen... Mede dankzij haar, mn vader en mn mentor heb ik mijn leven weer n btje op orde. Denk er iig over na. Wat heb je te verliezen als je gaat? Helemaal nix! Als je echt niet wilt, zorg dan dat je iemand vind, bij wie je alles kwijt kunt. Een vertrouwenspersoon op school desnoods. Sterkte...
__________________
We'll meet again... Love you
|
|
20-04-2003, 19:38
|
|
|
Doordat je al je gevoelens zo lang voor jezelf hebt gehouden zou het kunnen dat je nu depresief bent. Al de gevoelens die je opkropte worden teveel en je breekt op een bepaald punt. Als het gevoel dat je nu hebt nog aan blijft houden raad ik je aan om in ieder geval naar je huisarts te gaan. Die kan je eventueel doorverwijzen naar een psychiater, en dat is echt niet zo erg hor. Het lijkt allemaal heel erg maar valt mee. Ik zou ook je ouders en vrienden toch op de hoogte stellen van dit gevoel. Zij kunnen een hele grote steun voor je zijn! Heel veel sterkte en ik hoop dat je hier wat aan hebt
__________________
wie het laatst lacht is het traagst van begrip
|
|
20-04-2003, 19:59
|
|
Verwijderd
|
Net als wat iedereen boven mij al zegt, zou ik je aanraden om hulp te zoeken. Dit hoeft echt niet direct bij een psycholoog of een psychiater (al is dat echt niet zo erg als je nu denkt), maar het kan ook bij bv. een leraar/mentor/decaan en/of eventueel bij je huisarts. Hulp via inet is er volgens mij niet echt, 'k zou ook niet weten of het werkt. Hier op het forum kun je iig je verhaal kwijt, misschien dat dat al helpt. 'k denk alleen dat hulp irl 'beter' is...maar dat is iets wat jezelf uit zult moeten vinden.
|
|
20-04-2003, 20:40
|
|||
|
|
Citaat:
Ik heb op school ook geen leraren die ik kan vertrouwen, ik ken ze niet zo goed, want ik zit er pas dit schooljaar voor t eerst op en volg de havo 5 in deeltijd, dus kben niet veel op school Citaat:
De enige aan wie ik het kwijt kan zijn X en Y. En ik weet ook wel dat het weer goed komt met ze, het zijn de liefste vrienden die ik ook ontmoet heb (al zou je nu denken van niet) En vooral aan Y, die jongen, heb ik veel steun gehad en ook al laat ie het niet altijd blijken, ik weet dat ie van me houdt en dat ie me een gevoel geeft dat ik wat waard ben. Ik moet het ook echt zelf willen om professionele hulp te zoeken, maar op dit moment moet ik er niet aan denken, het is denk ik ook een soort van schaamte, het maakt me zo bang 
|
||
|
20-04-2003, 21:01
|
|
Verwijderd
|
Een psycholoog/psychiater/je huisarts hebben meer ervaring met dit soort dingen, vaak weten ze ook best hoe ze iemand moeten laten praten. En als je niks of weinig zegt, so what? Je zal niet de enige zijn die zo reageert. En soms is praten met een onbekende makkelijker, al lijkt het niet zo. Er komen dagelijks mensen bij hun huisarts met dit soort problemen, als het goed is kijkt hij/zij daar echt niet raar van op. Tuurlijk kun je ook met X en Y praten, maar zij kunnen je, denk ik, niet echt helpen...en je moet denk ik ook uitkijken met dat ze je niet teveel vinden 'zeuren' ed (zal niet snel gebeuren, maar voor het geval dat...zeg ze ook dat ze het dan moeten zeggen oid, dat ze het niet maar moeten laten ed). Professionele hulp me jezelf idd ook echt willen, maar misschien kun je er nog eens over nadenken? En er desnoods een keer met X en/of Y over praten. Naja, ik kan door blijven gaan, maar kijk maar wat je er mee kan.
