Kan ik hier m'n verhaal kwijt?

[Marliee.]

Soms schrijf ik even alles van me af. dat is echt fijn. maar ik ben ook wel benieuwd wat nu een ander vind van m'n verhaal. Hier komt het.Ik hoop dat jullie je mening willen vertellen.

I want me back.
Ik lees berichtgeschiedenis van vorig jaar, en ook al was het op msn, ik was zoo lekker vrolijk, bijdehand en vol humor.
En dat allemaal omdat ik me lekker voelde. Zoals het hoort. Met gezellige vrienden die je begrijpen. Maar nu, ik ben veranderd. Ik zelf ben veranderd, wat ik zelf niet negatief vind.. Maar doordat ik zo veranderd ben is alles veranderd, mijn vrienden zijn niet veranderd, en het is nu anders. Ik voel me niet meer thuis. En dat verpest mij gewoon. Die vrolijke bijdehante Marleen is er nu niet. Ze is er wel, als ze zich zo voelt. Zoals op wintersport, met Tess. Dat was echt leuk, want Tess is wel zoals ik en dan die Marleen er wel.
Maar de hele week op school zitten, wachten tot het voorbij gaat. Dat kan ik niet. Maar is er een keus?
Ik denk dat de verandering is dat ik heel zelfstandig ben opgevoed, en daardoor misschien nu al een stukje meer volwassene ben dan de rest. Maar dat is toch raar? Hoe kan dat nou? Ik ben klaar om de te gaan studeren. Mijn ding doen. Mijn eigen plek hebben. Weg van hier. Schijt hebben aan iedereen.
Behalve Martin. Ik hoop dat door het kunnen zien van Martin vanaf de vakantie, (want dan gaat hij op zichzelf wonen, en kunnen we wel afspreken.) en het samen gelukkig zijn, me gaat helpen. En hem gaat helpen. Lieve schat, ik zie je niet als een over geëmotioneerd persoon. Maar wel iemand om over na te denken. Ik wist vanaf het begin al dat jij anders was dan anderen. Want ik werd zenuwachtig als ik met je praatte, zelf op msn, ook al ging het gesprek nergens over. En dat is echt niet zomaar bij mij. Nooit eigenlijk. Ik ben anders. Misschien bijzonder, misschien abnormaal, misschien is het puberteit ofzo. Maar ik kan niet met een normaal mens zijn. Ik heb iemand nodig die gewoon anders is, weet hoe dat is. Superbijzonder is. En jij bent zo bijzonder als ik me maar kan bedenken, is alle positieve zin. Alle.. Dat is nog zoiets onvoorstelbaars. Is het omdat ik ‘extra volwassen’ ben, dat ik al weet dat jij het voor mij bent? Want niemand gelooft me behalve ik. Dat is dus nog een verschil tussen mij en them… Maar dat bijzondere ding van jou, wat je maakt zoals je bent, is wel heel heftig, niet niets. Ik wil een reden voor jou zijn, Martin. Een reden waarom het leven zo mooi is. Een reden dat wanneer je denkt van kut, alweer dat kutgedoe, alleen maar pijn.. je dan denkt van nee, ik heb Marleen, en andere mensen die al het kutgedoe weer goed maken.

Jij bent het waar ik nu constant naartoe leef. Wat me nu gewoon staande houdt. Ik weet niet hoe erger ik me nog had gevoelt als jij er niet was geweest. En dat nog op 120 km afstand. Als ik je maar zie kan ik niet stoppen met glimlachen. Ik mis dat het meest. Ik mis je op elk gebied. Humor, plagen, gek doen. Verliefdheid. Your the best kisser ever, too. En ga zo maar door. Elke keer voor dat ik ga slapen kijk ik naar je foto. Foto dat je lacht, en foto dat je verdrietig kijkt. En dan hopen dat ik over je droom, zodat het als ik wakker word, net is alsof we de nacht samen hebben gehad.

[On efil]

Ja je kan je verhaal kwijt !, heb je zojuis gedaan.

Maar. No offensive

Hoe oud ben je?
En waar draait het nou om, dat je je geliefde vermist in die richting,
want als ik het zo lees lijkt het net een gedicht -.-

[crawloftime]

Waar ben je nou precies verdrietig over?

[SiemdeCyper]

Mooi geschreven En tuurlijk mag je dat hier zo kwijt, dat leest in ieder geval stukke fijner dan de meesten die hier posten.

Maar, het is inderdaad nogal dichterlijk opgeschreven en als we je willen helpen moeten we wel iets specifieker weten wat je dwarszit. Zover als ik het tot nog toe begrijp ben je heel erg verliefd op iemand die ouder is, ver weg woont, misschien al volwassen is zelfs? Alleen er is iets met die persoon aan de hand wat hem zo speciaal maakt, maar tegelijkertijd ook onbereikbaar?

Hoe oud ben je? Je volwassener voelen dan anderen is wat meer pubers overkomt, De een trekt volledig zijn eigen plan, de ander durft op zijn 25e nog niet alleen van huis. Dat is niet erg, daar kun je je wel heel eenzaam in voelen, maar ook juist heel sterk. Het werkt dan naar mijn idee ook om gewoon heel veel je eigen plan te trekken. Neem een baan waar je je ei in kwijt kan. Ga alleen op vakantie (naar kampen whatever). Daar tref je meestal dan ook wel mensen die net zo ingesteld zijn als jij. Veel naast school doen! School ja, tja, dat is klote. Zelfs als je studeert kan het doodvermoeiend saai zijn. Al geef ik wel toe dat je als student meer het gevoel hebt dat je leeft.

Maar goed, ik ben nu allerlei conclusies aan het trekken. Vertel eerst wat meer zou ik zeggen .

[miseryboy]

Goed geschreven weet je!

Ik schrijf mijn gedachten zou ik maar zeggen ook uit gewoon lekker los van jezelf! En als je het weer nodig hebt lees je ze later weer.