|
|
20-04-2003, 22:28
|
|
|
lieve LacunaCoil,
nou, iedereen zegt je al hulp te gaan zoeken, maar ik begrijp dus dat je dit echt niet wilt. Je schrijft o.a. dat je dan nog meer het gevoel hebt dat je gestoord bent. Maar als je naar een psych gaat ben je toch niet gestoord. Je hebt gewoon een probleem en daar moet aan gewerkt worden. Natuurlijk kan je hier op het forum je verhaal kwijt, en de meeste van ons zullen het lezen en sommige reageren, ze kunnen je raad geven maar luister, WIJ ZIJN GEEN HULPVERLENERS. Vat dat laatste nou niet verkeerd op, we willen je helpen, raad geven en naar je luisteren, maar jou problemen oplossen, nee dat lukt dus niet. Als ik jou was zou ik geen hulpverlener op internet zoeken. Want hoe weet je of je iemand kan vertrouwen? Misschien is het een idee om eerst naar een leraar/mentor oid bij jou op school te gaan. Als je het niet durft te zeggen is het misschien een idee om het te schrijven. Zelf ben ik met mijn probleem naar een leraar geweest. Ik wilde, net als jij, eerst niet gaan maar heb het uiteindelijk toch gedaan. Daarna heb ik nog twee gesprekken met hem gehad. Ik weet ook dat hij geen hulpverlener is, maar er zijn ondertussen weer 'ontwikkelingen' in zoverre.... dat mijn probleem deels is opgelost. De eerste keer is het vreselijk eng om naar iemand toe te gaan. Maar daarna niet meer. Probeer het in ieder geval... kus! wendy
__________________
Dit is een coole sig.
|
|
21-04-2003, 00:09
|
|
|
...
Volgens mij begrijp je al erg veel over jezelf, die gesprekken met Y zullen ook wel een stuk geholpen helpen om misschien ook dingen voor jezelf duidelijk te maken. Daarom wil je zeker niet naat psychiater? Je wilt geen "oplossing", vindt je unerhaupt dat je een echt probleem hebt? Volgens mij niet. Ookal voel je dat het niet goed zit. ik herken dat wel, (ikzelf heb nooit geprobert om een einde der aan te maken.) Naja als Tip Luister naar de angst die je hebt, voel die angst, waar komt het precies vandaan? Welke (kleine of grote) dingen veroorzaken hoofdzakelijk het negatieve gevoel (of geven een depressieve prikkel zeg maar) Onderzoek het en relativeer het. Iets wat je begrijpt is minder eng, ookal is er geen directe oplossing voor. Wees eerlijk met jezelf en ga naar psychiater (of iets dergelijks) als je denkt dat het anders niet goed gaat. Je begrijpt denk ik veel over gevoelens, ik hoop daarom dat je begrijpt wat ik probeer te zeggen. (majah zal wel weer vaag zijn   )Volgens mij wil je gewoon even wat (xtra?) aandacht om je gevoelens etc op een rijtje te krijgen. Dat is iets wat ik iig heb nu beetje (zonder rede daarvoor ).Ik zelf durf/ga ook niet naar psych. Ik denk dan dat ik mezlef alleen maar minder waard ga vinden omdat ik dan mezelf "gek" verklaar ofzo. Slaat nergens op, ik weet het. Maar toch. (het gaat wel zo) Zoiets heb ik iig.
__________________
Mag ik een samenvatting van de werking van de wereld aub?
Laatst gewijzigd op 21-04-2003 om 00:14.
|
|
21-04-2003, 09:47
|
|||||
|
|
Citaat:
Citaat:
//ItsJustMe\\ al zei: Citaat:
Citaat:
En ik heb ook sinds een paar maanden een schrift, waar ik mn gevoelens in opschrijf, ik probeer het allemaal op een rijtje te zetten, en het is opzich ook wel een soort van oplossing, maar begrijpen doe ik mn gedachten en gevoelens voorlopig nog niet... Maar ja, ik ga vandaag weer contact zoeken met X, die vriendin van me...en ik hoop dat ze met me wil praten, want juist nu heb ik ze het hardst nodig, en omdat ze de laatste tijd er niet voor me was, misschien daardoor dat ik mn verhaal hier heb gepost. Aan de ene kant heb ik spijt ervan, maar aan de andere kant ook weer niet, omdat ik dan ook de mening van mensen zie, die er ook ervaringen mee hebben, en misschien dat ik er dan wat verder mee kan komen. Iig heel erg bedankt voor de reacties!
|
||||
|
21-04-2003, 09:53
|
||
|
Citaat:
__________________
meisje kim
|
|
|
21-04-2003, 11:07
|
||
|
|
Citaat:
En ik zie mezelf echt nog niet bij een psychiater zitten, een paar jaar geleden was ik altijd zo vrolijk, had amper problemen en als ik ze had, lachte ik maar en zei dat het wel goed kwam en het kwam ook goed, en nu weet ik het gewoon helemaal niet meer..
|
|
|
22-04-2003, 01:52
|
||
|
|
Citaat:
Je bent toch ook niet gestoord als je naar psych gaat ofzo als je niet bepaald lekker in je vel zit?? Ps check je PM inbox.
__________________
Mag ik een samenvatting van de werking van de wereld aub?
|
|
|
22-04-2003, 20:03
|
|
|
|
eigenlijk is alles al gezegt wat ik wou zeggu...
en ik sluit me helemaal aan bij wendy-->  op de vraag ben ik nu depri...heb je snel een antwoord dat is jaah... en een knoop zit er om er weer uitgehaald te worden.... vergelijk het met een veter... als die in de knoop zit krijg je je schoen niet uit.... je voet gaat dan knellen dus wil je die knoop eruit hebbu... je doet wat je kan om je voet te verlossen.. jij moet echt even goed aan jezelf denken....je moet die knoop er weer uithalen en daar heb je hulp bij nodig net als iedereen boven mij zegt wens je heel veel suc6 en sterkte met alles kus
|
|
22-04-2003, 20:45
|
|
|
|
hallo,
Ik kan me dit allemaal erg goed voorstellen, hoe ik dit kan? Zelf hebik een post traumatisch stress syndroom gehad, als gevolge van een verkeersongeluk, mijn opa was bijna gestorven en lag 2 maand in coma, mijn broer had een ongeluk, mijn vader had scouder uit de kom, en mijn moeder moest een operatie ondergaan, en problemen op sgool en ga zo maar een tijdje door, toen zag ik, op de camping een film met een ongeluk, en ineens werd ik zo bang ik werd helemaal overstuur begon te hyperventileren en sinds die tijd ging het heel slecht met mij, ik begon, net als jij, alles op te kroppen, ik zei tegen iedereen dat er niets aan de hand was, en dat alles goed ging, totdat ik weer zo'n aanval kreeg, mijn beste vriendin heb ik alles verteld, die is, samen met mij heeft ze het mijn moeder verteld, ik wou er met niemand over praten ik schaamde me dood, ik dacht iedereen gaat me een psychopaat vinden, mijn moeder heeft maatschappelik werk gebeld, ik kreeg gesprekken, ik vond alles heel eng en wou niet eigenlijk, maar wat ben ik blij dat ik het wel gedaan heb, want zonder hun was ik er niet gekomen, waarschijnlijk had ik mezelf dat rare dingen aangedaan of zelfmoord gepleegd, ik kwam bij een psychiater, ze behandelen je daar egt heel erg lief en zorgzaam, niemand die je vreemd aankijkt, en je vrienden, tenminste als het egte vrienden zijn, respecteren je en helpen je heel goed, zonder mijn vrienden was ik er niet gekomen, en zonder de psychiater ook niet, ze hebben me geleerd voor mijn gevoelens uit te komen, en erover te praten, egt dat helpt zo goed, in het begin werd ik alleen maar gek als ik er over praatte, maar je merkt na een paar keer dat het helpt, het is net zoals een rugzak, zei mijn psychiater altijd, als ie vol zit, moet er wat uit, en wij gaan stuk voor stuk er iets uit halen, en dat is bij jou ook zo, je zit vol, en alles moet er uit, dus je moet erover praten, en echt waar, als je vrienden je raar aankijken weet je gelijk wat je aan ze hebt, het zijnnep vrienden, zelf ben ik een aantal kwijt geraakt, mar de meesten bleven en onze band is alleen maar sterker geworden, het helpt ook erg om je gevoelens op te schrijven in een dagboek...Daar kan je kwijt wat je wilt, maar het kutte eraan is, je krijgt geen antwoord, je raakt alleen kwijt wat je kwijtwilt, maar als ik je was zou ik het egt wel doen hoor, een psychiater, het is echt heel fijn om iemand te hebben die je overal in begrijpt, en als je even niet weet hoe je je uiten moet, dan weet de psychiater wat je bedoeld en echt waar, het helpt, heel goed....Ik heb sinds vorig jaar augustus een trauma, en het is nu net een paar week egt voorbij, ik ben af en toe nog wel bang, maar de psychiater heeft me egt geleerd om jezelf onder controle te houden, ik trok me ook veelste veel aan van andere problemen die er niets mee uit te staan hadden, en maakte van een mug een olifant, ze heeft me geleerd dat je dat helemaal niet hoeft te doen, en echt ik weet niet hoe vaak ik het zeggen moet, maar alsjeblieft doe het, je hebt er heel veel aan, ten eerste krijg je echte vrienden, en diegenen die je laten zitten moet je niet moeilijkover doen, want het waren niet je vrienden, maar alleen mensen die je al die tijd hebben gebruikt, en je leert je gevoelens te uiten, en er over te praten, nou ik bij een psychiater ben geweest, weet ik ook wat ik wil worden later, ook psychiater, echt het is geweldig hoe je dan iemand kan helpen, ik dacht altijd dat het van die enge mensen waren, die net van die enge waarzeggers waren enso, van die creapy personen, maar egt waar het zijn de allerfijnste mensen die er op deze aardbol rondlopen, zij respecteren je hoe je bent, en zullen je nooit uitlachen of vreemd vinden, nooit!Dus ik geef je als tip: praat er over, met je ouders vooral, zij kunnen je ook goed steunen, en met je vrienden, dan leer je ze gelijk kennen, er zijn altijd mensen die er niet goed mee kunnen omgaan, maar als ze je niet laten zitten, en eerlijk tegen je zijn dat ze niet goedd ermee kunnen omgaan, dat zijn goede vrienden, en natuurlijk de vrienden die je helpen, en alle andere mensen moetj je gewoon van denken:ga tog weg stomme achterbakse nep mensen!En een psychiater egt doe het! En wil je nog verder met mij praten ik wil het heel graag, echt waar, door alles wat ik heb meegemaakt wil ik graag mensen helpen met zulk soort dingen!Mijn msn is biny_sweet_girl@hotmail.com. Bij mij kun je altijd terecht, Maar die psychiater, doe het echt, het is niet eng, echt niet, het is minder eng dan achter een computer zitten,helemaal niet eng dus, doe het, alsjebliefd het helpt je zo!En praat over je gevoelens, hoe moeilijk het ook lijkt, je moet er voor vechten,heel hard, aleen dan lukt het je!En dan leer je jezelf respecteren, schaam je er niet voor, maar denk: ik ben zoals ik ben, nu heb ik het moeilijk, en dat is gewoon zo, dus daar ga ik voor vechten, ik laat me niet de baas zijn door angst!Knok ervoor, elke keer als ik me kut voelde, ging ik gewoon een gevecht aan in gedachten, dat heb ik ook allemaal dankzij psychiater geleerd, dan dacht ik gewoon:Ga weg!rot iets dat je bent(dat gevoel)oprotten!en scheld 'het' in gedachten helemaal uit, in het begin lukt het niet, en na 10 minuten denk je het helpt niet, maar ik ben es een keer 2 uur bezig geweest, en oplaatst had ik het na 10 minuten wel weg, maar je moet gewoon vechten, en dit leer je van een psychiater of psycholoog! Heeel veel liefs en sterkte van mij.....knok ervoor en ga voor die psychiater!En met mij mag je altijd chatten om erover te praten, het kan soms nog makkelijker te zijn om er met iemand over te praten die je niet kent, waarom weet ik niet, maar daaar kan je je hart luchten wanneer je zin hebt, en je kent diegene tog niet dus je kan alles zeggen wat je wilt,maar dadt kan bij je egte vriendenook die je dan leert kennen, en bij een psychiater! heel vel XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX van mij!sterkte! 
__________________
K03$j4H$$ m0I
|
|
23-04-2003, 14:00
|
||
|
|
Citaat:
 Maar ja, kheb gister met 2 vrienden erover gepraat en hun hebben mij de laatste paar maanden achteruit zien gaan, om het zo maar te zeggen. En hun hebben mij ook aangeraden om professionele hulp te gaan zoeken. Eerst wou ik er helemaal nix van weten, maar naarmate het gesprek vorderde begon ik ook in te zien dat ik écht hulp nodig heb en ik ga ook echt hulp zoeken.. Thx!
|
|
|
23-04-2003, 20:36
|
||
|
|
Citaat:
ik ben echt (serieus) trots op je! kusz, mij
__________________
Dit is een coole sig.
|
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
| Topictools | Zoek in deze topic |
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| Liefde & Relatie |
Wat moet ik nou? Verwijderd | 42 | 19-05-2005 19:33 | |
| Liefde & Relatie |
Wat moet ik nou doen? Verwijderd | 50 | 28-08-2004 16:58 | |
| Liefde & Relatie |
Wat moet ik nou?? (hopeloze internetliefde) Fauna | 16 | 13-06-2004 13:13 | |
| Psychologie |
wat moet ik nou doen? ik_ben_blij | 6 | 20-07-2002 22:29 | |
| Psychologie |
wat moet ik nou? sweatbear | 7 | 26-06-2002 13:23 | |
| Liefde & Relatie |
wat moet ik nou doen?? ongekend | 5 | 22-02-2002 21:39 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 01:59.
Adverteren